ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕ

    Κυριακή πρωί-πρωί, είδα στην ΕΡΤ2 μία συγκλονιστική αφιέρωση, σε ένα πρόσωπο που όλοι έχουμε ακούσει, αλλά που τελικά εδώ, ελάχιστοι ξέρουν την προσφορά του... Το ντοκιμαντέρ - αφιέρωμα,  ΔΕΝ μιλούσε  κ α θ ό λο υ για την προσωπική ζωή του εν λόγω προσώπου...Μιλούσε  μ ό ν ο ν  γι' αυτά τα υπέροχα που έχει καταφέρει σε έναν ειδικό τομέα με χίλιους κόπους, το άλλοτε όνειρο όλων των ανδρών και το ίνδαλμα των απανταχού γυναικών,  για την πασίγνωστη Μπριζίτ Μπαρντό ή αλλιώς Μπε-Μπε... Εμείς οι παλιότεροι θα την έχουμε απολαύσει όλο και σε κάποια ταινία της... Ποιος δεν θυμάται το ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ; Αυτό το πανέμορφο πλάσμα, το παγκοσμίως γνωστό ως “σύμβολο του σεξ”, παράτησε τον κινηματογράφο στο απόγειο της δόξας της... Κατάπληξη από όλους... Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Και γιατί παρακαλώ τα βρόντηξε όλα κάτω;; Μα, για να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή της στα...ζώα!!! Στην αρχή, κανείς δεν την πίστεψε... Όλοι γελούσαν περιπαιχτικά... “Διαφημιστικό κόλπο είναι!!” διατείνοντο όλοι... Ή: “Έλα καημένε… Έχει εμμονές με τα ζώα… Θα της περάσει...” Τα έχασαν όμως όταν ο καιρός περνούσε και η Μπε-Μπε, απέρριπτε την μία κινηματογραφική ταινία μετά την άλλη... Οι άντρες, τής κάκιωσαν γιατί πρόδωσε τις ερωτικές τους φαντασιώσεις και οι γυναίκες την χλεύασαν... Γελοιογραφίες ξεπήδησαν στις εφημερίδες που γελοιοπούσαν την απόφασή της, αλλά η Μπριζίτ γνώριζε ότι “Κανείς δεν είναι προφήτης στον τόπο του”... Και ξεκίνησε τον αγώνα της που κατόρθωσε πράγματα τα οποία δεν φαντάζονταν έως τότε κανείς, ότι θα κατάφερνε μιά γατούλα του σεξ...

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Πάντα η Μπριζίτ αγαπούσε τα ζώα... Σε μια σκηνή λοιπόν της τελευταίας ταινίας της, είδε μία γυναίκα κομπάρσα που έσερνε μία κατσίκα. “Τι θα την κάνεις την κατσικούλα μαντάμ;” την ρώτησε ευγενικά πηγαίνοντας κοντά της. “Περιμένω να τελειώσει το γύρισμα και να την πάω να την σφάξουν. Θα γίνει βραστή, μούρλια!!” Η Μπριζίτ πάγωσε. Πλήρωσε την γυναίκα και πήρε την κατσίκα μαζί της “Έμενα σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Φαντάζεστε τι έγινε μένοντας στην σουΐτα με την κατσικούλα και τον σκύλο μου; Χαμός!!” Αυτό το περιστατικό πυροδότησε την μεγάλη αγάπη που έκρυβε η σταρ μέσα της για τα ζώα. Ξέκοψε τελείως από τον κινηματογράφο, πάνω στην κορυφή της δόξας της. Ήταν μόλις 38 ετών... Και η ζωή της άλλαξε ριζικά... Έφτιαξε την φάρμα που ονειρευόταν. Εκεί ζούσαν ειδυλλιακά, σκύλοι, γάτες, πρόβατα, αγελάδες, άλογα, χήνες, τα οποία φρόντιζε με εξειδικευμένο ιατρικό και υπαλληλικό προσωπικό... Σε αυτήν την φάρμα, δεν θα σφαγιαζόταν  π ο τ έ  κ α ν έ ν α  ζώο. Θα πέθαινε ευτυχισμένο, όταν θα ερχόταν η ώρα του... Η Μπριζίτ, δεν τα πήρε για να τα αφήσει στα χέρια άλλων... Ό χ ι .... Ασχολείτο καθημερινά η ίδια μαζί τους και ασχολείται... Τώρα, μεγάλη πια, αλλά πάντα όμορφη, είναι μια γοητευτική κυρία που μιλά για τους αγώνες της και δακρύζει... Νέα, έφτασε ως τον Πρόεδρο της Γαλλίας με τα “πιστόλια” της. Ήταν ειδικά πιστόλια νάρκωσης ζώων... “Γιατί δεν εφαρμόζουμε ό,τι γίνεται στην Δανία κύριε Πρόεδρε;; Με αυτά τα πιστόλια ναρκώνουν τα ζώα που πρόκειται να σφαγιασθούν και έτσι το ζώο δεν καταλαβαίνει τον θάνατό του... Έχετε δει τι γίνεται στα σφαγεία; Τι φρίκη; Πώς μεταχειρίζονται τα πλάσματα τούτα; Πόσος τρόμος και αίμα υπάρχει;” Σε λίγες ημέρες, η πρότασή της αναφέρθηκε στο Κοινοβούλιο...

