Κοντεύει να κλείσει χρόνος από τότε που ''έφυγε'' η Αντζέλα.. Εντάξει...Θέλουμε δυό μήνες ακόμη... Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά της... 23 Οκτωβρίου... Η μάνα μας κλαίει από τα τώρα. Έχει ρέψει κυριολεκτικά. Πετσί και κόκαλο... Απόμεινε 45 κιλά-ζήτημα... Αυτή που κάποτε περπατούσε κι έτριζε το πεζοδρόμιο και διαφέντευε το σπιτικό της με ισχυρή πυγμή... Πλέον λύγισε... Έχει περάσει τόσα.. Γιατί άραγε να υποφέρουν και να χάνονται τόσο καλοί άνθρωποι που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν; Τ' άντεξε όλα και μας παρηγορούσε.. Το τελευταίο όμως χτύπημα δεν το άντεξε... Καταρακώθηκε εντελώς...
Βάσανο ανείπωτο...'Εχασε το παιδί της... 'Ο,τι πιο φριχτό μπορεί να συμβεί σε γονιό.. Το δίκιο της απέραντο.. Δεν νομίζω να αντέξει για πολύ... Ήταν τόσο δεμένες... Έμενε με την Αντζέλα χρόνια πολλά...Της στεκόταν βράχος ακλόνητος στις όποιες δυσκολίες της... Τώρα έχασε την όρεξη για ζωή...'' Ζω εγώ ενενήντα χρονών κι έφυγε ο άγγελός μου... Αντζέλα μου!!! Πού είσαι Αντζέλα;;; Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω: Γιατίιιιιιι;;;'' Οι φωνές της σχίζουν τους τοίχους και φτάνουν στον κήπο που τόσο φρόντιζε η αδελφή μου...
Πώς θα αντέξει η μάνα μας τέτοια συμφορά;; Μουδιάζω ολόκληρη, κάθε φορά που συνομιλούμε.. Αν και δεν το λες συνομιλία... Λίγα λόγια και κλάμα γοερό.. Ξανά λίγα λόγια και φωνές απόγνωσης... Αχ, αδερφή μου... Άντεξες τόσα και πήγες από τι; Από περιτονίτιδα τον 21ο αιώνα... Τι συμφορά είναι αυτή; Αλλού πήγαινε η σκέψη μας και από αλλού σε βρήκε... Τραγική ειρωνία... Απίστευτο.. Δεν το χωράει ο νους ανθρώπου... Από τότε που ''ταξίδεψες'', νιώθω ότι μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι από το είναι μου... Σε κάθε χτύπο τηλεφώνου,νομίζω ότι είσαι εσύ...Φτώχυνε ο κόσμος μου ασφυκτικά με την έλλειψή σου..
Και στα γενέθλια της Αντζέλας; Τι θα γίνει; Η μαμά δεν μπορεί να το διανοηθεί πώς θα περάσει αυτή η μέρα... Μνήμες.. Έχει τόσες μνήμες...Έφτιαχνε πάντα γλυκό η Αντζελίνα μας, στόλιζε το σπίτι, έστρωνε τραπέζι...Ο Νίκος της έφερνε τούρτα.Καημένε μου ανηψιέ... Λατρεία ατελείωτη της μανούλας σου...Τρέμει η ψυχή σου μην πάθει τίποτε η γιαγιά σου, που σε μεγάλωσε με τόση αγάπη και είναι ένας συνδετικός κρίκος με την μάνα σου και την παλιά σας ζωή...
