ΜΑΣ  ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ... [Μέρος 1ο]

      Στο σχολείο που είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας, συμβαίνουν πολλά γεγονότα. Κάποια από αυτά δύσκολα συζητιούνται και χρήζουν την βοήθεια ειδικού. Γι' αυτά τα θέματα, πέρσι είχα αναφερθεί λεπτομερέστατα, όμως όλο και κάτι άλλο αναθυμάμαι....Ίσως δεν έχουν την ίδια ένταση όπως εκείνα που είχα θίξει, αλλά και αυτά επιβάλλεται να  αντιμετωπισθούν με ιδιαίτατη προσοχή...

     Θα ξεκινήσω με ένα συμβάν που δεν μπόρεσα να το ξεχάσω. Όπως πάντα, δεν γράφω τα αληθινά ονόματα, ούτε τα σχολεία, για ευνόητους λόγους.Συνέβη σε σχολείο που δεν υπηρέτησα.Ο μικρούλης της Α΄Δημοτικού, πήγε στο δημόσιο της γειτονιάς του. Μαζεμένο παιδάκι, κλειστό στον εαυτό του. Το συγκεκριμένο παιδί, ο Άρης ας τον πούμε, μόνον στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, έτυχε μιας δασκάλας που δεν ήταν διεκπεραιωτική...Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά...Αδιάφορα πλάσματα συναντάμε και στην δικηγορία και στην ιεροσύνη και στους δικαστικούς και στην ιατρική... Παντού συμβαίνουν... Μόνο που εδώ έχουμε παιδικές ψυχές που πλήττονται, κάτι το αδιανόητο...Πάει λοιπόν ο πατέρας του μικρού μέσα στον πρώτο  μήνα  μια ημέρα  να του δώσει στο διάλειμμα το φαγητό του που είχε ξεχάσει σπίτι. Κοιτάζει από τα κάγκελα, τίποτε...Στέλνει τον παππού στο άλλο διάλειμμα- γιατί είχε ο άνθρωπος και την δουλειά του- κοιτάζει ο παππούς, πουθενά ο  Άρης. Στο σπίτι που τον ρώτησαν σαν σχόλασε, τους είπε ότι έπαιζε στο πλά'ι' που δεν φαινόταν από τον δρόμο. Ήταν όμως ιδιαίτερα αρνητικός να μιλήσει. Με το τσιγκέλι του έβγαζαν τις λέξεις... Μετά από κάποιες ημέρες, ο πατέρας ξαναπέρασε. Πουθενά πάλι ο Λουκάς. Πήγε από το πλά'ι', τίποτα... Το μεσημέρι  στις ερωτήσεις των δικών του, έβγαλε μεγάλη άρνηση.Τότε σιγουρεύτηκαν οι γονεις του ότι κάτι τρέχει. Πρώτα ρώτησαν τον κολλητό φίλο του μικρού, τον Γιώργο, που ήταν γειτονάκι και είχαν οι δυο οικογένειες φιλικές σχέσεις. Ο Γιώργος όλο τα μασούσε. Η μητέρα του, είπε στην μητέρα του Άρη, πως με κάποιον τρόπο, θα μάθει και θα τους ειδοποιήσει. Πράγματι. Το ίδιο βράδυ, η μαμά του Γιώργου, τηλεφώνησε αναστατωμένη στην μαμά του Άρη. ''Είναι ένας ολόκληρος μήνας Μυρτώ μου, που ο  Άρης  κρύβεται στο καμαράκι της καθαρίστριας. Ο Οδυσσέας που είναι τσαμπουκαλής, τον έχει βάλει στο μάτι και τον δέρνει όπου τον βρει. Έτσι ο  Άρης κρύβεται στο καμαράκι της καθαρίστριας, σε όλα τα διαλείμματα... Πρέπει κάτι να κάνετε γρήγορα. Και άλλοι γονείς έχουν θέμα με το συγκεκριμένο παιδί που είναι ανεξέλεγκτο...''

    Στεναχωρέθηκαν αφάνταστα οι γονείς του μικρού  Άρη. Μορφωμένοι άνθρωποι, με παιδεία, δεν πίστευαν στ΄αυτιά τους Ζήτησαν ραντεβού με την δασκάλα...'' Είναι ένας μήνας που ο Άρης κλείνεται στο καμαράκι της καθαρίστριας. Εκεί τον βρήκαμε και σήμερα στο διάλειμμα...Ο Οδυσσέας τον δέρνει και το παιδί φοβάται. Μας είπε, ότι σας το έχει αναφέρει ότι τις τρώει από τον συμμαθητή του, αλλά δεν έγινε τίποτε...''   ''Όταν μου το είπε, φώναξα τον Οδυσσέα, αλλά τότε ο  Άρης  μου είπε ότι δεν τον πόνεσε και πολύ...''  Η απάντηση της δασκάλας...

      Δεν θα πω όλη την συζήτηση... Πρώτα -πρώτα... Είσαι δασκάλα σε πρωτάκια...ΔΕΝ πρέπει τίποτε να ξεφεύγει από το μάτι σου, είτε είσαι εφημερία, είτε όχι... Και πώς γίνεται επί έ ν α ν  ολόκληρο μήνα, να μην πρόσεξες ότι ο Άρης δεν είναι πουθενά στο διάλειμμα;;;;;Ούτε αντελήφθηκες ότι ένας μαθητής σου δέρνει άλλους μαθητές σου;;; Απλά δ ε ν ενδιαφέρθηκες για κ α ν έ ν αν ... Διότι θα έπρεπε να ανησυχήσεις πρωτίστως για το παιδί με την βίαιη συμπεριφορά και να ειδοποιήσεις  τους γονείς του, ώστε να βρεθεί η αιτία, να ηρεμήσει πρώτα-πρώτα ο εξαγριωμένος μικρός, συνάμα να προστατέψεις τα άλλα σου παιδιά από τις επιθέσεις του και τέλος να αποκατασταθεί η ηρεμία μέσα στην τάξη σου, ώστε αντί για χαλασμό Κυρίου, να γίνει μια φωλιά εργασίας και γαλήνης..Μπορείς και δουλεύεις όταν γύρω σου γίνεται πανικός;; Εκτός αν εσύ τα λες και όποιος τ' ακούσει... Ποσώς σε ενδιαφέρει η αγαστή συνεργασία δασκάλας και μαθητών...Κλείνεις τ' αυτιά σου στο βουητό και προχωρείς απτόητη μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να βγουν ''τα σκασμένα'' έξω, ώστε να ησυχάσεις που σου πήραν το κεφάλι τα κακομαθημένα...Όλο:Κυρία!Κυρία!το ένα!Κυρία! το άλλο...Δεν παν να βγάλουν τα μάτια τους...Θα πιεις τον καφέ σου και θα επιστρέψεις στην αρένα..Όχι και να σου βγουν τα συκώτια..Ευτυχώς, μικρά είναι, σχολούν ενωρίς..Θ' αντέξεις...Το σκέφτομαι τώρα και θ  υ μ ώ ν ω,  τρομερά....Βλέπετε   τα ξέρω από πρώτο χέρι, επειδή έτυχε σε στενά συγγενικό μου πρόσωπο...Ήθελα να πάω να μιλήσω εγώ , αλλά οι δυο γονείς, μού είπαν να το πάνε μαλακά, μήπως και στοχοποιηθεί από την δασκάλα το παιδί τους και περάσει άσχημη χρονιά. Είχα γίνει έξαλλη...Να φοβάσαι να ζητήσεις το δίκιο σου, μπας και στοχοποιηθεί το παιδί;;;;Και τι πα να πει κυρά μου φώναξες τον Οδυσσέα και μόλις τον είδε ο  Άρης,  έκανε πίσω;;;;Δεν σκέφτηκες ότι το παιδάκι φοβήθηκε τον Οδυσσέα;;; Γιατί δεν το έψαξες περισσότερο;; Αν ρωτούσες, θα μάθαινες ότι ο Οδυσσέας είχε απειλήσει τον Άρη λέγοντάς του: ''Αν το πεις στην δασκάλα, θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο!!'' Πώς δεν το σκέφτηκες;;;Και πώς δεν σου μπήκαν υποψίες, ώστε να παρακολουθείς στενά τον συγκεκριμένο μαθητή;;;; Μάθαμε ότι πολλοί γονείς είχαν διαμαρτυρηθεί, πώς λοιπόν δεν υποψιάστηκες κάτι;;;; Και για έ ν α ν μήνα, πώς δεν ανακάλυψες το φοβισμένο παιδάκι μέσα στο στενό καμαράκι που η καθαρίστρια άφηνε τον κουβά με την σφουγγαρίστρα της και τα σύνεργα καθαριότητας;;;

       Φεύγοντας οι γονείς του Άρη, γεμάτοι ευγένεια να μην θίξουν κανέναν, πίστεψαν ότι το πρόβλημα θα λυνόταν...Κούνια που τους κούναγε...Ο Οδυσσέας συνέχισε να δέρνει τον  Άρη και άλλα παιδιά. Μέσα στην τάξη χαμός, αλλά φαινόταν ότι τίποτε δεν νουθετούσε τον μικρό ταραξία. Ώσπου χωρίς να ρωτήσω την μάνα και τον πατέρα του  Άρη, πήρα τηλέφωνο στο σχολείο και ζήτησα την Διευθύντρια. Της μίλησα ευγενέστατα ως εκπαιδευτικός προς εκπαιδευτικό και την κατέστησα ενήμερη. '' Έχω πολλά παράπονα για τον συγκεκριμένο μαθητή, αλλλά ρώτησα τον Άρη και μου είπε ότι δεν τον δέρνει πια...''  Κυρία Διευθύντρια, το παιδί φ ο β ά τ α ι , τον απειλεί ότι αν τον μαρτυρήσει θα τον σαπίσει στο ξύλο...Ξέρετε ότι ο  Άρης έρχεται πλέον με δυσκολία σχολείο;;Στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο γερά και γερά θέλουμε να επιστρέφουν στο σπίτι τους... Έχουν ενημερωθει οι γονείς του Οδυσσέα για τα προβλήματα που δημιουργεί;;''   ''Δεν μου έχει πει κάτι η δασκάλα τους ..Θα την ρωτήσω.. Τώρα όμως σας αφήνω, διότι ανεβαίνει ο Σχολικός Σύμβουλος..''   ''Θαυμάσια!!!!Θα ήθελα πολύ να του μιλήσω!!!Περιμένω στο τηλέφωνο!!Σίγουρα με τη πολυετή πείρα του, θα μας βοηθήσει ώστε να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα που υπάρχει και μας αγχώνει τόσο!!''   ''Ω, όχι κυρία Βουτσινά!!!Μην τον απασχολήσουμε  μόλις ήρθε....Σας υπόσχομαι θα επιληφθώ προσωπικά του θέματος...Σας παρακαλώ... κυρία Βουτσινά...''

       Δεν επέμενα για χάρη των γονέων του  Άρη, που θα μου έλεγαν τα δικά τους και βλέποντας το άγχος της Διευθύντριας......Τι απέγινε; Στον σύλλογο γονέων, πολλοί γονείς μίλησαν στους γονιούς του Οδυσσέα. Ούτε μάθημα δεν μπορούσε να γίνει πια  μέσα στην τάξη με τις εκρήξεις του... Μετά από πολλές συζητήσεις. πήγαν το παιδί τους σε παιδοψυχολόγο. Ποιος φταίει;; Όχι βέβαια ο Οδυσσέας....Οι γονείς του που ενώ έβλεπαν την επιθετικότητα του παιδιού τους, κοιμόντουσαν ύπνο βαθύ. Ευτυχώς, μετά από καιρό,ο Οδυσσέας, άρχισε να ηρεμεί κάπως. Στην Δευτέρα τάξη, δεν αναποδογύριζε το σύμπαν μέσα στην τάξη και οι επιθέσεις του είχαν μετριασθεί κατά πολύ..

      Όσο για την δασκάλα τους, τούς έμαθε την ύλη, αλλά δεν άγγιξε καμιά παιδική ψυχή... Αυτά συζητιώνται μεταξύ των γονιών... Πέρασε από αγνά παιδικά λουλούδια και δεν άφησε λίγη γύρη στοργής στα μπουμποκάκια της...Ο Άρης, ο κολλητός του ο Γιώργος, η Άσπα, η Ελένη, δεν έχουν να θυμηθούν τίποτε από την κυρία τους, στις δυο τόσο σημαντικές πρώτες τάξεις... Κρίμα..Κρίμα όμως περισσότερο για την ίδια την δασκάλα τους. Διότι εκείνη έχασε έναν κήπο ολόδροσης μυρωμένης αγκαλιάς...Δεν άφησε να την αγγίξει το νέκταρ της πιο αθώας και αγγελικής ηλικίας.. Παρείχε μόρφωση, αδιάφορη, διεκπεραιωτική...  Όχι παιδεία...Όχι ανοιχτή αγκαλιά..Όχι στοργή και  απέραντη τρυφεράδα.. Α υ τ ή έχασε... Και πολύ φοβάμαι ότι δεν κατάλαβε καν ότι έχασε κάτι το τόσο πολύτιμο...

        Το δασκαλίκι είναι λειτούργημα... Πρέπει να έχεις ''πετριά'' με το επάγγελμά σου, για να πεις ότι είσαι επιτυχημένος δάσκαλος . Και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πάαααρα πολλοί συνάδελφοι που εργάζονται με πάθος αληθινό , χωρίς να κοιτάζουν ρολό'ι', προσφέροντας όλο τους το είναι στους μαθητές που έχουν στα ευλογημένα χέρια τους...Γι΄αυτούς τους άξιους εκπαιδευτικούς, δεν υπάρχουν οι λέξεις ''αδιαφορία, πασάλειμμα,βαριεστημάρα''..Τις έχουν διαγράψει τελείως από το λεξιλόγιό τους..Δεν διανοούνται καν  να μην σκύψουν πάνω από το καθένα παιδί ξεχωριστά και να μην αφουγκραστούν την ψυχούλα του...Ο δάσκαλος είναι μια τεράστια τρυφερή αγκαλιά, ένα ακούραστο αφτί που ακούει και τον παραμικρό παιδικό αναστεναγμό και μια ανεξάνλητη μηχανή ενδιαφέροντος που προνοεί και προβλέπει τα πάντα μέσα στην τάξη του... Μορφώνει, σέβεται την ύλη, αλλά συνάμα πλάθει χαρακτήρες και προσφέρει παιδεία. Αντιμετωπίζει  κ ά θ ε  δύσκολο περιστατικό με υπευθυνότητα, φροντίδα περισσή και απέραντη αγάπη...Αυτοί που έγιναν δάσκαλοι επειδή πέτυχαν στα παιδαγωγικά και  β α ρ έ θ η κ α ν  να ξαναδώσουν εξετάσεις για εκείνο το επάγγελμα που ποθούσαν, αυτοί απλά συμβιβάζονται, θεωρούν το να διδάσκεις μια δουλειά σαν τις άλλες και κάνουν αμάν να χτυπήσει το κουδούνι και να σχολάσουν μια ώρα αρχύτερα...Αυτοί στην καλύτερη των περιπτώσεων, μένουν στην μνήμη των μαθητών τους, σαν ένα τεράστιο κενό. Και σίγουρα δεν έχουν θέση στο ουράνιο τόξο των υπεράξιων,σωστών, στοργικών αγωνιστών εκπαιδευτικών... Στο ουράνιο τόξο των φ ω τ ε ι ν ώ ν  δασκάλων...