ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ...

                        Όταν έγινε το κακό, δεν σείστηκαν τα θεμέλια της γης... Δεν βούλιαξαν από καταιγίδες τα παράλια των νησιών...Δεν σκοτείνιασε ο ουρανός από μαύρα απειλητικά σύννεφα... Δεν ταρακουνήθηκαν τα κτήρια από μεγάλο σεισμό... Δεν χάθηκε ο ήλιος, δεν σβήστη το φεγγάρι...Κάτι ξεκόλλησε βίαια από την καρδιά μου και άφησε πίσω του μια ματωμένη πληγή, που όσο περνά ο καιρός, τόσο την συνειδητοποιώ περισσότερο και αγωνιώ... Ο κόσμος δεν ταράχτηκε, δεν ακούστηκαν κραυγές... Δυο λέξεις μόνον ακούστηκαν: ''Κυρία μου , κουράγιο... Κατέληξε...'' Και μια γεμάτη σπαραγμό και πόνο ερώτηση από την γριά μάνα στον λευκοντυμένο γιατρό: '' Η κοπέλα μου;; Δεν μπορεί!!!! ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;'' Και όλα συνεχίστηκαν κανονικά... Ο ήλιος εξακολούθησε να φωτίζει πατρικά όλον τον κόσμο... Ο ουρανός χαμογελούσε χωρίς ίχνος σύννεφου... Οι άνθρωποι συνέχισαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους... Οι κοντινοί συγγενείς μάζεψαν το κουράγιο τους για να προχωρήσει η ζωή... Και η ζωή συνέχισε να προχωρά ακλόνητη και αγωνιστική...

                         Εμένα όμως μου λείπει πολύ... Η αδελφή μου... Και όσο περνάει ο καιρός το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο...'' Τ ι θα έλεγε η Αντζέλα τώρα για τον κορονο'ι'ό; Ποια η γνώμη της για τα γεγονότα στον Έβρο; Τι θα ετοιμάσει για το Πάσχα; Πόσες φορές μες στην ημέρα θα μ' έπαιρνε τηλέφωνο για απλά, καθημερινά και σπουδαία πράγματα;... Κι αυτό το τηλέφωνο δεν χτυπάει πλέον  από τις  8 η ώρα το πρωί... Μου λείπει...''   Ξαφνικά έχασα ένα μεγάλο ταίρι της ψυχής μου... Με κανέναν δεν θα μπορέσω να πω όσα έλεγα με την αδελφή μου...Όσο περνάει ο καιρός, τόσο η πληγή πονά, γιατί τώρα αντιλαμβάνομαι το τι μας έχει συμβεί...Τα στάδια του πένθους έλεγε η Αντζέλα... Πρέπει να περάσεις την άρνηση, την οργή, την αποδοχή. την συμφιλίωση...Αχ, αδελφή, πόσα γνώριζες από ψυχολογία... Και τώρα;... Προχωρώ χωρίς την αδελφή μου, εκείνη που 'ξερε τα κατάβαθα του είναι μου... Η ζωή συνεχίζεται κι έτσι πρέπει, έστω κι αν έφυγες απρόσμενα και άδικα...Θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου... Θα σε αναζητώ και δεν θα σε βρίσκω, παρά μόνον στην μνήμη μου...

                       Όμορφή μου Αντζέλα...Μικρότερη αδελφή μου... Σπουδαία Νηπιαγωγός, σπουδαία νοικοκυρά, ξεχωριστή μάνα, ευαίσθητη κόρη... Μικρή, η Αλίκη Βουγιουκλάκη της οικογενείας... Όλο σκέρτσο και νάζι...  6 Αυγούστου, δεκαετία του '60, στα γενέθλια της ξαδέλφης Νανάς, σπίτι της , πίσω από το λιμεναρχείο,φορώντας ένα μπλε πουά ωραιότατο φορεματάκι που μας είχε στείλει η θεία Ρεγγίνα από την Αμερική, με τα μαλλιά σου αλογουρά, 8 χρονών κοριτσάκι,τραγουδούσες Αλίκη Βουγιουκλάκι και όλοι σε χειροκροτούσαμε, κάτω από ένα λαμπερό φεγγάρι, δίπλα στην απάνεμη, βελούδινη θάλασσα....Μια άλλη ωραία θύμηση, είναι όταν ήμουν Ε΄ Δημοτικού και είχαμε δασκάλα την αξέχαστη κυρία Γεωργία Σκιαδαρέση. Παρουσιάζαμε στο σχολείο,μια γιορτή για την Ένωση των Επτανήσων με την μητέρα Ελλάδα. Έλεγα το ποίημα του Πολέμη, ΕΠΤΑΝΗΣΑ κι εκεί που καλεί όλα τα νησιά του Ιονίου μας, έμφανιζόταν μία-μία συμμαθήτριά μου, ντυμένη με την τοπική ενδυμασία του κάθε νησιού. Η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο και ξαφνικά, εκεί προς το τέλος, προτού όμως τελείώσει η απαγγελία μου, ακούστηκε μια παιδιάστικη φωνούλα να φωνάζει δυνατά:  ''Μπράβο Πολυάτσι μου!!!!΄΄Ήσουν εσύ Αντζελάκι ,μου, που με επευφημούσες πριν απ'όλους!!! Κι όταν αργότερα στο σπίτι σε ρωτήσαμε γιατί χειροκρότησες πριν τελειώσει το ποίημα, απάντησες γελαστά με την αθωότητα των  έξι χρόνων σου: ''Μα αν το έλεγα  στο τέλος, δεν θα ακουγόταν τίποτε με το χειροκρότημα τόσων ανθρώπων!!''Σοφό μου κοριτσάκι... 

                       ΓΙΑΤΙ έφυγες Αντζέλα;;;;  ΔΕΝ το κατάλαβα πώς γλίστρησες μέσα από τα χέρια μας...Σαν το άπιαστο νερό... Σαν μιαν αχτίδα ήλιου που ξεφεύγει μέσα από τις γρίλλιες του παραθύρου... Η αδελφή σου, σού μιλάει...Γιατί πέταξες μακριά;; Πώς να το συνηθίσω  τέτοιο κακό; Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε  αυτούς που ειδοποίησαν τον παπά της Σάμης και χτύπησαν οι καμπάνες στην πατρίδα μας λυπητερά, τιμώντας έτσι πρώτα απ'όλα, τον αγαπημένο μας και αξέχαστο πατέρα μας... Αυτό για την μητέρα μας και τον γιόκα σου, ήταν μεγάλη παρηγοριά...Το νησί μας, σας τίμησε και δεν ξεχνά τα ξεχωριστά παιδιά του...

                               Τώρα Αντζέλα μου έγινες σύννεφο, ζέφυρος, χρυσαυγή...Θα μπορώ να σε βρίσκω μέσα στις πτυχές της καρδιάς μου και στις αναρίθμητες αναμνήσεις μας... Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ...

                             Ένα μονάχα θα σου πω Αντζελάκι μου: Αδελφή μου, μού λείπεις πολύ και θα μου λείπεις πάντα...Το κενό που άφησες τεράστιο... Ένα σου λέω: Σπίτι σου, ο χρόνος λες και έχει σταματήσει την ημέρα που πέταξες μακριά... Όλα εκεί μέσα  φωνάζουν ''Αντζέλα!'' Τα έχουν αφήσει όλα, όπως τα είχες εσύ τακτοποιημένα... Δεν έχουν αλλάξει τίποτε...Η παρουσία σου ολοζώντανη...

                        Ήθελα πολλές φορές να σου μιλήσω... Εν τάξει... Τα λέμε νοερώς... Είναι όμως κάποιες μέρες πολύ-πολύ δύσκολες... Γι' αυτό και σου γράφω...Ας πάρει λοιπόν το μα'ι'στράλι τα λόγια μου κι ας τ' ανεβάσει σε σένα... Που πόνεσες και αγωνίστηκες πολύ... Θα σε βρει σίγουρα, γιατί θα τον οδηγήσουν κοντά σου το άρωμα από το γιασεμί και το φούλι που τόσο αγαπούσες και είχες στην αυλή του σπιτιού σου... Θα σε βρει να φοράς την μπλούζα με το νησί μας την Κεφαλονιά, τυπωμένη στο στήθος... Κι εκεί, πάνω σε σύννεφα φωτεινά, ευωδιαστά,με το χρώμα της θάλασσάς μας θα σε βρει αδελφή μου, και θα σου παραδώσει τούτο το γράμμα μου, δεμένο με την κορδέλα της αγάπης μας... Αχ, αδερφή μου...