Αν μπεις στο σπίτι τους, θαρρείς και ο χρόνος σταμάτησε την ημέρα που πέθανε η Αντζέλα...Δεν έχουν πειράξει τίποτε.. Όλα τα άφησαν, όπως τα είχε τακτοποιημένα η αδερφή μου...Η απουσία της, καταλυτική...Νιώθεις ότι θα βγει από την κουζίνα κρατώντας δίσκο με γλυκά για να σε τρατάρει.. Όλα φροντισμένα στην εντέλεια...Τώρα, η μητέρα μας δεν μπορεί να συνεισφέρει πουθενά από την αυναμία της,,, Λες και η δύναμή της έφυγε μαζί με το παιδί της... Ούτε και περιμένει κανείς φυσικά η γιαγιά να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού... Εδώ δεν την άφηνε να κουράζεται η Αντζέλα όταν ζούσε.. Πόσω μάλλον τώρα...Λείπει πλέον η κυρά του σπιτιού... Ό,τι κάμει, ο Νίκος... Πόσα έχει τραβήξει αυτό το παιδί.. Πρώτα ο πατέρας του και μετά η συνεχής ταλαιπωρία της μητέρας του...Ξεφεύγει με το αγαπημένο του σκυλί, την Ρόξυ, που του έχει αληθινή λατρεία... Είναι αυτοκόλλητοι...
Και τι Χριστούγεννα θα είναι τα φετινά; Πέθανε παραμονή Πρωτοχρονιάς, πάνω στην γιορτή που λατρεύαμε κι οι δυό μας... Ο πατέρας μας, μάς χάρισε τις πιο μαγευτικές Πρωτοχρονιές κι εμείς τις μεταδώσαμε στα παιδιά μας, δημιουργώντας μια μαγική ατμόσφαιρα παραμυθιού...Τώρα; Τι θα νιώθει ο Νίκος και η μανούλα μας; Πού είναι η Αντζέλα, η δημιουργός του δικού τους παραμυθιού;;
Στην βιβλιοθήκη της τα αγαπημένα της βιβλία και η φωτογραφία του Τσε Γκιεβάρα...Πάνω στα τραπέζια τα ίδια πετσετάκια που είχε στρώσει και στο μεγάλο τραπέζι τα τελευταία γαλαζοπράσινα πιάτα που είχε αγοράσει μέρες Χριστουγένων και τα έργα της. Ζωγράφιζε πιάτα, βάζα, μπουκάλια μ' έναν τελείως δικό της τρόπο... Με μανόν!!!Ναι, με μανόν σε όλα τα χρώματα και βγαίναν ωραιότατα! Αγαπημένα της θέματα η Κεφαλονιά, η Κρήτη και φυσικά, τα Χριστούγεννα! Κάποια μάλιστα,τα πασπάλιζε με χρυσόσκονη! Είχε δώσει στην μαμά ένα πιάτο με την Κεφαλονιά, να το κρεμάσει στο δωμάτιό της... Τώρα πάνω στο τραπέζι βρίσκονται πολλά έργα της... Και τι ωραία τα ελαφάκια , ο Άγιος Βασίλης, το έλκηθρο, τα χιονισμένα δέντρα... Οι τρίτωνες, οι γοργόνες,, τα νησιά και ο ταξιδιάρης άνεμος!!! '' Πάρε όποιο θέλεις Πολυάνθη!Σου αρέσουν;Έλα να δεις!Προσέχω τα βάζα και τα μπουκάλια να έχουν ωραίο σχήμα!Βέσαια στα πιάτα το θέμα έχει άλλη χάρη! Είδες τι όμορφα που φαίνονται τα χρώματα; Να! Πάρε και πιάτο και βάζο!''