Στα σοβαρά όμως την πήρε ο κόσμος όλος, όταν με έναν μεγάλο ακτιβιστή που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του, πήγαν βόρεια του Καναδά, στους πάγους, εκεί που οι κυνηγοί σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά φώκιας για την λευκή γούνα τους. Τα θυμάται η Μπριζίτ και κλαίει σιγανά... Οι εικόνες που δείχνουν τους κυνηγούς να σκοτώνουν τα μωρά φωκάκια χτυπώντας τα με βαριές στο κεφαλάκι τους, να τα σέρνουν, αφήνοντας φαρδιές γραμμές αίματος στο κατάλευκο χιόνι, ενώ οι μάνες φώκιες φωνάζουν θρηνητικά, έκαμαν τον γύρο του κόσμου, ευαισθητοποιώντας για πρώτη φορά την ανθρώπινη κοινωνία που ταράχτηκε μπρος στο ματωβαμμένο χιόνι από αθώες ζωούλες που πέθαναν μαρτυρικά, επειδή έτυχε να έχουν λευκή γούνα… Η κυβέρνηση του Καναδά ενοχλήθηκε, έστειλε ειδοποίηση, αλλά η Μπριζίτ, φώναξε τους... κυνηγούς και άρχισε μαζί τους μια πολύωρη συζήτηση ρωτώντας στα ίσια: “Εσείς κύριε!! Σας αρέσει που σκοτώνετε τα μωρά; Τι νιώθετε όταν τους συντρίβετε το κεφάλι;;” “Δεν μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι… Αλλά πως θα ζήσω;” απάντησε ο ερωτηθείς. Τότε η Μπριζίτ, τους πρότεινε να τους βοηθήσει να ανοίξουν ένα εργοστάσιο οικολογικής γούνας... Όχι πτώματα πλέον στις πλάτες μας!! Και το δέχτηκαν!!! Η επιστροφή τους ήταν σαν καταδίωξη[...], αλλά ευτυχώς επέστρεψαν σώοι στην Γαλλία.

Και τότε παρουσιάσθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα... Το πρώτο ίδρυμα που είχε φτιάξει πάνω στον ενθουσιασμό της, έκλεισε... Τώρα όμως ήταν πιο σοφή… Ζήτησε την γνώμη νομικών... Έπρεπε να υπάρξει Ίδρυμα αναγνωρισμένο και από το κράτος και να μην στηρίζεται μόνον στις υποσχέσεις μερικών καλών φίλων... Τι έπρεπε να έχει για να ξεκινήσει το εγχείρημα; 3.000.000 ευρώ... Ναι... τρία εκατομμύρια... Πού θα τα έβρισκε;; Τότε άρχισε να πουλά... Πούλησε τις βίλλες της, τα σπίτια της και έφερε εκτιμητή στο διαμέρισμά της, το γεμάτο έργα αμυθήτου αξίας... Και αφού κανονίσθηκε τι έπρεπε να πωληθεί, οργανώθηκε ο πλειστηριασμός που έκανε πάταγο... Η Μπαρντό πούλησε τα πάντα... Τις υπέροχες τουαλέτες της από τις ταινίες της. Τους ζωγραφικούς της πίνακες. Τα καταπληκτικά μπιμπελό της. Τα ασημικά της. Τα χρυσαφικά της... Ονειρεμένα περιδέραια, καταπληκτικά βραχιόλια, διαμαντένια σκουλαρίκια… Όλα... “Λυπήθηκα και δάκρυσα μόνον όταν πουλήθηκαν τα κοσμήματα της μητέρας μου.. Όμως είχα έναν σκοπό… Έπρεπε να γίνει… Δεν μετανιώνω...” Και η θυσία της πέτυχε!!!! Μαζεύτηκαν τα τρία εκατομμύρια!!!! Η χαρά ήταν απερίγραπτη!! Η θυσία δικαιώθηκε!!!

Σήμερα το ίδρυμα της ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ, είναι τεράστιο και αναγνωρισμένο παγκοσμίως... Οι εγκαταστάσεις είναι απέραντες και οι υπάλληλοι άφθονοι, με αγάπη για το αντικείμενο της εργασίας τους. Άλογα, σκύλοι, γάτες, χήνες, γουρουνάκια, περιστέρια, πρόβατα, ζουν με τις καλύτερες προϋποθέσεις κάτω από το άγρυπνο μάτι της αεικίνητης προστάτιδάς τους. Και δεν σταματούν εκεί. Πολεμούν με πάθος τα πειράματα σε ζώα και διασώζουν εγκλωβισμένα ..Σέρνουν στα δικαστήρια χώρες και ανθρώπους βασανιστές...Όπου ακούν για κακοποίηση ζώου, τρέχουν... Συνοδεία αστυνομίας, πήραν 40 αγελάδες από έναν κτηνοτρόφο που τις άφηνε να λιμοκτονήσουν. Έσωσαν ένα ιπποπόταμο από ένα τσίρκο και αφού τον έκαναν καλά, τον μετέφεραν με αεροπλάνο στην Αφρική, στο φυσικό του περιβάλλον. Μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτούμε πόσο ζυγίζει ένας ιπποπόταμος... Πήγαν στην Βουλγαρία και πήραν 40 καφέ αρκούδες από τσίρκο... Αδύνατες, άτριχες, με τον χαλκά στην μύτη, εξαθλιωμένες. Τις έφεραν στην Γαλλία, στο ΊΔΡΥΜΑ της ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ και τις φρόντισαν με περισσή αγάπη και στοργή. Έκαμαν πολύ καιρό να καταλάβουν οι καημένες ότι από εδώ κι εμπρός ήταν ελεύθερες και ότι δεν θα ήταν στριμωγμένες σε ένα άθλιο σιδερένιο κλουβί, αλλά θα μπορούσαν να τρέξουν ελεύθερα στην φύση. Όταν το κατάλαβαν, σαν ήρθε ο καιρός, έπεσαν και σε χειμερία νάρκη... Οι φωτογραφίες που δείχνουν τον κτηνίατρο να υψώνει το χέρι του κρατώντας τον χαλκά που είχε βγάλει από την πρώτη αρκούδα και το γέλιο του, μαζί με τις ζητωκραυγές των συναδέλφων του, σου φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια... Μετά από αυτό απαγορεύτηκε δια νόμου η αιχμαλωσία της καφέ αρκούδας. Η Μπριζίτ είχε κερδίσει!!!!

