Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
Ωσάν τελείωνε η τάξη μου, έπαιρνα τα παιδιά μου
και τα κερνούσα όλα τους σε μία πιτσαρία.
Μιλάω για τους μαθητές και τις μαθήτριές μου,
που τά 'φερνα χαρούμενη στην πίτσα ΔΙΓΑΛΕΤΟΣ.
Εμπαίναν όλα σε σειρά για να τα πάω αντίκρυ.
Στην Αλεξάνδρας βγαίναμε κι είχα μεγάλη έγνοια.
Τα οδηγούσα από μπροστά και πίσω οι δυό μου κόρες
Ελπίδα και Αλίσια, εκλείναν την ομάδα.
Μα, τελευταία ερχότανε για να μας βοηθήσει
κι ένας νιος, συμμαθητής, της Ελπιδούλας φίλος.
Ένα γλυκύτατο παιδί, με τρόπους και αξίες
κι εμένα ο νους μου έπλεξε πως, φλερτ ετοιμαζόταν...
Και της μητέρας το ένστικτο, δεν έπεσε και έξω...
Φιλία... Φίλοι ζηλευτοί ωσότου...παντρευτήκαν!!!
Αφού τελειώσαν τις Σχολές και σπούδασαν με ζήλο.
Η Ελπίδα στην Καλών Τεχνών και ο Λευτέρης πήγε
κι εγίνηκε ένας γυμναστής με θέρμη και με πάθος.
Τι να πιστέψω, τι να πω γι' αυτό το παλληκάρι;
Ευγενικός, πανέξυπνος μ' έναν μεγάλο ζήλο.
Στο Υπουργείο το πρωί, μαθήματα το βράδυ.
Και όλο σεμινάρια τελειώνει και πρωτεύει.
Διδάσκει το Παγκράτιο σε Σύλλογο Γονέων
κι έβαλε και στο πρόγραμμα και εθνικούς χορούς μας.
Γυμνάζει ο Λευτέρης μας μικρούς μα, και μεγάλους.
Προχώρησε κι εγίνηκε προπονητής αγώνων,
σ' αθλήματα ξεχωριστά και πάντοτε προάγει,
την άμιλλα την ευγενή σε όλα τα πεδία!
Όταν τα χοροδράματα έστηνα στα σχολεία,
ερχόταν από μόνος του για να με βοηθήσει.
Στο Γήπεδο του Γέρακα - ακόμα το θυμάμαι -
στοίχιζε την οργάνωση μ' ένα παράγγελμά του!
Η Ελπίδα πάντα από κοντά, στην μουσική η Αλίσια,
εστήσαμε υπέροχες λιόλουστες αναμνήσεις
και πάντα πετυχαίναμε τον ευγενή σκοπό μας.
Οι μαθητές του Γέρακα, μ' αγάπη τους θυμούνται...
Σαν συγγενείς τους έχουνε Λευτέρη, Ελπίδα, Αλίσια...
Κι εγώ δεν ξέχασα ποτέ τι μού 'πε ο Λευτέρης
σε μία πρόβα με παιδιά πάνω από ενενήντα δύο!!!!
''Αυτό που κάνω δίπλα σας κυρία Πολυάνθη,
είναι μεγάλο μάθημα που στην Σχολή δεν βρήκα!
Με ρίξατε στους μαθητές κι έπρεπε να μιλήσω
και σθεναρά και φιλικά και να καθοδηγήσω...
Γι' αυτό πολύ σάς φχαριστώ για την προτίμησή σας...''
Τα χρόνια εδιαβήκανε κι η πρώτη μου η κόρη,
μαζί με την αγάπη της, εκάνανε παιδάκια.
''Αρσενική μαμά'' τον έλεγα πάντοτε τον Λευτέρη.
Στεκόταν στην γυναίκα του, που ρχόταν κουρασμένη
απ' την διδασκαλία της σε παίδες Γυμνασίου.
Εδιάβαζε τους δυό τους γιούς με όλη την καρδιά του.
Μεγάλη η βοήθεια του μέσα στο σπιτικό τους
και όλοι στην φαμίλια τους, πάνω του ακουμπούσαν.
Τις δυσκολίες άντεξε μαζί με την συμβία.
Ποτέ του δεν εγκρίνιαξε αν είναι κουρασμένος.
Σχολάει πες στις τέσσερις και τα παιδιά διαβάζει.
Μετά θα φύγει για δουλειά, ωσότου ρθεί το βράδυ.
Πίσω του η γυναίκα του φροντίζει τα παιδιά τους
και τον καλωσορίζουνε την ώρα που γυρίζει.
Και τότε θα μιλήσουνε, δεν θα κλειστεί στο δώμα.
Με τα κουράγια στο μηδέν, θ' ασχοληθεί με όλα.
Κι ίσως να πέσουνε αργά τ' αγόρια τους για ύπνο,
γιατί θα δούνε όλοι μαζί κάποια καλή ταινία.
Οι σχέσεις θα συσφίξουνε, θα νιώσουν ευτυχία
κι ο ύπνος θά 'ρθει χαρωπός τα βλέφαρα να κλείσει.
Δεν θα γινόταν νά 'τανε καλύτερος πατέρας.
Κουβαλητής, ανεχτικός, ευγενικός, στακάτος
κι όπου χρειάζεται αυστηρός για να τηρούνται όρια,
που φέρνουν μιάν ασφάλεια και σε προετοιμάζουν
για νά 'μπεις καίρια δυνατός μέσα στην κοινωνία.
Η εφηβεία δύσκολη σε νεαρούς και κόρες
κι οι κίνδυνοι στο σήμερα, πολύ-πολύ μεγάλοι...
Σε πόσα σπίτια το σκαρί κλυδωνισμούς τραβάει,
γι' αυτό ο καπετάνιος του δίνει μεγάλη μάχη.
Στο σπίτι του Λευτέρη μας, δυό οι καπεταναίοι.
Η Ελπίδα και ο σύζυγος κρατούν γερό τιμόνι
και οδηγούνε το σκαρί σ' απάνεμο λιμάνι.
Φιλόξενος, φιλόζωος, σεβαστικός, οξύνους,
τόσα χαρίσματα ο Θεός τού 'δωσε του Λευτέρη.
Κι εκείνο πού 'ναι υπέροχο και για τις δυό μου κόρες,
είναι πως συνταιριάζουνε και αληθινά αγαπιούνται
οι δυό τους άντρες οι καλοί, Λευτέρης - Παναγιώτης.
Εκτίμηση βαθύτατη ο ένας για τον άλλον
τρέφουν οι δύο σύγαμπροι και τα περνάνε φίνα,
κάθε φορά που βρίσκονται κι αυτό έχει αξία,
γιατί έτσι συσφίγγονται οι δύο τους οικογένειες.
''Ευ αγωνίζεσθαι '' φρονεί κι αυτή 'ναι η αρχή του.
Οι μαθητές τον αγαπούν κι α υ τ ό ν πάντοτε θέλουν.
Τονώνει όλα τα παιδιά - μιά πατρική φιγούρα
και μεταδίδει γύρω του την δύναμη, την φλόγα.
Φιλόζωος από μικρός ήτανε ο Λευτέρης
και όλη η οικογένεια φιλόζωη εβγήκε.
Για κάθε της ζωής μορφή, δείχνει τον σεβασμό του.
Φροντίζει τα ζωάκια τους, τα φιόρα τους προσέχει
και της καρδιάς η ευγένεια, λάμπει στο πρόσωπό του.
Πατέρας πρότυπο, σωστός, το μόνο που τον νοιάζει,
είναι να ζήσουνε καλά τα δυό του τα αγόρια.
Να αποκτήσουνε γερές βάσεις για την ζωή τους
και στην ψυχή τους νά 'χουνε γαλήνη κι ηρεμία.
Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε σ' αυτήν την κοινωνία.
Ακούμε παραβατικότητα χιλιάδων ανηλίκων
και νιώθουμε πως ράγισε ο όρος ''οικογένεια''.
Επείγει μιά συστράτευση να γίνει στις ομάδες...
Εξέφυγε η κατάσταση κι η βία στα σχολεία,
φτάνει στ' αποκορύφωμα και μόνον θλίψη φέρνει.
Κι οι δυό γονείς δουλεύουνε τώρα κι οι απαιτήσεις
ορθώνονται υπέρογκες και ο καιρός δεν φτάνει...
Γυρίζουνε κατάκοποι στο σπίτι τους το βράδυ
και δεν μπορούν ν' αρθρώσουνε λέξη με τα παιδιά τους.
Διαλύεται έτσι ο δεσμός που κράταγε το σπίτι.
Τα τέκνα ανεξέλεγκτα ορμούνε σε παγίδες,
που μεταλάσσουν τα παιδιά σε θηριώδη όντα.
Αν δεν το νιώσουν οι γονείς το βάραθρο που χαίνει,
εχάσανε τον στόχο τους, όσα λεφτά κι αν φέρνουν...
Γι' αυτό ''παν μέτρον άριστον'' εδιάλεξε ο Λευτέρης.
Το πρώτο του το μέλημα, η οικογένειά του.
Και είναι πάντα προσηνής, το προσπαθεί τα μάλα...
Οι ώρες εργασίας του, η κούραση, ο μόχθος,
δεν τον απομακρύνουνε απ' τα καθήκοντά του.
Δεν είναι κάτι ευκολο, μ'αξίζει να μοχθήσεις...
Μονάχα τότενες σωστούς ανθρώπους θ' αναθρέψεις,
γιατί γλυκά κι από κ ο ν τ ά θε νά' χεις τα παιδιά σου,
που με τις βάσεις τις ορθές , σωστά θε να φερθούνε,
αφού ποτέ δεν τούςλειψε η αγάπη των γονιών τους...