Και πήρα..Όλα είναι όπως τα άφησε.Ακόμη και η διακοσμητική ανθοδέσμη στο κέντρο του τραπεζιού ... Πονάει η καρδιά μου που τα βλέπει... Παντού πλανιέται η παρουσία της... Να, τώρα θα κατέβει απ' την εσωτερική σκάλα, για να 'ρθει στο σαλόνι... Θα καπνίσει το τσιγάρο με πονηρό χαμόγελο, καθώς η μαμά την μαλώνει . ''Ο γιατρός σου είπε να μην καπνίζεις πάνω από πέντε την ημέρα! Εσύ τα έχεις τελειώσει όλα μες στο πρωινό!!! Δεν λυπάσαι το παιδί σου;;'' Μου έκλεινε το μάτι συνωμοτικά λέγοντας: '' Μην φωνάζεις μαμά! Θα προσέξω να το ελαττώσω! Εξ άλλου, είναι μία από τις λίγες απολαύσεις που μου έχουν απομείνει... Άσε να το ευχαριστηθώ τώρα που ήρθε η αδελφή μου!! ''
Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα Θεέ μου; Γιατί πήραν τέτοια τροπή;Τι θα κάνουμε στα γενέθλιά της; Στα Χριστούγεννα; Τι θα νιώθει το παιδί της; Για την μητέρα μου δεν το συζητώ... Έχουν περάσει δέκα μήνες και δεν έχει βγει από το σπίτι. Ούτε και πρόκειται να βγει...Όλο μου λέει για το τι γινόταν όταν ζούσε η Αντζέλα... Το ξέρω.. Πονάει φριχτά και οι αναμνήσεις την σκοτώνουν...Στόλιζε το Αντζελάκι το μεγάλο τραπέζι τα Χριστούγεννα με ένα σωρό πιατέλες γεμάτες γλυκά, με κηροπήγια εορταστικά... Μύριζε το σπίτι της μελομακάρονα και ψητό στον φούρνο... Πώς να μην κλαίει η δύστυχη μάνα μας; Τα θυμάται όλα αυτά και σπαράζει...'' Έφτιαχνε χίλια πράγματα η Αντζέλα... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Με πρόδωσαν οι δυνάμεις μου... Ό,τι κάνει, ο Νίκος... Αλλά πού να τα προλάβει όλα με τόσες έγνοιες που έχει;; Πολυάνθηηη!!!! Μήπως δεν την πρόσεξαν οι γιατροί;;; Μήπως έγινε λάθος;;; Δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μου έρχεται να τρελαθώ!!! Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω!!! ''
Τι να πεις σε τέτοια τραγωδία, σε τέτοιον πόνο; Ο καημός της μεγάλος, ο μεγαλύτερος... Ο καημός της μάνας... Ας την αφήσουμε λοιπόν να λέει ό,τι θέλει για να ξεσπάσει... Ηφαίστειο η καρδιά της και πυρακτωμένη λάβα ο σπαραγμός της... Και η ηθελημένη μοναξιά της, την αποτελειώνει... Κάνει ξερικό κουράγιο μόνον για τον Νίκο... Αυτό την κρατάει... Και το ανήψι μου,τρέμει για την γιαγιά του...Μια ζωή μαζί... Αχώριστοι...Είπαμε: Είναι κάτι ζωντανό που τον συνδέει με την μάνα του...
Στον κηπάκο της δεν έλειπε ο βασιλικός και το φούλι, μονό και διπλό, για να της θυμίζουν το νησί μας...Και είχε φτιάξει κάτω από το υπόστεγο φωλιά για τα αδέσποτα γατάκια...Το γιασεμί έχει θεριέψει, όπως και το αλεξανδρινό... Καμάρωνε για τα άνθη της. Και η μαμά έχει καλό χέρι... Ό,τι και να φυτέψει πιάνει..Κι οι δυο τους περιπούνταν τα φυτά τους, τα νοιαζόντουσαν πολύ... Τα φαναράκια κρέμονται ακόμη στην βεράντα και η μπαρμπαρόριζα μοσκοβολάει...
Όσο και να περιποιείται ο Νίκος το σπίτι,κάτι λείπει... Προσπαθεί, μα δεν φθάνει...Λείπει το γυναικείο χέρι,η θηλυκή καλαισθησία,η γυναικεία ματιά, η μητρική στοργή...
Πόσο μεγάλο κενό άφησες πίσω σου αγαπημένη μου αδερφή...Η ζωή προχωρεί, αλλά εσύ μού λείπεις οδυνηρά...Έχω την αίσθηση ότι είσαι κάπου εδώ γύρω...Κάθε μέρα περπατάς δίπλα μου... Έστω κι αν δεν σε βλέπουμε... Στις 23 Οκτωβρίου θα σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, για τα γενέθλιά σου... Έστω κι αν έχεις πετάξει μακριά Αντζέλα μου... Αδερφή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου