ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΜΟ...

Σκύβω μπροστά στον πόνο σου χαροκαμένη μάνα...

Η Παναγιά στο πλά'ι' σου, πλαντάζει από το κλάμα...

Ολοφυρμοί για τα παιδιά που έχασες Ελλάδα...

Ματωβαμμένα τα καρφιά, στα εκατό εφτάσαν...

Βλαστάρια σου ως εκατό ξεψύχησαν στα Τέμπη...

Πώς συνταιριάζει ο θάνατος στης φύσης την μαγεία;;

Βαριόμοιρη μανούλα μας, πατρίδα πονεμένη, 

σε ξανασταύρωσαν βαριά με των παιδιών σου το αίμα...

Σου φεύγουν απ' τα χέρια σου κορίτσια και λεβέντες...

Υψώνονται στα σύννεφα, μ' ένα  Γ Ι Α Τ Ι ;;;;στο στόμα...

Γι' αυτά, τέρμα οι άνοιξες, τέρμα τα πανηγύρια..

Τα όνειρά τους χάθηκαν στις φλόγες, στα συντρίμμια...

Τον δρόμο του Αχέροντα σε μιά στιγμή διαβήκαν...

Αχού κακό που πάθανε οι ζώντες οι γονείς τους...

Ποια παρηγόρια θε να βρεις γι' αυτούς που μείναν πίσω;;;

Ελλάδα μου, δεν δύνασαι τέτοιο κακό να γιάνεις...

Ετούτη δω η άνοιξη ξεκίνησε με πένθος...

Μεγάλη Πέμπτη όρμησε στα σπλάχνα των παιδιών σου...

Εσταυρωθήκαν ξαφνικά, αθώες ηλιαχτίδες...

Τα λόγια όλα περιττά, τον πόνο δεν τον φτάνουν...

Απ' άκρη σ' άκρη ο κοπετός, απ' άκρη σ' άκρη ο θρήνος...

Πώς γίνηκε Ελλάδα μου να χάσεις τόσα τέκνα;;

Μέρα  Μαρτιού μισέψανε, μέρα Μαρτιού τα χάνεις...

Τα σπίτια που ορφάνεψαν, ντυθήκανε στα μαύρα...

Γι' αυτούς δεν ήρθεν η Άνοιξη, ο Άδης τους καρτέρα...

Κι η πληγωμένη τους καρδιά, θρηνεί ανταριασμένη...

Τι έ φ τ α ι ξ ε  πατρίδα μας κι ο θάνατος ορθώθη;;;

Σε ποιον να ρίξεις φταίξιμο, σε ποιον να πω κατάρα;;

Η εκατόμβη των νεκρών, δ ι κ α ί ω σ η  φωνάζει...

Οι συνειδήσεις θα ντραπούν;;; Θα λήξει η κατάντια;;

Ποια  τ ι μ ω ρ ί α  θα βρεθεί, στο έγκλημα να φθάσει;;;

Ας γίνει η θυσία τους μοχλός που θα τραντάξει

 την σάπια ολιγωρία τους α υ τ ώ ν  που κυβερνάνε

και χάνεται στο παρελθόν η μαύρη  α β λ ε ψ ί α...

Μιά αβλεψία τ ρ ο μ ε ρ ή, που  έ γ κ λ η μ α, την λένε...

Ελλάδα σκέπασε γλυκά τ' άμοιρα τα παιδιά σου.

κι εκείνα που πετάξανε κι εγίνανε αστέρια

κι εκείνα που εδώ στην γη θρηνούνε το φευγιό τους...

Ένα φευγιό τρομαχτικό, που την καρδιά ματώνει...

Κι ας μην ξαναθρηνήσουμε  π ο τ έ τέτοια θυσία...

Δεν την αντέχει ο λαός... Είναι στα  ό ρ ι ά  του...

Θυμός, οργή και σπαραγμός, ματώσανε την  χ ώ ρ α...

Και π ρ έ π ε ι  πλέον κάποτε, το  δ ί κ ι ο  μας  να β ρ ο ύ μ ε ...

------------------------------------------------------------

Άκουσα ότι είναι 57 οι νεκροί και 56 οι αγνοούμενοι, γι' αυτό και έβαλα τον αριθμό 100...  Μ α κ ά ρ ι ό λ ο ι οι αγνοούμενοι να βρεθούν ζωντανοί...Νομίζω όμως, ότι και ο αριθμό 57, είναι συγκλονιστικός.... Μ α κ ά ρ ι  να μην υπήρχε  κ α ν έ ν α ς  νεκρός,  κ α ν έ ν α ς  αγνοούμενος... Η  εθνική αυτή τραγωδία, μας τσάκισε όλους... Επιβάλλεται κ ά θ α ρ σ η...Πόνος, οργή, σπαραγμός...Ο ι εκδηλώσεις και οι φωνές των μαθητών,την επόμενη ημέρα,  μάς δίνουν ελπίδα...Ίσως α υ τ ά τα παιδιά, να γίνουν η πολυπόθητη  Ν έ μ ε σ ι ς  για  ε κ ε ί ν ο υ ς που ευθύνονται για το τεράστιο αυτό έγκλημα που  γονάτισε ψυχικά σε την χώρα μας...