ΜΕ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΗ ΜΕΓΑΛΗ... Εμπάθεια, μηδενική...

Είναι ένα θέμα που το έχω σκεφθεί πολλές φορές... Αναγνωρίζω ότι είναι από τα πιο δύσκολα θέματα... Πες - λέω - ότι είχα έναν γιο και κάποια στιγμή, αντιλαμβανόμουν ότι θα γινόταν ομοφυλόφιλος... Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας... Θα ταρακουνιόμουν άγρια... Δεν θα πω ψέματα. Θα ταρακουνιόμουν και για μένα, αλλά πιότερο για το παιδί μου. Για την τύχη του παιδιού μου... Φ υ σ ι κ ά  και  δ ε ν  θα του έκλεινα την πόρτα. Θα στεκόμουν δίπλα του κερί αναμμένο. Βράχος, να σκάνε σε μένα πρώτα τα κύματα. Θα τον προστάτευα με νύχια και με δόντια... Πρώτα-πρώτα θα έπρεπε να διαχειριστώ το συμβάν. Γιατί σε μένα να τύχει τέτοιο πράγμα; Δεν μπορούσε να ήταν ένα σωστό αρσενικό, που θα παντρευόταν κάποτε και θα μου χάριζε εγγονάκια;; Γιατί να συμβεί σε μας κάτι τέτοιο;; Όμως μου έτυχε... Οπότε τι κάνουμε;;; Πρώτα-πρώτα θα προσπαθούσα να το καταπιώ είτε μόνη μου είτε με ψυχίατρο. Στο παιδί μου  ό μ ω ς, θα έδειχνα απέραντη στοργή και κατανόηση.. Θα προσπαθούσα να τον  π ρ ο σ τ α τ έ ψ ω  από τα μικράτα του... Τα παιδιά στο σχολείο, λένε με σκληρό τρόπο τις αλήθειες και θα με έτρωγε η αγωνία για το πώς θα του συμπεριφερόντουσαν, εάν καταλάβαιναν την ιδιαιτερότητά του.

Θα μιλούσα μαζί του για χίλια θέματα και θα του εξηγούσα και την γνώμη της κοινωνίας. Θα τον μάθαινα να μιλά  σ ω σ τ ά, να μην είναι προκλητικός, να τρέχει στην οικογένειά του για ό,τι του συνέβαινε και θα του έκανα κατανοητό, ότι οι γονείς του θα στέκουν πάντα δίπλα του και ότι στο σπίτι του θα εύρισκε  π ά ν τ α  την πόρτα ανοιχτή... Έτσι θα τον έσωζα από το πεζοδρόμιο και τις κακές παρέες... Αλίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους, τούς κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους στα μούτρα... Η Συγγρού τα περιμένει και τα φριχτά καταγώγια... Ο δικός μου, θα σπούδαζε, θα εργαζόταν κανονικά, έχοντας πάντα στο μυαλό του να ΜΗΝ προκαλεί... Κι όταν θα μου σύστηνε την αγάπη της ζωής του, θα τους έλεγα να βαδίσουν με απέραντη σύνεση..... Να μην δίνουν δικαιώματα... Όλοι έχουμε ακούσει για τις ''κραγμένες αδελφές'' που τις κοροϊδεύουν όλοι και δεν τους ρίχνω άδικο κανένα... Ο δικός μου γιος, δεν θα ήταν από αυτές... Θυμάμαι μια φορά στα ΓΚΟΥΝΤΙΣ που πήγαινα τα κορίτσια μου μικρά, ήρθαν δύο 65ρηδες, κάθισαν απέναντι και άρχισαν επιδεικτικά να φιλιούνται, να μιλούν μ' εκείνη την περίεργη φωνή, και συνάμα να κοιτάζουν γύρω τους προκλητικά... Τους σιχάθηκα, όπως θα σιχαινόμουν, αν έβλεπα έναν άντρα και μια γυναίκα να φιλιούνται παθιασμένα και να χαϊδεύονται ξεδιάντροπα, σε ένα δημόσιο μέρος... Η πρόκληση δείχνει φτήνια, όπου και αν προβάλλεται...