ΩΡΑ 9.05 μ.μ

                 Μου είπαν προχθές, ότι 9 η ώρα το βράδυ, θα βγούμε όλοι στα μπαλκόνια μας και όπως έκαναν οι Ιταλοί, θα χειροκροτήσουμε ως ελάχιστιο δείγμα ευγνωμοσύνης προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που αγωνίζεται υπεράνθρωπα κατά του κορονο'ι'ού που μαστίζει και την δική μας χώρα... ''Καλά!'' είπα...''Σιγά που θα το θυμηθεί κανείς...'''

               Στις 9.05 βραδυνή ώρα, καθως κάτι κοίταζα στην τηλεόραση, άκουσα φωνές απ' έξω... Πετάχτηκα επάνω. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα στο μπαλκόνι... Τι να δω... Άνθρωποι έξω στα μπαλκόνια τους, χειροκροτούσαν δυνατά. φωνάζοντας στους απανταχού γιατρούς, που σίγουρα δεν τους άκουαν, ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ!!!!!'' Ένας λυγμός ανέβηκε στον λαιμό μου και σήκωσα τα χέρια κι άρχισα να χειροκροτώ κι εγώ... ''Μην το βάζετε κάτω!! Θα τα καταφέρουμε!!! Θα περάσει κι αυτό!!!'' ακούστηκε μια φωνή από κάποιο μπαλκόνι... Όταν κόπασε το χειροκρότημα, γύρισα στο σαλόνι.... Χιλιάδες συναισθήματα με κατέκλυζαν...Συγκίνηση,ευγνωμοσύνη, φόβος και ελπίδα...Ελπίδα ότι όλοι εμείς θα υπακούσουμε στις εντολές των γιατρών που πολεμούν νυχθημερόν  στις πρώτες γραμμές του μετώπου,  καταπονημένοι,  σε  πόλεμο  με έναν εχθρό ύπουλο, αόρατο, ακόμα αχαρτογράφητο...Ελπίδα ότι όλοι θα συμμορφωθούμε, δείχνοντας υπευθυνότητα, σοβαρότητα,  για εκείνους που αγαπάμε, για τους συνανθρώπους μας γενικά, για τον εαυτό μας και για τον κάθε ιατρό και την κάθε νοσοκόμα που αγωνίζεται αλτρου'ι'στικά για τον καθένα από εμάς...Οι πρώτοι ηρωικά πεσόντες, ο γιατρός από την Κίνα που εντόπισε τον κορονο'ι'ό  και ο γιατρός από την Ιταλία που έδινε τις μάσκες στο νοσηλευτικό προσωπικό, μη κρατώντας καμία γι' αυτόν, όταν άρχισαν οι ελλείψεις...Φοβερή η φωτογραφία του που ανάρτησαν στο ίντερνετ: Ο γιατρός  να κρατάει στην αγκαλιά του την Ιταλία, που είναι βαμμένη κατακόκκινη....

             Ο Θεός να λυπηθεί την ανθρωπότητα και να βοηθήσει να βρεθεί γρήγορα το εμβόλιο , να σωθεί ο κόσμος και να ξεπεράσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες τούτη την επιδημία που ενέσκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, σπέρνοντας στο διάβα της θάνατο και συμφορά...
                 Και μην ξεχνάμε: ΣΕΒΑΣΜΟΣ σε αυτούς που παραμένουν στις επάλξεις, εξυπηρετώντας μας, κινούμενοι μέσα στον κίνδυνο... Έχουν κι αυτοί οικογένειες, είναι  κι αυτοί άνθρωποι, που αγωνίζονται στην πρώτη σειρά για ό λ ο υ ς   ε μ ά ς....

ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΣ!... [ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑ;;]

Μεγάλωσα παιδάκι μου, περάσαμε τα - ήντα...
Βαμμένα πάντα τα μαλλιά, τ' άσπρα να μην φανούνε...
Έγειρε λίγο η άλλοτε ολόστητή μου πλάτη,
αφού ο πόνος μεσιανά δεν λέει να μ' αφήσει...
Τα βήματα μικρύνανε, βαραίνει η ανάσα
κι εκειά τα κρινοδάχτυλα, με κόμπους στολιστήκαν...
 
