ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Αυτή η ρουτίνα πού 'χουμε ποτέ να μην αλλάξει...

Στρωτά να τρέχει ο χρόνος μας χωρίς πολλές εκπλήξεις...

Κανένα ταρακούνημα την πόρτα μη χτυπήσει...

Δεν είμαστε παιδόπουλα ν' αντέχουμε  καψόνια.

Στην ηλικία πού 'ρθαμε η στράτα νά 'ναι μέλι 

και με αξιοπρέπεια να ζούμε την ημέρα...

Καλά τους θέλω όλοι τους, γύρω μου να περνάνε.

Να μην ακούσω στεναγμό, να μην ακούσω κλάμα.

Να μην μου φέρει ο κότσυφας παράπονο στην πόρτα

και νά 'χω τις απαντοχές μονάχη μου να μένω.

Να μην ζαλίσω τα παιδιά με κάποια ανημπόρια...

Ποτέ μη γίνω φόρτωμα προς τους αγαπημένους...

Ολημερίς κι ολονυχτίς προσεύχομαι  για τούτο:

Να μην κουράσω άνθρωπο, να αυτοεξυπηρετούμαι...

Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα κι ειρηνικά τα τέλη,

όπως το λέει η εκκλησιά, όπως το λεν οι ψάλτες.

Κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Πλάστη θε ν' ανέβει

βαθιά απ' την ψυχούλα μου, που μ' ευσπλαχνήσθη τόσο.

Να μείνω όπως σήμερα, τίποτε μην  προσθέσει.

Τα γόνατα, η μέση μου και μιά μελαγχολία

έτσι να μείνουν ακριβώς, μία γνωστή ρουτίνα,

όπου πορεύεσαι μ' αυτήν κι όπου την κουμαντάρεις,

γιατί σου είναι πια γνωστή μέσα στα τόσα χρόνια...