ΤΕΛΙΚΑ  ΠΟΥ  ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ;;

     Αυτές τις ημέρες συζήτησα με πολλούς, οι οποίοι είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Κάποιοι είναι απλοί οικογενειάρχες που αγωνίζονται για τον άρτον ημών τον επιούσιον, έτοιμοι να προσφέρουν στον πλησίον τους και άλλοι κάπως πιο εξειδικευμένοι σε ορισμένα θέματα.Τα συμπεράσματά μου για την παρούσα κατάσταση αποκαρδιωτικά έως θλιβερά...Έτυχε ν' ακούσω στο ραδιόφωνο και έναν ειδικό για τα δάση, έξαλλο να λέει ότι όσοι τελείωσαν την ανάλογη Σχολή στο Πανεπιστήμιο, έχουν απορροφηθεί σε θέσεις γραφείου από το Δημόσιο και σε κανέναν δεν δύνεται η δυνατότητα να ασχοληθεί με το αντικείμενο των σπουδών του, το δάσος δηλαδή.Απ΄'ο,τι κατάλαβα, κανένας δεν μπορεί να γίνει ενεργός δασοφύλακας και το ποσόν που δόθηκε για ό λ α τα Δωδεκάνησα για την όποια ασχολία με τα δάση,ήταν μόλις 30.000 ευρώ.

      Η απορία μου  είναι γιατί δεν αντιδρούν οι απασχολούμενοι στα γραφεία δασονόμοι και γιατί δεν μπαίνουν στην Βουλή να εκθέσουν την κρατούσα κατάσταση. Από την άλλη, είναι δυνατόν οι βουλευτές και ο εκάστοτε Πρωθυπουργός , να μην είναι ενημερωμένοι για το καθεστώς που επικρατεί γύρω από τους δασονόμους;;; Άρα το κράτος γνωρίζει ότι είναι παροπλισμένοι. Τότε, ποια η δικαιολογία τους για την ελλειπέστατη δασοπροστασία;;;Δεν ντρέπονται που μας κορο'ι'δεύουν;;Όσες φορές άνοιξα το κανάλι της Βουλής, ποτέ δεν έπεσα πάνω σε ένα τέτοιο θέμα... Έτυχε;; Δεν νομίζω...Το ότι από το μικρό καμένο δάσος στον Έβρο ένας Γεραπετρίτης το καπάρωσε για να εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες αληθεύει; Μα, δεν είπαμε ότι ΔΕΝ εκμεταλλευόμαστε τα καμένα εδάφη; 

       Οι ανεμογεννήτριες σού δίνουν ενέργεια, αλλά οι χώρες που τις έχουν θέλουν να τις διώξουν, διότι προκαλούν τεράστιο θόρυβο. Και τα υλικά τους πού ξέρουμε κατά την ανακύκλωση αν είναι φιλικά προς το περιβάλλον;Κάποιους τόνους ζυγίζει εκάστη. Άσε που για να εγκατασταθούν αποψιλώνονται εδάφη. Εδώ βέβαια τα καίμε και τους τα δίνουμε στο πιάτο.Οπότε τι κάνουμε;;Πέρσι στην Κεφαλονιά κατέβηκε λαός στο λιμάνι της Σάμης, να μην αφήσουν να ξεμπαρκάρουν από το καράβι οι ανεμογεννήτριες που ερχόντουσαν να εγκατασταθούν στο νησί μας...Και τι έγινε;Στο τέλος τους διαλύσανε και πέρασε το δικό τους...Άρα, όσο και αν αγωνίζεται ο λαός, δεν τα καταφέρνει πάντα...

      Παλιά γιατί δεν καιγόμαστε; Θα μου πείτε άλλαξε το κλίμα..Μήπως τα κράτη της Ελλάδος, Γαλλίας, Πορτογαλίας και Ιταλίας που πλήττονται περισσότερο από τις φωτιές, πρέπει να συναντηθούν και να κουβεντιάσουν το θέμα; Γιατί σίγουρα γίνεται κάποιο λάθος..Τα τελευταία χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο.   '' Και θα συνεχίσει το ίδιο τροπάρι, μέχρι να τα κάψουν όλα...Τα χρήματα είναι πολλά, τα συμφέροντα μεγάλα, οι αμοιβές ιλιγγιώδεις και τα κέρδη τεράστια''

   ''Μα έτσι καταστρέφεται το περιβάλλον.Εξαφανίζεται το οξυγόνο.Σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Σε αυτόν τον ζοφερό κόσμο, δεν θα ζήσουν και τα δικά τους παιδιά και εγγόνια;;Δεν φοβούνται για την υγεία τους;;''    '' Αυτοί έχουν τον τρόπο να ζήσουν και αλλού.   Όχι, δεν φοβούνται τίποτε. Αυτοί θα βρουν δικλείδες ασφαλείας και διαφυγής. Δεν πρόκειται να στματήσουν αν δεν τα κάψουν όλα.''   Ο ομιλών  είναι γνώστης πραγμάτων.

       ''Το ίδιο δηλαδή συμβαίνει και στην Πορτογαλία και Ιταλία που καίγονται κι αυτές;;''   ''Ίσως, για εκεί δεν ξέρω. Μιλώ για το πώς λειτουργεί το εδώ σύστημα. Εκείνους που π ρ έ π ε ι να λυπόμαστε και να ευγνωμονούμε συνάμα, είναι οι κάθε φορά εθελοντές, οι πυροσβέστες, τα σώματα ασφαλείας , οι  αεροπόροι μας  που πέφτουν σαν ήρωες στην φωτιά, να περισώσουν ό,τι μπορούν...Το γνωρίζεις ότι αντί να πάρουμε ένα ΡΑΦΑΤ, θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει 20 καινούργια ελικόπτερα μεγάλα, ασφαλή  ικανά να μεταφέρουν μεγάλη ποσότητα νερού προς κατάσβεση πυρός και όχι τα παμπάλαια ποτιστήρια που έχουμε; Κρίμα στα παλληκάρια μας που, οδηγώντας ένα τέτοιο σαράβαλο, ρισκάρουν την ζωή τους παλεύοντας με τις φλόγες και συχνά δυστυχώς, την χάνουν...Τα πράγματα από μέσα μυρίζουν...Δεν πρόκειται ν' αλλάξει  τ ί π ο τ ε...Χώνεψέ το μια και καλή, για να μην στεναχωριέσαι κάθε φορά. Θα γίνει αυτό που θέλουν, πάει και τελείωσε...Αλλίμονο στον κοσμάκη και στην θυσία τόσων ευαισθητοποιημένων ανθρώπων...''

              Η άλλη πλευρά σού λέει: '' Σήκωσαν αεροπλάνα... Έστειλαν πυροσβέστες...Ήρθε βοήθεια και από το εξωτερικό... Εκκενώθηκαν περιοχές ως πρόληψη για την σωτηρία του ανθρωπίνου δυναμικού... Έπιασαν κάτι ύποπτους για εμπρησμό και θα τους δικάσουν...Το κλίμα έχει αλλάξει τρομερά...Προειδοποιεί  η ανάλογη Υπηρεσία με εξαγγελίες  για τον κίνδυνο πυρκαγιών. Εθελοντές τρέχουν παντού. Τι άλλο να έκανε η χώρα μας;;;''

       Ίσως να άλλαζε τον νόμο  για τους δασονόμους. Να επανέφερε τους δασοφύλακες. Να έδινε μεγάλα κεφάλαια για τον καθαρισμό των δασών κα' όλη την διάρκεια του έτους και όχι μόνον στο παραπέντε. Να ξεσηκώνονταν οι Δήμοι και να έβαζαν πρώτο θέμα στην ατζέντα τους την πυρασφάλεια...

        Πάντως, το Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω  ΔΕΝ  θα το πούμε στην απρόσωπη κρατική μηχανή. Θα το πούμε  στους π ο λ ί τ ε ς  αυτής της χώρας... Θα το πούμε στους απλούς ανθρώπους που  μένουν να προφυλάξουν το σπίτι τους, το σπίτι του γείτονα και τα ζωντανά τους...Θα το πούμε σε αυτούς που έμειναν πίσω να παλέψουν για το βιος τους και δεν  εγκατέλειψαν τον αγώνα... Θα το πούμε στους άοκνους πυροσβέστς μας που με συνθήκες κάυσωνα παλεύουν σώμα με σώμα με τις φλόγες.  Θα το πούμε σ' εκείνους που δεν ξεροσταλιάζουν στις παραλίες όταν το χωριό τους απειλείται, αλλά τρέχουν να βοηθήσον μέσα στην πύρινη λαίλαπα. Στους υπέροχους εθελοντές, στον άντρα που έσωσε το νεογέννητο ελαφάκι, παίρνοντάς το μέσα στον πύρινο κουρνιαχτό, από την πεθαμένη μανούλα του και στον άλλον που κουβαλούσε κατάμαυρος από τον καπνό, δυο λαγούς και μια γατούλα. Στον πυροσβέστη που έδινε νερό με στοργή, να ξεδιψάσει όποιο ζώο προλάβαινε να σώσει... Θα το πούμε στους ηρωικούς αεροπόρους που χάνονται μαχόμενοι την ώρα του καθήκοντος και στους άλλους που την γλίτωσαν, πετώντας με σκάφη  ηλικίας άνω των πενήντα ετών, αψηφώντας κάθε είδους κινδύνου...

            Όλοι αυτοί είναι  οι αληθινοί Έ Λ Λ Η Ν Ε Σ... Οι μαχητές, που σε κάθε δύσκολη στιγμή, φωνάζουν ΠΑΡΩΝ!!!!  Έ λ λ η ν ε ς είναι όλοι  ό σ ο ι τρέχουν να βοηθήσουν, είτε είναι πυρκαγιά είτε είναι φονική  πλημμύρα. Πέρσι που απειλήθηκε ο Γέρακας, από την φωτιά, ο άντρας της πρώτης μου κόρης  έμεινε με τους άλλους άντρες να περιπολούν την περιοχή τους όλη την νύχτα, διώχνοντας τα γυναικόπαιδα  σε ασφαλή περιοχή...Τρείς το πρωί κατέφθασε σε μένα στου Γκύζη, η θυγατέρα μου, με τα εγγόνια μου, την σκυλίτσα τους και το κουνέλι τους. Δεν πήραν τ ί π ο τ ε άλλο μαζί τους. Ο πατέρας έμεινε πίσω με τους άλλους, ώσπου να περάσει ο κίνδυνος... Ο ύ τ ε το έβαλε στα πόδια, ο ύ τ ε άφησαν τα ζώα τους πίσω... Έ τ σ ι  κάνουν οι  σ ω σ τ ο ί   Ά ν θ ρ ω π ο ι ...

        Σκέφτομαι κάτι...Ότι το ωραίο είναι  πως α υ τ ο ί οι υπέροχοι άνθρωποι, μένουν να πολεμήσουν, ξ έ ρ ο ν τ α ς  ότι το  ί δ ι ο  θα επαναληφθεί του χρόνου και του παραχρόνου...Και όμως, ΔΕΝ τ ο βάζουν κάτω...Την δύσκολη στιγμή, δεν χασομερούν ψάχνοντας να επιρρίψουν ευθύνες... Ό χ ι . Αγωνίζονται μέσα σε τρομερές αντίξοες συνθήκες, θέλοντας να προσφέρουν ό,τι μπορούν να διασώσουν, χωρίς να διστάσουν στιγμή, χωρίς να σκεφτούν ότι ίσως είναι αναλώσιμοι σε ένα τεράστιο έργο καταστροφής.  Αυτοί οι ξεχωριστοί Άνθρωποι σε κάνουν  να νιώθεις υπερήφανος που είσαι  ΕΛΛΗΝΑΣ  και όχι οι απρόσωποι πετυχημένοι  ή  αποτυχημένοι κρατικοί οργανισμοί. 

     Οπότε, τι συμπέρασμα βγάζουμε;; Η μία πλευρά λέει: ''Μην σκας...Είναι όλα βάσει σχεδίου. Ό,τι και να πεις, θα γίνει αυτό που θέλουν ''αυτοί'. Οπότε κράτα αποστάσεις από τα τεκταινόμενα και μην αφήνεις να σε επηρεάζουν τόσο. Ό,τι έχει να γίνει, θα γίνει κι ας χτυπιέσαι εσύ κάτω... Λύση δεν υπάρχει...''

      Η άλλη πλευρά πρεσβεύει ότι το Κράτος κάνει ό,τι είναι δυνατόν να γίνει... Ίσως χρειάζεται καλύτερος συντονισμός...

       Κι εγώ, η απλή Ελληνίδα τι πιστεύω;; Η πρόγνωση είναι δυσοίωνη.. Το σχέδιο έχει πολλές ελλείψεις και δεν έχουν αντιμετωπιστεί σωστά κάποια θέματα. Προχθές έπιασε φωτιά στρατιωτική αποθήκη... Ευτυχώς πρόλαβαν και δεν θρηνήσαμε θύματα..Υλικές ζημιές στα πέριξ όμως υπήρξαν... Είναι δυνατόν να μην έχουν παρθεί μέτρα ασφαλείας σε τόση ευαίσθητη περιοχή;; Αδιανόητο... Και ο απολογισμός εν τάχει, 150.000 στρέμματα καταπράσινου δάσους, κατακάηκε. Κάηκαν και 2.500  άμοιρα ζώα, τουλάχιστον. Θρηνήσαμε δύο αεροπόρους και τρεις απλούς πολίτες... Και είναι αλήθεια ότι δεν δεχθήκαμε τα τεράστια αεροπλάνα που θα μας έστελνε η Ρωσία ως βοήθεια ή είναι ανυπόστατες, πονηρές φήμες;;;Πολλοί  άλλοι φωνάζουν για παγκόσμιο σχέδιο υποδούλωσης του ανθρωπίνου είδους...Αυτά δεν τα αγγίζω, με ξεπερνούν...Μένω σε αυτά που ζω. Όταν  όμως ένα κακό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αρχίζεις και έχεις απορίες και αμφιβολίες. Πού θα στηριχτώ;;;

         Θα στηριχτώ στους συμπατριώτες μου που χ ω ρ ί ς να ξέρουν πώς προήλθε η φωτιά, τρέχουν με αυτοθυσία και αλτρου'ι'σμό να βοηθήσουν  στην πρώτη γραμμή, προσφέροντας την πολύτιμη βοήθεια τους, και κάποιες φορές και την ίδια τους την ζωή. Ίσως πολύ αργότερα, προβληματιστούν κι αυτοί για τις αιτίες της καταστροφής...Είναι οι Δον Κιχώτες που πολεμούν ανεμόμυλους;;Ίσως. Και το συγκινητικό είναι ότι   αν και  ξ έ ρ ο υ ν, τρέχουν  να αγωνιστούν  κι εφέτος, όπως αγωνίστηκαν πέρσι και αντιπρόπερσι, όπως θα αγωνιστούν του χρόνου και του παραχρόνου και τον παράλλον.

     Α υ τ ο ί  οι   ξ ε χ ω ρ ι σ τ ο ί  Ά ν θ ρ ω π ο ι  είναι η καρδιά της Ελλάδος μας, άξιοι συνεχιστές της Ελληνικής Ιστορίας μας. Οι άδολα μαχόμενοι με αλτρου'ι'σμό και αυτοθυσία, όπως έκαναν και οι πρόγονοί μας. Γιατί και τωρα έναν ακήρυχτο πόλεμο έχουμε. Μόνον που αντί σπαθιά, ακόντια και τουφέκια, έχουμε τις μάνικες νερού, την ρίψη ύδατος αεροσκαφών και πάνω από όλα έχουμε την υπέροχη Ελληνική καρδιά που φωνάζει στον εχθρό, στην πύρινη λαίλαπα: ''Ο Χ Ι!, δεν θα περάσεις!!''Και οι πολεμιστές, οι δικοί μας γνωστοί, ο γιος του γείτονα, ο γαμπρός μου ο Λευτέρης, ο φίλος του ο Παναγιώτης, ο ξάδελφος ο Γιάννης, όλοι εθελοντές, παρέα  με πυροσβέστες και αεροπόρους... Η πάλη σώμα με σώμα. Η καυτή ανάσα του δράκου, πνίγει τις αναπνοές, θολώνει τα μάτια...Τα θύματα πολλά. Θύματα ανθρώπινες ζωές, θύματα ανυπεράσπιστα ζώα, θύματα το χαμένο βιος μιας ολόκληρης ζωής...

        Λοιπόν, πάνω σ' αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους ακουμπώ. Όσο υπάρχουν τέτοιοι εξαίρετοι πατριώτες, υ π ά ρ χ ε ι  ακόμη ελπίδα. Μπορεί να ορθώνονται συμφέροντα με άτιμα μέσα προστασίας τους, ε λ π ί ζ ω όμως να συντριβούν πάνω στην ελληνική αυτοθυσία.

       Έστω κι αν κάποιοι ψιθυρίζουν ''Δεν υπάρχει λύση...Είναι όλα προκαθορισμένα... Υψηλά κεφάλαια, ένοχα κέρδη, θα σαρώσουν τα πάντα. Αποδέξου το και μην αρρωσταίνεις.. Εκείνοι θα νικήσουν..Θα μας αφανίσουν''

              Μα, είναι δυνατόν;;;Ελπίζω πως ό χ ι ....

        

ΘΡΗΝΩ

 Στων νησιών την ολόμαυρη ράχη,

περπατώντας η Ελλάδα μονάχη, 

μελετά την καμένη της πλάση

και στο στήθος μαντήλι κρατεί,

να σκεπάσει τους δ ύ ο  σμηνίτες,

πού 'χουν πέσει στην έρημη γη...

                                                            Θρήνος....

----------------------------------------------------

        Χθες, 25 Ιουλίου, τελείωσε για εφέτος το καλοκαίρι...Με τον θάνατο των δύο ηρωικών αεροπόρων μας που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος, εσήμανε και η λήξη του εφετινού, οδυνηρού καλοκαιριού...Ας είναι Αιωνία η Μνήμη σας, υπέροχα παλληκάρια μας, δροσερά ελληνικά νιάτα...Εμείς οι απλοί άνθρωποι, θα κρατήσουμε τριήμερο εθνικό πένθος.

     Η σπαραχτική κραυγή της μάνας Ελλάδας, φορτωμένη με τον θάνατο των δύο παλληκαριών, φορτωμένη με την άγρια καταστροφή των δασών της, των περιουσιών και των χιλιάδων αθώων, ανήμπορων πλασμάτων της, από το εργατικό μυρμήγκι και την αιθέρια πεταλούδα, μέχρι το μοναδικά υπέροχο ελάφι, τον ταπεινό σαλίγκαρο, τους έντρομους λαγούς , τις χελώνες και το πολύτιμο οξυγόνο μας, αυτή η σπαραχτική φωνή της πατρίδας μας, σχίζει τα ουράνια και πληγώνει με πύρινα δάκρυα τα σωθικά κάθε Έλληνα, κάθε ανθρώπου επί γης...

     Τα καλοκαίρια χάσαμε, χάθηκαν κι οι χειμώνες... Τότε ξέρουμε τι θα επακολουθήσει...Και τώρα, σιωπή....Σουτ!!Ακούγεται μόνον το κλάμα και ο σπαραγμός... Και το βαρύ αγκομαχητό των ηρώων που μάχονται  υπεράνθρωπα ακόμη την πύρινη λαίλαπα...Οδύνη, θυμός, θρήνος.... Θρήνος βαθύς...

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ

 Δεν ξαναμιλάω για πυρκαγιές...Τα προηγούμενα χρόνια θρήνησα τον αφανισμό ανθρωπίνων ζωών, των δασών και των πανικόβλητων ζώων...Κατ' επανάληψη...Τώρα όμως παραιτήθηκα...Κάθε καλοκαίρι καιγόμαστε και κάθε χειμώνα πνιγόμαστε...Μας το είπαν ξεκάθαρα με χίλιους τρόπους κι εμείς το εμπεδώσαμε..

Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν λύσεις;;;;Α π λ ά ανάμεσά μας δεν υπάρχουν αληθινοί Έλληνες που να πονάνε την Ελλάδα...Ούτε τηλεόραση βλέπω, ούτε ραδιόφωνο ακούω πια..

Ελάτε όρνια να ξεπαστρέψετε την πατρίδα μου μια και καλή...Αφού δεν υπάρχει Τιμωρός, χαζεύετε το εγκληματικό σας έργο, απόρροια της επαίσχυντης αδιαφορίας σας για πρόληψη και προστασία...Για μένα, το ίδιο εγκληματίας είσαι, είτε εσύ ο ηλίθιος που βάζεις από την βλακεία σου φωτιά, είτε εσύ ο σαδιστής πυρομανής που δεν σε τσουβαλιάσανε ακόμα, είτε εσύ η ανάλγητη αρχή που αγνοεί αδιάντροπα κάθε μέτρο πρόληψης και προστασίας...

Κάποτε είχα όνειρα...Κάποτε ήλπιζα...Τώρα κλαίω για ό,τι αφανίζεται και νιώθω ανείπωτο πόνο, πυρωμένο φόβο, απέχθεια αφάνταστη και απέραντη οργή...Οργή, οργή...Ο Ρ Γ Η.....

ΕΙΠΑ, αλλά...

Είπα να μην ξαναγράψω για τις πυρκαγιές. Όμως είτε από την τηλεόραση είτε από το ραδιόφωνο, μας κανονιοβολούν με όλο και κάποιο απαίσιο νέο, ότι κι άλλο μέρος της πατρίδας μας κατακαίγεται... Στο κεφάλι μου γυρίζουν πυρακτωμένες σκέψεις... Μετά τα Δερβενοχώρια καίγεται η Ρόδος μας... Πέντε μέρες η φωτιά αφανίζει περιουσίες και τον πανέμορφο πλούτο μας, το υπέροχο πράσινο, στο γοητευτικό νησί μας... Ο ασφυκτικός καπνός διακρίνεται από τον δορυφόρο να σκεπάζει απειλητικά, όλο το νησί... Πάλι ξεσπιτωμένοι άνθρωποι… Πάλι φόβος τρελός. Πάλι συντρίμμια, φαλακροί λόφοι και αποκαΐδια...
      ''Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές...''   Ε υ τ υ χ ώ ς... Όχι όμως ότι δεν είχαμε σοβαρότατες απώλειες... Τα σκυλάκια που πέθαναν στο καταφύγιο;;;;Τα ζώα των δασών που απανθρακώθηκαν παγιδευμένα;;; Οι ανθρώπινες περιουσίες που έγιναν κάρβουνο;;; Α υ τ ά τι είναι;;; Είχαμε λοιπόν  μ ε γ ά λ ε ς  απώλειες... Τι μέλει γενέσθαι;;;
      Το ότι πολλοί θα εκμεταλλευτούν την καμένη γη, το έχουμε αντιληφθεί όλοι... Τι γίνεται με αυτούς;;; Ποια Δικαιοσύνη θα τους δικάσει;;  Έπρεπε να υπάρχει ένα Ανώτατο  Σώμα Δικαστών γι' αυτές τις περιπτώσεις που θα ονομαζόταν ΟΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ και θα ήταν όντως  α δ ι ά φ θ ο ρ ο ι, μη φοβούμενοι ότι ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα έπεφτε βαρύς επί των κεφαλών πολύ υψηλά ισταμένων προσώπων...
      Κι ας ξεκινήσουμε από τις πιο ''κάτω'' περιπτώσεις. Τσάκωσες τον ηλικιωμένο που προχθές έκαιγε διάφορα στον κήπο του και  ε ν ώ του έκαμαν παρατήρηση οι αστυνομικοί, μόλις έφυγαν επανέλαβε την εγκληματική του πράξη;;Τον αρπάζεις τον κυριούλη και τον πετάς  στην φυλακή για 5-6 χρόνια συν πρόστιμο  30.000 ευρώ. Να δούμε, θα το ξανακάμει;;; Συνέλαβες εμπρηστές να κατακαίουν τα δάση μας;; Τους αρπάζεις και τους χώνεις φυλακή για 10 ή 20 χρόνια και πρόστιμο 60.000 ευρώ. Να δούμε τότε θα βάλουν μυαλό; Γιατί αν τους δώσεις πρόστιμο 500 ευρώ και 4ρις μήνες φυλάκιση,  μ ό λ ι ς  βγούν, θα ξανακάψουν τα πάντα.
      -Και, για ελάτε εδώ κύριε Δήμαρχε... Γ ι α τ ί δεν καθαρίσατε την περιοχή σας;;;
     -Μα, μου ήρθαν τα λεφτά μόλις πριν έναν μήνα… Τι να πρωτοπρολάβω;
     -Δεν είχατε μπροστά σας έναν ολόκληρο χρόνο να δράσετε; Βλέπατε ότι δεν σας τα έστελναν. Γιατί δεν γίνατε οχληρός, μέχρι να τους ταρακουνήσετε;;; Και, για να δούμε τις αποδείξεις σας. Πού πήγαν τα χρήματα που χαλάσατε;;
      Σε αυτές τις περιπτώσεις τι γίνεται;;; Ξηλώνεις τον Δήμαρχο και την  ό π ο ι α  Κυβέρνηση;;; Και πώς θα γίνει αυτό;; Εδώ μας θέλω... Τι πρέπει να κάμει ο λαός; Ποιος θα τον ταρακουνήσει να βγει στους δρόμους γκρεμίζοντας τους ανίκανους από τις υψηλές τους, χρυσές θέσεις;; Και θα μας ακούσουν;;; Όχι βέβαια... Είδαμε να γίνεται κάτι την τελευταία εικοσαετία από τους κυβερνώντες;; Και πάλι Ό χ ι ...
      Ποιος θα είναι εκείνος ο φωτισμένος που θ' αλλάξει τον νόμο, θα επιβάλλει βαριές ποινές  στους παιδεραστές, στους εμπρηστές και στους ανάξιους ηγήτορες;;;
   Όχι ότι δεν φταίμε κι εμείς... Μαζεύτηκε η μισή Ελλάδα, στο λεκανοπέδιο Αττικής... Γιατί χτίζουμε αυθαίρετα;;; Γιατί χτίζουμε μέσα στο δάσος;; Γιατί δεν σεβόμαστε τους νόμους;; Γιατί χτίζουμε πάνω στα ρέματα;; Ποιος έδωσε την άδεια να χτιστούν στις περιοχές αυτές σπίτια;; Και σε κάποιες - άκουσον, άκουσον! - χωρίς νερό;;; Η βρωμιά φτάνει  στα υψηλά κλιμάκια και η μπόχα καίει και πνίγει... Κάθε χρόνο τα ίδια. Καιγόμαστε και πνιγόμαστε..
     Σε τι πόλη θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;;Πού είναι πλέον οι πνεύμονες της Αττικής;; Γ ι α τ ί  η Αθήνα είναι η μόνη πρωτεύουσα που δεν έχει ποτάμι;; Τα μπάζωσαν όλα. Ποιοι ανθέλληνες  υπέγραψαν την καταστροφή μας;;;
     Ξέρω, ξέρεις, ξέρουμε... Υποψιάζομαι, υποψιάζεσαι, υποψιαζόμαστε...  Λ ο ι π ό ν;;;; Και τι έγινε; Το πρόβλημα είναι γνωστό. Λύση δεν βλέπουμε.. Ο π ό τ ε  τι κάνουμε;;; ''Η Αθήνα θα γίνει ένα Ντουμπάι, μια πόλη της ερήμου'', έλεγε προχθές σε μία εκπομπή ένας ειδικός. ''Αποκαΐδια και δυσφορία κληροδοτούμε στα παιδιά μας'', προσέθετε ένας άλλος.  ''Στις χώρες με τις ανεμογεννήτριες οι κάτοικοι οργανώνονται να τις καταργήσουν, γιατί ο θόρυβός τους σε τρελαίνει… Άσε που για να γίνουν κόπηκαν χιλιάδες δέντρα, η πηγή του οξυγόνου μας...'' συμπλήρωνε ένας τρίτος...
    Δεν είμαι ειδήμων επί αυτών των θεμάτων... Ό,τι ακούω, ό,τι υποψιάζομαι και ό,τι ένας  απλός, υγιής νους σκέφτεται, λέω... Πείτε μου  ε σ ε ί ς  ποια δύναμη έχω στα χέρια μου, όταν πίσω από την πλάτη μου παίζονται παιχνίδια εκατομμυρίων...
     Ως άνθρωπος όμως νοήμων, θα πω ένα τεράστιο  Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Μ Ε  στους υπέροχους ηρωικούς εθελοντές που τρέχουν μέσα στις φλόγες να περισώσουν ό,τι μπορούν, μη φειδώμενοι κούρασης και κινδύνου... Ένα τεράστιο  Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Μ Ε  σε πυροσβέστες και αστυνομικούς, που παλεύουν με αντίξοες συνθήκες την πύρινη λαίλαπα... Με κίνδυνο της ζωής τους, ορμάνε στην μάχη με τις φλόγες, ήρωες αληθινοί...
       Γιατί καταργήθηκε ο δασοφύλακας;;; Πού είναι ο αγροφύλακας;; Θα μου πείτε ότι τεράστιες φλόγες κατακαίουν κατά καιρούς  την Καλιφόρνια, την Αυστραλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία... Η αλλαγή του κλίματος, είναι ο μεγάλος μας  εχθρός και φωνάζει σε μας τους υπαίτιους: ''Η φύσις εκδικείται!!!!'' Κάτι άκουσα προχθές... Ότι στην Ιαπωνία και μάλλον στην Ιρλανδία - αν δεν κάνω λάθος -  έχουν βρει τον τρόπο να αντιμετωπίζουν τις πυρκαγιές... Κάτι σε σχέση με την χρησιμοποίηση του θαλασσινού νερού, που κατακρατούν... Γ ι α τ ί  δεν ρωτάμε να μάθουμε πώς τα έχουν καταφέρει;;
   Για την ώρα σιωπή... Ο θάνατος από φωτιά είναι ο χειρότερος όλων... Ελπίζω να μας  έχουν συγχωρήσει οι τραγικά αποθανόντες στο Μάτι... Ελπίζω να μας συγχωρήσουν τα σκυλάκια του καταφυγίου που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, τα πιο αθώα πλάσματα της γης… Θα πάρουν κάποια αποζημίωση όσοι έχασαν το βιος τους;; Κι αυτό θα αποκαταστήσει τα καμένα όνειρα και τους κόπους μιας ζωής;; Ή τον τρόμο που βίωσαν;;
   Κι εσύ  π α λ ι ά ν θ ρ ω π ε  που φεύγεις να σωθείς εγκαταλείποντας δεμένο ή κλειδωμένο το δύστυχο σκυλάκι ή γατάκι σου, θα έπρεπε να σε κρεμάσουν στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό...Να σε πετάξουν στην φυλακή  με βαρύτατο   πρόστιμο-καταπέλτη… Απεχθές δείγμα της ράτσας μας... Εγκληματικέ υπάνθρωπε, ανοσιούργημα της φύσης... Σκέφτεσαι να σώσεις μόνον το τομάρι σου, που δεν αξίζει μία.  Άκαρδε... Μικρόψυχο εγκληματικό ανθρωποειδές... Τέρας...
   Ευτυχώς που ανάμεσά μας υπάρχουν  υπέροχοι, φωτεινοί Άνθρωποι. Ά ν θ ρ ω π ο ι  που δικαιολογούν στο έπακρο το όνομά μας: Άνθρωπος = άνω θρώσκω... Αυτή είναι η ελπίδα μας. Σε αυτούς στηριζόμαστε. Ίσως αυτοί καταφέρουν και γυρίσουν τον τροχό, προς μία καλύτερη ζωή, που όλοι οι σώφρονες άνθρωποι, αναζητάμε... Ο Θεός, να τους προστατεύει πάντα...

ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ [ΤΣΕΧΩΦ]

Λέω ότι επέλεξα την μοναχικότητα. Άλλο η μοναξιά... Έχω φτιάξει την ζωή μου μέσα στα πλαίσια που νιώθω εγώ καλά... Δεν ξέρω αν θα άντεχα να μείνω με άλλον άνθρωπο... Και δεν μιλάω για τα παιδιά μου ή άλλον συγγενή και φίλη… Μιλάω για ταίρι. Αυτό το έχω διαγράψει παντελώς... Η συμβίωση απαιτεί υποχωρήσεις. Αλλαγή προσωπικού προγράμματος και παραχωρήσεις στις προτεραιότητες και τις συνήθειες του άλλου... Και για αγάπες πλέον είναι αργά... Εμπιστοσύνη δε, καμία… Με κάποιον συγγενή, το πολύ να άντεχα για ένα 10ήμερο. Έτσι νομίζω... Δεν θα το έδειχνα, αλλά μέσα μου κάτι θα με τσιμπολογούσε...

Ακόμη και στις επισκέψεις πλέον βάζω όριο... Δεν είμαι πια η κοπελούδα που θα μπορούσα να αφιερώσω μερόνυχτα σε φιλικές συζητήσεις και συνυπάρξει όπως έκανα παλιά... Μεγάλωσα και άλλαξαν κι οι αντοχές μου... Ας πούμε ότι πάω στα παιδιά μου που τα λατρεύω, θα καθίσω από τις 11 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα άνετα. Μετά πρέπει να φύγω, να γυρίσω στην φωλιά μου, ν' αλλάξω, ν'απλώσω τα πόδια μου στον καναπέ και να πιω τον καφέ μου βλέποντας την αγαπημένη μου αστυνομική σειρά...

Και σας προλαβαίνω... Τα παιδιά μου και στον καναπέ τους μου λένε να ξαπλώσω και σκαμνάκι για τα πόδια μου, μού φέρνουν... Το πρόβλημα είμαι εγώ. Εγώ που θέλω να πάω άνετα στην τουαλέτα, να μην ντρέπομαι να ριχτώ ξαπλωτή στην πολυθρόνα και, που για κάποιον άγνωστον λόγο, μετά από κάποια ώρα αρχίζω να κουράζομαι άνευ αιτίας και αφορμής... Πάει, μεγάλωσα για τα καλά...

Το ίδιο συμβαίνει και όταν έρχονται τα παιδιά μου με τις οικογένειές τους στο σπίτι. Πρώτα-πρώτα θέλω να με βρουν περιποιημένη, ευχάριστη και δεν χύνομαι φαρδιά-πλατιά στους καναπέδες. Σενιαρίζομαι και κάθομαι κομψά σε μία καρέκλα.  Προσπαθώ να κρατήσω την κουβέντα ευχάριστη και α λ η θ ι ν ά χαίρομαι που έχω τα εγγόνια μου, τις κόρες και τους γαμπρούς μου, σπίτι... Όταν μάλιστα φεύγουν, τρέχω στο μπαλκόνι και τους χαιρετώ. Τα εγγονάκια μου μέσα από το αυτοκίνητο κουνούν τα χέρια τους φωνάζοντας ''Γειά σου γιαγιά!!!'', ενώ η κόρη κορνάρει για χαιρετισμό.

Και μόλις φύγουν, καταρρέω!!!! Παραμεγάλωσα, καλά το έχω εντοπίσει... Η χαρά μου που τους είδα ήταν πραγματικά μεγάλη... Σκεφτική ταχτοποιώ γρήγορα το δωμάτιο, φτιάχνω καφέ, απλώνω τα πόδια στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση να δω το αστυνομικό μου έργο... Είπα κούραση; Ναι... Μα, γιατί;;;; Δεν έσκαβα... Τα παιδιά και τα εγγόνια μου είχα κοντά μου και το σπίτι μου γέμισε φως και χαρά... Τότε λοιπόν από τι κουράστηκα;;;

Το έχω σκεφθεί άπειρες φορές αυτό το θέμα... Κατέληξα ότι πλέον δεν έχω τις αντοχές που είχα.... Τα πόδια μου καθημερινά πρήζονται, τα γόνατα πονούν και η μέση δυσκολεύεται να κρατήσει τον κορμό σε μια ευπρεπή στάση. Η έκρηξη της χαράς που βγαίνει από μέσα μου, μού αφήνει ένα υπέροχο συναίσθημα ευφορίας, αλλά το σώμα μου δεν λέει να ανταποκριθεί σε μια φυσιολογική κατάσταση...

Πέρσι τα Χριστούγεννα, έμεινα έναν μήνα στην Αλίσια, την δεύτερη κόρη μου, στην Καλαμάτα. Ήταν μια υπέρβαση για μένα, αλλά τα κατάφερα... Ενσωματώθηκα περίφημα στον οικογενειακό τους περιβάλλον και δεν επρόταξα ποτέ κάποια προσωπική μου επιθυμία στο τι θα δουν στην τηλεόραση ή στο τι θα φάνε ή στο πού θα βγούν για περίπατο, ούτε μπήκα σφήνα στις διαπροσωπικές σχέσεις του ζευγαριού... Ακολουθούσα με χαρά, οπότε δεν είμαι κανένας περίεργος άνθρωπος με ιδιοτροπίες... Άσε που όλη η οικογένεια της Αλίσιας προλάβαινε κάθε μου επιθυμία, προτού καν την ξεστομίσω...

Απλά βλέπω ότι νιώθω πολύ άνετα στον δικό μου μικρό χώρο... Και όπως είπα, έκανα υπέρβαση καθήμενη στην Αλίσια τόσον καιρό... Υπερέβην εαυτόν, αν σκεφθεί κανείς ότι επί 30 χρόνια δεν το έχω κουνήσει από εδώ... Και ξέρω, ότι αυτό δεν είναι το φυσιολογικό... Απλά βλέπω ότι δυσκολεύομαι να ξεκουνηθώ από τον προσωπικό μου χώρο και στις επισκέψεις έχω ένα όριο αντοχής που τα τελευταία χρόνια, καθορίζει το σώμα μου...

Αντέχω μια εβδομάδα μόνη μου, το πολύ δύο. Αν δεν με επισκεφθούν όμως τα παιδιά μου στην τρίτη εβδομάδα, αγχώνομαι πολύ. Στην τέταρτη πια νιώθω μοναξιά... Την μία ή στις δύο, άντε στις τρεις εβδομάδες, η μοναχικότητα είναι εφικτή. Δεν πιέζομαι τόσο. Μετά την εικοστή όμως ημέρα, μετατρέπεται σε μοναξιά και αν συνεχιστεί η αποχή, φθάνω σε μελαγχολία και κατάθλιψη...

Θα μου πεις ''Πάρε ένα ταξί και πήγαινε. Τι περιμένεις; Η γιαγιά τρέχει στα εγγόνια της.''… Το γνωρίζω. Στην περίπτωσή μου όμως, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις... Έχοντας τους πόνους στα γόνατα και κυρίως στην μέση, το θέμα βαραίνει περισσότερο. Άλλο να έρθουν να με πάρουν και να με φέρουν πίσω... Βλέπεις, δεν μένουν και κοντά... Κι εδώ υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες... Μια οικογένεια με παιδιά στην εφηβεία, έχει πολλές ασχολίες, όπως τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Τρέχουν όλη την εβδομάδα στις δουλειές τους και στα διαβάσματα των παιδιών και θέλουν κι αυτοί έναν χρόνο δικό τους ως οικογένεια... Να μείνουν μαζί, να πουν όσα δεν μπόρεσαν να πουν μέσα στην γεμάτη από υποχρεώσεις εβδομάδα, να συσφίξουν τις σχέσεις τους και ως ζευγάρι αλλά και ως γονείς... Να βρεθούν με τα παιδιά τους, να πάνε για ένα παγωτό, να κάτσουν να δουν στην τηλεόραση ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ όλοι μαζί, να βρουν τα πατήματά τους...

Γι' αυτό εγώ θα έπρεπε να παίρνω ένα ταξί να πάω να τους δω κι όχι να περιμένω να έρθουν να με πάρουν... ''Η μάνα, η γιαγιά'', μού έλεγε η κτηνίατρός μου κυρία Αλίκη Χόβολου, ''πρέπει να τρέχει πίσω από τα παιδιά της και όχι τα παιδιά της πίσω από αυτήν, κυρία Πολυάνθη μου''... Ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα ξεπεράσω τα όποια εμπόδια λεγόμενα ή μη και να τα καταφέρω... Για την ώρα περνώ μια θάλασσα αντικρουόμενων συναισθημάτων και καταλήγω ότι δεν μου είναι εύκολα πολλά πράγματα... Μα, πού θα πάει;; Θα τα αντιμετωπίσω σιγά-σιγά...

Θα ήθελα μια φορά τον μήνα επί μονίμου βάσεως, το σπίτι μου να γέμιζε παιδικές φωνές και να γινόταν εδώ μέσα το Ανάστα Ο Κύριος! Θα μου έδινε αποθέματα να περάσω τον υπόλοιπο καιρό, προσδοκώντας ξανά την ευτυχή συνάντηση... Μεγάλο βάρος για μένα, καθώς είναι η μέση μου που δεν την πιάνουν πια τα αντιφλεγμονώδη, καθώς και τα δυο μου γόνατα. Πρέπει να γίνουν τρία χειρουργεία... Όλο το αναβάλλω... Θέλω να τρέξω, να χορέψω, να οργανώσω, να δημιουργήσω, να περπατήσω και μόλις πάω στο κοντινό σούπερ-μάρκετ, το σώμα μου μού θυμίζει με σκληρό τρόπο, ότι αυτό, δεν συμβαδίζει με την νιότη και τις ορέξεις της ψυχής μου... Ο γυρισμός στο σπίτι, μού χαλά την διάθεση, αφού με αναγκάζει να σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι για να πάρω δύναμη να συνεχίσω... Περνούν μπρος μου μεγάλης ηλικίας άντρες και γυναίκες κι εγώ θαυμάζω το πόσο ευθυτενείς είναι, το πόσο στητό είναι το κορμί τους...

Για να προφυλαχτώ μπαίνω και μένω στην φωλιά μου. Εδώ, μέσα στα στενά πλαίσια του διαμερίσματος αποξεχνιέμαι και κάνω τάχατες ότι όλα πάνε καλά... Προσπαθώ να ομορφύνω την ημέρα μου εφευρίσκοντας διάφορους τρόπους. Ας πούμε, η ώρα του καφέ, είναι ώρα ιερή. Εκείνη την ώρα δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς. Απόλυτη ησυχία στο διαμέρισμα. Γύρω όλα τακτοποιημένα, αν και όχι συχνά ξεσκονισμένα!! Στην τηλεόραση η σειρά που μου αρέσει. Ο ελληνικός καφές σκέτος με καϊμάκι. Τα πόδια στον καναπέ και αν είναι κατακαλόκαιρο, ο ανεμιστήρας στο φουλ. Όση ώρα πίνω τον καφέ μου, δεν σηκώνω τηλέφωνο. Είναι ώρα εσωτερικού διαλογισμού ή ευχάριστης τηλεοπτικής θέασης. Το τέλειο είναι εάν έχω πτι-φούρ ή κάποιο φρούτο για συνοδεία.

Τελευταία, νιώθω έντονη την απουσία ενός κατοικιδίου... Πάει χρόνος που πέθανε ο τελευταίος γατούλης μου, από τα τέσσερα υπέροχα γατάκια που είχα μέσα στα τελευταία 25 χρόνια... Για χάρη τους δεν πήγα ποτέ διακοπές, για να μην τα αφήσω μόνα τους ούτε στιγμή... Με τον θάνατο του Ερμή μου, ένιωσα ένα χέρι να μου ξεκολλάει βίαια ένα μέρος της καρδιάς μου και να το πετάει μακριά... Νόμισα ότι θα έσπαγε η καρδιά μου και είπα ότι τέτοιον ισχυρό πόνο απώλειας δεν θα το άντεχα να τον υποφέρω ξανά... Οπότε είπα ότι δεν θα ξαναπάρω κατοικίδιο, διότι δεν μπορώ πλέον άλλες απώλειες... Τούτον τον καιρό όμως νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο μόνη μου... Ο χρόνος έχει στρογγυλέψει κάπως τις γωνίες του πόνου και η σκέψη να πάρω δυο αδέσποτες γατούλες όχι τόσο μικρές όσο είχα βρει τις δικές μου, όλο και κλωθογυρίζει στο μυαλό μου...

Υπήρξε μια πολύ δύσκολη περίοδος... Ο θάνατος της αδελφής μου της Αντζέλας, με τσάκισε... Μου στοίχισε τρομαχτικά... Σαν να έμεινα η μισή... Και όταν πέθανε και η μαμά, με φόβο διαπίστωσα τι πάει να πει: ''Είσαι ορφανή''... Φέτος έχασα και την αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο από την ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, Μαίρη Μητσέα.... Σχέση 45 χρόνων... Μιλούσαμε στο τηλέφωνο καθημερινώς... Θαυμάσιος άνθρωπος... Κι αμέσως μετά έφυγε η αγαπημένη μου καθηγήτρια από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, Φωτεινή Μιχαήλ που την αναφέρω στο κείμενό μου: ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ... Και αμέσως μετά, η εξαίρετη Σχολική Σύμβουλος Μαρία Καπετανίδη, που πάντα με τιμούσε με την παρουσία της στα θεατρικά που ανέβαζα με έργα του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Πριν λίγες ημέρες έμαθα από το φέις-μπουκ ότι πάει και ο Αντρέας Βιτωράτος, γιος των κουμπάρων μας Θανάση και Σταυρούλας Βιτωράτου, αδελφός του συμμαθητή μας Παναγιώτη...

Όλα αυτά με έριξαν πολύ... Ε υ τ υ χ ώ ς έχω την συμμαθήτριά μου Χαριτίνη Παπαδοπούλου που μιλούμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Η μία στην μία άκρη της Αττικής και η άλλη στην άλλη. Τι χρυσός άνθρωπος η Χαριτίνη!!!! Και με δυο γερά σπασίματα σε χέρι και πόδι, αποδείχθηκε στωική ηρωίδα, ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, ευγένεια και ανθρωπιά... Και το μυαλό της, ξυράφι!!! Η μνήμη της σε αφήνει ενεό!!! Οι συνομιλίες μας μου κάνουν καλό. Κεντρικό θέμα μας, οι σχολικές μας αναμνήσεις και το πολυαγαπημένο νησί, η Κεφαλονιά... Και πολύ συχνά, επικοινωνώ με την αγαπημένη μας συμμαθήτρια Χριστίνα Άννινου και τον συμμαθητή μας Νίκο Θωμά.

Μιλώ και με την εξαδέλφη μου την γιατρίνα, την Νανά Σπαθή, που άφησε εφέτος το αρχοντικό της στην Κηφισιά και ξεχειμώνιασε στην όμορφη Σάμη μας, μαζί με τον δικηγόρο άντρα της Μιχάλη και την όμορφη γατούλα τους, την Εντίτ.

Οφείλω όμως να μιλήσω για μια ξεχωριστή παρουσία στην ζωή μου. Την λένε Γιούλα Αντωνακάκη και είναι η σύζυγος του τελευταίου παλιού Διευθυντή μου, του εξαίρετου Στέφανου Αντωνακάκη. Η γνωριμία μαζί της, υπήρξε γνωριμία ζωής. Όταν έστηνα το χορόδραμα ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΝΑΝΤΩΝΤΑΙ οι καρδιές, με 120 παιδιά, από το 41ο και 42ο Δημ. Σχολ. Αθηνών, η Γιούλα ερχόταν και με βοηθούσε μετά στο σχολικό πρόγραμμα, προσφέροντάς μας την αληθινή στήριξή της. Έκτοτε η σχέση μας είναι στενή. Έρχεται μία ή δύο φορές την εβδομάδα και με παίρνει να πάμε περίπατο. Περπατούμε αγκαζέ κι έτσι στηρίζομαι όσο πρέπει και κρατώ το κορμί μου ψηλά!!! Μετά, σταματάμε σε ένα όμορφο καφενείο στην πλατεία Γύζη και μιλούμε για χίλια δυο θέματα... Και τι δεν λέμε!!! Για τα εγγονάκια μας, για τα επίκαιρα θέματα, μέχρι και τα ιστορικά μαθήματα που παραδίδει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μαρία Ευθυμίου από το κανάλι της Βουλής, αναλύουμε!!! Είναι αυτό που λένε: Τους συγγενείς τους ανέχεσαι, τους φίλους τους διαλέγεις!!!

Έχω και τις εκπλήξεις μου!!! Οι αγαπημένες συναδέλφισσες Ελένη Τράγου, Δέσποινα Σαλαγάρα και Μάρθα Βαφειάδη - μάχιμες ακόμα δασκάλες - με θυμούνται και μου προσφέρουν μεγάλη χαρά όποτε με επισκέπτονται!!! Εκεί δε που συγκινούμαι βαθύτατα, είναι όταν χτυπά το κουδούνι και μπρος μου βρίσκεται κάποιος παλιός μαθητής μου ή μαθήτριά μου!!!! Ο ερχομός της Ντέμι Σταμούλη, του Στέφανου Τσερνάκη, της Σταματίας Κοντονικολάου, κάποτε μαθητές μου και τώρα επιστήμονες και εξαιρετικά μέλη της κοινωνίας μας, είναι αληθινό νέκταρ για την ψυχή μου...

Κι εφέτος οι κόρες μου με τις οικογένειές τους θα πάνε για λίγο στην Κεφαλονιά γιατί την λατρεύουν... Θα ήθελα να ερχόταν μια χρονιά που να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα και οι ανασταλκτικοί παράγοντες και να πήγαινα κι εγώ στο νησί μας...

Εγώ θα μείνω εδώ στην Αθήνα... Κάποιοι πρέπει να μείνουμε πίσω για να φυλάμε Θερμοπύλες. Το ωραίο είναι ότι δεν μου κάνει αίσθηση η έξοδος για διακοπές σε διάφορα μέρη. Δεν αντέχω πια τις ταλαιπωρίες και τις μεγάλες ζέστες. Νιώθω υπέροχα απέναντι από τον φίλο μου το κλιματιστικό. Εξ άλλου έχω πολλά να κάνω. Πρώτα - πρώτα να ξεχωρίσω τα κείμενα που έχω γράψει και να τα κατατάξω σε ομάδες. Να συνεχίσω το γράψιμο για θέματα που με απασχολούν. Να ταχτοποιήσω ό,τι μικροπράγματα μου έχουν απομείνει από την μετακόμιση. Οπότε είμαι πλήρως απασχολημένη.

Ονειρεύομαι όμως, κάποια στιγμή, να γυρίσω στην Κεφαλονιά και να καλέσω ένα απόγευμα για καφέ και γλυκό δίπλα στην θάλασσα, όλες τις θαυμάσιες γνωριμίες που δημιούργησα στο διαδίκτυο. Ένα ωραίο τραπέζι δίπλα στην ακρογιαλιά. Ένα βάζο με ίντετσι, μοσχομπίζελα και γαρδένιες. Και γύρω-γύρω, οι αγαπημένες διαδικτυακές μου φίλες... Η Μαρία Φαραντούρη, η Γεωργία Ρασσιά, η Ελισάβετ Γρηγοράτου, η Μέμα Διγαλέτου, η Μαντώ Μανωλάτου, η Δώρα Μαρκάτου, η Κατερίνα Αντωνάτου, η Ρούλα Φλωράτου, η Κατερίνα Μαράτου, η Εύα Αντζουλάτου, η Ροζάνα Βιτωράτου, η Πέννυ Δαμιανού.... Και  φ υ σ ι κ ά, η Χαριτίνη Παπαδοπούλου, η Χριστίνα Άννινου και η Σούλα Μανωλάτου, οι κολλητές μου!!!

Θα ήταν σαν μια καρτ-ποστάλ στα λιλά χρώματα του δειλινού, με το γαλάζιο άρωμα της θάλασσας και τα φωτεινά χαμόγελα των εξαίρετων κυριών που θα άστραφταν από χαρά και ψυχική αγαλλίαση... Κι αν στο κάδρο έμπαινε η Γεωργία Παπαδοπούλου- Μαλλούσα, η συγγραφέας, ο καθηγητής μας Παναγιώτης Δίλαλος με την γυναίκα του την καθηγήτριά μας την Βασιλική Μακρυδήμα και οι ξενιτεμένες συμμαθήτριές μας Κατερίνα Γρηγοράτου και Θεοδώρα Καβαλιεράτου, η φωτογραφία θα μετουσιωνόταν σε ζωγραφικό πίνακα ποτισμένο από το αλέγκρο και την ευγένεια της ψυχής της Κεφαλονίτικης ράτσας μας!! Μακάρι ο Θεός να με αξιώσει να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου!!!!

-----------------------------------------------------------------------------

Το απόφθεγμα του Άντον Τσέχωφ, από το οποίο πήρα τον τίτλο του κειμένου μου, ακριβώς έχει ως εξής: ''Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν.''