ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΠΥΡΚΑΓΙΑ !!!

Τόποι αιμάτινοι, φριχτοί, βουλιάξαν την ημέρα...

Κόκκινο, πύρινο βρυχήθηκε το στόμα της φωτιάς...

Βογγάει η γης στο πέρασμα δαιμόνιας πυρκαγιάς,

που όλα τα εμαύρισε η εδικιά της χέρα...

Αντίο γαλήνη τώρα πια... Αντίο αρμονία

κι εσύ μπαρουτοκανισμένε μ' ουρανέ.

Ο κεραυνός θανάτωσε την πλέρια μελωδία,

μας τσάκισες αλύπητα, φλογάτε χαλασμέ...

Στάχτη τα πάντα γίνανε, τα πάντα σαρωθήκαν...

Ντουμάνιασε ο  ορίζοντας,παντού συντρίμια, πόνοι...

Λαμπάδιασαν τα δάση μας, η θλίψη, μάς σκοτώνει...

Τα σπίτια μας, τα ζωντανά, τα λούλουδα χαθήκαν...

Πύρινη γλώσσα σέρνεται με θράσος και οργή...

Υψώνεται σαν Κέρβερος, κανείς να μην την φτάσει...

Το ξέρει πως ο άνθρωπος δεν θα τηνέ προφτάσει,

κι όλο φιδογυρίζεται σαν λαίλαπα γοργή...

Τι πόνος, θλίψη και καημός, υψώνεται ψηλά...

Πασχίζουνε οι άνθρωποι το τέρας να σκοτώσουν...

Από τις φλόγες αγροικάς σαν το κερί να λιώσουν...

Μα, δεν λυγούν και μάχονται με θέρμη, ηρωικά...

Κι όταν οι φλόγες σβήνονται, μετρούνε τις πληγές τους...

Άγρια ζώα κι ήμερα, θυσία τραγική...

Περβόλια, σπίτια και σοδειές, απώλεια μαζική...

Οι κόποι όλοι μιας ζωής, ρημάδια στις αυλές τους...

Δάση που λαμπαδιάσατε... Τοπία;; Αποκα'ί'δια...

Χιλιόχρονες, ιστορικές, πολύκαρπες ελιές...

Τα καλοκαίρια τρέμουμε πως θα συμβούν τα ίδια...

Θα καίγονται τα όνειρα, οι μνήμες, οι ψυχές.

 Μαύροι κορμοί ορθώνονται στην μαυρισμένη γη μας...

Σπαράζει η φύση στο φριχτό, ολέθριο φονικό...

Μιά παγωνιά αργοσέρνεται βαθιά μες στο κορμί μας

και οδυρμός ακούγεται πάνω στον πανικό...

Τώρα σαν τα φαντάσματα στέκονται όλα γύρω...

Θαρρείς και μαύρα αερικά σκεπάσαν το βουνό, 

μαύροι καλόγεροι σκυφτοί που σκέπασαν το μύρο...

Την νύχτα αφουγκράζεσαι της φύσης τον λυγμό...

Τσακίστηκε, γονάτισε η έρμη απαντοχή μας...

Μα, εκεί που ανταριεύαμε, ξανάρθε η  ε λ π ί δ α...

Δυό φυλλαράκια πράσινα με έκπληξη τα είδα,

να ξεφυτρώνουν απ' την γης, κι ευφράνθη η ψυχή μας!...

Θεέ μου, εσβήστη η πυρκαγιά!! Μερόνυχτα βογγούσε...

Γροθιά γινήκαμ' όλοι μας, πατάχθη το θεριό...

Τώρα μαζί θα γιάνουμε τον πόνο που αλυχτούσε

και θα παλέψουμε να 'ρθεί, χρυσό το πρωινό!...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Άστρα φαρφουρένια, στης νυχτιάς κυλήσαν την μετώπη...

Άλικη γύρη που τον δρόμο πήρε τ' ουρανού.

Ψυχή και θάλασσα έσμιξαν στην στράτα του γιαλού,

τραγούδι του Οδυσσέα για την Πηνελόπη...

 

Με μύριους γαλαξίες εστόλισα την πλάση εγώ,

με φλόγες που ξεστράτιζαν από τον εαυτό μου...

Τα πάντα αναλυτό χρυσάφι βρίσκω εντός μου...

Στου έρωτα το θάμπος να φλεγώ...

 

Για σένα θά 'ναι πάντοτε η κάθε απαντοχή μου...

Μας ύψωσαν στα σύμπαντα αγγέλοι, τραγουδώντας

και στα ουράνια που μας πήγανε πετώντας,

θα σου χαρίσω σε μιά κούπα την ψυχή  μου...

 

Ουράνιο τόξο μου που, σαν στραφτάλιζες εκεί ψηλά,

θαρρείς και βάλθηκες τον ήλιο μου να ισκιώσεις,

με ροδαχτίδες είπες να τον λιώσεις 

και να τις ρίξεις δω, στην γη μας, χαμηλά...

 

Ποτέ η αγάπη μας δεν θα γνωρίσει την οργή...

Πάντα στο ύψιστο θα πάλλεται να φτάσει...

Στ΄αστέρια πάνω θα ποθεί να ξαποστάσει

και θ' ανατέλλει ελπιδοφόρα και γοργή...

 

Εκρέμασα στο στήθος σου ολόχρυση καδένα...

Λόγια σφαλίζονται στις στάλες της νοτιάς...

Το πάθος μας απλώνεται σε θάλασσα φωτιάς...

Εμπόδιο δεν στάθηκε μπροστά μας, ούτε ένα!!

 

Μαζί μου αγάπη μου στο όνειρο θα φτάσεις...

Η φλόγα μέσα μας για πάντα θα κρατεί...

Κανένας γύρω μας δεν θά 'βρει το  ''Γιατί;''.

Γείρε στον ώμο μου να ξαποστάσεις...

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ...

Τα δυο τελευταία κείμενα που ανάρτησα κατά τις τελευταίες τραγικές για την Ελλάδα μας ημέρες, με τίτλο ΝΥΧΤΑ και ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ, τα είχα γράψει το ....2007, κατά την καταστροφή της Πάρνηθας και της Ηλείας, από τις αδηφάγες φλόγες... ΔΕΝ χρειάστηκε ν' αλλάξω τίποτε. Μόνον στον ΑΦΑΝΙΣΜΟ, αντί Μαίναλο και Ζαχάρω, έβαλα Εύβοια και Ιτέα... Το διανοείσθε;;; Ο  ί δ ι ο ς πανομοιότυπος σπαραγμός τότε και τώρα... Ίδια η ανυπολόγιστη καταστροφή περιβάλλοντος, ίδιος ο σπαραχτικός θάνατος ζώων, ίδιο το γοερό κλάμα πάνω από την κατεστραμμένη περιουσία και το οδυνηρό χάσιμο του σπιτιού σου που εξανεμίστηκε σε μαύρα αποκαΐδια... Νιώθοντας την φρικιαστική ομοιότητα με το σήμερα, ό μ ο ι α, έστω και εάν πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια, διαλύθηκα κυριολεκτικά... Έφριξα...

    Πώς είναι δυνατόν να μην έγιναν τα απαραίτητα μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, όταν μάλιστα μεσολάβησε και η τραγωδία στο Μάτι;;;; Πώς δικαιολογούνται ότι και πάλι το κράτος βρέθηκε ανέτοιμο;;; Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια;;; Πώς μπορούν και αντιμετωπίζουν οι κρατούντες τον ελληνικό λαό που ξανακαίγεται μόνος και αβοήθητος;;; Πώς είναι δυνατόν να έχουν μούτρα και να τον αντικρύζουν κατάματα χωρίς να αισχύνονται για την πλήρη ανικανότητά τους;;; Λέγοντας από την τηλεόραση "Συμπάσχουμε και λυπούμαστε..." νομίζουν ότι έτσι εξαλείφουν τις τεράστιες ευθύνες τους;;; Ένα συγγνώμη, ανασταίνει το καρβουνιασμένο ελάφι; Ένα συγγνώμη ξαναπρασινίζει το κατακαμένο έδαφος;  Θα ξαναφυτρώσουν τα πανέμορφα δέντρα, θα ξαναϋψωθούν τα αφανισμένα σπίτια;; Θα ξαναβουΐξουν τα χαρωπά μελίσσια, θα πλημμυρίσει η ατμόσφαιρα οξυγόνο, θα εξαφανιστούν οι τοξικές ουσίες, θα στεγνώσουν τα κατακόκκινα από την πλημμυρίδα δακρύων, μάτια;;;  

    ΌΧΙ!!! Το συγγνώμη των "κυρίων" αυτών δεν αρκεί... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν προνοήσει.... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν οργανωθεί... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν βρει λύσεις... ΔΕΝ υπάρχει καμία δικαιολογία... Και μάλιστα γνωρίζοντας ότι παγκοσμίως το κλίμα άλλαξε επικίνδυνα... Θύμα κι αυτό του ανθρώπινου παράγοντα... Φωτιές τεράστιες υψώνονται στην γειτονική μας Ιταλία, φωτιές με ανθρώπινα θύματα στην Αίγυπτο... Καταστρέψαμε το σύμπαν και η φύση εκδικείται... Θα έπρεπε λοιπόν να είναι υποψιασμένοι, να έχουν καταστρώσει σχέδιο σωτηρίας, εργαζόμενα ό λ α τα κόμματα μαζί για το καλό του τόπου, αφήνοντας κατά μέρος έστω και για μια φορά, τις ιταμές, πολιτικές τους ίντριγκες... Αντ' αυτού, αφήνουν την Ελλάδα το καλοκαίρι να καίγεται και τον χειμώνα να πνίγεται... Ποιες προφυλάξεις έχουν πάρει;;; Ποια σωτήρια διαβήματα έχουν γίνει;;; Ποια η ζώνη ασφαλείας για τα δάση μας; Πρέπει να τρέμουμε και να φοβόμαστε κάθε καλοκαίρι ότι θα καούμε και κάθε χειμώνα ότι θα πνιγούμε;;; Βέβαια έχουμε και ατομικές ευθύνες... Αυθαίρετα μέσα στα δάση, κτισμένα πάνω σε ρέματα μπαζωμένα και όλα αυτά εν γνώσει μας... Υπάρχει και η προσωπική ευθύνη του καθενός μας... Και πρέπει να το παραδεχτούμε και να αναλάβουμε κι εμείς τις όποιες ευθύνες μας πέφτουν στο μερτικό μας... Ευθύνη βέβαια έχουν και εκείνοι που έδωσαν άδεια να κτιστούν σπίτια μέσα σε δάση και πάνω σε ρέματα... Η ευθύνη είναι συλλογική.... Υπάρχουν όμως στην πλειοψηφία, κι αυτοί που είναι καθ' όλα νόμιμοι και την δύσκολη στιγμή, όταν έρχεται ο όλεθρος της φωτιάς, έχουν δυσβάσταχτες απώλειες, υποφέρουν όλοι μαζί, γιατί η πυρκαγιά  δεν κάνει διακρίσεις...

           

    Ό μ ω ς , δεν είναι η πρέπουσα στιγμή να αποδώσουμε ευθύνες... Θα έρθει ο καιρός που θα απολογηθούν και οι τωρινοί και οι προηγούμενοι κρατούντες για την αδικαιολόγητη ολιγωρία του πολιτικού συστήματος... Τ ώ ρ α  πρέπει να δώσουμε   ό λ ο ι  τα χέρια, για να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί και να επουλώσουμε πληγές που θα αιμορραγούν για πολύ καιρό ακόμη... Τι να πεις για την οικολογική καταστροφή;; Θα γίνει αναδάσωση λένε... Μα η αναδάσωση έχει δικούς της απαράβατους κανόνες τους οποίους π ρ έ π ε ι  να σεβαστούμε... Δεν μπορούμε να φυτέψουμε όποιο δέντρο θεωρήσουμε εμείς κατάλληλο... Υπάρχουν εξειδικευμένοι επιστήμονες που  π ρ έ π ε ι   να συμβουλευτούμε και να τους ακούσουμε με θρησκευτική ευλάβεια... Διαφορετικά τα αποτελέσματα θα είναι οικτρά... Η φύση έχει τους δικούς της νόμους, τους οποίους είναι απαραίτητο να αφουγκραστούμε... Έγινε παλαιότερα απόπειρα να φυτευτούν βελανιδιές σε πευκοδάσος και η φύση αντέδρασε... Ξαναφύτρωσαν πεύκα που έπνιξαν τα νέα φυτά... Εκτός αν βάλουν άλλα δέντρα, στις εξωτερικές παρυφές του δάσους... Μ ό ν ο ν τότε υπάρχει  πιθανή επιτυχία... Εδώ πρέπει να τονίσω, ότι τα καμένα που πρέπει να κριθούν αναδασωτέα, ΔΕΝ πρέπει να αφήσουμε να τα καταπατήσουν, για να μπουν ανεμογεννήτριες... Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες να συσπειρωθούν και να μην αφήσουν να πραγματοποιηθεί τέτοια βεβήλωση που θα απογυμνώσει τις περήφανες, πληγωμένες βουνοκορφές μας... Εξ άλλου, όπως άκουσα, ήδη η Γερμανία και άλλα κράτη, βλέποντας τι καταστροφή φέρνουν στο περιβάλλον, τις καταργούν... ΔΕΝ θέλουμε πλέον άλλα φαλακρά βουνά... Αρκετό κακό, οι υψηλά ιστάμενοι, μας έχουν κάνει... Με την παραμικρή καταιγίδα μας πνίγει η λάσπη... Αποτέλεσμα των σπουδαίων έργων τους... Φτάνει πια...

    Και οι υπεραιωνόβιες ελιές που κάηκαν;;; Μάρτυρες μεγάλων ιστορικών γεγονότων που ο χρόνος τις σεβάστηκε, αλλά ήρθε η πύρινη λαίλαπα και τις κατασπάραξε;;; Και τα αθώα ζώα που πέθαναν βασανιστικά, ουρλιάζοντας απεγνωσμένα, από τον χειρότερο θάνατο, που είναι ο θάνατος από φωτιά;; Θα στοιχειώσουν τα καμένα δάση από τις σπαραχτικές κραυγές τόσων αθώων πλασμάτων... Έγιναν λαμπάδες τα δύστυχα ζώα μέσα στο μαντρί, καθώς καιγόντουσαν ζωντανά, ουρλιάζοντας εφιαλτικά, μην έχοντας τρόπο διαφυγής, εγκλωβισμένα στον πιο αργό και βασανιστικό θάνατο... Και τα μελίσσια;; Οι τόσο απαραίτητες για την ζωή αδικοχαμένες μέλισσες;;; Και το άγχος μπρος στον χειμώνα που έρχεται και που οι πλημμύρες θα είναι ανελέητες ένεκα της οικολογικής καταστροφής;;; Και οι περιουσίες ανθρώπων που ήταν ποτισμένες με ιδρώτα και όνειρα μιας ζωής;;; Εδώ η τηλεόραση σου χαλάει και δυσκολεύεσαι να πάρεις άλλη... Όχι να ξαναχτίσεις από την αρχή ένα ολόκληρο σπίτι... Θα δοθεί βοήθεια είπαν, στους πληγέντες... Και τι θα καλύψει αυτή η βοήθεια;;; Το χτίσιμο ενός ολόκληρου νοικοκυριού;; Ίσως να βοηθήσει.. Όμως θα ξαναφέρει πίσω τις χιλιάδες αναμνήσεις;;;

    "Να εκκενωθεί  πάραυτα το χωριό σας! Κίνδυνος!!!". Το ακούς και ο πανικός σε πνίγει... Να φύγεις;;; Εύκολο είναι;; Να αφήσεις πίσω σου τους κόπους μιας ζωής;;; "Τρέξε!! Η φωτιά κυκλώνει το χωριό!!!" Τρελαίνεσαι!!! Τι πρέπει να πάρεις μαζί σου;;; Τι μπορείς να σηκώσεις τούτη την φοβερή ώρα;;; "Τις φωτογραφίες των παιδιών μου!!! Έχω τόσα άλμπουμ!!! Δεν μπορώ να τα πάρω όλα! Τι;;; Δεν προλαβαίνω;;; Μα, θα καούν!!!! Θεέ μου!!! Εντάξει!!! Ξέχασα την τσάντα μου! Έχω τα χαρτιά μου μέσα!! Στάσου!!! Μην με τραβάς!!! Τα παιδιά μου!!! Είστε όλα εδώ;;;; Την γιαγιά!!! Βοηθήστε την!!! Δεν μπορεί να περπατήσει καλά!!! Γρήγορα!!! Το καλαθάκι να βάλουμε την γατούλα μας!!!! Και τον σκύλο μας!!!! Τον σκύλο μας!!! Ευτυχώς, είμαστε όλοι εδώ!!Φεύγουμε!!!!1 Μην κοιτάς πίσω μαμά!!! Θεέ μου, καίγεται η σκεπή μας!!! Θεέ μου!!! Λαμπάδιασαν οι τριανταφυλλιές!!! Καίγεται η βερυκοκιά μας!!!! Σταθείτε!!!! Ο σκύλος του γείτονα!!! Κλαίει!!! Τον άφησε δεμένον ο άχρηστος κι έφυγε!!! Λύσε τον, Κώστα!!!! Μπράβο παιδί μου!! Φέρ' τον μαζί μας!!! Τον γλυτώσαμε!!! Τρεχάτε!!! Δεν βλέπω τίποτε!!! Τι καπνός και φλόγα είναι αυτή!!! Τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί... Όλοι ζωντανοί... Και οι άνθρωποι και τα ζώα μας.... Αλίμονο στα άγρια ζώα... Θα προλάβουν να φύγουν ή θα γίνουν παρανάλωμα της φωτιάς;;; Μη!!! Μη κοιτάς Φωτούλα... Ναι κορίτσι μου... Είναι ένας λαγός... Δεν πρόλαβε να φύγει... Μην κοιτάς κοριτσάκι μου... Κι εσύ μαμά, κρατήσου!!! Εδώ... Επιτέλους φτάσαμε... Εδώ είναι μαζεμένοι όλοι... Θα περιμένουμε να δούμε πού θα μας πάνε... Αχ... Οι φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες μας... Οι αναμνήσεις μας... Κάηκαν κι αυτές... Τι μας έμεινε.;;; Εντάξει... Δεν κλαίω... Υπομονή.... Κράτα γερά τον Ντικ Γεράσιμε... Και τον σκύλο του γείτονα... Και την ψιψίνα μας... Έχουν τρομοκρατηθεί τα καημένα... Θέλω κάπου ν' ακουμπήσω... Δεν με βαστούν τα πόδια μου... Θεέ μου!!! Κάηκε όλο το βουνό!!! Θεέ μου!!! Λυπήσου μας!!!".......

    Τα παραπάνω δεν αποζημιώνονται... Ούτε οι αναμνήσεις, ούτε  η απερίγραπτη τρομάρα, ούτε τα αδικοχαμένα ζώα, ούτε η παραδεισένια ομορφιά του δάσους, ούτε  η καταστροφή του περιβάλλοντος, ούτε οι κόποι μιας ζωής που έγιναν στάχτη... Το έγκλημα κατά των ανθρώπων, των ζώων και της φύσης, επιτελέσθη... Ίσως κάποια μελλοντική στιγμή, τα σπίτια ξαναχτιστούν... Ίσως κάποια στιγμή, η πονεμένη γη ξανανθίσει... Η ανάμνηση όμως του εφιάλτη της δολοφονικής φωτιάς, θα σιγοκαίει σε μιαν άκρη της καρδιάς για χρόνια.... Το μέγιστο θέμα είναι να ΜΗΝ ξαναεπαναληφθεί τέτοια συμφορά... Μετά την τραγωδία στο Μάτι, νόμιζα ότι τέτοιον όλεθρο, δεν θα ξαναβιώναμε ποτέ... Πόσο έξω έπεσα... Το πάθημα δυστυχώς δεν έγινε μάθημα... Πάλι απροετοίμαστους μας βρήκε το κακό.... Λένε ότι μέχρις ώρας, 800.000 στρέμματα έγιναν στάχτη... Η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που πέρασε η Ελλάδα μας.... Το τραύμα που χάσκει, τεράστιο... Και προσοχή!!! Να ΜΗΝ επιτραπεί το κυνήγι στις κατεστραμμένες περιοχές... Αρκετά χόρεψε ο θάνατος εκεί... ΔΕΝ θα αποτελειώσουμε όποιο ζωντανό πλάσμα κατάφερε να επιζήσει...

    Εκεί όμως που θα είμαι καταπέλτης, είναι στο θέμα των εμπρηστών... Αυτό ΔΕΝ μπορεί να περιμένει... Επιβάλλεται  τ ώ ρ α  να συλληφθούν όσοι βαρύνονται με εμπρησμό και να τιμωρηθούν με την  μ ε γ ί σ τ η  των ποινών... Είναι σαδιστές εγκληματίες κατά συρροή, αισχροί προδότες της πατρίδας μας, απαίσιοι δολοφόνοι με αναρίθμητα φρικιαστικά εγκλήματα... Μας έκαψαν την γη μας... Δολοφόνησαν τα ζώα μας... Κατέστρεψαν τα όνειρά μας... Έκαναν κάρβουνο το βιος μας.. Δηλητηρίασαν τον αέρα που αναπνέουμε... Ξέσχισαν σε χίλια κομμάτια την καρδιά μας και μας βύθισαν στην πιο σκοτεινή απόγνωση... Έγιναν αιτία να πληγωθεί βαριά, ολόκληρη η πολυαγαπημένη μας χώρα... Οπότε;;;; Τους πιάνετε και τους φυλακίζετε ισόβια... Αληθινά ισόβια... Να μην ξαναδούν ποτέ το φως της ημέρας... Είναι ένα βδελυρό μίασμα που πρέπει να λιώσει κάτω από την μπότα της Δικαιοσύνης...  Και δικαιολογία, κ α μ ι ά...

    Και μέσα σε αυτό το πύρινο όργιο και την φονική αναλγησία κάποιων υπανθρώπων, κάποιοι άλλοι υπέροχοι  άνθρωποι, ξεχώρισαν με την ακατάβλητη δύναμη της ψυχής τους... Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ και ένα απέραντο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ' αυτούς τους ήρωες, που μπήκαν μέσα  στην φλεγόμενη κόλαση και πάλεψαν όπως ο Διγενής με τον Χάροντα στα φλογισμένα Αλώνια!! Θαυμασμός, συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη στους δικούς μας και ξένους πυροσβέστες... Στους ηρωικούς εθελοντές.. Στα παλληκάρια, στα κορίτσια, στους άντρες και στις γυναίκες που με κίνδυνο της ζωής τους δεν εγκατέλειψαν τον τόπο τους και όρμησαν να πολεμήσουν τον πύρινο εφιάλτη, με κίνδυνο της ζωής τους, με κλαριά, τσεκούρια, μάνικες και ό,τι άλλο μέσο σκέφτηκαν, σε έναν τιτάνιο, πυρακτωμένο αγώνα.... Στους διασώστες που έτρεξαν να σώσουν τα πυρόπληκτα ζώα, σεβόμενοι κάθε είδους ζωή με αυταπάρνηση και θάρρος μοναδικό... Στα κορίτσια που πήραν στο αυτοκίνητό τους τέσσερα αρνιά και ένα τραγί. Στον πυροσβέστη που έλυσε τον σκυλάκο, δεν τον άφησε να καεί ζωντανός και τον μετέφερε αγκαλιά σε ένα ασφαλές μέρος, ενώ γύρω του η φωτιά βρυχόταν...... Σε αυτούς που έστησαν κέντρο περίθαλψης πληγωμένων και χαμένων ζώων... Σε αυτούς που έτρεξαν να φέρουν τροφή, νερό, ρούχα, στους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας, αποδεικνύοντας ότι δεν χάθηκε ακόμη η ανθρωπιά... Στους ναυτικούς που βοήθησαν την από θαλάσσης διαφυγή των βασανισμένων και κυνηγημένων από τις αδηφάγες φλόγες συμπολιτών μας... Σε όλους αυτούς, η ευγνωμοσύνη θα είναι αιώνια... Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, δεν φτάνει, όσο μεγάλο κι αν είναι... Ο Θεός να τους έχει πάντα καλά και να δώσει να μην ξαναζήσει η ταλαιπωρημένη χώρα μας τέτοια συμφορά....

    Για καιρό οι Δρυΐδες θα κλαίνε δίπλα στα κατακαμένα σπίτια τους, τα άλλοτε καταπράσινα, υπερήφανα δέντρα.. Θ' αργήσει η καμένη γη να ξαναβγάλει πράσινο ελπιδοφόρο χορτάρι... Οι πληγές του δάσους τεράστιες... Όπως τεράστιος και ο καημός των πληγέντων ανθρώπων... Σίγουρα η Πολιτεία θα βοηθήσει κάπως. Και θα έρθει κάποτε και η στιγμή του απολογισμού... Την ελπίδα όμως την παίρνουμε από το θάρρος και την θυσία όλων αυτών που έπεσαν με αυταπάρνηση μέσα στην πύρινη λαίλαπα, έχοντας στόχο να σβήσουν τις τεράστιες φλόγες και να περισώσουν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να περισωθεί... Αυτοί είναι Ά Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι, με όλα τα γράμματα, κεφαλαία... Σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους - νέους, κορίτσια, άντρες, γυναίκες, παππούδες - σε αυτούς εναποθέτουμε τις ελπίδες μας και την απαντοχή μας.... Ο Θεός να τους έχει  π ά ν τ α  καλά... Και με την δική τους ψυχική δύναμη και λεβεντιά, ίσως χαμογελάσει ξανά η λαβωμένη καρδιά της πανέμορφης πατρίδας μας...

ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ 2021

Τόσο πολύ δεν έκλαψα ποτέ,

Όσο τις τελευταίες μέρες...
Ταΰγετος και Εύβοια...
Μεσσήνη και Ηλεία...
Ιτέα... Όμορφα χωριά...
ΟΛΑ... κατεστραμμένα...
Τ’ αφάνισε ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ της πυρκαγιάς το τέρας...
Κλείνω την τηλεόραση...
Δεν θέλω να ιδώ άλλο...
Γιατί τέτοια θυσία αφύσικη;
Κι όσο περνούν οι ώρες ένα μόνο συναίσθημα φριχτό με κατακλύζει... 

Η Γνώση ότι είμαι μόνος μου πάνω σ’ αυτήν την πλάση...

Μόνος... Μόνη..
Έρημος... Έρημη...
Βοήθεια πια από ΠΟΥΘΕΝΑ δεν πρέπει να προσμένω...
Καράβι ακυβέρνητο η χώρα μου η έρμη,

όπου, κανείς πια δεν μπορεί να δώσει προστασία...

ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ...

ΚΑΗΚΑΜΕ...

Πότε θα κάντε κάτι;
Ανάθεμα σε κείνονε όπου μπορεί, αλλά δεν κάνει...
Ανάθεμα σε κείνονε όπου γραμμένον μ’ έχει...

Τι έγινε; Να τρέμω πλέον πρέπει, 

όταν θ’ αρχίζουν διακοπές 

και θα ’ρθει καλοκαίρι;
Η πιο ωραία εποχή κόλαση μου φαντάζει...
Κάθε κατακαλόκαιρο η Ελλάδα θα μικραίνει; 

θα λιγοστεύουν οι βλαστοί, θα ψήνονται οι άνθρωποι;

Πού ξανακούστηκε - Θεέ - 

επειδή ο βοριάς φυσάει, 

να καρβουνιάζονται οι αγροί, 

να καίγεται η ζήση; 

Κι οι ΑΡΧΗΓΟΙ, τι κάνετε;
Πώς ήσυχοι κοιμάστε;
Και θα ξανάβγει ο υπουργός να πει απ’ την οθόνη: 

«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι στην τόση τραγωδία...»

Ε, και;...
Αυτός μας έσωσε; Ξανάζησε ο φίλος, που κάηκε αβοήθητος, 

μες στ’ αυτοκίνητό του;
ΚΑΙ ΠΟΙΑ
ΚΑΙ ΠΩΣ η προστασία;
Και ως πότε θα καραδοκεί τόση αναλγησία;
Μια τραγωδία κάματε εφέτος την Ελλάδα...
Το καλοκαίρι ο φονιάς;
Οι άνεμοι ο εχθρός μας;
Να τρέμουμε αν πιο πολύ φυσήξει ο αγέρας; 

Πώς ξεπηδάνε φονικές οι φλόγες του διαβόλου;
Ποιο χέρι ασυλλόγιστα τελειώνει τις ζωές μας;

Πώς εμφανίζεται ξανά ο πύρινος εφιάλτης;

«Λυπάμαι, συγκλονίζομαι, στην τόση τραγωδία...»

Κράτα για ΣΕ το κλάμα σου και δώσε μου εμένα 

πίσω γερά ολοζώντανα όσα η φωτιά μου πήρε...

Θέλω τον φίλο που ’κάψε η λαίλαπα το βράδυ...
Θέλω τα ζώα τα ήμερα όπου θυσία εγίναν...
Θέλω τα ζώα τα άγρια που η πυρά τα πήρε...
Θέλω τα δάση τα έμμορφα που γέλασαν στον ήλιο...
Θέλω το σπίτι μου, αυτό που το ’χτιζα με αίμα...
Θέλω - όσο φτωχά κι αν ήτανε - εκείνα που ’χα μέσα,
που δούλεψα μια ζωή τίμια να τ’ αποκτήσω

και που δεν έχω μια δραχμή πλέον να ξαναρχίσω..

Μα πιο πολύ, σου ’πα, θέλω πίσω ΑΥΤΟΥΣ που χάθηκαν για πάντα... 

Οι πυροσβέστες, οι ήρωες, οι φίλοι στο χωριό μου, 

τι είχε μέσα του ψυχή, ποιος θα το φέρει πίσω;

Μέσα σε θάνατο φριχτό τέλειωσαν τη ζωή τους, 

χωρίς να φταίνε κανενός, μιαν ηλιόλουστην ημέρα...

ΓΙΑΤΙ;

Ω!
Προς που να στρέψω να το πω;
Και ποιόνε να ρωτήσω;

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί αφήσατε τη χώρα μες στις φλόγες;
Τέτοια θυσία φοβερή,

σε ποιον θεό εγίνη;
Τέτοια εκατόμβη τρομερή, σεισμό δεν έχει φέρει;
Εκτός κι αν δεν το νιώθετε, γιατί δεν σας αγγίζει...
Και μην θυμώστε...
Αν θέλατε ΑΛΗΘΙΝΑ, λίγο να προστατέψτε,

μήπως ΚΑΤΙ, ΚΑΤΙ

θα έπρεπε να είχατε προβλέψει;

Εγώ στέλνω τ’ ΑΝΑΘΕΜΑ σε όποιον έχει φταίξει...

Κι αλίμονο...
Πες μου, τι να προσμένω;
Τι να γροικώ, πατρίδα μου καημένη;
Μόνη και απροστάτευτη πλες και, όπου σε βγάλει...
Μόνο «κουράγιο» σήμερα δεν πρόκειται ν’ αρθρώσω...
Γιατί οργή έχω μέσα μου και θρήνο... θρήνο βαρύ, ατελείωτο

Κι οργή... οργή στην κάπνα βουτηγμένη...

Πολυάνθη Βουτσινά

Υ.Γ.:  Να κάνω μιαν ερώτηση;

        Θα υπάρξει ΤΙΜΩΡΙΑ;

        Κι αν ναι, η τιμωρία, πότε;

ΠΟΙΚΙΛΑ

               ΜΗΤΕΡΑ

 Η σκέψη σου κοντά μας, στον πόνο την χαρά.

Προστάτης άγγελός μας, απλώνεις τα φτερά!!

----------------------------------------------------------------------------------

              ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Σ'ευχαριστώ που είσαι εσύ η λατρευτή μαμάμου,

καιξέρω πως παντοτινά, θα βρίσκεσαι κοντά μου!

Πατέρας, Λούνα και μαμά, μαζί κι εγώ η κόρη,

ακλόνητη η φαμίλια μας, γερή ωσάν τα όρη!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, μανούλα μου, τα πάντα ν' αποκτήσεις!

Η Παναγιά να σε φυλά, ποτέ να μην λυγίσεις!

Νά 'σαι καλά, νά 'σαι γερή, πανέμορφη μαμά μου!

Είσαι για μένα μάνα μου, το φως μες στην καρδιά  μου!!

--------------------------------------------------------------------------

               [Το έγραψα για να το δώσει η Μυρτώ, στην μανούλα της]

-----------------------------------------------------------------------------------------

                                             ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Απόψε που τα κρίνα στον γιαλό,λυγίσαν στο γοργόπνευστο τ' αγέρι,

απόψε που μου έδωσες το χέρι,φωτίσανε τ' αστέρια στο μυαλό...

                                                         [ ή:  ανθίσανε τα ρόδα στο μυαλό...]

Απόψε που τα κρίνα στον αγρό, τα λύγισε γοργόπνευστο αγέρι,

απόψε που μυ έδωσες το χέρι, σαν ψίθυρος , σαν φλοίσβος, θα στο πω...

Απόψε και στον μπάτη θα τα πω, τα λόγια που μου βγαίνουν σαν το δάκρυ...

Απόψε ως του σύμπαντος την άκρη, μαζί σου  μες στ' αστέρια θα χαθώ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

                         Σ τ έ φ α νο ς  Τ σ ε ρ ν ά κ η ς  [ μαθητής μου, τελειόφοιτος Πανεπιστημίου]

Καλά Χριστούγεννα, κυρία Πολυάνθη!!Πάντα θα είστε η παιδαγωγός και σκηνοθέτης στα θεμέλια της ζωής των μαθητών σας, στα παιδικά μας χρόνια!!!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                      ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΟΥΓΕΝΝΑ, σε όλους μας!!!!

Ο  νεογέννητος Χριστός, να φέρει την υγεία, την γαλήνη, την εσωτερική αρμονία και το ανέσπερο φως του, στον καθένα από εμάς!Να μαλακώσει τις καρδιές, να δείξει τονσωστό δρόμο στους κρατούντες καινα σπείρει την ανθρωπιά και την ζεστασιά στην παγωνιά του κόσμου... Είναι η πιο συγκινητική, νοσταλγική γιορτή... Το παιδί μέσα μας, μακάρι να αφυπνιστεί και να πορευτεί σε έναν δικαιότερο, ηθικότερο και φωτεινότερο αύριο...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                  ΕΡΜΗΣ

Αυτό με την τουαλέτα, πού το πας;;Πώς το καταλαβαίνουν ότι οδεύεις προς τα άδυτα της απόλυτης μοναξιάς; Τρέχει ο δικός  μου μπροστά, ανεβαίνει στον νιπτήρα και πίνει από την βρύση που πρέπει να έχω ανοίξει... Μέχρι να σηκωθώ από τον θρόνο μου,στέκει στην πόρτα και μου μιλάει κανονικά...Κάνει και καμιά βόλτα... Αν μάλιστα αργήσω,έρχεται και τσεκάρει μουπμουρίζοντας τσαντισμένος!! Οπότε Δάφνη μου, καταλαβαίνω τα μάλα! Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς, από Αθ'ηνα μεριά!!!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                ΕΡΩΤΙΚΟ

Κοντά μου έλα γείρε, το πάθος μάς πήρε,

μπροστά μας φωτιάς μονοπάτια...

Διαλύσου για μένα, αφέσου σε μένα,

και γίνε για μένα κομμάτια...

Εγώ θα οδηγήσω με στόμα και χέρια, 

εσέ για να φτάσεις  στα  ουράνια...

Κι αφού θα φωνάξεις, σφιχτά θα μ' αρπάξεις,

μαζί να χαθούμε στο θαύμα....

               Λατρεύω να λιώνεις στα δυό μου τα χέρια...

               Λατρεύω να τρέμεις μπροστά μου....

               Και σαν έρθει η ώρα εσύ να μ' αγγίξεις,

                μ΄ορμή σπαρταράω βαθιά σου

                και μένω δεμένος σιμά σου....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από την μαθήτριά μου, ΝΙΚΗ ΚΑΠΟΥΣΟΥΖΗ

Ήσασταν μαζί στο σχολείο ,με την κυρία Πολυάνθη;;;Φοβερο! Την είχα δασκάλα στο δημοτικό και ομολογώ πως η γνωριμία της, με καθόρισε!! Σπάνιος άνθρωπος με αστείρευτο πνεύμα και ψυχικό πλούτο... όπως κι εσείς!!!   

[ Το έγραψε προς τον καθηγητή της Γερμενή]

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ  ΓΕΡΜΕΝΗΣ [ Ιατρός] : Νοσταλγία απέραντη! Αλλά και η σύμπτωση να έχουμε την ίδια μαθήτρια, είναι υπέροχη! Να προσθέσω, ότι εκείνη  η ...λόγια γλυκύτητα της φυσιογωμίας σου, σ' έκανε μορφή αξέχαστη ανάμεσα στους συμμαθητές. Για του λόγου το αληθές, την άποψη αυτή την μοιράστηκα πρόσφατα με τον Τζέρρη τον Στεφανάτο[ψυχίατρος]  με τον οποίο συναντιέμαι κάπου- κάπου.

  [Ο Τζέρρυς ήταν δικός μου συμμαθητής, ο Γερμενής πρέπει να είναι ένα χρόνο μικρότερός μου]

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΟΛΥΑΝΘΗ: Καλέ μου Αναστάσιε, με συγκινούν τα λόγια σου... Τι όμορφη, απαλή, νοσταλγική γραφή! Τι συναίσθημα! Ευχαριστώ τον Θεό που βρεθήκαμε. Είδες όντως τι σύμπτωση; Να έχουμε την ίδια μαθήτρια!! Σ' εμένα ήταν στα τρυφερά της χρόνια, ένα γλυκό παιδί με ανοιχτόχρωμ μαλλάκια, όλο αθωότητα!!! 

        Αναστάσιε, αν δεις πάλι τον Τζέρρυ, δώσε του τους θερμούς χιρετισμούς μου και εάν θέλει, το τηλέφωνό του. Θέλω πολύ να τον αακούσω... ΔΕΝ ξεχνώ... Σε ασπάζομαι με νοσταλγία..

                    ---------------------------------------------------------------------------

[Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε με τον Τζέρρυ. Πέθανε το ίδιο καλοκαίρι]

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                Ρ ί τ σ α   Κ α ρ α μ α ν λ ή

Αγαπημένη μου Δασκάλα, σας ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ευχές σας! Να ξέρετε ότι η παρουσία σας και οι διδαχές σας, χαράκτηκαν με ανεξίτηλο τρόπο στην ψυχή μας και καθοδήγησαν τα βήματά μας, στα χρόνια που ακολούθησαν. Ακόμη και σήμερα μέσω των νέων τρόπων επικοινωνίας, συνεχίζετε να αποτελείτε πηγή  έμπνευσης και ώθησης για δημιουργία. Για μένα είστε η επιτομή και ο ορισμός  της λέξης  ''Δασκάλα''.  Εύχομαι  μόνο και ελπίζω να σας μοιάσω έστω και στο ελάχιστο, ως δασκάλα. Σας ευχαριστώ πολύ, να είστε πάντα καλά !!!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                         Σ ο φ ί α  Κ α ρ α λ ί δ ο υ

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη σκέψη και τις υπέροχες ευχές σας!!!  Χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να σας γνωρίσω, να είστε δασκάλα μου και όλα αυτά που μου διδάξατε και με κάνατε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα!! Ελπίζω να σας κάνω συνεχώς υπερήφανη για μένα και να μεγαλουργούμε μαζί!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                 ΜΑΡΙΑ  ΜΙΧΟΥ

Κι εσείς υπήρξατε μεγάλο στήριγμα και έμπνευση στην ταυτότητά μου... Ευγνωμοσύνη και αγάπη!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                              ΕΛΙΝΑ   ΓΟΥΣΗ

Αν θυμηθώ μια στιγμή στην ζωή μου που με καθόρισε, σήμανε την αλλαγή και γέμισε σπόρους το ανακατεμένο μου χώμα, αυτή ήταν όταν η ηλιαχτίδα Πολυάνθη Βουτσινά, μπήκε από το ευτυχώς ανοιχτό παράθυρό μου... Λατρεμένη μου κυρία Πολυάνθη!! Πόση χαρά πήρα  σήμερα που η Ελένη μου είπε ότι είστε στο  facebook !! Πόση χαρά που σας ξαναβρίσκω!!

 Ομορφύνατε την δική μας ζωή... Δεν υπάρχει  παιδί που άγγιξαν τα χέρια σας και δεν έγινε καλύτερο!!! Όσο για μένα, αγάπησα την λογοτεχνία χάρη σε σας!! Σπούδασα αρχικά Πολιτικές Επιστήμες και Πολιτική Θεωρία. Μετά έκανα και ένα δεύτερο Μεταπτυχιακό στην Διοίκηση  Ανθρώπινου  Δυναμικού και τα τελευταία χρόνια είμαι στην Νομική για δεύτερο Πτυχίο. Η μαμά μου είναι καλά και πολύ χαρούμενη που σας ξαναβρήκαμε! Θέλω πολύ να σας δω από κοντά, δασκάλα μου!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                ΙΣΙΔΩΡΑ   ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Αγαπημένη μου δασκάλα, κυρία Πολυάνθη, σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σας. Σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα χρόνια που μας χαρίσατε, για την αγάπη, την καλοσύνη και όλα αυτά που μας διδάξατε!  Σας ευχαριστώ που μας μάθατε να έχουμε μόνο αγάπη στην καρδιά μας και φυσικά δεν ξεχνάμε τις ΧΡΥΣΕΣ  ΣΕΛΙΔΕΣ και τα ΘΕΑΤΡΙΚΑ μας!!! Σας αγαπώ πολύ και σας στέλνω την αγάπη μου!!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΚΕΨΕΙΣ

Όσα θα πω, είναι δικές μου σκέψεις... Μετά από κάποια ηλικία, έχει ο καθένας αποκρυσταλλώσει μιαν άλφα γνώμη... Οπότε, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, απλά λέω την δική μου γνώμη. Αφορμή ένα τυχαίο συναπάντημα προχθές. Πήγαινα πρωί στον οδοντίατρο, όταν είδα να περνά στο απέναντι πεζοδρόμιο, μια γνωστή μου γυναίκα. Δεν γνωριζόμαστε, προσωπικά, απλά την συναντούσα αραιά και πού, εφ' όσον ζούμε στην ίδια περιοχή. Την κοίταξα δυο φορές, για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτή. Το δυο φορές πάει, στο ότι κάτι με ξένισε πάνω της. Συνέχισα τον δρόμο μου. Τώρα στο σπίτι μου, αναθυμάμαι το συναπάντημα. Η εν λόγω κυρία, έχει την ίδια ηλικία με μένα. Νιόπαντρη, την θαύμαζα αυτήν και την αδελφή της, για την ομορφιά τους. Δροσερές τότε κοπελούδες, με τα μίνι τους, με ωραίο σώμα, μετρίου αναστήματος, αλλά πολύ καλοβαλμένες. Μία από αυτές τις αδελφές συνάντησα προχτές... Τι μου έκανε εντύπωση;; Ήταν σαν να είχε ο χρόνος σταματήσει γι' αυτήν... Ίδια λεπτή κοψιά, με ένα μίνι πολύ κοντό, με λίγο πιο βαριές γάμπες, τα ψηλά τακούνια, τα ίδια μακριά κατάμαυρα μαλλιά, την ίδια σε στυλ ολόστενη φούστα και με ένα πρόσωπο... που δεν έκρυβε τα χρόνια της... Εκεί ήταν που σοκαρίστηκα λιγάκι... Ένιωσα απορία και ένα σφίξιμο στην καρδιά... Με λύπη την σκεφτόμουν... Μια φωτογραφία από το παρελθόν, με έντονα τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό της... 

Ο καθένας μας μπορεί να ντυθεί όπως θέλει, αρκεί να μην ξεφεύγει... Το ίδιο ντυνόμαστε στα εικοσιπέντε μας και το ίδιο στα εξήντα μας; Το ίδιο στυλ φοράμε στα τριάντα μας και το ίδιο στα εβδομήντα μας;; Εκτός κι αν φοράμε ρούχα κλασικά, διαχρονικά, που η μόδα τους δεν πέφτει ποτέ. Τότε εντάξει... Αλλά σούπερ μίνι και να έχεις περάσει και τα δεύτερα -ήντα;; Εμένα μου έφερε θλίψη η φιγούρα της... Σαν να είχε αγκιστρωθεί στον χρόνο και δεν ήθελε να συμβιβαστεί με την αλήθεια... Δεν θα έπρεπε κάποιος δικός της να της μιλήσει σχετικά;;

Αυτό που πιστεύω, είναι ότι πρέπει να σεβόμαστε την ηλικία μας και να μην φθάνουμε σε ακρότητες, διότι τότε είμαστε πολύ κοντά στο να γελοιοποιηθούμε... Μαλλιά μακριά ως την μέση και είσαι εβδομήντα χρονών;;; Μίνι λίγο κάτω από το εσώρουχο στα εξήντα εννιά σου; Και εάν τύχει και έχεις τα κιλά σου, πρέπει να αφήνεις αμανίκωτα τα μπράτσα σου, με τις δεκάδες ζάρες και το λύσιμο του δέρματος, να πηγαίνουν πέρα-δώθε, μοστράροντας και τις μπόλικες δίπλες στον αγκώνα σου;; Δεν πρέπει να μας διέπει όλες ένα αίσθημα καλαισθησίας;; Επειδή δεν είμαστε πλέον πρώτο νιάτο, πρέπει να αναγκάζουμε τον κόσμο να ανέχεται τους πλισέδες μας;; Εκτός κι αν πουν κάποιες, ότι δεν τις ενδιαφέρει, ζέστη κάνει, θα ξεμπρατσωθώ κι όποιου του αρέσει... Εντάξει, μα επειδή μεγαλώνουμε, δεν πρέπει να είμαστε και προσεχτικές στην εμφάνισή μας;; Επειδή μεγαλώνουμε, παύουμε να είμαστε θηλυκά;; Επιτρέπεται να χάνουμε την κοκεταρία μας;; Δεν νομίζω... Μες στο σπίτι γύρνα όπως θες... Αν όμως έρθουν να σε δουν τα εγγόνια σου, θα παρουσιαστείς μπρος τους σαν μουρλοκακομοίρα;;; Όχι βέβαια!! Θα χτενιστείς, θα βάλεις λίγο κραγιόν, άπλωσε και λίγο στα μάγουλά σου, για να σε δουν τα εγγόνια σου και να πουν: “Η γιαγιά μας η ωραία!!! Τι όμορφα που μυρίζεις γιαγιούλα!!” - διότι έχεις προνοήσει να βάλεις και λίγη κολώνια, για να μοσχοβολάς!!!!

Η σικάτη γυναίκα και το μπιζού της θα βάλει και το άρωμά της και τα σωστά ρούχα... Τις ακρότητες να φοβόμαστε... Θα σκεφτείς να φορέσεις μαγιό που αφήνει ακάλυπτο τον ποπό, όταν είσαι μάνα και συνοδεύεις στην πλαζ τον γιο σου ή την κόρη σου;; Θα μου φοράς αβυσσαλέο ντεκολτέ και θα είσαι σε παρέα με τον έφηβο υιό σου;;; Ούτε θα μου είσαι εβδομήντα κάτι και θα κυκλοφορείς με στενό κολάν και μπουστάκι, λες και μπεμπεκίζεις... Αυτά δεν μπορώ να τα διανοηθώ και όπου τα βλέπω σαστίζω και αναρωτιέμαι εάν η εν λόγω κυρία έχει επαφή με τον εγκέφαλό της...

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις της κατάθλιψης... Εκεί που σέρνεσαι με το ίδιο φουστάνι από καναπέ σε κρεβάτι και από κρεβάτι σε καρέκλα... Η κατάθλιψη σε βυθίζει... Τότε δεν σ' ενδιαφέρει τίποτε... Δεν πα να μείνει αξεσκόνιστο το σπίτι ένα μήνα.. Δεν πα να έρθουν τα παιδιά μου να με δουν... Εγώ θα παλουκωθώ στην πολυθρόνα που έχει βουλιάξει απ' το βάρος μου και δεν θα κουνηθώ ρούπι... Ας σερβιριστούν μόνοι τους... Εγώ, την φωλιά μου δεν την αφήνω... Άβαφτα τα μαλλιά μου;; Ε, και;;; Με μεγαλώνουν έτσι άσπρα που είναι;;; Ποσώς με ενδιαφέρει και κρέμα προσώπου έχω να βάλω μήνες... Εδώ δεν είναι μία φυσιολογική κατάσταση... Υπάρχει κατάθλιψη και προτού να μας ρουφήξει στην σκοτεινή δίνη της, πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια, ώστε να βγούμε από την ομίχλη και να ξαναβρούμε το φως και την όρεξη για ζωή... Δύσκολη κατάσταση, αλλά όχι μη αναστρέψιμη...

Όταν νικηθεί το θεριό με την συστηματική παροχή εξειδικευμένης βοηθείας, πετάς από πάνω σου το ρούχο που είχε λιώσει πια φορώντας το καθημερινά και αρχίζεις σιγά-σιγά να επιστρέφεις στην κανονικότητα, ξανααποκτώντας βήμα-βήμα την προτέρα σου ενεργητικότητα, ώσπου μετά από πολλές ψυχολογικές ανακατατάξεις, ξαναβρίσκεσαι σε ένα ικανοποιητικό σημείο δραστηριοποιήσεως... Το θέμα της κατάθλιψης είναι πολύ βαθύ. Εδώ απλώς το αναφέρω, δεν υπεισέρχομαι στο βάθος του προβλήματος, το οποίο χρειάζεται μία εμπεριστατωμένη και σοβαρή αντιμετώπιση...

Μεγαλώνοντας ηλικιακά, μία κάποια μελαγχολία θα την έχουμε, απόρροια ποικίλων λόγων... Πρέπει όμως να αντιδράσουμε, ώστε να μην μας πάρει από κάτω η μπάλα... Ξέρω ότι χρειάζονται ψυχικές δυνάμεις, που πολλάκις δεν τις έχουμε... Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε... Πρέπει να παλέψουμε, ώστε το δειλινό της ζωής μας να μην χάσει την λάμψη του και να παραμείνει φωτοπερυχημένο, μαγευτικό και φλογόχρυσο...

Ως άτομα κάποιας ηλικίας, έχοντα σώας τας φρένας, πρέπει να έχουμε εντός μας ευδιάκριτα χαραγμένη μιά χρυσή τομή, η οποία θα καθορίζει το επιτρεπτό και μη επιτρεπτό, σε όλα τα ζητήματα... Από τον τρόπο που ντυνόμαστε, μέχρι το πώς συμπεριφερόμαστε σε νύφες και γαμπρούς και από το τι λέμε, μέχρι τον τρόπο αντιμετώπισης του διπλανού μας.... Μεγαλώνοντας αποκτούμε πείρα, που υποτίθεται μας κάνει σοφότερους... Καιρός είναι, αυτήν την πείρα μας να την χαρίσουμε όχι αγχώνοντας και πιέζοντας παιδιά μας και γνωστούς, αλλά με ηρεμία, αντιλαμβανόμενοι εγκαίρως ως ποίο σημείο μπορούμε να προχωρήσουμε, για να μη γίνουμε φορτικοί... Και προτού κάνουμε υποδείξεις στους άλλους, καλόν είναι να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να κρίνουμε κουβεντιάζοντας μαζί του, και τον ίδιο μας τον εαυτό...

Μπορούμε να παραμείνουμε για πάντα νέοι, χωρίς να κάνουμε εξαλλοσύνες... Δεν πάει να πει ότι είσαι νέος αν ντύνεσαι σαν τζόβενο κι αν κυκλοφορείς με εξώπλατα και ξώστηθη, χωρίς να βλέπεις τις αντιαισθητικές ζάρες στην αρχή του στήθους... Δεν τό 'χουν σε τίποτε να σε πουν μουρλοκαμπέρω και αν είσαι άντρας να αποφανθούν ότι αυτός “Τό 'χασε και ξέγνοιασε”... Το νιάτο του εβδομηντάρη ή της εβδομηντάρας, δεν φαίνεται από το μαγιό στρινγκ ή από τα τατουάζ που πλέον έχουν σακκουλιάσει μαζί με την άλλοτε σφριγηλή επιδερμίδα, προκαλώντας οίκτο, γέλιο, αποστροφή ή και απαξίωση... Τα νιάτα πηγάζουν από την νεότητα της ψυχής που, παρά τα τόσα χτυπήματα παραμένει όρθια, στητή και αισιόδοξη... Τα νιάτα πηγάζουν από το μυαλό που στροφάρει και σε μια συζήτηση με νέους σε κάνει επιθυμητό στην παρέα νέων παιδιών, όπου η οξυδέρκειά σου, η κομψότητα της σκέψης σου, η ποικιλία των ενδιαφερόντων σου, η σικάτη εμφάνισή σου και η τρυφεράδα της κρίσης σου, σε κάνουν αληθινά αξιαγάπητο τόσο, που μόλις σε βλέπει η όποια παρέα των νέων, σε φωνάζουν με αληθινή χαρά να καθίσεις στο τραπέζι τους, επιδιώκοντας με αληθινό ενθουσιασμό την συντροφιά σου... 

Αλίκη Βουγιουκλάκη ίσως κάποιες να θέλησαν να γίνουν κάποτε, στα δεκαεννιά τους... Στα εξήντα τους όμως, αν επιχειρήσουν κάτι τέτοιο θα γίνουν αντικείμενο λύπησης ή σαρκασμού... Και πέστε μου, εκείνα τα κατάστικτα από τατουάζ κορμιά, πώς θα μπορείς ακόμα κι εσύ ο ίδιος να τα αντικρύζεις, όταν στα ογδόντα σου - και πολύ πιο πριν - το δέρμα σου θα έχει σακουλιάσει και θα κρέμεται;... Γι' αυτό λέω ότι σε όλες τις πράξεις μας πρέπει να πρυτανεύει η σκέψη και η χρυσή τομή... Τώρα αν μου πείτε : “Ας είναι καλά τα μπότοξ και οι πλαστικές εγχειρήσεις”, πάω πάσο, αλλά για ως πότε;;;; Άσε που αυτό δεν αφορά τον ευρύ πληθυσμό που δεν έχει τα οικονομικά μέσα να ανταπεξέλθει σε τόσο σοβαρά έξοδα...

Και μια απορία που έχω... Στις γυναίκες τελευταίως, εξαφανίσθηκε το πίσω μέρος του μαγιό, με αποτέλεσμα το πίσω μέρος της γυναίκας να μένει τελείως ακάλυπτο... Αυτό θεωρείται απ' ό,τι είδα σωστό, δεν βρήκα καμία αντίδραση από πουθενά... Άρα είναι νόμιμο. Τότε γιατί δεν φορούν μαγιό στρινγκ και οι άντρες;;; Μήπως θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων ένας γυμνός αντρικός ποπός σε κοινή θέα;;;; Μα δεν έχουμε ισότητα των δύο φύλων;;; Γιατί λοιπόν να μην επιτρέπεται το ίδιο και στους καημένους τους άντρες;; Μήπως τα γυμνά αντρικά οπίσθια προκαλούν την κοινή αιδώ, ενώ τα γυμνά γυναικεία οπίσθια όχι;;; Κάτι δεν μου στέκει σε όλο αυτό... Ακόμη και οι φεμινίστριες σιώπησαν... Αλήθεια, μια γυναίκα με τέτοιου είδους μαγιό, θα προχωρούσε έτσι μπροστά στον πατέρα της;;;.... Μα, τι λέω!!! Η ανόητη!!!! Και φυσικά θα το τολμούσε!!! Σ' εκείνη την σειρά της τηλεόρασης ΜΠΑΤΣΕΛΟΡ, όλες που έπαιρναν μέρος, γυμνοποπούδες ήταν!! [Το ίδιο και στο Σερβάϊβορ]. Και τις έβλεπε όλος ο κόσμος!!! Άρα και οι πατεράδες τους το είχαν αποδεχθεί!!! Δηλαδή θα πήγαιναν στο καφενείο και θα τους έλεγαν οι άλλοι θαμώνες, ΜΠΡΑΒΟ για τα εκπληκτικά οπίσθια της κόρης τους;; Και τίποτε να μην τους έλεγαν, όλο κάτι δεν θα κουβέντιαζαν οι άλλοι για το κορίτσι τους;;; Δεν θα το είχαν υποψιαστεί;; Ή θέλετε να μου πείτε ότι όχι μόνον δεν τους ένοιαζε το τι έλεγαν οι άλλοι θαμώνες, αλλά και υπερηφανευόντουσαν;; Τότε... Τι να πω... Ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω... Έμεινα στον καιρό που έλεγαν: “Άσε κάτι και για την φαντασία κορίτσι μου... Μην τα βγάζεις όλα στην φόρα!!” Θεωρώ υπερ σέξι γυναίκες την Σοφία Λώρεν και την Μόνικα Μπελούτσι... Χωρίς να τα έχουν όλα σε κοινή θέα, ήταν από τις πιο αισθησιακές και ερωτεύσιμες γυναίκες που πέρασαν από τον σινεμά...

Κι εγώ βρίσκω αφάνταστα σέξι τρεις νεαρούς που χορεύουν χασαποσέρβικο με μαύρο παντελόνι και ανοιχτό εμπρός άσπρο πουκάμισο ή τον ντυμένον στα μαύρα άντρα που χορεύει με την ντάμα του ένα παθιασμένο τανγκό, αποπνέοντας από την στιβαρή θέση του σώματός του, το πλημμυρισμένο από ένταση πρόσωπό του και τις γεμάτες ερωτισμό κινήσεις των χεριών του, μια απίθανη σέξυ και ερωτική διάθεση...

Με άλλα λόγια, μπορείς να αποπνέεις ερωτισμό κι ας είσαι ντυμένος κανονικά... Αρκεί να ξέρεις πώς να φερθείς και πόσο πάθος έχει η ψυχή σου....

Τώρα, δύνασαι να κάνεις ό,τι σου κατέβει στην κρεβατοκάμαρά σου, μόνη σου με το ταίρι σου... Δεν θα σε ενοχλήσει κανείς κι είναι όλα επιτρεπτά... Σε δημόσιο χώρο όμως, ας υπάρχει λίγο κράτει... Γνώμη μου... Ίσως κάποιος άντρας να μου έλεγε: “Εμένα αυτή η μόδα μου αρέσει... Ευφραίνονται τα μάτια μου... Δεν μας παρατάς κυρία μου;;;” Θα τον ρώταγα γιατί δεν ξεβρακώνεται έτσι κι αυτός, για τα γυναικεία μάτια... Τι θα μου απαντούσε;;; Ότι δεν θα γινόταν ποτέ ρεζίλι;; Να πάω να πνιγώ;; Ότι αν το απαιτήσει η μόδα αυτός είναι μέσα;;;...... Το θέμα είναι: Τα κορίτσια που φορούν αυτά τα μαγιό, δεν δειλιάζουν μπροστά στους αδερφούς και στους γονείς τους;; Μάλλον έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ ελαστικά τα ήθη και δεν λέω να το πάρω χαμπάρι. Εξ άλλου δεν επιθυμώ να συμβιβαστώ. Και δεν με θεωρώ πουριτανή... Οι κόρες μου φοράνε μπικίνι κανονικό και είναι κούκλες... Δεν είναι μοντέρνες;;; Ίσα-ίσα... Απλά έχουν άλλον κώδικα ηθικής... Και δεν βλέπω να υστερούν σε τίποτε... Είναι σε όλα μέσα... Μορφωμένες, μάνες, σύζυγοι, εργαζόμενες σκληρά, σωστές στις φιλίες τους, επαναστάτριες και σε πορείες όποτε πρέπει...

Μα, μην χαλάμε τις καρδιές μας... Όπως είπα στην αρχή, την δική μου γνώμη εκφράζω... Δεν έχω σκοπό να μαλλιοτραβηχτώ με κανέναν αντιφρονούντα... Εξ άλλου βρίσκόμαστε σε μιαν ηλικία που ο καθείς έχει διαμορφώσει την δική του γνώμη... Οι καιροί αλλάζουν και έκαστος εξ ημών και υμών, διαμορφώνει κατά πώς του ταιριάζει τις απόψεις του... Το τι πιστεύω όμως εγώ, εφ' όσον έχουμε ελευθερία λόγου και δεν την καταχρώμαι, δίνω στον εαυτό μου την άδεια να το εκφράσει άνετα, ευγενικά, διότι αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια...