Πόσο
σε πονάω αγαπημένη μου Ελλάδα... Πόσο πόνεσες τους τελευταίους μήνες... Σ'
εσένα, την πιο όμορφη χώρα της γης, έτυχαν αλλεπάλληλα κακά, το ένα μετά το
άλλο... Προτού προλάβεις να συνέλθεις από το ένα βαρύ χτύπημα, σου έρχεται το
άλλο, εξ ίσου οδυνηρό και σκληρό... Από πού να προφυλαχτείς καημένη μου
πατρίδα;; Και το χειρότερο είναι ότι τα χτυπήματα δεν είναι καινούρια...
Επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα με το ίδιο μένος και την ίδια αδιαφορία...
Δεν κάηκες εφέτος για πρώτη φορά...
Καίγεσαι κάθε καλοκαίρι... Δεν πνίγεσαι για πρώτη φορά... Πνίγεσαι κάθε χειμώνα…
Και τώρα που το κλίμα βιασμένο από τον άνθρωπο τρελάθηκε, πνίγονται και περιοχές
σου, που δεν είχαν καεί, α λ λ ά είχαν ξαναπνιγεί πριν κάποια χρόνια... Δεν
μιλάμε για τις ετήσιες πλημμύρες... Μιλάμε για το ξαφνικό κακό που βούλιαξε
ολόκληρα χωριά στον Θεσσαλικό κάμπο, αφήνοντας μόνον ένα τμήμα της στέγης των
σπιτιών να φαίνεται, σαν ναυαγισμένες κόκκινες σχεδίες... Ή σαν ομοιόμορφα
κομμάτια ερυθρού χαρτιού που αργοκοιμάται πάνω στο νερό... Το συγκεκριμένο κακό
είχε παρουσιασθεί και πριν τριάντα χρόνια... Και τι έγινε;;; Τ ί π ο τ α... Ξαναχτίστηκαν
τα σπίτια στο ί δ ι ο μέρος, για να ξαναπνιγούν χθες... Με κοιτάζεις
με βλέμμα οργίλο Ελλάδα μου... Έχεις δίκιο... Με ρωτάς ποια είναι τα μέτρα που
πάρθηκαν προς αποφυγή μιας τέτοιας καταστροφής.... Δεν τολμώ να μιλήσω... Η
πεδιάδα που έγινε λασπωμένη θάλασσα, ωρύεται: “Κανένα!!!”
Κάποιος είπε: ''Πρέπει να ξαναδούμε σοβαρά
το όλο θέμα. Η Ελλάδα η σημερινή έχει κτισθεί με τις προδιαγραφές του 1950.
Μάλλον θα πρέπει να τα ξαναφτιάξουμε ό λ
α εξ αρχής, βάσει των νέων
δεδομένων''... Το είπε... Θα γίνει;; Θα εισακουσθεί;; Η νεροποντή που σάρωσε
τον νομό Μαγνησίας, ίσως ξανάρθει ίδια σε πέντε ή οχτώ χρόνια... Α λ λ ά θα ξανάρθει... Τι προλαβαίνουμε να φτιάξουμε;;
Ποιος θα τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του στην Βουλή και να ξαναχτιστεί η
Ελλάδα σ ω σ τ ά, μη φειδόμενη υλικών
και εξόδων;;;
Είπα Ελλάδα μου Βουλή κι εσύ με
αγριοκοίταξες... Ξέρω... Την δεύτερη ημέρα της καταστροφής, αντί η Βουλή να
έχει ολομέλεια, παρουσιάστηκαν μόνον καμιά εικοσαριά βουλευτές και το πρόγραμμα
της ημερήσιας διάταξης ήταν... η εξεύρεση κονδυλίου για τα έξοδα του γραφείου
του Πρωθυπουργού και όχι ότι ο σιτοβολώνας της πατρίδας μας μετατράπηκε σε ένα
πλωτό νεκροταφείο, με εγκλωβισμένους ανθρώπους και εκατόμβη πνιγμένων ζώων...
Με τρομάζεις... Στέκεις απέναντί μου
βουβή, σαν το τρίτο, τρομαχτικό πνεύμα του Κάρολου Ντίκενς στην
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... Υψώνεις βουβά το χέρι σου, με δείχνεις στιβαρά και
με καρφώνεις με τα πονεμένα μάτια σου... Μια τεράστια αιμάτινη πληγή χάσκει από
τον δεξιό σου ώμο, πληγή από ανελέητη φωτιά... Έβρος… Και μπρος στο στέρνο σου
χάσκει άλλη τεράστια πληγή που στάζει λάσπη και αφρισμένο νερό... Μαγνησία... Και
το τεντωμένο δάχτυλό σου συνεχίζει να με δείχνει, φορτωμένο με ένα εκατομμύρια
ΚΑΤΗΓΟΡΩ...
Έχεις δίκιο Ελλάδα μου... Κι εμείς, οι
απλοί πολίτες έχουμε το δικό μας μερτικό ευθύνης στις ετήσιες καταστροφές που
σε κλυδωνίζουν συθέμελα... Αλλάξαμε τον ρου των ποταμών... Μπαζώσαμε ρέματα... Κτίσαμε
σπίτια πάνω στα ρέματα... Γιατί να μπαζωθούν τα ποτάμια της Αθήνας, ο Κηφισός
και ο Ιλισός;;; Οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις διαρρέονται από ποταμούς,
εκτός της Αθήνας. Της Αθήνας που οι ιθύνοντες φρόντισαν να την κάνουν μιά αποπνικτική
τσιμεντούπολη... Καταστρέψαμε κτήρια με έξοχη νεοκλασική αρχιτεκτονική, σωστά
διαμάντια. Αφανίσαμε όλα τα δέντρα, προκαλώντας μια πνιγηρή, αποτροπιαστική
ατμόσφαιρα. Αν κοιτάξεις ημέρα από ένα ύψωμα την Αθήνα, θα νομίσεις ότι μπροστά
σου απλώνεται ένα απέραντο νεκροταφείο από ξασπρισμένα κόκαλα, ριγμένα στην
έρημο. Η ασπράδα τους σε απωθεί και σου τσούζει τα μάτια... Όαση πράσινου
πουθενά ή είναι τόσο ελάχιστη που δύσκολα τη συλλαμβάνει το μάτι...
Οπότε Ελλάδα μου, σε χρησιμοποίησαν προς
ίδιον όφελος... Σε στερέψανε, σε αφυδατώσανε, σε ρημάξανε... Αλλά η φύση μάς
τιμωρεί... Τρομάζουμε κάθε χειμώνα διότι η τάδε περιοχή πνίγηκε και σε μιά
δυνατή και απρόβλεπτη μπόρα, πλημμυρίζουν οι δρόμοι της πρωτεύουσας και
παρασέρνουν έντρομους περαστικούς σε κεντρικά μάλιστα σημεία... Εν έτει 2023...
Στα μπαζωμένα η φύση εκδικείται. Μόλις βρέξει, ξερνά σαν την Σκύλλα και την
Χάρυβδη το νερό που φυλάκισαν οι ανόητοι άνθρωποι και το αφήνει να βρει τον
δρόμο του, παρασέρνοντας με εκδικητική μανία ό,τι βρει στο πέρασμά του... Ας
μην του κλείναμε τον δρόμο... Στα καμένα, κατεβάζει κοτρώνες και χώμα που
σκεπάζει τα πάντα στο πέρασμά του... Κι αν είναι ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο,
αλίμονο στον τόπο που δεν προνόησε για την φύλαξή του... Όπως προχθές στην
Μαγνησία.... Υψώθηκε το νερό τρομαχτικό ως τα πιο ψηλά σπίτια, πετώντας στην
θάλασσα με οργή αυτοκίνητα και ανθρώπους... Τι θα δουν τα μάτια μας, όταν τα
νερά υποχωρήσουν και ξαναφανούν σπίτια και δέντρα;;; Ήδη κυκλοφορούν σκληρές
εικόνες από επιπλέοντα πτώματα εκατοντάδων προβάτων μέσα στα μαντριά τους... Οι
περιουσίες έγιναν λάσπη, οι κόποι μιας ζωής, αφρισμένο, ορμητικό, λασπωμένο
νερό...
Βλέπω την χαίνουσα πληγή σου Ελλάδα μου...
