ΜΥΡΩΔΙΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

[Ένα από τα Σονέτα που έγραψα, όταν ο μέγας Ιατρός-Λογοτέχνης Φώτης Παυλάτος μου είπε: “Πολυάνθη θα γράψεις και σονέτα. Ξέρεις ότι έχουν έναν συγκεκριμένο αριθμό συλλαβών και μια ξεχωριστή ομοιοκαταληξία. Το σονέτο ανθίζει κυρίως στην Κεφαλονιά κι εσύ ως Κεφαλονίτισσα, πρέπει να το υπηρετήσεις!!” Άκουσα τον υπέροχο συμπατριώτη μας και έγραψα αρκετά, δείγμα το παρακάτω..]

 

 

ΜΥΡΩΔΙΑ  ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

 

Ντάλιες, γιασεμιά και μπουγαρίνια
γεμάτες οι δικές μου αναμνήσεις.
Στις μαργαρίτες πάνω θ' ακουμπήσεις
κι οι σιόρες περπατούν σαν φιγουρίνια!

Καντάδες στο Ληξούρι, στ' Αργοστόλι.
Αριέτες στο λιμάνι μας, στην Σάμη.
Τραγούδι ο καθείς ως ν' αποκάμει.
Ρομπόλα, μαντολάτα κερνούν όλοι...

Εδώ οι μάντολες κι ο Λασκαράτος,
οι κρεατόπιτες κι ο μέγας Αίνος.
Ο Κεφαλήνας μας σπαθί φλογάτος,
που σπέρνει νάματα κι ουράνιο μένος...

Ευχές του  Α Γ Ι Ο Υ  μας και μαντολίνα,
εγέμισαν το είναι μου με κρίνα...

-----------------------------------------------------------------------------------------

Όταν μιλώ για μαργαρίτες, θυμάμαι τις υπέροχες, κατάλευκες μαργαρίτες - σωστούς θάμνους - που φρόντιζε η μητέρα μου, στο μπροστινό μέρος της αυλής μας. Όταν λέω ντάλιες, έρχονται μπροστά μου οι πιο όμορφες ντάλιες που έχω δει ποτέ και τις καλλιεργούσε στον κήπο της η Μάνθη [Γερασιμάνθη].Ψηλές, με καταπληκτικά βελούδινα χρώματα, ασυναγώνιστα... Δίπλα ακριβώς, ήταν το σπίτι της κυρίας Τασίας του “Σίνγκερ”, την λέγαμε έτσι, διότι ο σύζυγός της εργαζόταν στην εταιρεία Σίνγκερ. Ακριβώς μετά ήταν το σπίτι του συμμαθητή μας του Κάραλη και πιο κάτω της συμμαθήτριάς μας, της Πηγής της Ζαχαράτου. Το σπίτι της κυρίας Τασίας, φάνταζε στα μάτια μου, σαν σπίτι παραμυθιού!! Η ίδια μια γλυκύτατη κυρία με τρυφερό, γαλήνιο πρόσωπο. Το σπίτι της ήταν πνιγμένο στα άνθη. Καλειδοσκόπιο χρωμάτων και ευωδιάς!! Δεν έχω ξαναδεί τέτοια πλημμυρίδα καλοφροντισμένων λουλουδιών!!! Όλες τις εποχές έσφυζε από ολοζώντανα, χιλιόχρωμα άνθη!!! Τώρα σε αυτόν τον δρόμο που ξεκινάει με το σπίτι της αλησμόνητης οικογένειας Σπαθή, των θαυμάσιων γειτόνων μας και προχωράει ως κάτω στην θάλασσα, μου λέει η συμμαθήτριά μου και φίλη Χαριτίνη, ότι οργιάζουν καταπληκτικές μπουκαμβίλιες και σίγουρα θα έπρεπε να πάρει το όνομα “Ο Δρόμος Με Τις Μπουκαμβίλιες”!!!  Αναμνήσεις γεμάτες συγκίνηση και νοσταλγία...