•  ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ!!!!!

         Ακριβώς...Όπως το λέει ο τίτλος: ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ!!! Έτσι ακριβώς ήταν για μένα η  Κυριακή 15 Δεκεμβρίου του 2024...Μια μέρα μαγική, μια μέρα που ξανάνιωσα κατά 20 χρόνια το λιγότερο!!!

      Είχαμε την παρουσίαση του βιβλίου μου ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, Εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Πριν χρόνια είχα πάει σε 4σσερις παρουσιάσεις βιβλίων και βγήκα απογοητευμένη. Ένα κατεβατό ασταμάτητο από κάποιον κύριο που σε αποκοίμιζε. Λίγα άτομα. Αίθουσα ψυχρή. Όχι ότι έφταιγε η αίθουσα... Το κλίμα που επικρατούσε σε περόνιαζε. Έλειπε το συναίσθημα. Μα και στην παρουσίαση βιβλίου ενός Μουσείου, που είχε κλείσει αίθουσα στο Ζάπειο, κατάμεστη από την υψηλή κοινωνία και έξω υπήρχε πλουσιότατο κέτερινγκ, όλα ήταν ζυγισμένα στο χιλιοστό, διεκπεραιωτικά, σωστά και...ψυχρά.

      Πώς να μην ανησυχώ; Θα γεμίσει η αίθουσα; Μήπως έρθουν μόνον δέκα άτομα; Το ξενοδοχείο επέτρεπε μόνον γλυκά σε χρυσόχαρτο, σαν κέρασμα. Θα έμεναν όλοι ικανοποιημένοι;

    Αναπτερώθηκε το ηθικό μου όταν είδα την όμορφη, φωτεινή αίθουσα με τις κομψές γαλαζόχρωμες καρέκλες και τον ζεστό καφέ που πρόσφερε το ξενοδοχείο.Θα μιλούσαν ο κύριος Στέφανος Αντωνακάκης, Διευθυντής του 42ου Σχολείου Αθηνών ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, ο Στέφανος Τσερνάκης  Απόφοιτος Οικονομικού Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακά και  μάστερ στην Φιλοσοφία των Οικονομικών  Επιστημών  και ο Παναγιώτης Δούμας, υποψήφιος Διδάκτωρ Βιοηθικής Παντείου, Νομικός Πολιτικός Επιστήμων, παλιοί μαθητές μου και οι δύο. Καθίσαμε στο τραπέζι και ξαφνικά έγινε το  μπαμ!!!!!Δεν το κατάλαβα πότε ακριβώς έγινε η έκρηξη... Από την μια στιγμή στην άλλη, η αίθουσα γέμισε φωνές κι εμένα μ' έπαιρναν αγκαλιά ο ένας μετά τον άλλον!!!Κάπου εκεί βγήκα κι εγώ από το καβούκι μου! Ο χρόνος έσπασε σε χιλιάδες χρωματιστά θραύσματα στα χρώματα του ουράνιου τόξου!!!Είχα γίνει τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεότερη και μπροστά μου βρισκόντουσαν μαθητές και μαθήτριές μου απ' όσα σχολεία πέρασα!!

       Φαντασθείτε!!! Ήρθαν παιδιά που τα είχα μαθητές το 1977, ως πρωτοδιόριστη δασκάλα!!Χαμός!! Οι χαρούμενες φωνές, η μεγάλη συγκίνηση, το ευτυχές ξάφνιασμα, πλημμύρισαν την καρδιά μου και την καρδιά των παρευρισκομένων. Ο  Στάθης Κυριακόπουλος [ Hλεκτρονικός Μηχανικός  που  εργάζεται στην  Ελληνική Επιτροπή   Ατομικής Ενέργειας], έφερε μαζί του την κορούλα του να γνωρίσει την παλιά του δασκάλα! Το λεπτό μου αγοράκι του Δημοτικού που με είχε επισκεφθεί σπίτι μου, είναι σήμερα ένας υπερήφανος πατέρας!!! Οι αγκαλιές σφιχτές, δυνατές, ατελείωτες!Θεέ μου, είχα μπροστά μου πάλι μια τάξη τεράστια, μόνον που τα παιδάκια μου είχαν μεγαλώσει πια. Τα αναγνώρισα όμως όλα! Όλα!! ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, 1ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα, 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ. Πάμπολλοι έδωσαν το παρόν. Οι καρέκλες δεν έφθασαν, κάποιοι στάθηκαν όρθιοι, όπως δεν έφθασαν και τα βιβλία, γιατί αρκετοί έπαιρναν δύο-δύο ή τρία-τρία.

      Και ανάμεσά τους, αγαπημένες Κεφαλονίτισσες, παλιοί συνάδελφοι, πολίτες του Γκύζη, η γλυκύτατη Λένα Γεωργίου από τα γραφεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, τα εγγόνια μου, οι κόρες μου, ο Δικηγόρος Μητρόπουλος,γονείς μαθητών μου  και μια αδελφή ψυχή που γνωριστήκαμε μέσω φέ'ι'ς μπουκ,εδώ και πέντε χρόνια, η καθηγήτρια Αγγλικών κα Κατρίνα Δημητρίου.Φούσκωσε η καρδιά μου απο ανυπέρβλητη χαρά και μέσα στην αναστάτωση αρχίσαμε τελείως ανορθόδοξα! Αγκαλιές και υπογραφή βιβλίων που έπρεπε  κανονικά να γίνει στο τέλος. Και δεν υπέγραφα απλώς!!Εγραφα γα τον καθένα ξεχωριστά το κάτι τίς μου!!Ώσπου η αίθουσα γέμισε και η κόρη μου η Αλίσια μου είπε ότι τώρα πρέπει να σταματήσουμε και να αρχίσει η παρουσίαση. Τουλάχιστον μέχρι να τακτοποιηθούν δεν πήγε άδικα η ώρα!

      Την παρουσίαση άνοιξε ο πρώην Διευθυντής μου κος Στέφανος Αντωνακάκης, που τόνισε τον αγώνα μας για την ονοματοδοσία του σχολείου μας σε ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, η οποία έλαβε χώρα παρουσία  του Υπουργείου Παιδείας και πλήθος κόσμου των  γραμμάτων  και των  τεχνών. Ο κ. Στέφανος είναι από τους Διευθυντές που είσαι τυχερός να τους έχεις. Πάντα μέσα στα παιδαγωγικά πλαίσια σε αφήνει να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις, πλαισιώνοντας ενθαρρυντικά κάθε πολιτιστική προσπάθεια, πάντοτε ακριβοδίκαιος και ευγενικός. Μετά μίλησαν οι δυο μαθητές μου. Ο Στέφανος Τσερνάκης, καταπληκτικό παιδί, ακέραιος χαρακτήρας, ζωόφιλος και εραστής της συνεχούς γνώσης. Ο Παναγιώτης ο Δούμας, γοήτευσε με την ευφράδεια και άνεσή του, δικηγόρος σωστός και γνώστης της καλής ελληνικής γλώσσας. Οι δυο νεαροί άντρες μίλησαν συγκινητικά, από καρδιάς, χωρίς βερμπαλισμούς, ενθουσιάζοντας το κοινό.

       Είπα κι εγώ κάποια πράγματα κατατοπιστικά για το βιβλίο μου και διάβασαν αποσπάσματα η Έλενα Φώτου, Εγκληματολόγος,Δημοσιογράφος και Εκτελωνίστρια,  η Σταματία Κοντονικολάου που έχει τελειώσει Οικονομικά Πατρών, τραγουδά σε χορωδίες και τελειώνει Ψυχολογία,   η Πολίνα Δημήτρη, Γεωγράφος και  κρυφό ταλέντο στην ηθοποι'ί'α και ο Γιάννης Μουστάκας, ο οποίος τελείωσε Πληροφορική, είναι ψάλτης, τραγουδιστής, με βλέμμα στην καριέρα ηθοποιού... Η ανάγνωσή τους ήταν καταπληκτική, με ολόσωστη άρθρωση, με ψυχή, σαν τους καλύτερους ηθοποιούς!!!Σας ευχαριστώ παιδιά μου!!! Κι εγώ μεταλλάχτηκα... Ξέχασα πόνους, μέση, γόνατα και μια φωτιά ζωντάνιας όρμησε μέσα μου... Ήμουν πάλι η Πολυάνθη των 27, 35, 48, 57, 60 χρόνων, με όλο μου τον ενθουσιασμό ξανά παρόντα, με άνεση, γατί στα μάτια μου λάβαινε χώρα ένα συνεχές θαύμα! Έβλεπα την Ντέμι Σταμούλη την εξαίρετη Ψυχίατρο- Ψυχοθεραπεύτρια, ζωόφιλο, Ανθρωπίστρια, όπως είναι σήμερα, ολόκληρη γυναίκα και συνάμα έβλεπα δίπλα της την γλυκιά Ντέμι της Δ΄, Ε' Δημοτικού, του 1978, 1979, να με κοιτάζει με τα αθώα ματάκια της!!

       Έβλεπα την Γκέλυ Τζούντα σωστή γυναίκα πια στην 3η σειρά, υπεύθυνη Εκδοτικού τμήματος, πολύγλωσση και σ υ ν ά μ α έβλεπα το ψηλόλιγνο κοριτσάκι της τάξης μου, να μου χαμογελά,  από την γαλάζια της καρέκλα!! Κοίταζα τον Κώστα Αβαρκιώτη [ Απόφοιτος του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιο Αθηνών- Πολιτικές Επιστήμες και  Δημόσια Διοίκηση], έναν πανύψηλο νεαρό άντρα και δίπλα του καθόταν το χαμηλών τόνων πανέξυπνο αγοράκι που είχα μαθητή στο Δημοτικό του Γέρακα, να πρωταγωνιστεί στην χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή μας, παίζοντας καταπληκτικά τον Μπομπ Κράτσιτ τον υπάλληλο του τσιγγούνη Εμπενέζερ Σκρουτζ.... Και παραδίπλα, η κούκλα αδελφή του Δέσποινα Αβαρκιώτη[απόφοιτος Παντείου-Κοινωνιολογία], ψηλή και κομψή, έχοντας στην ί δ ι α καρέκλα την μικρή μου Δέσποινα της Δ΄Δημοτικού, ντυμένη με ένα εξαίσιο μπλε φόρεμα κατάστικτο από αστέρια, να χορεύει σαν πεταλούδα, κουνώντας το ραβδάκι της με την χρυσή σατέν κορδέλα της να ανεμιζει σε χίλιους σχηματισμούς....

        Και όλα απέκτησαν αχλύ ονείρου...Πλά'ι' στους σημερινούς άντρες και γυναίκες, περιφερόντουσαν οι παλιοί εαυτοί τους ολοζώντανοι, στην ηλικία του Δημοτικού, να με κοιτάζουν  είτε από τα θρανία μέσα στην τάξη και να λέμε Ιστορία, είτε να δραματοποιούν τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη καιι τον Γεώργιο Δροσίνη φορώντας ρούχα εποχής, είτε να ολοκληρώνουν χοροδράματα στην αυλή του σχολείου τους, διερχόμενοι όλη την Ελληνική Ιστορία...

        Ακουμπά στον τοίχο η Έλενα η Φώτου και δίπλα της η μικρή Έλενα ντυμένη με πράσινο μακρύ γυαλιστερό φόρεμα, παριστάνει το 2ο Πνεύμα που επισκέπτεται τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, στη ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΟΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Ντίκενς. Και πλά'ι' στην όρθια Σταματία Κοντονικολάου,  η μικρή Σταματία, με μακρύ λαμπερό μωβ φόρεμα, παριστάνει τον βοριά στην χορογραφία με τις χιονούλες... Λίγο πιο μπροστά στέκεται η Πολίνα Δημήτρη και ακριβώς στο πλά'ι' της, βλέπω την μικρή Πολίνα με την λιλά τουαλέτα της, την γαρνιρισμένη με λεπτό λευκό σατινένιο φεστόνι, να στροβιλίζεται στον χριστουγεννιάτικο χορό του Κάρολου Ντίκενς, όταν περιγράφει την νεότητα του Σκρουτζ και την μοναδική αγαπημένη του Μπέλλα....Κι όλα τά έμπλεξα γλυκά! Τέσσερα Σχολεία  γίνανε ένα!Τέσσερις τάξεις έγιναν μία!  Τριάντα πέντε χρόνια σμικρύνθηκαν σε δυό μαγικές ονειρεμένες ώρες!! 

         Κι εκεί που μιλούσα με τον Γιώργο Φωκά, Ανθυπασπιστή  του Πολεμικού Ναυτικού, [έχει τελειώσει την Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών  Ναυτικού] να και ο μικρός Γιώργος ντυμένος με μια καταπληκτική στολή ξωτικού, σε έντονα λαμπερά χρώματα του μωβ και του πορτοκαλί, να τρέχει ολόγυρα στην μουσική του Τσα'ι'κόφσκι!!! Και η πανέμορφη Ελίνα Γούση με το ολόλευκο παλτό της, έφερνε δίπλα της  την μικρή Ελίνα της Αηδονοπουλοου, ντυμένη στο φινάλε του έργου με τον καταπληκτικό χρυσοκόκκινο μανδύα της να βαδίζει στην σκηνή, με την μουσική του εμβληματικού ξένου τραγουδιού για τα παιδιά του κόσμου,κρατώντας  ψηλά ένα από τα περιστέρια που μας είχε φτιάξει η κόρη μου Ελπιδα... Η Ελίνα μας τελείωσε Πολιτικές Επιστήμες και Πολιτική Θεωρία, με μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Ανθρωπίνου Δυναμικου . Και δεν σταματά εδώ... Τελείωσε και την Νομική και  κατακλύζεται από συγγραφικό και ποιητικό οίστρο!!Η Ελίνα, εκτός από την αρχοντιά που την χαρακτηρίζει, έχει και πολλά ταλέντα!!!Το κοριτσάκι μου με το κίτρινο περιστέρι, διαπρέπει!!!

          Και όλα μπλέχτηκαν μαγικά και έγινα η δασκάλα τους, εκείνη με τα μαύρα μαλλιά, το αεικίνητο κορίτσι με τον απέραντο ενθουσιασμό και την πίστη ακόμη στην ανθρώπινη αξία... Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Η α γά π η , η κατανόηση, οι κοινές αναμνήσεις, ήταν τόσο απτές που νόμιζες ότι τις ακουμπούσες... Ένα ανάριο ποτάμι αγάπης και ευπρέπειας κυλούσε ανάμεσά μας, που δεν μας άφηνε να καταλάβουμε ότι ή ώρα περνούσε... 

         Μίλησα για κάποια θέματα που θίγω στο βιβλίο μου, ώστε να πάρουν μια ιδέα περί τίνος πρόκειται, αλλά σε κάθε θέμα παθιαζόμουν γιατί απλούστατα ξαναζούσα δύσκολες ή και χαρούμενες στιγμές που αφορούν παιδιά. Λίγο πριν το τέλος, ξανάρχισα να γράφω αφιερώσεις. Οι παλιοί μαθητές μου  είχαν όλοι μιά μεγάλη αγκαλιά και λόγια υπέροχα για την παλιά τους δασκάλα. Άλλοι ήρθαν από Κηφισιά, άλλοι από Αιγάλεω, Πειραιά, Κάτω Πατήσια. Η  χρυσή μου η Ηρώ η Λυμπεροπούλου [ απόφοιτος Deere  στην Διοίκηση Επιχειρήσεων και  marketing  και με πτυχίο  Βιομηχανικού Σχεδιασμού  από την ΑΚΤΟ]  ήρθε από το Πόρτο - Ράφτι στην Βουλιαγμένης 107 και  αμέσως την είδα στο ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ που είχαμε ανεβάσει, να χορεύει στον πρωτοχρονιάτικο χορό του έργου μας, όπου η Αλίσια Δημόγιαννη έκανε το χριστουγεννιέτικο πνεύμα με ροζ μακρύ φόρεμα και η Χαρούλα Λυμπεροπούλου,σημερινή επιτυχημένη  ψυχολόγος, απήγγειλε το ποίημα που της είχα γράψει, με αισθαντικότητα μεγάλη...Εξαιρετικά κορίτσια, φίλες ακόμη, αγωνίστριες στην ζωή. Και πιο πέρα, ο Στέφανος Τσερνάκης δεν αντιλαμβανόταν τον μικρό Στέφανο που τον ακολουθούσε κατά πόδας, , ντυμένο Μάγο επιβλητικό, στο ταμπλό -βιβάν της Γέννησης...Και παραδίπλα, στην ίδια καρέκλα με τον Παναγιώτη Δούμα, στριμώχθηκε ο μικρός Παναγιώτης, παίζοντας συγκλονιστικά τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, στο σχολείο του Γκύζη. Μπροστά μου ξεπηδούσαν εικόνες από τελείως διαφορετικές χρονικές στιγμές και τοποθεσίες, όλες όμως μέσα σε ένα εξαίσια ζεστό χρυσό φως... 

        Ένα τεράστιο  Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω    οφείλω σε όλους εσάς που ήρθατε και με τιμήσατε με την παρουσία σας  σε αυτήν την τόσο σημαντική και ξεχωριστή  για μένα μέρα της ζωής μου!!!!  Πολλούς από εσάς, σάς έχω ήδη αναφέρει. Θα συνεχίσω, ελπίζοντας να μην ξεχάσω κανέναν!!Η Δικαστής κυρία Ελισάβετ Γρηγοράτου,  ήρθε από την Κόρινθο για την παρουσίαση!!!! Η κα Νίκη Μπενετάτου Κοινωνική Λειτουργός, ήρθε με σπασμένο χέρι και η υπέροχη Πόπη Σπαθή, ήρθε από το άλλο άκρο της Αθήνας!!!Τρεις υπέροχες Κεφαλονίτισσες, συμπατριώτισσες εκλεκτές!!!  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ την κα Μαρκέλλα Ρεμούνδου και την κόρη της Ελευθερία που το κατάστημά τους κοσμεί την περιοχή μας. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ την φαρμακοποιό μας κα Αθηνά Νούσκα, εξαίρετη προσωπικότητα του Γκύζη.  Και τώρα θα γράψω ένα θεόρατο   Ε  Υ  Χ  Α  Ρ  Ι  Σ  Τ  Ω για: τον αγωνιστή, εξαίρετο  συνάδελφο Νίκο Σπυρόπουλο και την εκλεκτή συναδέλφισσα και γυναίκα του, Κατερίνα, την ξεχωριστή συναδέλφισσα Μάρθα Βαφειάδη, την αγαπημένη μου Άλκηστις Σταμούλη, που είναι μια θαυμάσια ψυχολόγος και καταπληκτικός Άνθρωπος, στενότατες φίλες με την Ελπίδα, από τα χρόνια της ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ!!! Τον αγαπημένο μου παλιό μαθητή Βασίλη Μπατάλα  που είναι τώρα επιχειρηματίας, έχοντας σπουδάσει Δικηγόρος με βλέμμα στο Εμπορικό Δίκαιο. Τον εξαίρετο πρώην μαθητή μου Δημήτρη Καταιβάτη  και τώρα Διαχειριστή Συστημάτων και Υποδομών υπολογιστικού νέφους, στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριών Συστημάτων του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, έχοντας πίσω του ένα μεγαλειώδες βιογραφικό... Την γλυκύτατη Ναυσικά Χαραλαμπίδου με το ξεχωριστό ταλέντο στην φωτογραφία και τον ευγενέστατο σύζυγό της, που ήρθε να  γνωρίσει την δασκάλα της γυναίκας του!!! Το βιογραφικό της Ναυσικάς πολυδιάστατο!! Διερμηνέας, μεταφράστρια, πολύγλωσση, διδάσκει διερμηνεία σε εσωτερικό και εξωτερικό  και διακρίνεται στην Καλλιτεχνική Φωτογραφία, όπου και διακρίνεται!  Την κα Μόνα Δεπάστα,  την συγκλονιστική μάνα του παλιού μαθητή μου, Αποστόλη Κούστα, που δυστυχώς πολύ νωρίς, στρατιώτης μόλις, πέταξε ψηλά για τα αστέρια... Εδώ συντρίβεσαι και δεν μπορείς να πεις τίποτα...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ακόμα την αγαπημένη μου Ρίτσα Καραμανλή, που εργάζεται σε Φροντιστήριο, μαθήτρια από του ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ,με τα αξέχαστα πυρόξανθα μαλλάκια της... Μόλις την είδα, ήρθε εμπρός μου η φωτογραφία που είχαμε βγάλει οι δυο μας, στο αποκριάτικο πάρτι της Σχολής Ζαγοραίου, στο ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ, τόοοοσα χρόνια πριν!!!! Την μοναδική Γεωργία μου Καπαρέλλη,  τωρινή συναδέλφισσα, που την βλέπω να χορεύει  μικρή μαθητριούλα στην χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, ενώ το κοντό, πετρόλ ανάερο φόρεμά της, ανέμιζε ολόγυρά της σαν σύννεφο!!!

            Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω  και την μαθήτριά μου Αγγελική Γεωργιουδάκη, απόφοιτο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών-Διεθνών και Ευρωπα'ι'κών Οικονομικών Σπουδών  και την εξαίρετη  μητέρα της κα Ευαγγελία. Αγγελική μου, σε βλέπω στην σκηνή του θεάτρου ΛΑΜΠΕΤΗ, να εντυπωσιάζεις τον κόσμο με την ζωγραφιά που εμπνεύσθηκες από το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ και να λάμπεις σε όλη την παράσταση!!!Όλες τις ζωγραφιές σου τις κρατώ με αγάπη!!! Την καλλίφωνη Ελένη Βογιατζή [ Απόφοιτος της Παντείου- Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού] και την ευγενέστατη μαμά της, Μαρία.  Βλέποντάς σε Ελένη μου, μεταφέρθηκα στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ, κι  είδα εσένα - ήσουν  τότε στην ΣΤ΄τάξη - να τραγουδάς το ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ  μόνη σου, μπροστά στην κα Ελένη Σαμαράκη και σε ένα κοινό 400 ατόμων καταχειροκροτούμενη!!!!!!Μία συγκινητικότατη σκηνή, από το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ που είχα διασκευάσει και συμμετείχε όλη η τάξη μας με πολύ μεγάλη, επιτυχία!!!!!!!! Επίσης την ευγενική μητέρα του Στέφανου Τσερνάκη και την εξαίρερη σύντροφό του, Βιργινία. Και την αγαπημένη μου Ηλέκτρα Βυτινιώτη, μαθήτρια από την ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ που ήρθε με την πανέμορφη κόρη της Νεφέλη, τριτοετή φοιτήτρια του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Κοινωλογία.Η Νεφέλη μας, μαζί με άλλα δέκα παιδιά πρωταγωνιστεί στο  έργο που θα ανεβάσουμε εφέτος!!Οι πρόβες γίνονται κάθε Κυριακή σπίτι μου και είναι όλα παλιοί μαθητές μου, με το πιο μεγάλο μελος - για την ώρα!! - τριάντα τεσσάρων ετών!!!!!!

        Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω  την αγαπημένη μου Χριστίνα Πομόνη, την συγκινητική αγωνίστρια και εξαίρετη, πολυγραφότατη συγγραφέα Χριστίνα, πρώην μαθήτριά μου, φιλόζωη και αληθινή αμαζόνα !!Το βιογραφικό της καταπληκτικό και λίαν περιληπτικώς, σπούδασε Διοίκηση Τουριστικών  Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ Αθηνών,  τελείωσε Οικονομικά στην ΑΣΟΕ, πήρε  Master MBA Finance στο  American  College of Greece, δούλεψε ως χρηματοοικονομική αναλύτρια σε πολυεθνικές εταιρείες, διδάσκει δημιουργική γραφή και μαθήματα χρηματοοικονομικής. Είναι αναγνωρισμένη συγγραφέας και ασχολείται με πολλά είδη λογοτεχνίας. Η  Χριστίνα ήταν η πρώτη που ήρθε παρέα με την τρυφερή μανούλα της, η πρώτη που συνάντησα, η πρώτη που με τον αυθορμητισμό της ξεκλείδωσε εκείνη την ημέρα την καρδιά μου και την οδήγησε στο φως!! Και να δεις... Όταν διάβαζα πριν πολλά χρόνια τις εκθέσεις της στο σχολείο, και έβλεπα την απόδρασή της σε εξωτικά νησιά με παραμυθένιο περιβάλλον,  είχα θαυμάσει την δημιουργική  φαντασία της!!!Σαν κάτι να είχα προείδει!!

     ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  την καταπληκτική Κατερίνα μου Θεοφανοπούλου με το θε'ι'κό ταλέντο... Αν θυμάστε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα του 2004, στην τελετή έναρξης, οι ακίνητες αγαλματοποιημένες θείες μορφές της Ιστορίας μας με τα εξαίσια χρώματα που παρήλαυναν, είχαν στα κουστούμια της   Βυζαντινς περιόδου, το άγγιγμα της Κατερίνας!! Και συνεχίζει να σχεδιάζει και να εκτελεί σε κάθε έκφραση της Τέχνης είτε στον σινεμά είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο.Είναι μια αναγνωρισμένη  σκηνογράφος - ενδυματολόγος. Κι εγώ, καθώς καθόταν στην πρώτη σειρά και με κοίταζε με τα χαμογελαστά, παιδικά της μάτια, έβλεπα την μικρή μου σοβαρή μαθήτρια με το σπαστό μαλλάκι, την κόρη της Διευθύντριας του Νηπιαγωγείου μας κας Ράνιας, από την εποχή της ΣΧΟΛΗΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ!!!

       Κρατώ πολλές εκθέσεις παιδιών μου, ακόμη από το 1977, τότε που γράφαμε με πολυτονικό!!!Δηλαδή κλείνουν εφέτος 47 χρόνια από τότε που είχα μαθητές την πρώτη φουρνιά παιδιών μου!!!Και η αγάπη καλά κρατεί, γιατί σφυρηλατήσαμε ατσάλινους δεσμούς που δεν αλλοιώνονται με τον χρόνο, διότι τους χαλκεύσαμε με την αγάπη, την προσπάθεια να γινόμαστε όλο καλύτεροι και τον εκατέρωθεν σεβασμό... Κάτι που δεν σπάει ποτέ, αλλά ζεσταίνει τις καρδιές.. Όπως κι εγώ...Δύο δασκάλες με ακούμπησαν βαθιά. Τις ξεχώρισα. Δεν τις εχω ξεχάσει κι ούτε θα τις ξεχάσω ποτέ...

         ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  την κα Γιούλα Αντωνακάκη που μου έχει σταθεί καλύτερα και από αδελφή. Την βλέπω μετά το τέλος των μαθημάτων, έχοντας 120 παιδιά στην αυλή του σχολείου, να έρχεται να με βοηθήσει καθώς δίδασκα το χορόδραμα, γεμάτη όρεξη, θέληση, καλοσύνη... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ... Την γειτόνσσά μου κα Ματίνα Ζερβου, την προσωποποίηση της δοτικότητος, της καλοσύνης και της ευγένειας!!!!  Τον συνάδελφο Θανάση Γεωργάρα που έβγαλε πέρσι το δικό του βιβλίο και την ξεχωριστή αδελφή του Κοινωνική Λειτουργό, κα Φανή Γεωργάρα- Μπάμπαλη.  Χ Ι Λ Ι Α    ΣΥ Γ Γ Ν Ω Μ Η  εάν παρέλειψα κάποιον αγαπημένον. Σας παρακαλώ πολύ να μου το γράψετε, για να το συμπληρώσω πάραυτα!!!! Να πω Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω  και:  στον εκπληκτικό συνεργάτη μου και μάγο των κομπιούτερς κύριον Γιώργο Χόρμπα που τράβηξε όλη την εκδήλωση με το κινητό του, χωρίς να καθίσει στιγμή!!!!!!!! Συνεργάσθηκαν με την Ελπίδα στο εξώφυλλο, που ήθελα να δείχνει ένα πολύ προβληματισμένο παιδί, ώστε να ταιριάζει και με το γεμάτο έγνοιες περιεχόμενο του βιβλίου... Ο Γιώργος, μού στάθηκε λαμπάδα αναμμένη, καθ' όλη την ανασύσταση των κειμένων. Από λάπτοπ, μόνον να γράφω γνωρίζω και ελάχιστα τινά άλλα... Στην ευγενική εκπρόσωπο των Εκδόσεων ΔΙΑΝΟΙΑ κα Ξένια Ζαρκαδούλα -συγγραφέας και η ίδια -  για την άριστη συνεργασία μας και την κατανόησή της στις όποιες απορίες μου. Όπως και το ξενοδοχείο IBIS  STYLES  ATHENS ROUTES για την ευγενική προσέγγισή του.

            Από την εκδήλωση μου έλειψε η εκλεκτή επιμελήτρια κειμένων και συγγραφέας και η ίδια, κυρία Αγγελική Δαφτσίδου, κορυφή στον τομέα της, αλλά κατοικεί εκτός Αττικής. Ένα ξεχωριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  στον μέγα Ιατρό - Λογοτέχνη  κύριον Φώτη Παυλάτο, για τον αριστουργηματικό πρόλογο που έγραψε για το βιβλίο μου και εμένα. Υποκλίνομαι στο αδάμαστο πνεύμα του και στην μεγαλοσύνη της καρδιάς του. Αληθινός Ευπατρίδης, άξιο τέκνο της Κεφαλονιάς, γνωστός παγκοσμίως για το Ιατρικό και Λογοτεχνικό  του έργο.

     Ο αγαπημένος μου μαθητής Γιώργος Κριτσιώπης, που τελείωσε την Νομική Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στο Διεθνές Οικονομικό Δίκαιο, μού είπε ν' αφησω τα μαλλιά μου στο φυσικό τους χρώμα! Μαύρα ή καστανά σκούρα δηλαδή. Το παιδί έτσι θυμάται την δασκάλα του και έτσι θέλει να την βλέπει! Και τα παιδιά που ήταν γύρω μας συμφώνησαν!  '' Μα, με πιο ανοιχτό χρώμα δεν πολυφαίνονται οι πολλές άσπρες τρίχες, Γιώργο μου! ''  '' Δεν πειράζει!! Την άλλη φορά να τα βάψετε σκούρα, κυρία!!''   ''Λοιπόν Γιώργο μου, όταν ξανασυναντηθούμε στο 2ο βιβλίο, θα έχω βάψει τα μαλλιά μου, όπως το επιθυμείς!!!'' Ο Γιώργος χαμογέλασε και οι κόρες μου συμφώνησαν σε αυτό!! Οπότε, έχεις δίκιο λεβέντη μου!!!Περιμένω να ξανσυναντηθούμε!!Και δεν ξεχνάω που είχες έρθει πριν χρόνια να δεις το θεατρικό μας στο ΛΑΜΠΕΤΗ!!!!!!

        Παιδιά μου αγαπημένα, τις καρτούλες σας τις ταυτοποίησα, εκτός από μία που λείπει. Παιδιά μου, ποιος μου έφερε τον Άγιο Βασίλη με το καλώδιο;;Σας παρακαλώ γράψτε μου ποιος... Αφού ξέρετε, ό,τι μου δίνετε, το κρατάω σαν φυλαχτό με τα ονόματά σας!!!!Π ο ι ο ς   έ φ ε ρ ε τον Άγιο Βασίλη;; Ποιος;;;

            Θα πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και στις αγαπημένες μου κορούλες. Στην Ελπίδα μου που αντιπροσωεύει επάξια την ΣΧΟΛΗ ΛΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ στα Γυμνάσια που δουλεύει . Στην Αλίσιά μου με την μουσική και νοσηλευτική παιδεία, που κατ' επιλογή της ζει στην Καλαμάτα και ήρθε με τα δυο της παιδιά από Καλαμάτα για την παρουσίαση του βιβλίου της μάνας της... Στα εγγόνια μου Μιχαήλ - Αγγελο, Ηρακλή - Φωτεινό, στον Δημήτρη και στον αεικίνητο Κωνσταντίνο!!!

         Από την εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ ,  μας είπαν ότι θα ανεβάσουν    φωτογραφίες μας από την εκδήλωση, με τα ονόματα όλων που εμφανίζονται σε αυτές,   στην στήλη με τα πολιτιστικά, μετά τις γιορτές! Να σας πω και κάτι ακόμα: ο  κος Στέφανος  Αντωνακάκης, έγραψε  και ανέβασε στο φέ'ι'ς μπουκ, ένα καταπληκτικό, περιεκτικό κείμενο, λιτό, άψογο, για την παρουσίαση του βιβλίου μου. Αντιθέτως, εγώ όπως βλέπετε,  αναπόλησα, απλώθηκα, επεκτάθηκα, καθώς η τεράστια χωρίς όρια  χαρά που ένιωσα, με πλημμύρισε και με διακατέχει ακόμα!!!Όμως τι να κάνουμε;;Έτσι είναι η δασκάλα σας, η φίλη σας, η συμπατριώτισσά σας, η γειτόνισσά σας, η συναδέλφισσά σας, η μαμά, η γιαγιά σας Πολυάνθη!!!Χείμαρρος!!!Χείμαρρος αγάπης και μυριάδων τρυφερών συναισθημάτων.....

                                                ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

       Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς τους υπέροχους ανθρώπους που μου ευχηθήκατε τόσο θερμά για το βιβλίο μου που κυκλοφορεί. Με κάνατε ακόμα πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη, με την αυθόρμητη ανταπόκρισή σας.

      Ευχαριστώ τις Εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ για την απρόσκοπτη συνεργασία μας και ιδιαίτερα τον κύριο Τσινιά Αλέξανδρο, πάντα εύκαιρο να σε κατατοπίσει  και την κυρία  Ξένια Ζαρκαδούλα, που πάντα πρόθυμη και χαμογελαστή, προσφέρει την ευγενική της εξυπηρέτηση.

      Ευχαριστώ επίσης την εκλεκτή επιμελήτρια κειμένων κυρία Αγγελική Δαφτσίδου, κορυφαία στον τομέα της. Ο ενθαρρυντικός και γαλήνιος τρόπος της, σε σκλαβώνει.

     Ευχαριστώ την κόρη μου Ελπίδα Δημόγιαννη απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών και καθηγήτρια Εικαστικών,  για την έμπνευση, καθώς και τον Γεώργιο Χόρμπα, που συνεργάσθηκαν για την δημιουργία του εξωφύλλου του βιβλίου μου.

      Για τον κύριο Γεώργιο Χόρμπα έχω ιδιαίτερες ευχαριστίες, διότι  ως γραφίστας και μάγος του κομπιούτερ, βάδισε δίπλα μου έως ότου υλοποιηθεί το βιβλίο μου, ανά πάσα στιγμή...

        Ιδιαίτερα συγκινημένη είμαι, διότι είχα μεγάλη ανταπόκριση από πάρα πολλούς μαθητές μου, οι οποίοι αν και μεγάλοι άντρες και γυναίκες πια, απέδειξαν ότι δεν ξέχασαν όσα όμορφα είχαν ζήσει με την παλιά δασκάλα τους... Ο Θεός να σας ευλογεί παιδιά μου!!!!

       Ο Θεός να ευλογεί όλους σας!!!!

                                        Με τιμή,

         Πολυάνθη  Κωνσταντίνου[ Βουτσινά] Κεφαλονίτισσα

ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ...

Τον Αύγουστο ανησυχώ αν θα καεί η Ελλάδα,

αν έχουν τα αδέσποτα νεράκι για να πιούνε.

Απ' τον Οκτώβρη αγωνιώ αν θα πνιγεί ο τόπος,

αφού μπαζώσαν ρέματα και κλείσαν τα ποτάμια.

Ρημάδι ο πολύχρονος αγώνας του ανθρώπου

που βρίσκεται ξεσπίτωτος με βιός κατεστραμμένο.

Κι από κοντά τα έρημα ζωάκια που θα βρούνε

βαρύ, φρικτό και απρόσμενο θάνατο στην πλημμύρα...

 

Να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά, φωνάζουν οι δικοί μου.

Ουδόλως θα μπορέσουμε να στρώσουμε το πράγμα.

Εδώ σου λέει είκοσι και βάλε κι άλλα χρόνια,

κανένας δεν εσκέφθηκε δήμαρχος να κοιτάξει,

να καθαρίσουν σοβαρά τον Κηφισό που πνίγει...

Κι εφέτος το προσπάθησαν και φρίξαν μ' ό,τι βρήκαν...

Κρεβάτια, μηχανήματα, σαλόνια και σωλήνες,

ένας βαρβάτος συρφετός στεκότανε στο ρέμα...

 

Και κατ' αρχάς ντροπή φριχτή σ' αυτούς που τα πετάξαν.

Δεν είναι Έλληνες αυτοί, ΔΕΝ αγαπούν την χώρα.

Την έχουν για σκουπιδαριό, γι'απόπατο την έχουν.

Τους νόμους δεν τους σέβονται κι ουδέ υπολογίζουν 

το τι κακό θα φέρουνε οι πράξεις τους ετούτες.

Μα, κι όσοι διοικήσανε, καλύτεροι δεν ήταν...

Δεν θά 'πρεπε να ενδιαφερθούν για τούτον δω τον τόπο;;

 

Αρχόντους τους ψηφίσαμε για να μας προστατεύουν.

Είκοσι χρόνια πέρασαν κι ουδείς τους συλλογίσθη

να δει σε τι κατάσταση βρίσκετ΄η πολιτεία...

Μπομποφανίες κάνανε, τα πάνω-πάνω πήραν.

Σε βάθος δεν σκεφτήκανε να ψάξουνε, να δούνε...

Κι εφέτος κάποιος έτυχε να δει και στα υπόγεια.

Και φρίξαμε όλοι απ' τον χαμό που βρέθηκε κεί κάτω...

 

Ανάξιοι να λέγονται οι Έλληνες πολίτες,

όταν την χώρα δεν τιμούν, δεν την υπολογίζουν.

Αλίμονο αν βούρδουλας πρέπει να στο θυμίσει.

Από μονάχος σέβεσαι την χώρα που σε τρέφει,

την χώρα που μεγάλωσες και στήριξες το βιός σου...

Πώς γίνεται στην θάλασσα να ρίχνεις τα πατίνια

κι οι δύτες μας να βρίσκουνε πλυντήρια στον βυθό της;;;

Γιατί μολύνεις τα νερά με πλαστικές σακούλες,

που φέρνουνε τον θάνατο σ' εκατοντάδες είδη; 

Χωματερή τα έκανες όλα μας τα πελάγη

κι ο Ποσειδώνας έξαλλος την θάλασσα θ' αφήσει...

 

Ανάξιοι όμως σίγουρα κι οι αρχηγοί μας είναι.

Πολιτικός δεν γίνεσαι μόνον για την καρέκλα.

Θα πρέπει για όλα να νοιαστείς, όλα να τα συντρέξεις.

Βάλε τον Καποδίστρια για πρότυπό σου πάντα

κι απέ μετά να πορευτείς στον δύσκολό σου δρόμο.

 

Πού είναι οι αγροφύλακες; Ποιος τα φρουρεί τα δάση;

Πού είναι οι δασοφύλακες να χειριστούν το θέμα;

Και γιατί δίνετε άδειες, βιλίτσες να χτιστούνε

απάνω κει στα ρέματα ή και στο δάσος μέσα;

 

Απ' το κεφάλι βρώμισε το ψάρι όπως λένε.

Γιατί στο εξωτερικό σέβονται τις σχολές τους;

Μπορείς να κάνεις γκράφιτι στου Ίττον την απλάδα;

Μπορούν αναρχοαυτόνομοι γιάφκα να καταντήσουν

μιά τάξη μες στο κτήριο του Χάρβαρντ, όπως κάναν

στην Πανεπιστημιούπολη, δω πέρα, στου Ζωγράφου;;

 

Ο ίδιος που την Νομική με γκράφιτι βρωμίζει,

στο Καίμπριτζ κύριος φέρεται και σέβεται τα πάντα...

Οπότε θέλω να μου πεις, γιατί πορεύεται έτσι;;;

Εδώ θαρρεί πως ξέφραγο αμπέλι είν' η Ελλάδα;;

Δεν ντρέπεται τα μούτρα του, τον τόπο που τον θρέφει;;

Πολίτες που ασέβαστα την χώρα τους θωρούνε,

ουδόλως χρειαζόμαστε και θέλουμε να φύγουν...

Να παν αλλού να ζήσουνε, αλλού να πορευτούνε.

Εδώ πολλά μας κάνανε, πολλή βρωμιά εφέραν.

Να καθαρίσει ο τόπος μας απ' τα τομάρια ετούτα

που, τίποτε δεν σέβονται και όλα τα μολύνουν.

 

Τα κάνουν γιατί ξέρουνε, δεν θα τιμωρηθούνε...

Τους πιάνουν, τους μαντρώνουνε, τους βγάζουν πάλι έξω.

Διάτρητοι, ευέλικτοι, πανάλαφροι οι νόμοι

κι αυτοί τα ίδια κάνουνε και μας γελούν στα μούτρα.

Αν πιάναν όποιον λέρωνε φρεσκοβαμμένον τοίχο,

τον κλείνανε στην φυλακή με πρόστιμο μεγάλο,

δεν θά 'χαμε ασύδοτους την νύχτα να γυρνάνε.

Κι αυτόν οπού βεβήλωσε αγάλματα και κτήρια

τον ρίχνανε μες στο κελί κι έπρεπε να πληρώσει,

θα το σκεφτόταν τρεις φορές προτού το ξανακάνει...

 

Γιατί καθαριότητα να λάμπουνε οι δρόμοι

στης Ελβετίας τα χωριά και σ' όλες της τις πόλεις;;;

Δεν ξέρουν οι αφέντες δω;; Να πάνε να ρωτήσουν.

Τόσα ταξίδια κάνουνε όλοι οι πολιτικοί μας.

Δεν τους ξαφνιάζει η διαφορά;;; Δεν ντρέπονται καθόλου;

Δεν βρέθηκε ένας για να πει: Κι εγώ έτσι την θέλω

την χώρα την Ελλάδα μου, κι όχι γεμάτη βρώμα;

Κι άμα δεν ξέρει άφοβα βοήθεια να ζητήσει

από τις χώρες που ανθούν κι όλους τους καταπλήσσουν,

ωσότου και στην χώρα μας, να ρθεί κι εδώ το θαύμα.

 

Να λάμπουνε τα κτήρια, οι εκκλησιές, οι δρόμοι

και σκουπιδάκι να μην δεις στ' οδόστρωμα επάνω.

Να μείνουν χώροι πνεύματος, άπασες οι Σχολές μας

και καταλήψεις απ' άγνωστους, να πάψουν να υπάρχουν.

 

Αιτία σ' όλα τα κακά είν' η αδιαφορία...

Κλείνω τ' αυτιά και σκέφτομαι μονάχα τα δικά μου.

Εδώ δεν νοιάζονται οι δικοί, οι ξένοι θα νοιαστούνε;;

Και βλέπουν μιά πανέμορφη χώρα ονειρεμένη,

σαν μιάν αλάνα που μπορούν να την ποδοπατήσουν,

να της φερθούν ελεεινά, χωρίς κανένα φόβο,

αφού κυρώσεις δεν θα βρούν, δεν θά 'βρουν τιμωρία...

 

Δεν το γνωρίζω Ελλάδα μου ως πότε θα το αντέχεις,

με θράσος να σου φέρονται οι ξένοι κι οι δικοί σου...

Υπάρχουν Έλληνες σωστοί όπου πονούν για σένα.

Υπάρχουν ξένοι σεβαστοί που σε υμνολογούνε.

Αυτοί, το ξέρω, δυστυχώς είν' η μειοψηφία

και η αιτία που κρατάς λαμπάδα το κορμί σου.

Μακάρι νά 'ρθει η στιγμή, καθώς η ευνομία

θε να σκεπάσει σοβαρά τον πληθυσμό σου όλο.

Μακάρι νά 'ρθει η στιγμή που θα σε κυβερνήσουν

πανάξιοι, ενάρετοι ηγέτες φωτισμένοι

και ο λαός θα θυμηθεί ποια χώρα περπατάει

και σου φερθεί με σεβασμό, αγάπη και λατρεία....

Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Ωσάν τελείωνε η τάξη μου, έπαιρνα τα παιδιά μου

και τα κερνούσα όλα τους σε μία πιτσαρία.

Μιλάω για τους μαθητές και τις μαθήτριές μου,

που τά 'φερνα χαρούμενη στην πίτσα ΔΙΓΑΛΕΤΟΣ.

 

Εμπαίναν όλα σε σειρά για να τα πάω αντίκρυ.

Στην Αλεξάνδρας βγαίναμε κι είχα μεγάλη έγνοια.

Τα οδηγούσα από μπροστά και πίσω οι δυό μου κόρες

Ελπίδα και Αλίσια, εκλείναν την ομάδα.

 

Μα, τελευταία ερχότανε για να μας βοηθήσει

και ένας νιος, συμμαθητής, της Ελπιδούλας φίλος.

Ένα γλυκύτατο παιδί, με τρόπους και αξίες

κι εμένα ο νους μου έπλεξε πως, φλερτ ετοιμαζόταν...

 

Και της μητέρας το ένστικτο, δεν έπεσε και έξω...

Φιλία... Φίλοι ζηλευτοί ωσότου... παντρευτήκαν,

αφού τελειώσαν τις Σχολές και σπούδασαν με ζήλο...

Η Ελπίδα στην Καλών Τεχνών και ο Λευτέρης πήγε

κι εγίνηκε ένας γυμναστής με θέρμη και με πάθος.

 

Τι να πιστέψω, τι να πω γι' αυτό το παλληκάρι;

Ευγενικός, πανέξυπνος μ' έναν μεγάλο ζήλο.

Στο Υπουργείο το πρωί, μαθήματα το βράδυ.

Και όλο σεμινάρια τελειώνει και πρωτεύει.

 

Διδάσκει το Παγκράτιο σε Σύλλογο Γονέων

κι έβαλε και στο πρόγραμμα και εθνικούς χορούς μας.

Γυμνάζει ο Λευτέρης μας μικρούς μα, και μεγάλους.

Προχώρησε κι εγίνηκε προπονητής αγώνων,

σ' αθλήματα ξεχωριστά και πάντοτε προάγει,

την άμιλλα την ευγενή σε όλα τα πεδία!

 

Όταν τα χοροδράματα έστηνα στα σχολεία,

ερχόταν από μόνος του για να με βοηθήσει.

Στο Γήπεδο του Γέρακα - ακόμα το θυμάμαι - 

στοίχιζε την οργάνωση μ' ένα παράγγελμά του!

Η Ελπίδα πάντα από κοντά, στην μουσική η Αλίσια,

εστήσαμε υπέροχες λιόλουστες αναμνήσεις

και πάντα πετυχαίναμε τον ευγενή σκοπό μας.

 

Οι μαθητές του Γέρακα, μ' αγάπη τους θυμούνται...

Σαν συγγενείς τους έχουνε Λευτέρη, Ελπίδα, Αλίσια...

Κι εγώ δεν ξέχασα ποτέ τι μού 'πε ο Λευτέρης

σε μία πρόβα με παιδιά πάνω από ενενήντα δύο!!!!

''Αυτό που κάνω δίπλα σας κυρία Πολυάνθη,

είναι μεγάλο μάθημα που στην Σχολή δεν βρήκα!

Με ρίξατε στους μαθητές κι έπρεπε να μιλήσω

και σθεναρά και φιλικά και να καθοδηγήσω...

Γι' αυτό πολύ σάς φχαριστώ για την προτίμησή σας...''

 

Τα χρόνια εδιαβήκανε κι η πρώτη μου η κόρη, 

μαζί με την αγάπη της, εκάνανε παιδάκια.

''Αρσενική μαμά'' τον έλεγα πάντοτε τον Λευτέρη.

Στεκόταν στην γυναίκα του, που ‘ρχόταν κουρασμένη 

απ' την διδασκαλία της σε παίδες Γυμνασίου.

Εδιάβαζε τους δυό τους γιούς με όλη την καρδιά του.

Μεγάλη η βοήθεια του μέσα στο σπιτικό τους

και όλοι στην φαμίλια τους, πάνω του ακουμπούσαν.

 

Τις δυσκολίες άντεξε μαζί με την συμβία.

Ποτέ του δεν εγκρίνιαξε αν είναι κουρασμένος.

Σχολάει πες στις τέσσερις και τα παιδιά διαβάζει.

Μετά θα φύγει για δουλειά, ωσότου ‘ρθεί το βράδυ.

Πίσω του η γυναίκα του φροντίζει τα παιδιά τους

και τον καλωσορίζουνε την ώρα που γυρίζει.

 

Και τότε θα μιλήσουνε, δεν θα κλειστεί στο δώμα.

Με τα κουράγια στο μηδέν, θ' ασχοληθεί με όλα.

Κι ίσως να πέσουνε αργά τ' αγόρια τους για ύπνο,

γιατί θα δούνε όλοι μαζί κάποια καλή ταινία.

Οι σχέσεις θα συσφίξουνε, θα νιώσουν ευτυχία

κι ο ύπνος θά 'ρθει χαρωπός τα βλέφαρα να κλείσει.

 

Δεν θα γινόταν νά 'τανε καλύτερος πατέρας.

Κουβαλητής, ανεχτικός, ευγενικός, στακάτος

κι όπου χρειάζεται αυστηρός για να τηρούνται όρια,

που φέρνουν μιάν ασφάλεια και σε προετοιμάζουν

για νά 'μπεις καίρια δυνατός μέσα στην κοινωνία.

 

Η εφηβεία δύσκολη σε νεαρούς και κόρες

κι οι κίνδυνοι στο σήμερα, πολύ-πολύ μεγάλοι...

Σε πόσα σπίτια το σκαρί κλυδωνισμούς τραβάει, 

γι' αυτό ο καπετάνιος του δίνει μεγάλη μάχη.

Στο σπίτι του Λευτέρη μας, δυό οι καπεταναίοι.

Η Ελπίδα και ο σύζυγος κρατούν γερό τιμόνι

και οδηγούνε το σκαρί σ' απάνεμο λιμάνι.

 

Φιλόξενος, φιλόζωος, σεβαστικός, οξύνους, 

τόσα χαρίσματα ο Θεός τού 'δωσε του Λευτέρη.

Κι εκείνο πού 'ναι υπέροχο και για τις δυό μου κόρες,

είναι πως συνταιριάζουνε και αληθινά αγαπιούνται

οι δυό τους άντρες οι καλοί, Λευτέρης - Παναγιώτης.

 

Εκτίμηση βαθύτατη ο ένας για τον άλλον

τρέφουν οι δύο σύγαμπροι και τα περνάνε φίνα,

κάθε φορά που βρίσκονται κι αυτό έχει αξία,

γιατί έτσι συσφίγγονται οι δύο τους οικογένειες.

 

''Ευ αγωνίζεσθαι'' φρονεί κι αυτή 'ναι η αρχή του.

Οι μαθητές τον αγαπούν κι  α υ τ ό ν  πάντοτε θέλουν.

Τονώνει όλα τα παιδιά - μιά πατρική φιγούρα

και μεταδίδει γύρω του την δύναμη, την φλόγα.

 

Φιλόζωος από μικρός ήτανε ο Λευτέρης

και όλη η οικογένεια φιλόζωη εβγήκε.

Για κάθε της ζωής μορφή, δείχνει τον σεβασμό του.

Φροντίζει τα ζωάκια τους, τα φιόρα τους προσέχει

και της καρδιάς η ευγένεια, λάμπει στο πρόσωπό του.

 

Πατέρας πρότυπο, σωστός, το μόνο που τον νοιάζει,

είναι να ζήσουνε καλά τα δυό του τα αγόρια.

Να αποκτήσουνε γερές βάσεις για την ζωή τους

και στην ψυχή τους νά 'χουνε γαλήνη κι ηρεμία.

 

Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε σ' αυτήν την κοινωνία.

Ακούμε παραβατικότητα χιλιάδων ανηλίκων 

και νιώθουμε πως ράγισε ο όρος ''οικογένεια''.

Επείγει μιά συστράτευση να γίνει στις ομάδες...

Εξέφυγε η κατάσταση κι η βία στα σχολεία,

φτάνει στ' αποκορύφωμα και μόνον θλίψη φέρνει.

 

Κι οι δυό γονείς δουλεύουνε τώρα κι οι απαιτήσεις

ορθώνονται υπέρογκες και ο καιρός δεν φτάνει...

Γυρίζουνε κατάκοποι στο σπίτι τους το βράδυ

και δεν μπορούν ν' αρθρώσουνε λέξη με τα παιδιά τους.

Διαλύεται έτσι ο δεσμός που κράταγε το σπίτι.

Τα τέκνα ανεξέλεγκτα ορμούνε σε παγίδες,

που μεταλλάσσουν τα παιδιά σε θηριώδη όντα.

Αν δεν το νιώσουν οι γονείς το βάραθρο που χαίνει,

εχάσανε τον στόχο τους, όσα λεφτά κι αν φέρνουν...

 

Γι' αυτό ''παν μέτρον άριστον'' εδιάλεξε ο Λευτέρης.

Το πρώτο του το μέλημα, η οικογένειά του.

Και είναι πάντα προσηνής, το προσπαθεί τα μάλα...

Οι ώρες εργασίας του, η κούραση, ο μόχθος,

δεν τον απομακρύνουνε απ' τα καθήκοντά του.

Δεν είναι κάτι εύκολο, μ'αξίζει να μοχθήσεις...

Μονάχα τότενες σωστούς ανθρώπους θ' αναθρέψεις,

γιατί γλυκά κι από  κ ο ν τ ά  θε νά' χεις τα παιδιά σου,

που με τις βάσεις τις ορθές, σωστά θε να φερθούνε,

αφού ποτέ δεν τούς ‘λειψε η αγάπη των γονιών τους...

 ΤΙ  ΚΙ  ΑΝ  ΦΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ;

Φθινόπωρο. Από τις ωραιότερες εποχές του χρόνου. 

Η εποχή των αντιθέσεων.Της ρέμβης. Του συλλογισμού.

Η εποχή με τα δύο πρόσωπα. Εκπάγλου ωραιότητος και τα δύο...

Γλυκιά, νοσταλγική, χρυσοχάλκινη. Μα, και μπουρινιασμένη,σκοτεινή.

Μου πάει πολύ στην ψυχή μου.

Καθώς οι ηλιαχτίδες παίζουν κρυφτούλι με τα αργυρόχρωμα σύννεφα, μιά περίεργη αίσθηση αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Το φως θα είναι κοντά μας, για πόσο ακόμη;

Μαγικά φαντάζουν τα χρυσορόδινα φύλλα των δέντρων και τα παχιά χρωματιστά χαλιά που δημιουργούν πέφτοντας από τα μητρικά κλαδιά.

Τόση ομορφιά... Κι όμως, αν προσέξεις, μυρίζει ερημιά, κρύο, καθώς οι μέρες κονταίνουν.

Τα νιώθει όλα αυτά η ψυχή μου και τα μετουσιώνει σε σκέψεις...

Μετά τον οργασμό του καλοκαιριού, αρχίζει να φθίνει η πληθώρα του δυνατού φωτός, της μεγάλης μέρας, της ανεμελιάς.

Προχωράμε προς το τέλος του κύκλου.

Σαν τα ανθρώπινα όντα. Μετά το μεθύσι των νιάτων, έρχεται το φθινόπωρο της νιότης, ο χειμώνας και το χιόνι στα κορμιά μας..

Κι όλα αυτά με τόση σοφία!...

Ο Νοέμβρης δροσίζει το φρυγμένο από τον καύσωνα, σώμα της γης. 

Το ξεπλένει, το δυναμώνει. 

Τι όμορφα που μυρίζει το χώμα μετά την βροχή!

Κι ευθύς ξεπετάγονται τα πρώτα χόρτα και τα δειλά κυκλάμινα...

Ανασαίνω βαθιά την μυρωδιά της νοτισμένης γης και αφήνω το παράθυρο ανοιχτό, να χαρώ τον ήχο της βροχής και το άλλοτε μεταξένιο και άλλοτε εκκωφαντικό τραγούδι της...

Μου μιλεί. Και μου λέει ότι τίποτε δεν τελείωσε. Σκέλεθρα γυμνά θα μείνουν τα δέντρα, όμως η ζωή δεν χάθηκε. Ξεκουράζεται. Κοιμάται στον κορμό και στις ρίζες.

Θα κλείσει τα μάτια για τρεις μήνες και την άνοιξη θα ορμήσει ολοζώντανη, απαιτητική,λουλουδιασμένη, μοσχοβολιστή.

Γιατί η ζωή, δεν χάνεται!

Για λίγο ξαποσταίνει και μετά συνεχίζει ακάθεκτη τον αιώνιο ζωογόνο χορό της.

Εδώ υπάρχει ανάσταση!Α ν ά σ τ α σ η!!

Για όλα αυτά, θα με πω Φθινόπωρο...

Τα χρόνια της εκρηκτικής νιότης πέρασαν πια.Μα ο δικός μου χρυσοποίκιλτος ουρανός, αντέχει ακόμα. Τώρα νιώθεις  ολοκληρωμένος.Χαίρεσαι όσα έφτιαξες και σίγουρα πολλά μπορείς να φτιάξεις ακόμη...

Μπόρες έρχονται. Ακόμα και μπουρίνια. Αλλά, περνούν...

Στεγνώνει η γη από τα πρωτοβρόχια, στεγνώνει κι η καρδιά μου από τα ρυάκια που σου πετάει ο χρόνος...

Μέσα στα σωθικά της γης, ετοιμάζεται η νέα ζωή.

Μέσα στα σωθικά μου, ρίζωσε το κουράγιο.

Είναι η ομπρέλα μου στις ξαφνικές καταιγίδες.

Είναι το αλεξίσφαιρό μου στους αναπάντεχους κεραυνούς.

Κι όταν θα φτάσω στον δικό μου χειμώνα,ελπίζω να έχω πάντα αγκαζέ το κουράγιο.

Τότε το χιόνι θα μου φανεί λαμπερά φιλικό και το κρύο θα το μετριάσει το ά ν θ ο ς  που κατάφερα και κράτησα ζωντανό, δίπλα στην καρδιά μου. Το λέμε,  ε λ π ί δ α!!!

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ

Από μικρός ερίχθηκε στην μέση της αρένας. 

Τελείωσε το Λύκειο, δεν πήγε παραπέρα.

Δεξιοτέχνης ήτανε στο σκάλισμα του ξύλου

κι όποια δουλειά του 'ρχότανε, την πάλευε με σθένος.

 

Εμείναν μόνοι ενωρίς μαζί με την γιαγιά τους

αυτός κι η αδελφούλα του, πάντα αγαπημένοι.

Καθώς πιάναν τα χέρια του, πολλοί τον εζητούσαν

κι από δουλειά δεν ξέμεινε, γιατί ήταν προκομμένος.

 

Μόνος του όσο ήτανε, τά 'φερνε πάντα βόλτα.

Μα ήρθε κι ερωτεύθηκε και φτιάξανε φαμίλια.

Τι ευτυχία τα παιδιά και η καλή γυναίκα!

Αλλά η ΔΕΗ απόλυσε τριακόσιους νοματαίους.

Ανάμεσά τους και αυτός, οπούχε βρει απάγκιο...

 

Και τώρα ξαμολύθηκε να βρει κάπου να πάει. 

Στο σπίτι περιμένανε οι αγάπες του να φάνε.

Δεν μεγαλώνουν με φιλιά μονάχα, τα παιδάκια.

Τα ρούχα τους, τα έξτρα τους, τα εξωσχολικά τους

εκεί 'ναι και προσμένουνε όλα να πορευτούνε.

 

Βοήθησε η σύζυγος που ήταν προκομμένη.

Αλλά ο Πάνος έβλεπε πως δύσκολα τα φέρνουν.

Εμπήκε σ' εποχιακές και σ' άλλες εργασίες.

Εναερίτης έγινε, εργάτης, οικοδόμος...

Όχι, ποτέ δεν έλεγε σ' ό,τι του προσφερόταν.

 

Από μιά στέγη έπεσε βάζοντας αλουμίνια. 

Εχτύπησε το γόνατο, την μέση, το ισχίο...

Και μόλις έγινε καλά ευθύς εξαμολύθη

να βγάλει μεροκάματο, να βγάλει το ψωμί τους.

 

Ο ήλιος τον κατέκαψε, του πλήγωσε το δέρμα.

Και η οξυγονοκόλληση τού 'καψε χέρια - πόδια.

Οι σπίθες επιτέθηκαν στα γαλανά του μάτια

και για ημέρες έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι...

 

Και κάποια μέρα στένεψαν οι δρόμοι εργασίας.

Οπότε αναγκάστηκε να φεύγει απ' τα παιδιά του...

Τετράμηνα, εξάμηνα πήγαινε σ' άλλον τόπο

για μιά καλύτερη αμοιβή, μαζί με συναδέλφους.

 

Υπέροχη η γυναίκα του εβάστα Θερμοπύλες.

Με δυό αγόρια έφηβους, στάθηκε αμαζόνα

και τέλειωσε και ...δεύτερη Σχολή που αγαπούσε...

Κι ουδέποτε αρνήθηκε κάποια δουλειά να κάμει,

έστω κι αν την μεγάλωσαν στα πούπουλα οι δικοί της...

Γιατί το λέει κι ο λαός με την βαριά σοφία:

''Νυφούλα μου, άσε τι ήξερες... Με όσα βρεις θα ζήσεις...''

 

Φθινόπωρο εφάνηκε κι ο Πάνος λείπει κιόλας

εξάμηνο απ' τα παιδιά και την γλυκιά συμβία. 

Τους είπε το αφεντικό, θα πάνε και Αγγλία...

Τουλάχιστον πεντάμηνο θα μείνουν εκεί πέρα...

 

Το καλοκαίρι έμειναν μαζί του για έναν μήνα,

όλη η οικογένεια που πήγε να τον εύρει.

Τώρα για τα Χριστούγεννα προσεύχονται να έρθει,

γιατί τους λείπει ο στοργικός, καλός πάτερ - φαμίλιας.

 

Τον βλέπω κι όλο σκέφτομαι ως πότε θα αντέξει.

Δύσκολες τούτες οι δουλειές κι όλο περνούν τα χρόνια.

Μπορεί νά 'χει γερό σκαρί, αλλά οι αντοχές ως πότε

θε να κρατιούνται υψηλές και δεν θα τον προδώσουν;;

 

Και συλλογιέμαι ταχτικά: Αν σπούδαζε, πώς θά 'ταν;;

Όταν το λέω μου απαντά: '' Ξέρεις πόσοι δικοί μας,

τελείωσαν μία σχολή, αλλά με μας δουλεύουν;

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο μ' αυτό πού 'χαν σπουδάσει

και κάνουν χίλιες δυό δουλειές που πρώτα δεν τις ξεύραν.

Δεν βρήκαν κάτι ανάλογο στο αντικείμενό τους

κι αφού περάσανε πολλά, μαζί μας καταλήξαν''....

 

Μπορεί νά 'ναι το δίκιο του, πολύ - πολύ μεγάλο...

Εξ άλλου γι' αυτό φύγανε στα ξένα τόσα νιάτα,

γιατί απλώς δεν βρήκανε κάπου καλά να πάνε...

Κάπου καλά και σύμφωνα μ' αυτά πού 'χαν σπουδάσει...

Αλλά εγώ, θωρώντας τον τι πάθια έχει τραβήξει,

πιστεύω πως αλλιώτικα θα ήταν με πτυχίο...

 

Βέβαια τώρα είναι αργά ν' αλλάξουμε τον χάρτη.

Και χαίρομαι που στους δυό γιούς μιλάει με σοφία:

''Κοιτάτε πόσο δύσκολα τα φέρνω στην ζωή μου...

Εσείς θε να σπουδάσετε, να μην τραβάτε τόσα.''

Και ο καλός Θεός χρυσά του χάρισε παιδάκια,

που με ευγένεια τραβούν τον δρόμο των γραμμάτων.

 

Τους λείπει ο πατέρας τους, μα το παράδειγμά του,

τους ατσαλώνει στην ζωή και έχουν βάλει στόχους.

Λαμπρή βοήθεια σε αυτό κι η θαυμαστή τους μάνα,

που γίνεται πολύ συχνά και μάνα και πατέρας

κι έτσι κρατιέται σφαλιστή η οικογένειά τους.

 

Και να σκεφτείς πως λεύτερη πριγκιπικά εζούσε,

στο πατρικό της σπιτικό, μαζί κι η αδελφή της.

Τις πήγαν στα καλύτερα σχολεία που υπάρχουν

και τις μεγάλωσαν μαθές, με της καρδιάς το αίμα.

Τίποτε δεν τους έλειψε, ήταν βασιλοπούλες.

Μα η μικρή ηράσθηκε σφόδρα κι εξενιτεύθη...

 

Τον Παναγιώτη αγάπησε κι εστρώσαν την ζωή τους

κάτω στην Πελοπόννησο κι όχι μες στην Αθήνα.

Παρ' όλο που αναθράφθηκε με μόσχο και αγάπη,

με αφθονία κι άνεση κι έναν ωραίο κύκλο,

εστάθηκε ακλόνητη δίπλα στον σύζυγό της.

Ποτέ δεν την γονάτισε καμία δυσκολία

και φέρθηκε μ' αλτρουϊσμό που δεν τον φανταζόμουν...

 

Το μέγα τους κατόρθωμα, τα υπέροχα παιδιά τους.

Μ' αρχές, αξίες, ιδανικά, με μπρίο και με κέφι!

Θαυμάζω τι κατάφερε η μάνα η καλή τους,

πού 'χει ταλέντα και καρδιά, παλληκαριά κι αγάπη.

 

Στεναχωριέμαι πού 'χουν βρει τις τόσες δυσκολίες.

Θα προτιμούσα πιο εύκολη να ήταν η ζωή τους.

Μόνοι τους όμως εδιάλεξαν τον δρόμο της ζωής τους

κι απέδειξαν πως δεν λυγούν και πάντα προχωρούνε.

 

Αυτό μονάχα θαυμασμό μαζί με απορία,

με κάνει ν' ανθώ μέσα μου κι όλο τους ευλογάω.

Για κάποιες μέρες έφτασε Αθήνα ο Παναγιώτης

κι οσότου φύγουν, τους ζητούν, δουλειά στην Ελευσίνα.

 

Φεύγει στις πέντε το πρωί, γυρίζει εφτά το βράδυ...

Τσιμπά φαΐ, μπανιάρεται και πέφτει στο κρεβάτι.

Δεξαμενή θα φτιάξουνε λέει εις την Αγγλία

κι εγώ φαντάζομαι τρελές, πελώριες εξέδρες...

Τεράστια δεξαμενή σε βάθος και σε πλάτος...

Και σκάλες στα τοιχώματα, στα έγκατα που φτάνουν

και σαν μυρμήγκια οι άνθρωποι μες στην βαθιά χοάνη...

 

Κοίτα πώς τά 'φερε η ζωή... Χωρίζονται τα σπίτια...

Μισοί εδώ, άλλος εκεί, μα πάντα ενωμένοι.

''Μπορεί να 'ρθώ Χριστούγεννα, αν τύχει και μ' αφήσουν''

εκφράζει μύχιες σκέψεις του κι ευχές ο Παναγιώτης.

Κι εγώ συγκίνηση βαθιά νιώθω μες στην καρδιά μου...

Για το παιδί που ρίχτηκε νωρίς στην βιοπάλη.

Για το παιδί που δεν θωράκισε την ζήση με πτυχίο.

Για τον Πανάγο πού 'φτιαξε μιά φίνα οικογένεια,

όπου γι' αυτήν αγωνιά, γελάει και παλεύει...

 

Ουδέποτε σαν ρίψασπις δεν θα φερθεί ο Πάνος.

Θε να παλεύει με φωτιές, χοάνες κι αποστάσεις,

για μιά καλύτερη ζωή που θέλει να προσφέρει

στους γιούς του, στην γυναίκα του, μα και σ' αυτόν τον ίδιο.

 

''Όποιος δεν ξέρει Αγγλικά, γυρνά στους πέντε μήνες''

τους είπε ο υπεύθυνος κι αρχίζει να μετράει

το πότε θά 'ναι η επάνοδος και βρίσκει προς τον Μάρτη...

Σαν την ζωή του ναυτικού είναι και η δική τους

και η Αλίσια καρτερά, τον γυρισμό τ' αντρός της...

 

Μακάρι σ' όλους ο Θεός να δίνει ευτυχία.

Γαλήνη για το σπιτικό, αγάπη, αρμονία.

Να δίνει δύναμη σ' αυτούς που δεν το βάζουν κάτω

και αγωνίζονται τρανά για μιά ωραία ζήση.

Την σωστή σκέψη και στους νιους να δίνει η Παναγία,

για να παρθούν προσεχτικά οι όποιες αποφάσεις,

που θα χαράξουν στην ζωή τον δρόμο τον σωστόνε...

 

Γιατί; Μες στης ζωής κάποια καμπή, παίρνουμε αποφάσεις,

που σε μεγάλο ποσοστό, το μέλλον μας ορίζουν...

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Κι έρχεται η μέρα που γίνεσαι φθινόπωρο.

Το ολοφώτεινο χέρι του καλοκαιριού, σε άφησε στην στροφή.

Μπήκες στην μάχη με πάθος, αλλά δεν βλέπεις αίσιο τελειωμό.

Δυσοίωνα τα μηνύματα από παντού.

Πάντα σε κάποια χώρα ο πόλεμος μαίνεται.

Σπίτια ρημαγμένα, κορμιά νεκρά στους δρόμους.

Ορδές αλλόφρονων ομάδων στην γραμμή για μετανάστευση...

Η Οδύσσεια του πόνου, της καταφρόνιας, του έσχατου εξευτελισμού.

 

Πιάνουμε τον μίτο της Αριάδνης πρώτα από τον τόπο μας...

Πλήρης αδιαφορία από τους κρατούντες...Από αυτούς που εδιάλεξες  ε σ ύ...

Τριάντα χρόνια να καθαριστεί ο Κηφισός...

Πόσα χρόνια πίσω πάει η μεγάλη ευθύνη;;

Δεν συνελήφθη ο βιαστής και χασάπης του Όλιβερ, του άμοιρου χάσκι..

Δεν προλαμβάνονται τα φρικιαστικά εγκλήματα στο Μάτι, στα Τέμπη.

Ατιμώρητοι οι κατ' εξακολούθηση κλέφτες, παραβάτες κάθε νόμου και ηθικής.

Αφύσικη βία στα σχολεία, στην οικογένεια, στους δρόμους.

Και η μοίρα της Πατρίδας είναι καλά προφυλαγμένη;;

Υπάρχουν άξιοι ηγέτες, ήρωες του καθήκοντος και όχι εραστές μιας υψηλόβαθμης θέσης;;;

 

Φλόγες αδηφάγες καταπίνουν τα δάση.

Έντρομα ζώα τρέπονται σε άτακτη φυγή, πανικόβλητα.

Ή παραδίδονται στην πύρινη κόλαση.

Περιουσίες ανθρώπων γίνονται κάρβουνο. 

Αναμνήσεις ζωής εξαφανίζονται στην σαρκοφάγα πυρκαγιά.

 

Και στο ευρύτερο πεδίο όλου του φάσματος της Γης;;;

Αθώα ζώα σκοτώνονται από σκληρόπετσους κυνηγούς.

Θαλάσσια κήτη νοήμονα εξολοθρεύονται στον βωμό του χρήματος.

Αίμα αθώο στην στεριά, στην θάλασσα, στον αέρα.

Από ανθρώπινο χέρι τραυματίζεται ανεπανόρθωτα το κλίμα...

Γίνονται σκουπιδότοποι ποτάμια, λίμνες, ωκεανοί.

Ως και στο διάστημα σκουπίδια εξακοντίσαμε..

Φόνοι, ληστείες για σαράντα ευρώ.

Παζάρια λευκής σαρκός ευημερούν. Στις μέρες μας...

Προστυχιά, ανευθυνότητα, ξεδιαντροπιά...

 

Δεν αγαπάς τον τόπο σου. Αδιάφορα τον λερώνεις και τον υποτιμάς.

Λερώνονται ιερά μνημεία από βέβηλα χέρια.

Ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου.

Λέξεις ιερές χάνουν την σημασία τους. Μένουν κενές. Χωρίς σεβασμό τα ιερά σύμβολα.

Τρύπες που χάσκουν και σηκώνουν αδυσώπητη κοροϊδία.

Πίστη; Πατρίδα; Οικογένεια; Σεβασμός; Ενσυναίσθηση;

Τι είναι αυτά;;; Αν τα υπερασπισθείς σου κολλάνε την ρετσινιά του φασίστα, του ρατσιστή και στην καλύτερη, του αλλά ντ' άλλων αιθεροβάμονα...

Αδυσώπητη εξαφάνιση αξιών...

Κι η αλυσίδα των ναρκωτικών, σφυρηλατείται διαρκώς από τα πεθαμένα νιάτα και γίνεται ασήκωτη από το βάρος των χαμένων ψυχών...

 

Παιδιά βιάζονται, ζώα βασανίζονται, λαοί εξαθλιώνονται.

Και μέσα στην λαίλαπα εμφανίζονται απορημένα μάτια παιδικά.

Ακούγονται λυγμοί από απροστάτευτα ζώα και δέντρα...

Η φύση θρηνεί... Ο ανθρωπισμός θρηνεί...

 

Κι εσύ απορημένος σκέφτεσαι: ''Γιατί όλα αυτά;; Εγώ, ό,τι μπόρεσα έκαμα στην ζωή μου. Μίλησα, δίδαξα, έπραξα, φώναξα... Δεν κατάφερα λοιπόν τίποτα;;...''

Μην απογοητεύεσαι...Δεν είσαι ο μόνος που αγωνίσθηκε... Κι άλλοι σαν κι εσένα πάλεψαν για έναν καλύτερο κόσμο.

Συνέχεια πολλοί άλλοι φωτεινοί ιππότες του καλού, δίνουν ατέρμονες μάχες με την παντοδυναμία του κακού. Σε όλα τα στάδια. Σε όλα τα πεδία...

Έστω κι αν είναι πιο λίγοι από τα τάγματα του μίσους και της αλλοτρίωσης των ηθών.

Δεν λυγίζουν. Επιμένουν και προσπαθούν. Ίσως  α υ τ ή  η άνιση μάχη έχει τέτοια μεγάλη βαρύτητα, που καταφέρνει και φέρνει κάποια ισορροπία στον κόσμο ετούτο. 

Διαφορετικά θα είχε σίγουρα εξαφανισθεί.

 

Κάποιοι τρελοί - λένε - θα σώσουν τον κόσμο. Αν προλάβουν...

Κάνουν ό,τι μπορούν... Μα, έστω και μιά κοπέλα ή ένα αγόρι εάν σώσουν από την πορνεία...

Μα έστω και ένα παιδί ν' αρπάξουν από τα νύχια παιδεραστών...

Μα έστω κι ένα σκυλάκι να σώσουν από τον δρόμο.

Μα έστω κι ένα παγιδευμένο δελφίνι να ελευθερώσουν από τα δίχτυα.

Μα κι έναν παπαγάλο, μία τίγρη, έναν ελέφαντα, εάν διαφυλάξουν από τους λαθροκυνηγούς και τους παράνομους εμπόρους άγριας ζωής...

Όλα αυτά είναι κατορθώματα μεγάλα από ευαισθητοποιημένους συνανθρώπους μας.

Λένε: ''Τέρμα στις γούνες... Μην φοράτε ματωμένα πτώματα στους ώμους σας, από φριχτά βασανισμένα ζώα...''

Λένε : ''Τέρμα τα φυτοφάρμακα που δηλητηριάζουν την γη, το νερό, τα ζώα, τα έντομα, το φαΐ' μας''

Λένε; '' Τέρμα οι κοροϊδίες προς κάθε συνάνθρωπό μας με ειδικές ανάγκες''

Ορμούν να βοηθήσουν σε κάθε φυσική καταστροφή με άκρατο και ευλογημένον αλτρουισμό.

Και παράλληλα οι ομάδες των αδέκαστων λειτουργών, των εμπνευσμένων παιδαγωγών, των πιστών στον Ιπποκράτειο όρκο τους ιατρών, των πεφωτισμένων καλλιτεχνών.

Μακριά από κάθε ηθική και χρηματική βρωμιά.

 

Και όμως... Όλη  α υ τ ή  η θυσία, η ατομική και η ομαδική δεν φτάνει...

Δυστυχώς, θα εξακολουθούν να πεθαίνουν παιδιά στην Ινδία για μιά χούφτα ρύζι...

Θα εξακολουθούν να σκοτώνονται οι λαοί με όπλα που αγόρασαν και οι μεν και οι δε από την  ί δ ι α  τρομερή υπερδύναμη που πούλησε όπλα και στις δυό παρατάξεις...

Το σκεπτικό της διαβολικό... Να αλληλοσκοτωθούν και μετά να έρθει αυτή ως ειρηνοποιός δύναμη και να ξαναχτίσει τις ισοπεδωμένες από τα δικά της όπλα χώρες, τσεπώνοντας κι άλλα εκατομμύρια ευρώ...

Δυστυχώς, θα διαιωνίζεται το χάσμα στις τάξεις. Αμύθητα πλούτη από την μιά, απύθμενη φρικαλέα πείνα από την άλλη....

Οι εποχές θα εξαφανίζονται σιγά-σιγά, από το αδηφάγο ανθρώπινο χέρι...

Ο διάβολος των ζώων, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της φύσης, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της παιδικής αθωότητας, ο άνθρωπος.

Ο διάβολος της ηθικής ισοπέδωσης των πάντων, ο άνθρωπος...

Ε κ τ ό ς  από εκείνους που έχουν φως στην ψυχή, ουρανό στα μάτια, δάκρυ στην καρδιά...

Ε κ τ ό ς  από αυτούς που έχουν την Αγία Ανησυχία για ό,τι συμβαίνει στην γη, στα κοντινά μα, και στα μακρινά προβλήματα.

Κι εσύ ανάμεσά τους. Έκαμες ό,τι περνούσε από το δικό σου χέρι. ΔΕΝ αδιαφόρησες.

Το παμμέγιστο λάθος είναι να βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα. Να αδιαφορείς...

Άνισος ο αγώνας. Κι αλίμονο εάν αφεθούμε στην ζοφερότητα του γύρω μας περιβάλλοντος χώρου...

Από τα δάση, τους ουρανούς, τις θάλασσες τις στεριές, υψώνεται ένα απέραντο κλάμα. Αιτία, ο άνθρωπος-δυνάστης... Δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα γιατρέψουμε όλα όσα τρομερά συμβαίνουν επί γης...

Πράττουμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Όμως ΔΕΝ σταματάμε ποτέ.

ΔΕΝ πρέπει να σταματήσει  π ο τ έ  η μάχη του καλού έναντι του κακού...

Από εκεί οι υπάνθρωποι κι από εδώ οι άνθρωποι...

Από εκεί η αδιαφορία, η ανωμαλία, η απληστία κι από εδώ η έγνοια, η φροντίδα, η ενσυναίσθηση.

Από εδώ η  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α....

Σε αυτήν προσδοκάμε... Σε αυτήν ελπίζουμε...

Και όσο αντέξουμε... Ή μάλλον, όσο μας αντέξει η γη...

 ΑΝΤΕΞΑ

Διάβηκα μέσα από κήπους, ροδώνες και θάλασσες.

Κράτησα το άρωμα, το γέλιο, την τρικυμία.

Ανέβηκα δύσκολα σκαλοπάτια, προδοτικά.

Άδικα φωνάζανε τ' αστέρια: '' Μην πιστεύεις!''

Αφέθηκα στην αναρρίχηση  πλάνητων υποσχέσεων και όρκων ψευδών.

Δεν άκουσα την φωνή του γεννήτορα για επαναπατρισμό.

Γδάρθηκε το είναι μου από άκαρδα μαστιγώματα.

Αγνή, λευκή κόρη η ψυχή, είδε το χαρούμενο φόρεμά της 

να ποτίζεται, από αιμάτινες λουρίδες.

Να χάνει την αθώα αφροντισιά του.

Η ακοή μου μάζεψε τους ύμνους των αηδονιών και τους πέρασε αλώβητους,

στους κλειδωνιζόμενους δρόμους.

Ω, άνοιξη, πόσο μακριά  είσαι!!

Βαρύς ο χειμώνας με άρπαξε.

Κρυώνω στα κοκαλιάρικα χέρια του.

Αγωνιώ, μη μου κλέψει ό,τι πολύτιμο κουβαλώ...

Αγωνιώ μη χαθώ σε παγωμένες  βουνοπλαγιές...

Κι αν η καρδιά θρυμματισθεί από τον παγετό;

Κι αν το χιόνι περάσει στις φλέβες και δω με άλλην ματιά τον κόσμο;

Θέλω  θέρμη να κυλάει στο αίμα μου.

Να έχω δίπλα μου τον ολάνθιστο κήπο μου.

Να μείνουν πάντα  δ ι κ έ ς  μου οι ματιές μου.

Κι ας μ' έσπρωξαν χέρια  αναίσθητα  για να γονατίσω.

Κι ας μπλάβισαν τα γαλάζια μου μάτια.

Κι ας χλευάσθηκαν τα όνειρα και τα ιδανικά μου.

Α ν τ ε ξ α!! Γεμάτη πληγές... Όμως, ά ν τ ε ξ α!!

Και ορθώθηκα... Αργά, αλλά δεν χάθηκα...

Δεν με κατάπιε ο σίφουνας και η σκληράδα.

Υπάρχω. Με τις σκοτεινιές μου...

Με τα πικρά μου ηλιοβασιλέματα...

Με τις γλιστερές μου κατηφόρες...

Μα, ξανασηκώνομαι...

Έστω και με γόνατα γρατζουνισμένα.

Και στο χέρι μου κρατώ πάντα το χέρι της προσμονής.

Λάβα ηφαιστείου η καρδιά μου.

Άλλοτε καίει το σύμπαν και τα σώψυχα.

Κι άλλοτε λαμποκοπάει με χιλιάδες, πεισματάρικες, πορφυρές φλόγες.

Για να επιζήσω έγινα φωτιά.

Μα δεν καίω. Μόνο φωτίζω.Δημιουργώ.

Έστω και στην μοναξιά. Έστω κι αν μου χαμογελάει μόνον

το αθώο γουργούρισμα  εκεί,από τον καναπέ.

Έστω κι αν στο σπίτι ακούγεται μόνον το χαμόγελο του γιασεμιού...

Ά ν τ ε ξ α!....

 ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟ....

Τριανταφυλλί χρώμα και χρυσαφί αναδεύεται κάτω από τα ματόφυλλά της.

Χείμαρροι φωτός πυρπολούν την ανατολή. Τα παγωμένα δάχτυλα του ποταμού, ψηλαφούν τα πόδια της που βρέχονται  στις άκριές του...

Τα νερά γυαλοκοπούν και τα μάτια της  που λουλουδίζουν,  τα αχνολούζουνε οι ανοιξιάτικες πνοές. 

Μουδιασμένοι οι κάμποι ξυπνούν  ράθυμα στο ξετύλιγμα της ημέρας.

Δακρυοστάλαχτα δέντρα λαμπυρίζουν από τα διαμαντόμορφα της πρωινής δροσιάς.

Ρουφάει  άπληστα το δυνατό κρασί της Φύσης...

Χειρίζεται το τόξο της νοημοσύνης, τα ίχνη  των όμορφων γυμνών ποδιών από τις μελωδίες που είχαν περπατήσει στην καρδιά της.

Όμοιος με υγρό μετάξι, ένας στιλπνός ψίθυρος αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Είναι ο ανασασμός της γης που ανακλαδίζεται παθιάρικα μπροστά στην κροκόπεπλο κόρη Ηώ και στα πρώτα βλεφαρίσματα αραχνο'ύ'φαντου φωτός.

Μέσα από τους θαμνοφράχτες σπαθίζει ένας αδιόρατος λυγμός, σαν την ηχώ του πόθου της Άρτεμης που αποχωρίζεται την ερωτιάρα Σελήνη....

Ξενύχτησε  δίπλα στο ποτάμι, αφήνοντας το κοιμισμένο νερό να της χα'ι'δεύει ηδονικά τα πόδια. 

Οι σκέψεις της, όμοιες με νιφάδες, αιωρούνται κι αυτές σαν ψίθυροι που σκαρφαλώνουν στις αστέρινες σκαλωσιές... Με την πρώτη χρυσακτίνα υποχωρούν μπροστά στην απαράμιλλη ομορφιά της εισβολής του Φοίβου.

Μέσα σε τόση φωτοπλημμύρα πλύθηκαν από το βάρος της έγνοιας και την κύκλωσαν ανάλαφρα, σαν χρυσοποίκιλτες πεταλούδες.Η διεργασία όμως της κάθαρσης είχε ξεκινήσει μέσα στην νύχτα. Τώρα ολοκληρωνόταν...

Ο νερένιος καθρέφτης του ποταμού, τής φανερώνει ένα πρόσωπο κουρασμένο, σαν σε από μάχη βγαλμένο...Τα σημάδια φωνάζουν πως ήταν παραδομένο στα πλοκάμια σκοτεινής σκέψης...

Έσκυψε κι έριξε ποταμίσια φιλιά στα μάτια της, που λαχτάρησαν λίγη ανάταση μέσα στο ηλιοφώς...

Πόσες φορές ξενύχτησε χωρίς να βρει απαντήσεις; Αλλά χθες, κάτω από την σκέπη του ουράνιου θόλου, ένιωσε να μοιράζεται το βάρος της, με όλο το σύμπαν. Δεν λύθηκαν τα προβλήματά της, αλλά τα μοιράστηκε με την νυχτερινή Κυρά.  Άλλα τα χά'ι'δεψαν δέσμες  ασημένιου φεγγαρόφωτος. Κάποια  τα νανούρισε  ο στροβιλισμός από φωταψίες του Γαλαξία.

Ώσπου τον Γόρδιο Δεσμό έσπασε ολοκληρωτικά, ο Ήλιος ο Παντοκράτωρ...Μπροστά στο μεγαλείο του Σύμπαντος, όσα την βασάνιζαν έλαβαν την σωστή τους διάσταση... Έχασαν βάρος. Και τώρα νιώθει πιο ελαφριά...

Δεν την πιέζει στο στήθος εκείνος ο  τρομερός  ογκόλιθος. Δεν της θολώνει το βλέμμα το κόκκινο, αφρισμένο βουητό του αίματος.Οι κακές σκέψεις θρυμματίστηκαν...

Τελικά, είναι τόσο ωραίο να ζεις!Αξίζει να χαίρεσαι το ασημένιο, στραφταλιστό σώμα του ποταμού, που σκορπάει ζωή απ' όπου διαβαίνει, χωρίς να το φορτώνεις με σκοτεινές σκέψεις...

Δεν μπορείς να τον μολύνεις με την στέρηση κάποιας ζωής, και να τον κάνεις συνεργό σε κάτι αποτρόπαιο, εν αγνοία του...Θα ήταν άδικο, βεβήλωση σωστή στο αέναο, τραγουδιστό, ζωογόνο,  κάλεσμά του...

Πόσο κοντά είχε φτάσει να κάνει το απονενοημένο διάβημα... Εύκολη λύση  το βάθος της ποταμίσιας κοίτης...Μα, δεν το τόλμησε τελικά...

Τα κατάφερε!! Είδε να ξημερώνει!! Όλα λοιπόν είναι δυνατά! Έχει την φύση στο πλευρό της. Τον ίδιο τον Θεό με τα μεγαλουργήματά Του, δίπλα της. Η ομορφιά και η σοφία γύρω της, απέραντες.

Το κελάηδημα του κορυδαλλού, υπογράφει την νίκη της.

Ξαπλώνει στο νοτισμένο από την δροσιά χορτάρι και κοιτά το ηλιοφώς χαμογελαστή. 

Γύρω της η φύση οργιάζει, στέλνοντας την ευγνωμοσύνη της στον Δημιουργό της.

Χα'ι'δεύοντας τα κοντινά της, τρυφερά, πολύχρωμα, αθώα αγριολούλουδα, ψιθυρίζει με χείλη τρεμάμενα ''Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ!!''...

 ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Περνούσε με ανατριχίλα το μαγνάδι της ζωής.

Τρεμίζοντας η ψυχή ένιωσε το αναρίγισμα να την διαπερνά.

Μπροστά της περνούσαν διάττοντες αστέρες και μιά διάστικτη κουρτίνα 

σου θυμίζει το Βόρειο Σέλας.

Σκόνταψε πάνω στον μεγάλο υδατοφράχτη απ' όπου κυλάει ο Γαλαξίας

-περιδέραιο του νυχτερινού κόσμου που ξετυλίγει μέσα στο λειβάδι του Απείρου

τους λευκούς δαχτυλιδένιους ελιγμούς  του Όντος.

Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα ακούραστα πουλιά της σκέψης της στο πέταγμά τους.

Φεγγαροφερμένη πέρασε μέσα από τις φωταψίες του ουρανού 

και ακούμπησε στον φράχτη με τα λευκάκανθα.

Δίπλα οι λεύκες  φουρφούριζαν και από τα κλωνάρια τους 

στάλαζαν τραγούδια και φωνές αηδονιών.

Περίπαθη η φαντασία του ονείρου έκανε να συλλάβει το αβέβαιο μέλλον.

Σαν σε ανεμοζάλη  προσπάθησε να δοκιμάσει την έκταση των αιθέρων.

Άνοιξε μιά αγκαλιά γεμάτη ελπίδες, ν' αρπάξει την αφανάτιστη δικαιοσύνη του κόσμου, ν'ακουμπήσει πάνω στα κάγκελά του.

Μες στην διάχυτη γλυκύτητα της τρυφερής  νύχτας, η καρδιά χοροπηδούσε και ανάσαινε τα περασμένα, καραδοκούσε τα μελλούμενα.

Μιά αστραπή ορθοφροσύνης, ένα ξαφνικό ανάβρυσμα  ειρωνίας τής δείχνει τον μάταιο πόθο της.

Το πνεύμα της που είχε ζωηρά και ειρωνικά μάτια, τής σαλπίζει την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει το υπέρτατο Ον και να κρυφοκοιτάξει  το απόκρυφο αύριο.

Βρίσκεται σε μιά  αμάχη με τον εσώτερο  εαυτό της.  Τι ψάχνει;

Μόνον η Φύση είναι ειλικρινής. Μόνον το τώρα είναι εφικτό. Δεν λέει να ησυχάσει.

Χύμηξαν ανήσυχες πνοές απ' έξω.... Η πνοή της ζωής την καλεί να την ανακαλύψει.

Κεντώντας πάνω στον καμβά της ουράνιας διήγησης, μέσα στο μισο'ύ'πνι  τής Πλάσης, ακούει τις φωνές της γης,  το άδικο των ανθρώπων, το ψέμα των υποσχέσεων που έρχονται με βάρβαρο καλπασμό, να σαρώσουν το σήμερα και τα όνειρα του αθώου, του ανυπεράσπιστου, του μόνου αγνού βοσκού.

Η άρνησή της  γιγαντώνεται μέσα στα πέπλα της Εκάτης. Αυτή, δεν θα συμβιβαστεί.

Γνωρίζει το θηρίο. Τεντώνει το τόξο της . Όσο πιο πολύ τεντώνεται η χορδή του, τόσο πιο πολύ τινάζεται η σα'ί'τα της ζωής. 

Ποικιλόχρωμα σπινθηρίσματα του λαμπερού  άχραντου Πνεύματος την βρίσκουν κατάστηθα.

Με ξανακαινουργιωμένες  αισθήσεις, παίρνει από την θεία Ύπαρξη ευκολοδάνειο

το κουράγιο της μάχης.  Η ζωή είναι  αγώνας.  Φλογερό και μπρούσκο το κρασί της Φύσης. 

Κλώθει την δειλή και φλογερή  ελπίδα  της  άνοιξης, το νικηφόρο άγγιγμα του μέλλοντος.

 Θα αρνηθεί να αφήσει να περάσει απέναντι  στην άλλη όχθη τον άνθρωπο τον χωρίς γιο,

την φυλή την χωρίς μέλλον, αυτόν που θα πεθάνει και δεν θα ξαναγεννηθεί ποτέ.