Παρέα καθημερινή, η γάτα, τα βιβλία...
Σελίδες ακατάπαυστα γεμίζω κάθε μέρα.
Το γράψιμο πολύτιμος, στενότατός μου φίλος,
τον νου τον σέρνει μακριά σε τόπους ανθισμένους...
Την μιά τον πάει στα παλιά, στα χρόνια τα φευγάτα,
την άλλη τονε τριγυρνά σε μέρη πλανεμένα
και η γραφίδα όλα αυτά, πιστά τ' αποτυπώνει...
 
Πόση μεγάλη διαφορά το μέσα και το έξω!
Νιώθω κορίτσι μέσα μου, ατίθασο κι ωραίο!
Μιά βεργολυγερή κυρά με χείλη κοραλένια!
Πανάλαφρη, πανέμορφη, με όρεξη και νιάτα,
που ροβολάει στους αγρούς και την ζωή αρπάζει!
Γαλάζια σαν την θάλασσα τα μάτια της, ζαφείρια
και θε να γίνει άνεμος, χορεύοντας καντρίλιες!
 
Α υ τ ό  είναι το μέσα μου, η αδάμαστη ψυχή μου...
Δεν απαρνιέται την ζωή, δεν σκύβει το κεφάλι
κι όλο καινούργια σχέδια σκαρφίζεται με ζέση!
 
Το σώμα όμως δύσκολα για την ψυχή μου βάζει...
Δεν δύναται ν' ακολουθεί το πέταγμα του νου μου...
Ενώ το θέλω, δεν μπορώ σαν σύννεφο να τρέξω,
ούτε σε λόφους ανθιστούς ν'ανέβω σαν κοράσι.
Τα πόδια, μού θυμίζουνε πως πέρασα τα - ήντα
και χάρη θα τους έκανα, αν μαζευόμουν λίγο...
 
Δεν συμβαδίζουν βλέπετε το σώμα κι η καρδιά μας...
Τι τυχερά τα ζωντανά που μένουν πάντα ίδια!
Σαν μεγαλώσουν, η θωριά, ποτέ τους δεν αλλάζει!
Σε μάς το χέρι της φθοράς χαράζει τις ρυτίδες
έστω κι αν μέσα σου θαρρείς πως είσαι μαθητούδι!...
 
Ευχαριστώ τον Ύψιστο που ζω και αναπνέω.
Μεγάλη τύχη πού 'νιωσα ανθό επιτυχίας...
Μ' αξίωσε να δω χαρές, παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια
κι ομόρφυνε την ζήση μου των μαθητών η αγάπη...
Τι τυχερός όποιος μπορεί να έχει αναμνήσεις,
πανάκριβες, πολύτιμες κι αβροστεφανωμένες!
 
Έτσι είναι φίλε μου η ζωή, κύκλος π' όλο γυρίζει!
Ένα στεφάνι από χαρές, δάκρυα, λύπες, γέλια...
Ο άνθρωπος στα δύσκολα πρέπει να πολεμάει
και να υψώνεται ξανά, πολεμιστής λεγάτος!
Κι αν το παλεύει ηρωικά και δεν το βάζει κάτω,
μιά νιότη μες στα μάτια του παντοτινά θα λάμπει!
Θα 'ναι η αγέραστη ψυχή που όλα τα φωτίζει
και κάνει πάντα όμορφη να λάμπει η θωριά μας!!
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------
Να ευλογούμε τον Θεό για κάθε μέρα που μας χαρίζει... Να τον ευχαριστούμε που καταφέραμε να φθάσουμε στην τρίτη ηλικία. Να Τον δοξάζουμε για όσα μας χάρισε και να ζητούμε πάντα την στήριξή Του και την μακροθυμία Του... Το κορμί είναι ένα όμορφο ρούχο, μια πολύτιμη τουαλέτα, που περνώντας τα χρόνια, τσαλακώνεται κάπως... Η ψυχή όμως μένει πάντα νέα... Δεν συμβαδίζει με τον δρόμο της φθοράς... Πάντα θα ελπίζει, θα προσμένει, θα λαχταρά... Ακόμα και οι πληγωμένες από την μοίρα ζωές, θα καταφέρουν κάποτε να ανασάνουν λίγο καλύτερα... Επίσης δεν μιλώ για τις ειδεχθείς καταστάσεις... Εκεί κυριαρχεί το ματωμένο μαύρο... Μιλώ για μας, τους απλούς, ''κανονικούς'' ανθρώπους. Αυτοί, έστω κι αν κρατούν μπαστούνι, η ψυχή τους παραμένει νέα, παιχνιδιάρα, έτοιμη να τρέξει στα Ηλύσια Πεδία, ελεύθερη, απαλλαγμένη από το βάρος των χρόνων, φορτωμένη ακόμα όνειρα, ευωδιές και ελπίδες..

