Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος πανδαμάτορας, τα πάντα τιθασσεύει..

Σκορπά αρμάδας άλμπουρα, τα σπρώχνει μες  στην λήθη.

Τις λύπες που φανήκανε στο χέρι του χωνεύει

και ξαλεγράρει σκέλεθρα, τις έγνοιες και τους πόνους...

Γι' αυτό ο θνητός πορεύεται στην ζήση παρακάτω

και δεν τον τρώει το σκληρό μαχαίρι  της αντάρας.

Γλυκαίνουνε οι θύμησες, μερεύει το σαράκι

και πιο αλαφροπάτητος στα χρόνια του διαβαίνει.

Καλόγνωμος ο ουρανός τον άνθρωπο μερεύει

πλάθοντας και ξεπλάθοντας την ζύμη της καρδιάς του.

Του δίνει ηλιοπατήματα για να μπορεί ν'αντέξει

και να σηκώσει εξ αρχής το πονεμένο σώμα.

Κι αυτός τον ήλιο δέχεται και άπληστα τον πίνει

να συνεχίσει την ζωή με δύναμη καινούργια.

Κορυδαλλός διπλόφωνος την μέρα του χαρίζει

και το αντίλυπο κρασί θα πιει για να θεριέψει.

Πικράρμυρα τον πότισαν βοτάνια οι θεοί του

μα, κάπου τον λυπήθηκαν και τού 'δωσαν το χέρι...

 Και τώρα στην λαμπρόθωρη αυγή που ξεπροβάλλει,

θα στείλει άδοτα φιλιά μαζί μ' ευγνωμοσύνη

και θε να φτιάξει μιά ζωή με γνώση και μ' ελπίδα,

καθώς  την αστραπόκαη την λησμονιά μερέψει...