ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ...

Μαζί ξεκινήσαμε, μα δεν καταφέραμε μαζί να σταθούμε...
Αλλιώτικα ζήταγες, αλλιώς τα περίμενα... Μαζί δεν μπορούμε...

Μεγάλο αμάρτημα που πίκρα κεράσαμε τα δυό τα παιδιά μας...
Ανόητοι, ανώριμοι, με λάθη ασυγχώρητα...Τα λάθη δικά μας...

Και τώρα που πέρασαν τα χρόνια και γίναμε κι οι δυό μας μεγάλοι,
εγώ δεν μπορώ εσένα να δω , σαν ξένο και πάλι...

Σαν άγρια θάλασσα, γκριζένια, ασυγκράτητη η τότε ζωή μας...
Μ' ανθίσαν σαν λούλουδα οι κόρες, τα εγγόνια μας, γελά η ψυχή μας...

 Ποτέ δεν ξεχνώ, μ' απάλυνε πια ο χρόνος το κρίμα...
 Σου εύχομαι εδώ, να ζήσεις καλά, να πάνε όλα πρίμα...

Φιγούρες που σχίστηκαν και δρόμοι που μπλέχτηκαν σ' ονείρατα άλλα...
Παράλληλα ας τρέχουμε, καιρός να ηρεμήσουμε στου χρόνου την γυάλα...

Και τώρα που διάβηκαν τα χρόνια και γίναμε κι οι δυό μας μεγάλοι,
 εγώ δεν μπορώ εσένα να δω σαν ξένον και πάλι...