Ως δασκάλα, είχα το ένστικτο και είχα εντοπίσει ανάμεσα στους μαθητές μου αγόρια και κορίτσια που είχαν μία απόκλιση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συγκίνηση που πήρα μια μέρα, όταν συνάντησα στον δρόμο έναν παλιό μαθητή μου - ας πούμε τον Έντι - από θαυμάσια οικογένεια, παρέα με ένα γλυκύτατο αγόρι. Σπούδαζαν στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ και ήταν ζευγάρι. Σκέφτηκα τις πιθανές δυσκολίες που ίσως είχε αντιμετωπίσει και τα μάτια μου υγράνθηκαν από κάποια δάκρυα. Τον Έντι μου, τον είχα ζήσει, είδα την καλοσύνη του, τον θαυμάσιο χαρακτήρα του, τα πολλά του ταλέντα. Μεγάλωσε στα χέρια μου, τρία ολόκληρα χρόνια, όσο τον είχα μαθητή... Είχα καταλάβει ενωρίς ότι θα είχε άλλη σεξουαλική προτίμηση, αλλά  π ο τ έ  δεν θα έλεγα κάτι κακό γι' αυτό το παιδί, διότι το γνώρισα εις βάθος και ήταν ένας άγγελος. Τώρα στεκόταν μπροστά μου με το ίδιο τρυφερό χαμόγελο στην ματιά. Με την αγάπη του... Ευγενέστατα και τα δυο τους, καλοντυμένα, με ωραίο τρόπο ομιλίας, ήταν η προσωποποίηση του πολιτισμού. Ο Έντι με αγκάλιασε και μου είπε ότι δεν ξεχνούσε ποτέ πόσο ωραία είχε περάσει στο σχολείο μαζί μου. Ο τρυφερός μου Έντι... Μήπως το ζήτησε αυτός να έχει προτίμηση στο ίδιο φύλο; Όχι βέβαια... Έτσι γεννήθηκε. Και η υπέροχη οικογένειά του, στεκόταν πάντα ακλόνητος φρουρός στο πλάι του... Πες ότι η αδελφούλα σου θέλει να γίνει αγόρι... Ποια;; Η αδελφούλα σου... Το αγαθό, γλυκό πλάσμα που μεγαλώσατε μαζί... Τι θα κάνεις;; Και  φ υ σ ι κ ά  θα την στηρίξετε οικογενειακώς κι εσύ, περισσότερο... Θα την προστατέψετε παντοιοτρόπως...  Έ τ σ ι   πρέπει να φέρονται  ό λ ο ι  οι γονείς,  ό λ ε ς  οι οικογένειες, είτε έχουν αγόρι είτε έχουν κορίτσι ομοφυλόφιλο... Η κοινωνία είναι τέρας αδηφάγο κάποιες φορές και αν πέσει στα νύχια της ένα τέτοιο πλάσμα μόνο και ανυπεράσπιστο, ένα σάπιο μέρος της, του επιφυλάσσει έναν κολασμένον εναγκαλισμό, μέχρι να το εξαθλιώσει ολοσχερώς...

Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να μην μου το πετάει στην μούρη και να μην είναι - όπως ξαναείπα - προκλητικός... Αυτά θα έλεγα στον γκέι -εάν είχα - γιο μου... Αν όμως ερχόταν η στιγμή να μου πει ότι θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί και έχει πολλή αγάπη να του δώσει, τότε τι θα έκανα;; Θα μου έπεφτε ο ουρανός κυριολεκτικά στο κεφάλι... Διότι αμέσως θα ορθωνόντουσαν εμπρός μου, οι τρομερές δυσκολίες που θα συναντούσε το υιοθετημένο παιδάκι, στην ζωή του... Και θά 'λεγα στον υποτιθέμενο γιο μου: ''Δεν ξέρω αν αυτά που θα σου πω, είναι σωστά. Όμως ξέρεις σε ποια κοινωνία ζούμε. Το διαφορετικό, επισύρει κατακραυγές. Μείνε με τον άντρα που αγαπάς, αλλά μην υιοθετήσετε παιδάκι. Ξέρω ότι τα ιδρύματα είναι γεμάτα από εγκαταλελειμμένα παιδιά και ότι εσύ θα του προσφέρεις αγάπη, για σκέψου όμως την τύχη του παιδιού σου. Θα πάει στο Δημοτικό και τα άλλα παιδιά, θα τον κοροϊδεύουν ότι είναι αυτός ή αυτή που έχει δυο μπαμπάδες. Και τα παιδιά είναι σκληρά... Θυμήσου πώς σε κορόιδευαν που έπαιζες περισσότερο με τα κοριτσάκια... Το θέμα θα συζητηθεί στα σπίτια των μαθητών, τα παιδιά ακούνε και το παιδί σου θα τύχει άγριου χλευασμού... Όσο κι αν επέμβει ο δάσκαλος, το στόμα της κοινωνίας δεν μπορεί να το κλείσει... Και στην συγκέντρωση γονέων, θα πηγαίνεις με το ταίρι σου; Όλοι οι γονείς θα σκουντιούνται μεταξύ τους και θα σας δείχνουν με μικρά, κρυφά γελάκια... Πώς θα προστατέψεις το παιδί σου, από τον πιο άκακο κύκλο της ζωής, το σχολείο;;...

Και μετά, σπίτι σας, τι θα γίνεται;; Θα έρχεται το παιδί σας στην κρεβατοκάμαρα και θα βλέπει δυο άντρες στο κρεβάτι;; Θα είναι ωραίο θέαμα; Ή θα κοιμάστε σε μονά κρεβάτια που θα τα ενώνετε την νύχτα, κλειδώνοντας την πόρτα; Και τι πρότυπα θα έχει το παιδί σας; Δεν λέμε ότι ο γονιός είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα για ένα παιδί;; Δεν θα το μπερδέψετε; Έχουμε δυο φύλα, το θηλυκό και το αρσενικό. Πώς θα εξηγήσετε στο παιδί την κατάστασή σας και γιατί δεν θα πει ποτέ ''μαμά'';; Και ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν βλέποντάς σας, γίνει κι αυτό ομοφυλόφιλος... Με συγχωρείς, αλλά εγώ που είμαι μάνα σου και ξέρεις πόσο σε αγαπώ, δεν μπορώ να σε φανταστώ στο κρεβάτι με το αγόρι σου, γιε μου... Πες με καθυστερημένη, πες με οπισθοδρομική, αλλά ταράζομαι και ας σας έχω σταθεί και στους δυο σας με όλη μου την καρδιά. Ήμουν πάντα στο πλευρό σου, αλλά στο θέμα της υιοθεσίας γιε μου, δεν συμφωνώ... Γιατί  ξ έ ρ ω  τι κοροϊδία θα τραβήξει στην ζωή του αυτό το παιδάκι, που σίγουρα εσύ θέλεις να το πάρεις με τις καλύτερες προθέσεις...

Έτσι θα μιλούσα εάν είχα ένα γιο γκέι... Θα του στεκόμουν σε όλα, αλλά στο θέμα της υιοθεσίας, δεν θα συμφωνούσα... Θεωρώ ότι οι γονείς που δεν έχουν στρέιτ παιδιά και δεν έχουν λυγίσει, δίνουν έναν αγώνα πολύ μεγάλο... Έχουν να αντιμετωπίσουν πανάρχαιες αρχές και ήθη χιλιάδων ετών. Είναι ήρωες. Δεν ζήτησαν αυτοί να βγεί ο γιος ή η κόρη τους εραστής του ιδίου φύλου... Δεν μιλάμε για τα βρωμερά κυκλώματα που χάνει το άτομο τον ανθρωπισμό του... Μιλάμε να γεννηθεί το παιδί σου με αυτόν τον προσανατολισμό... Δεν είμαστε βάρβαροι να τους κάνουμε μαρτύρια για να αλλάξουν προτιμήσεις, ούτε τα σπάμε στο ξύλο γιατί μας ντροπιάζουν. Εδώ η κοινωνία έχει προχωρήσει... Όχι πολύ, έχουν γίνει όμως κάποια βήματα. Εκεί που διαφωνώ πλήρως, είναι να προσπαθεί ο άλλος να με πείσει ότι αυτός έχει δίκιο, διαφορετικά είμαι ένα απολιθωμένο ον... Την πίεση δεν την αντέχω με καμία κυβέρνηση... Όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε, σεβόμενοι έκαστος την θέση του άλλου. Εάν η σεξουαλική σου προτίμηση αποτελεί αυστηρά προσωπικό σου δεδομένο και ΔΕΝ προσπαθείς να με πείσεις ότι εάν δεν συμφωνήσω μαζί σου είμαι παρωχημένη, με γειά σου και χαρά σου. Πάντως οι λέξεις ''μάνα, μητέρα, μαμά'' είναι ευλογημένες και ΔΕΝ πρόκειται να εξαλειφθούν...

Έχω το δικαίωμα να πω την γνώμη μου. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν. Η εικόνα όμως του μουσάτου κυρίου στο Σύνταγμα, με το άψογο κουστούμι που φορούσε κατακόκκινες λουστρίνι γόβες, και περιφερόταν αγέρωχα, εμένα προσωπικά μου κλωτσάει πολύ. Δεν την σηκώνει η αισθητική μου. Και δεν καταλαβαίνω  γ ι α τ ί  το κάνει... Αν φορούσε κανονικά παπούτσια θα γινόταν κάτι;; Επειδή λοιπόν δεν συμφωνώ με αυτήν την λογική, θα τολμήσουν να με πούνε ρατσίστρια;; Γιατί;; Επειδή δεν μου αρέσει να κρεμάει ο άλλος επάνω του κουδούνια;; Πριν χρόνια, σε μία τηλεοπτική σειρά που εμφανίζονταν νέα ταλέντα, παρουσιάσθηκε ένας νεαρός ομοφυλόφιλος, ντυμένος ελαφρά και έπαιξε έναν ρόλο που είχε δουλέψει, με κραυγαλέο στυλ. Ένας από τους κριτές, του είπε, ότι η φωνή του ήταν πολύ... τραβηγμένη... Έφτανε στα όρια του ενοχλητικού... Του πρότεινε να κάνει. απαραιτήτως μαθήματα ορθοφωνίας, διότι αυτό το στυλ το βλέπουμε πλέον μόνον σε κάτι παλιές ελληνικές ταινίες με τις ανάλογες ατάκες ''Φτεράααα!!!'' ή ''Καλέ, η φτερού!!!'' Ο κριτής έπραξε σωστά... Μακάρι να βρίσκεται πάντα στον δρόμο κάποιου που κανείς δεν έχει προστατέψει, ένας σωστός καθοδηγητής και μέντορας...

Σεβόμουν τον σόουμαν Μαρίνο, διότι ΔΕΝ έδωσε ποτέ αφορμές για την προσωπική του ζωή... Μαγεύομαι με την μουσική του Τσαϊκόφσκι και υποκλίνομαι μπροστά στην μεγαλοφυΐα του Λεονάρντο Ντα Βίτσι. Και πονώ με το τέλος του ιδιοφυούς Άγγλου Άλαν Μάθιου Τούρινγκ που άλλαξε τον κόσμο της Πληροφορικής, αλλά και την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποκρυπτογραφώντας τον κώδικα Enigma και σώζοντας έτσι άπειρο κόσμο από τις παγίδες των Γερμανών... Σήμερα απονέμεται το Βραβείο ΤΟΥΡΙΝΓΚ, ίσο με το ΝΟΜΠΕΛ , στην Πληροφορική, αλλά στα χρόνια του, μετά την νίκη, αντί να του στήσουν ανδριάντα, τον υπέβαλαν σε χημικό ευνουχισμό, καθ' όσον δεν έκρυβε τον προσανατολισμό του και λέγεται ότι πέθανε τρώγοντας ένα μήλο πασπαλισμένο με κυάνιο. Το μισοφαγωμένο μήλο, είναι σήμερα το λογότυπο της Apple , ως φόρο τιμής στην ύψιστη διάνοια και στο μέγα έργο του Τούρινγ... Δεν ζούμε πλέον σε εκείνα τα παλιά, αυστηρά χρόνια, αλλά δεν θα ήθελα να φτάσουμε από το ένα άκρο στο άλλο... Και δεν αφαιρώ από κανέναν την αξία του και την όποια προσφορά του...

Πόσα φύλα έχουμε; Δύο; Τρία;; Πείτε ότι ανακαλύπτονται δύο σκελετοί. Ο ένας όταν ζούσε ήταν άνδρας και με εγχείρηση, έκανε αλλαγή φύλλου. Ο άλλος όταν ζούσε ήταν γυναίκα και με χειρουργείο, έζησε σαν άντρας. Ο επιστήμονας όμως που τους βρήκε, μετά από τις ιδιαίτατες εξετάσεις, θα πει ότι αυτός υπήρξε άντρας και αυτή υπήρξε γυναίκα,  ά σ χ ε τ α  με το τι είχαν κάνει για να αλλάξουν φύλο... Στην σημερινή κοινωνία τα πράγματα έχουν προχωρήσει αρκετά. Οι ομοφυλόφιλοι βρίσκουν εργασία και έχουν την αποδοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ιδίως εάν η συμπεριφορά τους δεν ενοχλεί κανέναν... Στο παρόν κείμενο, δεν θα μιλήσουμε για τα νυχτερινά καταγώγια και τα όργια που θα βρούμε και στις δύο ομάδες των ετερο- και ομο-φυλόφιλων... Αυτές είναι ανώμαλες, σκοτεινές πτυχές που δεν θέλω καν να τις ακουμπήσω...

Το θέμα της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έχει μεγάλες προεκτάσεις, φιλοσοφικές, θεολογικές, νομικές. Αυτονόητον είναι ότι  π ρ έ π ε ι  να ελέγξουν πρωταρχικά, την ηθική υπόσταση των αρρένων ή θηλέων ομοφυλοφίλων, που ζητούν να γίνουν γονείς, όπως ακριβώς  π ρ έ π ε ι  να γίνεται και στα ετερόφυλα ζευγάρια που ζητούν να υιοθετήσουν. Η παιδεραστία οργιάζει αχαλίνωτη και πρέπει να ληφθούν αυστηρότατα κριτήρια. Θα μου πείτε ότι και στις οικογένειες με μαμά και μπαμπά, ΔΕΝ είναι πάντα τα πράγματα νορμάλ... Έχουμε δει μητέρες - τέρατα και πατεράδες βιαστές... Απλά εδώ μαθαίνετε αργότερα, γιατί το παιδί, είναι ''δικό τους'' και η τιμωρία ίσως αργήσει, μετά από κάποια καταγγελία... Όταν όμως δίνεις ένα παιδί για υιοθεσία,  α υ τ έ ς  τις κακοποιητικές συμπεριφορές, πρέπει ως κράτος, να τις έχεις ως πρωταρχική προϋπόθεση, στο κεφάλι σου, διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να ρίξουμε το παιδί σε χέρια ανίκανα ή έκφυλα. Η ''παρένθετη μητέρα'' στην συγκεκριμένη περίπτωση, πρέπει να απαγορευθεί, διαφορετικά θα φτάσουμε σε παράνομο εμπόριο χρήσης του γυναικείου σώματος... Το πώς θα προχωρήσει το αίτημα της τεκνοθεσίας, νομίζω ότι θα πάρει πολύ καιρό να λυθεί. Δεν πρέπει να γίνουν βιαστικά βήματα και η ενδιαφερόμενη πλευρά, να μην πιέζει για γρήγορες αποφάσεις. Η κοινωνία δεν αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς πάνω σε θέματα ριζωμένα μέσα μας από κτίσεως κόσμου... Ο σεβασμός δεν έβλαψε ποτέ και η υπομονή, είναι μέγα αγαθό... Βήμα-βήμα πάμε μπροστά, πάντα με πάρα πολλή σκέψη και σύνεση... Όταν το θέμα μας είναι το  Π Α Ι Δ Ι, τίποτε δεν γίνεται βιαστικά...  Π ρ έ π ε ι  να νοιαστούμε όχι μόνον για την σωματική,  α λ λ ά  και την πνευματική και ψυχική του υγεία. Τα προσωπικά μας ''θέλω'', πάνε τελευταία μπροστά στην ανατροφή ενός ευτυχισμένου και ισορροπημένου παιδιού... Οι εγωισμοί, οι λεονταρισμοί και οι φανφάρες, ΔΕΝ έχουν  κ α μ ί α  θέση εδώ...

Στην πλέον απελευθερωμένη σεξουαλικά, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι ομοφυλόφιλοι ήταν ανεκτοί.  Ό μ ω ς  ΔΕΝ διανοήθηκαν  π ο τ έ  να αναγνωρίσουν τον γάμο τους, διότι ο γάμος είναι ο ιερός θεσμός μεταξύ άρρενος και θήλεος, προς απόκτηση τέκνων, από τα οποία θα συνεχιστεί ο ρους και η ύπαρξις της ανθρωπότητας... Και κάθε παιδί έχει το ύψιστο δικαίωμα να πει ''μ α μ ά'' και να μεγαλώσει στον κόρφο της...

Ένα από τα πιο δύσκολα θέματα... Ας πρυτανεύσει η λογική... Η σύνεση... Και να μπορείς να μπεις στην θέση του άλλου. Να βάλεις την ευτυχία του πάνω από την δική σου επιθυμία... Την θέση της εκκλησίας την γνωρίζουμε και σεβόμαστε απόλυτα κάθε γνώμη. Ο Θεός ας βοηθήσει... Τα παιδιά είναι το μέλλον μας και έχουμε απόλυτη ανάγκη από μια ευνομούμενη κοινωνία, με υγιώς σκεπτόμενα μέλη, που θα κυριαρχεί η αγάπη και ο σεβασμός... Ας είναι το ΠΑΙΔΙ το πλάσμα εκείνο, για το οποίο θα προσπαθήσουμε όλοι μας να ζήσει με αξιοπρέπεια, ευτυχισμένο και προστατευμένο... Ο ύψιστος ρόλος...

MATIA OΛΑΝΟΙΧΤΑ

     Την γνωστή μου κυρία, ας την πούμε Μαίρη. Διαβάζοντας τα κείμενά  μου, θεώρησε ότι μπορούσε να μου ανοιχθεί και έτσι μια μέρα μού μίλησε για ένα θέμα που την είχε απασχολήσει πολύ στο παρελθόν. Η μικρότερη κόρη της η Ευριδίκη, ήταν φίλη με μία συμμαθήτριά της, την Άλντα. Πήγαινε η μία στο σπίτι της άλλης, γιατί όπως έλεγε η κυρία Μαίρη, είχε δει την μητέρα του κοριτσιού και της έκανε πολύ καλή εντύπωση, οπότε ένιωθε μια ασφάλεια για το πού πάει το παιδί της. Μια μέρα λοιπόν, η Άλντα ήρθε σπίτι τους και κάποια στιγμή πήγε τουαλέτα. Το μάτι της Μαίρης πήρε την κόρη της να συνοδεύει την φίλη της. Τι πιο ευγενικό. Αργότερα, η Άλντα ξαναπήγε τουαλέτα και πάλι η Ευριδίκη την συνόδευσε. Μια ενόχληση αισθάνθηκε η Μαίρη, μη βλέποντας την κόρη της στον διάδρομο. Όταν κάποια στιγμή αντελήφθηκε να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, πήγε από πίσω τους και μπήκε μέσα στην τουαλέτα. ''Τι δουλειά έχεις εδώ Ευριδίκη; Επιτρέπεται η παρουσία σου, όταν η φίλη σου θέλει να ουρήσει;;'' ''Την συνοδεύω μαμά, γιατί η Άλντα φοβάται μόνη της...'' ''Φοβάται;; Γιατί, έχουμε το μεγάλο κάστρο και θα χαθεί; Σε παρακαλώ, βγες και να μην ξαναεπαναληφθεί... Απορώ πώς μπορείς να κάνεις την ανάγκη σου Άλντα, με άλλον μπροστά...''

       Στο σχολείο, δεν ήξερε βέβαια τι γινόταν...Από εκείνη ομως την ημέρα, προσπάθησε να ελαττωθούν οι επισκέψεις της κόρης της στην Άλντα. Κάτι την ενοχλούσε... Και μια μέρα, της έπεσε στα χέρια ένα τετράδιο της θυγατέρας της με αφιερώσεις. Θυμήθηκε τα δικά της λευκώματα, το άνοιξε και διάβασε μερικά. Εκείνες οι αφιερώσεις που της έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν της Άλντας... '' Αγαπημένη μου Ευριδίκη, είσαι η ζωή μου. Δεν μπορώ στιγμή μακριά σου... Θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα σου! Σε λατρεύω!!!! Θα είμαστε για πάντα οι δυο μας μαζί!!!'' και άλλα παρόμοια στο ίδιο στυλ... Σκέφθηκε ότι η Άλντα ήταν ένα ενθουσιώδες κορίτσι, παθιασμένο, με υπερβολικές εκφράσεις... Γιατί όμως ένιωθε μια μικρή ενόχληση;; Οι αφιερώσεις της Άλντας ξεχώριζαν από τις άλλες των κοριτσιών και αγοριών που είχαν γράψει… Ψάχνοντας στην τσάντα της Ευριδίκης - χωρίς να το μάθει η κόρη της - βρήκε πολλά ραβασάκια από την Άλντα, ολόκληρες σελίδες τετραδίου με αφιερώσεις στο ίδιο φλογερό στυλ... Της πέρασε από το μυαλό, ότι ίσως να ήταν μπροστά σε μια εφηβική σεξουαλική αναζήτηση, έναν σεξουαλικό πειραματισμό, που όμως η Μαίρη στην δική της περίπτωση, δεν είχε την ψυχική αντοχή να το ψάξει περισσότερο... Κιότεψε και όλο αναρωτιόταν: Η κόρη της πώς αντιδρούσε;; Δεν εντρύφησε πιότερο στο θέμα, δικαιολογείται όμως με την σκέψη ότι η Ευριδίκη είχε από χρόνια μία θαυμάσια κοπέλα για κολλητή της φίλη, την Ισμήνη, και δεν έβλεπε κάτι περίεργο, γενικά, στις αντιδράσεις της... Δεν μπορεί να πει βέβαια τι περίμενε να δει... Τελικά τα άφησε τα πράγματα εκεί... Θα είχε το μυαλό της και αν έβλεπε κάτι όχι ανεκτό στην σφαίρα του φυσιολογικού, θα επενέβαινε... Όμως δεν είδε... Μετά τόσα χρόνια έχει ακόμη αμφιβολίες αν έπραξε σωστά...

     Ένα βράδυ, είχε μια σοβαρή συζήτηση με τις κόρες της για ένα θέμα συμπεριφοράς. Τότε η Ευριδίκη, είπε: ''Συμφωνώ μαζί σας, αλλά δεν συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες... Να, η Άλντα κυκλοφορεί μπροστά στον αδελφό της, μόνον με τα εσώρουχα... Το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό... Και την έχω δει που όταν τον φιλεί, τον φιλεί στο στόμα...'' ''Τα έχασα κυρία Πολυάνθη... Μιλούσαμε όλο το βράδυ με τα παιδιά μου, σχεδόν ξενυχτήσαμε... Και τι δεν τους είπα... Μα πείτε μου, πώς γίνεται να μην υπάρχουν όρια σε μια οικογένεια; Και η μάνα τους, πώς επέτρεπε τέτοια κατάσταση μέσα στην οικογένειά της;;'' ''Μπορεί να μην το είχε αντιληφθεί κυρία Μαίρη... Μου είπατε ότι η μητέρα εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και λείπει ώρες πολλές από το σπίτι... Οπότε, πιθανότατα η κατάσταση να της ξέφυγε από τα χέρια, χωρίς να το καταλάβει... Αν τα παιδιά δεν έχουν την σκιά της μάνας μέσα στο σπίτι, τότε τα πράγματα δεν πάνε καλά...''

        Σκέφτηκα, ότι αν ήμουν στην θέση της και είχα ενδείξεις, θα έπρεπε να ανησυχώ και για το τι γινόταν στις σχολικές τουαλέτες, αμέσως μόλις κάτι με  αναστάτωνε ως μητέρα...Κάποια χρόνια δηλαδή πριν...Με τρόπο θα έπρεπε  η κυρία Μαίρη να είχε σιγουρευτεί εάν κάποιος δάσκαλος επόπτευε τον χώρο ή έκανε αιφνιδιαστικές εφόδους, ώστε να πράξει αναλόγως... Τώρα όμως ήταν πλέον πολύ αργά, άσε που και η ίδια το παραδέχθηκε ότι δεν είχε την αντοχή να το ψάξει εις βάθος...

       Ε δ ώ, θα  α ν ο ί ξ ω μια μεγάλη π α ρ έ ν θ ε σ η... Εμείς οι δάσκαλοι, στα διαλείμματα, είναι επιβεβλημένο να ρίχνουμε κι ένα βλέμμα κατά τις τουαλέτες...''Ε, Ρήνη,Λέττα και Πόπη, τι κάνετε τόση ώρα ; Γιατί σε κάθε διάλειμμα κάθεστε με τις ώρες εκεί μέσα; Γρήγορα σας παρακαλώ έξω, να παίξετε που έχει και λιακάδα...Ή :''Γιατί Στέλιο ανοίγεις τις πόρτες. όταν είναι μέσα κάποιος συμμαθητής σου;;Δεν το ήξερες ότι ήταν κατηλλειμμένη;;Έτσι λες;; Και γιατί δεν κτύπαγες πρώτα, αφού την είδες κλειστή; Αν τελείωσες από εδώ, πήγαινε να παίξεις σε παρακαλώ...''

       Ο δάσκαλος δηλαδή πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα, κάθε στιγμή, ώστε να προλαμβάνει τυχόν απρεπή περιστατικά... Από το κρυφοκοίταγμα, έως την αχρήστευση του χώρου, από ολόκληρα ρολά χαρτιού υγείας, πεταμένα μέσα στις τουαλέτες...Ουκ ολίγες φορές είδαμε κορίτσι σχολώντας, να μπαίνει στην τουαλέτα και βγαίνοντας, να φοράει  άλλα ρούχα... Ή και το ανάποδο. Κορίτσι που ήρθε στο σχολείο ντυμένο με τζιν και πουλόβερ, βγαίνοντας από την τουαλέτα, φορούσε κοντή φούστα και μπλούζα με μεγάλο ντεκολτέ...Ακόμα και γύρω-γύρω του σχολείου ρίχνουμε το βλέμμα μας. Έχουμε εντοπίσει  δυο παιδιά που συνεχώς  πηγαίνουν στο πίσω μέρος;;Ψυλλιαζόμαστε..Παρακολουθούμε... Έτσι ξετρυπώσαμε τον Αδάμ που κάπνιζε - παιδί της ΣΤ' τάξης - και την Άντζι που έκρυβε δύο μικρά δοχεία με λαδομπογιά...Πριν δύο ημέρες είχαμε βρει βαμμένα με κόκκινη και μπλε μπογιά, τα πλακάκια της εισόδου..Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από την συγκεκριμένη μαθήτρια, γιατί φαινόταν ήρεμο παιδί...Ήταν 12χρονη και πήγαινε στην Ε΄τάξη, διότι μόλις πριν πέντε μήνες είχαν φύγει  οικογενειακώς από την χώρα της και δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Στην αρχή μάλιστα, έγραφε με λατινικούς χαρακτήρες. Φωνάξαμε τους δικούς της στο σχολείο, οι οποίοι ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί μας. Την είχα στο τμήμα μου και δεν την άφηνα πλέον  από τα μάτια μου. Συζητήσαμε πολύ οι δυό μας ξεχωριστά, αλλά και μέσα στην τάξη. Για τους μετανάστες, για τις τρομερές δυσκολίες που συναντούν, αλλά και για τους όρους που υπάρχουν σε μια κοινωνία, όπως είναι το σχολείο, προς στους οποίους όρους πρέπει να δείχνουμε σεβασμό και να συμμορφωνόμαστε για το κοινό καλό... Καταφέραμε να μην στοχοποιηθεί και η Άντζι που ήταν από καλή πάστα, ξεπέρασε την αντίδραση για τον ξενιτεμό της - είχε αφήσει πίσω της παππούδες και φίλους αγαπημένους - και το θεώρησα μεγάλο κατόρθωμα όταν τελικά προσαρμόστηκε στην τάξη μας και απέκτησε φίλες... Τα παιδιά νιώθουν τον ξεριζωμό από τον τόπο τους, σαν ένα μεγάλο τράνταγμα που τα πονάει συθέμελα...Μέχρι να συνηθίσουν στο νέο περιβάλλον, το καθένα αντιδρά διαφορετικά... Το όποιο όμως λάθος το εντοπίζουμε και προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο γίνεται...Σιγά- σιγά η Άντζι ηρέμησε και δεν έφευγε από το πλευρό μου...

        Συμβαίνουν τόσα στα διαλείμματα...Όλα πρέπει να τα εποπτεύει ο δάσκαλος...Θα μου πείτε και τι να πρωτοκάμει κι αυτός ο έρμος;;...Όσα μπορεί... Γι' αυτό και γυρίζοντας στο σπίτι, δεν έχει αντοχή ν'ανοίξει ούτε το στόμα του και να πει λέξη...Ε δ ώ   κ λ ε ί ν ω την μεγάλη παρένθεση και ξ α ν α γ υ ρ ί ζ ο υ μ ε  στο αρχικό θέμα. Σκέφτομαι όμως, ότι η Ευριδίκη και η Άλντα στο σχολείο, σίγουρα θα πήγαιναν μαζί στην ίδια τουαλέτα... Κανένας δάσκαλος δεν τις είχε δει;; Δεν είχαν πέσει σε κανενός την αντίληψη;; Τι είδους εφημερία γινόταν στο δικό τους σχολείο;;Δεν είχε υποπτευθεί κανείς τίποτε;; Κανένας δεν τους είπε:  ''Ε, εσείς οι δυό δεσποινίδες...Πάλι κατά δω;;Και γιατί μπαίνετε μαζί μέσα παρακαλώ;; Για ελάτε να συζητήσουμε κάποια πράγματα στο γραφείο μου..''  Όμως, δεν έγινε καμία σύσταση... Άρα;; Άρα η επίβλεψη ήταν υπέρ του δέοντος, ελλιπής... Ελλιπέστατη θα έλεγα...

         Λοιπόν.Συνεχίζουμε...

       Η Μαίρη ηρέμησε, όταν μετά το Λύκειο οι φιλίες χαλάρωσαν και οι δυο φίλες είχαν χρόνια να συναντηθούν... Η δική της συνέχισε με την υπέροχη Ισμήνη. Η περίπτωση που ανάφερε η κόρη της η Ευριδίκη, μού θυμίζει τα λόγια ενός νεαρού γνωστού μας: ''Είχα πάει επίσκεψη στον Σ. που είχε κατεβάσει μερικά ποτηράκια... Όταν ήρθε η αδελφή του, την πήρε αγκαλιά, έβαλε το χέρι του μέσα στο ντεκολτέ της και της χούφτωσε το στήθος... Το κάνει συνέχεια και με αηδιάζει...'' ''Και η αδελφή του, τι είπε;;'' ''Να κάτσει ήσυχος και να μην κάνει βλακείες...'' Ο γιος 35άρης, η κόρη, 25άρα... Γόνοι πολιτευόμενης οικογενείας, οικονομικώς λίαν ισχυρής... Και οι γονείς, πού ήταν;; Απόντες... Και μάλλον από πάντα.... 

      Ζούμε σε ταραγμένους καιρούς... Το σπουδαιότερο κύτταρο της κοινωνίας, η οικογένεια, βάλλεται πανταχόθεν. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για γάμο ή για γονείς... Το τιμιότερο λοιπόν είναι, να μην κάνουμε παιδιά, εάν δεν νιώθουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε τόσες μεγάλες ευθύνες, όσες εμπεριέχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν κάνω παιδί και το πασάρω στις νταντάδες, ούτε ισοφαρίζω τις γονεϊκές μου υποχρεώσεις με πληθώρα πανάκριβων δώρων... Γιατί τότε βγαίνουν δυστυχισμένα παιδιά, ανάπηρα ψυχολογικά, έρμαια των μυριάδων πειρασμών που θα συναντήσουν, καθ' όσον δεν θα έχουν το αίσθημα των αναστολών, να τους βάζει φραγμό... Όποιος αποφασίσει να φέρει μια νέα ζωή στον κόσμο ετούτον, πρέπει να παλέψει για την πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού του... Να γίνει ο ίδιος παράδειγμα, να παρέχει ασφάλεια και να διδάξει αξίες και ιδανικά. Ο γονιός πρέπει με σιδερένια πυγμή να κρατάει τα ηνία της οικογένειάς του, διδάσκοντας ενσυναίσθηση, σεβασμό και βάζοντας απαραιτήτως όρια. Μέσα μας πρέπει να λάμπει η ικανότητα της χρυσής τομής, που θα μας βοηθάει να παίρνουμε την σωστή απόφαση, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας. Εάν κάτι ξεφεύγει, πρέπει να έχουμε την ικανότητα να το εντοπίζουμε και να το αποδιώχνουμε.

