Όταν ήμουν μικρή, λάτρευα τις μέρες που χουχουλιάζαμε μέσα στην θαλπωρή του σπιτιού, ακούγοντας την βροχή να δέρνει τα τζάμια με το μονότονο ή άγριο τραγούδι της... Ακόμα και τώρα, χαμηλώνω την ένταση της τηλεόρασης, για ν' ακούσω το τραγούδι της βροχής... Κι όταν χιόνιζε, μαγευόμουν από τον πάλευκο μανδύα που σκέπαζε τα πάντα κι έδινε ακόμα και στα άσχημα, μια παραμυθένια ομορφιά...
Και μετά ήρθε η ενσυναίσθηση... Μες στο σπίτι όλα μπορεί να φαίνονται ειδυλλιακά, όμως έξω τι γίνεται; Η δυστυχία είναι εκεί έξω... Ένα τζάμι μας χωρίζει απο αυτήν... Τι γίνεται με τους άστεγους;; Τι γίνεται με τα αδέσποτα ζωάκια που τρεμουλιάζουν και μελανιάζουν στην παγωμένη ανάσα του βοριά;...Μία υπέροχη καρτ-ποστάλ χιονισμένου τοπίου και από κάτω τόσος φόβος, τόση εξάντληση, τόση απόγνωση και θανατικό...Κι από τότε έπαψε για μένα το παραμύθι του χιονιού...Αν υπήρχε πρόληψη και βοήθεια, θα ήταν όλα διαφορετικά... Ενώ τώρα; Τώρα έγκειται στον καθένα από εμάς πώς θα διαχειριστούμε την ζωή που υποφέρει... Το καλοκαίρι από τον καύσωνα, τον χειμώνα από το κρύο...
Στα όνειρά μου φαντάζομαι ότι θα έρθει μία εποχή που όλα τα πλάσματα θα έχουν μια ζεστή φωλια και κάτω από τον χιτώνα του χιονιά, θα μένει ΜΟΝΟΝ βαθιά στο χώμα ο σπόρος που θ' ανθίσει την άνοιξη, σκορπίζοντας ευωδιές και μια πλημμυρίδα φωτεινών χρωμάτων και ουράνια αισιοδοξία......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου