ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ[ Να μπει στην ομάδα που ξεκινάει με ΤΟΝ ΕΛΈΓΑΝ ΚΙΛΕΡ]

ΘΑ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ  ΕΙΡΗΝΗ...

       Μια χρονιά, είχα στην τάξη μου ένα κοριτσάκι , που το έλεγαν - ας πούμε - Ειρήνη...Μαύρα μαλλάκια κοντά και δυο μαύρα καταπληκτικά μάτια. ''Μόλις το είδαμε, κάτι τραντάχτηκε στην καρδιά μου'' μού είπε η μητέρα της. ''Αυτά τα δυο ματάκια, έγιναν αιτία να το ξεχωρίσουμε και να το πάρουμε για παιδί μας. Ήταν το παιδί της καρδιάς μας και το λατρεύουμε'' Άρα η Ειρήνη ήταν υιοθετημένη και μάλιστα από δύο θαυμάσιους ανθρώπους, από δύο εξαίρετους γονείς.Μού έκανε όμως εντύπωση, ότι μέσα στην τάξη ήταν ένα απομονώμένο κοριτσάκι, που δεν επιζητούσε την φιλία κανενός.Το συζήτησα με τους γονείς της. Μου είπαν ότι ο παιδοψυχίατρος τούς συμβούλευσε να πούν από πολύ ενωρίς  στην Ειρήνη  ότι ήταν υιοθετημένη. Από εκείνη την στιγμή, κάτι άλλαξε στην συμπεριφορά της...Αντέδρασε βίαια και έγινε απότομη...Θα μου πείτε ότι άλλα υιοθετημένα παιδάκια, αντιδρούν τελείως διαφορετικά... Ναι...Αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι...Παίζουν ρόλο και τα γονίδια στην διάπλαση του χαρακτήρα, αλλά για ένα τόσο σοβαρό θέμα, πιστεύω ότι πρέπει κάθε παιδί να το αντιμετωπίζουμε ξεχωριστά, να γνωρίσουμε τις αντοχές του και να δούμε αν ο χαρακτήρας του μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό θέμα και ε ά ν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μία τόσο σημαντική πραγματικότητα...

       Η Ειρήνη φαίνεται δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την τόσο σπουδαία πληροφορία...Μέσα στην τάξη προτιμούσε να κάθεται μόνη της στο θρανίο, κάτι που δενν το άφησα να γίνει, λέγοντας ότι το θρανίο που περίσσευε, το χρειαζόμουν για να ακουμπώ τα πράγματά μου. Φρόντιζα να την στέλνω συχνά να μου φέρνει διάφορα από το γραφείο, όπως κιμωλίες, και όση ώρα  έλειπε, μιλούσα στους μαθητές μου, λέγοντάς τους ότι πρέπει να προσεγγίσουν την Ειρήνη που είναι ντροπαλή, διότι είμαστε όλοι σαν μια οικογένεια και κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος του...Προσωπικά τής φερόμουν πολύ προσεχτικά, με αποτέλεσμα να καταλάβει ότι την αγαπούσα και ''κόλλησε'' μαζί μου. Ήθελε να κάθεται στα διαλείμματα μέσα, εάν καθόμουν κι εγώ και μου έδειχνε την αγάπη της με συγκινητικό τρόπο. Σε όλες τις δραστηριότητες είχε την θέση της και ποτέ δεν την έκανα να νιώσει μειονεκτικά.Άρχισα να της μιλώ για τους γονείς της, αλλά τότε αντιδρούσε πολύ...Και τι δεν της είπα για την αγάπη των γονιών της, ομως αμέσως έβγαζε αντίδραση...

        Στεναχωριόμουν πολύ για τους δύο υπέροχους ανθρώπους που την είχαν κόρη τους, έβλεπα τις θυσίες τους  και δεν ήξερα τι άλλο να τους πω...Ο πατέρας ''κρατούσε'', η μητέρα όμως  ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης... Όλα τα είχαν χρησιμοποιήσει... Έκαναν ό,τι τους έλεγε ο παιδοψυχολόγος και ακόμα περισσότερα...Η Ειρήνη όμως, όρθωνε ανάμεσά τους ένα απαξιωτικό τείχος...Φοβόμουν κι εγώ για το τι μέλει γενέσθαι...

      Η μικρή θα ήταν στην Β΄ Γυμνασίου, όταν ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο: '' Θέλω να φύγω από εδώ. Θα έρθω σπίτι σου..''  Τρομοκρατήθηκα. ''Πώς θα έρθεις σπίτι μου Ειρήνη μου; Η ώρα είναι έντεκα...Είναι νύχτα. Θα μπεις στο ταξί μόνη σου βραδυάτικα, ένα μικρό κορίτσι;; Μα, δεν φοβάσαι;; Και τους έρημους τους γονείς σου, δεν τους σκέφτεσαι καθόλου;Θα τρελαθούν από την αγωνία τους, όταν δουν ότι λείπεις από το σπίτι σου. Να έρθεις να με δεις αύριο, να είναι ημέρα και να σε φέρει ο μπαμπάς σου. Θα χαρώ να σας δω μετά από τοσο καιρό. Να μου πεις και τα νέα σου και όποιο πρόβλημα υπάρχει θα το λύσουμε. Μην κάνεις βεβιασμένες κινήσεις σε παρακαλώ...'' Και τι δεν της είπα... Και γιατί δεν μιλήσαμε.. Γύρω στην μία το βράδυ, μου υποσχέθηκε ότι θα μείνει σπίτι της  και εντάξει, θα τα πούμε αύριο. Κλείνοντας, πήρα αμέσως στο κινητό τους γονείς της. Μίλησα και με τους δύο και τους ενημέρωσα  για όσα είχαν μεσολαβήσει. Μου υποσχέθηκαν ότι θα είχαν τον νου τους μην το σκάσει, το πολύ-πολύ, θα κοιμόντουσαν με βάρδιες εκείνο το βράδυ...Θα τηλεφωνιόμασταν αύριο οπωσδήποτε... Και τηλεφωνηθήκαμε... Κρατήσαμε μάλιστα επαφή και μια μέρα μού είπαν ότι η σκέψη να φύγει από το σπίτι της, είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί... Θα είχαν όμως πάντα το νου τους...

        Η Ειρήνη μεγάλωσε έχοντας μια ιδιαίτερη ματιά στο ντύσιμο και στην συμπεριφορά. Όχι ότι είχαν εξομαλυνθεί όλα τα προβλήματα, αλλά τα πολύ δύσκολα είχαν ξεπεραστεί. Ευτυχώς που ήταν εύποροι άνθρωποι οι γονείς και δεν σταμάτησαν τις συνεδρίες, συνέχισαν με τον ψυχίατρο. Δύσκολη η περίπτωση.. Να προσφέρεις αγάπη και να μην στην αναγνωρίζουν; Πληγή για την πατρική και μητρική καρδιά...Συχνά σκέφτομαι τι πήγε στραβά...Μήπως δεν άντεξε η Ειρήνη την αλήθεια σε τόση μικρή ηλικία;; Μήπως της χρειαζόταν τριπλάσιος χρόνος να διαπραγματευθεί την αλήθεια, από άλλες όμοιες περιπτώσεις;;Το θέμα είναι ότι δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο σε κάποιο πρόβλημα...Καθένας μας  είναι μια διαφορετική οντότητα, γι' αυτό πρέι να φερόμαστε τελείως διαφορετικά σε κάθε περίπτωση, ανάλογα στον ιδιαίτατο ψυχισμό εκάστου. Δια τούτο και η προσέγγιση γίνεται εξατομικευμένη και με πολύ μεγάλη προσοχή, μεγίστη θα έλεγα.

      Σήμερα η Ειρήνη είναι μόνη. Εύχομαι να βρει έναν καλό συνοδοιπόρο στην ζωή της, διότι η ψυχούλα της έχει τραβήξει πολλά και διψάει για αγάπη και αναγνώριση. Στοιχεία που δεν της τα στέρησαν οι γονείς της, επένδυσε όμως πάνω σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Και δεν υπήρχε πλέον η μανούλα της και ο πατερούλης της να την συνδράμουν... Δίνει πολλά, βάζει άλλους πάνω από τον εαυτό της, ανέχεται πολλά. Θα βρει το ηλιόλουστο πρωινό της ζωής της, όταν καταλάβει την αξία της. Ρίζες να ακουμπήσει έχει. Οι υπέροχοι άνθρωποι που την έκαναν παιδί της καρδιάς τους, φρόντισαν να της εξασφαλίσουν το μέλλον... Μακάρι άγγελος φιλεύσπλαχνος, να προστατεύει αυτά τα ευαίσθητα και ευάλωτα άτομα, σε κάθε βήμα της ζωής τους....