 Η ψυχή φορτωμένη με ομίχλη και ηλεκτρικούς σπινθήρες, αφρισμένη σκόνη από πάθη, και δάκρυα που εξακοντίζονται στον ουρανό, απαιτεί την ισονομία.

Ακαταμέτρητο  τσουρουφλισμένο χόρτο συνοικούσε μέσα της. Το πικρό χόρτο της αδικίας και των διαψευσμένων ελπίδων...Απαιτεί τον κεραυνό που θα ρίξει ο νεφεληγερέτης Δίας επάνω στις κεφαλές των ανουσιουργών του ανθρώπινου πόνου...

Υποτρέμουσες ανταύγειες φωσφορίζοντος φωτός διασταυρώνονται στα μήκη και στα πλάτη του Σύμπαντος. Με πύρινο δόρυ, αναμοχλεύουν τα πάντα στην ιστορία του Ανθρώπου...

Κι αυτή περιμένει ριγώντας...Η μάχη του Καλού ενάντια του Κακού, έχει ξεκινήσει... 

 ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

         Στα νιάτα σου επάνω, δεν μπορείς να υπολογίσεις το αύριο. Και έτσι πρέπει. Λες: ''Όταν θα γίνω 50 ετών, θα το σκεφτώ.''  Και αυτό το 50  σου φαντάζει απείρως μακρινό, αθώρητο...Βλέπεις το μέλλον χωρίς όρια. Πλούσιο, φωτεινό λες και δεν τελειώνει ποτέ. ''Εγώ στα εξήντα;;Ου!!!!Έχουμε καιρό μέχρις τότε!!''  Και φαντάζεσαι τον καιρό αυτόν, ατέρμονο, απίθανα μακρινό...Στα τριάντα πέντε μου, όποτε  έλεγα ''το μέλλον, το αύριο''  εμφανιζόταν μπροστά μου ένα λευκορόδινο αφράτο σύννεφο, που δεν τελείωνε ποτέ....

       Πενήντα με εξήντα, η πιο δημιουργική περίοδος. Σωστή κοπελούδα... Και κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα της ζωής. Όρθια ψηλά σ' έναν λόφο και μπρος μου οι βαθύχρυσες, κοκκινοπορτοκαλιές σκιές του δειλινού. Και τά 'χασα.. Πότε βρέθηκα εδώ; Πώς πέρασε ο χρόνος και δεν τον κατάλαβα;;Γιατί μπροστά μου πλέον διαγράφονται κάποια όρια; Εκεί στο βάθος, γιατί διακρίνω ότι ο ορίζοντας τελειώνει;;  Πότε ξεκαθάρισε το τοπίο; Πότε έπεσα από το αφράτο, ροδαλό σύννεφο του ''Ποτέ'';;  Πότε άσπρισαν τα κατάμαυρα μαλλιά μου; Γιατί μίκρυνε ο δρόμος μπροστά μου;  Δεν θέλω να προχωρήσω... Αν γινόταν να  μάκραινε το στρατί μπροστά μου...Να μεγάλωναν οι μέρες, να μην γλιστράω σιγά - σιγά από την κορυφογραμμή...Μπροστά μου το μονοπάτι θαρρείς και πεισματικά με περιμένει. Να κατεβώ απ' το ψήλωμα και να το περπατήσω.... 

        Και ξάφνου βλέπω ότι έχω την ίδια ηλικία με της μαμάς μου, όταν είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα...Και την θεωρούσα τότε μεγάλη... Δηλαδή εγώ τώρα τι είμαι;;Μεγάλη; Απίστευτο!Το μυαλό μου τρέχει με χίλια. Γιατί δεν συμβαδίζει με το σώμα μου; Ο νους μου σπιντάρει, δημιουργεί, γελά δυνατά. Το σώμα όμως δεν συμβαδίζει. Ακολουθεί αργά. Προχωρεί στην μεσοπλαγιά. Του λέω να σταθεί. Να μην περπατήσει στο ίσιο μονοπάτι που οδηγεί στο τέρμα. 'Ομως εκείνο δεν ακούει.  Σαν να το τραβά μια αόρατη δύναμη...Το αναπόφευκτο τέρμα του κάθε θνητού....Και όλο μειώνεται η απόσταση. Κι εγώ φοβάμαι. Και λυπάμαι. Και πονάω... Για ό,τι πέρασε... Για  ό,τι δεν θα προλάβω... Για ό,τι δεν θα δω...

        Πόσο παραπλανητικό το τελικό σημείο... Βυθίζεται σ' ένα  χρυσοχάλκινο σύννεφο με μωβ και μπλε ανταύγειες. Μια έντονη μυρωδιά φθινόπωρου πλανιέται στον χώρο. Και σε κάθε βήμα το σώμα βαραίνει προχωρώντας προς το τελικό σημείο. ''Όχι!'' του λέει το μυαλό.  ''Μην  τα παρατάς! Μην αφήνεσαι! Πάλι καλά που μ' έχεις αλώβητο και λάμπω φωτεινό και καθάριο! Αλίμονο σ' αυτούς που έχασαν την πυξίδα της νόησης,  που θόλωσε η διαύγειά τους και προχωρούν χωρίς ίχνος συνείδησης για το ποιοι είναι...''

          Κατεβαίνω κι άλλο την βουνοπλαγιά. Ένας αόρατος μαγνήτης με τραβά, άσχετα με την θέλησή μου... Νέα, θαρρούσα ότι ο χρόνος δεν προχωρά, είναι άπειρος, ατελείωτος.   Τώρα νομίζω ότι μου κυλά μέσα από τα χέρια βιαστικά, δεν μπορώ να τον κρατήσω. Γλιστρά σαν σκόνη μέσα από τα ανοιχτά δάχτυλά μου... Σαν την άμμο  στην κλεψύδρα, που πέφτει σιγά-σιγά  και αδυσώπητα...Τώρα δεν το νιώθω πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Πότε είχαμε Χριστούγεννα;; Πρωτοχρονιά;;Πάσχα;; Φθινόπωρο;; Καλοκαίρι;; Και να σου πάλι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα αγαπησιάρικα, φωτοπλημμυρισμένα, μαγικά..Πέρασε κι όλας ένας χρόνος; Πότε; Και πώς; Ούτε που πρόλαβα να το συναισθανθώ...

         Βέβαια βασική προ'υ'πόθεση είναι να έχουμε υγεία και την δύναμη να αντέχουμε τις όποιες φουρτούνες της ζωής.... Δοξάζω τον Θεό που μας χαρίζει την προστασία Του . Δοξάζω τον Θεό που προστατεύει τους αγαπημένους μας.  Τον ευχαριστώ που με αξίωσε να ζήσω και να χαρώ ένα σωρό ευλογίες.Δεν θεωρώ ποτέ  ότι όσα καλά μου δίνει η χάρη Του είναι δεδομένα...Υπάρχουν πολλά βάσανα που ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους μας.Αλίμονο στα νιάτα που δεν είχαν την τύχη να γεράσουν. Αλίμονο στους δυστυχισμένους που  έχασαν το φως των ματιών τους... Η χειρότερη τραγωδία... Τα βλέπω, τα γνωρίζω... Γι' αυτό είμαι ευγνώμων για όσα μπορώ και χαίρομαι... Απέραντα ευγνώμων και Τον ευχαριστώ καθημερινά... Αλλά είμαι και  άνθρωπος με αδυναμίες... Λυγίζω και ας μην πρέπει...Μελαγχολώ που βλέπω ότι στένεψαν τα περιθώρια, έστω κι αν το μυαλό και η ψυχή δεν το καταλαβαίνουν...Ποιος δεν μελαγχολεί μπροστά στο δειλινό της ζωής;;Ποιος δεν αγχώνεται, έστω και μιά σταλιά;; Και με τρώει η έγνοια: Η έγνοια της υστεροφημίας... Ν' αφήσω πνευματική κληρονομιά που θα κάνει τα παιδιά και τα εγγόνια μου, υπερήφανα για μένα...Κάποιος έλεγε:'' Το ωραιότερο που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, είναι η αγάπη, η ίδια αγάπη που αφήνεις πίσω σου''....

        Το μυαλό σπίρτο και η ψυχή κρυφογελά με όρεξη νεανική και σπινθηροβόλα. Βλέπεις, κορμί και ψυχή δεν συμβαδίζουν. Μέσα σου είσαι ένα μικρό, όμορφο κορίτσι.  Η ψυχή σου νεανική, πανέμορφη τραγουδά. Και απ' έξω, το σώμα σε προδίδει. Ρυτίδες; Πόνοι στην μέση; Στα πόδια; Κούραση;

      Τυχεροί όσοι περπατήσουμε ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, ευγνώμονες στα χρόνια που έρχονται. Κι εκεί που τελειώνει η γραμμή του ορίζοντα, να φτάσουμε όρθιοι, υπερήφανοι αγωνιστές της ζωής....

 ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ  ΣΤΗΝ  ΖΩΗ

Πήρα μαζί μου τις τριανταφυλιές της μάνας μου...

Την μιά την είχε μπολιάσει και βγήκαν δίχρωμα ρόδα.

Αγκάλιασα τις φουντωτές, λευκές της μαργαρίτες.

Κράτησα μες στην χούφτα μου το άρωμα από τις ροζαμάπες

και στην τσάντα μου τις βόλτες μας στην παραλία,

την απόλυτη αγάπη του πατέρα μου, την έγνοια της μάνας μου, 

τα σκέρτσα και το νάζι της αδελφής μου.

Με ακολουθεί με χορευτικό βήμα ο σκυλάκος μου ο Ντικ.

Στην σειρά ο ασπρούλης μου ο γάτος και η γάτα μου η Μπιρμπίλω.

Ακούμπησα το κεφάλι στους συμμαθητές μου,

στις εκδρομές μας, στ' αστεία μας, στην ανεμελιά...

Και όσο προχωρούσα ήμουν νέα, δυνατή, αποφασιστική.

Κάποια στιγμή, κάπου τ' ακούμπησα όλα αυτά, σαν ιερές εικόνες.

'Εφτιαξα νέες εικόνες, έγινα εγώ η μάνα,

φύτρωσαν δίπλα μου νέα φυντάνια, οι κόρες μου...

Κι αφού μεγάλωσαν και βρήκαν τον δικό τους δρόμο,

ξαναποζήτησα τα παλιά μου πατήματα.

'Ολα τα βρήκα όπως τ' άφησα, στις αναμνήσεις μέσα...

Δυσκολεύομαι όμως να μυρίσω το αγιόκλημα και το γιασεμί...

Τα βλέπω, μα δεν μπορώ να τ' αγγίξω...

Πάνω τους έχουν την πατίνα του χρόνου, ανεξίτηλη.

Δεν είναι πια τόσο ζωντανές οι μαργαρίτες...

Όλα γίνανε σαν πολύχρωμες κάρτ- ποστάλ...

Πανέμορφες εικόνες, μα είναι πλέον φωτογραφίες για να μπουν στο λεύκωμα...

Η μαμά που κρατάει τον Ντικ, η Αντζέλα, εγώ και η εξ Αθηνών εξαδέλφη Άννα.

Τριγύρω οργιάζουν τα λουλούδια του κήπου μας...

Ο πατέρας διαβάζει στην βεράντα έργα του Χεμιγουαίη...

Κι έγινε το παρελθόν εκατοντάδες, πανέμορφες, συγκινητικές φωτογραφίες...

Κάποια πρόσωπα που μου χαμογελούν, δεν υπάρχουν πια...

Κοιτάω το άλμπουμ. Επάνω γράφει: '' Τα νιάτα σου.Η ζωή που σ' έφερε στο τώρα...

Ευλογημένη. Μυρωμένη. Να την τιμάς. Μην την ξεχνάς...''

 ΝΥΧΤΟΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ

Αραχνο'ύ'φαντου φωτός η τιάρα  αχνοπροβαίνει.

Στροβιλισμός με χρώματα την δύση κατακλύζει.

Φαντάζει βαθυγάλαζο το μπλε αζούρ στο κύμα

κι οι νύμφες αστροφώτιστο  βελούδο ξετυλίγουν.

Την θέση παίρνει στο θρονί η άνασσα Σελήνη.

Μιά δέσμη φεγγαρόφωτος μ' ασήμια κατεβαίνει

και στρώνει μες στο πέλαγος χρυσή φεγγαροστράτα, 

όπου ενώνει τρυφερά την αστρική της ζώνη,

με την νερένια αρχόντισσα την πολυκυματούσα...

Της παραλίας οι φανοί  βουτούν στ'ακροθαλάσσι

και καθρεφτίζονται λαμπρά μυριάδες περιδέραια,

που λάμπουν χρυσοποίκιλτα με φλογερά ρουμπίνια

και αγκαλιάζουν λαμπερά της Σάμης μας τον κόλπο.

Παιχνίδι με την θάλασσα κεντούνε τόσα φώτα,

ερωτικό, μαγευτικό, πλανευτικό παιχνίδι,

που σε καλεί να ξεχαστείς στην μαγική θωριά του...

Θαρρείς και σπάει ο κολιές μιάς νερα'ι'δένιας κόρης

και χύνονται ανάκατα μπριλάντια μες στο κύμα...

Μιά βαρκαρόλα ακούγεται από 'να τρεχαντήρι.

Γιρλάντες φώτα το κοσμούν, τριγωνικό διαμάντι...

Φωνές βαθιές που τραγουδούν καντάδες της πατρίδας,

ξεχύνονται στο πέλαγος, βουτάνε στην ψυχή σου.

Κι η θάλασσα παθιάρικα φιλάει το σκαρί του.

Σαν ερωμένη το κρατά στην βελουδένια αγκάλη

και τρυφερά το δέχεται στο δροσερό κορμί της.

Ο φλοίσβος την ακρογιαλιά με πάθος την πλευρίζει,

υγρά φιλιά αφήνοντας  στα βότσαλα ξοπίσω...

Κι η νυσταγμένη αμμουδιά κρατάει την δροσιά του

και τις δαντέλες του φορεί, θαλασσινό φεστόνι...

Μικρή καρδιά μου άραξε μές στην φεγγαροστράτα

κι απίθωσε το βλέμμα σου ψηλά στον γαλαξία...

Διαμάντια τ' άστρα σε καλούν στου ουρανού τον θόλο

και το κορμί σου λίκνισε στην φάτνη των κυμάτων.

Μέσα στα μάτια κλείδωσε αυτήν την ομορφάδα

και κράτα την αιχμάλωτη στης σκέψης το παλάτι.

Θα σου φωτίζει τις λευκές της μοναξιάς σου νύχτες

κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, θα λάμπουν στην ψυχή σου... 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------  ΙΣΩΣ ΙΣΩΣ  ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ....

Λουσμένο στ'ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη,

το σπιτικό μου στέκεται με θύρα σφαλισμένη. 

Δροσοσταλάζουν κούμαρα στον διπλανό τον κήπο

και με χλωρόθωρη ματιά  τ' αμύριστο χορτάρι,

την χαιρετάει με στοργή την σμαραγδένια σαύρα,

που βγαίνει και θρονιάζεται σε μιά μικρούλα πέτρα.

Χρυσαλυσίδες δένουνε τις τόσες αναμνήσεις

που μ' έφεραν ξανά να δω το πατρικό μου σπίτι.

Ανθοστρωμένα Ηλύσια της μνήμης μου μπροστά μου

κι εγώ με πείσμα αναζητώ να τα ξανααναστήσω.

Αποξεχνιέμαι κι ακουμπώ στης ξώπορτας την ράχη.

