ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΜΟΥ...

Τα χρόνια τα πιο όμορφα τά 'ζησα στο νησί μου.
Μιλώ για την Κεφαλονιά , την πατρική μου γη...
Πνοή απ' το Ιόνιο μ' ανάθρεψε με μάγια
κι έντυσε όλο το είναι μου με φίνα μουσική.

Πώς να ξεχάσω τις παλιές, ωραίες σερενάτες;
Σεργιάνι με την μάνα μου εβγαίναμε αργά,
ως το Ρουπάκι φτάναμε - μαζί κι η αδελφή μου-
και στο φεγγάρι στέλναμε τραγούδια, δυνατά...

Στα δεξιά του δρόμου μας, πιο έξω από την Σαμη,
πυγολαμπίδες άστραφταν στους θάμνους χρυσωπές.
Θαρρείς και μες στα χέρια μας πετούσε ο Γαλαξίας,
λες και νερά'ι'δες χόρευαν στη νύχτα με φωτιές...

Κλείνω τα μάτια και θαρρώ τ' Ά'ι'-Γιωργού το κάστρο,
το μαγικό το λιόγερμα στου Μύρτου την στροφή,
τις πάλευκες κροκάλες του, τα ζωντανά νερά του,
τα σπίτια του Φισκάρδου μας, του Αίνου την κορφή.

Τα σμαραγδένια, θε'ι'κά νερά της Μελισσάνης,
η Δρογκαράτη, ο Πλατύς και ο Μακρύς Γιαλός,
το μαντολίνο, ο μπάλος σου, τ' ακορντεόν, τα σπάρτα,
 στιφογυρνούνε στο μυαλό, νοσταλγικός αχός...

Οι Καταβόθρες σου γνωστές στα πέρατα της χώρας.
Εβάφαμε με μάντολες τα χείλη μας παλιά...
Νησί των αντιθέσεων, Ριζοσπαστών πατρίδα,
Κεφαλονιά μου ξακουστή, με αηδονιού λαλιά...

Τα κυπαρίσσια σου ψηλά ισκιώνουν τα όνειρά μου.
Οι κόρες κρεατόπιτα ζητούνε κι οι γαμπροί!
Και θέλουν κάποτε να 'ρθούν για πάντα εδώ να ζήσουν,
γιατί κι αυτοί σε λάτρεψαν, πανέμορφο νησί!

Οι συγγραφείς σου, οι ποιητές, οι τέχνες, η ορμή σου,
οι αγώνες σου, η δράση σου, το πνεύμα, η πυγμή,
Κεφαλονιά μου βρίσκεσαι σ' Ομήρου σκαλοπάτι.
Πατρίδα τ' Οδυσσέα μας, πιστεύω είσαι εσύ!

Μέσα μας όλοι έχουμε και κάτι απ' την ψυχή σου,
γι' αυτό δεν γονατίζουμε σε κάθε αναποδιά.
Το τσαγανό σου πήραμε Αφέντρα του Ιονίου,
πολύμορφη, απρόβλεπτη, αρχοντική Κυρά!

Τόπος ηρώων λατρευτός το άγιο σου το χώμα.
Οι αναμνήσεις σωρηδόν την νιότη μου κρατούν.
Μπορεί κάποτε νά 'φυγα μα, η ψυχή μου μένει
στ' αστέρια σου, που σαν βροχή στα κύματα βουτούν...

Τα παιδικά τα χρόνια μου τα έζησα στην Σάμη.
Κουρκουμελάτα, Έρυσος, Ληξούρι, Λειβαθώ,
πλακόστρωτο τ' Αργοστολιού, Βλαχάτα και καντάδες,
σαν ρίζες με κρατήσανε μην πέσω και χαθώ...

Είμαι Κεφαλονίτισσα, γι' αυτό και τόσα αντέχω...
Όταν διδάσκω τα παιδιά, για σένανε θα πω...
Είμαι δασκάλα και ανθώ, όταν στην τάξη φέρνω
την ιστορία του νησιού που, τόσο αγαπώ...

Σεισμός φριχτός σε πλήγωσε μες στο 'πενήντα τρία...
Όμως ε σ ύ ανέκαμψες σαν Φοίνικας τρανός.
Οι αναμνήσεις σίφουνας - τόσες που με πληγώνουν,
μα και μου δίνουν δύναμη - της αντοχής πυρσός...

Σ' 'ολον τον κόσμο θε να βρεις κι έναν Κεφαλονίτη,
να στέκεται στης στράτας του το πιο ψηλό σκαλί.
Σπινθηροβόλο θα ξυπνά το πνεύμα του, τους πάντες
και θα τιμά την φύτρα του, τ' αρχέγονο Νησί...

Κεφαλονιά μου, μού 'μαθες τον στόχο ν΄ατενίζω,
να 'χω το πνεύμα μου ψηλά, τ΄ωραίο να ζητώ.
Νά 'βρω το πείσμα να κρατώ ολόρθο το κεφάλι
και κάθε τί παράταιρο και ψέμα, ν' αψηφώ...

Η ευστροφία, η σάτιρα, το χιούμορ μα κι η αψάδα,
η ανεξάντλητη όρεξη για ό,τι ζωτικό,
δημιουργίας έμπνευση με σκηνικά στοιχεία,
κληρονομιά πολύτιμη, γι' αυτό με κέφι ζω...

Κεφαλονιά με δίδαξες πως έχω και φτερούγες
σαν τον περήφανο αετό όπου στο φως πετά
και μ' οδηγεί η πανάρχαιη, ιστορική φωνή σου
στον ήλιο αμέσως να βρεθώ, ν' ανοίξω τα φτερά...

Γιατί είμαι του νησιού αυτού αληθινό βλαστάρι,
που΄ουδέποτε ελύγισε και ξέρει να νικά...
Σ' ευχαριστώ π α τ ρ ί δ α μου που έχω την ψυχή σου
και μέσα μου το είναι μου, Κ ε φ α λ ο ν ι ά , βοά...

--------------------------------------------------------------------
Εκ βαθέων....-------------------

Υ.Γ 1ον  Ρουπάκι:Τοποθεσία λίγο έξω από την Σάμη.Οφείλει το όνομά της στο τεράστιο, αιωνόβιο δέντρο που ορθώνεται εκεί σαν σοφός, πολύκλωνος γίγαντας στο διάβα των χρόνων. [ Ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, το ''ρουπάκι'' το ιδοδυναμεί με βελανιδιά ]

Υ.Γ  2ον Η περιοχή αποτελούσε ένα από τους δύο περισσότερο αγαπητούς προορισμούς για τις σχολικές εκδρομές μας. Η άλλη προτίμηση ήταν η όμορφη λιμνοθάλασσα στα Βλαχάτα ή αλλιώς Καραβόμυλο, όχι πολύ μακριά από την Σάμη. Γι' αυτό εξ άλλου πηγαίναμε πάντα με τα πόδια. Αξέχαστες εικόνες κατά το φθινόπωρο, τα κατάσπαρτα πλάγια των δρόμων με μοσχοβολιστά μανουσάκια και ντελικάτα λιλά, τρυφερά, αγριοκυκλάμινα.... 

ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Μας λέγαν πως θα έχουμε ησυχία.
Πέρασ' ο πόλεμος κι ήρθε ειρήνη.
Ο κόσμος έπινε από θεία κρήνη.
Γιατί ξαναξεσχίστη η ευτυχία;;

Αδιάφοροι εγίναν όλοι γύρω.
Κανείς δεν νοιάζεται τον διπλανό του...
Κανείς δεν σκέφτεται τον αδερφό του...
 Πού λες να χύσαμε το Άγιο Μύρο;

Πού πήγε η ''Αγία Ανησυχία'';;
Πολλά προβλήματα κοντά- μακριά μας...
Να διώξουμε την άθλια ηρεμία...
''ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ'' τράβα στην καρδιά μας...

Να ν ο ι ά ζ ο μ α ι , αυτό είναι η αλήθεια...
Να γίνει η ΑΓΑΠΗ πια, συνήθεια...

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ - 1ον - ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Μιά πάλευκη σα'ί'τα απ' τον ήλιο,
μπροστά μου πέταξε το περιστέρι.
Του άπλωσα με ψίχουλα το χέρι
και κάθισε αθώο μες στο αντήλιο.

Πανάξιο να θαυμαστεί κι ωραίο,
αν του φερθείς καλά, δεν σε ξεχνάει.
Απ' τα ουράνια ύψη σε κοιτάει,
σε βρίσκει κι είναι πάντοτε γενναίο.

Γραμμή κομψή, κόσμημα φίνο...
Τι συμβολίζει και ποιος δεν ξέρει...
Ειρήνη, αγάπη παντού θα φέρει,
 γι΄αυτό το χέρι μου πάντα του δίνω.

''Σκυλάκι τ' ουρανού'' πολλοί σε λένε...
Είσαι το γούρι μας, όλοι σε θένε!

-----------------------------------------------------------------------------------------

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!


Σού 'πα να έρθεις βόλτα να πάμε,
μα, είπες:''Όχι! Δεν γίνονται αυτά!''
Τρία γατάκια στο σπίτι σου έχεις...
Πού να τ' αφήσεις;;Τα συμπονάς!

Τρίχρωμη μπάλα στην αγκαλιά σου
και δύο μπάλες πορτοκαλί,
μονοπωλούν πια την καρδιά σου...
Αυτή είναι η αιτία η σοβαρή;

Πες μου, γιατί να σε πιστέψω;
Εγώ ζηλεύω, δεν με πονάς;
Είν' η αλήθειας; Δεν κρύβεις κάτι;
Δεν με λυπάσαι; Δεν λαχταράς;

Βγες απ' το σπίτι κι έλα κοντά μου!
Ό,τι λατρεύεις θα τ' αγαπώ.
Δεν το πιστεύεις αυτό καρδιά μου;
Άνοιξε τότε, θά ' ρθω κι εγώ!

Κι έτσι θα γίνει πολύ μεγάλη
η συντροφιά μας, που σ΄αγαπά!
Η αγκαλιά μου χωράει όλους:

τις τρεις τριχόμπαλες κι εσέ, κυρά!!

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ολόκληρο απέναντι το φόντο, κυπαρίσσια.
Χέρια ψηλά που υψώνονται μ' ευλάβεια γοτθική.
Πράσινες κορυφές γοτθικών εκκλησιών που σηκώνουν
την ματιά, ευλαβικά στον Άνακτα.
Σαν πράσινη, καθάρια προσευχή,
που πασχίζει με όρθιο κεφάλι
να δει τον δημιουργό της.
Και στα ριζά η θάλασσα γαλάζια, εκτυφλωτική,
άγρια και τρυφερή συνάμα.
Η άκρη του Φισκάρδου γεμάτη ομορφιά...
Τόση ομορφιά που σε πονεί και δάκρυα φέρνει στα μάτια...

Καπεταναίων κτίσματα, κτισμένα με μεράκι...
Η πόρτα ανοίγει στο κύμα μέσα και οι μπουκαμβίλιες στεφανώνουν την σκεπή...

Νησί περήφανο, νησί τρανό, γεμάτο αντιθέσεις.
Παντού μπουκαμβίλιες, ιβίσκοι, τζατζαμίνια και χαρτάκια.
Παντού χρώματα... Χρώματα έντονα,
σε σπίτια και εκκλησίες, σε κάγκελα και καμπαναριά, σε πρόσωπα,
μάτια, καημούς και γέλια...

Αψάδα και τρυφεράδα μαζί.
Καλοσύνη και εσωστρέφεια, εγωισμός και ταπεραμέντο καλλιτεχνικό.

Ο κυρ Σπύρος σού χαρίζει κοχύλι που φύλαγε.
Το κοίταξες με λαχτάρα; Ο κυρ Σπύρος σε είδε;
Αυτό ήταν...
Έφερε κι άλλο...
''Πάρ' τα ψυχή μου...Να χαρείς...''

Δώρα καρδιάς γεμάτης καλοσύνη κι αυθορμητισμό...

Στην πόρτα σου βρήκες θησαυρούς από
κήπο, αγάπη και κίτρινα τσετσέλια.
Δώρα της κυρά-Βασιλικής, της κυρά νησιώτισσας.
Παρουσία διακριτική, στοχαστική μα και μαχητική συγχρόνως...

Και τα παιδιά; Άλλα στο μπάρκο, άλλα στη δούλεψη κάποιου στη στεριά,
άλλα στο σχολείο, όλα στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο...

Πράσινο και χέρσα γη...
Απότομες, κατακόρυφες ακτές και ατομικοί, μαγευτικοί κολπίσκοι.

Άγριες παραλίες και χρυσές, ατέλειωτες αμμουδιές.
Εκκλησίες μικρές, μεγάλες, με τον ''Άγιο'' οδηγητή...

Και θρύλοι και ιστορίες και αγώνες γύρω από τ' όνομα ''Κεφαλονιά.''
Οράματα που ξετυλίγονται στα σύννεφα κάποιου μοναδικού δειλινού ή
κάποιας μοναδικής αυγής, κάπου εκεί ψηλά στο ''Μεγάλο Βουνό''.
Ο κορμός του Αίνου...Και γύρω, ως εκεί που φτάνει το μάτι,
ένα απίθανο γαλάζιο όνειρο!
Μακριά το ''Φιόρο του Λεβάντε''μενεξελί.
Βουνά μπλε, σαξ ουρανός, λιλά σύννεφα και ιριδίζουσα θάλασσα...
Όλα σε παλ, φινετσάτες αποχρώσεις.

Είσαι στο κέντρο μιάς μαγείας...Κι όλα γύρω σου, ένα οπάλινο φλιτζάνι τσαγιού,
από γαλάζια, πανάκριβη, κινέζικη πορσελάνη,στολισμένο με ορίζοντα,κύματα,
ουρανό και ά'υ'λα συννεφάκια...

Οι ρίζες...Εδώ το μεγάλωμα... Η εφηβεία, το σχολείο.
Εδώ οι πρώτες ανησυχίες και ίσως κάποιος αγαπημένος
κοιμάται στην χιλιόχρονη αυτή γη...

Όνειρα και αγωνίες πλεγμένες με ηλιαχτίδες, πρωτοβρόχια και καλοκαιρινές βουτιές.

Ταξιδεύουν οι άνθρωποι,φεύγουν, ξεμακραίνουν μα, κάποτε γυρνούν...
Επιστρέφουν... Το ''νόστιμον ήμαρ'' τούς καλεί κάποια στιγμή της ζωής τους,
πίσω στα Πάτρια Εδάφη...

Κι αυτοί ,σαν άλλοτε ο Οδυσσέας, ξυπνούν, αφυπνίζονται, νοσταλγούν και γυρνούν...
Γυρνούν με τα παιδιά τους και δείχνουν στην νέα ζωή, τα περασμένα.
Το κάθε λιθαράκι έχει και μιάν ιστορία να πει...

Στους δρόμους, όποιος μπορεί βλέπει τις σκιές του παρελθόντος να περιδιαβαίνουν
τα γνωστά σοκάκια...
''Εδώ έπαιξα, εδώ έπεσα, εδώ γλέντησα, εδώ... εδώ...εδώ...''

Και κάποια στιγμή, η καρδιά ησυχάζει, ηρεμεί...Κι αυτό γίνεται μόνον
όταν τα παιδιά μπολιάζονται απ' αυτό που λέμε ΄΄Ρίζες'' και γίνονται ένα μαζί τους.
Σαν να παίρνει η πατρίδα την ικανοποίησή της... Γαληνεύει μόνον όταν τα παιδιά των παιδιών της,είναι σίγουρη ότι έγιναν για πάντα παιδιά της.
Και μαζί της, γαληνεύει ο κάθε Οδυσσέας, ο κάθε ταξιδευτής...

Αφήνεις το βλέμμα να πλανηθεί στα μικρά νησάκια.Τόσο μικρά, σαν βράχοι
στην θάλασσα μονάχοι...
Ογκόλιθοι ως κάτω και μετά, η μαγεία... Άσπρα λειασμένα χαλίκια, η άμμος ξανθή...
Θάλασσα με τροπικό χρώμα...Τόσο καθάρια που βλέπεις κι απ' τα υψώματα ακόμα,
τον βυθό της...
Μεριές- μεριές το νερό σκουραίνει κι αλλού γίνεται πράσινο, φαντασμαγορικό...
Πιο πέρα, μύριες αποχρώσεις του γαλανού κι ανάμεσα, ολόκληρες λουρίδες μωβ,
με τόπους- τόπους μεταξωτές βεραμάν ή τρυφερές λιλά πινελιές.
Να βουτήξεις, να γίνεις δελφίνι, να σ' αγκαλιάσει όλη αυτή η ομορφιά...

Να γίνεις ένα με τα καμπαναριά, τα γιασεμιά, τους αστερίες και το λαμπερό
τούτο, λατρευτικό νερό...

Να πάρεις κάτι απ' όλη την μαγεία μαζί σου...Από κοχύλια και πέτρες,
ως μυρωδιές, ανάσες νυχτερινές, αστροφεγγίσματα και νερένιες, θαλασσινές κορδέλες...

Και τα βράδια του χειμώνα, πίσω στην καθημερινότητα, την ώρα της ησυχίας
και της περισυλλογής, να ζωντανεύουν εμπρός σου μορφές και θύμησες
πλημμυρισμένες αλμύρα, μάντολες, βότσαλα, κάστρα, παιχνίδια
και ατέλειωτα, γαλάζια, μαγικά νερά...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ Σάμη, Αύγουστος του 1990
Είχαμε νοικιάσει στο σπίτι της φίλης Κατερίνας Αντωνάτου.Ο πατέρας της, ο φιλόξενος κύριος Σπύρος, μού έδωσε δύο μεγάλα κοχύλια που τα έχω ακόμα... Η μητέρα της, η κυρία Βασιλική, μας άφηνε στην πόρτα λουλούδια και φρέσκα, από τον κήπο τους,κηπευτικά...Περνούσαμε με τις κόρες μου και την Κατερίνα, αξέχαστες στιγμές στην βεράντα, με την γαλάζια θάλασσα μπροστά μας...Δεν ξεχνώ ούτε μία στιγμή...

ΕΙΣΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ...

Εφτά σμαράγδια πέσανε στο κύμα.
Σε προστατεύει ο δικός σου Άγιος.
Ο τόπος σου πανώριος και πανάγιος.
Να σε ξεχνά κανείς, μεγάλο κρίμα...

Είσαι η πατρίδα μου, στο αίμα τρέχεις.
Τα νιάτα μου τα έζησα κοντά σου.
Νοστάλγησα τα τόσα θαύματά σου.
Γεμάτη αντιθέσεις με κατέχεις...

Κεφαλονιά μου νά 'σαι ευλογημένη.
Σε σένα ο πατέρας κι η καρδιά μου.
Με μαντολίνα κι άριες δεμένη,
υμνώ τις ομορφιές σου στα παιδιά μου...

Εσύ 'σαι η πατρίδα του Οδυσσέα,
Κεφαλονιά μου νέα μα, κι αρχαία!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Είσαι η πατρίδα τουΟδυσσέα: συνειδητά το λέω...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΜΥΡΩΔΙΑ  ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

Ντάλιες, γιασεμιά και μπουγαρίνια
γεμάτες οι δικές μου αναμνήσεις.
Στις μαργαρίτες πάνω θ' ακουμπήσεις
κι οι σιόρες περπατούν σαν φιγουρίνια!

Καντάδες στο Ληξούρι, στ' Αργοστόλι.
Αριέτες στο λιμάνι μας, την Σάμη.
Τραγούδι ο καθείς ως ν' αποκάμει.
Ρομπόλα, μαντολάτα κερνούν όλοι.

Εδώ οι μάντολες κι ο Λασκαράτος,
οι κρεατόπιτες κι ο μέγας Αίνος....
Ο Κεφαλλήνας μας σπαθί, φλογάτος,
που σπέρνει νάματα κι ουράνιο μένος...

Ευχές του Αγίου μας και μαντολίνα,
εγέμισαν το είναι μου, με κρίνα....

Η ΦΙΛΙΑ

Έζησα τις φιλίες μου στη νιότη.
Πώς πίστευα πως θα κρατούσαν χρόνια;
Ελιώσανε οι σχέσεις σαν τα χιόνια
κι απόμεινα σαν τον αγιάτρευτο τον πότη...

Φιλία το τί σήμαινε, το είδα
στα χρόνια που μου έφεραν την πείρα.
Πετάξανε αυτοί πού 'ταν στη γύρα,
σαν ψεύτικο χρυσάφι από τον Μίδα...

Κι απόμειναν εκείνοι που τ' αξίζαν
φίλοι να λέγονται και να μετράνε.
Στο πλά'ι' μου στεκόνταν, δεν λυγίζαν
και είμαι τυχεροί που μ΄αγαπάνε...

Δυσεύρετο χρυσάφι η φιλία...
Διαμάντι μ' ανεκτίμητη αξία...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ


Πήγα και κάθισα μες στο σαλόνι.
Οι κόρες μου επέσανε για ύπνο.
Χαρήκαμε το βραδινό μας δείπνο.
Πιάνω τις μπλούζες μας και το βελόνι.

Δίπλα μου αχνίζει ο καφές κουπάτος.
Σπρώχνω τα ρούχα, γέρνω το κεφάλι.
Μ' έχει τυλίξει μιά ωραία ζάλη...
Στιγμές ξεκούρασης, κόπος φευγάτος.

 Η  μέρα όπως πάντοτε γεμάτη:
παιδιά, διαβάσματα, δουλειά, σχολείο.
Μέσα στην τάξη δείχνεις αεράτη...
Κάθεσαι τώρα κι είναι μεγαλείο!...

Η ώρα του καφέ είναι για σένα!
Στιγμές απόλαυσης...κι όλα λυμένα!...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΤΗΝ ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ ΜΟΥ, ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΙΣΣΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑΤΟΥ-ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΤΟΥ

--Πόσοι χειμώνες πέρασαν, Κατερινιώ στα ξένα;
Πόσα φεγγάρια μέτρησες στης ξενιτειάς τα μέρη;
Σαν κοπελούδα έφυγες μακριά απ' την πατρίδα,
για νά 'βρεις μια καλή ζωή και να ορθοποδήσεις.

--Σαράντα χρόνια μίσεψα στην χώρα την μεγάλη,
πού 'χει σπίτια σαν φρούριο, τα λεν ουρανοξύστες.
Ο άντρας μου βρήκε δουλειά κι απέ παιδάκια ήρθαν.
Εφτιάξαμε και σπιτικό με κήπους και περβόλια.

--Για πες μου, δεν καρδιοχτυπάς, όταν λογιέσαι Ελλάδα;
Δεν σού 'λειψεν η θάλασσα, ο ήλιος, οι γνωστοί σου;
Στον ύπνο σου δεν έρχονται φιγούρες των δικών σου;
Δεν λαχταράς Κεφαλονιά, το πατρικό νησί σου;

--Όλοι εμείς στα ξένα εδώ, με νοσταλγία κλαίμε,
μα κάνω πέτρα την καρδιά, γιατί έχω πλέον κτίσει
νέα ζωή, ευχάριστη, μακριά απ' την πατρίδα.
Μα, ουδέποτε ξεχάσαμε την μητρική μας φύτρα
κι όταν μπορούμε 'ρχόμαστε, στον νόστο βουτηγμένοι...

Ξέρεις, εδώ στην ξενιτειά πλιό από σας τιμούμε
την ιστορία την τρανή της μάνας μας Ελλάδας.
Ουδέποτε ξεχάσαμε κάποια τρανή γιορτή της
κι ελληνικά διδάσκουμε όλοι μας, τα παιδιά μας...

Κι ίσως γυρίσω κάποτε ωσάν τον Οδυσσέα
νά βρω την πατρική μου γη, το χώμα να φιλήσω...
Και τότε χίλιοι ουρανοί στα στήθια θα γελάνε
και θ' αγκαλιάσω εξ αρχής την μυρωμένη πλάση...

--Ξενιτεμένη κοπελιά, αγαπημένη φίλη,
παλιά μου συμμαθήτρια των παιδικών μου χρόνων,
στη νέα την πατρίδα σου, σαν φιόρο ευωδιάζεις
και την τιμάς από καρδιάς, λαμπρό σημάδι αφήνεις...

Κι αν φτάσει κάποτε η στιγμή και πάλι να γυρίσεις,
θα πει πως είσαι ήσυχη για εγγόνια και κορίτσια,
που θε ν' αφήσεις πίσω σου, εκτός κι αν ρθούν σιμά σου
και τότε Κατερίνα μου, μες στ' όνειρο θα ζήσεις!...


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Αφιερωμένο στην συμμαθήτρια και συμπατριώτισσα, στην Κεφαλονίτισσα Κατερίνα Γρηγοράτου-Αλυσανδράτου και σε κάθε ξενιτεμένη Ελληνίδα που τιμά την νέα της πατρίδα, χωρίς ποτέ να ξεχνά την πατρική της γη...

Κατερινάκι μου, μερικά γραφόμενα, είναι ποιητική αδεία!!Με αγάπη, η Κεφαλονίτισσα φίλη σου, Πολυάνθη.

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΥ ΚΟΡΕΣ

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ


Ήρθαν νερά'ι'δες να σε μυράνουν,
αστέρια πέταξαν να σε στολίσουν.
Αγγέλοι ήρθανε να σ' ευλογήσουν,
μούσες τραγούδησαν να σε γλυκάνουν!

Χάριτες φέρανε νέκταρ και μέλι.
Θεές σου πλέξανε χρυσή εσάρπα.
Στην κούνια σου έπαιζε δρυάδων άρπα
κι έλεγε: ''Τίποτε να μην σε μέλει...''

Γυναίκα γίνηκες σεμνή κι ωραία.
Οι χάρες πάνω σου σε ξεχωρίζουν.
Σε θέλουν όλοι μες στην παρέα.
Οι αρετές σου, εμάς φλογίζουν!

Καλή μου Ελπίδα, γλυκιά μου κόρη,
σαν γέλαγε ο Θεός, εσέ εθώρει...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΛΙΣΙΑ


Μικρούλα έστηνε θέατρο μόνη.
Ντυνόταν, χόρευε, έκανε τρέλες!
Πρώτη ανάμεσα σ' άλλες κοπέλες,
κελάηδαγε όλο σαν το αηδόνι!

Απ' όλους έπαιρνε και συνεντεύξεις!
Μ' ένα μικρόφωνο ήταν στο χέρι!
Συνέχεια έτρεχε σ' όλα τα μέρη
κι εσύ περίμενες ως πού θ' αντέξεις!

Δεύτερη κόρη η Αλίσιά μας.
Τσαχπίνα, σκανταλιάρα, πιπεράτη,
γεμίζει με αστέρια την καρδιά μας.
Σαν παίζει μουσική, είναι φευγάτη!

Σπουδαία μάνα και αγνή κοπέλα,
γεμάτη χάρες κι αρετές σπουδαίες.
Εζώστηκε της Μούσας την κορδέλα.
Σκορπίζει ηλιοφώτιστες ιδέες.

Στα όνειρά μου είσαι πεταλούδα,
Αλίσιά, μικρή μου κοπελούδα!!!

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΠΛΕ [ΣΑΜΗ 1990]

Η θάλασσα απέναντι ζωντανή, τρεμουλιαστή, γαλάζια...
Έναν τόνο πιο σκούρο τα κοντινά βουνά...
Αραχνο'ύ'φαντο, γαλάζιο τα μακρινά...
Ζαχαρί γαλανό ο ουρανός...

Στην παμπ μπροστά άσπρες καρέκλες και τραπεζάκια δίπλα στο κύμα.

Στο μαγνητόφωνο το ''Ραν α γουέ'ι' ''
Στο μπαρ σερβίρει ποτά ο εικοσάχρονος νησιώτης.
Λίγοι ακόμα οι πελάτες. Δυό ζευγάρια μόνον, στο γέρμα του ήλιου...

Άσπρο, γαλάζιο και νιάτα.
Κι εγώ, στ' αντίπερο σπιτάκι παρατηρητής.

Τσετσέλια, χαρτάκια και τζατζαμίνια ένα γύρω.
Στην πάνινη πολυθρόνα μου,ακουμπά η καρδιά μου,γεμάτη πέλαγα.
Ιόνιο γαλάζιο, αφροστόλιστο, καθάριο, μαγικό.
Οι ρίζες... Η σκέψη, το τρέμουλο της ψυχής...
Οι αναμνήσεις...

Φύκια στα πόδια, βότσαλα στα χέρια, άνεμοι στα μαλλιά.
Η ανάσα της θάλασσας σ' ένα κοχύλι, πάνω στο αυτί σου.

Ένα σεντούκι κροκάλες του Μύρτου
και γοργόνας όνειρα...
Κόλποι αστραφτεροί, άσπροι, στα ριζά γκρεμού.
Νερό αρσενικό, πλάσμα ζωντανό, αντρίκειο...

Θεότητα αρσενικιά που καιροφυλακτεί.
Μόνο το βράδυ ζωντανεύει και βγαίνει σεργιάνι.
Στην άσπρη άμμο σημάδια, ίχνη από μνήμες παλιές που σβήνουν το θαμποχάραμα.
Κι η θεότητα το πρωί, νερό πάλι...Απέραντο  , γαλάζιο,
βαθύ, τρεμουλιαστό, γλαρό, βελούδινο και μυστικό...

Σπηλιές για κρυψώνες Τριτώνων.
Θεόρατα σκοτεινά ανοίγματα της ψυχής και των βράχων...

Χλωμές πριγκίπισσες πάνω στο κάστρο και ποπολάροι στις στράτες...
Βεντάλιες βενετσιάνικες, ομπρελίνα μεταξωτά, καντρίλιες και μπόλια υφαντή...
Καντάδα, αριέτες, λαντώ και βάρκες...

Μία μπουρού κι η σκέψη πειρατής, κουρσάρος στο πέλαγος...
Ένα ημίψηλο κοντά σε μιά βάρκα...
Κι ένας πύρινος ριζοσπάστης στην φλόγα του αγώνα...

Τα φώτα αντίκρυ άναψαν και οι σκιές πλήθυναν.
Ο φλοίσβος στ' αυτιά, κιθάρα που ακουμπανιάρει...
Τα νιάτα κει στον καφενέ, σκεπάσανε τον χώρο.
Στον δρόμο ανάμεσά μας,βολτάρει το σήμερα...
Διάφανη πορσελάνη το γαλάζιο γύρω μου.
Η θάλασσα ηρέμησε τελείως, κουρασμένη...
Ίσως το βράδυ βγουν απ' τα νερά, οράματα και θρύλοι...

Την ωρα που το φεγγάρι κυρίαρχο θα γράφει
το διάβα του στην ουρανοστράτα
Την ώρα που τ' αστέρια θα γυαλίζονται στο λιμάνι μαζί με το νέον
Την ώρα που ο γαλαξίας θα χύνεται γλαυκός στο στερέωμα,

Τότε, ίσως, ίσως ζωντανέψουν φιγούρες, ιστορίες και κοιτάγματα του χθες...

Τώρα το πλοίο μπήκε στο λιμάνι...
Η νέα ζωή, ανέμελη περπατεί....
Το κόκκινο χαρτάκι,με το τρυφερό, παχουλό κεφαλάκι του, στολίζει το παρτέρι...

Τα παιδιά είναι στην αλάνα...
Η καρδιά μου μόνη, βουτηγμένη στο πέλαγος...
Γαλάζιο, βαθύ, ζωντανό, τρεμουλιαστό Ιόνιο...

Και στο πικ άπ απέναντι,
το ''Ραν α γουέ'ι' ...

---------------------------------------------------------------------------

1990...Σάμη...Καλοκαίρι...Είχαμε νοικιάσει στης κυρίας Βασιλικής Αντωνάτου, της μαμάς της Κατερίνας. Καθόμουν τα βράδια έξω, με την θάλασσα απέναντι. Και μπροστά μας  ένα καλοκαιρινό στέκι, το ''Μέ'ι΄Ντέ'ι'  '' που συγκέντρωνε την νεολαία και φυσικά τις κόρες μου...Μαζί μου πήρα ένα σωρό κατάλευκες κροκάλες του Μύρτου και ένα σωρό γαλάζιες αναμνήσεις...

Σήμερα, έτος 2022, πολλές από αυτές τις κροκάλες απλώνονται σε ένα τραπεζάκι του σαλονιού και άλλες σε κάποια άλλη θέση στο χωλ. Ανάμεσά τους, τα μεγάλα κοχύλια που μου είχε φέρει ο ευγενικός πατέρας της Κατερίνας Αντωνάτου... Αυτή είναι η πολύτιμη, κεφαλονίτικη μυρωδιά από το καλοκαίρι, στο δικό μου [νοικιασμένο] διαμέρισμα όπου κατοικοεδρεύω... Απλά, ΔΕΝ ξεχνώ...

ΚΑΤΙ ΟΦΕΙΛΩ, ΚΑΤΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ...

'Οταν όλα τα δίνεις,
δεν μπορεί νά 'σαι μόνος.
Όταν όλα τα δίνεις,
πώς σε τρώει ο πόνος;;

Ήσουν κάποτε νέος
και θυσία γινόσουν
για παιδιά, για γυναίκα
μα, ποτέ δεν χαλιόσουν...

Κι εκεί κάπου ξεχνούσες
κάθε ''θέλω'' δικό σου...
Απαρνιόσουν με γέλιο
τον μικρό  εαυτό σου...

Για τους άλλους νοιαζόσουν
να χαρούν, να γελάσουν,
νά 'χουν μνήμες ωραίες,
που μ' αυτές να γεράσουν...

Τώρα μένεις μονάχος
και χιλιάδες οι σκέψεις...
Πάντως, πρέπει και πάλι
τη ζωή να παλέψεις...

Κλαις σαν βλέπεις να διώχνουν
τους γονείς απ' το σπίτι.
Στα ιδρύματα μέσα
μόνο η πίκρα δεν φρίττει...

Μα εσύ έχεις μάθει
σεβασμό στα παιδιά σου
κι όταν γίνεις γεράκος
θε να 'ρθούνε σιμά σου...

Στο δικό τους το σπίτι
τα παιδιά μένουν τώρα...
Κι εσύ έτσι πετούσες
όταν ήρθεν η ώρα...

Αυτή  είναι η μοίρα:
Τα φτερά σου ν' ανοίγεις,
στον κατάλληλο χρόνο
μ΄'ενα ταίρι να σμίγεις...

Μα  π ο τ έ   δεν ξεχνάμε
το παλιό σπιτικό μας,
την μητέρα, τ' αδέρφια,
κάθε τί πατρικό μας...

Γιατί  π ά ν τ α   αγάπη
να προσφέρουμε πρέπει,
στους γονιούς που μας δώσαν
μιά ζωή καθώς πρέπει...


------------------------------------------------------------------------------------------------------

                   Ευχή από τα βάθη της καρδιάς, για αξιοπρεπή και με θαλπωρή γεράματα...

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΟ [Στον πατέρα μου, τον Κεφαλονίτη ]

Πόσο λυπάμαι που μας έφυγες νωρίς...
Δεν μπόρεσα ποτέ να σου το γράψω...
Σαράντα τόσα χρόνια πέρασαν χωρίς
να εύρω το κουράγιο και να κλάψω...

Εσπάραξα προτού εσύ χαθείς.
Βουτώ μετά στο βάρος του αγώνα...
Στοιχεία νά 'βρεις να μπορέσεις να σταθείς,
να συγκρατήσεις τον καημό και τον χειμώνα...

Δεν ξεκλειδώνω ακόμη όλες όλες τις σκηνές.
Με γονατίζει ψυχικά η θύμησή τους.
Τότε που χόρεψες σ' ελπίδας αστραπή
ή όταν χάθηκες μπρος στην ''απάντησή'' τους...

Πόσο λυπάμαι όπου έφυγες νωρίς.
Ήσουνα μόνον πενηντάρης και ωραίος.
Έγινε χάος ολωνών μας η ζωή
και σ' όλα φύσηξε βοριάς αβυσσαλέος...

΄Ολοι αντέξαμε στης αδικίας την σπρωξιά.
Μόνον ο Ντίκ μας, ο καλός μας ο σκυλάκος,
έφυγε γρήγορα να σ' εύρει κει ψηλά
-μιά ιστορία που με κάνει πάντα ράκος...

Τώρα πατέρα θά 'σουν μέσα στην χαρά.
Λεφτά δεν θά 'χαμε ποτέ μα, τι πειράζει;
Το ότι θα 'μαστε μαζί και ευτυχείς,
θα 'ταν το μόνο το καλό που σ' ανεβάζει...

Ω,πόσα έχασες!Χαρές, γάμους, γιορτές,
εγγόνια πού καμαν παιδιά με τ' όνομά σου!
Σε αγαπήσαν οι απόγονοι βαθιά
και νιώθουν πάντα την στοργή και τ' άρωμά σου...

Πόνοι και βάσανα μάς ήρθανε πολλά.
Μα η γυναίκα σου κρατήθηκε αντρίκεια.
Αυτή εγνώρισε δισέγγονα καλά
κι όλο για σένανε τους πλέκει την αλήθεια...

Να 'βγαινες βόλτα με τα εγγόνια αγκαλιά!
Με το βιβλίο το μικρό στην πίσω τσέπη.
Ο Ντίκ να γαύγιζε με...αηδονιού λαλιά
και η Μπιρμπίλω το γατί, να τον...προτρέπει!

Βαφτίσια έχασες, γιορτές μας σχολικές,
βραβεία, έπαινους, εκθέσεις, παραστάσεις...
Πόσες στιγμές θα σε τονώνανε γλυκές,
εσένα πού 'θελες τ' ωραίο, τις εντάσεις!...

Σε ονειρεύομαι στην πρώτη την γραμμή,
να λάμπεις μ' έξαρση μαζί κι υπερηφάνεια!
Για κάθε μιά ξεχωριστή μας πια στιγμή,
από τα ''Μπράβο!'' να πετάς ως τα ουράνια!

Πάντα ξεχώριζες σε γνώση και ψυχή.
Πάντα σού άρεσε το στυλ και το ωραίο.
Ήσουνα γόης και φιλόξενος πολύ
μα, σε κυνήγησε του πόνου το μοιραίο...

Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή,
αν ζούσες σήμερα, πατέρα αγαπημένε...
Όμως μας άφησες ασήμια στην ψυχή
με όσα δίδαξες, πατέρα μου καημένε...

Κάνω Χριστούγεννα που έκανες κι εσύ...
Μες στην μαγεία την τρελή οι αναμνήσεις...
Φτιάχνω γιορτή ονειρεμένη και χρυσή
και τα δισέγγονα βουτούν στις συγκινήσεις...

Είδες που έχεις μιά συνέχεια τρανή;
Ό,τι μας δίδαξες, το πράττουν τα παιδιά σου...
Η καλοσύνη, οι αρχές σου κι η τιμή
κληρονομιά για τα βλαστάρια τα δικά σου...

Μα, όταν κοιτάζω την αράχνη την ψηλή,
βλέπω αμέσως το σπιτάκι το μικρό μας.
Τον Ντικ να τρέχει μες στην πράσινη αυλή
και τον κουμπάρο τον Βαγγέλη στο στενό μας...

Του ποδηλάτου σου ο ήχος μακρινός.
Οι μαργαρίτες οργιάζουν φουντωμένες.
Η περγουλιά μας ένας θόλος τορνευτός
και δύο γάτες στο περβάζι αραγμένες...

Σαν ψήγματα άλλης εποχής εδώ κι εκεί,
θα βρεις κομμάτια στη ζωή που ζούμε τώρα...
Λουλούδι αράχνη στο μπαλκόνι σμαραγδί,
κροκάλες Μύρτου λευκωπά, αξίας δώρα...

Να ξεκλειδώσω πιο πολλά πια δεν μπορώ...
Εδώ πιστεύω τελειώνουν οι αντοχές μου.
Θα ξανακλείσω στην ψυχή σαν φυλαχτό,
τα όσα ζήσαμε μαζί κι οι θύμησές μου...

Σαν ξαναζείς ως το μεδούλι τα παλιά
και νιώθεις έντονα την πίκρα, την χαρά τους,
οι αναμνήσεις αναδεύονται βαθιά
και σε συνθλίβουν στα μελένια δάχτυλά τους...

Για να επιζήσεις, θέλεις λίγη λησμονιά
και μιά απομάκρυνση που φέρνει ο γέρο- χρόνος.
Πάντως πατέρα μου θα σ' έχω στην καρδιά
και δεν θα νιώθεις στα αιθέρια, ποτέ μόνος...

------------------------Η κόρη σου Πολυάνθη

----------------------------------------------------------------------------------------------
αράχνη: πράσινο, αναρριχωμένο φυτό, με φύλλα σαν ιστός αράχνης
''μπρος στην απάντησή τους'': των ιατρών
''τον κουμπάρο Βαγγέλη στο στενό μας'': ο εξαίρετος γείτονάς μας,
Βαγγέλης Σπαθής.  --------------------------------------------------------------------------

ΤΑ ΠΙΟ ΑΘΩΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ [Οι ζωόφιλοι θα με νιώσουν πιότερο...]

Κουτσομπολεύουνε στην γειτονιά,
γιατί το βράδυ βγαίνω και τα'ί'ζω
αδέσποτα ζωάκια τρυφερά,
που σαν κοιτώ τα μάτια τους, δακρύζω...

Μα, έπαψα να δίνω προσοχή
στα σχόλια εκείνων που ''μιλάνε''.
Οι δύστυχοι είναι οι ίδιοι που ποτέ,
δεν έμαθαν τ' αθώο ν' αγαπάνε...

Γιατί τα μόνα αθώα πλάσματα στη γη,
εμείναν τα παιδιά και τα ζωάκια.
Κι είν' η καρδιά εκείνου που πονεί,
γεμάτη ευλογημένα αστεράκια...

Ευγνωμοσύνη, αγάπη, θαλπωρή,
όλα τα ζώα, αμέτρητη σου δίνουν...
Και σε ανθρώπους με φτωχή καρδιά,
παράδειγμα στοργής τρανή, αφήνουν...

Τέσσερις χαρές...

Ο πρώτος ο  Μιχαήλ-Άγγελος!
Ο Φωτεινός-Ηρακλής δεύτερος!
Ο τρίτος ο Δημήτρης!
Ο Κωνσταντίνος τέταρτος!
Τριγύρω τρέχουν με χαρά
Βροντούν, φωνάζουν δυνατά!
Θαρρούν πως είναι ξωτικά,
κοσμογονίας ...τρίτης!!

Τα πιάνουν όλα, τα κοιτούν,
τα πασπατεύουν, τα ζουλούν
και κάτω τα πετάνε!
Ξετρελαμένα από χαρά
ό,τι κι αν βρούνε το σκορπούν,
ορμούν και το κλωτσάνε!

Μα, είναι σπίτι τούτο δω;;
Όλο το σπίτι της γιαγιάς, σπίτι θαυμάτων είναι!
Τι παιχνιδότοπος σωστός!
Τι μπιμπελό σαν πειρασμός!
Για τα παιδιά θα είναι!

Του πρέπουν άσοι ερευνητές,
μοναδικοί εξερευνητές, τρεις μέγιστοι ιππότες!
Θε να χυθούνε στον σωρό,
να ψάξουνε τον θησαυρό,
με τις φαρδιές τους μπότες!!

Τέσσερα έξυπνα παιδιά,
όμοια καρτούν σαν λιχουδιά,
αμέσως σε μαγεύουν!
Πώς αγκαλιάζονται ανά δυό!
Πώς ζωγραφίζει ο Αρχηγός!
Ευθύς σε σαγηνεύουν!!

Οι δυό μπαμπάδες παρευθύς,
σαν μιά ομάδα τσιριχτή[!],
ορμάνε στο παιχνίδι!
Κι οι δυό μου κόρες προσπαθούν
να ξεκουράσουν εαυτούς,
πριν σπάσουν το...σανίδι!!

Πόση χαρά στο σπιτικό,
με τέτοιο γλέντι φοβερό και τόση φασαρία!
Όταν γεμίζει από παιδιά,
εγγόνια, κόρες και γαμπρούς,
χαρίζει ευτυχία!

Κι όταν το βράδυ αποχωρούν,
μονάχη μένει η γιαγιά κι ευθύς αναρωτιέται:
''Πότε θα 'ρθούνε τα παιδιά,
να ζει το σπίτι μου ξανά;;''
Κι όλο τα συλλογιέται...


--------------------------------------------------------------------------------------------------
        ΥΠΟΜΟΝΗ, ως την άλλη φορά!!...

ΟΡΓΗ

Αυτοί που με παράνοια μας κυβερνούν,
τι τους χωρίζει από τους κουκουλοφόρους;
Δεν βάζουν μάσκα μα, κτυπάνε τον λαό
κι αντί μολότωφ όλους θάβουν μες στους φόρους.

Αδιαλλαξία, δολιότητα, φθορά
χαρακτηρίζουνε τα μέτρα που λαβαίνουν...
Έχουνε κόψει τις συντάξεις και μισθούς.
Χωρίς ντροπή μέσα στους δρόμους μας διαβαίνουν...

Πώς το τολμούν να απαντούνε γελαστά;
Πώς δεν μπορούν με πεντακόσια ευρώ αυτοί να ζούνε;...
Πώς το αντέχει να το ακούει ο λαός;
Πότε λοιπόν όλοι μ' οργή θ' αντισταθούνε;

Υπάρχει γύρω μιά ηττημένη αναλαλιά...
Τρώμε σφαλιάρες και κανείς μας δεν κουνιέται.
Λες και μας πότισαν του φόβου το ποτό
και για αντίσταση κανείς δεν το λογιέται...

Για ξενιτειά οι νέοι φεύγουν στη σειρά.
Αναδουλειές ως το ζενίθ έχουν χτυπήσει.
Σβήνουν τα όνειρα που πλέξαμε παιδιά
λες, κάποιοι θέλουν ο λαός μας να λυγίσει...

Και το χειρότερο;; Αδιάφοροι κοιτούν
το πόσο ξέπεσε η ένδοξη πατρίδα...
Τα κρατικά μας θέματα τα πλοηγούν
σε συμφωνίες ποταπές, π' 'αλλη φορά δεν είδα...

Ως πότε ο Έλληνας θα στέκει απαθής;
Για πότε σκέφτεται να ορθώσει το κεφάλι;
Ως πού θα πάει αυτή η κρίση που τραβά;
Για πότε λέει να ξεπεράσει το κανάλι;

Ούτ' 'ενα δώρο στα εγγόνια δεν μπορείς
να κάνεις άνετα κι ας δούλεψες με ζέση...
Σαράντα χρόνια βιοπάλης δεν αρκούν
να ζήσεις ήρεμα κι ας σού 'σπασεν η μέση...

Και από πάνω τούς θωρείς να πυρπολούν
το βαθύ κύτταρο της κάθε κονωνίας:
την οικογένεια, τούς βλέπεις να κτυπούν,
σαν το δικαίωμα στερούν της εργασίας.

Φτώχεια, απόγνωση και προδοσία στο σερί
αυτά ο Έλληνας, στο τώρα, καταπίνει...
Μα θά 'ρθει η ώρα που θα σπείρει κουρνιαχτό
και στους υπαίτιους το κακό, πίσω θα δίνει.

Να μην ντρεπόμαστε γι' αυτά πού 'χουν συμβεί.
Φταίχτες είν' 'αλλοι για το πέσιμο της χώρας...
Να το θυμάστε ότι ο Έλληνας μπορεί,
ν' αναχαιτήσει την ορμή της όποιας μπόρας...

Σαν Άγια Λαύρα ας συντρέξουμε ξανά,
γύρω από λάβαρο που θε να γράφει: Ε Λ Λ Α Δ Α!
Ν' αποτινάξουμε την οικονομική σκλαβιά...
Να ξαναστήσουμε του θάρρους την Λαμπάδα!!

ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Κάθε βράδυ, μετά από μια περιήγηση στο διαδίκτυο, νιώθω μία μεγάλη αδιαθεσία… Νιώθω άρρωστη. Οι ειδήσεις για τα κακοποιημένα παιδιά, τα βασανισμένα ζώα, μου φέρνουν απόγνωση και θέλω να λουφάξω στα κατάβαθα του είναι μου, να τρέξω να κάνω την προσευχή μου, παρακαλώντας για λίγη ελπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης αναλγησίας… Απελπίζομαι και η απελπισία μου προέρχεται από τον φόβο του τι ακατανόμαστα πράγματα μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος, η κορωνίδα αυτή της θείας δημιουργίας. Αποφάσισα να μην διαβάζω τα όσα φριχτά περιγράφονται, αλλά το μάτι μου όλο και κάπου πέφτει και διαπίστωσα ότι εγώ, που είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, εκρήγνυμαι και γράφω πλέον οργισμένα μία απάντηση στο αναρτηθέν γεγονός, κάτι που δεν το συνήθιζα άλλοτε. Εύρισκα μία μέση, ήπια οδό… Τώρα τι ήπιο να γράψω για τον γάμο 6χρονης μικρούλας με 30άρη ισλαμιστή ή για την σουβλισμένη με καμάκι γάτα; Μπορώ να γράψω ήρεμα κάτω από τέτοιες φρικαλεότητες; Κι αμέσως ο νους μου πάει στο μετά… Τι απέγινε το 6χρονο πλασματάκι; Τι ψυχικά και σωματικά τραύματα θα κουβαλάει μία ζωή; Θα μου πεις, άλλη φιλοσοφία έχουν εκεί, άλλη κουλτούρα… Ναι, αλλά τα παιδιά είναι παντού παιδιά και ο βιασμός, η σωματική κακοποίηση και η εκμετάλλευση ανηλίκου θα έπρεπε να ενδιαφέρουν το ίδιο όλον τον κόσμο… Και τα θύματα παιδεραστίας; Οι χαμερπείς βιαστές ψυχών και σωμάτων, ιδίως παιδιών, δεν σου φέρνουν εμετό και λυσσασμένη οργή; Και η κακοποίηση ζώων; Πόσοι ανώμαλοι υπάρχουν ανάμεσά μας Θεέ μου…. Πόσοι ανώμαλοι, πόσοι εγκληματίες, πόσες αρρωστημένες ψυχές ζουν δίπλα μας, μολύνοντας την γη που πατούν….

Είπα δεν θέλω να βλέπω τίποτε άλλο πια… Υποφέρω… Εντάξει… Έτσι θα προστατευθώ εγώ, αλλά για πόσο; Διότι πώς μπορείς να ησυχάσεις ξέροντας πως έξω από τα σφαλιστά σου παράθυρα, το κακό εξακολουθεί να ζει και να κτυπάει; Δεν μου πάει ο στρουθοκαμηλισμός, γι’ αυτό ξέρω ότι τελικά θα πονάω, εφ’ όσον εξακολουθεί να υπάρχει τόση καταισχύνη γύρω μας…

Αναμφισβήτητα υπάρχει και το καλό, το οποίο αθόρυβα ισοσταθμίζει την γενική εικόνα και αφήνει παράθυρα ελπίδας, έστω κι αν το κακό φωνασκεί, χλευάζει, κακοποιεί, κάνει με άναρχο τρόπο υπαρκτή την μαύρη παρουσία του.

Από αυτά τα ανοιχτά παράθυρα ελπίδας των ευγενικών ψυχών αρπαζόμαστε να πιαστούμε μερικοί, προσβλέποντες σε ένα αβέβαιο μέλλον, πλαισιωμένο από ατελείωτες ευχές, όπως ο κόσμος γίνει λιγότερο αδιάφορος, επώδυνος και ανελέητος… Δυστυχώς οι επιτεύξεις του καλού δεν προβάλλονται όσο πρέπει, ίσως γιατί δεν προσελκύει την αδηφάγα περιέργεια του κοινού.

Από την μία η μαθήτριά μου Βάνια, ξενιτεμένη στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, να πειραματίζεται στις απολήξεις των νευρώνων για την ίαση της σκλήρυνσης κατά πλάκας και του Αλτσχάϊμερ.

Και από την άλλη τα δύο τέρατα που φώλιασαν 8 γάτες και κρέμασαν 2 σκύλους, φωτογραφιζόμενοι δίπλα στα θύματά τους, γελώντας θριαμβευτικά για το μακάβριο κατόρθωμά τους. Ή οι ληστές που βασάνισαν φρικτά το ηλικιωμένο ζευγάρι, αν κι εξαρχής είχαν κλέψει όσα ζητούσαν… Χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ αυτών των περιπτώσεων…

Βέβαια το face-book έχει κάνει κάπου καλή δουλειά. Δηλ. έχει ευαισθητοποιήσει πολλούς όσον αφορά τα ζώα, με τις αναρτήσεις που πραγματοποιεί και έτσι η ζωοφιλία έχει βρει έναν δυνατό συνήγορο! Μακάρι ολόκληρες αναρτήσεις να τις έδειχναν στα σχολεία και να γινόταν μάθημα πάνω σε αυτά. Ίσως τότε τα ελληνόπουλα αποκτούσαν την ανάλογη παιδεία, μάθαιναν να σέβονται τα ζώα και ίσως κάποια ημέρα να έπαυε να σύρεται η χώρα μας στα διεθνή δικαστήρια, ένεκα προς τα ζώα απαίσιας διαγωγής μας.

Και η παιδεία να επεκταθεί σε όλους τους τομείς. Στο πώς φερόμαστε στον συνάνθρωπο, πώς μιλάμε στον άλλο, ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε έκρυθμη κατάσταση, διότι πάνω στον θυμό – μην ξεχνάμε – φαίνεται ο αληθινός χαρακτήρας μας.

Να σεβόμαστε δέντρα, φυτά, ακόμα και τα άψυχα! Γιατί να τσαλαπατάμε το νέο βλαστάρι που πέταξε στη βάση του κορμού της η φουντωτή του δρόμου νεραντζιά; Τι δείχνει αυτό; Γιατί να μουτζουρώνουμε τον μόλις φρεσκοβαμμένο τοίχο του ανθρώπου που χάλασε ένα άλφα ποσό για τον σκοπό αυτό;

Όλα στηρίζονται στην παιδεία. Διότι άλλο μόρφωση και άλλο παιδεία… Εδώ πρέπει να ρίξουμε το περισσότερο βάρος μας, τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι γονείς, μιας και από το σπίτι ξεκινάει η πρώτη διαμόρφωση χαρακτήρα και η πρώτη εικόνα του φέρεσαι ευγενώς ή όχι.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια αυξημένη εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς, διαβλέποντας την δυστυχώς από τις τάξεις του δημοτικού, αυξανόμενη σε όλα τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Τι φταίει; Η αλλαγή της δομής της οικογένειας και της κοινωνίας γενικότερα; Το ότι ξεχνάμε να βάλουμε όρια στην μικρή ηλικία των παιδιών – πρωτίστως νηπιαγωγείου, δημοτικού – μη ενθυμούμενοι ότι τα όρια είναι απαραίτητα και προσφέρουν ασφάλεια στα παιδιά; Το ότι μπλέκουν πολλοί γονείς τον ρόλο τους με τον ρόλο του φίλου; Το παιδί μπορεί να έχει πολλούς φίλους, ο γονιός όμως, πρέπει να παραμείνει γονιός και όχι φιλαράκι. Άλλο οι φιλικές σχέσεις με τα παιδιά μας και άλλο το «κολλητιλίκι». Το παιδί χρειάζεται μάνα, πατέρα, ας μην μπερδεύουμε τους ρόλους.

Και όλα όσα συμβαίνουν επηρεάζουν τα βλαστάρια μας, τα οποία γίνονται γνώστες χιλίων πραγμάτων, όπως η οικονομική κατάσταση. Η τηλεόραση που μπορεί να κάνει σέξι ακόμα και μια διαφήμιση για παγωτό, καθώς και η επιδημία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, έχουν το δικό τους ρόλο στην επιθετικότητα και την απομόνωση ενός νέου… Όταν υπάρχουν βιντεοπαιχνίδια που ο στόχος τους είναι πόσους περισσότερους θα σκοτώσεις, πιτσιλώντας με αίμα τους τοίχους ολοτρόγυρα, θα ερωτήσω τον γονιό γιατί επιτρέπει στα παιδιά του τέτοιες βίαιες ενασχολήσεις…

Και πες ότι όλα τούτα δυστυχώς υφίστανται… Πόση σχέση όμως έχουν με την επιθετική προς τους συμμαθητές μου συμπεριφορά, προς την υποτίμηση της ξένης περιουσίας, στον βανδαλισμό και την σαδιστική, μέχρι εγκληματικότητος, αντιμετώπιση των ζώων;

Το face-book δείχνει πολλά αρνητικά συμβάντα με καταιγιστικό ρυθμό και αυτό μας επηρεάζει ψυχολογικά, μας καταθλίβει…Συνάμα στοχοποιεί τις εγκληματικές πράξεις, ευασθητοποιώντας κάποιες υπάρξεις, οι οποίες θα ορθώσουν το κορμί σε κάθε είδους παραβατισμό και ίσως ταρακουνήσουν μερικούς να καταλάβουν το απάνθρωπο των ενεργειών τους... Αυτός βέβαια είναι ο εντοπισμός του προβλήματος… Η λύση; Ποια είναι; Μήπως είναι η διαρκής ανησυχία μας, η οποία θα μας κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση; Μήπως είναι η δυνατή αποστροφή και οργή προς τα διάφορα συμβάντα; Ακούνε οι ιθύνοντες τις φωνές μας; Η αγωνιώδης κραυγή μας μπορεί να φέρει κάτι καλό;

Εκείνο που εύχομαι είναι να μην εφησυχάζουμε… Όσες φωνές ακούγονται μου δίνουν ελπίδα. Έστω κι αν νιώθουμε Δον Κιχώτες που κυνηγούν ανεμόμυλους. Ανάμεσά μας υπάρχουν και φωτεινά πνεύματα που εργάζονται σεμνά, χωρίς φαμφάρες, γιατί το καλό δεν ξέρει από τυμπανοκρουσίες κα περιττά πυροτεχνήματα. Είναι η εργαζόμενη μάνα, ο ακούραστος δάσκαλος, ο ψυχωμένος διασώστης ανθρώπων και ζώων, ο προβληματισμένος πολίτης, ο μαχητικός νεαρός. Ίσως να μην προβάλλονται τα επιτεύγματά τους και οι προσπάθειές τους, αλλά είναι αυτοί, των οποίων – όπως είπα στην αρχή – η ύπαρξή τους εξισορροπεί τα όσα διαδραματίζονται στον κόσμο και κρατούν αναμμένη τη δάδα της ελπίδας για κάτι καλύτερο και πιο υγιές σε όλους τους τομείς.

Και ίσως κάποια ημέρα, η κατακραυγή γίνει ουρανομήκης πυρκαγιά που θα λαμπαδιάσει τους ναρκωμένους μηχανισμούς και παρθούν μέτρα δραστικά και αποτελεσματικά προς κάθε παραβάτη του ηθικού δικαίου και της ανθρωπιάς…