ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Κι έρχεται η μέρα που γίνεσαι φθινόπωρο.
Το ολοφώτεινο χέρι του καλοκαιριού, σε άφησε στην στροφή.
Μπήκες στην μάχη με πάθος, αλλά δεν βλέπεις αίσιο τελειωμό.
Δυσοίωνα τα μηνύματα από παντού.
Πάντα σε κάποια χώρα ο πόλεμος μαίνεται.
Σπίτια ρημαγμένα, κορμιά νεκρά στους δρόμους.
Ορδές αλλόφρονων ομάδων στην γραμμή για μετανάστευση...
Η Οδύσσεια του πόνου, της καταφρόνιας, του έσχατου εξευτελισμού.
Πιάνουμε τον μίτο της Αριάδνης πρώτα από τον τόπο μας...
Πλήρης αδιαφορία από τους κρατούντες...Από αυτούς που εδιάλεξες ε σ ύ...
Τριάντα χρόνια να καθαριστεί ο Κηφισός...
Πόσα χρόνια πίσω πάει η μεγάλη ευθύνη;;
Δεν συνελήφθη ο βιαστής και χασάπης του Όλιβερ, του άμοιρου χάσκι..
Δεν προλαμβάνονται τα φρικιαστικά εγκλήματα στο Μάτι, στα Τέμπη.
Ατιμώρητοι οι κατ' εξακολούθηση κλέφτες, παραβάτες κάθε νόμου και ηθικής.
Αφύσικη βία στα σχολεία, στην οικογένεια, στους δρόμους.
Και η μοίρα της Πατρίδας είναι καλά προφυλαγμένη;;
Υπάρχουν άξιοι ηγέτες, ήρωες του καθήκοντος και όχι εραστές μιας υψηλόβαθμης
θέσης;;;
Φλόγες αδηφάγες καταπίνουν τα δάση.
Έντρομα ζώα τρέπονται σε άτακτη φυγή, πανικόβλητα.
Ή παραδίδονται στην πύρινη κόλαση.
Περιουσίες ανθρώπων γίνονται κάρβουνο.
Αναμνήσεις ζωής εξαφανίζονται στην σαρκοφάγα πυρκαγιά.
Και στο ευρύτερο πεδίο όλου του φάσματος της Γης;;;
Αθώα ζώα σκοτώνονται από σκληρόπετσους κυνηγούς.
Θαλάσσια κήτη νοήμονα εξολοθρεύονται στον βωμό του χρήματος.
Αίμα αθώο στην στεριά, στην θάλασσα, στον αέρα.
Από ανθρώπινο χέρι τραυματίζεται ανεπανόρθωτα το κλίμα...
Γίνονται σκουπιδότοποι ποτάμια, λίμνες, ωκεανοί.
Ως και στο διάστημα σκουπίδια εξακοντίσαμε..
Φόνοι, ληστείες για σαράντα ευρώ.
Παζάρια λευκής σαρκός ευημερούν. Στις μέρες μας...
Προστυχιά, ανευθυνότητα, ξεδιαντροπιά...
Δεν αγαπάς τον τόπο σου. Αδιάφορα τον λερώνεις και τον υποτιμάς.
Λερώνονται ιερά μνημεία από βέβηλα χέρια.
Ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου.
Λέξεις ιερές χάνουν την σημασία τους. Μένουν κενές. Χωρίς σεβασμό τα ιερά
σύμβολα.
Τρύπες που χάσκουν και σηκώνουν αδυσώπητη κοροϊδία.
Πίστη; Πατρίδα; Οικογένεια; Σεβασμός; Ενσυναίσθηση;
Τι είναι αυτά;;; Αν τα υπερασπισθείς σου κολλάνε την ρετσινιά του
φασίστα, του ρατσιστή και στην καλύτερη, του αλλά ντ' άλλων αιθεροβάμονα...
Αδυσώπητη εξαφάνιση αξιών...
Κι η αλυσίδα των ναρκωτικών, σφυρηλατείται διαρκώς από τα πεθαμένα νιάτα και
γίνεται ασήκωτη από το βάρος των χαμένων ψυχών...
Παιδιά βιάζονται, ζώα βασανίζονται, λαοί εξαθλιώνονται.
Και μέσα στην λαίλαπα εμφανίζονται απορημένα μάτια παιδικά.
Ακούγονται λυγμοί από απροστάτευτα ζώα και δέντρα...
Η φύση θρηνεί... Ο ανθρωπισμός θρηνεί...
Κι εσύ απορημένος σκέφτεσαι: ''Γιατί όλα αυτά;; Εγώ, ό,τι μπόρεσα έκαμα στην
ζωή μου. Μίλησα, δίδαξα, έπραξα, φώναξα...
Δεν κατάφερα λοιπόν τίποτα;;...''
Μην απογοητεύεσαι...Δεν είσαι ο μόνος που αγωνίσθηκε... Κι άλλοι σαν κι
εσένα πάλεψαν για έναν καλύτερο κόσμο.
Συνέχεια πολλοί άλλοι φωτεινοί ιππότες του καλού, δίνουν ατέρμονες μάχες με
την παντοδυναμία του κακού. Σε όλα τα στάδια. Σε όλα τα πεδία...
Έστω κι αν είναι πιο λίγοι από τα τάγματα του μίσους και της αλλοτρίωσης των
ηθών.
Δεν λυγίζουν. Επιμένουν και προσπαθούν. Ίσως α υ τ ή η άνιση μάχη έχει τέτοια μεγάλη βαρύτητα, που
καταφέρνει και φέρνει κάποια ισορροπία στον κόσμο ετούτο.
Διαφορετικά θα είχε σίγουρα εξαφανισθεί.
Κάποιοι τρελοί - λένε - θα σώσουν τον κόσμο. Αν προλάβουν...
Κάνουν ό,τι μπορούν...
Μα, έστω και μιά κοπέλα ή ένα αγόρι εάν σώσουν από την πορνεία...
Μα έστω και ένα παιδί ν' αρπάξουν από τα νύχια παιδεραστών...
Μα έστω κι ένα σκυλάκι να σώσουν από τον δρόμο.
Μα έστω κι ένα παγιδευμένο δελφίνι να ελευθερώσουν από τα δίχτυα.
Μα κι έναν παπαγάλο, μία τίγρη, έναν ελέφαντα, εάν διαφυλάξουν από τους
λαθροκυνηγούς και τους παράνομους εμπόρους άγριας ζωής...
Όλα αυτά είναι κατορθώματα μεγάλα από ευαισθητοποιημένους συνανθρώπους μας.
Λένε: ''Τέρμα στις γούνες... Μην φοράτε ματωμένα πτώματα στους ώμους σας,
από φριχτά βασανισμένα ζώα...''
Λένε : ''Τέρμα τα φυτοφάρμακα που δηλητηριάζουν την γη, το νερό, τα ζώα, τα
έντομα, το φαΐ' μας''
Λένε; '' Τέρμα οι κοροϊδίες προς κάθε συνάνθρωπό μας με ειδικές ανάγκες''
Ορμούν να βοηθήσουν σε κάθε φυσική καταστροφή με άκρατο και ευλογημένον αλτρουισμό.
Και παράλληλα οι ομάδες των αδέκαστων λειτουργών, των εμπνευσμένων
παιδαγωγών, των πιστών στον Ιπποκράτειο όρκο τους ιατρών, των πεφωτισμένων
καλλιτεχνών.
Μακριά από κάθε ηθική και χρηματική βρωμιά.
Και όμως... Όλη α υ τ ή η θυσία, η ατομική και η ομαδική δεν φτάνει...
Δυστυχώς, θα εξακολουθούν να πεθαίνουν παιδιά στην Ινδία για μιά χούφτα
ρύζι...
Θα εξακολουθούν να σκοτώνονται οι λαοί με όπλα που αγόρασαν και οι μεν και
οι δε από την ί δ ι α τρομερή υπερδύναμη που πούλησε όπλα και στις
δυό παρατάξεις...
Το σκεπτικό της διαβολικό... Να αλληλοσκοτωθούν και μετά να έρθει αυτή ως
ειρηνοποιός δύναμη και να ξαναχτίσει τις ισοπεδωμένες από τα δικά της όπλα χώρες,
τσεπώνοντας κι άλλα εκατομμύρια ευρώ...
Δυστυχώς, θα διαιωνίζεται το χάσμα στις τάξεις. Αμύθητα πλούτη από την μιά,
απύθμενη φρικαλέα πείνα από την άλλη....
Οι εποχές θα εξαφανίζονται σιγά-σιγά, από το αδηφάγο ανθρώπινο χέρι...
Ο διάβολος των ζώων, ο άνθρωπος.
Ο διάβολος της φύσης, ο άνθρωπος.
Ο διάβολος της παιδικής αθωότητας, ο άνθρωπος.
Ο διάβολος της ηθικής ισοπέδωσης των πάντων, ο άνθρωπος...
Ε κ τ ό ς από εκείνους που έχουν φως
στην ψυχή, ουρανό στα μάτια, δάκρυ στην καρδιά...
Ε κ τ ό ς από αυτούς που έχουν την
Αγία Ανησυχία για ό,τι συμβαίνει στην γη, στα κοντινά μα, και στα μακρινά
προβλήματα.
Κι εσύ ανάμεσά τους. Έκαμες ό,τι περνούσε από το δικό σου χέρι. ΔΕΝ
αδιαφόρησες.
Το παμμέγιστο λάθος είναι να βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα. Να
αδιαφορείς...
Άνισος ο αγώνας. Κι αλίμονο εάν αφεθούμε στην ζοφερότητα του γύρω μας
περιβάλλοντος χώρου...
Από τα δάση, τους ουρανούς, τις θάλασσες τις στεριές, υψώνεται ένα απέραντο
κλάμα. Αιτία, ο άνθρωπος-δυνάστης... Δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να
τα γιατρέψουμε όλα όσα τρομερά συμβαίνουν επί γης...
Πράττουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Όμως ΔΕΝ σταματάμε ποτέ.
ΔΕΝ πρέπει να σταματήσει π ο τ έ η μάχη του καλού έναντι του κακού...
Από εκεί οι υπάνθρωποι κι από εδώ οι άνθρωποι...
Από εκεί η αδιαφορία, η ανωμαλία, η απληστία κι από εδώ η έγνοια, η
φροντίδα, η ενσυναίσθηση.
Από εδώ η Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α....
Σε αυτήν προσδοκάμε... Σε αυτήν ελπίζουμε...
Και όσο αντέξουμε... Ή μάλλον, όσο μας αντέξει η γη...
