Καλοκαιρινό μεσημέρι... Κάπου στην Ήπειρο, σε ένα χωράφι γεμάτο χόρτα που έχουν θεριέψει... Στην σκεπή ενός ψηλού μισογκρεμισμένου κτίσματος, ένα ζευγάρι πελαργών έχει κτίσει την φωλιά του. Οι νεοσσοί έχουν βγει από τα αυγά τους, όμως ακόμα δεν μπορούν να πετάξουν. Και οι δύο γονείς, στοργικοί και τρυφεροί, πετούν να φέρουν το φαγητό στα πολυαγαπημένα παιδιά τους... Κάθε φορά που φεύγει ο ένας, ο άλλος μένει πίσω να φυλάξει τα μικρά πουλάκια... Αγαπημένο το ζευγάρι, καθ' όσον οι πελαργοί ζευγαρώνουν με το ίδιο ταίρι, για ολόκληρη την ζωή τους. Δεν χωρίζουν ποτέ... Εκείνο το μεσημέρι που οι ακτίνες έπεφταν ζεματιστές πάνω στα ξερά χόρτα, κάτι συνέβη... Ίσως κάποιο σπασμένο γυαλί μπήκε στον δρόμο τους... Ίσως κάτι άλλο να έγινε; Άγνωστο... Πάντως ξαφνικά μια μικρή σπίθα φωτιάς ξεπετάχθηκε... Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, η φωτιά θέριεψε κι άρχισε να κατακαίει τα ξερά χόρτα... Σε λίγο αναρριχήθηκε απειλητική πάνω στο μισογκρεμισμένο καμπαναριό. Έντρομοι οι πελαργοί χύμηξαν να σώσουν τα παιδιά τους. Μετέφεραν ένα-ένα στην απέναντι όχθη και μετά ξαναγύριζαν να πάρουν και τα υπόλοιπα.. Έμενε μόνον ένα... Όμως, τι κρίμα φοβερό... Ήταν πλέον αργά... Η φωτιά μπήκε ανελέητη στην φωλιά που είχε απομείνει το τελευταίο πελαργόπουλο... Και τότε η μάνα πελαργίνα, στάθηκε από πάνω του... Άπλωσε ήρεμα τις λευκές της φτερούγες, σκέπασε το μικρό της παιδί και έμεινε να καεί μαζί του, ως την τελευταία στιγμή... Δεν έφυγε... Του συμπαραστάθηκε πιστά και τράβηξαν μαζί στον θάνατο... Και απέναντι, ο δυστυχισμένος πατέρας, έχοντας τα σωσμένα παιδιά του δίπλα του, στάθηκε να παρατηρεί το αγαπημένο ταίρι του, ώσπου η φωτιά, την έκρυψε για πάντα από τα μάτια του...
--------------------
Σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, γινόταν γλέντι. Μεγάλη
εμποροπανήγυρις με νταούλια και κλαρίνα... Ο κυρ-Τάσος, μέσα στο κέφι και τα
τσίπουρα, αποξεχάστηκε και δεν πήγε να φέρει στον στάβλο της την γαϊδουρίτσα
του με το μικρό της που είχε γεννήσει πριν κάποιες ημέρες... Έπεσε το σκοτάδι...
Τα αγρίμια πεινασμένα βγήκαν για κυνήγι.. Ένα από αυτά, εντόπισε την γαϊδουρίτσα
και έτρεξε κατά πάνω της... Έντρομη εκείνη έσπρωξε το μικρό της στην κουφάλα
της ελιάς και με το στήθος της έκλεισε το άνοιγμα, για να το προστατέψει... Η
επίθεση του εχθρού, τής έσχισε τα καπούλια. Κλωτσώντας με τα πίσω πόδια της
υπερασπιζόταν το παιδί της και αμυνόταν παλληκαρίσια στις επιθέσεις του
αγριμιού... Μέσα της, είχε την ελπίδα ότι από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν το
αφεντικό της να τους οδηγήσει στην προστασία του στάβλου... Μα γιατί αργούσε;
Πόσο θα άντεχε ακόμη; Οι επιθέσεις άρχισαν τώρα από τα πλάγια… Ολόκληρα
κομμάτια σάρκας έφευγαν από τα πλευρά της... Όμως εκείνη στεκόταν όρθια, αν και
τα πόδια της είχαν αρχίσει να τρεμουλιάζουν... Ο πόνος φριχτός, αφόρητος, όμως
έπρεπε να παλέψει, να προστατέψει το παιδί της...
Εν τω μεταξύ, ο κυρ-Τάσος, γυρνώντας σπίτι του, ζαλισμένος από το
πιοτό και σιγοτραγουδώντας, αντικρίζοντας τον στάβλο, λές και κάτι τον χτύπησε
στο στομάχι με ορμή... “Η γαϊδουρίτσα μου!!!!” ψέλλισε τρομαγμένος “Ο,χού κακό
που έπαθα ο δόλιος!!! Την ξέχασα!!! Πάει! Πάει! Τέτοια ώρα θα την έχουν βρει τα
αγρίμια.. Αχ καημένη κυρά-Κανέλω τι σου έκανα ο αχαΐρευτος!” και αρπάζοντας το
ντουφέκι του έτρεξε προς στο διάσελο. Από μακριά άκουσε ουρλιαχτά και
μουγκανητά... Έβαλε φτερά στα πόδια πυροβολώντας συνάμα στον αέρα... Και πράγματι...
Οι ντουφεκιές, έτρεψαν το αγρίμι σε φυγή... Φτάνοντας κοντά, είδε να λείπουν
κομμάτια από όλο το σώμα της κυρά-Κανέλως... Με λυγμούς τής καμάρωσε το κεφάλι
κι εκείνη, αφού είδε ότι είχε έρθει ο άνθρωπός της, τότε μόνον αποφάσισε να
αφήσει την πνοή να φύγει από μέσα της. Όπως είπε αργότερα ο κτηνίατρος, θα
έπρεπε να είχε πεθάνει πολλή ώρα πιο πριν...Την κράτησε στην ζωή η αγάπη για το
παιδί της… Πάλεψε ώσπου είδε ότι έπαψε να υπάρχει κίνδυνος... Έπεσε στο πλάι,
κάτω στο χώμα κατάκοπη και πληγωμένη θανάσιμα, κοιτώντας με ανακούφιση το
παιδάκι της... Τώρα μπορούσε να βγει άφοβα από την κουφάλα... Ήταν ελεύθερο
πλέον το άνοιγμα που τόση ώρα προστάτευε με το σώμα της... Το είχε σώσει... Τόση
ώρα στάθηκε όρθια προφυλάγοντάς το, έστω και κατασπαραγμένη... Και ήσυχη,
βλέποντας τον κυρ-Τάσο, που έκλαιγε με λυγμούς, να παίρνει το πουλαράκι της,
άφησε την πνοή της να φύγει μαζί με την πνοή του αγέρα που φύσηξε ελαφρά...
Είχε κάνει το καθήκον της... Είχε σώσει το παιδί της... Με την ζωή της... Μα
έτσι έπρεπε... Ήταν μ ά ν α......
--------------------
Αυτοί οι άνθρωποι... Δεν μπορείς να τους καταλάβεις...
Τα δελφίνια είμαστε τόσο φιλικά μαζί τους... Κι εκείνοι; Μας σκοτώνουν αν μας
βρουν μπλεγμένα στα δίχτυα τους, αντί να μας αφήσουν ελεύθερα... Τι κάναμε;
Ψάχναμε για φαγητό... Μας βρήκατε; Ξεμπλέχτε μας κι αφήστε μας να φύγουμε... Τι
κερδίζετε σκοτώνοντάς μας; Και το χειρότερο, γιατί μας σκοτώνετε σε ανύποπτο
χρόνο; Είστε εγκληματίες το ξέρετε;;;
Πριν τρία χρόνια, κάποιοι υπάνθρωποι σκότωσαν ένα μικρό δελφίνι...
Η μαμά του σπάραξε όταν το είδε... Τα δελφίνια σχηματίζουν ολόκληρες
οικογένειες. Υπάρχουν οι γονείς, οι θείοι, οι παππούδες, οι φίλοι... Ολόκληρες
οικογένειες απαρτίζονται από αυτά τα πανέξυπνα θηλαστικά... Εκείνη τη ημέρα
έπεσε πένθος στην αγέλη... Ο μικρούλης είχε σκοτωθεί... Ταράχτηκαν όλοι... Μα
πιο πολύ από όλους, η τραγική μάνα, η δελφίνα... Πήρε το νεκρό παιδάκι της
κοντά της και κολυμπούσε δίπλα του για τρία μερόνυχτα... Ο σπαραγμός της
μεγάλος... Προτού το αποχωριστεί, έπρεπε να γίνει η τελετή του αποχωρισμού...
Για τρία εικοσιτετράωρα, περιέφερε το παιδάκι της στην θάλασσα μέσα... Τα
υπόλοιπα δελφίνια, σεβόμενα τον σπαραγμό της, ακολουθούσαν από μακριά... Και
αφού το πήγε βόλτα κλαίγοντας δίπλα του συνεχώς, με ένα περίεργο κλάμα που
μόνον τα δελφίνια καταλαβαίνουν στην γλώσσα τους, αποφάσισε, ότι είχε έρθει η
ώρα να το αποχωριστεί οριστικά... Μετά τρία εικοσιτετράωρα, συντετριμμένη η
μάνα δελφίνα, απίθωσε στοργικά το μωρό της στον βυθό της θάλασσας,
αποχαιρετώντας το, με ένα θρηνητικό τραγούδι... Ύστερα, ανέβηκε στην επιφάνεια,
έμεινε για λίγο ακίνητη και μετά ενώθηκε με την οικογένειά της που την
περιτριγύρισαν, βγάζοντας ήχους παρηγορητικούς στην υπέροχη γλώσσα τους...
--------------------
Η γάτα είναι ένα θαυμάσιο πλάσμα και μια θαυμάσια
μάνα... Όπως υπέροχη μάνα είναι και η λύκαινα… Δεν λέμε: “Προστάτεψε τα παιδιά
της σαν λύκαινα”;; Όπως και η αλεπού, που βγάζει τρίχες από το στήθος της για
να κάνει απαλή την φωλιά για τα αλεπουδάκια της... Η συγκεκριμένη γατούλα, ήταν
μανούλα. Είχε βρει καταφύγιο στο ισόγειο ενός κτηρίου... Νομίζω το περιστατικό
συνέβη στην Αγγλία. Όταν μια μέρα το κτήριο τυλίχθηκε στις φλόγες...
Συναγερμός, πυροσβέστες, να σβήσουν την φωτιά και πρωτίστως να απεγκλωβίσουν
και να σώσουν ανθρώπους από τον πύρινο όλεθρο... Και μέσα στην παραζάλη, είδαν
κατάπληκτοι μία γάτα, να ορμά στην φλεγόμενη είσοδο και να βγαίνει κρατώντας
στο στόμα της ένα γατάκι. Το απίθωσε στο γρασίδι και όρμησε ξανά στο φλεγόμενο
κτήριο... Έκπληκτοι οι πυροσβέστες μέτρησαν πέντε φορές που η γάτα μπήκε και
βγήκε στο φλεγόμενο κτήριο, κουβαλώντας κάθε φορά και από ένα γατάκι... Μετά
την πέμπτη φορά, ξάπλωσε δίπλα στα γατάκια της εξαντλημένη... Την πήραν οι
πυροσβέστες, την περιέθαλψαν και έσωσαν όλη την οικογένεια.. Τα τραύματά στο
σώμα επουλώθηκαν, αλλά στο πρόσωπο θα μείνουν σημάδια... Αυτό το προσωπάκι, αν
και σημαδεμένο, θα είναι όμορφο, γιατί θα θυμίζει σε όλους το μεγαλείο της
μητρικής αγάπης. Θα θυμίζει ότι μια μάνα κάνει τα πάντα για το καλό των παιδιών
της και δεν διστάζει να πέσει και στην φωτιά ακόμα, αρκεί να τα σώσει… Και όχι
μία, αλλά και πέντε φορές... Κι ας είναι μία μικρόσωμη, κοινή γατούλα...
--------------------
Σεισμός... Κατάρρευση πολυκατοικίας... Μέσα στα συντρίμμια,
εγκλωβισμένη μια μάνα με το μωρό της... Ακούει τους διασώστες... Σκάβουν... Πότε
θα την βρούν;; Το λίγο γάλα που είχε τελείωσε... Τι θα φάει το βρέφος της;
Πέρασε η πρώτη μέρα και ακόμα σκάβουν... Αν αργήσουν; Πώς θα ταΐσει το παιδί
της;; Τρελαίνεται... Οι ώρες περνούν... Και τότε μια ιδέα αστράφτει στο μυαλό
της!... Ναι, αυτό είναι!! Έτσι πρέπει να κάνει!! Και χωρίς καθυστέρηση, φέρνει
τον καρπό του χεριού της στο στόμα της... Τον δαγκώνει με όλη της την δύναμη...
Το αίμα αρχίζει να τρέχει σιγά-σιγά... Το πλησιάζει στο στοματάκι του μωρού
της. Κι εκείνο διψασμένο και πεινασμένο, καταπίνει την κάθε σταλαγματιά αίματος
και παίρνει δυνάμεις... Οι διασώστες τούς βρήκαν μετά τρεις ημέρες... Ζωντανούς
και τους δύο. Εξαντλημένους, αλλά ζωντανούς... Δόθηκαν οι απαραίτητες βοήθειες
και η πρέπουσα νοσηλεία... Τι ευτυχία!! Η μάνα ξανακράτησε το παιδί της στην
αγκαλιά της, σφίγγοντάς το με λατρεία... Το είχε σώσει... Είναι αυτό που ο
απλός λαός μας, λέει: “Σε μεγάλωσα με το αίμα της καρδιάς μου...” Δεν περιμένει
επαίνους μια μαμά γι' αυτό... Γι' αυτήν είναι αυτονόητο... Θα δώσει και το αίμα
της για το παιδί της... Έτσι απλά... Γιατί έ τ σ ι κάνουν οι μάνες....
--------------------
Αμερική... Κάπου σε ένα προάστιο... Η μητέρα μαγείρευε
στην κουζίνα και ο γιος της, έξω στην αυλή, κάτι έφτιαχνε στο αυτοκίνητό του.
Ώσπου κάποια στιγμή, κοιτάζοντας από το παράθυρο με το τραβηγμένο στο πλάϊ
λουλουδιαστό κουρτινάκι, βλέπει κάτι φριχτό... Πετάει ό,τι κρατούσε στο χέρι
και τρέχει έξω φωνάζοντας... Ο γρύλος είχε μετακινηθεί και το αυτοκίνητο θα
πλάκωνε τον γιό της που βρισκόταν από κάτω... Χωρίς να το σκεφτεί, γονάτισε,
σύρθηκε, έβαλε πλάτη και... σήκωσε το αυτοκίνητο τόσο, όσο χρειαζόταν ο γιος
της έντρομος να γλιστρήσει πέρα από το αυτοκίνητο... Και μόνον τότε που βρέθηκε
ασφαλής, η πλάτη τής μάνας άφησε να πέσει κάτω το βαρύ όχημα....
“Κατόρθωμα που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική” είπαν
την επαύριο οι ειδήμονες... Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς μια απλή γυναίκα
έγινε Άτλας και σήκωσε στους ώμους της ένα αυτοκίνητο... Η απλή όμως εκείνη
γυναίκα και όσες άλλες της έμοιαζαν, ήξεραν.... Ο τιτάνιος μοχλός που έσωσε τον
γιο, ήταν η απέραντη αγάπη και το ακατάβλητο πείσμα της μάνας που, για να σώσει
το παιδί της, κράτησε για μερικές στιγμές τον ουρανό στην πλάτη της...
---------------------
----------------------
Μετά από όλα αυτά, εγώ, τι να πω;;; Οι παραπάνω ιστορίες
φανερώνουν την ουσία της λέξης ΜΑΝΑ... Άνθρωποι και ζώα, προσφέρουν την ζωή
τους, για την σωτηρία του παιδιού τους... Μόνον, που στο ανθρώπινο γένος, δεν
ισχύει ο κανόνας ότι: “Όλες οι μάνες είναι καλές”... Ούτε ότι κάθε γυναίκα
πρέπει να γίνει και μάνα... Όχι.. Η ζωή έχει δείξει πως υπάρχουν πολλών ειδών
γυναίκες.. Μία ομάδα αποδεκτή, είναι οι γυναίκες που δεν αισθάνθηκαν ποτέ την
ανάγκη να έχουν ένα παιδί... Αυτές είναι συνειδητοποιημένες, έχουν αποφασίσει
τι θέλουν και δεν ενοχλούν κανέναν... Υπάρχουν όμως ανάμεσά μας κι εκείνες οι “κακές”
που πετούν στα σκουπίδια το νεογέννητό τους, θύμα μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης
που στην εποχή μας δεν έπρεπε να υφίσταται καν σαν όρος ή από εκείνες που
αδιαφορούν παντελώς για το πλάσμα που έφεραν στην ζωή, είτε από χαρακτήρα είτε
έρμαια ουσιών. Υπάρχουν και εκείνες οι δυσώδεις υπάρξεις που συναινούν στον
βιασμό των ανήλικων αγοριών ή κοριτσιών τους, δολοφόνισσες της αθωότητας και
καταστροφείς ολόκληρης ζωής... Γεννήτορες πλασμάτων δυστυχισμένων, που
κατρακυλούν από μίσος προς την ανάξια μάνα τους, στον κόσμο του σκοτεινού
εγκλήματος και της ανωμαλίας... Και στον κολοφώνα όλων αυτών, οι
μάνες-Μήδειες... Αυτές που δεν νιώθουν καμία τύψη, όταν σκοτώνουν με τα χέρια
τους το πλάσμα που έφεραν οι ίδιες στην γη και το κυοφορούσαν εννιά μήνες στην
κοιλιά τους... Η μάνα-Μήδεια, είναι κάτι που ΔΕΝ το χωράει ο νους του ανθρώπου…
Και όταν συμβαίνει, ανατριχιάζει και ξεσηκώνεται ολόκληρη η κοινωνία.... Μπορεί
να είναι η μειοψηφία, είναι όμως τόσο αποτρόπαιο το έγκλημα, που η μαυρίλα και
το τερατώδες του πράγματος, σκεπάζει όλα τα άλλα, όταν τύχει να εμφανιστεί...
Το θέμα της Πάτρας... Σκότωσε όντως αυτή η μάνα και τα τρία παιδιά
της;; Είτε ένα είτε τρία, το έγκλημα είναι αδιανόητο... Ένιωσαν, κατάλαβαν τα
δύστυχα παιδάκια ποιος ήταν ο φονιάς τους;; Θα περιμένουμε να δούμε το
αποτέλεσμα της δίκης... Θα περιμένουμε ελπίζοντας όλα αυτά να είναι ένα κακό
όνειρο... Μα δεν είναι... Ένας μεγάλος ψυχολόγος, έλεγε στην αδελφή μου, πάνω
σε μία συζήτηση: “Και φυσικά υπάρχουν κακοί άνθρωποι Αντζέλα, από τότε που θα
γεννηθούν... Φταίνε τα γονίδια; Ο φριχτός τρόπος που μεγάλωσαν και τα τραγικά
που υπέστησαν ως παιδιά; Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που έχουν παντελώς έλλειψη
φιλευσπλαχνίας… Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν συνείδηση και ίχνος
ενσυναίσθησης... Και πρόσεξε... Δεν είναι τρελοί.. Μιλώ για ανθωπόμορφα τέρατα,
κατά συρροή δολοφόνους, πλημμυρισμένους κακία... Ξεκινούν σκοτώνοντας ζώα και
περνούν σε ανθρώπους... Η απόλυτη κακία δηλαδή...”
Πώς μπορείς να σκοτώσεις το παιδί σου;;;;; ΠΩΣ;;;;;; Υπάρχουν
άνθρωποι που χαλούν περιουσίες στις εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, γιατί λαχταρούν
να κρατήσουν ένα παιδάκι στην αγκαλιά τους... Υπάρχουν άτεκνοι γονείς που
κάνουν αμάν να υιοθετήσουν ένα πλασματάκι... Κι εσύ που έχεις την ευλογία να
μπορείς να γεννήσεις, τολμάς και σκοτώνεις το ίδιο σου το σπλάχνο;;;; Για τους
παιδοκτόνους και τους παιδόφιλους, η τιμωρία θα έπρεπε να είναι πεντάκις σε
ισόβια, ώστε να μην μπορούν π ο τ έ να βγουν ελεύθεροι ξανά έξω και καθημερινά να
υποφέρουν τα πάνδεινα από τους συγκρατούμενούς τους... Αν θα μπορούσαμε να
έχουμε κόλαση επί γής, εκεί θα έπρεπε να τους και να τις ρίξουμε, εφ' όσον οι
ίδιοι και οι ίδιες είναι ζωντανοί δαίμονες επάνω στην γη...
“Επειδή ο Θεός δεν έχει τόσους αγγέλους να φυλάει όλα τα παιδιά,
έστειλε τις μανούλες”... Έτσι λέει ο μεγάλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς...
Και ε υ τ υ χ ώ ς που ο κανόνας είναι η “γλυκιά μάνα”. Η μάνα
που αγωνίζεται και θυσιάζεται καθημερινά για το παιδί της, σε όλα τα μήκη και
τα πλάτη της γης... Η υπέροχη μάνα που ανατρέφει γερά παιδιά τόσο σωματικά, όσο
και ψυχικά. Η μάνα-Παναγιά, που μας χαρίζει απλόχερα την πολύτιμη αγάπη της και
μας προσφέρει τις γερές βάσεις, ώστε κάποια στιγμή να ανοίξουμε τα δικά μας
φτερά και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας... Η μάνα που δίνει συνεχώς και το
μόνο που ζητά είναι ο σεβασμός μας και η στοργή στο πρόσωπό της... Η μάνα που
δεν τρώει για να φάνε τα παιδιά της, που παλεύει νυχθημερόν για να έχουν τα
σπλάχνα της, μια ζωή έντιμη και αξιοπρεπή...
Μπορεί να έχουμε το μέγα χάρισμα της λογικής, αλλά αυτό δεν μας καθιστά το τελειότερο είδος του πλανήτη, αν δεν υπάρχει σώφρων νους και αγάπη στην καρδιά... Το λιοντάρι, δεν θα πάει να πετάξει ποτέ στην άκρη της ζούγκλας το λιονταράκι του, ένας άνθρωπος όμως, μπορεί να αφήσει το μωρό του στα σκαλοπάτια μιας εκκλησιάς... Και πάλι καλά, γιατί άλλοι τα πνίγουν... Οι ανθρώπινες συμπεριφορές που αποκλίνουν του ορθού, προκαλούν ανείπωτη φρίκη και καταστρέφουν ζωές. Όταν μια πελαργίνα μένει ηθελημένα να καεί με το μικρό της, ενώ θα μπορούσε να πετάξει μακριά, για να μην το αφήσει μόνο του στο ταξίδι του θανάτου και να του προσφέρει την στήριξη της παρουσίας της... Όταν ένα δελφίνι κάνει τελετή στο νεκρό παιδί του... Όταν μια γάτα ορμά και σώζει τα μικρά της αψηφώντας τον θάνατο, τ ό τ ε περιμένεις πάρα πολύ πιο πολλά από τον άνθρωπο, αυτό το έλλογο όν... Είπαμε... Ευτυχώς που οι εξαιρέσεις είναι η μειοψηφία... Εντάξει... Για μένα ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια συμβάντα, ούτε και ως μειοψηφία... Πώς να πεις τα φριχτά αυτά πλάσματα του σκότους;;; Υπανθρώπους;; Ανθρωπόμορφα τέρατα;; Γόνους της κολάσεως;;; Όπως και να τους πεις, όποτε εμφανίζεται η ματωμένη μειονότητά τους, σου ξεσχίζεται η καρδιά... Ποιος το είπε;; Ο Καζαντζάκης; ότι “Ο άνθρωπος στην βάση του είναι διάβολος και στην κορυφή του άγγελος”... Πόσο δίκιο έχει...