Και συνέχισε η Μπριζίτ, σε νέες εναλλακτικές λύσεις. Σήμερα συνεργάζεται με πολλούς αγρότες. Τους είπε: “Θα σας δίνω κανονικό μισθό, αρκεί να έχετε έναν αριθμό ζώων που θα τον φροντίζετε με αγάπη. Κι εγώ θα έρχομαι να σας επισκέπτομαι. Δέχεστε;” Και δέχτηκαν!!!! Στο ντοκιμαντέρ, ένας γελαστός αγρότης, μας δείχνει ένα κοπάδι αγελάδες. “Ωραίες δεν είναι; Έχουν πολλή φροντίδα και είναι ευτυχισμένες... Να, αυτή εδώ η ομορφούλα, πρέπει να είναι η πιο ηλικιωμένη αγελάδα της Γαλλίας!!!” Και χάϊδεψε τρυφερά την ράχη του άκακου ζώου με τα γεμάτα αθωότητα μεγάλα μάτια του... Ναι. Εδώ τα ζώα ζουν ευτυχισμένα. Πεθαίνουν μόνον όταν ολοκληρώσουν τον κύκλο της ζωής τους, όπως όλοι μας...

    Σήμερα η Μπριζίτ ζει απομονωμένη στην κατοικία της, παρέα με τους αμέτρητους φίλους της, τα ζώα. “Ποια ηρωίδα θα ήθελες να ήσουν;” Την ρώτησαν κάποτε. Και αυτή απάντησε: “Μα, η Χιονάτη!!! Την έχετε δει στην ταινία του Ντίσνεϊ; Γύρω της έχει ένα σωρό ευτυχισμένα ζωάκια!!! Τα πουλιά, τής φέρνουν το φουστάνι, τα ποντικάκια την ποδιά, τα σκιουράκια την κορδέλα!!” Τότε είχαν μείνει έκπληκτοι όλοι... Μία σταρ του βεληνεκούς της Μπε-Μπε, να έχει πρότυπο την... Χιονάτη;; Αυτή που τσιγάρο ζητούσε και της έφερναν μαζί την καλύτερη σαμπάνια; Αυτή που όλοι έτρεχαν να ικανοποιήσουν και την μικρότερη επιθυμία της, ωσάν να ήταν βασίλισσα;; Αυτήν που την ποθούσαν όλοι; Και όμως!!!! Να που ήταν αλήθεια... Η ξανθιά καλλονή τους διέψευσε όλους... Σήμερα, σαν μια άλλη Χιονάτη ζει μαζί με τα πλάσματα στα οποία αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι: Στα αγαπημένα της ζώα. Σε μία άλλη συνέντευξη είπε: “Παλιά, είχα ξεγνοιασιά και αγαπούσα τους άντρες… Τώρα, έχω σοφία, γνώση και αγαπάω τα ζώα μου”.

Μεγάλο το έργο της Γαλλίδας σταρ, που θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ακτιβίστριες... Και μην πείτε ότι μπορούσε να δώσει τα χρήματά της στους φτωχούς, διότι κάνει σεμνά και φιλανθρωπίες... Θα σκεφθείτε ότι είχε το χρήμα που την βοήθησε στον αγώνα της... Ευτυχώς που το είχε, γιατί έσωσε χιλιάδες αθώες ζωές και σώζει... Ο μεγάλος Γκάντι έλεγε ότι: “Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται και φέρεται στα ζώα”. Πάρα πολύ σοφή και αληθινή κουβέντα... Μακάρι οι καρδιές των ανθρώπων να μαλάκωναν και να φέρονταν με τον απαιτούμενο σεβασμό στα ζώα όλης της γης... Γιατί τότε θα φέρονταν καλύτερα και στους ανθρώπους... Όποιος κακοποιεί σήμερα ένα ζωάκι, είναι ο αυριανός βασανιστής της γυναίκας του και ο αυριανός δολοφόνος ανθρώπων... 

Μακάρι να αλλάξουν και στην χώρα μας τα πράγματα. Πρέπει ε π ι τ έ λ ο υ ς να αντιληφθούμε ότι ΔΕΝ είμαστε μόνοι μας επάνω  σε αυτόν τον πλανήτη. Μοιραζόμαστε τη γη με ισοδύναμες αξίες, διότι  ό λ α τα όντα είναι μοναδικά, πολύτιμα και  α π α ρ α ί τ η τ α  στον κόσμο... Τα ζώα, τα δέντρα, είναι επιτακτική ανάγκη να τα σεβαστούμε και να τα προφυλάξουμε. Να κάνει ο καθένας μας   έ σ τ ω  και μόνος του,  ό,τι μπορεί, ώστε η ζωή να γίνει ευγενική, με  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α, προς  ό λ α  τα πλάσματα.. Γι' α υ τ ό ν  ακριβώς τον λόγο επέλεξα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ντοκομαντέρ- αφιέρωμα, διότι μας δείχνει τι μπορεί να επιτύχει ο καθείς, ανάλογα με τις δυνατότητές του στην καλυτέρευση της  όποιας ζωής και ότι  όλα τα  πλάσματα  έχουν την θέση τους  στο πλά'ι' μας, τα οποία πλάσματα πρέπει να σεβόμαστε απεριόριστα...Όπως επιβάλλεται να φερόμαστε με σεβασμό και σε ό λ ο  το περιβάλλον μας....ΔΕΝ είμαστε οι κυρίαρχοι αφέντες του πλανήτη... Υπάρχει κι άλλη ζωή γύρω μας, την οποία είναι απαραίτητο  ε π ι τ έ λ ο υ ς να αναγνωρίσουμε και να της φερθούμε με  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α....Τα ζώα είναι συνοδοιπόροι μας στο ταξίδι της ζωής, συμπορευτές μας...Α ξ ί ζ ο υ ν την πλήρη συμπαράστασή μας και να αλλάξει κατά 380 μοίρες, ο τρόπος  συμπεριφοράς μας προς αυτά...

Η ΕΡΤ2, κάθε Κυριακή, στις έξι η ώρα το απόγευμα, έχει την φανταστική εκπομπή για τα ζώα ΠΛΑΝΑ ΜΕ ΟΥΡΑ... Σας παρακαλώ πολύ να την δείτε κι εσείς και τα παιδιά σας... Όπως την βλέπουν και τα δικά μου εγγόνια... Η αγάπη για τα ζώα Π Ρ Ε Π Ε Ι να διδάσκεται πρώτα στο σπίτι και εν συνεχεία στο σχολείο... Τα ζώα είναι οι συμπορευτές μας στο ταξίδι μας πάνω σε αυτήν την γη... Η ζωή τους, αξίζει πολλά... Όπως σέβομαι την ζωή της φίλης μου, πρέπει να σέβομαι και την ζωή του ελαφιού, της τίγρης, του σκύλου μου, της γάτας μου... Τι χρειάζεται να επιτευχθεί αυτό;; Χρειάζονται Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α και Ε Ν Σ Υ Ν Α Ι Σ Θ Η Σ Η .... Γιά  ό λ α  τα θέματα, για  ό λ α  τα πράγματα... Ίσως τότε, να μην μας πνίγει ο βούρκος και η δυσωδία από τις ειδήσεις για αισχρά έργα ανθρώπων... Ίσως τότε φανεί λίγο ουράνιο τόξο στις ζωές μας...

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Το να διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής... Σε παρασέρνει το ενδιαφέρον κείμενο και αποξεχνιέσαι τελείως από την πεζή πραγματικότητα... Μπαίνεις μέσα στις σελίδες κυριολεκτικά και όλα όσα γράφει ο συγγραφέας, ζωντανεύουν μπροστά σου... Γίνεσαι ένα με τους ήρωες, νιώθεις, αισθάνεσαι, χαίρεσαι, κλαις, ανάλογα με την δύναμη και την μαγεία που αποπνέει το κείμενο... Πολλά βιβλία λάτρεψα και ξεχώρισα… Το ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ του Λ. Τολστόϊ, το ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΟΙ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Λέοντος Τολστόϊ, τους ΑΘΛΙΟΥΣ του Βίκτωρος Ουγκώ, το ΚΑΣΤΡΟ του Κρόνιν και ένα σωρό μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας... Αγάπησα το ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ της Μάργκαρετ Μίτσελ, την ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΑ-ΘΩΜΑ της Χάρριετ Μπίτσερ Στόου, την ΜΑΝΑ της Περλ Μπακ, ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ του Τζων Στάϊνμπεκ, ΤΟΝ ΑΣΠΡΟΔΟΝΤΗ του Τζακ Λόντον, Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ του Σιμόνοφ Μ. Κονσταντίν.... Με συνεπήρε η αστυνομική λογοτεχνία, με πρωταγωνίστρια την Αγκάθα Κρίστι και τον Κόναν Ντόϋλ, “γονείς” του ευφυέστατου Ηρακλή Πουαρό, της μις Μάρπλ και του Σέρλοκ Χόλμς... Διαβάζοντάς τα, έμπαινα στους κύκλους της ρωσικής αριστοκρατίας, τρελαινόμουν με την φρίκη του πολέμου, έκλαιγα στην αγκαλιά του Γιάννη-Αγιάννη, μάτωνα στα πεδία των μαχών, χαιρόμουν με τις ομορφιές των γραφικών σπιτιών με τους ολάνθιστους κήπους της εξοχής στην Αγγλία, ρέμβαζα με ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ του σερ Γουώλτερ Σκωτ ή με το ειδύλλιο ΤΗΣ ΛΟΡΝΑΣ ΝΤΟΥΝ του Richard Doddridge. Και η ψυχή μου έκλαιγε στον ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΪΣΤ του Κάρολου Ντίκενς ή αγαλλίαζε με ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του ιδίου... Και τι πόνος από το πάθος του Χίθκλιφ στο ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ της Έμιλυ Μπροντέ ή την ερωτική απόγνωση της ΤΖΕΗΝ ΕΫΡ, της Σαρλόττα Μπροντέ... Και χόρεψα σε πλούσια σαλόνια, με τους ήρωες της Τζέην Ωστιν, στο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ, καθώς και στα άλλα έργα της...

