MATIA OΛΑΝΟΙΧΤΑ

     Την γνωστή μου κυρία, ας την πούμε Μαίρη. Διαβάζοντας τα κείμενά  μου, θεώρησε ότι μπορούσε να μου ανοιχθεί και έτσι μια μέρα μού μίλησε για ένα θέμα που την είχε απασχολήσει πολύ στο παρελθόν. Η μικρότερη κόρη της η Ευριδίκη, ήταν φίλη με μία συμμαθήτριά της, την Άλντα. Πήγαινε η μία στο σπίτι της άλλης, γιατί όπως έλεγε η κυρία Μαίρη, είχε δει την μητέρα του κοριτσιού και της έκανε πολύ καλή εντύπωση, οπότε ένιωθε μια ασφάλεια για το πού πάει το παιδί της. Μια μέρα λοιπόν, η Άλντα ήρθε σπίτι τους και κάποια στιγμή πήγε τουαλέτα. Το μάτι της Μαίρης πήρε την κόρη της να συνοδεύει την φίλη της. Τι πιο ευγενικό. Αργότερα, η Άλντα ξαναπήγε τουαλέτα και πάλι η Ευριδίκη την συνόδευσε. Μια ενόχληση αισθάνθηκε η Μαίρη, μη βλέποντας την κόρη της στον διάδρομο. Όταν κάποια στιγμή αντελήφθηκε να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, πήγε από πίσω τους και μπήκε μέσα στην τουαλέτα. ''Τι δουλειά έχεις εδώ Ευριδίκη; Επιτρέπεται η παρουσία σου, όταν η φίλη σου θέλει να ουρήσει;;'' ''Την συνοδεύω μαμά, γιατί η Άλντα φοβάται μόνη της...'' ''Φοβάται;; Γιατί, έχουμε το μεγάλο κάστρο και θα χαθεί; Σε παρακαλώ, βγες και να μην ξαναεπαναληφθεί... Απορώ πώς μπορείς να κάνεις την ανάγκη σου Άλντα, με άλλον μπροστά...''

       Στο σχολείο, δεν ήξερε βέβαια τι γινόταν...Από εκείνη ομως την ημέρα, προσπάθησε να ελαττωθούν οι επισκέψεις της κόρης της στην Άλντα. Κάτι την ενοχλούσε... Και μια μέρα, της έπεσε στα χέρια ένα τετράδιο της θυγατέρας της με αφιερώσεις. Θυμήθηκε τα δικά της λευκώματα, το άνοιξε και διάβασε μερικά. Εκείνες οι αφιερώσεις που της έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν της Άλντας... '' Αγαπημένη μου Ευριδίκη, είσαι η ζωή μου. Δεν μπορώ στιγμή μακριά σου... Θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα σου! Σε λατρεύω!!!! Θα είμαστε για πάντα οι δυο μας μαζί!!!'' και άλλα παρόμοια στο ίδιο στυλ... Σκέφθηκε ότι η Άλντα ήταν ένα ενθουσιώδες κορίτσι, παθιασμένο, με υπερβολικές εκφράσεις... Γιατί όμως ένιωθε μια μικρή ενόχληση;; Οι αφιερώσεις της Άλντας ξεχώριζαν από τις άλλες των κοριτσιών και αγοριών που είχαν γράψει… Ψάχνοντας στην τσάντα της Ευριδίκης - χωρίς να το μάθει η κόρη της - βρήκε πολλά ραβασάκια από την Άλντα, ολόκληρες σελίδες τετραδίου με αφιερώσεις στο ίδιο φλογερό στυλ... Της πέρασε από το μυαλό, ότι ίσως να ήταν μπροστά σε μια εφηβική σεξουαλική αναζήτηση, έναν σεξουαλικό πειραματισμό, που όμως η Μαίρη στην δική της περίπτωση, δεν είχε την ψυχική αντοχή να το ψάξει περισσότερο... Κιότεψε και όλο αναρωτιόταν: Η κόρη της πώς αντιδρούσε;; Δεν εντρύφησε πιότερο στο θέμα, δικαιολογείται όμως με την σκέψη ότι η Ευριδίκη είχε από χρόνια μία θαυμάσια κοπέλα για κολλητή της φίλη, την Ισμήνη, και δεν έβλεπε κάτι περίεργο, γενικά, στις αντιδράσεις της... Δεν μπορεί να πει βέβαια τι περίμενε να δει... Τελικά τα άφησε τα πράγματα εκεί... Θα είχε το μυαλό της και αν έβλεπε κάτι όχι ανεκτό στην σφαίρα του φυσιολογικού, θα επενέβαινε... Όμως δεν είδε... Μετά τόσα χρόνια έχει ακόμη αμφιβολίες αν έπραξε σωστά...

     Ένα βράδυ, είχε μια σοβαρή συζήτηση με τις κόρες της για ένα θέμα συμπεριφοράς. Τότε η Ευριδίκη, είπε: ''Συμφωνώ μαζί σας, αλλά δεν συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες... Να, η Άλντα κυκλοφορεί μπροστά στον αδελφό της, μόνον με τα εσώρουχα... Το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό... Και την έχω δει που όταν τον φιλεί, τον φιλεί στο στόμα...'' ''Τα έχασα κυρία Πολυάνθη... Μιλούσαμε όλο το βράδυ με τα παιδιά μου, σχεδόν ξενυχτήσαμε... Και τι δεν τους είπα... Μα πείτε μου, πώς γίνεται να μην υπάρχουν όρια σε μια οικογένεια; Και η μάνα τους, πώς επέτρεπε τέτοια κατάσταση μέσα στην οικογένειά της;;'' ''Μπορεί να μην το είχε αντιληφθεί κυρία Μαίρη... Μου είπατε ότι η μητέρα εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και λείπει ώρες πολλές από το σπίτι... Οπότε, πιθανότατα η κατάσταση να της ξέφυγε από τα χέρια, χωρίς να το καταλάβει... Αν τα παιδιά δεν έχουν την σκιά της μάνας μέσα στο σπίτι, τότε τα πράγματα δεν πάνε καλά...''

        Σκέφτηκα, ότι αν ήμουν στην θέση της και είχα ενδείξεις, θα έπρεπε να ανησυχώ και για το τι γινόταν στις σχολικές τουαλέτες, αμέσως μόλις κάτι με  αναστάτωνε ως μητέρα...Κάποια χρόνια δηλαδή πριν...Με τρόπο θα έπρεπε  η κυρία Μαίρη να είχε σιγουρευτεί εάν κάποιος δάσκαλος επόπτευε τον χώρο ή έκανε αιφνιδιαστικές εφόδους, ώστε να πράξει αναλόγως... Τώρα όμως ήταν πλέον πολύ αργά, άσε που και η ίδια το παραδέχθηκε ότι δεν είχε την αντοχή να το ψάξει εις βάθος...

       Ε δ ώ, θα  α ν ο ί ξ ω μια μεγάλη π α ρ έ ν θ ε σ η... Εμείς οι δάσκαλοι, στα διαλείμματα, είναι επιβεβλημένο να ρίχνουμε κι ένα βλέμμα κατά τις τουαλέτες...''Ε, Ρήνη,Λέττα και Πόπη, τι κάνετε τόση ώρα ; Γιατί σε κάθε διάλειμμα κάθεστε με τις ώρες εκεί μέσα; Γρήγορα σας παρακαλώ έξω, να παίξετε που έχει και λιακάδα...Ή :''Γιατί Στέλιο ανοίγεις τις πόρτες. όταν είναι μέσα κάποιος συμμαθητής σου;;Δεν το ήξερες ότι ήταν κατηλλειμμένη;;Έτσι λες;; Και γιατί δεν κτύπαγες πρώτα, αφού την είδες κλειστή; Αν τελείωσες από εδώ, πήγαινε να παίξεις σε παρακαλώ...''

       Ο δάσκαλος δηλαδή πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα, κάθε στιγμή, ώστε να προλαμβάνει τυχόν απρεπή περιστατικά... Από το κρυφοκοίταγμα, έως την αχρήστευση του χώρου, από ολόκληρα ρολά χαρτιού υγείας, πεταμένα μέσα στις τουαλέτες...Ουκ ολίγες φορές είδαμε κορίτσι σχολώντας, να μπαίνει στην τουαλέτα και βγαίνοντας, να φοράει  άλλα ρούχα... Ή και το ανάποδο. Κορίτσι που ήρθε στο σχολείο ντυμένο με τζιν και πουλόβερ, βγαίνοντας από την τουαλέτα, φορούσε κοντή φούστα και μπλούζα με μεγάλο ντεκολτέ...Ακόμα και γύρω-γύρω του σχολείου ρίχνουμε το βλέμμα μας. Έχουμε εντοπίσει  δυο παιδιά που συνεχώς  πηγαίνουν στο πίσω μέρος;;Ψυλλιαζόμαστε..Παρακολουθούμε... Έτσι ξετρυπώσαμε τον Αδάμ που κάπνιζε - παιδί της ΣΤ' τάξης - και την Άντζι που έκρυβε δύο μικρά δοχεία με λαδομπογιά...Πριν δύο ημέρες είχαμε βρει βαμμένα με κόκκινη και μπλε μπογιά, τα πλακάκια της εισόδου..Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από την συγκεκριμένη μαθήτρια, γιατί φαινόταν ήρεμο παιδί...Ήταν 12χρονη και πήγαινε στην Ε΄τάξη, διότι μόλις πριν πέντε μήνες είχαν φύγει  οικογενειακώς από την χώρα της και δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Στην αρχή μάλιστα, έγραφε με λατινικούς χαρακτήρες. Φωνάξαμε τους δικούς της στο σχολείο, οι οποίοι ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί μας. Την είχα στο τμήμα μου και δεν την άφηνα πλέον  από τα μάτια μου. Συζητήσαμε πολύ οι δυό μας ξεχωριστά, αλλά και μέσα στην τάξη. Για τους μετανάστες, για τις τρομερές δυσκολίες που συναντούν, αλλά και για τους όρους που υπάρχουν σε μια κοινωνία, όπως είναι το σχολείο, προς στους οποίους όρους πρέπει να δείχνουμε σεβασμό και να συμμορφωνόμαστε για το κοινό καλό... Καταφέραμε να μην στοχοποιηθεί και η Άντζι που ήταν από καλή πάστα, ξεπέρασε την αντίδραση για τον ξενιτεμό της - είχε αφήσει πίσω της παππούδες και φίλους αγαπημένους - και το θεώρησα μεγάλο κατόρθωμα όταν τελικά προσαρμόστηκε στην τάξη μας και απέκτησε φίλες... Τα παιδιά νιώθουν τον ξεριζωμό από τον τόπο τους, σαν ένα μεγάλο τράνταγμα που τα πονάει συθέμελα...Μέχρι να συνηθίσουν στο νέο περιβάλλον, το καθένα αντιδρά διαφορετικά... Το όποιο όμως λάθος το εντοπίζουμε και προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο γίνεται...Σιγά- σιγά η Άντζι ηρέμησε και δεν έφευγε από το πλευρό μου...

        Συμβαίνουν τόσα στα διαλείμματα...Όλα πρέπει να τα εποπτεύει ο δάσκαλος...Θα μου πείτε και τι να πρωτοκάμει κι αυτός ο έρμος;;...Όσα μπορεί... Γι' αυτό και γυρίζοντας στο σπίτι, δεν έχει αντοχή ν'ανοίξει ούτε το στόμα του και να πει λέξη...Ε δ ώ   κ λ ε ί ν ω την μεγάλη παρένθεση και ξ α ν α γ υ ρ ί ζ ο υ μ ε  στο αρχικό θέμα. Σκέφτομαι όμως, ότι η Ευριδίκη και η Άλντα στο σχολείο, σίγουρα θα πήγαιναν μαζί στην ίδια τουαλέτα... Κανένας δάσκαλος δεν τις είχε δει;; Δεν είχαν πέσει σε κανενός την αντίληψη;; Τι είδους εφημερία γινόταν στο δικό τους σχολείο;;Δεν είχε υποπτευθεί κανείς τίποτε;; Κανένας δεν τους είπε:  ''Ε, εσείς οι δυό δεσποινίδες...Πάλι κατά δω;;Και γιατί μπαίνετε μαζί μέσα παρακαλώ;; Για ελάτε να συζητήσουμε κάποια πράγματα στο γραφείο μου..''  Όμως, δεν έγινε καμία σύσταση... Άρα;; Άρα η επίβλεψη ήταν υπέρ του δέοντος, ελλιπής... Ελλιπέστατη θα έλεγα...

         Λοιπόν.Συνεχίζουμε...

       Η Μαίρη ηρέμησε, όταν μετά το Λύκειο οι φιλίες χαλάρωσαν και οι δυο φίλες είχαν χρόνια να συναντηθούν... Η δική της συνέχισε με την υπέροχη Ισμήνη. Η περίπτωση που ανάφερε η κόρη της η Ευριδίκη, μού θυμίζει τα λόγια ενός νεαρού γνωστού μας: ''Είχα πάει επίσκεψη στον Σ. που είχε κατεβάσει μερικά ποτηράκια... Όταν ήρθε η αδελφή του, την πήρε αγκαλιά, έβαλε το χέρι του μέσα στο ντεκολτέ της και της χούφτωσε το στήθος... Το κάνει συνέχεια και με αηδιάζει...'' ''Και η αδελφή του, τι είπε;;'' ''Να κάτσει ήσυχος και να μην κάνει βλακείες...'' Ο γιος 35άρης, η κόρη, 25άρα... Γόνοι πολιτευόμενης οικογενείας, οικονομικώς λίαν ισχυρής... Και οι γονείς, πού ήταν;; Απόντες... Και μάλλον από πάντα.... 

      Ζούμε σε ταραγμένους καιρούς... Το σπουδαιότερο κύτταρο της κοινωνίας, η οικογένεια, βάλλεται πανταχόθεν. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για γάμο ή για γονείς... Το τιμιότερο λοιπόν είναι, να μην κάνουμε παιδιά, εάν δεν νιώθουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε τόσες μεγάλες ευθύνες, όσες εμπεριέχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν κάνω παιδί και το πασάρω στις νταντάδες, ούτε ισοφαρίζω τις γονεϊκές μου υποχρεώσεις με πληθώρα πανάκριβων δώρων... Γιατί τότε βγαίνουν δυστυχισμένα παιδιά, ανάπηρα ψυχολογικά, έρμαια των μυριάδων πειρασμών που θα συναντήσουν, καθ' όσον δεν θα έχουν το αίσθημα των αναστολών, να τους βάζει φραγμό... Όποιος αποφασίσει να φέρει μια νέα ζωή στον κόσμο ετούτον, πρέπει να παλέψει για την πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού του... Να γίνει ο ίδιος παράδειγμα, να παρέχει ασφάλεια και να διδάξει αξίες και ιδανικά. Ο γονιός πρέπει με σιδερένια πυγμή να κρατάει τα ηνία της οικογένειάς του, διδάσκοντας ενσυναίσθηση, σεβασμό και βάζοντας απαραιτήτως όρια. Μέσα μας πρέπει να λάμπει η ικανότητα της χρυσής τομής, που θα μας βοηθάει να παίρνουμε την σωστή απόφαση, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας. Εάν κάτι ξεφεύγει, πρέπει να έχουμε την ικανότητα να το εντοπίζουμε και να το αποδιώχνουμε.

      Για το πώς πρέπει να ντύνονται οι γονείς μέσα στο σπίτι, ενώπιον των παιδιών τους, έχω μιλήσει εκτενώς σε άλλα κείμενά μου. Δηλαδή, δεν γυρίζω τσιτσίδι μπροστά στην κόρη μου ως πατέρας, δεν γυρίζω με τα εσώρουχα η μισόγυμνη εμπρός στον γιο μου ως μητέρα. Γενικώς μπροστά στις θυγατέρες και στους γιους μας, φερόμαστε  και ντυνόμαστε με ευπρέπεια. Τώρα εάν ανοίξει ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου και είσαι στο ντους,δεν σε πιάνει παράκρουση, αλλά λες ήρεμα και σταθερά: ''Την άλλη φορά σε παρακαλώ πολύ παιδί μου, να κτυπάς'' και δεν δίνεις συνέχεια...Μα και για άλλα ζητήματα, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά... Ακόμα και για τα πιο απλά... Το αγοράκι σου και το κοριτσάκι σου κοιμούνται στα κρεβατάκια τους, στο ίδιο δωμάτιο, όσο είναι μικρά. Μετά, αλλάζουν απαραιτήτως κρεβατοκάμαρες και κοιμούνται ξεχωριστά... Είναι δυνατόν η κόρη σου να δει τις βραδινές, εφηβικές ονειρώξεις του γιού σου;; Πολλή σκέψη θέλει;;; Ούτε η θυγατέρα ή ο γιος θα διασχίζουν γυμνοί το σπίτι, μη σεβόμενοι κανέναν... Ο σεβασμός πρέπει να ριζώσει μέσα τους και από μόνοι τους να μην διανοηθούν ότι μπορεί να κάνουν κάποια πράγματα... Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει κι ο γονιός για να βοηθήσει, τόσο το καλύτερο. Η Ρίτα, μία γνωστή, όσο ήταν τα παιδιά της μικρά, τα έκανε μαζί μπάνιο. Ώσπου μια μέρα μας είπε: ''Τέρμα το ομαδικό μπάνιο... Δεν ξέρετε τι έπαθα... Τα είχα στην μπανιέρα, όταν η Λίλη άρχισε να χαϊδεύει το πουλάκι του Χάρη και ο Χάρης άρχισε να χαμογελά ευχαριστημένος!!!'' Η Ρίτα άργησε... Ο Χάρης ήταν Δ΄Δημοτικού και η Λίλυ Α΄... Ευτυχώς που το κατάλαβε... Δ΄Δημοτικού... Αν σκεφτείς ότι τώρα τα αγόρια μπαίνουν στην προεφηβεία από την ΣΤ΄τάξη... Έπρεπε να ήταν πιο ψυλλιασμένη...

      Και τα χάδια στα παιδιά μας,  ε κ ε ί  που δεν τα κάνουν να νιώθουν περίεργα... Ο καταπληκτικός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ, έλεγε όπως θυμάμαι, ένα βράδυ σε αφιέρωμα που του είχε κάμει η ΕΡΤ: ''Έρχονται οι μανάδες και μου λένε ότι κάνουν τα αγόρια τους οχτώ χρονών μπάνιο. Γιατί καλή μου; Δεν μπορεί μόνο του ή ευχαριστιέσαι εσύ; Μία μου είπε κάποτε: Αχ, γιατρέ μου!!! Δεν ξέρετε τι χαρές και γέλια κάνει ο χρονιάρης μπέμπης μου, όταν του φιλώ το πουλάκι του!!! Κι εγώ της απάντησα: Κι εμένα αν μου το φιλούσατε κυρία μου, χαρές μεγάλες θα έκανα!!!! Τι είναι αυτό με κάποιες μάνες!! Όριο δεν έχουν οι βλογημένες!!!''

     Αχ, αυτά τα όρια... Αχ, αυτή η χρυσή τομή... Αχ, αυτός ο σεβασμός... Αχ, αυτά τα καημένα τα παιδιά, σε τι χέρια θα πέσουν... Και μην ξεχνάτε τις πικρότατες στατιστικές... Ο βιαστής των παιδιών, προέρχεται κατά ενενήντα τοις εκατό, από το στενότατο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον... Θείος, ανιψιός, παππούς, στενός γείτονας... Ο Θεός να φυλάει... Ανοίξτε τους τα μάτια ενωρίς. Γίνετε ο φωτεινός πυρσός που θα φωτίζει τα βήματά τους και θα τους ζεσταίνει την καρδιά... Αφού συνειδητά γίναμε γονείς, οφείλουμε να παραδώσουμε στην κοινωνία ένα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά υγιές μέλος, που θα σκορπίζει το φως της Ανθρωπιάς στο πέρασμά του... Δια τούτο, τα μάτια μας ολάνοιχτα πάντα...Και αρωγοί στην προσπάθειά μας, οι σωστοί, εμπνευσμένοι δάσκαλοι...