ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ [Μέρος 1ο]

      Οι πιο αγαπημένες γιορτές όλου του χρόνου, ήταν για μας τα Χριστούγεννα και κυρίως η Πρωτοχρονιά. Μαέστρος μοναδικός στην μελωδία των Αγίων ημερών, ο πατέρας μου, Κωνσταντίνος, που όλοι τον φωνάζαμε Κωστάκη. Σε αυτόν οφείλω την μαγεία των Χριστουγέννων που μεταλαμπάδευσα στις κόρες μου και αυτές με την σειρά τους στα εγγόνια μου. Δεν υπήρξε νομίζω στον πλανήτη άλλος άνθρωπος τόσο πολύ πλημμυρισμένος από το πνεύμα των Χριστουγέννων... Ένας μάγος χαράς και πλάστης πολύτιμων αναμνήσεων... Ακόλουθός του παντού, η μητέρα μας Αλίκη.

    Παραμονές της Γέννησης του Χριστού, έπαιρνε από την αγαπημένη μας γειτόνισσα κυρ'-Αγγελική Σπαθή, την μεγάλη της απλάδα και προς το βραδάκι ξεκινούσε να φτιάχνει τα μελομακάρονά της. Πόσο ωραία της εγίνοντο!!! Εύγευστα, τόσο όσο πρέπει τραγανά και τόσο όσο πρέπει μελωμένα!!!! Αργά το βράδυ η μαμά τελείωνε τα μελομακάρονα και έδινε στην αδελφή μου Αντζέλα κι εμένα, να δούμε αν είχαν πετύχει. Και πάντα της έβγαιναν πετυχημένα!!!!! Τις επόμενες ημέρες, έμπαινα στην κουζίνα το μεσημέρι που όλοι αναπαύοντο, καθόμουν στο τραπέζι, έβαζα μπροστά μου στην σειρά, σαν στρατιωτάκια έξι μελομακάρονα και διάβαζα το φωτορομάντζο από το ΝΤΟΜΙΝΟ!!! Μα ήταν γευστικώς, υπέροχα!!!

    Παραμονή, έφερνε ο πατέρας μου ένα θ η λ υ κ ό, φουντωτό κυπαρίσσι, για να το στολίσουμε. Εκείνη την ημέρα η μαμά έφτιαχνε φακές που δεν μας άρεσαν, ώστε να τις φάμε αδιαμαρτύρητα και να πάμε γρήγορα να στολίσουμε το δέντρο!!! Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!!!! Το πιστεύετε ότι έχω ακόμα κάποια χριστουγεννιάτικα, πολύχρωμα λαμπιόνια, από εκείνη την εποχή;;; Καθρεφτιζόταν το πρόσωπό μας πάνω στην αστραφτερή επιφάνειά τους ώσπου το γεμίζαμε όλο με όμορφα στολίδια! Το αστέρι στην κορυφή, έβαζε πάντα ο πατέρας που επαινούσε το έργο μας!!! Όταν ήρθε η εποχή να πάρουμε ψεύτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το βάζαμε πάνω στο τραπέζι στην κάμαρα των γονιών μας με το βελουδένιο τραπεζομάντηλο και γύρω γύρω, φτιάχναμε ολόκληρο σκηνικό!!! Θυμάμαι ν'ακούω από το ραδιόφωνο την εκπομπή σε συνέχειες ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ [με τον… Λαμπίρη!] και να βάζω γύρω από την βάση τού δένδρου μικρά βιβλία που τα σκέπαζα με μπόλικο μπαμπάκι και νόμιζες ότι ολόγυρα, υπήρχαν χιονισμένα βουνά!!!! Παίρναμε με την Αντζέλα μπαμπάκι, το χωρίζαμε κατά μήκος σε πολλές σειρές και έπειτα το ξέναμε προσεχτικά, ώσπου φτιάχναμε μία όμορφη γιρλάντα και την βάζαμε κυματιστά πάνω στο δέντρο μας!!! Αυτή η δουλειά κρατούσε αρκετά, γιατί φτιάχναμε πολλές γιρλάντες, πάντα με πολλή προσοχή. Από κάτω η χάρτινη φάτνη με το ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ, να το κρατούν δυο άγγελοι, πάνω από την φάτνη με το άγιο βρέφος. Από εκείνη την εποχή, έχω έναν χάρτινο χριστουγεννιάτικο νάνο, την φιγούρα του Άγιου Βασίλη και τέσσερα στρουμπουλά ροδοκόκκινα αγγελάκια, μέσα σε αφράτα σύννεφα!! Ακόμα τρεις καμήλες και δύο πλαστικά αγγελάκια, που τα βρίσκαμε μέσα στο κουτί με την σκόνη πλυσίματος ROL!!

    Τα κάλαντα τότε τα έλεγαν μικρά παιδιά, αλλά και νεαροί άντρες. Μου άρεσε πάρα πολύ μια παραμονή, που ομάδα από νεαρούς, ήρθε και μας είπε τα κάλαντα όπως τα λέμε μόνον εμείς στην Κεφαλονιά, ακομπανιάροντας την χαρμόσυνη μελωδία με κιθάρες, μαντολίνα και ακορντεόν!!!! Ήταν υπέροχα!! Αξέχαστα!!! Τελείωσαν με την ξεχωριστή στροφή που την έλεγαν πάντα μικροί και μεγάλοι: ''Σ' αυτό το σπίτι πού 'ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χρόνια πολλά να ζήσει!!!'' Η μαμά, τούς τρατάρισε μελομακάρονα και κουραμπιέδες και ανταλλάξανε, ολόθερμες, χαρούμενες ευχές!! Μου άρεσαν πολύ, ήμουν αληθινά ενθουσιασμένη!!!!

    Θυμάμαι που μια φορά πήγαμε μέσα στην νύχτα και παρακολουθήσαμε την Χριστουγεννιάτικη λειτουργία, οικογενειακώς. Με σκοτάδι γυρίσαμε και η μαμά, μάς έφτιαξε αμέσως γάλα ζεστό με τρούφες σοκολάτας μέσα, να πιούμε, για να ζεσταθούμε. Την αίσθηση εκείνης της βραδιάς, δεν την έχω ξεχάσει ακόμα... Κάτι σαν κατάνυξη, αγάπη, φροντίδα και σύμπνοια ατελείωτη... Την ημέρα της μεγάλης γιορτής, η μαμά έφτιαχνε συνήθως γιουβέτσι. Ήταν έξοχη μαγείρισσα και ό,τι έφτιαχνε, ήταν νοστιμότατο. Η ημέρα περνούσε με επισκέψεις σε συγγενείς και γλυκό στο καφενείο του κυρ Παναγιώτη και της κυρίας Αγγλαΐας. Συνήθως παραγγέλναμε πάστα και οπωσδήποτε τους λαχταριστούς τους λουκουμάδες!!!

    Στην οικογένειά μου, τα δώρα τα ανταλλάζαμε την Πρωτοχρονιά. Κρατούσαμε το ελληνικό έθιμο και το κρατούν και σήμερα τα παιδιά μου με τις οικογένειές τους. Τότε ερχόταν για μας η μαγεία των Χριστουγέννων... Ο πατέρας είχε δημιουργήσει ολόκληρο δρώμενο, που περιμέναμε με λαχτάρα μεγάλη κι εγώ και η Αντζέλα... Μετρούσαμε τις ημέρες ως την πολυπόθητη Πρωτοχρονιά, γιατί ξέραμε, ότι κάθε φορά θα ζούσαμε κάτι αληθινά μαγικό!!! Θυμάμαι ένα βράδυ στην προσευχή μου: ''Θεούλη μου σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είμαστε όλοι καλά και περάσαμε τα Χριστούγεννα όμορφα!!! Είναι αμαρτία όμως να σου πω, ότι δεν.... νιώθω μαγεία;; Χριστούλη μου νεογέννητε, Εσύ ξέρεις ότι περιμένω με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη!!! Κάνε να είναι και η εφετινή Πρωτοχρονιά μαγική!!! Σε παρακαλώ, και, συγγνώμη!!!''

    Έπεσα στο μονό κρεβάτι μου, δίπλα από το κρεβάτι της αδελφής μου στην κάμαρά μας, με την αισιοδοξία μου αναπτερωμένη... Μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έκανα σχέδια επί σχεδίων!!! Κι ο Μορφέας ερχόταν και μ' έπαιρνε στα χέρια του απαλά, πηγαίνοντάς με σε έναν τόπο πλημμυρισμένο φωτεινές γιρλάντες, στρουμπουλά αγγελάκια και απέραντη αγάπη, που με τύλιγε τρυφερά σαν μια τεράστια, αστραφτερή, αγκαλιά!!! Και κάπου εκεί, ένα μεγάλο λαμπερό αστέρι, έδειχνε έναν δρόμο που έγραφε με χιονένια πούπουλα: ''Πλησιάζουμε στην ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!!''