Δεν μένει αναγάπητο ετούτο δω το μέρος,

αφού μου κλέβει την καρδιά δεκάδες χρόνια τώρα...

Σε  λίγο βγαίνει από δεξιά μιά λευκοφόρα νύφη.

Η φεγγαρόφωτη Άρτεμις ευθύς αναταράχτη

και τρέχει  στο παλάτι της να ξαποστάσει λίγο.

Του ήλιου σπίθες πέταξαν μες στα δικά μου μάτια

κι αμέσως ξεπροβάλλανε  χλωμόφωτα λυχνάρια 

οι κυκλαμιές, που άγριες στα πλάγια εφυτρώσαν...

Τις μάννας οι τριανταφυλλιές κι οι άσπρες μαργαρίτες, 

από καιρό έχουν χαθεί, καθώς και οι βιολέτες.

Χέρι δεν βρέθη στοργικό να τις δροσολογήσει

κι ούτε τα δέντρα τ' αψηλά να τα κορφολογήσει...

Και ξάφνου βρύσες άνοιξαν τα δάκρυα με βιάση...

Κι ευθύς βροχούλα ηλιόφωτη γλυκά αργοσταλάζει

και σμίγει με τα δάκρυα σαν θε'ι'κό ροσόλι.

Τραβώ ένα ακρόφυλλο από την ακακία, 

που λαίμαργα ερούφηξε το νερα'ι'δονέρι τούτο.

Κι η νερα'ι'δοβρύση τ' ουρανού αφού 'πε ''Καλημέρα!''

μαζεύτηκε να επισκευθεί άλλους λειμώνες πέρα....

Σαν πλάκες σμάλτου φαίνονται κομμάτια από το χώμα

που, λαίμαργα ερούφηξε την ξαφνική βροχούλα.

Ασάλευτα λιμνάζουνε και τα νερά τριγύρω

κι από δυό νιόχτιστες φωλιές επάνω στην βεράντα,

πετούνε τα πανέμορφα, σπαθάτα χελιδόνια.

Από κουκούτσι  πού' χωσα τότες βαθιά στο χώμα,

πετάχτηκε βερυκοκιά που τώρα δεν υπάρχει

και στα πορτοπαράθυρα δεν βγαίνουν ροζαμάπες,

κι ούτε θωρώ τις σμαραγδιές και φουντωτές αράχνες 

που στέκανε σαν φύλακες στην μπροστινή την πόρτα.

Κι ο Ντικ μου κι η Μπιρμπίλω μου που λιάζονταν αντάμα, 

δεν τους γροικώ να τρέχουνε να μας καλωσορίσουν....

Λοιπόν και τι κατάφερα πού 'ρθα να δω το σπίτι;

Αφ' ότου το εχάσαμε πονάει η ψυχή μου.

Για μένα δώρο άδωρο και η προσκύνησή μου...

Μιάν εγκατάλειψη θωρώ που με βαριοπληγώνει...

Αν το σπιτάκι τό 'χαμε, θά 'ταν γεμάτο γέλια...

Εγγόνια και δισέγγονα, γαμπροί και θυγατέρες,

θα γέμιζαν τα δώματα  και μες στο περιβόλι,

θ' ανθούσαν πάλι λεμονιές, ροδακινιές, κοντούλες

κι ο κήπος ένα όργιο με χρώματα και μύρα

από τα τόσα λούλουδα που θα μοσχοβολούσαν...

Για νά 'ρθουν τώρα τα παιδιά,  θα πρέπει να νοικιάσουν.

Πολλά τα έξοδα παντού κι η ακρίβεια στην ακμή της...

Λατρεύοντάς το το νησί κάνουνε μιά θυσία

κι οι κόρες συχνοέρχονται μα, πόσο να καθίσουν;;

Αλλιώς νά 'χαν το σπίτι τους, κληρονομιά του πάππου,

να ρθούνε και να μείνουνε, ωσότου  βαρεθούνε

και να χορτάσει η καρδιά Κεφαλονιάς αρμύρα...

Με τέτοιες σκέψεις κίνησα οπίσω να γυρίσω.

Απόρροια της πίκρας μου, ο στεναγμός μου βγήκε...

Σίδερο κάνω την καρδιά, να προχωρήσω πρέπει.

Να πάρω τα κομμάτια μου και να τ'αποφασίσω,

πως δεν θα πρόκειται  ξανά στο σπίτι να βρεθούμε

κι αυτό πονάει βέβαια μα, είναι η αλήθεια...

Μιά βάση στην Κεφαλονιά δεν μπόρεσα να δώσω

στ' αγαπημένα μου παιδιά μα και στους εγγονούς μου.

Κοπήκανε οι ρίζες μας, μα στην καρδιά μας μένουν

κι ουδέποτε θα ξεχαστούν, ποτέ δεν θα λυγίσουν.

 Μες στην ψυχή μας κελαηδά της Σάμης μας τ' αηδόνι, 

που πάντα ολοζώντανο στο αίμα μας θα τρέχει.

Πολύπτυχη η έγνοια μου συχνά με συνεπαίρνει,

σε μιά πολυδιάστατη θεματική πορεία...

Χιονόφτερες οι θύμησες γλυκά θα συντροφεύουν

τις νοσταλγίες της καρδιάς  κι αναλιωμένα ασήμια,

θε ν' αγκαλιάζουν τρυφερά τις πρωτοκόρες μνήμες.

Στ' αυτιά μου πάντα θ'αντηχούν κιθάρες, σονατίνες.

Εναρμονίζεται η ψυχή μπροστά στις αριέτες

κι η μελωδία ξεγλιστρά βελούδινη καντάδα

που σμίγει με το φίλημα των άστρων και της Πούλιας

όποτε νέος τραγουδά με πάθος βαρκαρόλες...

Το διαλαλούν κορυδαλοί το ξύπνημα της πλάσης.

Στον γυρισμό μου συναντώ χιονένια ομορφάδα.

Με περηφάνεια περισσή και νερα'ι'δοπλεγμένη,

γαρδένια νερα'ι'δόλευκη στον δρόμο αντικρίζω.

Απ' την αυλή της χύνεται επάνω κει στον φράχτη

και πέφτει πολυέλαιος απ' έξω προς τον δρόμο.

Θαυμάζω την εικόνα της και κόβω ένα άνθος

Ρουφάω τ' άγιο άρωμα που δίνει το νησί μου

και την φυλάω ευλαβικά επάνω στην καρδιά μου...

Θα πάρω στο ταξίδι μου όλες τις νοσταλγίες

με μιά θερμή παράκληση στο πέλαγο το Ιόνιο:

Να μην πονούν τόσο βαθιά πλέον οι αναμνήσεις

κι εγώ να συμφιλιωθώ μ' όσα μου δίνει η πλάση.

Εκείνα που διαβήκανε διαμάντια θά 'ναι πάντα,

αλλά η ζωή τον πόνο μου, γλυκά να ημερέψει.

Συμβιβασμός χρειάζεται στου χρόνου το μαγνάδι

και η ελπίδα θα κεντά γιορτάνια στο μυαλό μας,

γιατί δεν ξέρεις το αύριο το τι θα σου χαρίσει...

 Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος πανδαμάτορας, τα πάντα τιθασσεύει..

Σκορπά αρμάδας άλμπουρα, τα σπρώχνει μες  στην λήθη.

Τις λύπες που φανήκανε στο χέρι του χωνεύει

και ξαλεγράρει σκέλεθρα, τις έγνοιες και τους πόνους...

Γι' αυτό ο θνητός πορεύεται στην ζήση παρακάτω

και δεν τον τρώει το σκληρό μαχαίρι  της αντάρας.

Γλυκαίνουνε οι θύμησες, μερεύει το σαράκι

και πιο αλαφροπάτητος στα χρόνια του διαβαίνει.

Καλόγνωμος ο ουρανός τον άνθρωπο μερεύει

πλάθοντας και ξεπλάθοντας την ζύμη της καρδιάς του.

Του δίνει ηλιοπατήματα για να μπορεί ν'αντέξει

και να σηκώσει εξ αρχής το πονεμένο σώμα.

Κι αυτός τον ήλιο δέχεται και άπληστα τον πίνει

να συνεχίσει την ζωή με δύναμη καινούργια.

Κορυδαλλός διπλόφωνος την μέρα του χαρίζει

και το αντίλυπο κρασί θα πιει για να θεριέψει.

Πικράρμυρα τον πότισαν βοτάνια οι θεοί του

μα, κάπου τον λυπήθηκαν και τού 'δωσαν το χέρι...

 Και τώρα στην λαμπρόθωρη αυγή που ξεπροβάλλει,

θα στείλει άδοτα φιλιά μαζί μ' ευγνωμοσύνη

και θε να φτιάξει μιά ζωή με γνώση και μ' ελπίδα,

καθώς  την αστραπόκαη την λησμονιά μερέψει...

ΟΤΑΝ ΠΛΑΝΤΑΖΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ....

Υπάρχουν χίλια εμπόδια στο διάβα της ζωής σου

και δεν μπορείς να τα διαβείς όσο κι αν προσπαθήσεις.

Συνισταμένες οι γραμμές του μόχθου ξεχωρίζουν.

Ο αγώνας σου τρισμέγιστος για να τα φέρεις βόλτα.

Κι αποξεχνιέσαι στο γλυκό του μπάτη αεράκι,

να ευφορήσει η ψυχή κι ευθύς να ξεχαστούνε

εκείνα που το είναι σου δεινά το ταλανίζουν. 

Σου ανασηκώνει τα μαλλιά τρελά το μαϊστράλι

κι ο πόθος για την θάλασσα πυργώνεται συνέχεια.

 

Να περπατήσεις στα ρηχά, κροκάλες να μαζέψεις

και ν'αφεθείς γυμνόστηθη στου Μύρτου την αγκάλη.

Σφαλίζεις τα ματόκλαδα και βλέπεις το καρνάγιο

και τις νεράιδες που πετούν κοντά στην Μελισσάνη.

Στης Δρογκαράτης σταματάς το σπήλαιο να θαυμάσεις

τους σταλακτίτες που κεντούν τα θεϊκά τα χέρια.

Πετάς προς τον Πλατύ Γιαλό που λάμπει ζαφειρένιος

και τις ελάτινες κορφές του Αίνου ανεβαίνεις.

Με γόνατα τρεμάμενα στον Άγιο οδεύεις,

το σώμα Του το άφθαρτο θαρρείς και ευωδιάζει...

Ο Άγιος Γεράσιμος προστάτης του νησιού μας,

είναι ο δικός μας Άγιος, τον νιώθεις συγγενή σου.

Απ' το Φισκάρδο σαν περνάς, στην Φώκι μας σταμάτα,

με την πανώρια θέα της οπού στα μάτια φέρνει,

πλημμύρα απ' τα δάκρυα η τόση ομορφάδα.

 

Και το μυαλό μου ξεγλιστρά στης Σάμης μας την άπλα,

όπου την νύχτα σκώνονται χρυσές πυγολαμπίδες

κι αναβοσβήνουν τρυφερά μυριάδες διαμαντάκια

που, χρυσωμένα αχνοπετούν ωσάν μικρές νεράιδες.

Η περιήγηση του νου τρανά με ξανανιώνει,

περιπλεγμένο μ' άκρατη, βαθιά επιθυμία...

Κι εφέτος στο τραπέζι μου θα βγάλω τις κροκάλες,

λευκές και ολοστρόγγυλες που μάζεψα πριν χρόνια,

καθώς κι εκειά τα όστρακα που πήρα απ'τον πατέρα

της Κατερίνας, και ακούς μέσα τους να σουρίζει

ο ανασασμός της θάλασσας της πολυκυματούσας...

 

Μπροστά μου όλα έρχονται και στην στιγμή θεριεύουν,

γιατί βαθιά στο αίμα μου, Κεφαλονιά αρμενίζει

και στην ψυχή μου πάντοτε την κουβαλώ με πόνο.

Εκεί στην Σάμη αψηλά κοιμάται ο πατέρας

που τόσο νέος χάθηκε και μένει μοναχός του.

Αλλού πήγε η γυναίκα του και η μικρή του κόρη,

με την ευχή πως κάποτε στο ιερό το χώμα,

θα ‘ρθούνε να ξαπλώσουνε και να αναπαυθούνε...

Η θέα απαράμιλλη ψηλά στο κοιμητήρι.

Θωρρείς σωρό αρχοντικά και δέντρα φουντωμένα.

Μα εκείνο που σε κατακτά και όλους τους μαγεύει ,

είναι η γαλάζια απλωσιά της θάλασσας ως πέρα

π' απλώνεται ασπρογάλαζη στ' ορίζοντα την άκρη,

να την στολίζουνε σεμνά, καράβια και καΐκια.

Πανόραμα αντανακλά της Σάμης μας ο κόλπος!!

''Θα έχω την καλύτερη και πιο σπουδαία θέα,

αφού εκεί με βάλετε'' έλεγε ο πατέρας, 

με μία δόση αστεϊσμού και πονηρό γελάκι.

Κι η μάνα τον απόπαιρνε και τού ‘λεγε: ''Κουνήσου

από την θέση σου Κωστή! Με πιάνει η καρδιά μου!''...

Και κοίτα πώς τα έφερε του χρόνου το μαγγάνι,

κι ο Κωσταντής από ψηλά, την θέα εκείνη έχει...

 

Γυρίζει ο χρόνος και κυλούν οι εποχές σαν τραίνα, 

αέναο τρεχαλητό στης μοίρας μας τις ράγες...

Οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες με καμάρι.

Αμέτρητες στοιβάζονται οι ώρες στην αρένα 

του χρόνου μας, και χάσαμε κάπου το μέτρημά τους...

Ασπρίσαν πλέον τα μαλλιά, κυρτώσαν τα κορμιά μας

και στον καθρέφτη άδικα ψάχνεις την κοπελούδα,

πού 'χε κοτσίδες τρίδιπλες στην ράχη της ριγμένες

και φτάνανε ολόμαυρες πιο κάτω κι απ' την μέση...

 

Γυρνά του χρόνου ο τροχός κι ουδείς καταλαβαίνει

πώς εμπλεχτήκαν οι σκιές του χτες μα, και του τώρα.

Βουτήξανε στ' αρώματα των γιασεμιών το βράδυ,

μπερδεύτηκαν στα νιάτα σου τα μοσχομυρισμένα.

Κι αυτή η σελήνη σκόρπισε ασήμια και χρυσάφια,

σε κάθε τι νοσταλγικό που ρέει στην καρδιά μας...

Και κάπου εκεί χαθήκαμε στις μνήμες που ξυπνούνε

και μας φωνάζουν δυνατά πως αλλαγές γενήκαν...

Καλειδοσκόπιο η ζωή με χίλιες δυό εικόνες

του χτες, μα και του σήμερα, εικόνες αγιασμένες

από τον χτύπο της ζωής και την γλυκιά ελπίδα.

 

Σ' ευχαριστώ Θεούλη μου για όσα μας προσφέρεις,

σ' ευχαριστώ για τις χαρές και για τις αναμνήσεις.

Μιά κοπελούδα ξέγνοιαστη προβαίνει η ψυχή μου

απέναντι στην θάλασσα την ωριοκυματούσα

και τρέχει μ' αναστεναγμό στα χέρια μου ν' αφήσει

την ευωδιά του κύματος, του ήλιου την ανάσα.

Και στο τραπέζι ακουμπά αστραφτερή γαρδένια

που πάνω στ' άσπρα πέταλα, '' Κεφαλονιά μου'', γράφει....