ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ [Μέρος 2ο]

Στην οικογένειά μας, η πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου, η πιο αγαπημένη, ήταν η Πρωτοχρονιά. Υπαίτιος αυτής της αγάπης, υπήρξε ο πατέρας μας, ο Κωστάκης. Είχε σκεφτεί γι' αυτήν την άγια ημέρα, ένα ιδιαίτερο τελετουργικό, που όχι μόνον το αποδεχτήκαμε, αλλά και το λατρέψαμε, μάνα και κόρες... Κατάφερε να προσδώσει στην Πρωτοχρονιά, μια υπέροχη μαγεία και να πιάσει αυτούσιο το νόημα της μεγάλης εορτής. Τούτη την ημέρα, την περιμέναμε με λαχτάρα, όλο τον χρόνο. Θα μιλήσω για μια συγκεκριμένη Πρωτοχρονιά, που με ταρακούνησε, έμεινε με ιδιαίτερο τύπωμα στην καρδιά μου και μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο...

Εκείνη την χρονιά, δεν πήγαιναν και τόσο καλά οι δουλειές... Το αγαπημένο μαγαζί του πατέρα, που το είχε διακοσμήσει με ξεχωριστό τρόπο και καθρέφτες, η Αντιπροσωπεία ΙΖΟΛΑ, είχε μία κάμψη υπολογίσιμη, διότι είχε αρχίσει σιγά-σιγά και ο ανταγωνισμός. ''Μην περιμένετε εφέτος και πολλά πράγματα κορίτσια, την Πρωτοχρονιά'' μας είπε μια ημέρα η μητέρα μας. ''Εκτός από τις πωλήσεις, ο πατέρας σας, έτσι αγαθός που είναι, έπεσε θύμα απάτης... Ο Σ.... που κατάγεται από σεβαστή οικογένεια, του ζήτησε να υπογράψει ως τριτεγγυητής, ώστε να πάρει ένα δάνειο από την Τράπεζα. Ξέρετε πόσο καλός είναι ο πατέρας. Άκουσε τις δικαιολογίες του, πίστεψε στις υποσχέσεις τού Σ.... και υπέγραψε. Αυτά έγιναν πριν κάποιον καιρό. Ώσπου προχθές τον πήρε η Τράπεζα και του είπε ότι το δάνειο δεν πληρωνόταν και έπρεπε αυτός, ως τριτεγγυητής, να ξοφλήσει το ξένο δάνειο.... Τρελάθηκε ο μπαμπάς σας. Πήγε να βρει, τον Σ.. αλλά εκείνος τον αντιμετώπισε ειρωνικά... -- ''Ας μην υπέγραφες!!'' ήταν η απάντηση του παλιανθρώπου. Δεν θα σας πω την συνέχεια. Ένα μόνον σας λέω. Εδώ και δυο μήνες, πληρώνουμε το δάνειο του Σ... Σε μια εποχή, που οι πωλήσεις του μαγαζιού μας, παρουσιάζουν κάμψεις... Γι' αυτό τον βλέπατε τον πατέρα σας τόσο σοβαρό και αμίλητο, αυτόν τον καιρό... Δεν σας είπε τίποτε για να μην σας στεναχωρήσει... Έχει και την έγνοια ότι την Πρωτοχρονιά δεν θα σας ευχαριστήσει, γιατί μάλλον δεν θα έχει την δυνατότητα να σας πάρει όσα υπολόγιζε, όπως κάθε φορά... Γι' αυτό, να μην περιμένετε πολλά...''

Ώστε γι' αυτό ήταν τόσο συλλογισμένος ο μπαμπάς τελευταία... Νιώσαμε την αδικία να μας πνίγει... Καημένε, αθώε πατέρα... Ήξερε σε ποιον θα απευθυνόταν ο συγκεκριμένος τύπος... Στον πιο τίμιο και αγνό άνθρωπο... Το τέρας... Υποσχεθήκαμε να μείνει ήσυχη η μαμά και φυσικά, ο μπαμπάς... Να ήταν καλά και τα δώρα δεν μας νοιάζουν... Προέχει η αγάπη και η σύμπνοια στο σπιτικό μας... Νιώσαμε όμως και μια ανομολόγητη απογοήτευση... Κοίτα που φέτος ίσως ξέφτιζε η μαγεία. Θα είχε όρεξη ο μπαμπάς να κάνει τα μαγικά του;; Και οργισθήκαμε ακόμα πιο πολύ για τον ανήθικο που έβαλε στις πλάτες του τέτοιο βάρος...

Στο τραπέζι του σαλονιού, είχαμε βάλει από τον Οκτώβρη ένα βαζάκι με μια σαΐτα από φύλλο τετραδίου, που έγραφε ''Ρίπτετε εντός!!!''. Έτσι, όποτε ήθελαν οι γονείς μας ή κι εμείς τα παιδιά, ρίχναμε μέσα ό,τι μας περίσσευε από τα ψώνια. Το είχαμε εφαρμόσει, για να μαζέψουμε χρήματα, ώστε κι εγώ και η Αντζέλα, να συγκεντρώσουμε όσα χρήματα γινόταν, με σκοπό, να κάνουμε δώρο στους γονείς μας. Πέρυσι, είχαμε πάει με την μαμά στο Αργοστόλι με το ταξί του Σωκράτη και πήρε κρυφά - για έκπληξη - η μαμά κάτι για εμάς κι εμείς αγοράσαμε ένα ωραίο κίτρινο πουλόβερ με φερμουάρ μπροστά για την μητέρα. Θα της πήγαινε πολύ με τα ξανθά μαλλιά της. Για τον πατέρα ένα μαλακό κασκόλ και ένα ωραίο πουλόβερ. Εφέτος;;; Σκεφθήκαμε να βγάλουμε το βάζο από το σαλόνι, αλλά η μαμά είπε να το αφήσουμε, γιατί θα στεναχωριόταν ο πατέρας... Έτσι το αφήσαμε... Συνεχίσαμε σαν να μην συνέβαινε κάτι... Εκείνη όμως την χρονιά, ήταν στα φόρτε τους τα πικ-άπ... Αχ, να μπορούσα να είχα ένα!!!!! Αλλά πώς να ζητήσω τέτοιο πράγμα, ξέροντας την όλη κατάσταση;;;

Σκέφθηκα το αδιανόητο. Να αρχίσω να μαζεύω δίσκους, ενώ δεν είχα πικ-άπ... Πήγα στο μαγαζί μας και είπα στον πατέρα μου, αν μπορούσα να πάρω μερικούς δίσκους από αυτούς που είχε προς πώληση. Δεν μου αρνήθηκε. Πήρα το ''Ω, κιτάρε-κιττάρε'' με τον Ενρίκο Ματτίας, δύο τραγούδια του Σαρλ Αζναβούρ, δύο δίσκους της Εντίθ Πιάφ και ένα τσάρλεστον με την Σούλη Σαμπάχ. Παρακάλεσα τον πατέρα και είπε σε φίλο του από το φέρρυ-μποτ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ και μου έφεραν από την Πάτρα, το ''Γκραντ περ εντ γκραντ μερ'' και το ''ΙννσΑλλάχ''του Ανταμό... ''Τι θα κάνεις τους δίσκους Πολυάνθη, αφού δεν έχεις πικ-άπ;;'' ρώτησε με απορία η μητέρα μας. ''Δεν σας είπα παιδί μου ότι περνάμε δύσκολα και να μην περιμένετε εφέτος πολλά την Πρωτοχρονιά;;'' ''Τους μαζεύω μαμά, γιατί αύριο μπορεί να μην τους βρω. Και φυσικά δεν έχω ξεχάσει όσα μας είπες... Και φυσικά δεν περιμένω υπερβολές… Τι με πέρασες;;;''

Κι όμως... Η ανησυχία της μαμάς, ήταν δικαιολογημένη, άλλο που δεν επρόκειτο να το παραδεχθώ ποτέ... Αν και γνώριζα τα οικονομικά μας, πίστευα ότι κάτι θα γινόταν και θ' άλλαζαν όλα υπέρ μου... Τ' ομολογώ... Φερόμουν υποσυνείδητα... ανέντιμα... Βλέποντας ότι συλλέγω δίσκους, ίσως ο μπαμπάς ένιωθε την λαχτάρα μου και έκανε τα αδύνατα δυνατά και παρά τις όσες δυσκολίες, μού έπαιρνε το πικ-άπ!!!! Ντροπή μου... Το ξέρω... Δεν το μαρτυρούσα ούτε στον εαυτό μου... Έφτασα στο σημείο να πάρω ακόμα και από το Αργοστόλι το ιταλικό τραγούδι ''Α κάζα ντ Ιρρένε'' για το οποίο ο πατέρας είχε ενστάσεις, διότι ονομαζόταν το ''Σπίτι της Ειρήνης''... Για ποιο ''σπίτι'' μιλούσε;;;; Τι είδους ''σπίτι'' ήταν αυτό;;;; Κακόφημο;;;;;; Γνώριζε όμως ιταλικά, το άκουσε, το σκέφτηκε και μου έδωσε τελικά την άδεια να το πάρω!!! Και ο καιρός περνούσε... Κι εγώ αμετανόητη τον χαβά μου....

Παραμονές Πρωτοχρονιάς. Κορίτσι του Λυκείου εγώ, Γυμνάσιο η αδελφή μου... Πήραμε τα λεφτά από το βάζο και αγοράσαμε τα δώρα μας για τους γονείς μας, και τα κρύψαμε καλά, όπως κάναμε πάντα... Το βράδυ της παραμονής έπρεπε να κοιμηθούμε και να μας ξυπνήσει ο πατέρας, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος... Το τελετουργικό που λέγαμε... Μπορεί να είχαμε μεγαλώσει, αλλά ποτέ δεν πάψαμε να λέμε ''Όταν θα έρθει ο Άγιος Βασίλης''... Κι οι δυο μας βέβαια από πολλά χρόνια το ξέραμε το μυστικό του, το κρατούσαμε όμως, γιατί δεν θέλαμε ν' αλλάξει τίποτε από τα καθιερωμένα... Πέσαμε λοιπόν κατά τις 10 η ώρα στο κρεβάτι... Πού να κοιμηθώ... Φανταζόμουν την βραδυνή πορεία του πατέρα μας.... Όταν έκλειναν όλα τα μαγαζιά, το κατάστημα του Μαραγκόπουλου, δεν έκλεινε ποτέ βράδυ παραμονής... Περίμενε τον Κωστάκη. Αργά πήγαινε και αγόραζε από τον Μαραγκόπουλο όσα ήθελε να πάρει. Μετά ερχόταν σπίτι και κλεινόντουσαν στην κουζίνα με την μαμά. Άλλαζε τα περιτυλίγματα των δώρων, με ωραίες γυαλιστερές κόλλες που είχε παραγγείλει από το Αργοστόλι... Εγώ άκουγα το χράτσα χρούτσα των χαρτιών, και πού να μου κλείσει το μάτι... Δεν ξέρω αν και η Αντζέλα τα άκουγε, προσποιούμαστε όμως τις κοιμισμένες. Είπαμε...Δεν θ'αλλάζαμε τίποτε από την όλη διαδικασία...

Και γύρω στις 12 παρά δέκα, ακούγεται έξω από την κάμαρά μας η μουσική από το γερμανικό ''Γκλιν γκλόνχεν''!!!! Και η φωνή του πατέρα μου: ''Ξυπνήστε υπναρούδες!!!!!! Ο Άγιος Βασίλης μόλις πέρασε!!!! Γρήγορα!!!!! Σηκωθείτε!!!!'' Ανοίγουμε τα φώτα, βλέπουμε κουτιά με δώρα δεξιά και αριστερά, και την μαμά να λέει χαμογελώντας συνωμοτικά ''Ορίστε!!!! Έφαγε και το κέρασμά μας!!!'' δείχνοντας το πιατέλο που είχαμε ετοιμάσει με κουραμπιέ, μελομακάρονα και ένα ρακοπότηρο λικέρ για να ζεσταθεί ο Άγιος, άδειο, εκτός από κάτι τρίμματα κουραμπιέ!!! ''Ποπό!!!! Τι είναι όλα αυτά;; Τι έκανε πάλι ο Άγιος Βασίλης;;'' φώναξε η Αντζέλα γελώντας και ορμώντας στα δώρα!!!! Και τι δεν υπήρχε από την δική της μεριά στην κάμαρα!!!! Βιβλία, κούκλες, ένα ωραίο φόρεμα, ως και μια ξύστρα με τον πύργο του Άιφελ!!! Και σε μένα ένα κομψότατο λευκό παλτό και μια υπέροχη κούκλα!!! ''Ο Άγιος Βασίλης θα σας φέρνει πάντα από μία κούκλα, ακόμα κι όταν μεγαλώσετε, γιατί γι' αυτόν θα είστε πάντα τα παιδιά του!!!'' είχε πει ο Κωστάκης... Χρυσέ μου πατέρα... Όσα δεν χάρηκες εσύ με την έλλειψη της μανούλας σου, τα προσφέρεις τριπλάσια στα παιδιά σου!!!

''Σου αρέσουν Πολυάνθη τα δώρα σου;'' ρώτησε χαμογελώντας η μαμά. ''Είναι δυνατόν να μη μου αρέσουν;; Όλα καταπληκτικά!!!!'' Μέσα μου όμως ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση... ''Ντροπή σου, μάλωσα τον εαυτό μου... Θά 'πρεπε να ντρέπεσαι... Κοτζάμ παλτό σου έφερε κι εσύ στεναχωριέσαι;;'' Κι όμως... Η απογοήτευση δεν έφυγε... Πάει το πικ-άπ... Ποιος ξέρει πόσο στοίχισε το παλτό... Πού να μπορέσει να αγοράσει και πικ-άπ;;; Κλείσε το στόμα, κάνε την χαρούμενη, μην καταλάβει κανείς τίποτε και καταστρέψεις την γιορτή... Ευτυχώς που εκείνη την στιγμή ακούσθηκε η φωνή του πατέρα: ''Ελάτε κοντά!!! Πάει 12 η ώρα!!!! Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μηδέν!!!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!!!!'' Φιλιά, αγκαλιές, ευχές!!! Αμέσως μετά, ο μπαμπάς έβαλε στο μικρό κασετοφωνάκι, μία κασέτα που είχε γράψει στον χώρο που είχε σαν στούντιο, πίσω από το μαγαζί. Η ζεστή του φωνή, γέμισε το δωμάτιο... ''Αγαπημένη μου γυναίκα Αλίκη και αγαπημένες μου κόρες, Πολυάνθη και Αντζέλα, σας εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!! Ο Θεός να μας ευλογεί και να μας χαρίζει υγεία!!! Και τώρα, θα υποδεχθούμε τον νέο χρόνο, χορεύοντας με την μαμά σας, ένα αγαπημένο ταγκό!!!'' Ο πατέρας πήρε στην αγκαλιά του την μαμά και άρχισαν να χορεύουν το ''Τζίρα-τζίρα'' της Σαρίτας Μοντιέλ, που είχε κι αυτό ηχογραφήσει. Τι όμορφο και αγαπημένο ζευγάρι!!! Τι έρωτας κι αυτός!!! Και αμέσως μετά, ο μπαμπάς έδωσε το δώρο του στην μαμά, που ήταν πάντα...ίδιο!!!! Μεταξωτές κάλτσες με ραφή και το εορταστικό πακέτο της ΤΟΣΚΑ, με την ονομαστή κολόνια ΤΟΣΚΑ, το πολυτελές σαπουνάκι και την διάφανη πούνδρα.

''Έχεις τίποτε Πολυάνθη;; '' ρώτησε ο πατέρας. ''Σαν κάτι να σε απασχολεί... Τι συμβαίνει παιδί μου;;'' ''Όχι, όχι μπαμπά!!!! Όλα είναι εντάξει!!! Όλα είναι τέλεια!! Είσαι μάγος αληθινός!!!'' βιάσθηκα να τον καθησυχάσω... Παναγία μου... Παρ'ολίγο να τα χαλάσω όλα... ''Τώρα ελάτε στο σαλόνι'' είπε... Πήγε πρώτος και τότε, έγινε κάτι μαγικό!!!!!! Μια μουσική υπέροχη πλημμύρισε τον χώρο!!!!! ''Να τα πούμε;;;'' ''Πέστε τα!! Πέστε τα!!!'' Κι αμέσως τα κεφαλονίτικα κάλαντα γέμισαν από άκρη σ' άκρη το σπίτι!!!!!!!!!!! Ένιωσα σαν κάποιος να μου είχε δώσει γροθιά στην πλάτη!!!! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω!!!! ''Τι μουσική είναι αυτή μπαμπά;;; ρώτησα τραυλίζοντας.... Από πού έρχεται;;;'' ''Άααα!!!!! Δεν ξέρω!!!! Δεν κοιτάς κόρη μου να μας πεις κι εμάς, από πού προέρχεται;;;;'' Κι άρχισα να κοιτάζω σαν παλαβή... Στην κάμαρά μου τίποτε... Στην κάμαρα των γονιών μου τίποτε... Έτρεξα στην κουζίνα... Μηδέν στην νιοστή... Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.... Χρώμα κατακόκκινο έβαφε τα μάγουλά μου... Τα σαγόνια μου άρχισαν να τρέμουν... ''Από εδώ, από το σαλόνι ακούγεται'' ψέλλισα... Μα από πού είναι η μουσική;;;'' Έκανα πέρα τότε το πράσινο βαρύ τραπεζομάντηλο, έσκυψα κάτω από το τραπέζι και... το είδα!!!!!!! Ένα πικ-άπ!!!!! Ένα ολοκαίνουριο πολυαναμενόμενο πικ-άπ!!!!! Η χορωδία του Φώτη Αλαίπωρου τελείωνε τα κάλαντα με τις ευχές ''Και εις άλλα με υγείαν'' και τότε εγώ κατέρρευσα.... Καθώς ο μπαμπάς ανέβαζε στο τραπέζι το αντικείμενο των ονείρων μου, εγώ αναλύθηκα σε ασυγκράτητους λυγμούς.... Θυμάμαι ακόμα το σαγόνι μου που έτρεμε από την μεγάλη συγκίνηση και τα αναφιλητά μου που δεν έλεγαν να κοπάσουν... Ένιωθα ντροπή, μετάνοια και ασυγκράτητη χαρά, μαζί!!!!!

''Ω, μπαμπά!!!!! Σε ευχαριστώ!!!!! Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!! Και συγγνώμη!!!! Ω, μπαμπά μου!!! Γιατί ξοδεύτηκες;;; Γιατί;;;;;;;'' '' Μα, αυτός είναι ο Άγιος Βασίλης Πολυάνθη... Σε αυτόν πιστεύουμε, που λέει να δίνουμε από το υστέρημά μας... Και τι νόμιζες;; Στραβός ήταν που έβλεπε πόσο το ήθελες;; Μπορεί να μην το είπες ποτέ με λόγια, αλλά έβλεπε που αγόραζες δίσκους... Άρα, τι θα σε χαροποιούσε περισσότερο;;; Και στο έφερε!!!! Και μην ανησυχείς, θα τα καταφέρουμε!!! Άντε!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!! Και πάντα όλοι μαζί!!!!''

Εκείνη την Πρωτοχρονιά, το πνεύμα των Χριστουγέννων μπήκε για πάντα μέσα μου... Ο πατέρας μου, μού δίδαξε ότι ακόμα και εάν δεν μπορείς, αν θέλεις να ευχαριστήσεις εκείνον που αγαπάς αληθινά, πρέπει να κάνεις θυσίες... Πολύτιμο δώρο εκείνο που δίνεις από το υστέρημά σου κι όχι από το περίσσευμα... Εκείνη την Πρωτοχρονιά ένιωσα ντροπή για τα τερτίπια μου... Μέσα μου είχα την αγωνία ότι με το φέρσιμό μου, μπορεί να πέτυχα τον σκοπό μου, όμως έβαλα σε δύσκολη θέση έναν αγαπημένον άνθρωπο, αντί να τον ξαλαφρώσω... Και μπρος στον δικό μου εγωισμό, ορθώθηκε η απέραντη καλοσύνη του πατέρα μου, του εμπλουτισμένου ως τα μύχια της ψυχής του, από το πνεύμα του Αγίου Βασιλείου... Του αγαπημένου Άγιου, που έδωσε όλη του την περιουσία για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αδύναμους και που λάτρευε τα παιδιά...

Ακριβώς με τον τρόπο που γιορτάζαμε την Πρωτοχρονιά στην Κεφαλονιά, ακριβώς έτσι έμαθα στα παιδιά μου να την γιορτάζουν κι αυτά. Πάντα ξεκινούσαμε με το ΓΚΛΙΝ-ΓΚΛΟΧΕΝ που το πήρα σε μεγάλο δίσκο και με τα κεφαλονίτικα κάλαντα και είναι εκείνος ο πρώτος μικρός δίσκος του 1967... Έτσι ακριβώς γιορτάζουν τώρα με τις οικογένειές τους οι δυο κόρες μου, με τα αγαπημένα μου εγγόνια και τους γαμπρούς μου, μόνο που τα παιδιά μένουν ξύπνια, μαζί με τους μεγάλους. Και ως δασκάλα, κάποιες από τις πιο πετυχημένες θεατρικές μου παραστάσεις, είναι τα χριστουγεννιάτικα θεατρικά μου, γιατί έβαζα μέσα τους, όλη την μαγεία του χριστουγεννιάτικου πνεύματος. Ακόμα και σήμερα οι μαθητές μου δεν ξεχνούν αυτές τις παραστάσεις μας και ευτυχώς έχουν όλοι βιντεοκασέτες από τις γιορτές μας...

Από έναν τρυφερό γονιό, η μαγεία πέρασε σε παιδιά, εγγόνια, μαθητές και γιατί όχι, στα παιδιά των μαθητών.... Τι πανέμορφο και ουσιαστικό αποτύπωμα, μπορεί ν'αφήσει το πέρασμα ενός καλού ανθρώπου πάνω στην γη.... Πού να ήξερε ο Κωστάκης, ότι η μεγάλη καρδιά του, θα επηρέαζε με την μαγεία της αγάπης, τόσους ανθρώπους στο πέρασμα των χρόνων... Δίαυλος τα κορίτσια του, δασκάλες... Και μήνυμα τρανό: Η σημασία των Χριστουγέννων, είναι μόνον μια απλή λέξη με πέντε γράμματα:  Α Γ Α Π Η !!!!! Είθε το άστρο της Βηθλεέμ, να ευλογεί τον καθένα από εμάς, και το ανέσπερο φως του να φέρει στις καρδιές των ανθρώπων την συμπόνοια, την ενσυναίσθηση και τον σεβασμό για όλους και για όλα τα πλάσματα της γης!!!!! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ !!!!!!!!!!!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ [Μέρος 1ο]

      Οι πιο αγαπημένες γιορτές όλου του χρόνου, ήταν για μας τα Χριστούγεννα και κυρίως η Πρωτοχρονιά. Μαέστρος μοναδικός στην μελωδία των Αγίων ημερών, ο πατέρας μου, Κωνσταντίνος, που όλοι τον φωνάζαμε Κωστάκη. Σε αυτόν οφείλω την μαγεία των Χριστουγέννων που μεταλαμπάδευσα στις κόρες μου και αυτές με την σειρά τους στα εγγόνια μου. Δεν υπήρξε νομίζω στον πλανήτη άλλος άνθρωπος τόσο πολύ πλημμυρισμένος από το πνεύμα των Χριστουγέννων... Ένας μάγος χαράς και πλάστης πολύτιμων αναμνήσεων... Ακόλουθός του παντού, η μητέρα μας Αλίκη.

    Παραμονές της Γέννησης του Χριστού, έπαιρνε από την αγαπημένη μας γειτόνισσα κυρ'-Αγγελική Σπαθή, την μεγάλη της απλάδα και προς το βραδάκι ξεκινούσε να φτιάχνει τα μελομακάρονά της. Πόσο ωραία της εγίνοντο!!! Εύγευστα, τόσο όσο πρέπει τραγανά και τόσο όσο πρέπει μελωμένα!!!! Αργά το βράδυ η μαμά τελείωνε τα μελομακάρονα και έδινε στην αδελφή μου Αντζέλα κι εμένα, να δούμε αν είχαν πετύχει. Και πάντα της έβγαιναν πετυχημένα!!!!! Τις επόμενες ημέρες, έμπαινα στην κουζίνα το μεσημέρι που όλοι αναπαύοντο, καθόμουν στο τραπέζι, έβαζα μπροστά μου στην σειρά, σαν στρατιωτάκια έξι μελομακάρονα και διάβαζα το φωτορομάντζο από το ΝΤΟΜΙΝΟ!!! Μα ήταν γευστικώς, υπέροχα!!!

    Παραμονή, έφερνε ο πατέρας μου ένα θ η λ υ κ ό, φουντωτό κυπαρίσσι, για να το στολίσουμε. Εκείνη την ημέρα η μαμά έφτιαχνε φακές που δεν μας άρεσαν, ώστε να τις φάμε αδιαμαρτύρητα και να πάμε γρήγορα να στολίσουμε το δέντρο!!! Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!!!! Το πιστεύετε ότι έχω ακόμα κάποια χριστουγεννιάτικα, πολύχρωμα λαμπιόνια, από εκείνη την εποχή;;; Καθρεφτιζόταν το πρόσωπό μας πάνω στην αστραφτερή επιφάνειά τους ώσπου το γεμίζαμε όλο με όμορφα στολίδια! Το αστέρι στην κορυφή, έβαζε πάντα ο πατέρας που επαινούσε το έργο μας!!! Όταν ήρθε η εποχή να πάρουμε ψεύτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το βάζαμε πάνω στο τραπέζι στην κάμαρα των γονιών μας με το βελουδένιο τραπεζομάντηλο και γύρω γύρω, φτιάχναμε ολόκληρο σκηνικό!!! Θυμάμαι ν'ακούω από το ραδιόφωνο την εκπομπή σε συνέχειες ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ [με τον… Λαμπίρη!] και να βάζω γύρω από την βάση τού δένδρου μικρά βιβλία που τα σκέπαζα με μπόλικο μπαμπάκι και νόμιζες ότι ολόγυρα, υπήρχαν χιονισμένα βουνά!!!! Παίρναμε με την Αντζέλα μπαμπάκι, το χωρίζαμε κατά μήκος σε πολλές σειρές και έπειτα το ξέναμε προσεχτικά, ώσπου φτιάχναμε μία όμορφη γιρλάντα και την βάζαμε κυματιστά πάνω στο δέντρο μας!!! Αυτή η δουλειά κρατούσε αρκετά, γιατί φτιάχναμε πολλές γιρλάντες, πάντα με πολλή προσοχή. Από κάτω η χάρτινη φάτνη με το ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ, να το κρατούν δυο άγγελοι, πάνω από την φάτνη με το άγιο βρέφος. Από εκείνη την εποχή, έχω έναν χάρτινο χριστουγεννιάτικο νάνο, την φιγούρα του Άγιου Βασίλη και τέσσερα στρουμπουλά ροδοκόκκινα αγγελάκια, μέσα σε αφράτα σύννεφα!! Ακόμα τρεις καμήλες και δύο πλαστικά αγγελάκια, που τα βρίσκαμε μέσα στο κουτί με την σκόνη πλυσίματος ROL!!

    Τα κάλαντα τότε τα έλεγαν μικρά παιδιά, αλλά και νεαροί άντρες. Μου άρεσε πάρα πολύ μια παραμονή, που ομάδα από νεαρούς, ήρθε και μας είπε τα κάλαντα όπως τα λέμε μόνον εμείς στην Κεφαλονιά, ακομπανιάροντας την χαρμόσυνη μελωδία με κιθάρες, μαντολίνα και ακορντεόν!!!! Ήταν υπέροχα!! Αξέχαστα!!! Τελείωσαν με την ξεχωριστή στροφή που την έλεγαν πάντα μικροί και μεγάλοι: ''Σ' αυτό το σπίτι πού 'ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χρόνια πολλά να ζήσει!!!'' Η μαμά, τούς τρατάρισε μελομακάρονα και κουραμπιέδες και ανταλλάξανε, ολόθερμες, χαρούμενες ευχές!! Μου άρεσαν πολύ, ήμουν αληθινά ενθουσιασμένη!!!!

    Θυμάμαι που μια φορά πήγαμε μέσα στην νύχτα και παρακολουθήσαμε την Χριστουγεννιάτικη λειτουργία, οικογενειακώς. Με σκοτάδι γυρίσαμε και η μαμά, μάς έφτιαξε αμέσως γάλα ζεστό με τρούφες σοκολάτας μέσα, να πιούμε, για να ζεσταθούμε. Την αίσθηση εκείνης της βραδιάς, δεν την έχω ξεχάσει ακόμα... Κάτι σαν κατάνυξη, αγάπη, φροντίδα και σύμπνοια ατελείωτη... Την ημέρα της μεγάλης γιορτής, η μαμά έφτιαχνε συνήθως γιουβέτσι. Ήταν έξοχη μαγείρισσα και ό,τι έφτιαχνε, ήταν νοστιμότατο. Η ημέρα περνούσε με επισκέψεις σε συγγενείς και γλυκό στο καφενείο του κυρ Παναγιώτη και της κυρίας Αγγλαΐας. Συνήθως παραγγέλναμε πάστα και οπωσδήποτε τους λαχταριστούς τους λουκουμάδες!!!

    Στην οικογένειά μου, τα δώρα τα ανταλλάζαμε την Πρωτοχρονιά. Κρατούσαμε το ελληνικό έθιμο και το κρατούν και σήμερα τα παιδιά μου με τις οικογένειές τους. Τότε ερχόταν για μας η μαγεία των Χριστουγέννων... Ο πατέρας είχε δημιουργήσει ολόκληρο δρώμενο, που περιμέναμε με λαχτάρα μεγάλη κι εγώ και η Αντζέλα... Μετρούσαμε τις ημέρες ως την πολυπόθητη Πρωτοχρονιά, γιατί ξέραμε, ότι κάθε φορά θα ζούσαμε κάτι αληθινά μαγικό!!! Θυμάμαι ένα βράδυ στην προσευχή μου: ''Θεούλη μου σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είμαστε όλοι καλά και περάσαμε τα Χριστούγεννα όμορφα!!! Είναι αμαρτία όμως να σου πω, ότι δεν.... νιώθω μαγεία;; Χριστούλη μου νεογέννητε, Εσύ ξέρεις ότι περιμένω με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη!!! Κάνε να είναι και η εφετινή Πρωτοχρονιά μαγική!!! Σε παρακαλώ, και, συγγνώμη!!!''

    Έπεσα στο μονό κρεβάτι μου, δίπλα από το κρεβάτι της αδελφής μου στην κάμαρά μας, με την αισιοδοξία μου αναπτερωμένη... Μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έκανα σχέδια επί σχεδίων!!! Κι ο Μορφέας ερχόταν και μ' έπαιρνε στα χέρια του απαλά, πηγαίνοντάς με σε έναν τόπο πλημμυρισμένο φωτεινές γιρλάντες, στρουμπουλά αγγελάκια και απέραντη αγάπη, που με τύλιγε τρυφερά σαν μια τεράστια, αστραφτερή, αγκαλιά!!! Και κάπου εκεί, ένα μεγάλο λαμπερό αστέρι, έδειχνε έναν δρόμο που έγραφε με χιονένια πούπουλα: ''Πλησιάζουμε στην ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!!''

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑ...

 Ειδήσεις τραγικές, ανατριχιαστικές...Από πού να φυλαχθεί η ανθρώπινη ευαισθησία σου;;;Το συγκλονιστικότερο όλων, ο τραυματισμός του νεαρού αστυνομικού, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του ποδιού του.... Τι έφταιξε ο δύστυχος;;Ξύπνησε όπως τις άλλες ημέρες, πήγε στην δουλειά του, χωρίς να γνωρίζει ότι σήμερα μια ναυτική φωτοβολίδα θα καρφωνόταν στο πόδι του και ΔΕΝ θα έσβηνε, θα εξακολουθούσε να καίγεται μέσα του, μέχρι να σβήσει... Και ο εγκέφαλος 15 λεπτά χωρίς να οξυγονωθεί...Κατακαημένο παλληκάρι...Κρίμα στα νιάτα σου..Θα περίμενες κι εσύ όπως όλοι μας να έρθουν τα Χριστούγεννα, να τα γιορτάσεις με τους αγαπημένους σου ανθρώπους...Τώρα;;;Τώρα;;; Και ο δράστης, ένα 18χρονο παιδί... Αδιανόητο... Έπραξε λέει, όπως του υπέδειξε ο μασκοφόρος αρχηγός των χούλιγκανς...Ποια προοπτική θα έχει από εδώ κι εμπρός τούτος ο νεαρός;;Λένε ότι συνέλαβαν 200 άτομα που εμπλέκονται σε μύριες βαριές παρανομίες...Τι θα γίνει;;;;Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, ε ά ν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά... Ως τώρα, γιατί να μην φέρονται παραβατικά, αφού μέσα σε μια μέρα αφήνονταν ελεύθεροι από την αστυνομία;;;ΌΧΙ κύριοι!!!Έσπασες την βιτρίνα του τάδε καταστήματος;;;Γιατί το έκανες;;;;Θα μπεις φυλακή και ΟΧΙ για μια μέρα...Έβαψες αγάλματα ή σταθμό του μετρό με λαδομπογιά;;;Γιατί το έκανες;;;;Συλλαμβάνεσαι και μπαίνεις αληθινά μέσα, μέχρι να εκτίσεις την ποινή σου...

Εγώ, αν κτυπήσω κατά λάθος το αυτοκίνητο του γείτονα, θα κληθώ να απολογηθώ και να πληρώσω...Κι εσείς καθάρματα που ξηλώνετε πεζοδρόμια, χτυπάτε μέχρι θανάτου ανυποψίαστους φιλάθλους, ΓΙΑΤΙ μένετε ατιμώρητοι τόσα χρόνια;;;;Μια χούφτα ανθρώπων και δεν μπόρεσαν τόσα χρόνια να σας μπαγλαρώσουν;;;Να δούμε τώρα τι θα γίνει με τους 200ους που συνέλαβαν...Έπρεπε να χαροπαλεύει κι άλλο νεαρό άτομο για να ταρακουνηθείτε;;;; Και θα αποδοθεί η αρμόζουσα δικαιοσύνη;;;;;;;Φρίκη...Ένας λεβέντης χαροπαλεύει... Ξεχάσαμε τον ΆΛΚΗ;;;; Προχθές, ένας σκυλάκος βιάσθηκε από ανθρωπόμορφο τέρας και κατέληξε καταματωμένος, με φριχτούς πόνους...Άλλο...Ένας πατριός, υπεράνω πάσης υποψίας, Παρακολουθούσε τις προγονές του και πλήθος γυναικών με κάμερες στις πιο προσωπικές τους στιγμές,και το στομάχι μας ανακατεύθηκε από αηδία, σιχασιά και θυμό...Ο άνθρωπος παραμονές των Αγίων Ημερών, δείχνει το απαισιότερο, βδελυρό και τρομαχτοκό του πρόσωπο...Πρέπει να σκεφτούμε πολύ ως κοινωνία πού πάμε και τι φταίει...Μήπως και περισώσουμε κάτι...Σε ποιον κόσμο ετοιμαζόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν;;;Ποια τα σπουδαία ιδανικά που θα έχουν σαν πρότυπο;;;Και πώς θ'αντιμετωπίσουν την σημερινή, αρρωστημένη κοινωνία;;Τι εφόδια τους έχουμε δώσει για να αμυνθούν;;Ο Θεός να βάλει το χέρι του και η Δικαιοσύνη, το δικό της...Δύστυχο, ακρωτηριασμένο παλληκάρι...Κλαίει η Ελλάδα για την φρίκη που υπέστης..Ο Θεός να λυπηθεί τους δικούς σου και πάνω απ'όλα, εσένα λεβέντη μου, που δεν έφταιξες πουθενά...Πού φτάσαμε..Πώς καταντήσαμε...Και κάπου στο ομιχλώδες βάθος, έρχονται Χριστούγεννα.....

ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΧΗ, ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΑΓΝΟ....

Πόση άβυσσος μπορεί να υπάρχει στην ψυχή ενός ανθρώπου;;; Πόση ανωμαλία, κακία και εγκληματικότητα;;; Και γιατί να υπάρχουν αυτοί οι υπάνθρωποι επί γης;;;; Μολύνουν ό,τι πιο αγνό υπάρχει στον κόσμο... Βασανίζουν την αθωότητα γιατί το σκοτάδι δεν αντέχει το φως... Και χαίρονται κάνοντας το θύμα τους να πονά, να υποφέρει έως θανάτου... Και μετά θα πάνε αυτά τα τέρατα ήσυχα χωρίς τύψεις σπίτι τους να φάνε με την οικογένειά τους και θ' ανάψουν στην εκκλησία κερί σαν καλοί χριστιανοί;;; Πιθανόν για να έγιναν έτσι να κακοποιηθήκαν ως παιδιά και να μην μαθεύτηκε ποτέ, οπότε δεν έλαβαν ποτέ την κατάλληλα περίθαλψη... Όμως αυτό έγινε και δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζει και το ότι πολλοί γεννιούνται έτσι, είναι από τα γεννοφάσκια τους κακοί, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης... Και το αποτέλεσμα;;;;; Να έχουμε παιδόφιλους, να ανθεί η παιδική πορνογραφία και να υπάρχουν άπειροι βασανιστές ζώων, οι οποίοι στατιστικώς θα γίνουν φονιάδες ανθρώπων, και κακοποιητές της δικής τους οικογένειας....

11 Δεκεμβρίου είναι η ημέρα αφιερωμένη στα παιδιά.... Τι γιορτάζουμε;; Την παιδική πορνογραφία;; Τον βιασμό ανηλίκων από άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντός τους; Την παράνομη δουλειά ανηλίκων στις καλλιέργειες ανθέων και άλλων φυτών, χωρίς να φορούν καν γάντια καθώς πιάνουν τα δηλητηριώδη φυτοφάρμακα;;; ''Σας παρακαλώ, μην προσφέρετε σαν δώρο λουλούδια... Προσφέρετε ένα μήλο... Τα χέρια μου κάηκαν μέσα στις καλλιέργειες...'' φώναζε ένα κοριτσάκι από την Γουατεμάλα... Τι γιορτάζουμε;;; Τον ακρωτηριασμό μικρών παιδιών στην Βραζιλία από τους γεννήτορές τους, ώστε να καταστούν επαγγελματίες ζητιάνοι;;;;; Την παιδική πορνεία στις Φιλιππίνες, όπου μπορείς να βρεις αραδιασμένα στον δρόμο παιδιά από τεσσάρων χρονών και πάνω, για σκεύη του σεξ;; Και γι' αυτό τον λόγο ναυλώνονται αεροπλάνα από την Γερμανία με ''ευπρεπείς'' επιχειρηματίες που πάνε στις Φιλιππίνες να χορτάσουν την διαστροφή τους πάνω σε παιδικά κορμάκια... Και η κοινωνία το ξέρει.... Μα, τεσσάρων ετών μικράκι;; Και στην Αφρική, πώς διανοείσθε τον βιασμό μωρού οκτώ μηνών;;;;;;;; Και όχι μόνον εκεί, δυστυχώς.... ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχουν και οι ''καλοί'' άνθρωποι, που αγωνίζονται ενάντια στην μάστιγα του κακού και έτσι ισορροπεί κάπως η κοινωνία μας.... Δυστυχώς όμως, δεν μπορούν να καλύψουν την επέκταση της βρωμιάς... Στις Ινδίες υπάρχει ολόκληρη συνοικία αγοραίου έρωτα, όπου πάρα πολλές εκδιδόμενες είναι μόλις έντεκα ετών... Για να μην πούμε για την νόμιμη παντρειά δεκάχρονης σε πλείστα ισλαμικά κράτη...

Έφτασα να γράφω τα παραπάνω, μετά τον φριχτό θάνατο του σκυλάκου στην Αράχωβα. Μπροστά μας γίνεται μια μάχη... Η μάχη του ΚΑΛΟΥ, ενάντια στο ΚΑΚΟ.... Πώς είναι δυνατόν να πιάνεις ένα αθώο πλάσμα που σε εμπιστεύεται ανώμαλε εγκληματία και να του κάνεις τα όσα φριχτά του έκανες, χωρίς να λυγίσει η καρδιά σου;;;;;;; Ανώνυμο, ειδεχθές, δολοφονικό, απάνθρωπο τέρας, και βέβαια μπόρεσες, διότι ΔΕΝ έχεις ίχνος ενσυναίσθησης... Είσαι ένα μίασμα της κοινωνίας, ένας ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ υπάνθρωπος, σήμερα για τα ζώα, αύριο για τους συνανθρώπους σου.... Το δύστυχο το σκυλάκι, καταρρακωμένο σύρθηκε στο σπίτι του, όπου και ξεψύχησε, μέσα σε φριχτούς πόνους... Σε όλη του την ζωή προσέφερε φιλία, αγάπη και προστασία... Και ήρθες εσύ, ο δαίμονας της κολάσεως, να μαγαρίσεις την ομορφιά και την αθωότητα με ανεξέλεγκτο πόνο και φρίκη... Δεν με ενδιαφέρει να μάθω πώς έφτασες ως εδώ. Γνωρίζω μόνον ότι είσαι ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟΣ τρομερά, και πρέπει να συλληφθείς πάραυτα.... Μακάρι όλη η Αράχωβα να ξεσηκωθεί, να σε ψάξει και να σε παραδώσει στην δικαιοσύνη. Μακάρι να μην ξαναβγείς  π ο τ έ  από την φυλακή, μακάρι να πληρώσεις και ένα μέγιστο πρόστιμο, ώστε η σάπια ομάδα των φρικαλέων ομοϊδεατών σου να το σκεφτεί και δεύτερη φορά προτού απλώσετε το σιχαμερό χέρι σας πάνω σε αθώα, ανυπεράσπιστα θύματα.....

Τι θα έκανα εγώ σε έναν παιδεραστή και σε έναν κακοποιητή ζώων;;; Δεν θα σας το πω, γιατί ίσως σας σοκάρει... Θέλω να ξεβρωμίσει ο τόπος από τους ανώμαλους υπανθρώπους, γιατί τολμούν και μολύνουν και βασανίζουν τα δύο μόνον αγνά πλάσματα που έχουν μείνει στον πλανήτη μας: Τα παιδιά και τα ζώα... Την μοναδική φωτεινή αίσθηση του παραδείσου που ομορφαίνει την ζωή μας... Γι' αυτά τα πλάσματα, η προσοχή μας πρέπει να είναι  δ ι α ρ κ ώ ς  τεταμένη και να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε  κ α ν έ ν α ν . Στα μικρά μας παιδιά, θα μάθουμε λίαν ενωρίς τον νόμο του εσώρουχου: ''ΔΕΝ αφήνουμε  κ α ν έ ν α ν  μάτια μου να σε ακουμπήσει εκεί, έστω και συγγενής να είναι και γνωστός, και αν νιώθεις άσχημα από κάποιο περίεργο χάδι, φώναξε, φύγε και πες το στους γονείς σου...'' Κι αν δούμε ότι κάποιο παιδί αρέσκεται στο να βασανίζει ζώα, ειδοποιούμε και τρέχουμε στον ψυχίατρο.... Προτού είναι αργά.... Τα μάτια μας δεκατέσσερα... Όχι ότι θα πάψει η σαπίλα... Ένεκα του μυαλού του, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγγελος ή διάβολος... Το έγκλημα με την τεχνολογία έγινε και διαδικτυακό, οπότε οι γονείς, πρέπει να είναι εν γρηγόρσει ανά πάσα στιγμή... ''Μα, γιατί, παιδί οκτώ χρονών, είδε την ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ και πορνοταινία;;;;;;;; Εγώ θρίλερ πρωτοείδα στα δεκαεννιά μου και πορνό, ακόμη... Θα του αφήσουν σημάδια στην ψυχούλα του... Πάρ' του το κινητό...'' ''Και γιατί να του το πάρω;;; Ξέρεις πού τα είδε;;; Στο σχολείο... Τα παιδιά που έχουν μεγαλύτερα αδέλφια τα φέρνουν στο σχολείο και τα δείχνουν σε άλλα παιδιά.... Οπότε θέλω δεν θέλω, θα τα δει...''

Κι έτσι συνηθίζουν στις σκηνές βίας, υποβιβάζουν τον έρωτα, αποκτούν φοβίες και η συμπεριφορά τους γίνεται άκρως επιθετική.... Από πού να φυλαχτείς τελικά;;; Ακόμα κι αν οι γονείς είναι σωστοί, το παιδί τους με την περιέργεια που έχει η ηλικία του, δεν θα αντισταθεί στο ''πονηρό και βίαιο άγνωστο''... Πόσα από αυτά θα έχουν το σθένος να πουν: ''Δεν θέλω να δω'' και να αντιμετωπίσουν τα κοροϊδευτικά γιουχαΐσματα της παρέας τους;

Το ξαναείπα... Πρόκειται για την αέναη μάχη μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ του καλού και του κακού... Όμως εμείς οι μεγάλοι, πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας τεντωμένες  π ά ν τ α... Εμπιστοσύνη, πουθενά.... Θα προστατεύουμε τα παιδιά μας, ακόμα και εκ του μακρόθεν.... Κι αν δούμε κάποιον να κλωτσάει ένα γατάκι στον δρόμο, βάζουμε τις φωνές... Αυτός ο κύριος ή αυτή η ''κυρία'', δεν το έχει σε τίποτα να πάει στην εκκλησία, να ανάψει δεκαέξι κεριά, να κάνεις τρεις βαθιές μετάνοιες, αφού έχει - πριν έρθει στον ναό - φωλιάσει ελαφρά τη καρδία, έξι αδέσποτα γατάκια στην γειτονιά της...

Καημένα, πεταμένα στα χέρια ανωμάλων, παιδάκια.... Σας ρουφούν την παιδική σας αθωότητα, μάσα στον δηλητηριώδη, εγκληματικό τους κόσμο... Τρισδυστυχισμένα παιδάκια, εάν σας έτυχαν  α ν ά ξ ι ο ι  γονείς.... Αδιανόητο.... Άτυχα παιδάκια που πεθαίνετε από πείνα στον 21ο αιώνα και δεν αισχύνονται τα πολιτισμένα κράτη γι' αυτό το θανατικό....

Καημένο χάσκυ της Αράχωβας... Αγαπημένε, αθώε και τραγικέ, Όλιβερ....Τι θα έλεγε ο βασανιστής σου, εάν του έκαναν όσα εσύ υπέστης από τον ανώμαλο δολοφόνο σου;;;; Ελπίδα μας η Δικαιοσύνη να έχει αυστηρότατους νόμους για εσάς όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας και να τους εφαρμόσει  χ ω ρ ί ς  καθυστέρηση καμιά.... Είστε εσείς που πετάτε πλυντήρια, δίχτυα, πλαστικά στις θάλασσες, μολύνοντας τον θαλάσσιο χώρο. Είστε εσείς που σκοτώνετε έναν ελέφαντα για το....ονόρε!!!! Είστε εσείς που παγιδεύετε στο ίντερνετ αφελή κοριτσάκια, μέχρι να τ' αρπάξετε από το σπιτικό τους, για ίδιον σαδιστικό και παράνομο όφελος.... Είστε εσείς που πυροβολείτε την μάνα αρκούδα με τα αρκουδάκια της, έτσι, για χάρη γούστο... Είστε εσείς που ξεθυμαίνετε τα ανώμαλα ένστικτά σας πάνω στα πιο αθώα θύματα, στα παιδιά και στα ζώα.... Βαστίλλη ισόβια σας αρμόζει,  τ ο υ λ ά χ ι σ τ ον..... Αλλά όσο κι αν εμφανίζετε το αηδιαστικό προσωπείο σας που ζέχνει από αναθυμιάσεις ψυχικού βόθρου, θα υπάρχουν πάντα οι ιππότες του φωτός που θα σας πολεμάνε: Ο υποψιασμένος γονιός, ο σωστός δάσκαλος, ο ευγενικός  α λ η θ ι ν ά  γείτονας, ο  ε ν σ υ ν ε ί δ η τ ο ς  πολίτης..... Και ο φωτεινός αγώνας τους, ίσως έρθει κάποια ευλογημένη ημέρα, που θα διώξει μακριά την μπόχα της βδελυρής παρουσίας σας και εξαλείψει δια ροπάλου την επαίσχυντη δραστηριότητά σας.... Η γη σας ξερνάει.... Τέρατα.....