ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΛΑΕ...

Καλέστηκε ξανά ο λαός να πάει ψηφίσει,
και κάθομαι και σκέφτομαι σε μία παραζάλη:
Αφού τα ίδια ζήσαμε δεκάδες χρόνια τώρα
κι αφού κ α ν ε ί ς δεν τήρησε τις όποιες υποσχέσεις,
με ποιό κουράγιο ο λαός θα τρέξει προς την κάλπη
και ποιός είναι ο Άξιος που θα τονε ψηφίσει;;

Πιστεύω όσοι ανέβηκαν στον θώκο που λατρεύουν,
πολλά υποσχεθήκανε μα, λίγα παραδώσαν....
Προβλήματα δεν λύσανε, χρονίζουν οι απάτες...
Δεν νιώθεις πιά ασφάλεια, στην ίδια σου την χώρα....
Σε ξένα κράτη μίσεψαν τα πιο ωραία νιάτα
και η ακρίβεια φούντωσε και τρώει τον πολίτη...

Η λέξη ''απογοήτευση'' στο στόμα όλων είναι...
Δεν βλέπουμε ένα αύριο σωστό για τα παιδιά μας...
Αξιοκρατία πουθενά κι η θλίψη μας μεγάλη,
λες κι άνισα παλεύουμε στην χώρα μας να ζούμε...

Στο κάθε κόμμα ο αρχηγός, περήφανα κοιτάζει
κι εμέ μου κάνει εντύπωση που με θωρεί στα μάτια...
Πώς το μπορούν οι ηγήτορες να βλέπουν τον κοσμάκη
και να μην νιώθουν μια σταλιά τσίπα για την κατάντια
που φέρανε στην χώρα τους κι ούτε να κοκκινίζουν;;;;;

Δεν φταίνε όμως τούτοι 'δώ, φταίμε κι εμείς αδέλφια,
γιατί ξ ε χ ν ά μ ε γρήγορα τα πάθια τα δικά μας.
Κι αυτοί σου λένε: ''Είναι ζά, ούτε καταλαβαίνουν...
Τις υποσχέσεις θα τις πω, θα με πιστέψουν π ά λ ι,
οπότε ορθώνω ανάστημα και πίσω μου θα τρέχουν!!!!''

Κατάλαβαν ποιοι είμαστε, πως εύκολα ξεχνάμε
και αμολούν στα πλήθη μας το μαγικό τραγούδι:
''Θα φτιάξω... Θα σας θυμηθώ...Θα σώσω τον πλανήτη!!!!''
κι εμείς σαν άσκεφτα αρνιά, πιστά τους ακλοθούμε...

Μετά τον Καποδίστρια, πιστεύω δεν υπάρχει,
πρωθυπουργός που πόνεσε αληθινά την χώρα...
Αφού, συχνά λογίζομαι το, ''ποιοί'' μάς κυβερνούνε...
Έλληνες είναι μάτια μου;;; Ανθέλληνες μου μοιάζουν...
Κανείς τους δεν αγάπησε την έρμη την πατρίδα...
Οι πράξεις τους το μαρτυρούν, οι πράξεις το φωνάζουν,
πως, μόνον για το κέρδος τους κόπτονται και προστρέχουν...

Θυμήσου πατριώτη μου πόσα δεινά σού πέσαν
κι όταν ψηφίσεις να γροικάς και το καλό του τόπου...
Προφήτης γι' άλλη μια φορά, ο Σολωμός μη γένει
και μην εβγούν αληθινοί οι θεϊκοί του στίχοι,
που τόσο πόνο κρύβουνε, τόση αλήθεια λένε:
''Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,
πάντοτ' ευκολόπιστε και πάντα προδομένε...''

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ - ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ [2]

Δεν θα την έλεγες και εύκολο άνθρωπο... Η καρδιά στην παρέα, αλλά έτσι και κάτι δεν της πήγαινε, μαζευόταν στην θέση της, λες και γινόταν αόρατη... Μία αγαπημένη συνάδελφος, της είχε πει κάποτε: “Όταν γελάς, μας παρασύρεις όλους και ο κόσμος φαίνεται καλύτερος!!! Γίνεσαι άλλος άνθρωπος!! Όταν όμως σκοτεινιάζεις, είναι σαν να πέφτει μουντή βροχή!!!” Είχε μεγάλη θέληση, αν και δυσκολίες βρήκε πολλές στον προσωπικό τομέα. Λάτρευε όμως τις θυγατέρες της, και η σχέση με τους μαθητές της, ήταν συγκλονιστική. Ως δασκάλα, είχε την ευλογία να σφυρηλατεί άρρηκτους δεσμούς αγάπης και σεβασμού με τους μαθητές της, οπότε η εργασία γι' αυτήν ήταν αληθινό λειτούργημα και πηγή συνεχούς χαράς... Υπερδραστήρια, δεν στεκόταν στιγμή... Αν και πιεζόταν από το έταιρον ήμισυ, στο θέμα των παιδιών της, ήταν κάθετη... Έχοντας για πρότυπο τον δικό της υπέροχο πατέρα, φρόντισε να μην λείπει τίποτε από τις κορούλες της... Πηγαίνανε μαζί σινεμά και θέατρο, τα κερνούσε σε ωραία εστιατόρια, τα συνόδευε στις κοινωνικές τους δραστηριότητες... Παπούτσια; Μόνον από τον ΜΟΥΓΕΡ και ρούχα μόνον από την ΡΟΥΛΑ στην Ερμού... Μέχρι που οι κόρες μεγάλωσαν, αυτονομήθηκαν και διάλεγαν μόνες τους τι ήθελαν να φορέσουν...

Το πρώτο τράκο το’ παθε όταν η πρώτη της κόρη, έμεινε με τον κατοπινό σύζυγό της... Το δεύτερο, όταν η δεύτερη κόρη έμεινε με τον κατοπινό σύζυγό της, σε... άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα... Το τρίτο όταν πήρε σύνταξη... Εδώ να δεις ζημιά... Η κατάθλιψη όρμησε θρασύτατη, χωρίς να την ρωτήσει και εγκαταστάθηκε μάλιστα... Ευτυχώς που υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπισθεί... Ευτυχώς που μπήκε σε πολιτιστικό σύλλογο και με ομάδα παιδιών ανέβαζε έργα που είχε διασκευάσει ή γράψει η ίδια... Αυτό ήταν αληθινά σωτήριο... Η όλη διαδικασία την μεθούσε και η επαφή με τα παιδιά, την ξανάνιωνε... Ήρθε όμως ο ΚΟΒΙΝΤ και έπαψαν τα πάντα... Στεναχωρήθηκε, αλλά το τέταρτο μεγάλο τράκο το έπαθε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και πέθανε και ο τελευταίος γατούλης, από τα τέσσερα πολυαγαπημένα γατιά που είχε... Εκεί ένιωσε σαν να της ξερίζωσαν με βία ένα κομμάτι από την καρδιά της και να το πέταξαν μακριά... Συν την απώλεια της αδελφής της και της μάνας της, ήρθε κι έδεσε το γλυκό και έγινε φαρμάκι... Της αδελφής της το φευγιό, της στοίχισε περισσότερο... Μα και πάλι στάθηκε στα πόδια της... Ο χρόνος γιατρεύει... Με το πέρασμά του επουλώνει πληγές και λειαίνει γωνίες...

Όσα ζούμε σου διαμορφώνουν τον χαρακτήρα. Δεν είχε πια το μπρίο που είχε άλλοτε. Εξ άλλου δεν λένε ότι βαραίνεις με το πέρασμα των χρόνων;; Ε, κι αυτή δεν ήταν πλέον στην πρώτη νεότητά της… Τα 'χε τα χρονάκια της - τα οποία, να σημειωθεί παρακαλώ α υ τ ό και να υπογραμμισθεί με κόκκινο μαρκαδόρο - ΔΕΝ συμβάδιζαν επ' ουδενί με την ηλικία της ψυχής της... Η οποία ψυχή της, είχε την τόλμη και το θράσος να πιστεύει ότι ήταν τουλάχιστον....τριαντάρα!!!! Άκουσον, άκουσον!!! Και μάλιστα, στοιχειοθετούσε την τοποθέτησή της, ψιθυρίζοντας στο αυτί της: “Ανέλαβε μια θεατρική ομάδα, ανέβασε ένα θεατρικό και σου λέω εγώ αν μπορείς να τρέξεις και να ισιώσεις την μέση σου!!!” Και παρασυρμένη από τους ψιθυρισμούς, αποξεχνιόταν και πίστευε πολλές φορές ότι η επαναστάτρια ψυχή της, είχε δίκιο!!!! Όνειρό της, να ανεβάσει ένα έργο, που θα έπαιζαν τα εγγόνια της!!! Ήθελε να την θυμούνται μέσα στην μαγεία της παράστασης, στην λάμψη των προβολέων, στο ξεσηκωτικό άκουσμα της μουσικής, εκεί που η μαγεία του θεάτρου σε ντύνει με την άφατη ομορφιά της μεγάλης συγκίνησης και την λαμπράδα της έκρηξης των μεγάλων συναισθημάτων, μέσα στο μεθυστικό περιτύλιγμα του χειροκροτήματος και των ενθουσιωδών επευφυμιών... Μέσα της, είχε την ελπίδα, ότι το όνειρο, θα γινόταν πραγματικότητα...

Για την ώρα είχε κι άλλα βάσανα... Ο εκλιπών, αδιανόητος πρώην σύζυγος, είχε φροντίσει να μην αφήσει τίποτε και από όσα σχολεία κι αν πέρασε, ήταν η μόνη που έμενε σε ενοίκιο... Οπότε, η τελευταία μετακόμιση, της στοίχισε πολύ... Και σ' αυτήν την ηλικία;;; Ένεκα γονάτων, δεν έπρεπε να υπάρχουν εξωτερικές σκάλες, δηλαδή έπρεπε να βρει διαμέρισμα με προϋποθέσεις... Και το βρήκε... Μόνον που χρειαζόταν  γ ε ν ι κ ή  επισκευή... Ο ιδιοκτήτης ήταν της λογικής “Ή το παίρνεις έτσι, το φτιάχνεις  ε σ ύ  και χαμηλώνω το ενοίκιο ή δεν το παίρνεις…” Και το πήρε... Υδραυλικά, πατώματα, βάψιμο, ηλεκτρική εγκατάσταση συν τα μεταφορικά και η μετακόμιση, έφτιαξαν έναν λογαριασμό τέτοιο, που της έφυγε το κεφάλι... Πού να τα βρει;;;; Έπρεπε να δανειστεί... Και έκανε την καρδιά της πέτρα και δανείστηκε… Μόνο που τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν... Έτσι, αφού το σαράβαλο έγινε κατοικήσιμο, με το που μπήκε, άρχισε να ξοφλά το πρώτο δάνειο, το μεγάλο... Το είχε πάρει από τα παιδιά της. Είχε και άλλα δύο μικρότερα... Έδινε το δάνειο, το ενοίκιο και φυσικά με τους λογαριασμούς, ξέμενε από τις 10 του μηνός...

Όμως ο Θεός δεν την άφησε... Κάθε φορά που νόμιζε πως από τις δυσκολίες το πράγμα δεν πάει παραπέρα, κάτι γινόταν και…τσαφ!! έρχονταν τα πάνω κάτω, προς όφελός της, βεβαίως βεβαίως... Το έλεγε Θεία Πρόνοια και πίστευε ότι ο Θεός τής έδειχνε την συμπάθειά Του, με πολλές αναπάντεχες επεμβάσεις... Η πρώτη φορά, ήταν πριν χρόνια, στο κλείσιμο της ΑΗΔΟΝΟΠΟΎΛΟΥ κι εκεί εμφανίστηκαν πολλοί άγγελοι που την αγκάλιασαν… Είχε γράψει και κείμενο για τα τεκταινόμενα και είχε αναφέρει τους αγγέλους που την ακούμπησαν με τα ζωογόνα φτερά τους... Θα ψάξει να το βρει... Θα το μετονομάσει Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ νούμερο Ένα, αφού το τελευταίο γεγονός, το ονόμασε Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ νούμερο Δύο. Τι έγινε τώρα;;; Μα... επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό, μόνον που οι άγγελοι πλήθυναν αυτή την φορά σε αριθμό... Ακούγοντας την περιπέτεια της νέας μετακόμισης και της εκ θεμελίων αναστήλωσης του διαμερίσματος που επιτεύχθη χάρη κάποιων δανείων, από την μια στιγμή στην άλλη άρχισαν οι επισκέψεις... Επισκέψεις από αστέρια και αστεράκια που θέλησαν να της χαρίσουν κάτι από την λάμψη της ζεστασιάς τους...

Το πρώτο αστέρι που επανειλημμένα τις έστειλε τις ζεστές του αχτίνες, λέγεται Χαριτίνη Βαγγελάτου… Την ζέσταινε  τ ό σ ο  συχνά, μέχρι που της είπε ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να ισοφαρίσει αυτήν την υπέρ προσφορά αγάπης, αλλά τα λόγια της έπεσαν στο κενό… Αυτό το αστέρι, η Χαριτίνη, είχε την κεφαλονίτικη κουρλαμάδα στο φουλ και ό,τι έλεγε, δεν το άλλαζε με τίποτε... “Παράτα μας... Ξέρω τι κάνω… Δεν πας να ξύσεις την έδρα σου, λέω εγώ;;” της απαντούσε γελώντας, αναφερόμενη σ' ένα παλιό παιδικό τους ανέκδοτο... Τι να πεις γι' αυτό το αστέρι;;... Μιλούσαν [και μιλούν] σχεδόν καθημερινά, αναφερόμενες στα κοινά τους χρόνια στο νησί και η ώρα περνούσε σαν ένα είδος αντικαταθλιπτικού... Κάποια στιγμή, δυο νησιώτικα αστεράκια, εμφανίστηκαν χαμογελαστά... Το ένα το λένε Σούλα Μανωλάτου και μοιάζουν πολύ, γιατί κι οι δυο τους λατρεύουν τα ζώα... Το άλλο το λένε Εύα και είναι ξενιτεμένο. Η Σούλα υπήρξε γειτονάκι της και όπως θαύμαζε της Χαριτίνης την μέση - δαχτυλίδι, θαύμαζε της Σούλας τα μαλλιά της τα χτενισμένα σε στυλ τσάρλεστον, μόδα της εποχής τους... Και ξαφνικά, ένα δυναμικό αστέρι έπεσε δίπλα της εκκωφαντικά, με όλη την λάμψη της δυνατής προσωπικότητάς του, ωσάν σίφουνας!! Ήταν αναπάντεχη η λάμψη αυτού του αστεριού με τις ιατρικές περγαμηνές της... Η εξαδέλφη της Νανά Σπαθή, την αγκάλιασε με τις δυνατές της αχτίνες, φωτίζοντας απρόσμενα κάποιες θολές ημέρες της...

Και ο ουρανός της γλύκανε, με τόσα αστέρια να τον κοσμούν και να την τυλίγουν στο αιθέριο, μεταξένιο, αστροδίχτυ τους... Οι προσευχές της πάντα θα τα ακολουθούν και η ευγνωμοσύνη της για την ύπαρξή τους, μεγίστη... Γιατί η ίδια είναι άνθρωπος που ξέρει να εκτιμά... Σε όλη την ζωή της πρόσφερε αγάπη και από το στόμα της, δεν βγήκε  π ο τ έ  κακιά λέξη για  κ α ν έ ν α ν... Σεβόταν τον διπλανό της, καταλάβαινε τις τυχόν ιδιαιτερότητες και στο σχολείο άφησε να κυλήσει σαν χείμαρρος η αγάπη που έκρυβε μέσα της... Οι κόρες της της είχαν πει: “Τι είναι αυτό που σε παραξενεύει, μαμά;; Τα παιδιά καταλαβαίνουν ποιος τα αγαπά πραγματικά… Κι εσένα γι’ αυτό δεν σε ξεχνούν... Απλά θερίζεις ό,τι έσπειρες... Αγάπη... Διότι τώρα σου επιστρέφουν, την αγάπη που έδωσες απλόχερα…” Πώς να ξεχάσει το υπέροχο δείπνο που της είχαν ετοιμάσει οι μαθητές της από την ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ;;; Έχει γράψει γι' αυτό... Ήταν μια συγκλονιστική βραδιά!!! Και τους θυμόταν ό λ ο υ ς!!! Κι ας ήταν η  π ρ ώ τ η  φουρνιά μαθητών που είχε πάρει ως νέα δασκάλα, τόοοοοοσα χρόνια πριν... Τα τότε παιδάκια, σήμερα είναι γονείς, επιτυχημένοι επαγγελματίες και πάνω από όλα, θαυμάσιοι  Ά ν θ ρ ω π ο ι !!!!...

Από  α υ τ ή ν  την φουρνιά μαθητών, είχε προχθές ένα τηλεφώνημα... Ήταν από την παλιά μαθήτριά της, Ντέμι Σταμούλη... Γυναίκα πια, εξαίρετη ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ και ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ, μ' ένα σωρό περγαμηνές και αριστεία, ένας εκπληκτικός, ακριβοδίκαιος  Ά Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ... Ο Ιπποκράτης θα συγκινείται βαθύτατα, βλέποντας μία Ιατρό να ακολουθεί  π ι σ τ ά  τον όρκο που είχε δώσει... Με την Ντέμι, δεν είχαν χαθεί... Κράτησαν επαφές μέσα στο πέρασμα των χρόνων... Μάλιστα η αδελφή της η Άλκηστις - ψυχολόγος-, συμμαθήτρια της πρώτης κόρης της, είναι και κουμπάρα της. Οπότε νέα μάθαινε, αλλά οι επισκέψεις δεν ήταν εύκολες. Στο τελευταίο όμως τηλεφώνημα, η Ντέμι της είπε πως θα περνούσε να την δει... Πόση μεγάλη χαρά ένιωσε!!! Πόσο χάρηκε!! Και πριν τρία χρόνια την είχε πάρει ένας πιο πρόσφατος μαθητής της, ο Στέφανος Τσερνάκης, να παρευρεθεί στην τελετή για την επίδοση των πτυχίων στους τελειόφοιτους φοιτητές. Ήταν οι γονείς του, το κορίτσι του και αυτή, η δασκάλα του!!!!Μεγάλη τιμή και αξέχαστες στιγμές. Και τώρα, μετά από κάποια χρόνια, θα ερχόταν η Ντέμι!!!!

Και ήρθε... Φορτωμένη σαν Άγιος Βασίλης!!!! “Αυτά εδώ είναι νηστίσιμα, αυτά εδώ κυρία, είναι πασχαλινά” “Μα, παιδάκι μου” της είπε κατασυγκινημένη... “Εγώ είμαι η δασκάλα κι εσύ η μαθήτρια... Εγώ η μεγαλύτερη κι εσύ η μικρότερη... Εγώ έπρεπε να σου κάνω δώρα, όχι εσύ!!! Εσύ είσαι παιδί μου!!!” “Εσείς κυρία, μού κάνατε πολλά δώρα όταν έπρεπε... Δώσατε τον καλύτερο εαυτό σας για να αποκτήσουμε γερές βάσεις... Εκτός από μόρφωση, μας προσφέρατε και παιδεία και διαμορφώσατε τον χαρακτήρα μας, προς το καλύτερο... Θα ξεχάσω τα λόγια που σας είπε ο Σταμάτης εκείνο το βράδυ στην συνεστίαση;; Τα άκουσα γιατί ήμουν μπροστά… Θυμάστε τι είπε;;” Αν δεν ήσασταν εσείς κυρία, δεν ξέρω τι θα είχα γίνει... Εσείς με βοηθήσατε να βρω τον δρόμο μου”... Έχουμε πάρει λοιπόν από εσάς πάρα πολλά δώρα, την εποχή που έπρεπε....”

Μίλησαν για χίλια δυο πράγματα και χάρηκε τα μάλα που έβλεπε μπροστά της έναν ολοκληρωμένον άνθρωπο, μια νεαρή μαχήτρια, μια σπουδαία επιστήμων, μια γεμάτη αγάπη καρδιά με αρχές και ιδανικά... Η προσφορά της ήταν μεγάλη και οι δικές της αχτίδες, την αγκάλιασαν τρυφερά και της έδωσαν πίστη και χαρά. Το αστεράκι Ντέμι, είναι μια δεξαμενή αστερόσκονης, που επιπλέουν η αγάπη, η ευφυΐα και η καλοσύνη... Μάλιστα την στήριξε σε μια δύσκολη ανηφόρα, με απέραντη λεπτότητα... Πήγε να της φιλήσει τα χέρια και η Ντέμι τραβήχτηκε αγκαλιάζοντάς την και λέγοντας: “Εγώ πρέπει να σας φιλήσω τα χέρια δασκάλα μου!!!” Αχ, θα κατάλαβε άραγε πόσο καλό έκανε στην ψυχή της δασκάλας της, η επίσκεψή της;; Θα κατάλαβε πόσο φως άπλωσε τριγύρω με τις θερμές αστροαχτίδες της;;

Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω από την Ντέμι κι έμεινε μόνη, κάθισε και αναλογίστηκε με πόσους ωραίους ανθρώπους είχε συναναστραφεί... Την κομψή Κική, Κοράκη, την “περιστέρα”, στου ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, την Κατερίνα Ρούφα, την γιατρίνα Κατερίνα Μίχου, την Μαρία Γυφτοπούλου, την γιατρίνα-αδελφή, την Λίνα Πετριανίδη, την Λίτσα Γέγου, την Κική Σούρα, την Ιωάννου, πλάσματα υπέροχα μιας άλλης εποχής που τα έχει αναφέρει διεξοδικά σε άλλο κείμενο. Να μην ξεχάσει και την συνάδελφο Μαίρη Μητσέα… Σωστός άγγελος... Μόνο που τους την έφερε ανάποδα... Χωρίς να την ρωτήσει, πέταξε ένα χάραμα ψηλά στ' αδέλφια της τ' αστέρια, αφήνοντας πίσω της ένα κενό δυσαναπλήρωτο... Και τις καθημερινές, η καλή της Γιούλα, θα προσφερθεί προθυμότατα για παρέα και μια βόλτα συντροφικότητας και ανεμελιάς... Στον μακρύ κατάλογο των εξαίρετων ανθρώπων, να συμπεριλάβουμε και τα τελευταία χρόνια, με τα αστεράκια που ανάφερε παραπάνω και την συνεχή και αδιάλειπτη αγάπη των παλιών μαθητών και μαθητριών της... Δεν την ξέχασαν ποτέ... Και μόνον τα μηνύματά τους στο μέσσεντζερ, θα μπορούσαν να φτιάξουν βιβλίο πλημμυρισμένο με συγκινητικότατες εκφράσεις αγάπης και σεβασμού... Συγκεκριμένα τα λόγια της Σταματίας Κοντονικολάου, του Γιώργου Φωκά, της Νέλλυ Φίλη, της Ηρώς Κουκουβίνου, της Σοφίας Καραλίδου, της Μάρθας Μπουλουγουρα, είναι ύμνοι μελωδών!!!! Τελικά, ήταν ένα ευλογημένο άτομο... Πόσοι μπορούν να απαριθμήσουν τόσα πρόσωπα που προσφέρουν ανιδιοτελές ενδιαφέρον;; Θα πρέπει λοιπόν να σηκώσει το κεφάλι και να γεμίσει την ψυχή της με αισιόδοξες σκέψεις... Ακόμα και το μικρό πρόβλημα της καρδιάς, που παρουσιάσθηκε ξαφνικά, αντιμετωπίσθηκε...

Οπότε, αντί να ονειροπολεί σε χέρσα χωράφια, ας δει επί τέλους τον απέραντο μοσκοβολιστό ανθόκηπο που την περιτριγυρίζει και την χαϊδεύει με χίλια μεθυστικά αρώματα αγάπης, προσφοράς και ολοζώντανης καλοσύνης... Ανάμεσα στα γιασεμί, στις ντάλιες, στις γαρδένιες και στα ίντετσι, μπλέκονται τα χαμογελαστά πρόσωπα των θυγατέρων της, των εγγονών της, των παιδικών φιλενάδων της, των αξέχαστων συναδέλφων της, των μανάδων μαθητών της και τα αξέχαστα πρόσωπα αυτών των μαθητών και μαθητριών της... Και όλο αυτό το περιβόλι, στραφταλίζει από τις σελαγίζουσες αχτίδες που την αγκαλιάζουν ζεστά, ντύνοντάς την με τον άφθαρτο χιτώνα της αγάπης, της αληθινής έγνοιας και της ζωντανής εκτίμησης, που της προσφέρουν από καρδιάς, οι άνθρωποι - αστέρια που ο Θεός έστειλε στον δρόμο της...

Για όλα τούτα, ένα γαλάζιο βέλος φεύγει ωσάν σαΐτα από το τόξο τού είναι της και ραντίζει μ' ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ βγαλμένο μέσα από τα βάθη της καρδιάς της, όλα τα υπέροχα αστρολούλουδα - ανθρώπους που, με την ύπαρξή τους, έφτιαξαν τον δικό την μυροβόλο και ολάνθιστο Παράδεισο....

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!

Πολυάνθη, Κωνσταντίνου, Κεφαλονίτισσα