Αγαπημένη μου αδερφή... Σε υποδέχτηκα με χαρά μεγάλη όταν ήμουν πέντε χρονών... Μία φωτογραφία μας, δείχνει εσένα , ένα όμορφο μωρό να κάθεται σε μια καρέκλα και εμένα με πλεξίδες ακουμπισμένη στην πλάτη του καθίσματος, να σε κοιτάω με απέραντη τρυφεράδα...Τώρα σε κοιτάω στο κρεβάτι του νοσοκομείου... Μετά 64 χρόνια... Νέα γυναίκα στον βραχνά του πόνου... Πού πας Αντζέλα μου; Και πού με αφήνεις;; Πώς να ξεχάσω το βλέμμα της αγωνίας στα γαλανά σου μάτια;; ''Να φύγουμε... Να φύγουμε... Να γυρίσω σπίτι...'' Τι να σου απαντήσω αδελφή μου; Ήρθαμε αργά είπαν οι γιατροί... Αν είχαμε πάει πριν 5 μέρες, θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά... Μα δεν ήθελες... Πίστευες πως θα ξεπεράσεις πάλι το πονηρό τέρας... Μόνο που η εξέλιξη ήταν διαφορετική... Απίστευτη... Το κακό προήλθε από κάτι απλό που στον δικό σου ταλαιπωρημένο οργανισμό, έγινε Αρμαγεδών...Μπέρδεψες τους πόνους... Και το σφυρί του πόνου συνέτριψε τις καρδιές μας...
Πού πας αδερφή μου; Πού με αφήνεις;;;Κόπηκα στην μέση... Ήσουν το ταίρι μου και έμεινα μισή... Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που δεν χρειαζόταν να εξηγήσω πολλά πράγματα, γιατί ό,τι έχω ζήσει εγώ, τα έχεις ζήσει κι εσύ... Μόνον εσύ ξέρεις πόσο μαγικά μας έφτιαχνε ο μπαμπάς μας την Πρωτοχρονιά... Ένα παραμύθι, που τώρα θα το ξαναζώ μόνη μου...Θυμάσαι τον ΆΗ- Βασίλη; Το τανγκό των γονιών μας για την υποδοχή του νέου χρόνου;Τα δώρα πάνω στο κρεβάτι μας; Την χαρά της προσμονής, τα ψώνια της χαράς, τα γλυκά της αγάπης; Πώς θ' αντέξω μόνη μου;Ήσουν κομμάτι από το είναι μου, μέρος της ψυχής μου...Μου έφυγες την πιο ωραία μέρα του χρόνου, γιατί για μας το αποκορύφωμα ήταν την Πρωτοχρονιά... Είχαμε πλέξει με μαγεία και χρυσοκλωστές αυτήν την μέρα... Γιατί μου φεύγεις λοιπόν τώρα;;;
Πώς θα είναι από δω κι εμπρός οι Πρωτοχρονιές;;;Το καημένο το παιδί σου...Όλα μέσα στο σπίτι σου, φωνάζουν ''Αντζέλα!!'' Το γιορτινό τραπέζι στολισμένο με όλα τα καλούδια, όπως εσύ ήξερες πάντα να στολίζεις, σε περιμένει να μοιράσεις τα γλυκά και να φέρεις το μοσχοβολητό σου ψητό...Σαν κάρτα χριστουγεννιάτικη... Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο σου, άδικα θα περιμένει να του ανάψεις τις φωτεινές γιρλάντες... Πώς θα μπει κανείς στο σπιτικό σου, όπου όλα φωνάζουν ΑΝΤΖΕΛΑ;;;Σε ξαναρωτώ... Πού πήγες και κρύφτηκες αδελφή;;; Δεν μπορώ να αντέξω τον πόνο της κατακαημένης μας μάνας... Σπαραγμός... Αρχαία τραγωδία... ''Να ζω εγώ 90 χρονών και το παιδάκι μου όχι;;;Εμένα πάρε με Θεέ μου... Μ' ακούς;;; Εμένα κι όχι τον άγγελό μου!!! Μην διανοηθείτε να ξεστολίσετε το σπίτι... Η Αντζέλα είναι εδώ! Θα μείνει στολισμένο γιορτινά, όπως το άφησε η κορούλα μου... Και μη φορέστε μαύρα... Μαύρα;;; Φουστάνι με κόκκινα λουλουδάκια που μου είχε αγοράσει θα φορέσω... Παιδάκι μου , άγγελέ μου, δεν πέθανες!! Δεν μπορώ να λέω αυτήν την λέξη... Άγγελέ μου, είσαι εδώ!! Ο, χού! Πώς θα μπω στο σπίτι μέσα;; Γιατί Θεέ μου;Γιατί;;;Λίγα έχει τραβήξει το σπλάχνο μου;;;Λυπήσου το παιδάκι της... Μου έρχεται να τρελαθώ....'' Καημένη, ταλαιπωρημένη, ηρω'ί'δα μάνα Αλίκη... Κάνε κουράγιο για το εγγόνι σου... Το δίκιο σου ατέλειωτο... Έλαβες την μεγαλύτερη πίκρα που μπορεί να λάβει γονιός...Μια καρδιά λαβωμένη, σπαραγμένη, καταχτυπημένη, ματωμένη...
Πώς θα είναι από δω κι εμπρός οι Πρωτοχρονιές;;;Το καημένο το παιδί σου...Όλα μέσα στο σπίτι σου, φωνάζουν ''Αντζέλα!!'' Το γιορτινό τραπέζι στολισμένο με όλα τα καλούδια, όπως εσύ ήξερες πάντα να στολίζεις, σε περιμένει να μοιράσεις τα γλυκά και να φέρεις το μοσχοβολητό σου ψητό...Σαν κάρτα χριστουγεννιάτικη... Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο σου, άδικα θα περιμένει να του ανάψεις τις φωτεινές γιρλάντες... Πώς θα μπει κανείς στο σπιτικό σου, όπου όλα φωνάζουν ΑΝΤΖΕΛΑ;;;Σε ξαναρωτώ... Πού πήγες και κρύφτηκες αδελφή;;; Δεν μπορώ να αντέξω τον πόνο της κατακαημένης μας μάνας... Σπαραγμός... Αρχαία τραγωδία... ''Να ζω εγώ 90 χρονών και το παιδάκι μου όχι;;;Εμένα πάρε με Θεέ μου... Μ' ακούς;;; Εμένα κι όχι τον άγγελό μου!!! Μην διανοηθείτε να ξεστολίσετε το σπίτι... Η Αντζέλα είναι εδώ! Θα μείνει στολισμένο γιορτινά, όπως το άφησε η κορούλα μου... Και μη φορέστε μαύρα... Μαύρα;;; Φουστάνι με κόκκινα λουλουδάκια που μου είχε αγοράσει θα φορέσω... Παιδάκι μου , άγγελέ μου, δεν πέθανες!! Δεν μπορώ να λέω αυτήν την λέξη... Άγγελέ μου, είσαι εδώ!! Ο, χού! Πώς θα μπω στο σπίτι μέσα;; Γιατί Θεέ μου;Γιατί;;;Λίγα έχει τραβήξει το σπλάχνο μου;;;Λυπήσου το παιδάκι της... Μου έρχεται να τρελαθώ....'' Καημένη, ταλαιπωρημένη, ηρω'ί'δα μάνα Αλίκη... Κάνε κουράγιο για το εγγόνι σου... Το δίκιο σου ατέλειωτο... Έλαβες την μεγαλύτερη πίκρα που μπορεί να λάβει γονιός...Μια καρδιά λαβωμένη, σπαραγμένη, καταχτυπημένη, ματωμένη...
