ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ

Ο δάσκαλος περνά την μισή ζωή του μέσα στην τάξη. Καθήκον του ιερό είναι να φροντίσει να εδραιώσει τις σχέσεις με τους μαθητές του... Να προσπαθήσει να κάνει την αίθουσα ένα φυτώριο πνευματικής άνθισης και στοργής. Πρώτα από όλα πρέπει να βάλει όρια... Τα παιδιά έτσι νιώθουν ασφάλεια και στο Δημοτικό κυρίως τα όρια είναι απαραίτητα... Τις πρώτες μέρες, μπορεί να προσπαθήσουν οι μαθητές να δουν μέχρι πού τους παίρνει, κάνοντας διάφορες ζαβολιές... Αν όμως δουν ότι εμείς κρατάμε γερά, τότε θα δεχθούν τα όρια και ο σεβασμός προς το πρόσωπό μας, θα εδραιωθεί... Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν νεαρό δάσκαλο που είχαμε στην Ε΄τάξη... Ήταν πολύ φιλελεύθερος, αλλά με την κακώς εννοούμενη σημασία της λέξεως... Τα παιδιά τού πήραν από την πρώτη μέρα τον αέρα... Έλεγε μάθημα και κάποιο αγόρι που είχε σηκωθεί τάχατες να πετάξει κάτι, του έκανε διάφορες χειρονομίες πίσω από την πλάτη του, με αποτέλεσμα να γίνεται στην τάξη, το έλα να δεις από τα γέλια και τα ξεφωνητά... Θυμάμαι ότι στεναχωριόμουν πολύ που τον κορόϊδευαν... Λυπόμουν, εγώ ένα κοριτσάκι, για το διαλυμένο γόητρο του δασκάλου μου...Ο συγκεκριμένος,άφησε να του φύγει η κατάσταση μέσα από τα χέρια του... Αυτό βέβαια είχε επίπτωση και στο μάθημα....

    Από την πρώτη μέρα, με όμορφο τρόπο βάζουμε τα όριά μας.Κάποια παιδιά, ίσως αντιδράσουν. Εμείς δεν τα παρατάμε και με μεγάλη υπομονή, εξακολουθούμε να διατηρούμε την ίδια στάση. Αν ένας μαθητής μας  ενοχλεί, του κάνουμε οπωσδήποτε παρατήρηση, έστω και έντονη -ανάλογα με την αταξία του... Μετά από δέκα λεπτά, γυρίζουμε προς το μέρος του λέγοντας τελείως ήρεμα, σαν να μην είχε προηγηθεί η επίπληξη: ''Αντώνη μου σε παρακαλώ, μπορείς να μου φέρεις από το γραφείο την υδρόγειο σφαίρα; Και πρόσεχε παιδί μου στις σκάλες!!'' Ο Αντώνης μπορεί να μας κοιτάξει κατάπληκτος και φεύγει πιθανόν σκεπτόμενος: ''Μα, πριν από λίγο δεν μου έκανε παρατήρηση; Και με είπε ''Αντώνη μου'' και να προσέχω...'' Φέρνει την σφαίρα, του λέμε ''ευχαριστώ'' και συνεχίζουμε το μάθημα, σαν να μην έγινε τίποτε... Αυτό μπορεί να επαναληφθεί και μια ωραία ημέρα, ο όποιος Αντώνης θα καταλάβει επιτέλους, ότι ''Η δασκάλα μου, τελικά δεν έχει να χωρίσει τίποτα μαζί μου... Με μαλώνει όταν ατακτώ... Μετά όλα είναι μέλι-γάλα... Όπως κάνει και η μητέρα μου... Άρα η δασκάλα μου με αγαπάει, απλώς όταν κάνω διαολιές με επαναφέρει στην τάξη, όπως η μαμά μου!!! Τέλεια!!Η κυρία μου είναι και δίκαιη και καλή!!!'' Και θα δείτε ότι κανένα παιδί δεν θα παραπονεθεί ότι του φωνάξατε, γιατί έχετε πλέον χτίσει μια σχέση πάνω στην κατανόηση και όλα γίνονται για να κυλά ωραία η ζωή στην τάξη.

    Όμως προσοχή... Η παρατήρηση δίνεται όχι με δυνατή φωνή.... Αν αρχίσετε να ωρύεσθε, έχετε χάσει το παιχνίδι... Τα παιδιά συνηθίζουν τις φωνές και πέφτετε αμέσως στην εκτίμησή τους.Υπήρξε γυναίκα  συνάδελφος, που με το που έμπαινε στην τάξη, άρχιζε τις γκαριξιές... ''Για να μην της πάρουν τον αέρα'', έλεγε... Το αποτέλεσμα; Μια τάξη άνευρη που τα παιδιά την έτρεμαν με το που την έβλεπαν... Οι τιμωρίες σύννεφο και χαμόγελο δεν έσκαγε το χειλάκι της... Υπερηφανευόταν ότι αυτή είχε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και όλοι στεκόντουσαν σούζα μπροστά της... Εδώ δεν υπήρχε αγάπη και αμοιβαίος αλληλοσεβασμός... Εδώ υπήρχε μόνον φόβος, τίποτε άλλο... Σε μία άλλη περίπτωση, μία κυρία, με το που γινόταν μια μικρή αταξία, άρχιζε να ωρύεται, λέγοντας συνάμα: ''Είστε το χειρότερο τμήμα του σχολείου!! Ράψτε το στόμα σας, γιατί θα βάλω σε όλους 6!!!'' Το αποτέλεσμα εδώ ήταν διαφορετικό...Τα παιδιά όσο τους μιλούσε  με αυτόν τον τρόπο, όλο και χειρότερα φερόντουσαν... Γιατί; Για να της αποδείξουν ότι ''Αφού λες ότι είμαστε το χειρότερο τμήμα, θα κάνουμε κι εμείς ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να σου επιβεβαιώσουμε πως αυτό που λες, είναι αλήθεια!!!'' Να γιατί ακούμε κάποιες φορές ''Εσύ τα έχεις κάθε μέρα πεντάωρο και είναι αγγελούδια... Τι συμβαίνει και όταν μπαίνω εγώ γίνονται θηρία;;;'' Θα μου πείτε ότι οι δάσκαλοι που έχουν μονόωρα μαθήματα, δυσκολεύονται πιο πολύ... Σύμφωνοι... Αλλά πρέπει να ψαχτούν λίγο... Η καθηγήτρια των Αγγλικών μας, η κυρία Ελένη, μονόωρα μαθήματα είχε... Όμως τα παιδιά την σεβόντουσαν και έκανε το μάθημά της μια χαρά...Και την αγαπούσαν από πάνω... Το ίδιο και η κυρία των Γαλλικών, είχε καταφέρει να συννενοείται θαυμάσια με το τμήμα της... Άντε, πείτε τα πέντε πρώτα λεπτά χανόντουσαν μέχρι να ησυχάσει το τμήμα, μετά όμως το μάθημα γινόταν κανονικότατα... Δεν επαναπαυόντουσαν όμως ποτέ -όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας- και συνέχεια ήταν έτοιμες να προλάβουν το κάθε ατόπημα....

    ''Εγώ θέλω το τμήμα μου να πετάει...''  Λόγια κάποιου δασκάλου που όταν έπαιρνε το καινούριο τμήμα, φρόντιζε να στέλνει στον άλλον συνάδελφο, όποιο παιδί είχε κάποιο θέμα... Άλλα τα χρόνια εκείνα, είχε και το μέσον και πάντα πετύχαινε αυτό που ήθελε... Εδώ διαφωνώ κάθετα... Σε μια τάξη με αριστούχους, έρχεται και η μαμά μου να διδάξει... Αν θες όμως να λέγεσαι αληθινός δάσκαλος, δέξου και το παιδάκι με την δυσλεξία, το παιδάκι με Δ.Ε.Π.Υ, δέξου το παιδί με το 5 στον έλεγχο και προσπάθησε να διδάξεις σε ένα τμήμα με όλες τις περιπτώσεις που περικλείει και όχι να μου διαλέγεις ό,τι αστράφτει, για να λες μετά ότι η τάξη σου είχε μόνον Άριστα να επιδείξει, το οποίο οφείλει σε σένα... Αυτό μπορεί να προβλεφθεί όταν έρχονται από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό. Τότε οι περιπτώσεις μοιράζονται στην κάθε δασκάλα δίκαια, το να συμβαίνει όμως σε μια μεγάλη τάξη, αποτελεί σκάνδαλο... Αυτά τα απαράδεκτα περιστατικά, δεν πρέπει να τ' αφήνουμε να λαμβάνουν χώρα...

    Τονίζουμε ότι δεν φέρνουμε στο σχολείο ακριβά πράγματα, αντικείμενα αξίας. Εκτός του ότι προκαλούν και επιφέρουν ζήλεια, τι γίνεται αν χαθούν;;...

    Και κάτι άλλο... Όταν έχουμε συγκέντρωση Γονέων, να φροντίζουμε να έχουμε ελεύθερη εκείνη την ημέρα... Δεν γίνεται να βλέπεις όρθια μπρος στη έδρα τους γονείς, λέγοντάς τους δυο λόγια στα πεταχτά... Εσένα θα σου άρεσε να πας για ενημέρωση και ο δάσκαλος να σε ξεπετάξει μέσα σε ένα τρίλεπτο;...Όχι βέβαια... Φερόμαστε, όπως θέλουμε να μας φέρονται οι άλλοι... Καθόμαστε στην έδρα μας ήρεμα και αντιμετωπίζουμε τον κάθε γονέα, όπως θα θέλαμε να αντιμετωπίσουν κι εμάς... Και διαφορετικές απόψεις αν έχετε πάνω σε ένα θέμα, μπορείτε με πραότητα και πειθώ, να καταφέρετε πολλά... Και κάπως αψύς αν είναι ο γονέας, του δείχνετε ότι επιζητάτε το καλό του παιδιού του, κάνετε υπομονή, αλλά συνάμα  κάνετε κατανοητό τον σεβασμό που σας αρμόζει ως δασκάλου, που το μόνο μέλημά του είναι το καλό του παιδιού του και μαθητή σας...

    Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι ηθοποιοί... Ναι, ναι, ηθοποιοί.... Έχουμε το πιο δύσκολο κοινό του κόσμου - τα παιδιά - και πρέπει  να κρατήσουμε αμείωτο το ενδιαφέρον τους επί πέντε με έξι ώρες καθημερινά. Οπότε φοράμε τα καλά μας, ντυνόμαστε όμορφα και μπαίνοντας στην τάξη αρχίζουμε να παίζουμε τους ρόλους μας, που θα κρατήσουν σε εγρήγορση την τάξη μας.... Αν μετά το πρώτο δίωρο δούμε τα παιδιά λίγο πεσμένα, αλλάζουμε αμέσως ρόλο... Υψώνουμε ή χαμηλώνουμε την φωνή μας, γινόμαστε παραστατικοί στην Ιστορία, τα ξεσηκώνουμε στην ανάλυση ενός ποιήματος, κάνουμε σκυταλοδρομία στην Αριθμητική, δίνουμε κατευθύνσεις και πίνακες ζωγραφικής με λέξεις, στην Έκθεση, το γνωστό ''Σκέφτομαι και Γράφω''. Ορίζω ώρα Λογοτεχνίας, τους λέω να μου γράψουν το δικό τους τέλος στο τάδε διήγημα,συνοδεύω με ωραία μουσική την στιγμή που θα ζωγραφίσουν κάτι εμπνευσμένο από το λογοτεχνικό έργο που ασχοληθήκαμε - ΔΕΝ παίρνω την ώρα των Εικαστικών - και ΕΑΝ την ώρα που σχολάμε έρχονται να με φιλήσουν -μπορεί και όχι όλα- αλλά είναι όλα χαρούμενα και φεύγουν ευτυχισμένα που πέρασαν μια όμορφη μέρα σχολείο, τότε αυτό να το θεωρήσετε σαν το χειροκρότημα που ακούγεται από το κοινό, καθώς πέφτει απαλά η αυλαία...Οπότε και σήμερα δικαιωθήκατε...Πετύχατε τον σκοπό σας... Οι μαθητές σας γυρνούν σπίτι τους, με το χαμόγελο στα χείλη... Μόνο που αυτό πρέπει να επαναλαμβάνεται συνέχεια, κ α θ η μ ε ρ ι ν ώ ς... Ο ρόλος του δασκάλου είναι όντως δύσκολος και όλο κάτι πρέπει να εφευρίσκεις για να κρατάς τους μαθητές σου έτοιμους για δράση... Και μην φοβηθείτε ότι δεν θα προλάβετε την ύλη... ΟΛΑ μπορείτε να τα καταφέρετε...Και ώρα Λογοτεχνίας έβαζα και θεατρικό στο τέλος της χρονιάς... Το αποτέλεσμα;; Να μην θέλει ΚΑΝΕΝΑ παιδί να λείψει από τα μαθήματα... Απουσίες είχαμε μόνον όταν κρυολογούσαν... Θέλει όμως πραγματικό δόσιμο, να μην κοιτάς ρολό'ι' και έναν άψογο προγραμματισμό της ύλης  λίαν ενωρίς... Και όλα θα πάνε κατ' ευχήν...

    Δώστε μεγάλη σημασία στην θεατρική παράσταση... Η όλη πορεία μέχρι την ώρα της παρουσίασης, είναι ένα μαγικό ταξίδι που ενώνει το τμήμα και μένει αξέχαστη.. Εδώ βρίσκει την θέση του και ο μέτριος μαθητής, αποδεικνύοντας ότι είναι δυνατός και ικανός σε κάτι, οπότε αποκαθιστάται και το κύρος του στην τάξη... Ασχοληθείτε με έναν ποιητή και δημιουργήστε ένα Φιλολογικό Μεσημέρι ή Βραδινό... Παρουσιάστε το μπρος σε κοινό και ετοιμάστε έναν μπουφέ με γλυκά, όπου θα κεραστούν στο τέλος οι καλεσμένοι σας... Μάθετε στα παιδιά την Ανάλυση ενός ποιήματος και σε ένα όμορφο, ξεχωριστό  τετράδιο, καταγράψτε τις εργασίες πάνω σε ένα διήγημα καθώς και λογοτεχνικές φράσεις...Θα το λατρέψουν... Δώστε τους δηλαδή ερεθίσματα, μάθετέ τα να ερευνούν, να ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να μην μένουν στο προφανές... Φέρτε βιβλία στο μάθημα της Ιστορίας και πλουτίστε το μάθημα με στοιχεία που θα εντυπωθούν στα παιδιά... Ξεφεύγουμε δηλαδή από την στείρα γνώση και την ξύλινη γλώσσα... Δίνουμε ερεθίσματα στους μαθητές μας να αποκτήσουν ελεύθερο πνεύμα και τονώνουμε την ομαδικότητα.

    Βάλτε οπωσδήποτε στο πρόγραμμα την συνεχή προσπάθεια τού να να εισάγετε τα παιδιά στην ζωοφιλία... Ακόμα περιμένουμε να μπει το μάθημα φιλοζωίας στα σχολεία... Αναπτύξτε τους την ενσυναίσθηση... Ευαισθητοποιούμε τους μαθητές μας στην αγάπη προς τα ζώα, στην σωστή αντιμετώπισή τους, στον σεβασμό προς τους τετράποδους φίλους μας, κατοικίδια και μη... Και ας μην ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός ενός κράτους φαίνεται από το πώς αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους τα ζώα και τους ηλικιωμένους...

    Δημιουργήστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στην τάξη και χαλκεύστε με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας δεσμούς αγάπης, σεβασμού και αλληλοεκτίμησης... Αυτοί οι δεσμοί θα σας βάλουν για πάντα στην καρδιά τους και θα έχουν το όνομά σας σημείο αναφοράς, πολλές φορές στην υπόλοιπη ζωή τους... Κάτι σαν πολύτιμο, νοσταλγικό φυλακτό...

    ''Δεν αξίζει τίποτε το σχολείο και έχει αποτύχει οριστικώς, εάν στερήσει από τα παιδιά το χαμόγελο'', έλεγε ο άγιος των παιδιών, Ερρίκος Πεσταλότσι...

    Εμείς οι άνθρωποι έχουμε δυο δρόμους να ακολουθήσουμε: Να σερνόμαστε στην λάσπη σαν τα ερπετά ή να ανοίξουμε τις φτερούγες μας και να πετάξουμε ψηλά προς τον φωτοδότη ήλιο, σαν τον υπερήφανο αετό. Τι κρίμα όμως που κάποιοι από εμάς ξεχνούν τελείως, ότι έχουν φτερά...

    Εμείς οι δάσκαλοι, χρέος μας είναι, να ακολουθήσουμε μόνον τον δεύτερο δρόμο... Διότι στα χέρια μας κρατάμε το μέλλον του κόσμου, τα χιλιάδες αετόπουλα που κουρνιάζουν στις τάξεις μας: Τους μαθητές και τις μαθήτριές μας.... Και πρέπει πρώτοι εμείς να έχουμε διάπλατες τις φτερούγες μας, για να μπορέσουμε να δυναμώσουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε τόσο δυνατά, ώστε μια μέρα με μια μικρή ώθηση, να πετάξουν υπερήφανα προς τον γαλανό ουρανό και να συνεχίσουν πια,  με τα δικά τους γερά φτερά για να φτάσουν τον λαμπερό ήλιο της δημιουργίας ,των ιδανικών και της ανθρωπιάς....

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ!!!

25η Μαρτίου  2024... 203 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821... Μέρα γεμάτη μνήμες... Μέρα γεμάτη δόξα, θυσίες, ποταμούς αίματος, μέρα σημαδιακή...

    Ας την γιορτάσουμε ενωμένοι και ας μην ακουστούν σήμερα οι αμφισβητίες περί του αν υπήρχε Κρυφό Σχολειό ή πότε τελικά άρχισε η Επανάσταση ή πόσοι Τούρκοι σκοτώθηκαν στην Τριπολιτσά... Ναι, κύριοι, υπήρχε Κρυφό Σχολειό σε κάθε σπίτι, σε κάθε αχυρώνα, σε κάθε υπόγειο, που τα Ελληνόπουλα μάθαιναν γράμματα, αν ήταν σε εκκλησιά σκοντάφτετε; Και αντί να μου λέτε για τους Τούρκους της Τριπολιτσάς, πείτε μου για τις 60.000 Έλληνες που σφαγιάσθηκαν στην Χίο και βάψανε κόκκινο το γαλάζιο της θάλασσας., ενώ οι επιζώντες σύρθηκαν με απανθρωπιά για σκλάβοι.. Έχετε δει πώς γιορτάζουν οι Τούρκοι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την καταστροφή της Σμύρνης;;;; Με τι μεγαλοπρέπεια, πώς αναπαριστούν τους κυνηγημένους και πνιγμένους Έλληνες;;; Και μην ακούσω ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι... Μάλλον προς το αδιάφορο μου κάνει...

    Μην σκέφτεστε με τα σημερινά δεδομένα... Σκεφτείτε με τα μυαλά εκείνων των ταραγμένων χρόνων... Στην εθνική τους γιορτή οι Γάλλοι, βρίσκουν ευκαιρία να θυμηθούν τα έκτροπα των βασιλιάδων τους και τα όργια της αυλής τους; Όχι βέβαια... Τονώνουν το εθνικό φρόνημα και τιμούν την νίκη της Δημοκρατίας επί των αριστοκρατών συμπατριωτών τους... Εμείς που πολεμήσαμε εναντίον αλλοφύλων, εναντίον των Τούρκων, τι πρέπει να κάνουμε;;; Μην αναμοχλεύσετε σήμερα εμφυλίους και μικρότητες, όπως δεν τα θυμούνται και τα άλλα κράτη στις εθνικές τους εορτές... Μην μου πείτε - το ξαναλέω - ότι εμείς είμαστε προοδευτικοί... Θα διαφωνήσω κάθετα... Υπάρχουν άλλες μέρες να θίξετε τα κακώς κείμενα...

    Αυτήν την ημέρα, θυμηθείτε ότι οι Έλληνες, στο διάβα της Ιστορίας, έναν Θεό μόνον προσκύνησαν: την Λευτεριά!!!! Θυμηθείτε την μάχη του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας... Θυμηθείτε Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή, Λεωνίδα, Μέγα Αλέξανδρο... Θυμηθείτε τον τροβαδούρο της νίκης, τον Ρήγα Φερραίο, τους ένθερμους Ιερολοχίτες και την θυσία στο Ιάσιο... Θυμηθείτε τον χορό του Ζαλόγγου, τις γυναίκες της Νάουσας, την πανέμορφη αγωνίστρια Μαντώ Μαυρογένους, την ατρόμητη Μπουμπουλίνα, την καπετάνισσα Δόμνα Βισβίζη...

    Θυμηθείτε τον Αθανάσιο Διάκο και διαβάστε τον φρικαλέο τρόπο που γινόταν από εξειδικευμένο βάρβαρο το σούβλισμα ενός ανθρώπου... Αλήθεια, γιατί δεν έχει ανακηρυχθεί ακόμα άγιος ο Αθανάσιος Διάκος που τον έψησαν ζωντανό, επειδή δεν απαρνήθηκε την πίστη του;

    Θυμηθείτε τον ατίθασο πολεμιστή Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον ατρόμητο Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, τον Έναν και μοναδικό αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον αγνό Μάρκο Μπότσαρη, τον ορμητικό Παπαφλέσσα, τον ασύγκριτο Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον οραματιστή Δημήτριο Υψηλάντη... Και σκεφτείτε ότι εξακολουθήσαμε να προσκυνούμε την Λευτεριά στην Πίνδο, στην Κορυτσά, στην Βόρεια Ήπειρο, στην Κύπρο...

    Γίνετε ένας κλέφτης, ένας αρματωλός που κοιμάστε με το σπαθί σας αγκαλιά στα κατσάβραχα...Παρακαλέστε την Παναγιά μας που γιορτάζουμε σήμερα τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, να ευλογεί το γένος μας... Χορέψτε το "Κάτω στου βάλτου τα χωριά" μπροστά στο χάνι της Γραβιάς... Μπείτε στην σκούνα του μπουρλοτιέρη Κωνσταντίνου Κανάρη και κλάψτε πάνω στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη... Θρηνήστε γοερά στην έξοδο του Μεσολογγίου και ουρλιάξτε μπροστά στις 20.000 γυναικόπαιδα που έσυρε ο στυγνός Ιμπραήμ πασάς από την Πελοπόννησο για σκλάβους...Σχέδιό του να μεταφέρει όλους τους Έλληνες στην Αίγυπτο και να μετοικήσει όλη την Πελοπόννησο με Αιγυπτίους... Το φαντάζεστε;;;

    Μπείτε στην εκκλησιά μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου του 1821 και δείτε τους 24ρις ιερείς και ιερομονάχους να ορκίζουν στον απελευθερωτικό αγώνα, τους μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές, που όπως γράφει ο σκωτικής καταγωγής Βρετανός ένθερμος φιλέλληνας Τζορτζ Φίνλεϋ, "Πατριωτικά δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα των άγριων πολεμιστών και άγριοι οπλοφόροι έκλαιγαν σαν παιδιά, δίνοντας τον ύψιστο όρκο της Λευτεριάς... Όλοι αυτοί θα βρουν σίγουρα θέση στο Πάνθεον της Δόξας..."

    Επισκεφθείτε το ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ πίσω από το άγαλμα του αγέρωχου Γέρου του Μωριά στην Σταδίου, εκεί που ήταν η παλιά Βουλή. Δείτε τα όπλα των αγωνιστών του 1821, όπως του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, την φορεσιά του Μακρυγιάννη, τα ενθύμια του Λόρδου Βύρωνα, την υδρία με την καρδιά του Κανάρη, την πλώρη της βάρκας του Μιαούλη, τα λάβαρα της Επανάστασης, τις φορεσιές των γυναικών του 1821, τις καρέκλες που έφτιαξε ο Καποδίστριας από τα κασόνια που του έστειλαν από την Ρωσία φορτωμένα με τα υπάρχοντά του, στην προσπάθειά του να μην χαλάσει χρήματα της νεοαπελευθερωμένης, πάμπτωχης Ελλάδας μας...

    Και αναφωνήστε από τα κατάβαθα της ελληνικής καρδιάς σας, ΖΗΤΩ Η 25η Μαρτίου!! ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!! ΖΗΤΩ Η πεντακισχιλιάχρονη, ένδοξη ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!! ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!

    Τιμή στους Ήρωες και στις Ηρωίδες!!! Τιμή στο αγιασμένο αίμα ανδρών, γυναικών και παιδιών που χύθηκε άφθονο και καθαγίασε κάθε γωνιά της όμορφης και πολυαγαπημένης χώρα μας... Υψώστε την υπέροχη γαλανόλευκη σημαία μας στα μπαλκόνια μας και χαρείτε την να κυματίζει υπερήφανα, διαλαλώντας παντού, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομόαιμο της αθάνατης φυλής μας! Και αναφωνήστε με εθνική υπερηφάνεια, από τα κατάβαθα της ελληνικής ψυχής μας, κατατροπώνοντας προδότες, εχθρούς και δοσίλογους: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!

                   ΔΕΝ την σκιάζει φοβέρα καμιά!

                   Μόνον λίγο καιρό ξαποσταίνει

                   και ξανά προς την Δόξα τραβά!!!!!

Αρκεί να είμαστε, εμείς τα παιδιά της ενωμένοι, σαν μια σφιχτή, γερή γροθιά!!!!

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΣΠΙΤΙ...

Κάναμε μάθημα, όταν το μάτι μου έπεσε στον Τζίμη. Από ώρα τον έβέπα να κοιτάζει κάτι, κάτω από το θρανίο... "Σας έχω πει, θέλω τα χέρια σας πάνω στο θρανίο... Τι κοιτάζεις Τζίμη;;" Τα έχασε... "Εμ... Τίποτα..." Πλησίασα. "Μπορώ να δω; Α... Παίζεις με το κινητό σου εν ώρα μαθήματος... Δεν έχουμε πει να μην φέρνετε κινητά ατο σχολείο;" "Ναι, αλλά όταν πάμε εκδρομή πρέπει οι γονείς μας να ξέρουν τι κάνουμε..." πετάχτηκε ο Σήφης. "Και οι γενιές των παιδιών που πήγαιναν εκδρομή χωρίς να έχουν κινητό, έπαθαν τίποτε;; Άσε Σήφη, που τώρα το θέμα μας είναι τελείως διαφορετικό.... Τζίμη, δώσε μου σε παρακαλώ το τηλέφωνο!" "Όχι κυρία! Είναι της μαμάς μου!" "Θα το κρατήσω όσο να σχολάσουμε... Και μην σε ξαναδώ να μην προσέχεις!" "Δεν πρέπει να το δείτε κυρία!!!" φώναξε ο Πέτρος. "Τι εννοείς παιδί μου; Μήπως περιέχει τίποτε τρομερά μυστικά;" "Δεν λέω τίποτε άλλο, κυρία!!!" Δεν επέμεινα... Πήρα το κινητό και συνεχίσαμε το μάθημα... Μέσα μου όμως κάτι μου έλεγε πως αυτό που υπήρχε μέσα  στο τηλέφωνο, δεν θα μου άρεσε καθόλου...

    Στο διάλειμμα, πήγα στο γραφείο του Διευθυντή. Είπα τι συνέβη και ένας συνάδελφος που ήταν εκεί το άνοιξε... Με στεναχώρια είδα ότι το περιεχόμενο ήταν σκηνές από ακατάλληλες, αισθησιακές ταινίες.... Οπότε ο μαθητής μου, έβλεπε πορνό, στην τρυφερή ηλικία της ΣΤ΄ τάξης... Αποφασίσθηκε να ειδοποιηθεί η μητέρα του παιδιού και το κινητό να της το δίναμε στα χέρια της, κάνοντας και κάποιες συστάσεις...

    Μέσα στην τάξη, τούς ξαναμίλησα για ένα θέμα που είχαμε θίξει και άλλοτε: "Πόσες φορές σας έχω πει ότι πρέπει να βλέπουμε ταινίες ή θεατρικά που να συμβαδίζουν με την ψυχολογία μας; Δεν αντέχει ο ψυχισμός σας θρίλερ με κομμένα κεφάλια και ποταμούς αίματος, όπως δεν αντέχει και τις ακατάλληλες, ερωτικές ταινίες.. Στην πρώτη περίπτωση θα σας δημιουργηθούν δυνατές φοβίες, στην δεύτερη θα σχηματίσετε μια εντελώς λανθασμένη εντύπωση για τον έρωτα. Θα βλέπετε τις γυναίκες σαν κατώτερα όντα και τον έρωτα θα τον μολύνετε με ποταπές, φτηνές εικόνες... Αφήστε πρώτα να μεγαλώσετε, να άναπτύξετε την κρίση σας, να μπορείτε να διακρίνετε το καλό απο το κακό, να μπορείτε να σταθείτε στα πόδια σας με καθαρό νού και υγιή ψυχολογία και έχετε καιρό να δείτε ό,τι θέλετε... Αλλιώς όμως βλέπει ένας εντεκάχρονος ένα ξεκοιλιασμένο πτώμα και αλλιώς ένας δεκαοχτάχρονος.... Αλλιώς γράφει στην ψυχή ενός παιδιού μια ταινία πορνό και αλλιώς στην ψυχή ενός εικοσάχρονου... Μην βιάζεστε να μεγαλώσετε... Θέλω όμως να μου πείτε, πού βρήκατε αυτές τις εικόνες... Ε, Τζίμη;;" Τσιμουδιά, όταν ξαφνικά ο Άλμπερ φώναξε: "Του τις έστειλε ο Ρίκυ!!!!" Χαμός!! "Προδότη!! Είσαι σκέτο καρφί!!" "Ήρεμα Ρίκυ!! Δεν έπρεπε να πεταχτείς Άλμπερ... Περίμενα ότι ο υπεύθυνος θα σήκωνε μόνος το χέρι του... Δηλαδή φέρνετε τα κινητά σας και μορφώνεστε τοιουτοτρόπως;;;" "Δεν του τα έστειλα μέσα στην τάξη κυρία..." δικαιολογήθηκε ο Ρίκυ. "Αυτός έκανε βλακεία και τα κοίταζε μέσα στο μάθημα..." "Και αυτό Ρίκυ σε απαλλάσσει των ευθυνών σου; Έρχεσαι στο σχολείο και δείχνεις στους συμμαθητές σου σιχαμένες σκηνές;; Η δική σου μητέρα το ξέρει;; Α, δεν μου λες.. Καλά... Τζίμη, το κινητό σου, αποφασίσθη, να το δώσουμε αύριο στην μαμά σου. Την ειδοποιήσαμε να έρθει... Πείτε μου σας παρακαλώ πόσοι από σας είδαν τις σκηνές..." Πέντε χέρια σηκώθηκαν δειλά. "Ελπίζω να καταλάβετε τι σας είπα... Νιώθετε και μόνοι σας ότι δεν ήταν σωστό, γιατί το κάνατε κρυφά... Εύχομαι να μην ξαναεπαναληφθεί... Στο μάθημά μας τώρα..."

    Την άλλη μέρα, στην ώρα του διαλείμματος, ήρθε η μητέρα του Τζίμη. Νέα γυναίκα, με οικογένεια, είχαν φτιάξει την ζωή τους στην Ελλάδα, όπως και η οικογένεια του Ρίκυ και άλλων παιδιών. Άκουσε ήρεμα όσα της είπε με μεγάλη ευγένεια ο Διευθυντής για την προστασία του παιδιού από ακατάλληλα θεάματα και η απάντησή της ήταν: "Έχω τόσα στο μυαλό μου... Αγόρι είναι και μου ξεφεύγει..." Και γυρίζοντας σε μένα: "Το τηλέφωνο είναι δικό μου... Κάνει 800 ευρώ... Αν το έχανα τι θα γινόταν;;" "Αφήνετε τον Τζίμη να φέρνει στο σχολείο κινητό αξίας οχτακοσίων ευρώ;;" ρώτησα κατάπληκτη... "Κι αν κάποιος του το άρπαζε; Αν το ξέχναγε κάπου; Και είδατε για τι το χρησιμοποίησε... Ειδικά επειδή είναι αγόρι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, διότι παγίδες υπάρχουν πολλές... Άστε που τα παιδιά έχουν την περιέργεια να ψάχνουν... Και είναι κρίμα να πέφτουν πάνω σε βρωμιές..."

    Η μητέρα πήρε το κινητό και έφυγε... Πηγαίνοντας στην τάξη μου, την είδα να σέρνει από το χέρι το παιδί της και να του λέει με σφιγμένα δόντια... "Κακομοίρη μου, δεν θα το ξαναδείς... 800 ευρώ, πώς και δεν τα έχασα... Δεν κοιμήθηκα όλη την νύχτα από την αγωνία μου, μην και δεν μου το δώσουν... Έγινες η αιτία να με σύρουν πρωινιάτιικα στο σχολείο και έπρεπε να δικαιολογηθώ για την αφεντιά σου... Όρεξη είχα... Θα τα πούμε στο σπίτι..." Αν και ήταν διάλειμμα, η φωνή της ακουγόταν καθαρά ως μέσα στην τάξη... Δεν βγήκα να της πω τίποτα... Έμεινα με την στυφή γεύση ότι έβαζε πρώτα το χρήμα και μετά την επίπτωση που είχε το περιεχόμενο του κινητού πάνω στην ψυχή του παιδιού της...

    Το απόγευμα πήρα τηλέφωνο την μαμά του Ρίκυ και την ενημέρωσα για το είδος των ασχολιών του γιού της. Τόνισα πόσο κακό κάνουν στη ψυχολογία του, διαστρεβλώνοντας ένα ωραίο αίσθημα όπως είναι ο έρωτας. Της συνέστησα να ψάξει από πού βρίσκει αυτές τις ταινίες, τονίζοντας ότι δεν παύει να είναι ένα παιδί με ευαίσθητο ψυχικό κόσμο. Η μητέρα του, με ευχαρίστησε ευγενικά για το ενδιαφέρον μου και μου είπε ηρεμότατα και με έναν μεγάλον αέρα ξεγνοιασιάς: "Κυρία Πολυάνθη μου, μη μου στεναχωριέστε!! Εγώ προσωπικά έχω αφήσει τον Ρίκυ να βλέπει ακατάλληλες ταινίες!! Τον είδατε τι μπόϊ έχει ρίξει ξαφνικά; Με έχει περάσει κι εγώ θεωρούμαι ψηλή γυναίκα!!!" "Μα, κυρία Μπλανς, δεν σημαίνει ότι επειδή ψήλωσε ο Ρίκυ έγινε και ενήλικος!!! Εδώ δεν συμβαδίζει το ύψος με την συναισθηματική ωρίμανση του παιδιού.... Και μου είπε ότι κάθεται ως αργά στο κομπιούτερ, ενώ εσείς κοιμάστε!! Έχετε ελέγξει τι βλέπει; Ήδη στο κινητό του έχει πορνό... Δεν είναι κανένας εικοσάρης... Παιδί της Έκτης Δημοτικού είναι κι ας είναι ψηλότερος από τους συμμαθητές του!" "Μην στεναχωριέστε!!! Σας είπα!!! Το ξέρω!!! Ακόμη και το βράδυ που μπαίνει στο κομπιούτερ το ξέρω!!! Αλλά, τον αφήνω!!!! Έχω διαφορετικές απόψεις από εσάς πάνω σε αυτό το θέμα!!! Δεν πειράζει! Ας τα βλέπει!! Αγόρι είναι, να πάρει και τον σωστό δρόμο!! Να μη μου γίνει από τους "άλλους"!!! Οπότε, μην αγχώνεστε!!! Είναι όλα εις γνώση μου!!! Πάντως, σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας!!! Χαίρομαι που νοιάζεστε τόσο για τα παιδιά μας!!!"

    Έμεινα ενεή!!! Ήμαρτον Κύριε!!! Δεν πίστευα στ' αυτιά μου!! Μου φάνηκε πως ήμουν εκτός τόπου και χρόνου... Η μητέρα είχε τέτοιες ιδέες;; Οπότε το παιδί ποιον να πρωτακούσει; Την μητέρα του ή την δασκάλα του; Φοβερό όταν δεν συμβαδίζει το σχολείο με το σπίτι... Δεν υπάρχει το ποθητό αποτέλεσμα... Ό,τι προσπαθεί να επιτύχει το σχολείο, κοντράρεται με τα πιστεύω του σπιτιού και χαμένο βγαίνει σίγουρα το παιδί... Την άλλη μέρα πάντως, βρήκα ευκαιρία και μίλησα στην τάξη... "Έχω προσέξει ότι κάποιοι από εδώ μέσα, μου έρχεστε αγουροξυπνημένοι το πρωί, λες και δεν κοιμηθήκατε ενωρίς το βράδυ... Δεν είπαμε, το αργότερο 10 η ώρα στο κρεβάτι; Πώς θα σηκωθείτε το πρωί, όταν ξενυχτάτε; Τι ώρα κοιμάστε;" Ακούστηκαν πολλές φωνές. Υπήρξαν παιδιά που κοιμόντουσαν στις 11... Για τον Ρίκυ, ήξερα, ξαγρυπνούσε στα ακατάλληλα. Είχα προσέξει όμως πως και ο Πάνος, αν και καλός μαθητής, φαινόταν πολύ κουρασμένος...   

    "Εσύ Πάνο μου, τι  ώρα πέφτεις στο κρεβάτι;" "Αργά κυρία..." "Και τι κάνεις;" "Ψάχνω διάφορα θέματα στο κομπιούτερ..." "Και γιατί δεν τα ψάχνεις πιο ενωρίς;" "Έχω το διάβασμα, κυρία και μετά πάω φροντιστήριο Αγγλικά... Γυρίζω 10 το βράδυ... Και άλλοι συμμαθητές μου τότε γυρίζουν... Ε, μετά ξεκουράζομαι στην τηλεόραση ή στο λάπτοπ..." "Κάτι πρέπει να κάνουν οι γονείς σας με το φροντιστήριο... Δεν είναι ώρα αυτή για παιδιά Δημοτικού.... Ελέγχει κανένας τι βλέπεις;" "Μεγάλωσα πια κυρία!! Εξ άλλου, ο πατέρας μου γυρίζει πολύ αργά από το γραφείο και η μητέρα μου παίρνει το χάπι της και κοιμάται σχετικά νωρίς..." Οπότε και ο Πάνος ήταν τελείως μόνος και θα μπορούσε να δει ό,τι ήθελε στο διαδίκτυο ή στην τηλεόραση, ακατάλληλο ή μη... Και ήταν στην προεφηβεία... Το πρόσωπό του είχε γεμίσει ακμή... Ψηλός κι αυτός, αντράκι, με μάτια συχνά σκεπτικά... Την περίπτωσή του την είχα ξεχωρίσει ενωρίς και είχα φροντίσει να μιλήσω πριν καιρό στην μητέρα του, η οποία μου είπε ότι παίρνει  ηρεμιστικά και αφήνει τον Πάνο να διαβάσει μόνος του. Ό,τι κάνει ο πατέρας του και αυτός, όταν τύχαινε να έρθει ενωρίς... Την ατμόσφαιρα αλάφρυνε ο Τάσος: "Εγώ κυρία πέφτω στις 10, αλλά διαβάζω εξωσχολικά στο κρεβάτι μου και πάει 11 η ώρα για να κοιμηθώ!!! Να δεις φωνές η μάνα μου!!!" "Κι εγώ κυρία διαβάζω στο κρεβάτι μου!!" φώναξε η Πόπη. "Έχω διαβάσει ένα σωρό βιβλία! Τώρα διαβάζω ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΚΑΡΛΟΤΤΑΣ!!! Έχει γυριστεί και σε ταινία!! Την έχω δεί και είναι πολύ ωραία!!!"

    "Μπράβο σε όποιον διαβάζει λογοτεχνία... Θέλω όμως να σας τονίσω ότι πρέπει να προσέχετε πολύ τι βλέπετε στο διαδίκτυο ή στην τηλεόραση και μάλιστα τις μεταμεσονύχτιες ώρες, κάτι που είναι απαγορευτικό για την ηλικία σας... Και εάν κάποιοι γονείς, σάς αφήνουν, σας λέω πως κάνουν μεγάλο  λάθος... Μην ξεχνάτε όσα έχουμε πει τόσες φορές... Δεν μιλάμε με άγνωστους στο διαδίκτυο... Δεν τους δίνουμε στοιχεία που μας αφορούν. Δεν τους στέλνουμε φωτογραφίες μας... Πίσω από μία παιδική φωνούλα μπορεί να κρύβεται ένας ανώμαλος, ένας παιδεραστής, ένας εγκληματίας... Χαρείτε τα παιδικά σας χρόνια και αποφύγετε εκείνους που θέλουν να σας ρίξουν σε παγίδες... Μην μολύνετε τα μάτια σας και το μυαλό σας με καταστάσεις και θέματα που είναι για πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους και όχι για μια παιδική ψυχή...."

    Μέχρι να φύγουν οι μαθητές και οι μαθήτριές μου από τα χέρια μου, θα ξανακάναμε πολλές φορές τέτοιου είδους συζητήσεις... Ως δάσκαλοι, πρέπει να φροντίζουμε την ψυχική υγεία των μαθητών μας, εκτός από την παιδεία και την μόρφωση... Ο ρόλος μας είναι πολυπρόσωπος... Πιθανότατα να συναντήσουμε  αδιαφορία εκ μέρους κάποιων μεγάλων, αλλά δεν πρέπει να παραιτηθούμε ποτέ από τις προσπάθειές μας, διότι ανεξαρτήτως των δυσχερειών, πρέπει να υπερβούμε εαυτόν, ώστε να παραδώσουμε στην κοινωνία, άτομα σωστά, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, υγιείς συναισθηματικές βάσεις και στέρεο παιδαγωγικό και μορφωτικό υπόβαθρο...

ΦΙΛΙΩ - ΟΤΑΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Την λέγανε Φιλιώ... Ένα λεπτό, ήσυχο, μαυρομάλλικο κοριτσάκι, που δεν ενοχλούσε ποτέ κανέναν. Στα διαλείμματα, όλο και μια συμμαθήτριά της θα την έπαιρνε στην παρέα της για να μην νιώθει μοναξιά. Κι εκεί παρακολουθούσε χωρίς να πάρει πρωτοβουλία ποτέ, σε κανένα  θέμα... Η προηγούμενη δασκάλα, όταν πήρα το τμήμα, μου είπε ότι είχε ένα είδος επιληψίας, κάτι που την κρατούσε πολύ πίσω στα μαθήματα. Επίσης οι μέχρι τότε δάσκαλοι, απέφευγαν να της δίνουν ξεχωριστό ρόλο σε εκδηλώσεις, διότι δεν γνώριζαν πώς θα αντιδρούσε, καθ' όσον πολλές φορές, εκεί που καθόταν, χανόταν και επέστρεφε στην πραγματικότητα μετά από κάποια λεπτά... Έτσι συμμετείχε σε τραγούδια μόνον, ώστε αν ξέφευγε, να μην γινόταν αντιληπτό...

    Φαντάζεστε την χαρά της, όταν ανακοίνωσα στην αρχή της σχολικής χρονιάς, ότι η τάξη μας θα παρουσίαζε εφέτος την μεγάλη χριστουγεννιάτικη γιορτή και ότι θα έπαιρναν μέρος όλοι! Και όλοι θα είχαν ξεχωριστό ρόλο!! Φωνές χαράς, χειροκροτήματα και μια φωνούλα: "Θα πάρω κι εγώ ρόλο, κυρία;" Ήταν η Φιλιώ.  "Όχι μόνον θα πάρεις ρόλο, αλλά θα χορέψεις κιόλας και θα ντυθείς με ένα πανέμορφο φουστάνι!!" Αυτό ήταν... Η Φιλιώ από εκείνη την στιγμή, λες και ζωντάνεψε... Όταν μάλιστα μοίρασα τους ρόλους, η χαρά της ήταν απερίγραπτη, λες και τώρα βεβαιώθηκε οριστικά, ότι της έλεγα αλήθεια... Βέβαια φρόντισα να της δώσω ρόλο που θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Για τα τραγούδια και τους χορούς, δεν είχα έγνοια, ήξερα πως θα τα καταφέρει...

    Η συμπεριφορά της άλλαξε και μέσα στην τάξη. Σήκωνε δειλά το χεράκι της και μπορεί να μην ήταν άψογες οι εργασίες της, ερχόταν όμως πάντα γραμμένη... Την παρακολουθούσα στενά. Πολλές φορές, εκεί που μου έλεγε μάθημα ή απαντούσε σε μιαν ερώτηση, χανόταν ξαφνικά, αφαιρείτο και κοιτούσε με βλέμμα απλανές, κάπου μπροστά. Όταν συνερχόταν, της ξαναέκανα την ερώτηση και αρχίζαμε από την αρχή. Το ίδιο και όταν έγραφε. Σταματούσε ξαφνικά να γράφει και όταν συνερχόταν της έπαιρνε ώρα να συνεχίσει από εκεί που είχε σταματήσει... Δύσκολη περίπτωση... Την βοηθούσα στην προσπάθειά της, με τόνο ανάλαφρο, ώστε να ελαφρύνω λίγο την στιγμή, διότι οι συμμαθητές της κοιτούσαν έντονα και φοβόμουν μην τους ξεφύγει καμιά κουβέντα... Την έστειλα κάποιες φορές να μας φέρει κάτι από το γραφείο και  έτσι εύρισκα  την ευκαιρία να μιλήσω στην τάξη για το θέμα της... Παρακάλεσα τα παιδιά - όποτε μπορούν, χωρίς άγχος - να κοιτάζουν πώς είναι στο διάλειμμα και μου είπαν ότι την έχουν πάντα στην παρέα τους. Μίλησα επίσης με την μητέρα της και μου είπε ότι παίρνει φαρμακευτική αγωγή... Με τον Διευθυντή, ψάξαμε και την στείλαμε σε ειδικό για την περίπτωση της Φιλιώς, κέντρο.

    Μια μέρα, δυο μαθήτριές μου, μού είπαν πως θέλουν να μου εκμυστηρευτούν ένα μυστικό. Στο διάλειμμα κάτσαμε στην τάξη. "Κυρία, χθες έγινε κάτι που μας στεναχώρησε πολύ... Σχολώντας περάσαμε από το σούπερ-μάρκετ να πάρουμε κρουασάν και στον διπλανό διάδρομο, ψώνιζε η μαμά της Φιλιώς, με την Φιλιώ.. Πήρε το καρότσι η μητέρα της και προχώρησε, όταν είδε ότι η Φιλιώ δεν την ακολουθούσε... Την  φώναξε εκνευρισμένη δυο φορές κι επειδή δεν της απάντησε, γύρισε πίσω τσαντισμένη... Κυρία, ξέρετε... Η Φιλιώ είχε πάθει αυτό που παθαίνει και στην τάξη. Είχε χαθεί και στεκόταν ακίνητη... Τότε κυρία η μαμά της, άρχισε να την ταρακουνά και ... και της έδωσε ένα σκαμπίλι κυρία!!! Η Φιλιώ συνήλθε και την ακολούθησε σιωπηλή... Κυρία, μήπως πρέπει να πείτε κάτι στην μητέρα της;;"

    Στεναχωρήθηκα πολύ... Γιατί φέρθηκε έτσι η μητέρα της; Μήπως επειδή πίστευε ότι με το χαστούκι θα την επαναφέρει στην πραγματικότητα; Και αν, ναι, ποιος της είχε προτείνει τέτοιον τρόπο αντιμετώπισης; Ή μήπως είχε κουραστεί από το πρόβλημα της κόρης της και δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει με τον ορθό τρόπο;... Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες και με το πρόσχημα των φορεσιών του χριστουγεννιάτικου έργου, συζήτησα με την μητέρα της πολλή ώρα... Έφερα το πράγμα σιγά-σιγά, προς το τέλος της κουβέντας. "Κυρία Μαίρη, έχω πολύ άγχος με τα φανάρια του δρόμου... Αν πάει η Φιλιώ να περάσει τον δρόμο και την πιάσει αυτό που την κάνει να αφαιρείται, τι θα γίνει; Μήπως την χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο;" "Της έχουμε πει να μας περιμένει έξω από το σχολείο. Ερχόμαστε εμείς και την παίρνουμε... Τρέχω από την δουλειά να πάρω το μωρό από την μάνα μου, έρχομαι στο σχολείο να πάρω την Φιλιώ, πάμε σούπερ-μάρκετ και γυρίζω κυρία Πολυάνθη σπίτι, κουρέλι από την κούραση..."   

    Είχα πέσει μέσα... Κούραση ψυχική και σωματική... Επικίνδυνο δίδυμο... Έπρεπε να την καθοδηγήσω διακριτικά... "Είστε άξια συγχαρητηρίων κυρία Μαίρη, που τα προλαβαίνετε όλα... Μήπως όμως θα έπρεπε να πάρετε κάποια βοήθεια για στήριξη; Έρχεστε κουρασμένη από την δουλειά και πρέπει να είστε χαρούμενη με το μωρό και πολύ προσεχτική με την Φιλιώ μας, όλο στοργή και κατανόηση, αν και βέβαια εσείς ξέρετε καλύτερα από εμένα, όπως σίγουρα θα σας έχουν πει και οι γιατροί, ότι δηλαδή το θέμα της Φιλιώς θέλει απέραντη υπομονή και στοργή... Γι' αυτό σας είπα μήπως χρειάζεστε κάποια στήριξη, διότι έχετε μεγάλον αγώνα μπροστά σας... Δεν είστε δα και υπεράνθρωπος!!!" Η κυρία Μαίρη με κοίταξε σκεφτική... "Καμιά φορά δεν αντέχω... Της μιλώ και δεν μ' ακούει... Ξέρω, δεν φταίει, αλλά ήταν ανάγκη να μας τύχει κάτι τέτοιο; Κι εκεί που είχαμε ελαττώσει τα φάρμακα... Πρέπει να την ξαναπάω στον γιατρό... Με τόσα στο μυαλό, το έχω παραμελήσει τελευταία... Και να ξέρετε... Είναι ενθουσιασμένη που την βάλατε στο θεατρικό... Όλο γι' αυτό λέει... Να ξέρετε, σας αγαπάει πολύ!! Αύριο θα σας στείλω δυο στολές, να μου πείτε αν σας κάνουν..."

    Πρέπει να κατάλαβε όσα της είπα... Πιο ανοιχτά, δεν μπορούσα να μιλήσω... Κι απ' ό,τι φάνηκε, η σωστή φαρμακευτική αγωγή, που την ξανάρχισε, απέδωσε... Η Φιλιώ την άλλη μέρα μου έφερε δύο στολές να δω. Διάλεξα την μία και σημείωσα στην μαμά ποια αλλαγή χρειαζόταν να κάνει... Τα μάτια της Φιλιώς άστραφταν από χαρά. Η ώρα που κατεβαίναμε στην αίθουσα του θεάτρου για πρόβες, ήταν μαγευτική... Κάναμε μαθήματα ορθοφωνίας και αναλύαμε το κείμενο για να στήσουμε σωστά τους χαραχτήρες. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα! Δεν ήθελε κανένα να λείψει από το σχολείο, για να μην χάσει τις πρόβες. Η πορεία μέχρι την ολοκλήρωση μιας θεατρικής παράστασης είναι ένα μαγικό ταξίδι. Η ομάδα συνδέετεται πιο σφιχτά μπρος στον κοινό στόχο και οι αδύνατοι μαθητές, παίζοντας καλά τον ρόλο τους, αποδεικνύουν στους συμμαθητές τους ότι είναι και αυτοί άξιοι για κάτι πολύ ωραίο, με αποτέλεσμα οι άλλοι να τους βλέπουν πλέον με σεβασμό και να αποκτούν μια θέση στην ομάδα, αποδεικνύοντας την αξία τους. Έτσι έγινε και με την Φιλιώ... Έμαθε τα λόγια της αμέσως και αποδείχτηκε πολύ καλή στον χορό και στο τραγούδι... Να το ξέρετε... Μετά από μια ωραία θεατρική παράσταση, δεσμοί υπέροχοι συσφίγγουν την τάξη και οι αναμνήσεις αυτές δεν θα σβήσουν ποτέ...

    Στις πρόβες πρόσεχα πάντα μην τυχόν και αφαιρεθεί η Φιλιώ. Μια μέρα πήγε πολύ άκρη της σκηνής. Εγώ ήμουν από κάτω... Ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα μου. Της είπα να πάει πιο μέσα, όταν είδα ότι τα μάτια της κοιτούσαν απλανώς πέρα μακριά. Ταλαντεύτηκε... Άπλωσα τα χέρια μου να την αρπάξω, όταν τρία κορίτσια με πρόλαβαν και σαν άγγελοι, κράτησαν γερά την Φιλιώ στην αγκαλιά τους... Τι σύμπλεγμα ομορφιάς ήταν αυτό; Ουράνιο!!! Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...Τι υπέροχα πλάσματα που είναι τα παιδιά!!! "Κυρία, μην στεναχωριέστε!" είπε η Ζίνα... "Έχουμε εμείς το μυαλό μας! Το έχουμε συζητήσει μεταξύ μας! Αν συμβεί κάτι τέτοιο στο θέατρο, εμείς θα κρατήσουμε την Φιλιώ! Μην  αγχώνεστε! Δεν θα αφήσουμε να μας πέσει η Φιλιώ!!"

    Θεέ μου, πόσο ευλογημένος είναι ο δάσκαλος!!! Έχει να κάνει με τα πιο αθώα πλάσματα της γης, τα παιδιά!!! Η καλοσύνη τους γλυκαίνει την ψυχή μας! Στο Δημοτικό, τα έχουμε στην πιο αθώα ηλικία τους... Μετά στο Γυμνάσιο αλλάζουν λίγο και στο Λύκειο περισσότερο, γιατί υπεισέρχεται πολύ η κοινωνία και η οικογένεια φυσικά... Άσε την εφηβεία... Δυο πλάσματα του Παραδείσου απόμειναν τελικά στην γη. Τα παιδιά και τα ζωάκια... Και είμαστε τυχεροί, όσοι από εμάς έχουμε σχέση μαζί τους... Μας δίνουν ομορφιά και μελωδιά, από την ομορφιά και μελωδία της ψυχής τους.... Ο Θεός να τα προστατεύει πάντα!!!

    Παρουσιάσαμε το έργο μας, στο θέατρο "ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ" του μεγάλου σκηνοθέτη Μηχαηλίδη. Είχα γράψει εγώ το έργο. Η κόρη μου η Ελπίδα ήταν στα σκηνικά και η κόρη μου η Αλίσια είχε την μουσική επιμέλεια... Και στο σχολείο που βρισκόμουν τελευταία, είχα μόνον οχτώ Ελληνάκια. Τα άλλα δώδεκα ήταν από άλλες χώρες... Η μαγεία όμως είναι, ότι σε αυτήν την ηλικία, όλα είναι αγγελάκια... Είτε προέρχονται από την Ελλάδα, είτε προέρχονται από την Ταϋλάνδη, είτε από την Πολωνία, είτε από την Αλβανία, είτε από την Κίνα... Κι εγώ είχα μια τάξη, σωστό  ανθόκηπο!!! Πανσπερμία εθνών! Η παράστασή μας είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και ο ενθουσιασμός έφτανε στα ουράνια!!!! "Σε αυτό το σχολείο συντελείται κάτι το μαγικό!" είπε ο Σχολικός Σύμβουλος. "Ο Θεός να έχει καλά την δασκάλα και τα παιδιά της που μας χάρισαν τέτοια ψυχική ανάταση και νιώθουμε ευγνώμονες γι' αυτό!!!" Από τις αγκαλιές των παιδιών και των γονιών τους, νόμιζα ότι πετούσα στα ουράνια!! Όμως είχε συμβεί κάτι κατά την διάρκεια της παράστασης, που μόνον εγώ και οι μαθητές μου κατάλαβαν... Κανείς από τους θεατές δεν αντελήφθη τίποτε...

    Η θεατρική παράσταση κυλούσε χωρίς κανένα απρόοπτο. Τα παιδιά είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Το ένιωθαν από τα δυνατά χειροκροτήματα του κοινού και τα "ΜΠΡΑΒΟ!" που ακουγόντουσαν. Παρακολουθούσα από τις κουΐντες, έτοιμη να βοηθήσω αν χρειαζόταν. Οι σκηνές με την Φιλιώ έφευγαν μία-μία, χωρίς κάποιο επεισόδιο. Έμενε άλλη μία σκηνή που έλεγε ένα ποίημα δραματοποιημένο. Μετά από αυτό, θα μπορούσα να ανασάνω ελεύθερα. Βγήκε η ομάδα στην σκηνή, σχημάτισαν το ταμπλό-βιβάν και άρχισε να απαγγέλει η Φιλιώ. Ξάφνου διέκρινα μία παύση κάπως μεγάλη. Έπρεπε να προχωρήσει στην άλλη στροφή... Και τότε είδα τα παιδιά να κινούνται πέριξ της Φιλιώς, ενώ η Ζίνα γονατισμένη μπροστά της, απήγγειλε την άλλη στροφή... Εντωμεταξύ, ένα κορίτσι ακούμπησε το χέρι του στον δεξιό ώμο της Φιλιώς και ένα άλλο την αγκάλιασε από αριστερα. Ο ψηλός Θέμης πήγε από πίσω και σήκωσε τα χέρια ψηλά στον ουρανό. σε μια κίνηση ικεσίας... Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή της Φιλιώς που έφερε το ποίημα στο τέλος του. Μέχρι τότε, τα παιδιά δεν έφυγαν από την θέση τους... Υποκλίθηκαν ευγενικά και γύρισαν στις κουΐντες αστραποβολώντας!! "Το σώσαμε κυρία! Δεν κατάλαβε κανείς τίποτε!!" είπε η Λένη. "Θρίαμβος, κυρία!! Ολα πήγαν θαυμάσια!!! Τώρα μπορείτε να ξεαγχωθείτε!" ψιθύρισε χαμογελώντας σκανταλιάρικα ο Πάνος... "Είστε υπέροχοι!! Πάμε παιδιά μου, για την μεγάλη σκηνή!!!"

    Καταλάβατε τι είχε συμβεί; Η Φιλιώ αφαιρέθηκε πάνω στον ρόλο της... Και τότε τα υπέροχα παιδιά μου, συννενοήθηκαν με τα μάτια. Και στο λεπτό πήραν θέση. Η Ζίνα είπε τα λόγια μέχρι να συνέλθει η Φιλιώ. Γνώριζε τα λόγια, όπως και πολλά παιδιά είχαν μάθει και τα λόγια των άλλων παιδιών. Γονάτισε σχεδόν μπροστά της, για να την συγκρατήσει εάν έπεφτε... Η Έφη δεξιά την κράτησε από τον δεξιό ώμο, η Βανέσσα αριστερά την προστάτεψε από τον άλλον ώμο, μήπως και χρειαζόταν να την κρατήσουν από την μέση. Και ο Θέμης πήγε από πίσω της, μην τυχόν και έπεφτε, να την βοηθήσει και για να δώσει έμφαση θεατρική, σήκωσε τα χέρια του, τα οποία θα άρπαζαν και θα στήριζαν την Φιλιώ, σε ώρα ανάγκης!!... Και όλα αυτά τα σκέφτηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου!!! Τους έπρεπαν πολλά συγχαρητήρια για την ετοιμότητα και την συγκινητική αλληλεγγύη  που είχαν δείξει... Να ένα από τα μεγάλα καλά που είχαν αποκομίσει από την προετοιμασία της θεατρικής μας παράστασης... "Δεν θ' αφήναμε με τίποτα κυρία να χτυπήσει η Φιλιώ ή να χαλάσει το έργο μας!!! Θυμόμαστε τα λόγια σας, ο ένας να προσέχει και να καλύπτει τον άλλον!!!" είπε η Ζίνα, χωρίς να ξέρει ότι τα λόγια της ήταν και η πεμπτουσία του θεάτρου...

    Στις φωτογραφίες που βγάλαμε, η συγκεκριμένη σκηνή είχε μια συγκινητική μεγαλοπρέπεια... Ο φωτισμός, οι κινήσεις, η στάση του σώματος, ήταν μοναδικά... Και η ικανοποίηση ότι πήγαν όλα κατ' ευχήν, μαζί με τα θερμά συγχαρητήρια του κοινού και των συναδέλφων, μας ενθουσίασε όλους... Αξέχαστες στιγμές που γεμίζουν στην θύμησή τους με φως τις καρδιές... Τόσο του δασκάλου, όσο και των μαθητών...

              

    Η επίδραση του θεάτρου στην ψυχή των παιδιών είναι θεραπευτική και καταλυτική... Όπως είπα και στην αρχή, το ταξίδι από την στιγμή που δίδονται οι ρόλοι, μέχρι την τελευταία υπόκλιση, είναι ονειρικό.... Αλλάζει προς το καλύτερο τις σχέσεις μέσα στην τάξη, κατευθύνει τα βήματα προς την επίτευξη ενός κοινού στόχου και χαρίζει αυτοπεποίθηση, συγκρότηση και ομαδικό πνεύμα ...

    Από τα χέρια ενός δασκάλου ή μιας δασκάλας, θα περάσουν εκατοντάδες παιδιά... Ας φροντίσουμε να βρούμε τρόπους που θα κάνει το παιδί να λαχταρά να έρθει στο σχολείο και όχι να το αποφεύγει... Να  το τραβήξουμε από την στείρα γνώση, να καλλιεργήσουμε την ψυχή του, να του δώσουμε ευκαιρίες ν'ανοίξει το πνεύμα του, να το μάθουμε να ψάχνει, να ερευνά και να το κάνουμε να αγαπήσει το ωραίο, όπου και αν το συναντήσει... Να το βοηθήσουμε να σταθεί σταθερά στα δικά του πόδια, να το προστατεύσουμε και να ασχοληθούμε με τον κάθε μαθητή μας εις βάθος και ξεχωριστά...

    Και τότε, ίσως να μπορέσουμε να πούμε ταπεινά, ότι κάναμε για τους μαθητές μας ό,τι περνούσε από το χέρι μας και μάλιστα, χωρίς εκπτώσεις... Όπως κάνει ένας αληθινός δάσκαλος....

ΕΝΑΣ ΞΑΝΘΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Μόλις τον έβλεπες, σου θύμιζε άγγελο... Ξανθά μαλλιά, καταγάλανα μάτια και ένα προσωπάκι κατάλευκο, με λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά... Κάπως χώλαινε από το ένα ποδαράκι του και ερχόταν προς το μέρος σου, με ένα ιδιαίτερο βάδισμα, λιγάκι χορευτικό... Μου έκανε εντύπωση η ματιά του... Σε διαπερνούσε και κοίταζε κάπου πίσω σου, στον δικό του κόσμο που σίγουρα είχε χρώματα και μουσική... Ο Γιάννης είχε ένα είδος αυτισμού, που του επέτρεπε να βρίσκεται στην ομάδα της τάξης. Ήταν ήρεμος, κλεισμένος πάντα στον εαυτό του, πάντα μοναχικός, κρυμμένος στο καταδικό του -  άγνωστο για μας -  σύμπαν.

    Τον έβαλα να καθίσει στο πρώτο θρανίο. Οι συμμαθητές του τον είχαν αποδεχτεί, γιατί δεν τους πείραζε ποτέ. Ούτε όμως κι αυτοί τον ενοχλούσαν. Ήταν ένα τμήμα σφιχτοδεμένο, μια πολύ καλή φουρνιά, όπως λέμε εμείς οι δάσκαλοι... Και αν ποτέ πήγαινε να γίνει κανένα παρατράγουδο, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά και καμιά φορά ξεχνούν τις καλές προθέσεις τους, ήμουν πάντα άγρυπνη και παρούσα, για να προλάβω το όποιο επεισόδιο, εν τη γενέσει του... Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε παράλληλη στήριξη. Ούτε δασκάλα της ειδικής αγωγής είχαμε. Όταν κάναμε μάθημα, ο Γιάννης, δεν συμμετείχε. Καθόταν ήσυχος, σιγομουρμουρίζοντας συχνά έναν σκοπό τραγουδιού. Είχα προσέξει πως του άρεσαν πολύ τα τραγούδια του Λοΐζου, που τα έλεγε με πολύ σωστή φωνή... Ήθελα να μάθω πού έτρεχε το μυαλό του και αναρωτήθηκα, αν μπορούσα να τον τραβήξω από το σύννεφο που ταξίδευε και να τον φέρω ανάμεσά μας, στην τάξη μέσα... Κάθισα λοιπόν πάνω στο θρανίο του και άρχισα να παραδίδω Ιστορία, κοιτάζοντάς τον βαθιά μέσα στα μάτια του. Τα άλλα παιδιά παρακολουθούσαν με προσοχή. Δεν αντέδρασαν, γιατί είχαμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα του Γιάννη και ένας μαθητής μου, μου είχε πει: "Εγώ στεναχωριέμαι κυρία.. Είναι τόσο καλό παιδί.. Ποτέ δεν μας πειράζει... Αν και καμιά φορά μας εκνευρίζει με το μουρμουρητό του! Δεν θέλει όμως να παίξει μαζί μας και είναι πάντα μόνος..." Σε αυτό το κλίμα κινείτο όλη η τάξη και φυσικά τις συζητήσεις τις κάναμε όχι μπροστά στον Γιαννάκη...

    Συνέχισα λοιπόν την παράδοση του μαθήματος, εξακολουθώντας να τον κοιτώ στα μάτια. Ο Γιάννης άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι και σε κάποια στιγμή, έπιασε το χέρι μου που του χάϊδευα τα μαλλιά και με ρώτησε: "Σου αρέσει ο Λοΐζος".  "Μου αρέσει Γιάννη μου... Ξέρεις ότι τραγουδάς πολύ ωραία;" Δεν μου απάντησε... Κοίταξε προς το ηλιόλουστο παράθυρο και συνέχισε να τραγουδά... 

    Στην συνάντηση Γονέων, μίλησα ευθέως στον πατέρα του: "Σας παρακαλώ, πέστε μου ακριβώς τι συμβαίνει, για να μπορέσω να βοηθήσω όσο καλύτερα γίνεται, τον Γιάννη.. Πιστεύω ότι κατεβάζει μία κουρτίνα μέσα στην τάξη, ώστε να μην ακούει αυτά που λέμε, για να μπορέσει να διαβάσει σπίτι μαζί σας. Έχω άδικο;" Ο πατέρας με κοίταξε σκεπτικός και μετά μου μίλησε ανοιχτά: "Έχετε απόλυτα δίκιο... Αυτό κάνει... Κατεβάζει ρολά, ώστε να καθίσω να ασχοληθώ μαζί του... Αν σας άκουγε, θα γνώριζε πράγματα και θα ήμασταν λιγότερη ώρα μαζί... Ξέρετε κυρία Ππολυάνθη, είμαστε γιατροί κι εγώ και η γυναίκα μου... Το θέμα είναι ότι η μητέρα του δεν... δεν έχει αποδεχτεί τον Γιάννη... Δεν μπορεί να το χωνέψει πώς από δυο γιατρούς, βγήκε παιδί με αυτισμό και κινητικό πρόβλημα... Και είναι μια πανέξυπνη γυναίκα... Έχει αφοσιωθεί στην μικρότερή μας κόρη... Με τον Γιάννη δεν ασχολείται καθόλου, μόνον τα τυπικά... Φαγητό, ντύσιμο, υγεία... Ο Γιάννης έχει καταλάβει την απόρριψη και έτσι κόλλησε πάνω μου... Βλέπετε ότι έρχεται πάντα γραμμένος, γιατί κάθομαι εγώ, ώρες ατελείωτες δίπλα του... Έτσι έχω θυσιάσει μεγάλο μέρος της καριέρας μου... Έχω μειώσει τον αριθμό των ασθενών μου, κλείνω το ιατρείο μου ενωρίς και δεν παρακολουθώ πάντα τα σεμινάρια... Ιδίως αυτά που γίνονται στο εξωτερικό, δεν το συζητάω... Έχω αφοσιωθεί καθ' ολοκληρία στον Γιάννη... Μην νομίζετε... Όλα τα καταλαβαίνει. Και για σας μου έχει πει πόσο καλή είστε μαζί του και σας ευχαριστώ γι' αυτό..."

    Ταράχτηκα... Το ξανθό αγγελούδι μου, είχε βιώσει την απόρριψη από την ίδια του την μάνα... Ευτυχώς που είχε στο πλευρό του φύλακα ισχυρό, τον καταπληκτικό πατέρα του... Η χρονιά συνεχίστηκε για τον Γιάννη στο ίδιο μοτίβο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον βγάλει από τα λειβάδια που είχε επιβάλλει στον νου του να τρέχει... Αν ξέφευγε, θα έμενε λιγότερη ώρα κοντά του ο πατέρας του. Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί... Γι' αυτό δεν θα άκουγε τι λέει η δασκάλα, για να του τα πει ο πατερούλης του και να κάνουν παρέα οι δυο τους...

    Μια μέρα ήρθε στην τάξη ο σχολικός σύμβουλος...Μπήκε με ύφος και άρχισε να ρωτά τα παιδιά... Πηγαίναμε περίφημα... Ώσπου κάποια στιγμή, σηκώνεται ξαφνικά ο Γιάννης, τον πλησιάζει, πιάνει το παντζάκι του παντελονιού του και τον ρωτάει: "Από πού αγόρασες αυτό το παντελόνι;" Κόκαλο ο σύμβουλος. Πήρα από το χέρι τον Γιάννη και τον έβαλα στο θρανίο του. "Σε λίγο βγαίνουμε έξω αγόρι μου. Δεν θ' αργήσουμε..." Το παιδί κάθισε ήρεμα στην θέση του και άρχισε να μουρμουρίζει ένα τραγούδι. "Τι περίπτωση είναι αυτή;" με ρώτησε ο σύμβουλος σιγά. "Θα σας εξηγήσω στο διάλειμμα.. Ένα είδος αυτισμού..." Ο σύμβουλος, έμεινε άλλα δέκα λεπτά στην τάξη και έφυγε πριν χτυπήσει το κουδούνι... Είπε στους μαθητές ότι τους βρήκε εξαιρετικούς και έφυγε βιαστικά... Χαμογέλασα... "Να δεις - σκέφτηκα- που φοβήθηκε μήπως ο Γιάννης έκανε κάτι άλλο και δεν ήθελε να βρεθεί σε δύσκολη θέση..." Στο διάλειμμα απάντησα στις ερωτήσεις του και κατέληξε λέγοντας: "Η πολιτεία και αυτά τα παιδιά τα βάζει μαζί με τα άλλα... Είδα όμως πως μπορείτε άξια να χειριστείτε το θέμα"... Εντωμεταξύ, οι μαθητές μου χοροπηδούσαν στην αυλή γύρω από τον Γιάννη, λέγοντάς του: "Μπράβο!!! Με την ερώτησή σου δεν έκατσε εκείνος ο κύριος πολύ στην τάξη μας!!" Τελικά, τίποτε δεν τους ξέφευγε!!! Τετραπέρατα παιδιά!

    Σχολικούς συμβούλους γνώρισα πολλούς, κάποιοι από αυτούς όμως τιμούσαν πραγματικά την θέση τους, όπως ο εξαίρετος κύριος Χρέπας, η εξαίρετη κυρία Μαρία Καπετανίδου και η πολυγραφότατη κυρία Παπαδημητρίου. Αυτούς, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ, διότι μπορούσαν να εκτιμήσουν, να επιβραβεύσουν και να βοηθήσουν πραγματικά, όπου και όποτε τους καλούσε το καθήκον...

    Είχα έναν καημό... Να μου χαμογελάσει μια φορά ο Γιάννης με ένα πλατύ χαμόγελο και να φωτιστεί από χαρά το πρόσωπό του βλέποντάς με... Και μια μέρα ζήλεψα... Ζήλεψα πολύ... Ήταν διάλειμμα και ήμουν έξω. Στον κορμό του διπλανού δέντρου στήριζε το κορμάκι του, ο  Γιάννης... Ξαφνικά τον βλέπω να χαμογελά με ένα τεράστιο χαμόγελο!!! Και πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη, βλέπω τον Γιάννη να τρέχει με το χορευτικό βήμα του και τα χεράκια του να ανεμίζουν στο πλάϊ ανοιχτά σαν φτερά γλάρου, προς μία καλοντυμένη κυρία που ερχόταν προς το μέρος μας... Ο μικρός μου ο Γιάννης!! Το κατάλαβα προτού μου το πει κανείς... Χάριζε το πολύτιμο χαμόγελό του προς την μητέρα του, που πλησίαζε χαμογελαστή! Αχ, κυρία μου... Εσείς μου κλέψατε το χαμόγελο του μαθητή μου... Δεν ξέρω αν το αξίζετε, αλλά για τον γιο σας είστε ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στην γη... Δέστε τον πώς φτερουγάει στην ατσαλάκωτη αγκαλιά σας....

    Ο Γιάννης μου... Ο Γιάννης μας... Σε ό,τι είχα σκεφθεί, είχα πέσει μέσα τελικά... Όλα τα καταλάβαινε, ΕΑΝ ήθελε... Επέλεγε με σιδερένια θέληση τι δεν, και τι θα ακούσει... Το κάστρο που είχε κτίσει γύρω του, μόλις τώρα το γκρέμισε ο ίδιος  μπροστά στα μάτια μου και βγήκε ο ξανθός άγγελος να τρέξει στα μυρωμένα ολάνθιστα μονοπάτια της μητρικής φωλιάς... Με κρυφό παράπονο χαιρέτησα την μητέρα του, που δεν την ξαναείδα από εκείνη την ημέρα, στα δύο χρόνια που είχα τον Γιάννη... Και είχε έρθει σε ώρα διαλείμματος, όχι στις προκαθορισμένες επισκέψεις γονέων... Εκεί, ερχόταν ο πατέρας, που είχε αποφασίσει να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα τον γιο του και όχι το πελατολόγιό του...

    Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα... Τα χρόνια πέρασαν... Πρέπει να ήταν πέντε από τότε που ήταν μαθητής μου, ο Γιάννης... Είχαμε σχολάσει, αλλά εγώ κατά το συνήθειο μου, καθόμουν στην τάξη, όλο και κάτι να ετοιμάσω... Όταν ξαφνικά ακούω το όνομά μου και βλέπω στην πόρτα δύο άντρες. 'Εναν μεσήλικα και έναν νεαρό. Τους κοίταξα προς στιγμή σαστισμένη και ξαφνικά άστραψε η θύμηση μέσα μου! Και την στιγμή που φώναζα χαρούμενη: "Γιάννηηηη!!!" την ίδια στιγμή, ο ξανθός νεαρός φώναζε χαρούμενος: "Πολυάνθη!! Τι κάνεις;!!" Τον αγκάλιασα με συγκίνηση... Δεν μπορούσα να το πιστέψω... Ο μικρός μου, ξανθός μου άγγελος, είχε έρθει να με δει!! Κοτζάμ παλληκάρι πια, λίγο πιο ψηλός από τον πατέρα του, στεκόταν μπροστά μου χαμογελαστός... Το κορμάκι του είχε μεστώσει, είχε πάρει τα απαραίτητα κιλά, η χωλότητα δεν ήταν τόσο εμφανής πια... Ολόξανθος, με τα γαλανά μάτια του γεμάτα φως και το πάλευκο προσωπάκι του, αν και ήταν πρόσωπο εφήβου πλέον, απόπνεε εκείνη την απόλυτη γαλήνη και αθωότητα που εξέπεμπε πάντα!!! Και το μεγαλύτερο δώρο: Μου ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ!!!! Μπορεί να άργησε πέντε χρόνια, αλλά πήρα τελικά το χαμόγελό μου!!! Και σε τι όμορφη συσκευασία δώρου!! Ήρθαν επίτηδες από την περιοχή τους, να με δουν!! Αυτό έκανε το χαμόγελο, ακόμη πιο πολύτιμο και μοναδικό!!

    "Ήρθαμε να σας δούμε μόλις σχόλασε ο Γιάννης!!" είπε ο πατέρας του. "Αν δεν σας βρίσκαμε, θα ξαναρχόμασταν... Ήθελε πολύ ο Γιάννης να σας δει! Πηγαίνει τώρα στην Τρίτη Γυμνασίου και περνάει τις τάξεις μια χαρά!! Σας θυμάται πάντα και λέει τα καλύτερα για σας!! Κανείς μας δεν σας έχει ξεχάσει!!" Τους ευχαρίστησα με όλη μου την καρδιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω τέτοια ευχάριστη έκπληξη... "Εσύ Πολυάνθη τι κάνεις; Ποια τάξη έχεις τώρα; Τα παιδιά σου, τι κάνουν;" Δεν το πίστευα!! Ρωτούσε ο Γιάννης!! Που ελάχιστα είχαμε ακούσει την φωνή του, εκτός ίσως από τα τραγούδια του, μέσα σε δύο χρόνια!! Και με ρωτούσε μιλώντας μου στον ενικό, όπως τότε που τον είχα μαθητή... Πιθανόν, να με θεωρούσε πολύ κοντά του, δικό του άνθρωπο!! Κοίτα τι σκεφτόμουν! "Βλέπω μεγάλες αλλαγές. κύριε Φαίδων!! Πολύ μεγάλες θα έλεγα!! Κι απ' ό,τι βλέπω, πάντα δίπλα στον Γιάννη μας!!" είπα συγκινημένη. "Όπως τα λέτε κυρία Πολυάνθη και όπως τα φαντάζεστε! Έχουμε μεγάλη βελτίωση και όλοι μας είμαστε πολύ χαρούμενοι!!"  

    Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι άλλο ο πατέρας... Η προσωπική του θυσία, είχε κάνει το θαύμα της... Μπορεί ο Γιάννης να κρατούσε πάντα στοιχεία της ιδιαιτερότητάς του, αλλά είχε καταφέρει να βγει από τον μοναχικό του - ερμητικά κλειστό - πύργο του και να λουστεί στο θερμό φως της επικοινωνίας... Δεν ξέρω πόσο μεγάλο άλμα είχε καταφέρει, πάντως η εξέλιξή του ήταν εντυπωσιακή... Ο Γιάννης μας μπορούσε πλέον να επικοινωνεί και επέτρεπε σ' εμάς τους άλλους, να πλησιάσουμε την πάλλευκη απλωσιά της ψυχής του... Ευτυχώς το είδος του αυτισμού του, κατάφερε με ατέλειωτη προσωπική γονεϊκή φροντίδα και αγάπη, με απέραντη υπομονή και πατρικό αλτρουϊσμό,να ξεπεράσει το μουντό φράγμα, να σπάσει τις αλυσίδες και να βγει στον ήλιο τον θεραπευτικό...

    "Συγχαρητήρια κύριε Φαίδων!! Είστε υπόδειγμα γονιού!!" "Ευχαριστώ κυρία Πολυάνθη, αλλά οφείλουμε πολλά και σε σας!! Δύο χρόνια με τον Γιάννη, κάνατε το καλύτερο! Του δώσατε στοργή, αγάπη και ποτέ δεν κουραστήκατε μαζί του!! Η υπομονή σας μεγάλη και η καλοσύνη σας επίσης!! Κάτι ξέρω κι εγώ ως γιατρός που είμαι, τι αντιμετωπίσατε... Και ποτέ δεν υπήρξατε αδιάφορη... Πάντα με τον καλό σας λόγο και την στοργή σας, συνδράματε στον δικό μας αγώνα! Σας είπα: Ο Γιάννης σάς μελετά συνεχώς και σκεφτόμαστε από πολύ καιρό να ρθούμε να σας βρούμε... Ήθελε ο Γιάννης να δει την αγαπημένη του δασκάλα!!" "Και σε είδα! Πολυάνθη, ακόμα σου αρέσει ο Λοΐζος; Πού μένεις; Μακριά απ'το σχολείο; Πόσα παιδιά έχεις τώρα;"

    Άκουγα και δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Ο Γιάννης μιλούσε σε κανονική ροή!! Κι απ' ό,τι διαπίστωνα, τίποτε δεν είχε ξεχάσει!! Όλα τα θυμόταν... Ο κύριος!! Έκανε ότι τραγουδάει και συνάμα κατέγραφε ό,τι έκανα!! Το παιδάκι μου!! Του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο και έβαλε τα γέλια! Εγώ ήθελα να βάλω τα κλάματα... Από συγκίνηση και χαρά!! Να που και οι δικές μου προσπάθειες δικαιώθηκαν και αναγνωρίστηκαν... Διότι πράγματι, έχοντας μία τάξη με 27 παιδιά και ένα με αυτισμό, έδινα την δική μου μάχη καθημερινά, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να προλάβω κάποια αντίδραση εκνευρισμού, όταν κάπου πήγαινε να ξεφύγει η ισορροπία... Γιατί τα παιδιά μπορεί να ήταν συννενοήσιμα, αλλά καμιά φορά, επέρχεται και η κόπωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπούσαν τον μοναχικό ξανθούλη συμμαθητή τους... Και τώρα χάρηκα ως τα κατάβαθα του είναι μου, ακούγοντας από τον πατέρα, ότι ως δασκάλα έβαλα κι εγώ το μικρό μου λιθαράκι, στην πνευνματική απελευθέρωση του παιδιού του... Μα πάνω απ' όλα, ένιωσα τρισευτυχισμένη, που τις προσπάθειές μου τις θυμόταν ο ίδιος ο μαθητής μου και μου χάριζε απλόχερα, το υπέροχο, άδολο πολυαναμενόμενο χαμόγελό του...

    Αν είσαι δάσκαλος, ίσως βρεθούν κάποιοι και σου πουν: "Μην σκας καημένη... Μην τα δίνεις όλα στην δουλειά... Ποιος θα σου πει ευχαριστώ;;;" Αυτούς μην τους ακούσετε ποτέ. Πρώτον: Δεν είναι δουλειά, είναι λειτούργημα... Δεύτερον: Ό,τι κάνεις, το κάνεις όχι για ν' ακούσεις "ευχαριστώ", αλλά επειδή έτσι επιτάσσει η καρδιά σου να φέρεσαι ως σωστός παιδαγωγός... Και μετά, ποιος θα σε θυμάται;;; Μα, οι μαθητές σου!!!! ΑΝ έχεις μπει στην καρδιά τους, ΔΕΝ θα σε ξεχάσουν ποτέ!!! Και τότε να δεις πόσα "ευχαριστώ" θα πέσουν στην ποδιά σου, σαν μυρωμένα άνθη αμυγδαλιάς!! Εδώ η αγάπη διαπέρασε την ομίχλη του αυτισμού, φανταστείτε τι κάνει σε ασυννέφιαστες καρδιές!

    Ευλογημένοι οι γονείς που δίνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, με αλτρουϊσμό και αυτοθυσία. Διότι από την στιγμή που αποκτάς παιδί, έρχεται πρώτα αυτό και μ ε τ ά εσύ, ο γονέας... Ευλογημένοι και οι δάσκαλοι που βάζουν το δικό τους λιθαράκι για να γίνει ο μαθητής τους ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Αυτό είναι το δικό τους μεγάλο καθήκον: Να προσφέρουν αγωγή, παιδεία και μόρφωση, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης, υπομονής και στοργής... Τότε μόνον τα παιδιά θα τους έχουν στην ζωή τους ως σημείο αναφοράς και φάρο λαμπερό και παρήγορο, στα μονοπάτια της ζωής τους....

ΚΡΙΜΑ...

Η  ψυχολόγος του σχολείου μπήκε στην τάξη, κρατώντας από το χέρι ένα ψηλό αγοράκι. "Σας έφερα κυρία Πολυάνθη, τον Παύλο. Συγγνώμη που διακόπτουμε το μάθημά σας. Έχω ακούσει τι καλά παιδιά είστε - είπε απευθυνόμενη στους μαθητές - και πόσο δεμένο τμήμα... Είμαι σίγουρη ότι θα αγκαλιάσετε τον Παύλο και θα γίνετε όλοι μια μεγάλη παρέα! Πού θέλετε να καθίσει ο καινούργιος σας μαθητής, κυρία Πολυάνθη μου; "Δεν πρόλαβα να απαντήσω, όταν ο Παύλος όρμησε πάνω στην ψυχολόγο, πιάνοντάς της και τα δύο στήθη... Το χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπο των παιδιών και άνοιξαν τα μάτια τους κατάπληκτα. "Εδώ θα μείνω; Σε ποιο θρανίο θα κάτσω; Εσύ τώρα θα φύγεις;;;" Η κυρία Εριέττα, η ψυχολόγος, τού κατέβασε τα χέρια μιλώντας του ήρεμα: "Θα δεις πόσο θα σου αρέσει Παύλο!! Μην ανησυχείς!! Δες τι όμορφη και καλή δασκάλα θα έχεις! Και με τα παιδιά θα τα πας μια χαρά!!'' Ο Παύλος ήρθε δίπλα μου, άρπαξε το βραχιόλι που φορούσα και το τραβούσε να το βγάλει από το χέρι μου, ενώ συνάμα με ρωτούσε: "Πώς σε λένε; Πού μένεις; Πού θα με βάλεις να κάτσω; Γιατί δεν βγαίνει το βραχιόλι σου; Ε;" "Σε παρακαλώ Παύλο, μην με τραβάς, αν είναι θα το βγάλω εγώ. Θέλεις να το δεις; Θα στο δείξω αργότερα, έλα να σε πάω στο θρανίο σου..." Μια αναταραχή άρχισε να δημιουργείται στην τάξη... Τα παιδιά αναδευόντουσαν στα θρανία τους με αμηχανία. Η κυρία Εριέττα, ξεκόλλησε τα χέρια του από το βραχιόλι μου, με κοίταξε με νόημα και είπε απευθυνόμενη προς όλους: "Ο Παύλος έχει αμηχανία που ήρθε σε καινούργιο περιβάλλον... Θα ηρεμήσει και όλα θα πάνε καλά... Στο διάλειμμα έλα να με βρεις αν θέλεις Παύλο μου στο γραφείο μου!" "Παραλίγο να βγάλει το χέρι της κυρίας!" φώναξε ο Άρης εκνευρισμένος... "Τι κάνεις εκεί;; Κυρία, μου πήρε την κασετίνα!" τσίριξε η Βέτα.. "Παύλο, άσε την κασετίνα και κάθισε εδώ" "Όχι!! Θα πάω στο τελευταίο θρανίο!!" "Εντάξει, αν το θέλεις, κάθισε εκεί... Η τσάντα σου;" Δεν μου χρειάζονται τσάντες!! Τα θυμάμαι όλα!!" "Θα σε παρακαλέσω αύριο να έρθεις με την τσάντα και τα βιβλία σου.. Σήμερα θα σου δώσω ένα τετράδιο να σημειώνεις" "Δεν μου χρειάζεται τετράδιο!!! Τώρα είπα ότι τα θυμάμαι όλα!!!" "Κυρία Πολυάνθη μου, αύριο θα έρθει με την τσάντα του... Έτσι Παύλο μου;" Ο Παύλος δεν απάντησε. Κάθισε στο θρανίο και άρχισε να παρατηρεί όλα γύρω του... "Κυρία Εριέττα, θα έρθω να σας βρώ οπωσδήποτε στο γραφείο σας..." "Να έρθετε... Συγγνώμη για την διακοπή του μαθήματός σας..." Και βγαίνοντας, στράφηκε και μου είπε ψιθυριστά: "Είναι αναστατωμένος με την αλλαγή  περιβάλλοντος... Θα σας περιμένω".

    Για τον νέο μαθητή, με είχε ενημερώσει και ο διευθυντής και η ψυχολόγος, η οποία μου είχε κατατοπίσει εκτενέστερα... Πρόκειτο για ένα παιδί με υψηλό δείχτη νοημοσύνης και γονείς εκπαιδευτικούς σε ανώτερες σχολές. Έφυγε από το προηγούμενο σχολείο του, γιατί δημιουργήθηκε θέμα με τον δάσκαλό του, ο οποίος επέμενε να τον αντιμετωπίζει όπως τα άλλα παιδιά, ενώ ο Παύλος χρειαζόταν πολλή κατανόηση και ιδιαίτερη μεταχείριση. Μπήκαν στην μέση και οι γονείς των παιδιών, γιατί έλεγαν ότι ενοχλεί τα παιδιά τους και έτσι αναγκάστηκαν οι γονείς του, οι οποίοι σημειωτέον είναι εξαίρετοι, να το πάρουν και να τον φέρουν εδώ. "Προτείναμε ομόφωνα το τμήμα σας κυρία Πολυάνθη, διότι έχετε επιδείξει μεγάλη ευαισθησία και επιδεξιότητα, σε πολλά δύσκολα περιστατικά που μας έτυχαν." Αυτή ήταν η ενημέρωση που είχα λάβει και φυσικά δεν αρνήθηκα να πάρω το παιδί στην τάξη μου... Από την πρώτη όμως επαφή μου μαζί του, κατάλαβα ότι η ενημέρωση ήταν ελλιπής... Όταν οι μαθητές μου είχαν γυμναστική, στην κενή ώρα μου, πήγα στην ψυχολόγο.

    "Κυρία Εριέττα μου, πείτε μου σας παρακαλώ, ακριβώς τι συμβαίνει... Είδα την συμπεριφορά του όταν μπήκε στην τάξη... Στο διάλειμμα, βγαίνοντας, έγραψε στο θρανίο της Εύης, κάτι πολύ ακατάλληλο για τον ποπό της..... Χαρούλας Αλεξίου, της τραγουδίστριας!!! Έβαλε τις φωνές το κοριτσάκι και όπως καταλαβαίνετε, θα το μεταφέρει στους γονείς της... Και την ώρα που πήγαιναν για γυμναστική, ήρθαν τέσσερα κορίτσια και μου παραπονέθηκαν, ότι τις κυνηγούσε διαρκώς και όταν τις έπιανε, τις χούφτωνε κανονικά... Και δεν έχει τελειώσει ακόμα η πρώτη μέρα... Τι ακριβώς συμβαίνει;" Η απάντηση ήταν η ίδια... Ότι δηλαδή ήταν αναστάτωμένος σήμερα και γι' αυτό ξέφυγε...Το θέμα είναι ότι ο δείχτης νοημοσύνης του είναι πολύ υψηλός και γι' αυτό δεν μπορεί να συμβαδίσει με την κάθε τάξη που πηγαίνει... "Αυτό κυρία Εριέττα μου, επηρεάζει και το θέμα συμπεριφοράς του; Οι ακατάλληλες λέξεις; Το χούφτωμα; Τι σχέση έχει με τον υψηλό δείχτη νοημασύνης;; Σας τα είπαν όλα οι γονείς του;; Αν έχουμε αντιδράσεις από τους δικούς μας γονείς; Επικοινωνήσατε με το άλλο σχολείο;"  

    Κατάλαβα ότι πολλά δεν μου τα είχαν πει... Πήρα την διαβεβαίωση ότι θα στεκόταν στο πλευρό μας για ό,τι ήθελε προκύψει και ότι θα βρισκόταν σε στενή επαφή με τους γονείς του παιδιού... "Στηρίζομαι πάνω σας κυρία Πολυάνθη... Με το τμήμα σας είστε μια γροθιά". Έφυγα πολύ προβληματισμένη... Ήξερα κιόλας ότι με περίμεναν δύσκολες καταστάσεις... Και δεν έπεσα έξω... Ο Παύλος ερχόταν με την τσάντα του, την οποία κρατούσε ερμητικά κλειστή... Τετράδια; Τις φορές που ήταν γραμμένα, έβλεπα διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα. Κάποιος από το σπίτι του τα έγραφε... Σε οτιδήποτε όμως τον ρωτούσα, μου απαντούσε ολόσωστα... Αγγλικά δεν έγραψε ούτε μία φορά τις ασκήσεις, όπως μας είπε ο συνάδελφος των αγγλικών, στο τέλος όμως της σχολικής χρονιάς, μιλούσε άπταιστα Αγγλικά!!!

    Όντως ο δείχτης νοημοσύνης του, ήταν πολύ υψηλός... Αν ήταν στην Αμερική, ίσως και να περνούσε δυο-δυο τις τάξεις, στην χώρα μας όμως, δεν προβλεπόταν τίποτε γι' αυτά τα χαρισματικά παιδιά... Στα επόμενα χρόνια, μία μαθήτριά μου, η Λέττα, φίλες με την μικρότερη κόρη μου, όταν έκανε οικογένεια, γέννησε δύο παιδιά. Το αγοράκι της, βγήκε διάνοια... Τριών χρονών ήξερε να διαβάζει και τεσσάρων, τους κέρδιζε όλους στο σκάκι... Με πολύ υψηλό δείχτη νοημοσύνης... Η έγνοια της μαμάς του ήταν τι θα έκανε στο σχολείο... "Το έχω ψάξει" μας έλεγε... "Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πρόνοια γι' αυτά τα παιδιά... Καλύτερα να ήταν ένας μέτριος μαθητής... Φοβάμαι μήπως βαρεθεί όταν πάει στο σχολείο..." Ευτυχώς, που όταν ήρθε η ώρα, τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά. Ειδοποιήθηκε η δασκάλα και υπήρχε συνεργασία σχολείου-σπιτιού. Ο μικρός θα μπορούσε να είχε πάρει ενδεικτικό στην Α΄τάξη, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα... Το ίδιο και στην Β΄ τάξη. Ελληνικά-μαθηματικά, άψογος. Τέλειωνε από τους πρώτους. Έχει όμως καλό χαρακτήρα και δεν αντέδρασε. Μπορεί να βαριόταν, ακολουθούσε όμως το πρόγραμμα. Η συμπεριφορά του ευγενική. Ήταν και είναι μάλλον μοναχικός τύπος και αρκετά κινητικός μες στην τάξη, διότι κάποια στιγμή δεν αντέχει ν' ακούει όλο τα ίδια και τα ίδια, αλλά επανέρχεται μόλις η δασκάλα του κάνει παρατήρηση. Στο σπίτι παίζει λίγο με την αδελφή του, αλλά τα πηγαίνει καλύτερα με μεγάλα παιδιά. Περνάει τις τάξεις σαν πνοή ανέμου και είναι επιμελέστατος, με καλογραμμένες τις εργασίες του... Και η αγαπημένη του μητέρα, άρχισε να μην έχει τόσο μεγάλο άγχος...

    Σύγκριση με τον Παύλο; Καμία...  Ο Παύλος με εμένα τα είχε βρει... Με τους άλλους όμως συναδέλφους που έμπαιναν στην τάξη, ήταν πάντα μέσα στην άρνηση και η συμπεριφορά του τελείως αλλοπρόσαλλη... Καλά το είχα καταλάβει ότι και κάτι άλλο έτρεχε, που δεν είχε καθόλου σχέση με τον δείχτη ευφυΐας του, τον οποίον δείχτη, φρόντιζαν να επαναλαμβάνουν οι γονείς τους, σε κάθε συνάντησή μας... Διότι δεν περίμενα την προκαθορισμένη συνάντηση Γονέων και Κηδεμόνων να τους μιλήσω. Στα ενδιάμεσα, τους καλούσα πολλές φορές και αιτία, δεν ήταν η απόδοσή του στα μαθήματα, αλλά η συμπεριφορά του προς τους συμμαθητές του και κυρίως στα κορίτσια... Που σημαίνει, ότι περνώντας ο καιρός, εξακολουθούσε να χουφτώνει τις συμμαθήτριές του, να λέει βωμολοχίες και να χαλάει κάποιο ομαδικό παιχνίδι... Κι αυτό που φοβόμουν έγινε... Ένας-ένας ερχόντουσαν οι γονείς - κυρίως των κοριτσιών - να παραπονεθούν για την κατάσταση. Ευγενικά, αλλά αποφασιστικά, μου είπαν ότι του χρόνου δεν θέλουν τον Παύλο με τα παιδιά τους και ότι δεν δέχονται στο κάτω-κάτω της γραφής να σηκώνει κανένας τις φούστες των θυγατέρων τους ή να προσπαθεί να τις ακούμπήσει στα οπίσθια ή στο στήθος... Και φυσικά δεν είχαν κανένα άδικο... Η ψυχολόγος και ο διευθυντής, τους παρακάλεσαν να κάνουν λίγη υπομονή και θα δουν τι θα γινόταν  του χρόνου... "Του ανοίξαμε το σπίτι μας..." είπε ο πατέρας της Λήδας. "Τον καλέσαμε όλοι μας στα πάρτι των παιδιών μας, όπως μας είπατε κυρία Πολυάνθη, για να μην νιώθει απομονωμένος... Όπου και να πήγε όμως τα έκανε μαντάρα... Δεν σεβάστηκε τον χώρο. Άρπαζε χούφτες τα φυστίκια και τα πετούσε ολόγυρα... Έτρεχε σε όλα τα δωμάτια ρίχνοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του... Και το χειρότερο, οι γονείς του που τον συνόδευαν, δεν του έκαναν ούτε μία παρατήρηση... Δεν είναι συμπεριφορά αυτή... Άσε τι βρωμοκουβέντες λέει..."

    Μέσα στην τάξη, ο Παύλος δεν ενοχλούσε... Είχαμε μία κατ' ιδίαν συζήτηση από την πρώτη κιόλας μέρα και ήταν πολύ έξυπνος, ώστε να ξέρει ως πού τον παίρνει... Απαντούσε σωστά σε ό,τι τον ρωτούσα και ξάπλωνε στην τσάντα του παρατηρώντας τα πάντα γύρω του. Τις σκανταλιές του τις έκανε στο διάλειμμα και οι εφημερεύοντες δάσκαλοι δεν προλάβαιναν να ικανοποιήσουν τα παράπονα των παιδιών, από τις αποκοτιές του Παύλου... Κάτι όμως μέσα μου με έτρωγε... Οι κουβέντες και τα πειράγματά του, είχαν σεξουαλικό χαρακτήρα... Τόσο γρήγορα είχε "ξυπνήσει"; Κάτι δεν μου κολλούσε. Ώσπου μια μέρα, ήρθε και με βρήκε η μαμά ενός μαθητή μου, που ήταν παιδίατρος...

    "Προχθές είχε γενέθλια ο Παύλος, κυρία Πολυάνθη και κάλεσε τα παιδιά. Παρ' ό,τι έχει κάνει, για να δείξουμε ευγένεια και συμπαράσταση στους δικούς του, αποφασίσαμε οι περισσότεροι από εμάς, να πάμε να του ευχηθούμε... Ήρθα σε σας, όχι μόνον ως μητέρα, αλλά και ως ιατρός. Και ως παδίατρος θα σας πω την γνώμη μου, για την περίπτωση του Παύλου... Λοιπόν, όταν ξεκίνησε το πάρτι, άρχισε ο χαλασμός. Όπως έκανε στα ξένα σπίτια, έτσι έκαμε και στο δικό του. Πήρε το μπολ με τα πατατάκια και ράντισε όλους τους συμμαθητές του στο κεφάλι. Μετά άρχισε να πετάει δεξιά και αριστερά τυροπιτάκια, καραμέλες, ό,τι έβρισκε. Άλλοι γελούσαν, άλλοι διαμαρτύρονταν, τι να σας λέω, ένας χαμός... Κι οι γονείς του απαθέστατοι να μιλούν μαζί μας, λες και δεν έτρεχε τίποτε... Μας είπαν ότι διδάσκουν σε ανώτερες σχολές και ο πατέρας υπερηφανεύθηκε για την μοναδική εξυπνάδα του γιου του. Μας είπε μάλιστα, ότι λίγοι καταλαβαίνουν την ευφυΐα του και γι' αυτό αντιδρούν. Του είπα ευγενικά, ότι άλλο είναι η ευφυΐα και άλλο η κοινωνική συμπεριφορά και ότι τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία, χρειάζονται όρια. Διαφορετικά δεν νιώθουν ασφαλή και ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια. Με ρώτησε τι επαγγέλομαι και του απάντησα, παιδίατρος. Πρόσθεσα μάλιστα, ότι "Κι εσείς, ως εκπαιδευτικοί, θα συμφωνείτε μαζί μου ότι πρέπει να καθορίζουμε δικλείδες ασφαλείας;" Μου απάντησε: "Δεν θεωρώ τον εαυτό μου απλό εκπαιδευτικό [!] και με τον Παύλο έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο συννενόησης, που λίγοι - ως απλοί άνθρωποι - καταλαβαίνουν!!!" Ακούτε κυρία Πολυάνθη; Ο άνθρωπος βρίσκεται αλλού αντ' αλλού και δεν πιστεύω να κατάλαβε πάνω στην έπαρσή του, ότι προσέβαλλε όλους εμάς "τους απλούς ανθρώπους" που τον τιμήσαμε δια της παρουσίας μας... Ώσπου ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα...

    Κάποια στιγμή τα παιδιά πήγαν στο δωμάτιο του Παύλου. Γινόταν σωστός χαμός και σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά. Κι εκεί, πάνω από το κρεβάτι του παιδιού, υπήρχε ένα κάδρο. Η ζωγραφιά παρίστανε μια ξέστηθη γυναίκα, με μεγάλο στήθος, έντονα βαμμένη, γυμνή ως τους γοφούς.... Δεν ήταν όμως το στυλ της ζωγραφικής που  λες "Τι υπέροχο γυμνό!! Σαν την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι!!" Όχι! Σε αυτά, το γυμνό είναι θεϊκή τέχνη, που δεν προσβάλλει... Η συγκεκριμένη ζωγραφιά σού θύμιζε το στυλ που ζωγραφίζουν τις αφίσες στον κινηματογράφο... Φτιαγμένη για να διαγείρει... Δευτερεύον προϊόν... Και στον απέναντι ακριβώς τοίχο, μία ολόσωμη γυμνή γυναίκα, στην ίδια νοοτροπία... Φεύγοντας, πέρασα από την τραπεζαρία... Άλλοι δυο πίνακες του ίδιου φτηνού στυλ... Και όλα ζουμερά γυμνά... Καταλαβαίνετε κυρία Πολυάνθη; Καταλαβαίνετε γιατί ο Παύλος έχει μανία με το γυναικείο σώμα; Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, ούτε η νοοτροπία των γονιών... Καταλαβαίνετε ποιος έχει την ευθύνη για την συμπεριφορά του παιδιού;;; Και μην μπλέκουμε παντού την μεγάλη εξυπνάδα... Είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα..."

    Ιδού η αιτία... Το είχα καταλάβει ότι κάτι άλλο έτρεχε... Και δεν καταλάβαινα καθόλου την συμπεριφορά των γονέων... Βλέπεις κύριε ότι το παιδί σου έχει μια πρόωρη ανάπτυξη και πολλές απορίες... Αντί να του μιλήσεις όμορφα για όσα τον απασχολούν, γεμίζεις το σπίτι σου με φτηνές εικόνες που διεγείρουν ακόμη πιο πολύ την φαντασία του παιδιού;; Για να μη σου πω, ότι εσύ του ξύπνησες τον ερωτισμό, με τα επιθετικά έργα που έβαλες να τον περιτριγυρίζουν... Και αν σου αρέσει το ανθρώπινο σώμα, γιατί δεν έψαξες μέσα από έργα μεγάλων ζωγράφων, με αντίγραφα να στολίσεις το σπιτικό  σου; Όμως ακόμα και τότε μήπως θα έπρεπε να είσαι πιο συγκρατημένος; Τι βλέπει μόλις ξυπνά ο Παύλος και τι αντικρύζει συνεχώς μέσα στο σπίτι του; Λάγνες γυναίκες, με δοσμένο στο έπακρον το ηδονιστικό στοιχείο, σαν τα ακατάλληλα κόμικς που κυκλοφορούν για μεγάλους... Πώς να μην χουφτώνει τις συμμαθήτριές του και να μην εκφράζεται με χυδαίες εκφράσεις;;; Και τι σόϊ πατέρας είσαι εσύ που δεν τα έχεις αντιληφθεί όλα αυτά;; Και η μάνα του; Πώς δεν αντιδρά; Όλοι σας μπερδεύεστε στον ίδιο χορό; Και είστε - πώς το είπες;; "όχι   απλοί  εκπαιδευτικοί";;;

    Κατά τα λεγόμενα των γονιών του Παύλου, όλα οφείλονται στον υψηλό δείχτη νοημοσύνης του και τις πράξεις του δεν τις καταλαβαίνουν οι κοινοί θνητοί... ΛΑΘΟΣ... Σίγουρα μπορεί να έχει κάποιες ιδιαιτερότητες στην συμπεριφορά του, αφού προηγείται νοητικά των άλλων, αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να φέρεται απρεπώς, να κάνει ντροπιαστικές χειρονομίες και να ασχημονεί γενικώς. Του λείπουν τα όρια, που έπρεπε να τα βάλουν οι γονείς του και που τον οδηγούν στο να είναι ανεξέλεγκτος, κάτι που όπως φαίνεται, θεωρούν  φυσιολογικό, οι γενήτορές του... Και βλέποντας ότι οι αντιδράσεις του γιου τους δεν είναι ανεκτές από κανένα σχολείο, μήπως θα έπρεπε να συμβουλευτούν και έναν παιδοψυχολόγο και να το ψάξουν καλύτερα το θέμα;

    Διάνοια είπαμε παραπάνω είναι και ο γιος της παλιάς μου μαθήτριας... Ιδιαίτερο παιδί, που όμως ουδόλως φέρεται όπως ο Παύλος... Μεγαλώνει σε ένα σωστό περιβάλλον, με όρια, με ιδανικά, με αξίες... Ίσως αύριο γίνουν και οι δυό τους, μοναχικοί υπερεπιστήμονες, ο γιος της Λέττας όμως θα είναι ένας αξιοπρεπής, κατασταλαγμένος  άνθρωπος με τις ιδιαιτερότητες μίας ξεχωριστής ευφυΐας, ενώ ο Παύλος επιστήμονας μεγάλος μεν, αλλά με διαταραγμένον ψυχικό κόσμο... Και σε αυτό, μέγιστο ποσοστό ευθύνης, θα φέρουν οι γονείς του...

    Στο σχολείο, τα πράγματα μέσα στην τάξη, όπως είπα, κυλούσαν ομαλά. Ο  Παύλος με είχε αποδεχθεί και με τον τελείως δικό του τρόπο, προχωρούσε στα μαθήματα... Στα διαλείμματα όμως η αναστάτωση εξακολουθούσε... Η συμπεριφορά του προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις συστάσεις ούτε του Διευθυντή και όλο κάποιο συμβάν δημιουργούσε με κάποιο κορίτσι, όχι πλέον μόνον της τάξης του, αλλά κυρίως με μεγαλύτερα... Ιδίως με αυτά... Τα κυνηγούσε και τους φώναζε διάφορα... Τα παράπονα πολλά και από πιο μεγάλα παιδιά τώρα... Την καινούργια σχολική χρονιά άλλαξε σχολείο. Το τρίτο...

    Όταν έδινα στην μητέρα του το ενδεικτικό, την παρακάλεσα να συνεχίσει ο Παύλος να βλέπει  παιδοψυχολόγο. Της είχα πει πολλές φορές με διακριτικό τρόπο, ότι μάλλον το παιδί έχει μπει στην προεφηβεία και πρέπει να δείξουν προσοχή σε ό,τι βλέπει και με ό,τι ασχολείται... Την κατάσταση με τα κορίτσια την ήξερε, δεν έδωσε όμως μεγάλη σημασία... Με ευχαρίστησε για τις προσπάθειές μου. Από εμένα - είπε - δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα που ο Παύλος με αγαπούσε και έλεγε τα καλύτερα... Είχαν θέμα όμως με το... γενικότερο πνεύμα του σχολείου!!!Θα πήγαιναν αλλού, για να μπορεί το παιδί της να.... εκφράζεται πιο άνετα!!! Το σχολείο μας, ήταν... πολύ συντηρητικό για ένα πνεύμα όπως του γιου της!!!

    Αυτή η περίπτωση, μοιάζει σε κάποια σημεία, με μία άλλη περίπτωση, που αντιμετώπισε ένας άλλος συνάδελφος. Η κοινή συνισταμένη, ήταν η αψυχολόγητη αντιμετώπιση των γονιών, όσον αφορά την προστασία της ευαίσθητης ψυχολογίας των παιδιών τους... Σκέφτομαι, ότι για να φέρονται με τόση αφροντισιά πάνω σε θέματα τόσο λεπτά, θα πρέπει οι ίδιοι να έχουν μια πολύ ευέλικτη συνείδηση και μια ματιά που δεν γνωρίζει τι πάει να πει παιδική ψυχολογία και υγιής διαπαιδαγώγηση... Κι αυτό είτε από υπέρμετρη αυτοπεποίθηση στις προσωπικές τους δυνατότητες, που φτάνουν στα όρια του ναρκισσισμού και της ξεροκεφαλιάς, είτε στην κακώς εννοούμενη απελευθέρωση... Με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να προσφέρουν ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον για να μεγαλώσει το παιδί τους, όσα χρήματα και μόρφωση διατείνονται ότι έχουν....

ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ

Ο συνάδελφος μπήκε στο γραφείο και άφησε μερικές φωτογραφίες πάνω στο γραφείο. Κάποιοι από εμάς είχαμε κενό και πίναμε τον καφέ μας. ''Ορίστε που δεν με πιστεύατε... Δείτε τις φωτογραφίες... Βρισκόμαστε στο σαλόνι. ''Κοιτάξαμε όλοι και αμέσως ακούστηκαν διάφορες φωνές: ''Βρε Αντώνη, μας τα 'λεγες, αλλά αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα σε πίστευα'', είπε η Ρίτα... ''Κι εγώ σκεφτόμουν ότι τα παραλές'' πεταχτηκε η Λένα. ''Βρε φίλε, εδώ κάνεις μάθημα; Μορφώνεσαι βλέπω καλλιτεχνικά!'' ψιλοαστειεύτηκε ο Μάνος... Εγώ κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου... Άσε που ένιωθα και μια μικρή αναγούλα... ''Και το παιδί; Και τα άλλα παιδιά; Τι λένε;;'' ''Τι να πουν...Τίποτα...''Κοίταζα και δεν πίστευα... Οι φωτογραφίες έδειχναν τα γενέθλια ενός παιδιού... Πίσω οι ευτυχείς γονείς, μαζί με ένα άλο ζευγάρι. Μπροστά η μισή σχεδόν τάξη του εορτάζοντα, χαρούμενα αγόρια και κορίτσια και ανάμεσά τους ο μικρός που γιόρταζε, έτοιμος να σβήσει τα κεράκια της τούρτας του... Και πίσω τους, σαν φόντο, δέσποζε ο ζωγραφισμένος τοίχος του σαλονιού... Τεράστιες ασπρόμαυρες, ανθρώπινες μορφές που γέμιζαν τον τοίχο, αναπαριστούσαν με ινδική πινελιά, την ερωτική πράξη σε όλες της τις στάσεις, όπως καθόριζε το βιβλίο της ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ. Γυναικείες και αντρικές μορφές ανά ζευγάρια ή και σε ομάδες, με ολοκάθαρα τα γεννητικά τους όργανα, παραδομένα στον άκρατο αισθησιασμό... Και μπροστά σ' αυτόν τον φόντο, ένα παιδί του δημοτικού, γιόρταζε τα γενέθλιά του, παρέα με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του...

    ''Τι είναι αυτά, Αντώνη;'' ρώτησα κατάπληκτη... Εδώ πας και κάνεις μάθημα;  Δεν φοβήθηκαν οι γονείς του παιδιού, μήπως κάποιοι άλλοι γονείς αντιδράσουν, βλέποντας πού έστειλαν τα παιδιά τους;;'' ''Σε πληροφορώ ότι κανείς δεν είπε τίποτα... Ο πατέρας του μικρού έχει πολλά λεφτά και όλοι κάνουν αμάν να τον γνωρίσουν.'' ''Τον είδα που είχε έρθει στην γιορτή της 25ης Μαρτίου και μου φάνηκε πολύ συμπαθητικός. Έτρεχε  να σας τραβήξει με την κάμερά του. Και ωραίος κύριος...'' ''Ναι, είναι ευγενέστατος'' ''Μα πώς μπορείς και κάνεις μάθημα σε τέτοιο σπίτι;'' ''Σπιταρώνα θέλεις να πεις... Παλάτι σωστό... Και με χρυσοπληρώνει... Είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος...'' ''Μήπως θα έπρεπε να του πεις ότι δεν κάνει να βλέπουν παιδικά μάτια τέτοιες εικόνες;;'' 'Άκούς τι λες; Ο άνθρωπος θεωρεί αυτά τα έργα αριστουργήματα... Σκέφτεται αλλιώτικα από εμάς... Και πού να δείτε! Το ξύλο της σκάλας που πιάνεσαι για να ανεβείς στον πάνω όροφο, έχει το σχήμα του ανδρικού οργάνου και στο κεφαλόσκαλο έχει το σχήμα στήθους!!!'' ''Και πιάνεται το παιδί από εκεί καθημερινά; Η μητέρα  του τι λέει; Οι συμμαθητές του τι θα πουν στους γονείς τους;;'' ''Η μάνα του σκέφτεται όπως ο άντρας της και οι συμμαθητές του, δεν είναι η πρώτη φορά που πάνε στο σπίτι του Ρένου''.

    Οι συνάδελφοι άρχισαν να συζητούν σαν βουερό μελίσσι, λέγοντας ο καθένας την γνώμη του... Το γεγονός με είχε προβληματίσει πολύ... Χίλιες σκέψεις κλωθογύριζαν στο μυαλό μου... Ο εν λόγω πατέρας μού είχε φανεί πολύ  συμπαθής και ευγενής, όταν μου τον είχαν δείξει στην σχολική γιορτή: ''Βλέπεις αυτόν τον κύριο; Είναι ο πατέρας του Ρένου, που του κάνει ιδιαίτερα ο Αντώνης... Είναι ο καλλιτεχνικός μάνατζερ του γνωστού συλλέκτη ΧΙ με την τεράστια γκαλερί... Πολλά λεφτά...'' Εντάξει...Καλλιτέχνης...Μα ήταν και πατέρας... Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό, πως θα επηρέαζαν οι ερωτικές τοιχογραφίες του την ψυχή του αγοριού του; Εδώ συζητούμε να λέμε στα παιδιά γύρω από την γενετήσια πράξη, ό,τι μπορεί να αντέξει η ψυχοσύνθεσή τους κάθε φορά, με προσεχτικό και ξεκάθαρο τρόπο. Όμως τις πόσες στάσεις της ερωτικής πράξης, είναι ανάγκη να τις μαθαίνει με γλαφυρό τρόπο, σε μεγεθυμένες ζωγραφιές, από το ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ; Και εντύπωση μου προξενούσε η παραδοχή της μητέρας και το χειρότερο, τα κλειστά στόματα των επισκεπτών... Δεν μπορούσα να το καταλάβω.. Θα μου έλεγε ποτέ μία από τις κόρες μου ότι ανέβηκε στην σκάλα και επιάστηκε από ένα ξύλινο πέος ή έπαιξαν  στο  σαλόνι κάτω από κάτι γυμνές ζωγραφιές που ο άντρας έκανε ''αυτό'' στην γυναίκα και η γυναίκα του έκανε ένα άλλο ''αυτό'' και δεν θα της είχα απαγορεύσει δια ροπάλου να μην ξαναπάει ποτέ των ποτών σε αυτό το σπίτι;;; Μου ήταν αδύνατον να καταλάβω που δεν αντέδρασαν και οι άλλοι γονείς... Μα το χειρότερο για μένα ήταν ότι ο Ρένος δεν ξέρω τι θα κουβάλαγε στην ψυχούλα του... Ένα ήρεμο παιδάκι, ευγενικό... Όμως ούτε και αυτός αντέδρασε... Έσβησε τα κεράκια της τούρτας του χαμογελαστός, μέσα στο Διονυσιακό σκηνικό του σπιτιού του... Μου έκανε μεγάλη εντύπωση... Εδώ μία ακατάλληλη σκηνή τα παιδιά να δουν στην τηλεόραση και τα χάνουν ή βάζουν τα γέλια από αμηχανία ή το κρύβουν ότι το είδαν... Άρα έχουν επίγνωση του τι βλέπουν... Στο σπίτι λοιπόν του κυρίου μάνατζερ, πώς τα στόματα έμεναν κλειστά;...

    Επίσης κάτι που με πείραξε, ήταν ότι ο συνάδελφος εξακολουθούσε και πήγαινε στο συγκεκριμένο σπίτι για ιδιαίτερα... Και ωραία, όπως είπε, ''τα λεφτά είναι πολλά'', οπότε να πας, όμως μην το ξεχνάς, είσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ... Είχα την απαίτηση να πει με διακριτικότατο τρόπο στους γονείς του παιδιού, τις σκέψεις του για τις ζωγραφιές του τοίχου... Να τους έλεγε ότι ο Ρένος δεν ήταν ''απλώς, ένας μικρός άνθρωπος'', αλλά ένα παιδί, με ιδιαίτερη ψυχολογία, που θα έπρεπε να τον πλησιάζουμε με πολλή προσοχή και αν δεν συμφωνούσαν με τα λεγόμενά του, ας ρωτούσαν κι έναν παιδοψυχολόγο...Όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ...Και δεν έμαθα τι απέγινε το συγκεκριμένο παιδί, αφ' ότου πήγε Γυμνάσιο. 

    Σε κάτι άλλο που δεν συμφωνούσα, είναι και το να παίρνεις παιδιά από την τάξη σου και να τους κάνεις ιδιαίτερα... Αυτό όμως τότε ήταν πολύ διαδεδομένο και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια, διότι υπήρχε η αρχή, ''Καλόν είναι να μην παίρνεις παιδί από το τμήμα σου'', κάτι που ειπώθηκε όμως πολύ χλιαρά και πολλοί το παρέβαιναν, σε ένα ''κοινό μυστικό''... Αυτό δεν το έκανα ποτέ στα 35 χρόνια διδασκαλίας μου, με την σκέψη, ότι, τι το καινούργιο θα έλεγα στον μαθητή μου ιδιαιτέρως, που δεν του το είχα πει στο πρωινό μάθημα; Υπήρχαν βέβαια περιπτώσεις που το παιδί είχε ελλείψεις και έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθηθεί, αλλά και πάλι δεν δεχόμουν και πρότεινα άλλον συνάδελφο να αναλάβει να συμπληρώσει τα κενά του... Είναι πώς το βλέπει κανείς... Από την δική μου οπτική γωνία, αντιδρούσα σε μια τέτοια κατάσταση... Εκτός κι αν ήθελαν οι γονείς α μ ι σ θ ί, σχολώντας να διαβάσω το παιδί τους μέσα στην τάξη για κάποια ώρα, κάτι όμως που δεν γινόταν συχνά, διότι το παιδί ως παιδί, μετά το σχόλασμα ήθελε να τρέξει σπίτι του - και με το δίκιο του!!! Κι όταν σε μια δύσκολη καμπή της ζωής μου βρέθηκα στην ανάγκη να κάνω για μερικούς μήνες ιδιαίτερα, το παιδί προερχόταν από άλλο σχολείο και κατά σύμπτωση και από εντελώς άλλη περιοχή...

    Λοιπόν, τα παιδιά όντως έχουν άγγελο που τα προστατεύει... Η ζωούλα πολλών εξ αυτών, περνά κυριολεκτικά, μέσα από συμπληγάδες πέτρες... Θα είναι πολύ τυχερά αν βγουν αλώβητα απ' όσα συμβαίνουν γύρω τους... Ακόμη και αυτά που ζουν σε ένα άνετο οικονομικά περιβάλλον, μπορεί να έχουν τους δικούς τους πολυτελώς ενδεδυμένους δαίμονες που τους τυραννούν...

    Η Τζίνα ήταν αυτό που λέμε πλουσιοκόριτσο... Με τις νταντάδες της, τα λούσα της, τις εξόδους της... Όλα τα είχε.. Δεν της έλειπε τίποτε... Όλα, εκτός από το πιο βασικό: Την παρουσία των γονιών της... Ο πατέρας μεγαλοστέλεχος, απουσίαζε συνεχώς και η μητέρα της βρισκόταν διαρκώς μέσα σε ένα αεροπλάνο, είτε για ψώνια είτε για νέες εμπειρίες... Στην Τζίνα έμειναν μόνον οι νταντάδες, η πισίνα της, τα δεκάδες πάρτι που είχε αρχίσει να τα βαριέται και... το χασίσι... Τρίτη Γυμνασίου την έπιασαν να καπνίζει ''φούντα''. Τότε την έμαθα κι εγώ αυτήν την λέξη... Την απέβαλλαν. Οι φίλες της της συμπαραστάθηκαν πολύ... Ορκίστηκε πως θα το κόψει. Οι γονείς έλειπαν σε ταξίδι. Ο ένας επαγγελματικό για υποθέσεις της εταιρείας του, η άλλη σε ταξιδάκι αναψυχής... Το μήνυμα του σχολείου, το παρέλαβε η γραμματέας... Όταν επέστρεψαν, πήγαν στο σχολείο, αλλά είχαν τόσα άλλα να σκεφτούν... Η ζωή τους δεν άλλαξε, όπως δεν άλλαξε και η ζωή της νεαρής Τζίνας... Η τελευταία προσπάθεια απεξάρτησης, έγινε πριν τέσσερις μήνες. Για την ώρα πάει καλά... Ευτυχώς που οι φίλες της απο το σχολείο, δεν την εγκατέλειψαν... Η Τζίνα όμως δεν έχει μια σταθερά για να πιαστεί, να κρατηθεί γερά... Και οι φίλες έχουν πια τις οικογένειές τους... Αυτή, ψάχνει ακόμη τον ίσκιο της μάνας της να την αγκαλιάσει...

    Πονεμένες ψυχές... Δεν έχουμε όλοι μας τις ίδιες αντοχές... Άλλοι αντέχουν λιγότερο από τους άλλους... Πρωταρχικό ρόλο παίζει η οικογένεια για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Καθώς και τα γονίδιά μας και οι καταστάσεις που θα συναντήσουμε, όπως και ο εαυτός μας... Επειδή θεωρώ - και είναι - το παιδί τελείως ανυπεράσπιστο μπροστά στην κακία και την πονηρία των ενηλίκων, γι' αυτό θυμώνω πολύ όταν βλέπω γονείς ανάξιους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. ΔΕΝ δικαιολογείται ΚΑΝΕΝΑΣ γονιός να επικαλεσθεί άγνοια των καθηκόντων του... Από την στιγμή που φέρνεις μια ζωή στον κόσμο, πρωταρχικό σου μέλημα είναι η σωστή του ανατροφή και η προστασία του από κάθε τι πονηρό και ανίερο... ΔΕΝ μπορείς στο όνομα κανενός μοντερνισμού και καμιάς κακώς εννοούμενης καλλιτεχνίας να μολύνεις την ψυχή του παιδιού σου και να του φέρεσαι σαν να είναι ένα κοντό ανθρωπάκι με τις ανάγκες ενός ενήλικα... ΟΧΙ!!! Είναι ένα ΠΑΙΔΙ που θέλει ιδιαίτερη προσέγγιση, ιδιαίτερα προσεχτική ενημέρωση στα μυστήρια του κόσμου, με έναν αγνό, τρυφερό, και ξαναλέω, αγνό τρόπο.... Και όλα στην ώρα τους!!! Όλα με τον τρόπο τους!! Δεν μπορείς να βιάζεις την ψυχή του παιδιού σου, ποστάροντάς του άγριες ηδονιστικές εικόνες, κάτω από την επίφαση μιας κακώς εννοούμενης απελευθέρωσης και μιας βάναυσης μοντερνιάς... ΔΕΝ γίνεται να μην έχεις μέσα σου την χρυσή τομή, που όταν την περάσεις θα σου χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου και θα σού ουρλιάξει ''ΣΤΟΠ!!!!! Εδώ παιδί!!!!! ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!!''.....Διαφορετικά, δεν μπορείς να λέγεσαι γονιός....

    Κι αν είσαι πολυάσχολος επιχειρηματίας, να βρεις ώρες να τις μοιραστείς με το παιδί σου... Δεν μεγαλώνουν μόνα τους τα παιδιά, σαν τα μανιτάρια στο δάσος... Γέννησες παιδί; Του οφείλεις την αμέριστη αγάπη και αφοσίωσή σου... Δεν αντικαθιστά καμιά νταντά - όσο καλή κι αν είναι - την δική σου παρουσία... Το παιδί θέλει τον ίσκιο σου, τα όρια που θα του βάλεις εσύ και την φωλιά της αγκαλιάς σου... Διαφορετικά μπορεί να πέσει στα δίχτυα των ύποπτων τύπων που περιμένουν με υπομονή μισοκρυμμένοι στην σκοτεινή γωνία, έτοιμοι να κεράσουν το σπλάχνο σου το πιοτό της κατρακύλας και να το χάσεις καταλεηλατημένο, διά παντός...

    Και μην ξανακούσω την φωνή της κυρίας που φώναξε στο γραφείο των καθηγητών: ''Δεν αντέχω πλέον μ' αυτό το παιδί!!! Είναι τόσο δύσκολο! Αυτό έχει όλα τα χρόνια μπροστά του!!! Εγώ μεγάλωσα πια και θέλω να χαρώ την ζωή μου, όχι ν' ασχολούμαι με τις βλακείες της Ελίζας!!!!...'' Πρώτα-πρώτα ''αυτό'' που είπες είναι το παιδί σου!!! Και έπειτα, τι παει να πει ''θέλω να χαρώ την ζωή μου'';;;;; Εσένα κυρία μου, όταν ήσουν μικρή, η μάνα σου σε άφησε για να πάει να χαρεί την ζωή της;;; Όχι, όπως μας είπες!! Είχες ωραία παιδικά χρόνια!! Τώρα τι ζητάς;; Να διαλύσεις τα παιδικά χρόνια της κόρης σου;;; Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο;;; Είσαι μάνα ή δεν είσαι;;; Ακόμα και αν η δική σου μητέρα σε είχε αφήσει, θα έπρεπε να αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια, να μην περάσει το παιδί σου τέτοια στεναχώρια... Άρα;;;; Άρα συμμαζέψου, βάλε το μυαλό στο κεφάλι σου και γίνε ΜΑΝΑ.... Την ζωή σου την έζησες μια χαρά... Ρώτησες την κόρη σου αν ηθελε να έρθει στον κόσμο αυτόν;; Όχι βέβαια!! Έκανες το κέφι σου και σου προέκυψε η Ελίζα!!! Μαντάμ!!! Έχεις πολλές υποχρεώσεις στην Ελίζα!!! Κατάλαβέ το!! Είναι το παιδί σου!!! Είσαι η μάνα του!!! Ό,τι πιο ιερό υπάρχει!!! Φέρσου σαν μάνα λοιπόν!!!! Ακούς εκεί: ''Αυτή έχει χρόνια μπροστά της, θέλω να ζήσω κι εγώ την ζωή μου!!!'' Έτσι μιλάει μια μάνα; Αν δεν ήθελες παιδιά, ας μην έκανες. Έκανες όμως, γι' αυτό φέρσου όπως πρέπει και άλλαξε ρότα... Όσο είναι ακόμα καιρός, μην συμβεί κατι και τραβάς μετά τα μαλλιά σου... Τότε όμως και να χτυπιέσαι, θα είναι πολύ αργά... Γι' αυτό, συγκεντρώσου''....

    Γονιός...Ένα αξίωμα μέγιστο...Ένας αγώνας τεράστιος και μαγικός συνάμα! Μακάρι να τον κερδίσουμε με καθαρό μυαλό και απέραντη αγάπη, προς τα πλάσματα εκείνα που είναι η ίδια μας η ζωή: Τα παιδιά μας!!!

    Δάσκαλος... Ένα λειτούργημα ιερό...Μία συνεχής μάχη για την παιδεία και την μόρφωση των μαθητών μας... Και μια ευχή: Να  ελαχιστοποιηθούν οι φορές που θα κληθούμε να γιατρέψουμε μια παιδική ψυχή από κακή συμπεριφορά γονιών...Τότε γονατίζει κι η δική μας ψυχή... Έστω κι αν πρέπει πάντα να χαρίζουμε απλόχερα το χαμόγελο της ελπίδας....

ΜΕΤΑΞΥ ΣΦΥΡΑΣ ΚΑΙ ΑΚΜΟΝΟΣ

Ο Στέλιος ήταν παιδί με ΔΕΠΥ [Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής] και ο Άρτσι παιδί με Πρόβλημα Διαχείρισης Θυμού... Δύσκολο να κρατήσεις την τάξη ήρεμη, όταν επί καθημερινής βάσεως όλο και κάτι θα προέκυπτε, με αφορμές τα δύο προαναφερόμενα παιδιά... Τα είχα μαθητές στην Ε΄τάξη και στην ΣΤ΄. Έπρεπε να ήμουν εν γρηγόρσει, κάθε λεπτό και να μην έχανα κανέναν από τα μάτια μου, για να προλάβω κάτι ξαφνικό... Διότι εκεί που όλα ήταν ήρεμα, μπορούσε ο Άρτσι να σηκωθεί από το θρανίο του και να επιτεθεί στον Στέλιο, για κάτι που είχε συμβεί στο διάλειμμα. Έπρεπε λοιπόν τα μάτια μου να κοιτάζουν ολούθε, και στην πρώτη περίεργη κίνηση, να πάω στο θρανίο του ετοιμοπόλεμου μαθητή και να προσπαθήσω να τον επαναφέρω στο τώρα, στεκόμενη ή καθήμενη στο θρανίο του, ρωτώντας τον ήσυχα κάτι από το μάθημα, ώστε να του αποσπάσω την προσοχή και να ξαναηρεμήσει... Μα και ο Στέλιος δεν πήγαινε πίσω... Ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή για καυγά... Είχε διαγνωσθεί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής, το οποίο σημαίνει εν ολίγοις, διάσπαση προσοχής, επιθετική συμπεριφορά, απροσεξία, υπερκινητικότητα, γλωσσικές δυσκολίες, ειδικές μαθησιακές ανάγκες και μη συμμόρφωση  στις υποδείξεις τόσο του σχολείου, όσο και του σπιτιού του. Στις μεγάλες τάξεις που έχουμε πληθώρα νέων πληροφοριών, δυσκολεύονται πολύ, διότι έχουν αδυναμία να συγκεντρωθούν. Δεν είναι γνωστά πάντα τα αίτια, αλλά πολλές φορές οφείλονται σε γενετικούς παράγοντες, όπως ο δικός μου μαθητής που η μητέρα του είχε ΔΕΠΥ και ο Στέλιος, καθώς και τα άλλα δύο αδέλφια του, βγήκαν με ΔΕΠΥ. Εμφανίζεται περισσότερο στους άρρενες, δηλαδή ένα στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών και τριπλάσια στ' αγόρια, απ' ό,τι στα κορίτσια. 

    Ο Άρτσι είπαμε είχε Πρόβλημα Διαχείρισης Θυμού... Όταν θύμωνε, δημιουργούσε τρομερό καυγά και δεν ηρεμούσε εάν δεν έβαζε κάτω τον αντίπαλό του... Και τα δύο παιδιά τα παρακολουθούσε παιδοψυχολόγος... Συστηματικά τον Στέλιο που είχε  μια  συγκροτημένη και πιο άνετη οικογένεια, σποραδικά τον Άρτσι, που οι γονείς του οικονομικοί μετανάστες, ένεκα οικονομικών δυσχερειών και άλλων τινών, τον πήγαιναν όταν ξέφευγε πολύ... Και στο σχολείο, κάποιες ώρες μες στην εβδομάδα, τους έπαιρνε και η δασκάλα Ειδικής Αγωγής, ξεχωριστά τον καθένα.... Μόνο που στην ώρα της, ήταν κάθε φορά οι δυο τους. Το θέμα είναι τι γινόταν μέσα στην τάξη με τα 22 παιδιά... Εδώ ο δάσκαλος έπρεπε να υπερβεί εαυτόν... Ο Άρτσι στα μαθήματα δεν είχε προβλήματα. Μπορούσε να τα πάει περίφημα, εάν αποφάσιζε να διαβάσει περισσότερο. Ο Στέλιος όμως χρειαζόταν ειδική αντιμετώπιση. Μία πολύ συγκεκριμένη, εύκολη ερώτηση την φορά και συνεργασία με το σπίτι για ασκήσεις άλλου τύπου, από αυτές που έβαζα στην τάξη. Το ίδιο και στα μαθήματα. Διάβαζε όσα μπορούσε να αντέξει και φυσικά δεν συμβαδίζουν αυτά τα παιδιά με την τάξη. Ο δάσκαλος όμως πρέπει να μην αφήσει τους άλλους μαθητές του να κοροϊδέψουν το συγκεκριμένο παιδί και αυτό το επιτυγχάνει με συνεχείς συζητήσεις... 

    Την ώρα που έλειπε ο Στέλιος, κουβέντιαζα πολύ με τους μαθητές μου. "Ναι, κυρία, από την πρώτη δημοτικού μας πειράζει ο Στέλιος και όλο ακούμε ότι εμείς πρέπει να υποχωρούμε πρώτοι, έστω κι αν δεν φταίμε!!" "Να πάει στο άλλο τμήμα κυρία, βαρεθήκαμε πια να μας κοπανάει και να του παίρνετε συνεχώς το μέρος!!" "Ν' αλλάξει σχολείο, κυρία! Αν με ξαναβαρέσει, θα του σπάσω τα μούτρα!!!" Τους εξηγούσα, ότι το κράτος εντάσσει κι αυτά τα παιδιά στα σχολεία και ότι ο Στέλιος δεν μπορεί να κρατηθεί και κατά βάθος δεν το θέλει που φέρεται έτσι, όμως αυτό που τον κάνει να διαφέρει, του επιβάλει να φερθεί όπως φέρεται... "Κάντε υπομονή παιδιά μου... Μην του δίνετε αφορμές... Μην τον μειώνετε και μην του πηγαίνετε κόντρα..." "Τα βάζει με μικρά παιδιά κυρία! Χθες τράβηξε τα μαλλιά της αδερφής μου που πάει στη Δευτέρα τάξη. Τον έπιασα και του είπα ότι αν την ξαναγγίξει θα φάει το ξύλο της χρονιάς του!!!" "Έχεις δίκιο Αργύρη μου. Ενοχλεί μικρότερα παιδιά, γιατί εκεί νιώθει δυνατός... Ξέρω, σας ζητάω πολλά να καταλάβετε, αλλά σας παρακαλώ ελάτε να προσπαθήσουμε όλοι μαζί..." Μπορείς να ρίξεις άδικο στα παιδιά; Η Άννα μου είπε: "Από την πρώτη τάξη μας πειράζει κυρία... Θα προσπαθήσουμε, αλλά να ξέρετε, τις περισσότερες φορές αυτός ξεκινάει τον καβγά... Τι να κάνουμε; Να κάτσουμε να τις τρώμε;" "Να το πείτε στον εφημερεύοντα στην αυλή δάσκαλο... Να το πείτε σε μένα". "Και τι θα γίνει κυρία; Θα του κάνετε μια παρατήρηση και την άλλη μέρα θα κάνει τα ίδια... Πόση υπομονή να κάνουμε;; Σε όλο το Δημοτικό μας ταλαιπωρεί..."

    Από την μεριά τους τα παιδιά είχαν δίκιο... Και η θέση του δασκάλου δύσκολη. Πρέπει να κάνει πάντα τον πυροσβέστη και να κρατά μια τάξη σε ηρεμία... Ο Άρτσι πάλι με την διαχείριση θυμού; Εδώ τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά... Ο Στέλιος κάποια στιγμή ηρεμούσε. Ο Άρτσι, αν δεν έριχνε κάτω τον αντίπαλό του, δεν έβαζε τελεία... Είχα προσέξει ότι οι περισσότεροι καβγάδες γίνονταν στο διάλειμμα, κυρίως με θέματα ποδοσφαίρου και τα μετέφεραν ανεβαίνοντας στην τάξη. Έτσι ήμουν πάντα πρώτη στην αίθουσα και τους περίμενα. Μια μέρα μπήκαν μέσα αναστατωμένοι. Ο Άρτσι  φώναζε στον Στέλιο, ο οποίος όρμησε εναντίον του. Μπήκα αμέσως ανάμεσά τους, ενώ ο Άρτσι ωρυόταν: "Αφήστε με να του δείξω εγώ ποιος είμαι!!" και προσπαθούσε να γρονθοκοπήσει τον Στέλιο που φώναζε: "Κάτι είπε για την μάνα μου κυρία!! Κάνει συνεχώς τον νταή!!" "Σταματήστε!! Άρτσι, χτύπησες την κυρία! Ντροπή σου!!!" φώναξε η Ελένη. Κόκαλο ο Άρτσι. "Κυρία, δεν το ήθελα!! Τον Στέλιο ήθελα να χτυπήσω!! Σας πόνεσα;" "Ηρεμήστε αμέσως και οι δυο σας!!! Δεν θα μεταφέρετε τις βλακείες σας του διαλείμματος στην τάξη!!! Αν δεν ήμουν εγώ θα είχες πετύχει τον συμμαθητή σου!!! Λιγότερα τα νεύρα σου Άρτσι! Ως εδώ και μη παρέκει!! Κάθισε στο θρανίο σου αμέσως, το ίδιο κι εσύ Στέλιο!!" 

    Όλοι κάθισαν αμίλητοι στα θρανία τους. Έβλεπα τον Άρτσι που είχε γίνει κατακόκκινος και έσφιγγε τις γροθιές του, ενώ έριχνε άγριες ματιές στον Στέλιο... Ανάσαινε γρήγορα και φαινόταν ότι με δυσκολία κρατιόταν στο θρανίο. "Παιδιά μου σε ένα λεπτό είμαι πίσω. Άρτσι, έλα μαζί μου σε παρακαλώ". Τον πήρα ήρεμα από το χέρι και τον πήγα ακριβώς δίπλα που ήταν το γραφείο του Διευθυντή.  "Κύριε Αποστόλη, μπορεί να καθίσει στο γραφείο σας ο Άρτσι; Πρέπει να ηρεμήσει και όταν νιώσει καλύτερα, σας παρακαλώ να μου τον στείλετε πάλι στην τάξη. Εντάξει Άρτσι;" Μου απάντησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. Από την οργή του που δεν πρόλαβε να ξεμαλλιάσει τον Στέλιο, λες και ανάπνεε με δυσκολία. Ηταν κατακόκκινος, σχεδόν έτρεμε... Δεν είχε εκτονώσει τον θυμό του... Ο Διευθυντής μας ήταν ενήμερος και κατάλαβε αμέσως. "Θα κάτσει μαζί μου ο Άρτσι και αν θέλει θα μου πει με ποιον τσακώθηκε. Θα σας τον στείλω σε λίγο." Κοιταχτήκαμε με νόημα και γύρισα στην τάξη...

    Μίλησα με τους γονείς και των δύο παιδιών... Ο αγώνας όμως ήταν τελείως δικός μου στο σχολείο. Σε μια συγκέντρωση γονέων, τελευταίος ήρθε ο πατέρας του Άρτσι. Μιλούσαμε από τις δυόμισι ώς τις τέσσερις... Όταν έφυγα, ένιωθα τελείως εξαντλημένη... Με τον πατέρα μιλήσαμε εκτενώς... Μου είπε ότι θα ξαναρχίσει να πηγαίνει τον Άρτσι στον παιδοψυχολόγο... Όσο για τα μαθήματα, ενώ μπορεί, ασχολείται το ελάχιστο. "Και τότε μου δίνεις και μία ανάποδη!" πετάχτηκε ο μικρός. "Μας βγάζει το λάδι κυρία Πολυάνθη... Δεν γίνεται να θυμάται ότι έχει ας πούμε και Ιστορία, λίγο προτού κοιμηθεί! Είμαι και κουρασμένος άνθρωπος... Εκείνη η μάνα του απηύδησε πια.." "Είδες μπαμπά τι γράφει το χαρτί που έχει κολλήσει η κυρία μου στην πόρτα;; 'Το παιδί που ανατρέφεται με στοργή, μαθαίνει να φέρεται με αγάπη' !!! Εσύ με σφαλιαρίζεις..." Στην χώρα του Άρτσι, είχα διαπιστώσει πως το είχαν συνήθειο να δέρνουν τα παιδιά τους... Είχε να διαχειριστεί τον θυμό του, τις έτρωγε και από τον πατέρα του, ερχόταν σχολείο και ξέσπαγε με μένος στο παιδί που γινόταν το αντικείμενο του θυμού του... Δύσκολα τα πράγματα... 

    "Θα σας παρακαλέσω να μην τον ξανακτυπήσετε στο πρόσωπο τον Άρτσι. Έχω ακούσει περίπτωση ατόμου που κούφανε παιδί, επειδή το χαστούκισε δυνατά στο κεφάλι... Αν δεν κρατιέστε, δώστε του μια ελαφριά στον ποπό του... Ελαφριά όμως..." "Ακούς τι σου λέει η κυρία μου μπαμπά;" είπε ο Άρτσι και ήρθε και με αγκάλιασε εκεί που καθόμουν... Συζητήσαμε για το ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του, είπαμε πολλά και ξανατόνισα στον γονέα, ότι αν χτυπάει συστηματικά τον γιο του, αυτός θα έρχεται με οργή στο σχολείο και θα βγάζει το άχτι του πάνω στους συμμαθητές του... Του ζήτησα να συμπαρασταθεί στις προσπάθειές μου και να μην ξεχάσει το θέμα του παιδοψυχολόγου... Κουράστηκα ψυχικά μετά από ένα δίωρο συζήτησης, διότι έπρεπε να προσέχω και πώς να μιλάω... Έπρεπε να προσεγγίζω τον πατέρα με τρόπο διπλωματικό, ώστε να μην νιώθει πως του επιρρίπτω ευθύνες, διότι φοβόμουν μήπως σπίτι τα βάλει με το παιδί, ότι έγινε αιτία να εκτεθεί στα μάτια της δασκάλας... Ευτυχώς όλα πήγαν κατ' ευχήν...

    Οι δυο χρονιές κύλησαν στρωτά, αλλά δεν κάθισα ποτέ στην έδρα. Ήμουν πάντα έτοιμη να προλάβω την όποια διένεξη και τα κατάφερα. Γύριζα κουρασμένη σπίτι μου, αλλά και ικανοποιημένη, ότι όλα έβαιναν καλώς... Πολύ δύσκολο να έχεις δυο τέτοιες περιπτώσεις στο τμήμα σου... Χρειάζεται υπομονή, ετοιμότητα, άγρυπνη παρακολούθηση, στοργή και καθόλου νεύρα. Αν αρχίζεις τις φωνές έχεις χάσει το παιχνίδι από χέρι, διότι κάποια στιγμή τα παιδιά παύουν να σε ακούν και πέφτεις στα μάτια τους... Την μάχη την κερδίζεις με ηρεμία και όχι ουρλιάζοντας σαν υστερική, κάτι που δυστυχώς το έχω δει να γίνεται δύο φορές και μάλιστα από γυναίκα. Το θέμα είναι να μην σε φοβούνται τα παιδιά, αλλά να σε σέβονται. Ο εύκολος δρόμος είναι να φοβερίσεις και να κάνεις τα παιδιά να σε τρέμουν.. Τότε όμως δεν είσαι δάσκαλος. Είσαι δυνάστης και καλό θα είναι να κάτσεις σπίτι σου... Όρια θα βάλεις οπωσδήποτε, γιατί έτσι τα παιδιά νιώθουν ασφαλή και ξέρουν ως πού μπορούν να φτάσουν, πράγμα που θα σμιλέψει υπέροχα την σχέση δασκάλου και μαθητή....

    Ο Άρτσι στο Γυμνάσιο, τα βρήκε σκούρα... Εκεί δεν πέρασε και τόσο η "Διαχείριση Θυμού" και ενώ μπορούσε, γιατί δεν είχε πρόβλημα αντίληψης, έπεσε στα μαθήματα, την πρώτη κιόλας χρονιά... Από την τρίτη τάξη του Γυμνασίου, άρχισε να στρώνει.

    Ο Στέλιος, κατά περίεργο τρόπο, περνούσε τις τάξεις σχετικά ανώδυνα... Η μητέρα του μίλησε με τις καθηγήτριες για την ΔΕΠΥ και στεκόταν πάντα δίπλα του, όπως είχε κάνει και με τα άλλα δύο αγόρια της. 

    Στο μεγάλο θεατρικό μας, ο Στέλιος τα κατάφερε μια χαρά. Ανεβάσαμε το έργο του Αντώνη Σαμαράκη ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, που είχα διασκευάσει. Κανείς δάσκαλος δεν περίμενε πως θα τα καταφέρει. Υπήρχε ο φόβος μήπως κάνει φασαρία πίσω στα παρασκήνια ή μήπως τσακωθεί ξαφνικά με τον Άρτσι... Η μητέρα όμως του Στέλιου, ήρθε μαζί μου πίσω στις κουίντες και επέβλεπε και αυτή τον γιο της, ο οποίος και τον ρόλο του έπαιξε και τραγούδησε και στο μεγάλο φινάλε άστραφτε από χαρά και τελειώνοντας με αγκάλιασε και μου έδωσε μια όμορφη ανθοδέσμη!!!Είχε ξεπεράσει τον εαυτό του, αφού το έργο το παρουσιάσαμε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ και εκτέθηκε σε τετρακόσιους θεατές!!! Είχαμε ανατρέψει κάθε αναμενόμενο!!!!

    Όσες φορές με συναντούσε ο Στέλιος μετά το σχόλασμα, ως γυμνασιόπαιδο πλέον, με αγκάλιαζε δυνατά. Μια μέρα, πηγαίνοντας σπίτι, είδα να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, μία γυναίκα και ένας ψηλός νεαρός που κάτι κρατούσε... Πλησιάζοντας, έβγαλα κραυγή χαράς!! "Κυρία Χριστίνα!!! Στέλιο μου!!! Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!!!" "Κυρία Πολυάνθη, ο Στέλιος όλο για σας μιλάει!! Δεν σας έχουμε ξεχάσει! Από τον κτηνίατρο ερχόμαστε!! Πώς είστε;" "Κυρία, τι κάνετε; Βλέπετε; Πήγαμε την γάτα μου στον κτηνίατρο!!" Ο Στέλιος κρατούσε στην αγκαλιά του μια γατούλα που είχε θρονιαστεί στον κόρφο  του!! "Τι όμορφη γάτούλα που είναι, Στέλιο μου! Μα, γιατί δεν την έβαλες στην ειδική τσάντα μεταφοράς; Αν πηδήξει και σου φύγει παιδί μου; Πώς θα την πιάσεις; Θα την χάσεις!!" "Μην ανησυχείτε κυρία!!! Δεν φεύγει με τίποτα!!! Την έχω μάθει έτσι!!! Δεν μπορώ να σας φιλήσω, μην φοβηθεί η Ρόξυ μου!!" "Δεν πειράζει παιδί μου, σε φιλώ νοερά!! Προσέχετε, γιατί έχετε λίγο δρόμο ακόμη!!" Η Ρόξυ  με κοιτούσε πουρπουρίζοντας από την αγκαλιά του μπαμπά της, ο οποίος την κρατούσε με προσοχή και με αγάπη μεγάλη! Τι όμορφη εικόνα! Μια χαρούμενη μαμά και ένας γιος γεμάτος στοργή προς ένα ανυπεράσπιτο πλασματάκι!!

    Προχώρησα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη... Κοίτα που οι συζητήσεις μας για τα ζώα, είχαν πιάσει τόπο! Όλα τα παιδιά μου πρέπει να είχαν γίνει φιλόζωοι!!! Και τι χαρά να βλέπω ξέγνοιαστο και ευτυχισμένον τον Στέλιο, ένα παιδί με τόσα προβλήματα! Μπορεί στον μαθησιακό τομέα να συναντούσε δυσκολίες, ιδίως τώρα που πήγαινε Γυμνάσιο, αλλά η επιτυχής συνεργασία σχολείου και σπιτιού και η άγρυπνη παρακολούθηση της οικογενείας του, θα μπορούσαν να του χαρίσουν μια χαρούμενη ζωή...

    Το λειτούργημα του δασκάλου έχει πολλές απαιτήσεις... Να σκύβεις πάνω από κάθε παιδί και να αφουγκράζεσαι τα προβλήματά του... Να έχεις απέραντη υπομονή και θέληση... Να μην κοιτάς ποτέ ρολόϊ... Να βρίσκεις λύσεις σε δύσκολα θέματα, πάντα με διακριτικότητα και σκέψη μεγάλη... Να μην πληγώσεις ποτέ παιδική ψυχή... Να μην ντροπιάσεις ποτέ παιδί... Να κάνεις το παν, για να ενσωματωθεί ένας μαθητής στην ομάδα... Να μην χάνεις την αυτοσυγκράτησή σου, καταφεύγοντας σε υστερικές φωνές. Να κερδίσεις τον σεβασμό και όχι τον φόβο. Να βάζεις όρια... Και αν σου τύχουν περιπτώσεις που χρειάζονται ιδιαίτερο χειρισμό, να δύνασαι να πεις: "Μπορεί να μην έγινε ο όποιος Στέλιος διάνοια, αλλά τουλάχιστον έφυγε από τα χέρια μου ένας χαρούμενος άνθρωπος!" Δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, μπορούμε όμως να το παλέψουμε με επιμονή και απέραντη στοργή... Τότε μόνον η συνείδησή σου θα χαμογελάει και θα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, ότι έπραξες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, για κάθε αθώα παιδική ζωούλα, που σου εμπιστεύθηκε η πολιτεία...