                                                           [Όλα αυτά τα έγραψα προτού μας κυριεύσει το άγχος του κορωνοϊού... Ο Θεός ας λυπηθεί όλους μας. τον κόσμο όλον... Η Παναγιά μαζί μας... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κι εμάς...]

ΣΚΕΨΕΙΣ...

                   Συνήθως γράφω με πυξίδα την καρδιά και το συναίσθημα... Στα μεγάλα ζητήματα πολλάκις με συνεπαίρνει ο αυθορμητισμός μου... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ότι πρέπει να γράψω αυτές τις γραμμές...Ένα είδος ιδιαίτερης ανασκόπησης...Λοιπόν...Εργάσθηκα 35 χρόνια ως δασκαλα. Ήταν όλα υπέροχα! Όταν έκλεισε η ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ,με πήρε το Δημόσιο. Εκεί, μέσα στην τάξη μου, είχα περισσότερα αλλοδαπά παιδάκια από Ελληνάκια. Είχα από Ρωσία, Ρουμανία, Αλβανία, Κίνα, Μολδαβία, Φιλιππίνες και ΟΥΔΕΠΟΤΕ έκανα κάποια διάκριση ή διαχωρισμό.Τα χρόνια κυλούσαν μέσα σε απέραντη αρμονία...Η ανταπόκριση των παιδιών, μεγάλη και πολύτιμη!! Η αληθινή αγάπη και ο ειλικρινής σεβασμός...Ήμουνα και είμαι για τούτο, ολοκληρωτικά  ευτυχισμένη!!!

                   Είδα  στο φέ'ι'ς- μπουκ,ότι η κόρη μου η Αλίσια, αφιέρωσε στα προσφυγόπουλα, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ,που τραγουδάει η Νάνα Μούσχουρη... Πρώτη η τάξη μου [ μ' εμένα δασκάλα] ανέβασε πριν χρόνια το θεατρικό έργο που έγραψα ''Η 11η ΕΝΤΟΛΗ'', στηριζόμενο στην ισότητα, την αγάπη και την έγνοια για την τύχη των παιδιών εκείνων που δεν προλάβανε να χαρούν την ζωή τους, χτυπημένα από το βόλι του πολέμου... Η συγκίνηση και η επιτυχία μεγάλη... Δίπλα μου οι δυο μου κόρες, η Ελπίδα στα σκηνικά, η  Αλίσια στην μουσική...Πρωταγωνιστής, ο Ντανιέλ Στρούγκα, από την Αλβανία... Τα χρόνια περνούσαν, διδάσκοντας πάντα ΑΓΑΠΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ... Πιστή στις αρχές μου, δίδαξα και διασκεύασα θεατρικά ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ...Με κλίση στην Ιστορία, διοργανώσαμε Φιλολογικά Μεσημέρια για τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Ανδρέα Καρκαβίτσα κ.ά.

                       Τώρα στην σύνταξη, με ομάδες παιδιών, ανεβάζουμε θεατρικές παραστάσεις που μιλούν για τα ιδανικά εκείνα, τα οποία κάνουν τον άνθρωπο να είναι υπερήφανος για την ανθρωπιά του... Εφέτος, με παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, θα ανεβάσουμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Το 2020 είναι έτος αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης.Οι πρόβες προχωρούν κανονικά και ο ενθουσιασμός των συμμετεχόντων, είναι μεγάλος...

                     Ο δάσκαλος, και σύνταξη να έχει πάρει, μένει πάντα ΔΑΣΚΑΛΟΣ.Του ομορφαίνουν την ζωή η αγνότητα και το γέλιο των μαθητών του και όσο ζει, θα διδάκει παιδεία και μόρφωση, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην παιδεία...Κι εγώ, όσο μπορώ, θα προχωρώ με γνώμονα την καλλιέργεια της ψυχής και το άνοιγμα του μυαλού σε ανώτερα ελεύθερα πετάγματα, χωρίς παρωπίδες και φθαρμένες προκαταλήψεις και φανατισμούς... Διότι πιστεύω ατράνταχτα, ότι ο σωστός δάσκαλος, σημαίνει φως!!!

    

Εδώ, Έβρος!!

                  Τα τελευταία γεγονότα στον Έβρο, με έχουν προβληματίσει πάρα πολύ...Η τηλεοπτική κάλυψη των σοβαρών γεγονότων, εντείνει την μεγάλη ανησυχία μου...Νιώθω ότι πρόκειται για ένα είδος πολέμου, ασφυκτικής πίεσης  που πιέζει την Ελλάδα αποπνικτικά η οποία παλεύει μόνη της, ένας ηρωικός Δαυ'ί'δ απέναντι σε έναν άξεστο, πολεμοχαρή αντίπαλο....Οι  ηρωικοί συνοριοφύλακές μας ακούραστοι αναπτύσσονται κατά μήκος των συνόρων...Οι Τούρκοι στέλνουν 1000 κομμάντος, κόβουν τα δέντρα για να έχουν καλύτερη οπτική επαφή και να κατασκοπεύουν τους δικούς μας... Ρίχνουν χημικά, ανάβουν φωτιές και έχουν κουβαλήσει χιλιάδες πρόσφυγες στα σύνορά μας, βεβαιώνοντάς τους ότι σύντομα θ' ανοίξουν τα ελληνικά σύνορα...Κοιτάζω στην πλευρά τους και βλέπω άνθρώπους εξαθλιωμένους, παγωμένους, που πίστεψαν τον αιμοβόρο Ερντογκάν για εύκολη πρόσβαση στην Ελλάδα....Ανθρώπους αγανακτισμένους, ταλαιπωρημένους που ενώνουν τις οργισμένες φωνές τους και τις χημικές βολές... προς την ελληνική μεριά!...Προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν μέρος  μη φυλασσόμενο για να εισέλθουν στην Ελλάδα...Μόνον που η Ελλάδα δεν τους υποσχέθηκε τίποτε και έχει ηθικό και πατριωτικό χρέος να υπερασπιστεί τα σύνορά της και την ακεραιότητά της... Και συνάμα φυλάσσει και τα σύνορα της Ευρώπης...

                   Η θέση της Τουρκίας, απαράδεκτη...Η προπαγάδα κατά της Ελλάδας μας, αισχρή, ψευδής, ποταπή... Φτάσανε να βάζουν παιδιά πάνω από φωτιές για να φοβηθούν και να κλάψουν, δείχνοντας  έτσι  στο βίντεο πόσο δυστυχισμένα είναι αυτά τα παιδιά και γι' αυτό κλαίνε απαρηγόρητα...Χτυπούν  πρόσφυγες που απηύδησαν, που κατάλαβαν ότι ο Ερντογκάν τους εργαλειοποίησε για ιδίον ώφελος και θέλουν να γυρίσουν πίσω και οι Τούρκοι τους χτυπούν για να μην τους αφήσουν να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη...Χωρίς να τους νοιάζει αν τους βλέπει η κάμερα, βάζουν φωτιές στο αρχαίο δάσος των Καστανιών, απειλώντας, βρίζοντας, χειρωνομώντας...

                  Εμείς πρέπει να κάνουμε σοβαρά διαβήματα...Φωνάξαμε τον Τούρκο Πρέσβη; Στείλαμε σοβαρό μήνυμα στην Τουρκία; Ενοχλήσαμε ως εκεί που δεν πάει άλλο τους Ευρωπαίους;Μας έδωσαν ένα χρηματικό ποσό για να κάνουμε αναρίθμητες Μοριές σε όλη την Ελλάδα;Το τουρκικό πλοίο που εχθές πήγε να εμβολίσει  ελληνικό, το είδαμε όλοι... Η αξιοθαύμαστη στάση και αυτοκυριαρχία του Έλληνα καπετάνιου έσωσε την κατάσταση, η Πολιτεία όμως έδειξε την δυσφορία της στην Τουρκική Κυβέρνηση; Και ως πότε τα τουρκικά αεροπλάνα θα προσβάλλουν τον εναέριο χώρο μας; Ως πότε θα αμφισβητούν την ελληνική ΑΟΖ; Και μέσα σε όλα, συγκινητική η στάση των απλών ανθρώπων τόσο στις Καστανιές, όσο και στις γύρω περιοχές...Στα σύνορα έχει πάει ο στρατός και η ελληνική Αστυνομία. Και οι κάτοικοι εκεί, αγκάλιασαν θερμά τους ενστόλους μας, βλέποντάς τους σαν δικά τους παιδιά... Τους αγκάλιασαν θερμά με κουβέντες τρυφερές, από αυτές που λέει μια μάνα κι ένας πατέρας στο παιδί του που πάει να προστατέψει την πατρίδα του... Τους πηγαίνουν φαγητά, τους ευλογούν, τους ευχαριστούν και το φρόνημα όλων των κατοίκων των συνόρων μας, είναι υψηλό... Από όλη την Ελλάδα έρχονται μηνύματα συμπαράστασης προς τον αγώνα τους και στέλνουν φορτία με φαγώσιμα στους Ακρίτες μας. Πολλοί δε, ετοιμάζονται να πάνε οι ίδιοι και να βοηθήσουν προσωπικά...
                       Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση , να υπερασπιστεί τα σύνορά της...Πρέπει να μπορεί να ελέγχει την εδαφική της ακεραιότητα και και την κοινωνική της δομή...

                      Τέτοιες στιγμές, ξαναθυμάμαι τον απαίσιο ρόλο που έπαιξαν οι Γερμανοί στην Μικρασιατική καταστροφή... Δεν τους έχω ουδεμία εμπιστοσύνη... Και γιατί παρακαλώ αφήσαμε να περάσουν σε μας άτομα ναζιστές, όπως αποδείχτηκαν; ''Θα πάθετε ό,τι και στα Καλάβρυτα!'' Έπρεπε να φωνάξει κάτι τέτοιο ο είς εξ αυτών, για να αναρωτηθούμε ΓΙΑΤΙ μπήκαν στην χώρα μας;;;

   Η όλη κατάσταση θέλει αυτοκυριαρχία, ΟΧΙ όμως αστάθεια. Να γίνουμε όλοι μια σιδερένια γροθιά. Να κάνουμε κατανοητό στοις πάσι, ότι η Ελλάδα ΔΕΝ σκύβει το κεφάλι. Να καταλάβουν επιτέλους, ότι θεωρούμε τα σύνορά μας αδιαπραγμάτευτα και αυτό που λέμε, το εννοούμε....Έχουμε να παλέψουμε με αισχρή προπαγάνδα, έναν αφηνιασμένον Ερντογκάν, με ορδές φανατισμένες και ταλαιπωρημένες  ζωές που αίρονται και φέρονται... Δεν θα γίνει όμως η Ελλάδα μας η Αμυγδαλέζα όλης της Ευρώπης... Ας ταρακουνηθούν και οι Ευρωπαίοι  ηγέτες... Ως πότε θα μας θεωρούν πολίτες βήτα διαλογής;; Δεν θέλουμε λόγια, έργα θέλουμε...

                Τι νιώθω; Μία φρικτή αγανάκτηση... Τα πλήθη που συνωστίζονται στον Έβρο. μου κόβουν την ανάσα, με πνίγουν... Οι άθλιες συνθήκες  διαβίωσής τους, ματώνει την ευαισθησία μου... Η ωμή προπαγάνδα κάνει το αίμα μου να βράζει, να κοχλάζει.... Τα στρατευμένα ελλληνικά νιάτα που ακροβολισμένα φυλούν τα σύνορά μας, με γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια και άμετρη αγωνία για τις πολύτιμες ζωές τους, για τα ολάνθιστα νιάτα τους.... Η έγνοια των γονιών τους για την τύχη των παιδιών τους στον Έβρο και στα ταλαιπωρημένα νησιά μας, φέρνει ρίγη συγκίνησης στο κορμί μου.... Το σθένος των κατοίκων των  συνόρων μας, με πλημμυρίζει εθνική υπερηφάνεια... Είμαστε μόνοι; Θα μας αφήσουν οι μεγάλες δυνάμεις μόνους μας, να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα;;; Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα ξένο-τάχα- φιλικό κεφάλι...Ας είμαστε τουλάχιστον εμείς, μεταξύ μας ενωμένοι...Ενωμένοι καταφέραμε παλαιότερα πολλά...Στο κάτω- κάτω της γραφής είμαστε ταγμένοι να φυλάσσωμε Θερμοπύλας... Μην το ξεχνάμε, καθ' όσον  Έλληνες εσμέν...