Πού πέταξες καρδούλα μου, πού πήγες, πού μ' αφήνεις...Ποιος από το χέρι πια θα με κρατά;Ποιος θα καταλαβαίνει τι θα πω προτού το στόμα μου καν ανοίξω;;Αδερφή μου, είμαι πια μισή... Ξέρω, ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα θα τα ημερέψει εν καιρώ... Και θα απαλύνει ο πόνος και θα ξαναγελάσουμε, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσουμε...Όπως δεν ξεχάσαμε τον μπαμπά... Ομορφιά μου... Πολυδιαβασμένη μου, πανέξυπνη αδελφούλα... Άριστη νηπιαγωγέ...Αμίμητη μάνα... Ξεχωριστέ άνθρωπε... Μεγάλη φιλόζωη... Τρυφερή φιλάνθρωπε...Ταλαντούχα ύπαρξη...Ασίγαστο πνεύμα, επαναστατικό...Πού πας και μ' αφήνεις αδελφή;;;Γύρω μας θα σταθούνε οι δικοί μας, αλλά εγώ θέλω εσένα... Πώς έγινε και μας έφυγες μέσα από τα χέρια, χωρίς να το καταλάβουμε;;; Πώς γλίστρησες στην απέναντι όχθη αδελφούλα;;; Είχες ακόμα τόσα να χαρείς... Όλα έμειναν μισοτελειωμένα... Ούτε το βιβλίο που διάβαζες δεν πρόλαβες...Θα κοιτώ τα πιάτα που ζωγράφιζες με τον ιδιαίτερο τρόπο που είχες βρει, τις κάρτες με τις ξεχωριστές σου αφιερώσεις, τις κοινές φωτογραφίες μας... Και ο λυγμός θα μου κόβει την μιλιά...
Αντζελάκι μου, δεν το πιστεύω ότι μας έφυγες... Ποιος θα με παίρνει κάθε πρωί τηλέφωνο για ''Καλημέρα'';;Πού να ψάξω να σε βρω; Πώς θα σου πω ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ; Πόσο πόνεσες αδελφούλα μου... Μου πονάει η καρδιά που σου γράφω τούτο το γράμμα... Είναι δυνατόν να μην ξαναδώ εσένα την αγωνίστρια της ζωής,Κεφαλονίτισσα; Εσένα, το άλλο μου μισό;;; Πού πήγες Αντζελάκι μου;;;Βαφτισμένη Αντζέλα, όχι Αγγελική... Δεν πρόλαβες να δεις το δικό μου χριστουγεννιάτικο δέντρο... Άσε που θα σε περιμένει και η σκυλίτσα του γιού σου... Η αγαπημένη σου Ρόξυ, η ''Μπέμπα σου'' που σε λάτρευε...Πώς θα σε αποχαιρετίσω αύριο;; Δεν το διανοούμε... Σε αποχαιρέτησα στο νοσοκομείο... Αύριο θα κρατηθώ... Το κλάμα θα ξεσπάσει μέσα μου... Ίσως μου ξεφύγει και κυλήσει κάποιο άτακτο δάκρυ... Πρέπει να κάνω ξερικά κουράγιο για την μαμά και τον γιο σου... Το παλληκάρι σου που λάτρευες... Μην νομίζεις... Δεν νιώθω και τόσο δυνατή... Τα βαφτίσια σου, οι σπουδές σου που έμενες σπίτι μου, ο γάμος σου, οι γιορτές σου στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ, το σωφάρισμά σου,το βάσανό σου, όλα έρχονται μπροστά μου και μου φέρνουν έναν κόμπο στον λαιμό... ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ;;; ΓΙΑΤΙ;;;;
ΚΑΛΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ Αδερφούλα μου... Πονάω πολύ... Θα σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, αν και πολύ θα ήθελα να γερνούσαμε μαζί... Καληνύχτα Αντζέλα μου... Καληνύχτα αδελφούλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου