Θυμάμαι την περίπτωση ενός κοριτσιού που ευρίσκετο στο διπλανό τμήμα, το Γ1. Η συνάδελφος, μάς έλεγε στο γραφείο, ότι το κοριτσάκι αυτό αρνιόταν να φορέσει φουστάνι. Γιατροί οι γονείς, γνώριζαν πώς να φερθούν. Έτσι πίστευαν οι άνθρωποι. Προσπάθησαν λοιπόν να την προσεγγίσουν, αρχίζοντας με τον πιο απλό τρόπο. Της αγόρασαν μοντέρνα, ωραιότατα φορέματα. Όμως η κόρη τους, επ' ουδενί να δεχτεί να τα φορέσει. Μία μέρα που την πίεσαν πολύ, πήρε το ψαλίδι και έκοψε το ωραιότερό της φουστάνι... Το αχρήστευσε τελείως. Εξακολουθούσε να κυκλοφορεί με παντελόνια, ό,τι και αν της έλεγαν...Μία ημέρα που θα είχε πιεσθεί στο σπίτι της – έτσι το ερμηνεύσαμε - ψαλίδισε το φόρεμα της συμμαθήτριάς της που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Κλαυθμός και οδυρμός από το κοριτσάκι που δεν περίμενε να της συμβεί κάτι τέτοιο. Δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωση και παρ' όλα αυτά, μια άλλη μέρα, πήρε το ψαλίδι και της έκοψε τα μαλλιά από πίσω, εν ώρα μαθήματος... Η δασκάλα ειδοποίησε και οι γονείς αυτήν την φορά αναστατώθηκαν για τα καλά και κατέφυγαν σε παιδοψυχολόγο.Είδαν ότι δεν έφτανε η δική τους προσέγγιση. Η κόρη τους χρειαζόταν εξειδικευμένο ιατρό. Έπαψαν να την πιέζουν οριστικά, όταν έκοψε τα μακριά μαλλιά της αγορίστικα. Μάθαμε ότι αποδέχτηκαν αυτό που τους έλεγε η κόρη τους με χίλιους δυο τρόπους, όταν η θυγατέρα τους πήγε στο Γυμνάσιο. Όσο ήταν στο Δημοτικό, ήταν απόμακρη και έπαιζε μόνο με αγοράκια. Ένα ευγενικό, χαμηλών τόνων παιδί, που απελπισμένα δήλωνε την ταυτότητά της, ακόμα κι απ’ την εποχή που και η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει ακριβώς τι της συνέβαινε.Οι εκρήξεις της, ήταν μια κραυγή για να καταλάβουν δάσκαλοι και γονείς, τι ήθελε να τους πει...Να πει σε όλους μας...Άσχετα με την όποια απογοήτευση και ταραχή τους, οι γονείς της τελικά την στήριξαν σε όλη την μετέπειτα πορεία της. Πράγμα σωτήριο για την κορούλα τους...
------------------------------------------------------------------------------------
Σας έχει τύχει παιδάκι με γερασμένο πρόσωπο και λίγα μαλλιά και με ιδιαίτερη συμπεριφορά; Να γλείφει το θρανίο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και όχι καλή απόδοση στα μαθήματα; Την είχα στην τάξη μου. Έβαζα δίπλα της κάθε εβδομάδα και άλλο παιδί. Ξέρετε, τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σκληρά στους χαρακτηρισμούς, γι’ αυτό και ο δάσκαλος δεν μπορεί να είναι ανάπηρος, με χαλασμένη οδοντοστοιχία και πολύ κοντός. Παλιά περνούσαμε από μια επιτροπή που τα εξέταζε όλα αυτά, ακόμη και εαν μπορούσαμε να τραγουδήσουμε. Και αν δεν μας έκοβαν, τότε δίναμε τις γραπτές εξετάσεις.
Οι μαθητές μου λοιπόν, έβλεπα ότι δύσκολα αποδεχόντουσαν τη Νίκη, αλλά γνώριζαν ότι η κυρία Πολυάνθη λέει πως, ''Πρέπει να βοηθούμε και να μην κοροϊδεύουμε ποτέ κανέναν'' και το πάλευαν. Η μικρή είχε έναν αδερφό σωστό αγγελάκι. Η μητέρα δυστυχώς, έδειχνε φανερά την προτίμησή της στον γιο της που πληρούσε όλες τις προ'υ'ποθέσεις ενός πανέξυπνου, όμορφου και δραστήριου αγοριού... Όχι ότι δεν φρόντιζε τη Νίκη… Την έστελνε πάντα καθαρή και με ωραία φορέματα, όμως στη συγκέντρωση γονέων μου μιλούσε μόνο για τον γιο της και όχι για τη μικρή… Θα μπορούσα να πω, ότι η τάξη καλά της φέρθηκε,είχα όμως πάντα τον νου μου και οι συζητήσεις για μια ομάδα με ωραία συμπεριφορά και σεβασμό στον άλλον, επαναλαμβανόταν κατά συχνά διαστήματα. Η έγνοια μου ήταν να προλάβω ό,τι μπορούσα, ώστε να μην θιγεί η μικρούλα.Και αυτή, δεν ξεκολλούσε από δίπλα μου. Ένιωθε προστασία και ασφάλεια...Τη Νίκη τη συνάντησα μετά από 38 χρόνια. Κατά περίεργο τρόπο το πρόσωπό της ταίριαζε πια με τη σημερινή ηλικία της…Με προσεγμένο τρόπο ντυμένη, όρμησε να με αγκαλιάσει. Μιλώντας μου, εξέφρασε βαθύ θυμό για τη μητέρα της…Δεν έμεναν πια μαζί. Ποιος ξέρει… Την διάκριση που υφίστατο ίσως δεν την ξέχασε ποτέ…Και το χειρότερο, την είχε καταλάβει... Άσε που έβλεπε τον αδελφό της και σίγουρα έκανε σύγκριση με την δική του παρουσία και την δική της... Η χαρά για τα βραβεία του, γέμιζε το σπίτι πανηγύρια. Και να τα δώρα και να οι αγκαλιές. Και βέβαια, έτσι έπρεπε να γίνει. Αφού ο αδελφός της τα άξιζε, έπρεπε να εισπράξει το χειροκρότημα... Το θέμα ήταν, το πώς συμπεριφερόταν η οικογένεια και κυρίως η μάνα, στην Νίκη...Φαντάζομαι οι αγκαλιές θα ήταν μετρημένες... Και σήμερα, η καρδιά της είναι γεμάτη θυμό για την γυναίκα που την γέννησε...
-----------------------------------------------------------------------------------------
Θα κάνω εδώ μια παρένθεση, διότι θέλω να τονίσω κάτι σχετικά με το ντύσιμό μας στον χώρο εργασίας. «Κραγμένη» εμφάνιση- γιατί έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω - μόνο μία φορά συνάντησα. Ήταν άντρας. Θα τον πεις αντισυμβατικό με την αρνητική έννοια. Μεταξωτή σομόν καζάκα με βαθύ V ντεκολτέ. Φαρδιά λευκή παντελόνα. Τρία -τεράστια δαχτυλίδια στο ένα χέρι, άλλα δύο εντυπωσιακά, υπερμεγέθη,στο άλλο. Περίεργη εκφορά λόγου, ιδιάζων χαρακτήρας. Είχε αλλάξει ένα σωρό σχολεία και προτιμούσε τα ολοήμερα.Γνώριζε ότι τραβούσε τα βλέμματα, όμως για έναν χρόνο που κάθισε, η μία έξαλλη εμφάνιση, διαδεχόταν την άλλη. Βρισκόμασταν στο Δημόσιο. Δεν του έκανε ποτέ κανείς την παρατήρηση... Όμως ο δάσκαλος όπως και ο παπάς, είναι πρότυπα για όλους μας. Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα, ότι αλλιώς ντυνόμαστε για να πάμε σε χορό, αλλιώς στην εξοχή, αλλιώς στο γραφείο. Με το ντύσιμό μας δείχνουμε ότι σεβόμαστε τον χώρο εργασίας μας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, είναι λειτούργημα και γίνεσαι πρότυπο για αθώες ψυχές.
Άλλη περίπτωση αφορά κάτι τελείως διαφορετικό.Συνάδελφο με ψυχολογικά προβλήματα. Δεν έπαιρνε τάξη, κάποιες ώρες μόνο στο ολοήμερο. Ακόμα έχω στ’ αυτιά μου τις φωνάρες του, όποτε κάτι τον εκνεύριζε μέσα στο τμήμα. Νομίζω ότι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να απασχολούνται μόνο σε γραφεία για το καλό όλων. Όσες φορές έμπαινε στο ολοήμερο, έβγαινα από την τάξη μου που παρέμενα να διορθώσω τετράδια και έμπαινα στην τάξη του, προσπαθώντας να ηρεμήσω τα παιδιά που με τις φωνές, αναστατώνονταν ακόμη περισσότερο...