Είναι τόσο πρόσφατη... Αλί και τρισαλί στους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να
σωθούν και πνίγηκαν από τον υδάτινο εφιάλτη... Κι ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι είναι
συνολικά οι χαμένοι μας συμπατριώτες... Καημένη μου Ελλάδα... Κλαις απαρηγόρητη
πάνω από τα πανέμορφα δάση σου με το μοναδικό οικοσύστημα, μετρώντας με λυγμούς
ανθρώπους, ζώα, δέντρα που άρπαξε στο αδηφάγο στόμα της η πύρινη λαίλαπα....
Όσα πλάσματα σώθηκαν, γυρίζουν σαν
φαντάσματα στην κόλαση του Δάντη... Κύκλος με αιμάτινες, παμφάγες γλώσσες
φωτιάς που ροκανίζουν τα πάντα... Κύκλος με οργιώδεις, θηριώδεις, παμφάγους
τόνους νερού που πνίγουν τα πάντα... Και μπροστά τους σέρνεται ολολύζουσα η
απόγνωση, καταξεσχισμένη, μη προλαβαίνοντας να σπαράξει για κάθε χαμένο
πλάσμα...
Ένα μαβί σύννεφο σε καλύπτει Ελλάδα μου...
Ένα περίεργο σύννεφο που σηκώνεται από την γη και υψώνεται στον ουρανό... Βαρύ,
σκοτεινό κι ανάμεσά του φιγούρες με στόματα ανοιχτά που ουρλιάζουν
απελπισμένα... Καθώς με ακουμπούν τα ξεσκλίδια του, ένας φριχτός πόνος σχίζει
τα σωθικά μου... Είναι ο πόνος αυτών των δυστυχισμένων πλασμάτων που ξαφνικά
πνίγηκαν αβοήθητα… Ο ανείπωτος πόνος τους ανεβαίνει μαζί τους στα ουράνια... Πώς
ν'αντέξει η γη τόσο φρικώδη πόνο;;; 11 0. 0 0 0 χιλιάδες νεκρά ζώα στον
Θεσσαλικό κάμπο.... Εκατόν δέκα χιλιάδες.... ''Οι κραυγές, τα ουρλιαχτά των
ζώων που πνιγόντουσαν, αντηχούν στ' αυτιά μας σαν σφαίρες...'' Μαρτυρία
διασωθείσης γυναίκας από τον κατασπαραγμένο και βυθισμένο στις λάσπες τόπο... Και
δυστυχώς έχουμε και απώλειες ανθρωπίνων ζωών....
''Ήμασταν δυο μέρες πάνω στο τραπέζι με τα
πόδια μέσα στο νερό που όλο ανέβαινε... Ευτυχώς μας έσωσαν βατραχάνθρωποι... Μόνο
με το νυχτικό έχω μείνει κορίτσι μου... Όλα χάθηκαν... Μας έπνιξε μια ορμητική
λασπωμένη θάλασσα. Ευτυχώς, σώσαμε την ζωή μας... Τα άλλα... Άστα...'' Μαρτυρία
γερόντισσας στην δημοσιογράφο από το εξαφανισμένο χωριό της... Όλα χάθηκαν... Αναμνήσεις,
φωτογραφίες, περιουσίες. Και τώρα μένει ένας τόπος με μολυσμένα νερά,
επικίνδυνα φοβερά για την υγεία... Πτωμαΐνη, χημικά, όλα τρυπώνουν στο άλλοτε εύφορο
έδαφος και μολύνουν ερείπια, σπασμένα έπιπλα, μισογκρεμισμένα σπίτια...
Κι εσύ ακόμα με δείχνεις με το δάχτυλό σου
Ελλάδα μου... Αλήθεια σου λέω... Π Ο Ν Α Ω.... Τι;;; Δεν αλλάζει τίποτα ο πόνος
μου;;; Δεν με πιστεύεις;;; Ξέρω... Δυσανασχετείς γιατί βλέπεις αλλαγμένους τους
ανθρώπους σου... Θαρρείς κι αγρίεψαν... Κάπου ξέχασαν την τιμή, την
φιλευσπλαχνία, το φιλότιμο... Φιλότιμο... Μόνον στην ελληνική γλώσσα υπάρχει
αυτή η λέξη... Πολλών οι πράξεις τους δεν συνάδουν με την ελληνική υπερηφάνεια
και ανωτερότητα... Οχαδελφισμός, επιθετικότητα, βαναυσότητα, αγριότητα... Προς
κάθε κατεύθυνση και προς κάθε πλάσμα. Είτε είναι ζώο, είτε είναι άνθρωπος, θα
τύχει βάρβαρης μεταχείρισης πολλάκις... Τον άντρα που σπρώχνουν από τον
καταπέλτη του πλοίου με αποτέλεσμα να πνιγεί... Το σκυλάκι που σέρνει ο τύπος
χιλιόμετρα, έξω από το εν κινήσει αυτοκίνητό του... Οι αρρωστημένες θωπείες του
ανώμαλου στο εξάχρονο αγοράκι.... Βόρβορος... Βόθρος και δυσωδία....
Στάσου!!! Περίμενε!!! Μην φεύγεις!!!! Ελλάδα
μου, θέλω να σου πω κάτι!!! Άκουσέ με!!! Γνωρίζω για όλα αυτά τα κακά... Όμως
ευτυχώς, που υπάρχει ο ΕΝΑΣ άνδρας, ο οποίος κατέβηκε στο φαράγγι, για να σώσει
τον παγιδευμένο σκυλάκο... Ευτυχώς που υπάρχει η ΜΙΑ γυναίκα η οποία σύρθηκε
στον υπόνομο, για να σώσει το κατατρομαγμένο γατάκι... Ευτυχώς που υπάρχει ο
νέος που σηκώνει αγκαλιά τον γέρο παππού και τον βγάζει τρέχοντας από το
λαμπαδιασμένο σπίτι... Ευτυχώς που ζει ανάμεσά μας ο άντρας που έσωσε ζώα και
μελίσσια από το πλημμυρισμένο χωριό... Και έχεις ακούσει για τους Διασώστες οι
οποίοι πέφτουν πρώτοι στην μάχη της διάσωσης συνανθρώπων μας και ζώων με μέγα
κίνδυνο της ζωής τους...
Σ' ευχαριστώ Ελλάδα μου που μένεις να με
ακούσεις... Σε α υ τ ο ύ ς τους λίγους Ελλάδα μου, εμείς οι απλοί
άνθρωποι στηρίζουμε τις ελπίδες μας, όσες μας έχουν απομείνει... Καταλαβαίνω
γιατί σε βλέπω πικραμένη, οργισμένη και σκεφτική... Πνίγηκε μέσα στις λάσπες,
στ’ αποκαΐδια και στο δολοφονικό θράσος, το ουράνιο χαμόγελό σου και η ολύμπια
ματιά σου... Οι έγνοιες σου πολλές... Κάτω από τον χιτώνα σου κρύβεις ένα
πληγωμένο από τις φωτιές ελάφι και ένα κατατρομαγμένο, βρεγμένο παιδί που τουρτουρίζει...
Φοβάμαι πως εάν ανοίξεις το στόμα σου θα πεις: ''Δεν σας αναγνωρίζω πια… Δεν
ήταν έ τ σ ι οι δ ι
κ ο ί μου Έλληνες''... Και θα έχεις
δίκιο... Δεν μπορείς να μας έχεις εμπιστοσύνη, ό,τι κι αν σου υποσχεθούμε... Ξέρω
τι σκέφτεσαι:
α] Θα ληφθούν προληπτικά μέτρα για
μακροχρόνιες φυσικές καταστροφές;;;
β] Θα ληφθούν προληπτικά μέτρα για τις
εποχιακές καταστροφές;;
γ] Θα ξαναβρεί ο άνθρωπος την ανθρωπιά του
και θα ανυψωθεί από τον βούρκο της απληστίας και της απαξίωσης των πάντων;;;
δ] Θα μπει στα σχολεία ως π ρ ω τ ε ύ ο ν μάθημα η ενσυναίσθηση προς τα πάντα και τους
πάντες;;
ε] Θα γίνει ε π ι τ έ λ ο υ ς έρευνα από ΝΟΜΙΜΟ ΣΩΜΑ ε ν τ ί μ ω ν και με γνώση πολιτών, οι οποίοι θα ερευνήσουν
εις βάθος γιατί είναι σαθρά τα μεγάλα έργα, π.χ. γ ι α τ ί οι γέφυρες γκρεμίζονται;; Γατί το οδόστρωμα
αντί να έχει πάχος 15 εκατοστά έχει πάχος μ ό ν ο ν 5 εκατοστά;; Πού π ά ν ε τα κονδύλια και γ ι α τ ί ΔΕΝ έχουν παρθεί ακόμη μέτρα σοβαρά
διασφάλισης της χώρας από επικείμενες καταστροφές, αποδίδοντας ευθύνες ε κ ε ί που πρέπει;;;;
Νιώθω ότι ΔΕΝ φερόμαστε με τον δέοντα
σεβασμό στην δική μας χώρα... Κάπου χάσαμε τον δρόμο μας και π ρ έ π ε ι τάχιστα να τον ξαναβρούμε, π ρ ο τ ο ύ είναι πολύ αργά... Η μεγάλη Ελληνίδα ΕΛΕΝΗ
ΓΛΥΚΑΤΖΗ ΑΡΒΕΛΕΡ, έχει πει: ''Η Ελλάδα μας καταστρέφεται από τους Έλληνες που ξ έ χ α σ α ν ότι είναι Έλληνες...'' Τρομερά αληθινό σε
μέγιστο βαθμό... Πού είναι τα ιδανικά που χαρακτήριζαν την ελληνική φυλή;; Η
φιλοξενία, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η υψηλή παιδεία, ο αλτρουϊσμός, η θέληση
για μάθηση;;; Όλα θυσία στον βωμό του χρήματος... Στένεψαν το πλάτος του
Πηνειού, δεν ξέρω για πόσα μέτρα. Ευθύνη με αυτόν τον εγκληματία, δεν έχει και
όποιος αγοράσει γη σε τέτοιο σημείο ή αν δεχθούν οι ιστάμενοι να ανοίξουν δρόμο
σε τέτοια περιοχή;;; Ξεχάσαμε όντως ότι είμαστε Έλληνες και αντιμετωπίζουμε την
Ελλάδα ως λάφυρο που θα το διαλύσουμε, θα το διαμοιράσουμε, θα το
καταξεσχίσουμε;;; Οι Ιάπωνες πάνω από όλα λ α τ ρ ε ύ ο υ ν την πατρίδα τους, την οποία θεωρούν θεά και
της φέρονται με τον μ έ γ ι σ τ ο σεβασμό... Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι... Γ ι α τ ί αυτοί και όχι ε μ ε ί ς;;;;;;
Μπορεί σήμερα να φαντάζουν όλα δυσοίωνα...
Μπορεί η απογοήτευση να μας πνίγει... Μπορεί να νιώθουμε οργή και να πλανάται
εχθρική μια απαξίωση των πάντων... Όμως Ελλάδα μου, - πες με από άλλον πλανήτη,
πες ότι ΔΕΝ θέλω να παραδώσω ακόμα τα όπλα - εγώ, α κ ό μ α πιστεύω ότι το Ελληνικό Πνεύμα ΔΕΝ έχει
τελείως χαθεί... Μην μας εγκαταλείπεις... Ταρακούνησε τον κοιμισμένο και
αδιάφορο συμπατριώτη μας, δίνοντάς του μια γερή σπρωξιά...
Αγαπημένη μου Ελλάδα, στέκεις μέσα στον
Παρθενώνα σύννους και μελαγχολική... Μας κοιτάς και δεν μας αναγνωρίζεις
πλέον... Περιμένεις να συμβεί εκείνο το υπέροχο κάτι που θα σε κάνει να
ορθώσεις το κορμί σου υπερήφανο σαν πρώτα.....
Και τότε μόνον δυνατά σαν πρώτα θα
ξυπνήσεις, όταν σε κάμπους και νησιά ξανά θ' αντιλαλήσει, το πιο γνωστό μας
κάλεσμα:
''Παιδιά μου εσείς ταλαίπωρα... Σηκώστε το
κεφάλι!!!!!!!
Σαν Έ λ λ η ν ε ς βαδίσετε, για την πατρίδα, π ά λ ι!!!!!!''