      Για το πώς πρέπει να ντύνονται οι γονείς μέσα στο σπίτι, ενώπιον των παιδιών τους, έχω μιλήσει εκτενώς σε άλλα κείμενά μου. Δηλαδή, δεν γυρίζω τσιτσίδι μπροστά στην κόρη μου ως πατέρας, δεν γυρίζω με τα εσώρουχα η μισόγυμνη εμπρός στον γιο μου ως μητέρα. Γενικώς μπροστά στις θυγατέρες και στους γιους μας, φερόμαστε  και ντυνόμαστε με ευπρέπεια. Τώρα εάν ανοίξει ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου και είσαι στο ντους,δεν σε πιάνει παράκρουση, αλλά λες ήρεμα και σταθερά: ''Την άλλη φορά σε παρακαλώ πολύ παιδί μου, να κτυπάς'' και δεν δίνεις συνέχεια...Μα και για άλλα ζητήματα, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά... Ακόμα και για τα πιο απλά... Το αγοράκι σου και το κοριτσάκι σου κοιμούνται στα κρεβατάκια τους, στο ίδιο δωμάτιο, όσο είναι μικρά. Μετά, αλλάζουν απαραιτήτως κρεβατοκάμαρες και κοιμούνται ξεχωριστά... Είναι δυνατόν η κόρη σου να δει τις βραδινές, εφηβικές ονειρώξεις του γιού σου;; Πολλή σκέψη θέλει;;; Ούτε η θυγατέρα ή ο γιος θα διασχίζουν γυμνοί το σπίτι, μη σεβόμενοι κανέναν... Ο σεβασμός πρέπει να ριζώσει μέσα τους και από μόνοι τους να μην διανοηθούν ότι μπορεί να κάνουν κάποια πράγματα... Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει κι ο γονιός για να βοηθήσει, τόσο το καλύτερο. Η Ρίτα, μία γνωστή, όσο ήταν τα παιδιά της μικρά, τα έκανε μαζί μπάνιο. Ώσπου μια μέρα μας είπε: ''Τέρμα το ομαδικό μπάνιο... Δεν ξέρετε τι έπαθα... Τα είχα στην μπανιέρα, όταν η Λίλη άρχισε να χαϊδεύει το πουλάκι του Χάρη και ο Χάρης άρχισε να χαμογελά ευχαριστημένος!!!'' Η Ρίτα άργησε... Ο Χάρης ήταν Δ΄Δημοτικού και η Λίλυ Α΄... Ευτυχώς που το κατάλαβε... Δ΄Δημοτικού... Αν σκεφτείς ότι τώρα τα αγόρια μπαίνουν στην προεφηβεία από την ΣΤ΄τάξη... Έπρεπε να ήταν πιο ψυλλιασμένη...

      Και τα χάδια στα παιδιά μας,  ε κ ε ί  που δεν τα κάνουν να νιώθουν περίεργα... Ο καταπληκτικός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ, έλεγε όπως θυμάμαι, ένα βράδυ σε αφιέρωμα που του είχε κάμει η ΕΡΤ: ''Έρχονται οι μανάδες και μου λένε ότι κάνουν τα αγόρια τους οχτώ χρονών μπάνιο. Γιατί καλή μου; Δεν μπορεί μόνο του ή ευχαριστιέσαι εσύ; Μία μου είπε κάποτε: Αχ, γιατρέ μου!!! Δεν ξέρετε τι χαρές και γέλια κάνει ο χρονιάρης μπέμπης μου, όταν του φιλώ το πουλάκι του!!! Κι εγώ της απάντησα: Κι εμένα αν μου το φιλούσατε κυρία μου, χαρές μεγάλες θα έκανα!!!! Τι είναι αυτό με κάποιες μάνες!! Όριο δεν έχουν οι βλογημένες!!!''

     Αχ, αυτά τα όρια... Αχ, αυτή η χρυσή τομή... Αχ, αυτός ο σεβασμός... Αχ, αυτά τα καημένα τα παιδιά, σε τι χέρια θα πέσουν... Και μην ξεχνάτε τις πικρότατες στατιστικές... Ο βιαστής των παιδιών, προέρχεται κατά ενενήντα τοις εκατό, από το στενότατο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον... Θείος, ανιψιός, παππούς, στενός γείτονας... Ο Θεός να φυλάει... Ανοίξτε τους τα μάτια ενωρίς. Γίνετε ο φωτεινός πυρσός που θα φωτίζει τα βήματά τους και θα τους ζεσταίνει την καρδιά... Αφού συνειδητά γίναμε γονείς, οφείλουμε να παραδώσουμε στην κοινωνία ένα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά υγιές μέλος, που θα σκορπίζει το φως της Ανθρωπιάς στο πέρασμά του... Δια τούτο, τα μάτια μας ολάνοιχτα πάντα...Και αρωγοί στην προσπάθειά μας, οι σωστοί, εμπνευσμένοι δάσκαλοι...