---------------------------------------------------------------------------------------
Είχα κάποτε μία συνάδελφο, η οποία διατείνετο, ότι είχε παρακολουθήσει σεμινάρια Ψυχολογίας... Στο γραφείο των διδασκάλων μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και ήταν πάντα ευπαρουσίαστη. Η τάξη της ήταν δίπλα στην δική μου, μας χώριζε ένας πολύ λεπτός τοίχος. Την πρώτη ώρα λοιπόν, από δίπλα οι φωνές της δασκάλας ήταν τόσο δυνατές, που μας αποσυντόνιζαν. Στην αρχή οι μαθητές μου εξεπλάγησαν. Μετά πεταγόντουσαν όποτε ακούγαμε τις τσιρίδες. Κατόπι διακόπταμε την ομιλία μας, μέχρι να πέσουν από δίπλα οι τόνοι.Κάποια παιδιά εξανίσταντο. ''Πες τες της κάτι κυρία!Σας παρακαλούμε!!Δεν μπορούμε να την ακούμε να ουρλιάζει κάθε πρωί!!!'' Πήγα , σκεπτόμενη πώς να της της μιλήσω, χωρίς να δημιουργηθεί θέμα. Χτύπησα την πόρτα, χαιρέτησα και ζήτησα την άδεια να πω δυο λόγια. Η δασκάλα με κοίταξε περίεργα, αλλά τι να έκανε;; ''Παιδιά μου'' είπα. Στεναχωριέμαι πολύ που ακούω την δασκάλα σας να φωνάζει. Είναι τόσο καλός άνθρωπος!!Σας παρακαλώ μην την στεναχωρείτε!!Σας ακούμε από δίπλα και στεναχωριέμαι κι εγώ. Κυρία Πένυ, αν θέλετε κάτι, στην διάθεσή σας. Και συγγνώμη για την δικιά μου ενόχληση. ''
Ούτε καν μου χαμογέλασε...Είπε απλά ότι πρέπει να επαναλάβει κάτι εκατό φορές για να εισακουσθεί και έφυγα. Φυσικά δεν άλλαξε τίποτα. Την άλλη ημέρα, με το που μπήκαμε, ακούσαμε αμέσως φωνές υστερικές... Το συζήτησα με την δασκάλα που η τάξη της βρισκόταν από την άλλη πλευρά.
''Τι να σου πω Πολυάνθη μου... Κι εμάς μας ταράζει με τις φωνές της. Τα παιδιά μου είναι μικρά και αγριεύονται. Αλλά αν πούμε κάτι, θα μας πει ότι είμαστε καρφιά...Σίγουρα την ακούει και ο Διευθυντής, όλη η πτέρυγα την ακούει, αλλά βλέπεις κανέναν να αντιδρά;; Και ο διευθυντής δεν μιλάει για τα λιγότερα... Έχει και την κόρη της μέσα και βάζει κι από μια μαθήτρια να την κάνει παρέα κάθε μέρα, γιατί είναι πολύ ζωηρό παιδί και τους χαλάει πάντα το παιχνίδι...''
Ένιωσα ότι προδίδαμε τις αρχές μας. Μα, καλά, κανένας γονιός δεν είχε παραπονεθεί για την όλη κατάσταση;; Φαίνεται όχι. Κι γώ δεν είχα το θάρρος να μιλήσω, μην με πούνε καρφί... Απορούσα όμως τα μάλα, πώς είχε το θράσος να μιλάει για ψυχολογία, όταν μέσα στη τάξη της, γινόταν η μάχη της Τροίας...Ευτυχώς που την επομένη χρονιά, πήγε σε άλλο σχολείο. Ίσως εκεί, κάποιος πιο σωστός να βρισκόταν και να την έβαζε στην θέση της. Τι δεν γνώριζε;; Λες σ' ένα τμήμα''Είστε το χειρότερο από όλα τα τμήματα'';;Ε, Τα παιδιά θα κάνουν το παν να σου αποδείξουν ότι είναι όντως, το χειρότερο τμήμα. Και συ θα βάλεις τις φωνές και θ' αρχίσεις τις τιμωρίες; Και τι έχεις να κερδίσεις; Φόβο. Μόνον φόβο. Τα παιδιά θα σε φοβούνται, αλλά δεν θα σε αγαπήσουν ποτέ. Είχα κι άλλο παράδειγμα από μία δασκάλα των ειδικών μαθημάτων. Από νέα μέχρι σήμερα που είναι κάποιας ηλικίας, δίδασκε με τον γλωσσικό βούρδουλα. Οξύθυμη, ευερέθιστη ακόμα και σε συναδέλφους, ισοπέδωνε το τμήμα με τις φοβέρες της, ώστε να υπάρχει ησυχία και να μην την ενοχλήσει κανείς. Τι αποκόμισε;; Να την φοβούνται... Φόβο και όχι αγάπη...
Σε άλλη περίπτωση ο δάσκαλος ειδικού μαθήματος, δεν μπορούσε να επιβάλει επ' ουδενί την τάξη. Όσες ώρες έκανα μάθημα στην τάξη μου κι εγώ και η εξαίρετη Καθηγήτρια των Αγγλικών, τα παιδιά στεκόντουσαν μια χαρά. Έμπαινε ο Τάσος κι άρχιζε το νταβαντούρι. Είχαν δει τα παιδιά ότι δεν μπορούσε να βάλει όρια και το εκμεταλλεύτηκαν. Η φασαρία έφτανε στ' αυτιά μου μέσα στο γραφείο που καθόμουν. Το αποτέλεσμα;; Ενώ είχα μπει και τους έκανα παρατήρηση, μόλις έφευγα, έκαναν τα ίδια. ''Κυρία σε σας δεν είμαστε ήσυχοι; Μην μας μαλώνετε!!'' Τι να πεις; Δίκιο είχαν.Το θέμα ήταν εξ ολοκλήρου πρόβλημα του συναδέλφου. Και τότε είδα ότι έκανε μάθημα με πέντε παιδιά και τα άλλα τα άφηνε να αλωνίζουν. Έτσι αποφάσισα να παρέμβω δραστικά. Πήρα τα τετράδιά μου, μπήκα στην τάξη και είπα γλυκά: ''Καλέ μου κύριε Τάσο, σας πειράζει να διορθώσω εδώ;Μου αρέσει το μάθημά σας. Κι εσείς χρυσά μου παιδιά κάντε ησυχία, διότι θέλω να συγκεντρωθώ...'' Την απόφασή μου την δέχθηκε με ενθουσιασμό ο κύριος Τάσος κι εγώ για όλη την χρονιά έτρωγα το κενό μου στην ώρα του. Τουλάχιστον τωρα, έκανε μάθημα με όλους τους μαθητές...
Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο δάσκαλος πρέπει να είναι πάντα εν γρηγόρσει, να αντιλαμβάνεται, να προλαμβάνει καταστάσεις και να βρίσκει λύσεις σε δύσκολα προβλήματα.Να νιώθει όλα τα παιδιά του σχολείου, παιδιά του και να βοηθά όπου μπορεί, έστω και εάν δεν ακούσει ευχαριστώ. Το ευχαριστώ θα του το πουν οι μαθητές του και η συνείδησή του. Και να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια, για να νιώθουν ασφαλή.Μπορεί να προσπαθήσουν να τα σπάσουν. Εάν το καταφέρουν, έχασες τον σεβασμό τους για πάντα. Εάν όμως ο δάσκαλος δείξει ότι τα όρια δεν μπορούν να καταπατηθούν, τα παδιά θα το σεβαστούν εις διπλούν και θα ανθίσει μία θαυμάσια σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητού, που θα χαρίσει υπέροχα αμφίδρομα συναισθήματα στις καρδιές τους.
ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ [ΜΕΡΟΣ 2ο]
Δυο φορές στην καριέρα μου αντιμετώπισα περίπτωση παιδιού που έκλεβε ή έκλεψε. Την μία, την έχω αναφέρει...Η άλλη ήταν με τον Μπίλι..Καλό παιδάκι, με τις εντάσεις του, με τα πάνω του και τα κάτω του, δύσκολο λιγάκι στις παρές του. Δεν μου είχε όμως δείξει κάτι για να υποψιαστώ. Μια μέρα λοιπόν, ένα παιδάκι της Β΄ είπε ότι ο Μπίλι του πήρε το τάμπλετ του, στο ολοήμερο. Ήταν πολύ ακριβό και φοβόταν τι θα έλεγε σπίτι του.Η μητέρα του παιδιού, την άλλη ημέρα ήρθε και το κατήγγειλε στην δασκάλα και στον διευθυντή του σχολείου. Ο Μπίλι τα αρνήθηκε όλα. Στο διάλειμμα, του είπα κρυφά να μείνει στην τάξη και τον ρώτησα. Δεν το αρνήθηκε. Μου είπε ότι θα το επέστρεφε, αλλά ήταν τόσο ωραίο και ήθελε να παίξει κι αυτός λίγο. Του θύμισα τις συζητήσεις μας για την κλεψιά, του θύμισα όσα λέγαμε για την σωστή συμπεριφορά και του είπα ότι λάθη όλοι κάνουμε, αρκεί να μετανιώνουμε και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Μου υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα ξανάκανε κάτι τέτοιο και με παρακάλεσε να το κρατήσω μυστικό από τους συμμαθητές του. Ειδοποίησα τότε την μητέρα του να φέρει το τάμπλετ που είχε πάρει ο γιος της και που το είχε αφήσει στο δωμάτιό του. Η μητέρα του τα έχασε... Καταντράπηκε η γυναίκα...Το βρήκε και το έφερε. Να, που πρέπει να ελέγχουμε τις τσάντες των παιδιών μας για να βλέπουμε τι φέρνουν από το σχολείο ή από τη βόλτα τους. Να μην το αμελούμε.Την παρακάλεσα, όταν θα γύριζε ο Μπίλι σπίτι, να μην τον δείρουν, να του κάνουν όμως μια μεγάλη συζήτηση για όσα έγιναν...Μου το υποσχέθηκε. Πήρα το τάμπλετ και το επέστρεψα στη μητέρα του μικρού, λέγοντάς της ότι απαγορεύονται τάμπλετ στο σχολείο.
«Φοβήθηκα μην το χάσει, γιατί κάνει 250 ευρώ», μου είπε.
«Τόσο το χειρότερο», της απάντησα.«Έχετε σκεφτεί καλή μου κυρία, ότι υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ούτε ένα παιχνίδι και αυτό το τάμπλετ αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση στην αντοχή του στερημένου από παιχνίδια παιδιού; Σας παρακαλώ πολύ, κρατήστε το στο σπίτι, άστε που νομίζω ότι το παιδάκι σας, είναι πολύ μικρό για να έχει τάμπλετ».
Μίλησα πολύ με τον Μπίλι. Του εξήγησα ότι κάτι που δεν έχουμε και το θέλουμε, δεν μπορούμε να το αρπάζουμε για να το αποκτήσουμε. Είπα, είπα, είπα… Και τι δεν είπα… Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου όταν μια μέρα γύρισα να πάρω το δεκάρικο από το πορτοφόλι μου και δεν το βρήκα μέσα. Ήταν ώρα γυμναστικής και κάτι είχε ανέβει ο Μπίλι να πάρει. Τον είδα καθώς κατέβαινα τη σκάλα για το γραφείο των δασκάλων, όταν αντιλήφθηκα πως δεν είχα το πορτοφόλι μου. Γύρισα και βρήκα τον Μπίλι ακόμη μέσα… Το δεκάρικο έλειπε. Κάθισα στην έδρα και του είπα με υπερβολικά ήρεμη φωνή:
«Έχουμε πει πως, αν δεν έχουμε κάτι, δεν το κλέβουμε. Ίσως το δεκάρικο που έχασα, να ήταν το μοναδικό που είχα να περάσω σήμερα. Μπίλι,θα πω μόνο ότι είμαι φοβερά στεναχωρημένη… Αν κάποιος ήθελε αυτά τα ευρώ, θα μπορούσε να μου τα ζητήσει. Και αν το θεωρούσα σωστό, ίσως να τα έδινα. Κρίμα. Δεν έγινε έτσι. Και τώρα έχω μεγάλη στεναχώρια».
Ο Μπίλι δεν κατέβηκε για γυμναστική. Κάθισε κατακόκκινος όλη την ώρα στο θρανίο του, με το κεφάλι σκυμμένο. Εγώ ξεκίνησα να διορθώνω τετράδια. Τα δέκα ευρώ όμως δεν επιστράφηκαν. Έκτοτε δεν υπήρξε τέτοιο παρόμοιο περιστατικό με το συγκεκριμένο παιδί…Ίσως το ότι δεν τον μαρτύρησα και το ότι δεν τον τιμώρησα, άγγιξαν κάποια ευαίσθητη χορδή της καρδιάς του.Και από εκείνη την ημέρα, κύλησαν όλα ομαλά.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ήμουν νέα δασκάλα, όταν στην τάξη μου είχα ένα συνεσταλμένο κοριτσάκι που δεν ερχόταν ποτέ στην ώρα του. Το σχολικό λεωφορείο, συνήθως δεν την έβρισκε στην στάση και όποτε την έβρισκε, συνοδευόταν από μία έντονα αγουροξυπνημένη μητέρα ή περίμενε μόνο του.
Από τη μαμά δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη. Ο πατέρας μού εξήγησε τι συνέβαινε. Και αυτός και η γυναίκα του είχαν συλληφθεί επί χούντας και είχαν βασανιστεί. Αυτός κατάφερε να το ξεπεράσει. Η γυναίκα του όχι. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν πολλά προβλήματα και τελικά να χωρίσουν. Η κόρη τους έμεινε με τη μητέρα, η οποία το βράδυ έπαιρνε φάρμακα για να κοιμηθεί και να γλυτώσει από τους εφιάλτες που την κατέτρεχαν ακόμη... Έτσι, το πρωί δυσκολευόταν να σηκωθεί. Αν ξυπνούσε νωρίς, το παιδί προλάβαινε το σχολικό λεωφορείο, αν όχι ερχόταν αργότερα με ταξί.
Τι να πεις σ’ αυτή την περίπτωση; Ευτυχώς που το κοριτσάκι μέσα στην τάξη αποξεχνιόταν, απ' ό,τι βασάνιζε το μυαλουδάκι της. Την είχα πάντα από κοντά. Τους τελευταίους όμως μήνες - απ΄ ό,τι μου εκμυστηρεύτηκε - η μητέρα κοιμόταν πολλές ώρες και κατά την διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα η Πάττυ να παλεύει μόνη της. Ακόμα και στην σίτισή της είχε επίπτωση η υγεία της μαμάς της... Ευχαριστώ τον Θεό και την πείρα που είχα, ώστε να εντοπίσω πολύ ενωρίς ότι κάτι άλλο επί πλέον συνέβαινε...Η μητέρα - όταν τηλεφώνησα - μού είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει να με δει...Οπότε κάλεσα τον πατέρα. Ο άνθρωπος είχε καταλάβει από τα λεγόμενα της κορούλας του ότι χειροτέρεψαν τα πράγματα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το παιδί του υπήρχε περίπτωση να το αναλάβει η Πρόνοια, εφ' όσον η μητέρα δεν επαρκούσε πια...Θα πήγαινε λοιπόν στο σπίτι και θα προσπαθούσε να κάμει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της μικρούλας. Και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Η μητέρα κατάλαβε την ανημπόρια της και δέχθηκε να βοηθηθεί. Με ενημέρωσε ο μπαμπάς, ότι πλέον μετακόμισε μαζί τους και βοηθούσε στα μαθήματα και σε όλη την εύρυθμη λειτουργία του σπιτιού... Ήταν ευχής έργο που η μητέρα αντιλήφθηκε το τι της συνέβαινε και δέχθηκε την βοήθεια από τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα. Αυτό φάνηκε και στην όλη συμπεριφορά της μαθήτριάς μου. Πλέον ένιωθε μια ασφάλεια, πράγμα απαραίτητο για την σωστή ανατροφή κάθε παιδιού. Και όντας από την φύση της αισιόδοξο και καλόγνωμο πλασματάκι, η Πάττυ ισορρόπησε γρήγορα και με χαρά την είδα να συμμετέχει σε όλα τα παιχνίδια κατά τα διαλείμματα.Η τάξη μας ήταν πολύ δεμένη και με την όμορφη ατμόσφαιρα που είχαμε δημιουργήσει μέσα στην σχολική αίθουσα, η μικρή μου μαθήτρια έφευγε χαρούμενη από το σχολείο, επιστρέφοντας σπίτι της όπου την περίμενε πλέον ο καταπληκτικός της πατέρας, ο οποίος τα είχε διευθετήσει όλα στην εντέλεια. Μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν τόσο υπέροχους και αλτρου'ι'στές πατεράδες και όσω το δυνατόν λιγότερα προβλήματα στο σπιτικό τους...Η παρουσία της μάνας είναι καταλυτική και στην παρούσα περίπτωση, η βασανισμένη μητέρα, μπόρεσε να δει μέσα από την ομίχλη που την σκίαζε, το καλό του παιδιού της και δέχθηκε να συνεργαστεί. Και με την συνεχή ιατρική πλέον παρακολούθηση και επίβλεψη του πατέρα, σίγουρα θα καλυτέρευε κάποια στιγμή η κατάστασή της...Πονεμένες ιστορίες...Ο Θεός να προστατεύει το κάθε σπιτικό...
-------------------------------------------------------------------------------
Ενθυμούμαι μία οικογένεια από την Μολδαβλαχία.Μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένεια της μητέρας, την οποία είχε εμφυσήσει και στα παιδιά της. Είχα τον μεγαλύτερο γιο της μαθητή, που γνώριζε αρκετά ελληνικά.Να μιλάει, όχι να γράφει. Μάλιστα σε ένα Φιλολογικό Μεσημέρι μας, μάς άφησε όλους κατάπληκτους, διότι είπε απ' έξω θαυμάσια το ποίημά του που ήταν αρκετά μεγάλο, με ωραιότατη άρθρωση και πλαστικότητα. Είχε ρουφήξει σαν σφουγγάρι, όλα όσα του τόνιζα... Αυτό το παιδί ήθελε να πάει μπροστά και το πάλευε με μεγάλη αγωνιστικότητα, πάρα πολύ συγκινητική. Όταν μάλιστα ανάφερα την γρήγορη εξέλιξή του, το χειροκρότημα που ακολούθησε την απαγγελία του, ήταν πολύ θερμό και πολλά ''ΜΠΡΑΒΟ!!!!'' ακούστηκαν.Η χαρά δε του παιδιού, δεν περιγράφεται!!
Ο μικρούλης αδελφός του, γνώριζε ελάχιστα την γλώσσα μας κι όταν μια μέρα τον είδα μοναχούλη του, ακουμπισμένον στον τοίχο της αυλής, φτερούγισε η καρδιά μου. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Περίμενε να δει τον αδελφό του στο διάλειμμα και να νιώσει μια προστασία. Ευγενικό παιδάκι. Τον είχα ονομάσει ''Ο μικρός μου πρίγκηπας'' και τον έψαχνα πάντα στον προαύλιο χώρο, να του πω δυο κουβέντες ενθαρρυντικές. Η τύχη τα έφερε και μετά από λίγα χρόνια, στις μεγάλες τάξεις τον είχα κι αυτόν μαθητή. Ήταν όντως πρίγκιπες στην αντροφή και τα δύο αγόρια. Η χαρά του ήταν μεγάλη που θα είχε την δασκάλα του αδελφού του και θα κάναμε μαζί θεατρικό! Σε μιά του έκθεση μού έγραψε για το πόσο φοβισμένος ένιωθε σαν πρωτοήρθε στο σχολείο, κυρίως στο διάλειμμα, επειδή δεν τον έπαιζαν τα παιδιά, εφ' όσον δεν μιλούσε σχεδόν την γλώσσα μας και από την φύση του ήταν πολύ ντροπαλός για να τρέξει να πιάσει φιλίες. Στην τάξη μέσα η καλή του δασκάλα της Α' και Β΄ τον πρόσεχε ιδιαίτερα, αλλά μέχρι να μιλήσει σωστά, ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια. Μάλιστα, επειδή ήταν πρωτάκι και σχολούσε ενωρίτερα, ενώ εμείς μιας και ήμαστε σε μεγαλύτερη τάξη σχολούσαμε αργότερα, του επέτρεψα να έρχεται στην τάξη μας μέχρι να σχολάσουμε αντί να φεύγει μόνος του... Καθόταν στο θρανίο του αδελφού του και άστραφτε το προσωπάκι του από χαρά και αγαλλίαση!!! Στην έκθεσή του λοιπόν, τα ανάφερε όλα αυτά και είδα ότι τότε καλώς είχα πράξει. Έτσι κι αλλιώς, αυτό πρέσβευε η καρδιά μου... Εκείνη την δύσκολη εποχή , η τότε δασκάλα του, ο αδελφός του κι εγώ, είχαμε γίνει το προστατευτικό πλέγμα που απάλυνε τις δύσκολες στιγμές του Σέργιου, ώσπου τώρα πια στην Ε' τάξη, είχε ενσωματωθεί πλήρως στο τμήμα του. Στον γραπτό λόγο είχε κάποια προβληματάκια, αλλά το προσπαθούσε πολύ.
Συναισθηματικά είχε απελευθερωθεί, γιατί στο τμήμα μας δεν κάναμε μόνον μάθημα όπως έχω ξαναπεί πολλάκις, αλλά συζητούσαμε πάρα πολύ για την ζωή, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για το καλό, το κακό και για την δικαιοσύνη. Οχι ότι στα διαλείμματα δεν θα υπήρχαν κάποιες προστριβές - κυρίως επειδή δεν ήταν άσσος στο ποδόσφαιρο - αλλά το κλίμα που είχαμε αναπτύξει στην τάξη, αποθάρρυνε τυχόν επίδοξους ταραχοποιούς να στοχοποιήσουν τον ήρεμο και ευγενικό Σέργιο, καθώς και κάποια άλλα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια που του έμοιαζαν. Αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση, διότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που στα διαλείμματα γίνονται σωστές συρράξεις... Ο Σέργιος και ο αδελφός του, συνέχισαν κανονικά στο Γυμνάσιο, έχοντας πάντα δίπλα τους μια σωστή οικογένεια να τα αγκαλιάζει, να τα καθοδηγεί και να τα προστατεύει. Αυτό δηλαδή που πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά...
Όλα αυτά τα γεγονότα που ανέφερα μέσα στα 35 χρόνια διδασκαλίας, έχουν τη δική τους βαρύτητα και οντότητα, που είναι σημαντικότατες.Μας απασχόλησαν κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις συμπεριφοράς μαθητών και εκπαιδευτικών, που δύσκολα συζητιούνται. Όσο και αν δεν είναι συχνές, υπάρχουν όμως και εύχομαι όσα έγραψα να βοηθήσουν κάποιον συνάδελφο που πιθανόν να αντιμετωπίζει κάτι παρόμοιο. Μα πιστεύω ότι θα βοηθήσουν και γονείς, αλλά και παιδιά, ξεκαθαρίζοντας κάποια σοβαρά ζητήματα...Αυτές οι δύσκολες περιπτώσεις, κάνουν το λειτούργημά μας ακόμα πιο ξεχωριστό. Και γνωρίζοντας πόσο καταλυτική είναι η παρουσία μας στην ζωή του μαθητή μας, πρέπει να το θεωρούμε ευλογημένο.
Όσο δύσκολη κι αν είναι μιά περίπτωση, όσο δυσθεώρατη κι αν φαίνεται, μπορεί να αντιμετωπισθεί με την κατάλληλη υποστήριξη του ειδικού, την ουσιαστική συζήτηση με τον γονέα, την απέραντη υπομονή μας και την προσφορά ατέλειωτης αγάπης εκ μέρους μας προς τον μαθητή και την μαθήτριά μας. Η ουσία είναι να είμαστε συνειδητοποιημένοι δάσκαλοι και δασκάλες, άξιοι και άξιες του ιερού λειτουργήματος που υπηρετούμε.
Να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι το να διδάσκεις, είναι μιά τεράστια αγκαλιά, που χωράει όλα τα παιδιά με όσες ιδιαιτερότητες και αν έχουν. Προσφέρει παιδεία, μόρφωση, χαρά και ζητάει από τον καθένα μας όλο του το μπρίο, την υπομονή, το χαμόγελο, την στοργή και ένα μυαλό ανοιχτό που να παρασύρει τα παιδιά στην δημιουργία, στην αγάπη και στην ενσυναίσθηση. Με αυτές τις προ'υ'ποθέσεις μπορείς σεμνά να καυχηθείς:''Είμαι ένας συνειδητοποιημένος δάσκαλος. Σίγουρα θα έχω κάνει ως άνθρωπος, κάποια λάθη,αλλά το λέω εντίμως, ότι δεν έπαψα να προσπαθώ και να αγωνίζομαι ποτέ!''