Διάβασα και έργα νέων συγγραφέων, κοινωνικά, αισθηματικά, αστυνομικά, όπως και ποίηση διαφόρων σχολών...

Όμως, ανακάλυψα ότι με συναρπάζουν τα ιστορικά μυθιστορήματα... Το ΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΝΕΜΟΥΣ της Άννας Γκέρτσου Σαρρή, γύρω από την ζωή ηρώων της επανάστασης με κυρίαρχη πρωταγωνίστρια την καπετάνισσα Δόμνα Βισβίκη, με τάραξε και μου έμαθε πάρα πολλά για εκείνη την εποχή... Όπως έπεσα σε μεγάλες σκέψεις για τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, με την ιστορία της ΥΠΑΤΙΑΣ, της ιδίας συγγραφέως... Διαβάζοντας ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όπως Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΣ της Πηνελόπης Δέλτα ή τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ της Διδώς Σωτηρίου, κατανοείς τα γεγονότα της εκάστοτε εποχής, χίλιες φορές καλύτερα, από το να διάβαζες σκέτες ιστορικές πληροφορίες. Και προσέξτε... Στα ιστορικά μυθιστορήματα, α π α γ ο ρ ε ύ ο ν τ α ι δια ροπάλου τα λάθη και τα ψέματα, όσο αφορούν τα αληθινά γεγονότα... Είναι ένα είδος πολύ δύσκολο, διότι ο συγγραφέας πρέπει να ανατρέξει σε πληθώρα ιστορικών πηγών και να συμβουλευτεί άτομα που ειδικεύονται σε κάθε ιστορική πτυχή, όπως για την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, το 1821 κ.λπ. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους συγγραφείς, ντόπιους και ξένους που θα επιχειρήσουν να ασχοληθούν με αυτό το συγκεκριμένο έργο λογοτεχνίας...

Ένας από αυτούς τους συγγραφείς που ασχολήθηκε με το ιστορικό λογοτέχνημα, είναι ο  υ π έ ρ ο χ ο ς  και  μ ο ν α δ ι κ ό ς   Σ Τ Η Β Ε Ν   Π Ρ Ε Σ Σ Φ Ι Λ Ν Τ. Για μένα, είναι ένα φαινόμενο... Γράφει για μεγάλες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας με έναν τρόπο καταπληκτικό, που σε αφήνει ενεό και κάθεσαι και αναρωτιέσαι, πώς είναι δυνατόν ένας ξένος να γνωρίζει τόσα πολλά για την πατρίδα μου, που όχι μόνον εγώ δεν τα γνώριζα, αλλά και οι περισσότεροι από μας, κατά συντριπτική πλειοψηφία, δεν έχουν ιδέα... Και ζηλεύω που ένας ξένος ξέρει τόσα για την Ιστορία μας και ζηλεύω που δεν βρέθηκε ένας Έλληνας να γράψει με τέτοιον τρόπο για τα μεγάλα γεγονότα της φυλής μας... Σας  π α ρ α κ α λ ώ, πάρτε και διαβάστε το έξοχο αριστούργημά του ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ... Είναι ένα βιβλίο που ΔΕΝ πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι... Αναφέρεται στην μάχη των Θερμοπυλών, με τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα και τους εφτακόσιους Θεσπιείς... Το γράψιμό του, σε  σ υ ν ε π α ί ρ ν ε ι... Οι πληροφορίες που δίνονται, σε εκπλήσσουν... Το έργο αυτό, ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, είναι ένα αληθινό αριστούργημα, ένα δ ι α μ ά ν τ ι της ιστορικής λογοτεχνίας. Είναι τόσο δυνατό βιβλίο, που τελειώνοντάς το, νομίζεις ότι έχεις μετουσιωθεί σε κάτι υπέροχο, γιατί η ψυχή σου θα είναι συγκλονισμένη από τον τρόπο γραφής, μιας γραφής μαγευτικής που θαρρείς και γράφτηκε από πένα φλογισμένη, διάπυρη, από πένα που διαχέει φωτιές καθώς χαράζει το χαρτί... Μπαίνεις κυριολεκτικά μέσα στις σελίδες του και μεταφέρεσαι σε τόπους που δεν μπορούσες να διανοηθείς... Δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι έγιναν έτσι τα πράγματα και ο τρόπος που σε αιχμαλωτίζει, είναι ένα συγγραφικό ταλέντο ολόχρυσο που σε υψώνει σε ουρανομήκη πλάτη και φωταυγάζουσες καταστάσεις. Και ξεκινάς από τον υπέρτατο ενθουσιασμό, τον άκρατο θαυμασμό, νιώθεις το γκρίζο το εχθρικό, το μαύρο του άγνωστου, το πάλλευκο της αρετής, το πρασινογάλαζο του θάρρους, το χρυσαφένιο της ανυπέρβλητης ανδρείας, το ολοπόρφυρο της ολοκληρωτικής, θεϊκής θυσίας...

Ένας ξένος, έγραψε το πιο τρανό, ελληνικό λογοτέχνημα... Πιο Έλληνας από εμάς;; Ένα είναι σίγουρο: Μαγεύτηκε από έργα Ελλήνων, έψαξε, ανασκάλεψε, εμβρίθυσε, σταχυολόγησε και έγραψε έναν άφθαστο ύμνο για τους Έλληνες... Διαβάζοντάς το, είναι σαν να ζεις εκείνη την εποχή και ανακαλύπτεις πράγματα που ούτε το καλύτερο σεμινάριο δεν θα σου προσέφερε. Και εκείνο το γράψιμό του... Τι στυλ μαγευτικό!!! Τι ύφος υπέροχο!!! Σε συγκλονίζει, σε αιχμαλωτίζει, σε ανεβάζει στα ουράνια!!!! ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, θα πρέπει να μπουν όπως ξαναείπα, σε κάθε ελληνικό σπίτι... Να έχουμε το Ευαγγέλιο, Την Ιλιάδα με την Οδύσσεια και τις ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ... Αν τα έχουμε αυτά, θα είμαστε καλυμμένοι, θα ξέρουμε Ιστορία... Να το διαβάσετε εσείς και μετά τα παιδιά σας. Τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, σίγουρα... Όχι τα πιο μικρά..

Ο Στήβεν Πρέσσφιλντ έχει γράψει και άλλα για την Ελλάδα, όπως ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, που αναφέρεται στον Μέγα Αλέξανδρο... Εκεί να δείτε πληροφορίες... Θα έπρεπε το βιβλίο του να διαβάζεται στις Ανώτατες Στρατιωτικές Σχολές, με τον θησαυρό των πληροφοριών για τις μάχες και την στρατηγική του Αλεξάνδρου. Αλλά αυτό το βιβλίο κινείται σε άλλα πλάνα. Σήμερα θέλω να σταθώ στις ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. Γι' αυτό το αριστούργημα ήθελα να σας μιλήσω. Το είχα διαβάσει καιρό πριν και το ξαναδιάβασα τώρα. Το καταπληκτικό είναι ότι ένιωσα α κ ρ ι β ώ ς τα ίδια συναισθήματα που με είχαν κατακλύσει και κατά την πρώτη ανάγνωση. Και τούτη την δεύτερη φορά, τα συναισθήματα ξεχύθηκαν ορμητικά, καταλυτικά, με την ίδια σφοδρή ένταση, δικαιολογώντας με που λατρεύω τούτο το βιβλίο... Διαβάζοντάς το, θα νιώσετε συνεπαρμένοι και υπερήφανοι για την πεντακισχιλιάχρονη ελληνική καταγωγή μας. Προσέξτε: ΔΕΝ είναι ξερές ιστορικές γνώσεις. Είναι ένα συναρπαστικό, ιστορικό μυθιστόρημα, που θα σας καθηλώσει με την ροή του και την απίστευτη συγγραφική μαεστρία του… Θα με θυμηθείτε...

Πόσο θα ήθελα να το είχε γράψει Έλληνας... Να έβλεπα αυτόν τον θαυμασμό και την γνώση να πηγάζει από ελληνική πένα.. Συγκινούμαι βαθύτατα που ένας ξένος αγάπησε τόσο πολύ την χώρα μας.... Συγκινούμαι βαθύτατα που ένα ξένος μεγάλος συγγραφέας παρουσιάζει με τέτοιαν αγάπη και τόσο σεβασμό, την ιστορία μας... Που έκατσε και εντρύφησε εις βάθος τα ιστορικά γεγονότα με τόσο πάθος, λεπτομέρεια και ακρίβεια, που σε αφήνει κατάπληκτο για την τεράστια έρευνα που έκανε, ώστε να αποδώσει  ε π α κ ρ ι β ώ ς  την μακρινή εκείνη εποχή, μη στερώντας της τίποτε από την αληθινή, ουράνια δόξα της...

Κύριε Στήβεν Πρέσσφιλντ... Σας ευχαριστώ για την τιμή που μας κάνατε, εξιστορώντας με τόσο εξέχοντα σεβασμό, ένα ξεχωριστό και αιώνιο κομμάτι της Ιστορίας μας... Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας προς την χώρα μας... Μιλήσατε γι' αυτήν, σαν να ήταν δική σας χώρα, σαν να ήταν η δική σας πατρίδα... Υποκλίνομαι μπρος το άφθαστο συγγραφικό σας ταλέντο... Και σας παρακαλώ, μη, μη λησμονάτε την χώρα μου... Έχουμε ανάγκη ανθρώπους του δικού σας πνευματικού βεληνεκούς, για να θυμίζετε σε μας, αλλά και στους άλλους λαούς, τι πάει να πει Έ Λ Λ Η Ν Α Σ!!!!

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ;;..

Πολλές φορές ακούω και διαβάζω θέματα διάφορα, αλλά δεν μιλώ, γιατί σκέφτομαι ότι είναι τόσο τρανταχτά που θα βρουν γρήγορα την λύση τους...Όμως υπάρχουν γεγονότα που με ξεπερνούν. Τότε εξοργίζομαι τόσο που διερωτώμαι:''Μα είναι τόσο φανερό... Πώς δεν το βλέπουν οι άλλοι;;'' Και τότε έχω την ανάγκη να μοιραστώ και να καταγράψω τις σκέψεις μου.. Έσι και τώρα... Το θέμα με τις κατειλημμένες από παρανόμους φοιτητικές εστίες...Τ ώ ρ α τις αντελήφθησαν; Σκέφτομαι: Είμαι το κράτος με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μου Ιδρύματα. Και παρέχω τις Φοιτητικές Εστίες μου, για να διαμένουν, όσοι φοιτητές μου αδυνατούν να βρούν στέγη για να διαμείνουν...Και περνούν τα χρόνια.. Και εγκαθίστανται εκεί άναρχικά στοιχεία, λαθρέμποροι, ναρκομανείς, φέρνουν μέλη των οικογενειών τους, τρώνε ελεύθερα από το φαγητό των φοιτητών, τρομοκρατούν τους σπουδαστές ενοίκους, γεμίζουν σκουπίδια τον χώρο, γράφουν, μάλλον βρωμίζουν, μουντζουρώνουν τους τοίχους, δημιουργούν ένα ανείπωτο χάος και δεν τους ενοχλεί κανείς...Βρώμα και δυσωδία, υλική και πνευματική...Και μετά από  χι  χρόνους, η αστυνομία εισβάλλει και τους συλλαμβάνει...Εγώ λοιπόν η μάλλον πτωχή τω πνεύματι, θέλω να ρωτήσω:  Τόσα χρόνια,  γ ι α τ ί  δεν τους είχαν συλλάβει;;;;;;;;;Θα μου πείτε ότι  μπορεί οι φοιτητές να φοβόντουσαν αντίποινα από τους παράνομους...Εντάξει...Αλλά μια φοιτητική εστία δεν υπάγεται πουθενά;; Δεν είναι  κ α ν ε ί ς υπεύθυνος για την εύρυθμη λειτουργία της;;;;Δεν υπάρχει κάποιος φορέας για τις ζημιές που θα υποστούν με τα χρόνια τα υδραυλικά,τα ηλεκτρολογικά, η συντήρηση των δωματίων, η καθαριότητα των ορόφων;; Άρα, κάποιος  ά λ λ ο ς  ε κ τ ό ς  των φοιτητών θα έμπαινε εκεί μέσα... Το συνεργείο καθαριότητας, δεν είχε δει την αθλιότητα που επικρατούσε;;;Κανένας δεν ανησύχησε, δεν συγχίστηκε, δεν τα έχασε με ό,τι έβλεπαν τα μάτια του και δεν το συζήτησε με κάποιον υπεύθυνο;;;;Και  α υ τ ό ς ο υπεύθυνος, δεν είχε την έγνοια να δει από κοντά, πώς πηγαίνει η εστία που έπρεπε να επιβλέπει;;;;Δεν είχε υποπέσει  τ ό σ α  χρόνια στην αντίληψή του η αδιανόητη κατάσταση της φοιτητικής εστίας;;;Ποιος πρέπει να λογοδοτήσει γι' αυτό;;;

       Προχθές μπήκε η αστυνομία σε έναν χώρο που μόνον τρώγλη θα μπορούσες να τον ονομάσεις.. Έγιναν συλλήψεις, συννένοχος λένε και μία δόκιμος αστυνομικός... Και ακούς:'' Ταραχτήκαμε, γιατί ακούσαμε πυροβολισμούς την ώρα που γράφαμε''..!!!!!! Μα, αφού έγινε αστυνομική επιχείρηση για να ξεβρωμίσει ο τόπος, δεν θα έπεφταν και πιστολιές;;;Αντί να πούνε: ''Δόξα τω Θεώ, ε π ι τ έ λ ο υ ς  μάς ξεβρωμίσατε'', υπάρχουν αντιρρήσεις;;;; Δεν θέλουμε την αστυνομία στις σχολές;;; Θα έπρεπε να είχε λυθεί προ πολλού το ακανθώδες θέμα....Μήπως μου διαφεύγει κάτι;;Πιστεύω ότι  θα  έ π ρ ε π ε  από χρόνια να είχε γίνει εκκαθάριση... Να είχαν συλληφθεί οι ύποπτοι και να είχαν ξηλωθεί  από την θέση τους,  ό σ ο ι  είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση της Φοιτητικής Εστίας... Ωραία... Κοιμούνται τα παιδιά μας δίπλα σε εμπόρους ναρκωτικών, πλά'ι' σε ληστές  κι εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτε;; Να  ερευνηθεί εις βάθος το θέμα...Δεν είχε ακούσει τίποτα ο Πρύτανης;;Δεν γνώριζαν τίποτε οι καθηγητές;; Δεν μιλούσαν μεταξύ τους οι φοιτητές;; Δεν έβλεπαν τίποτε οι ασχολούμενοι με την καθαριότητα;;;;Στέλνω το παιδί μου να μορφωθεί και μου το κοιμίζετε δίπλα σε εγκληματίες;;;;Την όψη των δωματίων δεν την βλέπατε;; Δεν φρίξατε από την βρωμιά και την κατάσταση του χώρου;; Ήταν μέρος προστατευτικό των γιων και των θυγατέρων μας ή άντρο μαχαιροβγαλτών, όπως εκείνου που επιτέθηκε στην αστυνομικό με το κατσαβίδι;;;;;Όποιος είδε την κατάσταση του χώρου στην τηλεόραση, θα καταλάβει γιατί πράγμα μιλώ.... Ποια είναι η προστασία που παρέχει η πολιτεία στα νιάτα που σπουδάζουν;;;Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;;;;Ποιος θα μου απαντήσει  γ  ι  α τ ί  ζούσαν χρόνια εγκληματίες δίπλα στο παιδί μου και στο παιδί σου;;;Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, με απώτερω σκοπό  να  ΜΗΝ ξαναδημιουργηθεί παρόμοια κατάσταση;;; Κάτι παρόμοιο δεν γίνεται και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης;; Γιάφκες είναι ή Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα;;;;

     Πας στο εξωτερικό και μπαίνοντας σε πανεπιστήμια όπως στο Χάρβαρντ, στο Ίττον ή στην Οξφόρδη, εισέρχεσαι με απόλυτη σοβαρότητα, όπως αρμόζει να συμπεριφέρεσαι σε ένα Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα...Γ ι α τ ί  εκεί σέβεσαι και εδώ όχι;;Τι είναι εδώ;;; Μπείτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε;;;Και πώς έχουν ε κ ε ί   κ  α τ α φ έ ρ ε ι  να σέβεται ο εισερχόμενος το κτήριο, ενώ εδώ φέρεται σαν να μπαίνει σε άντρο ακολασίας;;Όχι όλα τα παιδιά βέβαια... Μιλώ για  την μειονότητα και για την κατάσταση που επιτρέπει σε παράνομα, εγκληματικά στοιχεία, να λυμαίνονται τον ιερό χώρο της μόρφωσης και της παιδείας...Εδώ τώρα, μην μου πείτε για τα καψόνια και τις ομάδες που δημιουργούνται μεταξύ των σπουδαστών στα ξένα Πανεπιστήμια, είναι άλλο θέμα... Μιλούμε για την στέγαση εγκληματιών μέσα σε Πνευματικό Ίδρυμα...Και ξαναρωτώ:Πώς τόσο καιρό δεν επιλήφθη κανείς του θέματος;;;Ποιος θα λογοδοτήσει;;

      Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να εξυγιανθούν οι χώροι της παιδείας και να ΜΗΝ επιτρέπεται δια ροπάλου η κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου από τον  ο π ο ι ο ν δ ή π ο τ ε  εξωτερικό παράγοντα που ΔΕΝ έχει καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο, πολλώ μάλλον από εγκληματικά στοιχεία πάσης φύσεως...Αρκετά κράτησε το αστείο... Αρκετά ανεχθήκαμε την επαίσχυντη καταπάτηση των μορφωτικών μας Ιδρυμάτων...Καιρός πια να αναλάβει έκαστος την ευθύνη που του αναλογεί... Καιρός πια τα παιδιά μας να σπουδάζουν σε προφυλαγμένο περιβάλλον...Καιρός πια να ληφθούν δραστικά μέτρα...Τ έ ρ μ α η κωλυσιεργία...Αν δεν μπορείς, παραιτήσου, σε όποιο πόστο κι αν είσαι, αφού δεν μπορείς να προφυλάξεις  παιδιά και κτήριο, αφού δεν μπορείς να παράσχεις μια ανώτερη προφυλαγμένη μόρφωση...ΝΤΡΟΠΗ να υπάρχει τέτοια κατάσταση τόσα χρόνια και να μην έχουν παρθεί δραστικότατα μέτρα...Ίσως με τα τελευταία γεγονότα να έγινε η επιθυμητή αρχή ξεκαθαρίσματος... Είδομεν...Ελπίζω να ΜΗΝ ξαναεπαναλειφθούν τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις...Τα Πανεπιστήμια, είναι Ναοί γνώσης και απαιτούν από  ό λ ο υ ς μας τον απαιτούμενο σεβασμό και την δυνατότητα παροχής γνώσεως σε  καθαρό, προστατεύομενο περιβάλλον....Αν συμβαίνει το αντίθετο, έχουν ευθύνοι οι  π ά ν τ ες και πρέπει να λογοδοτήσουν γι' αυτό...Τότε μόνον θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τις Ανώτατες Σχολές μας  , καθ' όσον οι φοιτητές μας είναι φωτεινά μυαλά που στο εξωτερικό διαπρέπουν...Ας τους δώσουμε λοιπόν κίνητρα, να μείνουν στην πατρίδα τους και να μεγαλουργήσουν...