ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ

Γλυκά ο δροσοζέφυρος τα μάτια μας φυλάει

και πεταρίζει ριγηλός τριγύρω στο κορμί μας.

Τ΄αστρί τ' ασημομέτωπο που σε γλυκολευκαίνει,

κεντά ιστό μπριλάντινο επάνω στα ουράνια,

απ' όπου τραμπαλίζονται αστέρινα διαμάντια.

Και των κυμάτων οι αφροί λευκοί λαμποκοπούνε.

Σηκώνονται πανύψηλοι και πνίγουν τις ακτές μας,

με μιά παλίρροια φωτεινής ομίχλης που ανεβαίνει

και κατεβαίνει ρυθμικά σαν να χορεύει μπάλο.

 

Απ' το καράβι το νησί την μιά φανερωνόταν,

την άλληνε χανότανε στο γελαστό γαλάζιο

του ουρανού, αναθάλλοντας σαν ποιητή την σκέψη,

σαν τ' όνειρο που ξύπνησε, σαν όραμα που σβήνει.

Μας ράντιζαν της θάλασσας οι δροσερές ψεκάδες

και πάνω στο κατάστρωμα ο ρεμβασμός χορεύει.

Μες στης βραδιάς την όμορφη, χαρούμενη αρμονία,

τα χρυσωμένα χρώματα των άστρων τρεμουλιάζουν.

Την φωτοβόλα ομορφιά των κάμπων συλλογιέμαι 

και λαχταρίζει η καρδιά για να βρεθεί στο σπίτι.

Κι όσο να φτάσω μάταια παρατηρώ το σύμπαν.

Το αγκαλιάζω με στοργή μα δεν το πολυνιώθω

και καταλήγει η ψυχή ολόκληρη την φύση

να την σμικρύνει μοναχά σε δυό-τρία σημεία.

Την γέννηση, τον θάνατο, τα νιάτα τα γλαρά μας.

Ο χρόνος είναι θάλασσα που γύρω ξεχειλίζει,

απ’του ανθρώπου τ' άγνωρα και μυστικά ερείπια...

Η αστρική μου η ψυχή δειλά καταλαβαίνει

τις άγιες σκέψεις μοναχά που δεν λαλούν τα χείλη,

αλλά είναι λόγια ιερά που η καρδιά προστάζει.

 

Γυρίζω πίσω στο νησί μιά καρποφόρα μέρα,

γεμάτη ανθούς και μυρωδιές, τραγούδια και ελπίδες.

Συγχώρεση ετήσια απ' τον Θεό μας είναι,

η λαμπροφόρα άνοιξη, π' όλα τα ανασταίνει...

Γι' αυτό κι εγώ εδιάλεξα οπίσω να γυρίσω,

μιάν τέτοια άγια εποχή, αγγελικά πλασμένη.

Η ομορφιά της πάντοτε υπόσχεση σου δίνει,

πως θά ΄ναι όλα καλύτερα, αγνά κι ευλογημένα.

Τα πάντα γύρω ανθίζουνε και σου σκορπούν ελπίδα.

Με σκέψεις μελισσόβουες το πέρα ατενίζω

και να που ήρθε η στιγμή, χαρά να με αγγίξει!

 

Μπροστά μου αχνοφαίνεται το λατρευτό νησί μου.

Αφήνω πίσω στοχασμούς, ρωτήματα και έγνοιες.

Της νύχτας οι πυκνές σκιές αρχίζουν να ραγίζουν.

Ροδόχρωμα απλώνεται σιγά-σιγά τριγύρω.

Η θάλασσα ημέρωσε, τον ήλιο ν'ανταμώσει.

Τραβάει τις κουρτίνες του το σφριγηλό φεγγάρι

και κόρες χρυσοφόρετες στο βάθος ξεπροβάλλουν.

Τις σκέψεις κλείνω σε κουτί μαλαμοτοκλειδωμένο.

Το μόνο τώρα π' αγροικώ;; Να δέσει το καράβι,

να κατεβώ προσκυνητής στο χώμα τ' αγιασμένο

και να χαθώ στις αγκαλιές του λατρευτού νησιού μου.

Νόστιμον ήμαρ Όμηρε!!! Κεφαλονιά το τέρμα!!...

-----------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

 

Όνειρο που ξαναζώ ιδίως κάθε καλοκαίρι... Ίσως κάποια στιγμή... Ίσως...