Μεγαλώνοντας διαβάζεις από μόνος σου και μαθαίνεις ιστορία, προσέχεις όμως τι θα πεις μέσα στην τάξη, γιατί πρέπει τα παιδιά να έχουν την κατάλληλη ωριμότητα να τα επεξεργαστούν. Εμείς οι μεγάλοι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με άλλη ματιά τα διάφορα γεγονότα και να τα αξιολογήσουμε, χωρίς να χάσουμε την αγάπη μας προς την χώρα μας. Δεν θα πεις λ.χ. σε ένα παιδάκι της Τρίτης Δημοτικού, ότι ο Μέγας Θεοδόσιος έσφαξε 7000 Θεσσαλονικείς μέσα στον ιππόδρομο, γιατί θα το διαλύσεις και δεν θα έχει γερό υπόβαθρο να κρατηθεί... Θα το πεις στο Λύκειο ας πούμε. Όπως έλεγε ο πρύτανης της Παντείου, η διδασκαλία της ιστορίας είναι σαν ομόκεντροι κύκλοι. Λες όσα αντέχει να ακούσει ένα παιδάκι της Α΄τάξης, λίγα δηλαδή... Προσθέτεις περισσότερα στην Β΄ τάξη κι ακόμα πιο πολλά σε κάθε τάξη που ανεβαίνουμε. Μιλάς διαφορετικά στο Γυμνάσιο και πιο εμπεριστατωμένα στο Λύκειο. Και αυτό πάει σε όλη σου την ζωή αν θέλεις να συνεχίσεις να μαθαίνεις. Εμένα με ενοχλεί που τέτοιες μέρες τρανές βρίσκουμε να αμφισβητήσουμε και να τσακωθούμε για θέματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κάποια άλλη μέρα... Λες και θέλουμε να μειώσουμε την αίγλη του εορτασμού. Οι Ρώσοι λένε στις ημέρες μνήμης τα εγκλήματα του Μεγάλου Πέτρου; Οι Γάλλοι βροντοφωνάζουν τα γεγονότα με την χρήση της γκιλοτίνας; Οι Άγγλοι διδάσκουν στο Δημοτικό, τι βασανιστήρια έκαναν στους Ινδιάνους; Εμείς γιατί ό,τι στραβό υπάρχει το αναλύουμε στις εθνικές επετείους; Δεν είμαστε υπερήφανοι για τίποτα;; Διαβάζουμε τα γραπτά του Φραντζή για την Άλωση, εντρυφούμε στα φαγωμένα θεμέλια - από κάποια στιγμή και μετά - του Βυζαντίου, ξεσκονίζουμε τις χίλιες ίντριγκες, αλλά όχι για να μειώσουμε την χώρα μας, αλλά για να παίρνουμε μαθήματα... Και για υπερηφάνεια έχουμε χιλιάδες γεγονότα για να καμαρώσουμε... Οι φίλοι μας οι Τούρκοι, ξανάγραψαν τα βιβλία της ιστορίας τους, για να τονώσουν το πατριωτικό αίσθημα των πολιτών τους και γνωστή μας χώρα, καπηλεύεται την ιστορία μας, γιατί η δική τους δεν επαρκεί... Κι εμείς, αντί να επισημαίνουμε τα θετικά μας στοιχεία, εμμένουμε στα αρνητικά... Γιατί;;; Για να δείξουμε ότι είμαστε διαβασμένοι;; Δεν αρκεί να το ξέρουμε εμείς;;; Πρέπει να το διατυμπανίζουμε και μάλιστα σε μη ενδεικνυόμενες στιγμές;; Θα μου πεις, εδώ τα παιδιά ένεκα του συστήματος, μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις ξεχνούν την ιστορία διότι την διάβαζαν παπαγαλία... Εδώ ανεχόμαστε να μας λένε για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο... Εδώ δεν έχουμε ενιαία εξωτερική πολιτική εθνικών θεμάτων, κάτι που έχει καταφέρει η Τουρκία, επειδή προσβλέπει σε βάθος χρόνου, άσχετα ποιος κυβερνά κάθε φορά... Και δεν ανησυχούμε για τον χάρτη που δείχνει ότι τους ανήκει το μισό Αιγαίο Πέλαγος, ούτε ότι κάποια άλλη γειτονική μας χώρα γράφει στα μαθητικά βιβλία πως τα σύνορά της φτάνουν μέχρι την Λαμία... Μήπως ο λαός μας πρέπει να τονωθεί μια σταλιά;; Μήπως θα έπρεπε να πάρουμε λιγάκι τα επάνω μας;; Λέω τώρα... Είδατε πώς γιόρτασαν οι διπλανοί μας την Άλωση... Υπερθέαμα και ο λαός να υψώνει ουρανομήκεις ζητωκραυγές... Εμείς;; Εμείς να γνωρίζουμε όσα σοβαρά και σπουδαία έχουμε διαβάσει, να μην τα ξεχνάμε, αλλά τη συγκεκριμένη ημέρα θα έπρεπε να χύναμε ένα δάκρυ για την χαμένη Αγιά-Σοφιά, να λέγαμε στα παιδιά μας για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και να αφήναμε έναν λυγμό για όλους αυτούς που σφαγιάσθηκαν και που τους σκεπάζει στοργικά ο δικέφαλος αετός με τις ανοιγμένες φτερούγες του.... Μπροστά μας ας κυματίζει πάντα το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, η εμβληματική μορφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με τους τρισμέγιστους συμπολεμιστές του και η πεντακισχιλιάχρονη ένδοξη ως και πέρα από τα ουράνια, Ιστορία μας...
Με εκτίμηση προς όλους εσάς που συνομιλούμε,
Πολυάνθη, Κωνσταντίνου, Κεφαλονίτισσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου