Δεν σου θυμώνω μάτια μου, που πήγες για τα ξένα... Δεν θα μπορέσω να βρεθώ, ξανά κοντά σε σένα...Κλειστό το παραθύρι σου, σγουρέ βασιλικέ μου και με πικρό αναφιλ34[π΄2ητό, μιά καληνύχτα πες μου...
Πού να σε βρω αδελφή μου... Πάει, πέταξες, έφυγες οριστικά... Συμπατριώτες μας σε αποχαιρέτησαν...Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής έκλεισε οριστικά... Δεν μπορώ να σχηματίσω τον αριθμό του τηλεφώνου σου... Μια μαχαιριά με κόβει... Δεν θα είσαι εσύ πια στην άλλη άκρη της γραμμής... Μου έρχεται παράξενα... Κάθε πρωί μου τηλεφωνούσες για ''καλημέρα''... Κάθε βράδυ σου ευχόμουν ''καλό ξημέρωμα''... Και στην διάρκεια της ημέρας ένα σωρό τηλέφωνήματα... Για να μοιραστούμε τον πόνο σου... Για να κουβεντιάσουμε έτσι, απλά...
Όλα σε θυμίζουν... Η διαφήμιση με τον σκυλάκο στην τηλεόραση... ''Είδες τι όμορφη διαφήμιση αυτή με την κοπέλα που βρήκε το σκυλάκι και μετά το επέστρεψε στο αφεντικό του; Δεν είναι συγκινητική;'' ''Και η άλλη που πήραν από δύο αδέσποτα το ένα, μα αυτό δεν ξέχασε τον φίλο του κι έτσι πήραν και το άλλο; Δεν είναι καταπληκτικές;'' Όλα σε θυμίζουν... Μόλις δω κάτι στην τηλεόραση, θαρρώ πως ακούω την φωνή σου... Ή θέλω να σε πάρω τηλέφωνο να σχολιάσουμε κάτι που βλέπω... Όταν είχες τα κέφια σου γελούσες...'' Άνοιξε να δεις τι κάνει μία στο Σόπιν Σταρ!! Να, δείχνει το μαγαζί στο Μαρούσι που σου λέω πως έχει καλά και φθηνά παπούτσια!!'' Ήσουν κοκέτα πάντα... Κομψή και προσεγμένη... ''Δείχνει παγιέτες που σ' αρέσουν... Βάλ' το να γελάσεις με όσα λένε!!'' ''Χρησιμοποιούν ένα σωρό ξένες λέξεις, θέλω μεταφραστή!! Πάει η γλώσσα μας...'' ''Πες μου, τα πόδια σου πονούν σήμερα; Τι σκοπό έχεις να κάνεις με τα γόνατά σου;'' ''Πονάν Αντζέλα μου, αλλά άσ' τα αυτά... Με το δικό σου θέμα τι θα κάνουμε; Δεν γίνεται να πονάς καθημερινά...Πάμε να πάρεις και μια δεύτερη γνώμη...''Δεν χρειάζεται.. Θα το αντιμετωπίσω...Με φυλάει ο Άγιος Κοσμάς...'' Δεν δεχόσουν συζήτηση για το θέμα σου...
Τώρα, ποιος θα με κατσαδιάζει καθημερινά για τα πόδια μου; Με ποιον θα μιλώ για το βιβλίο που διάβασα; Ποιος θα μου αναπτύσσει θεωρίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά; Ήσουν τόσο διαβασμένη, τόσο ενημερωμένη πάνω στα θέματα της ψυχολογίας...Και χρησιμοποιούσες ιατρικές ορολογίες με θαυμαστή ακρίβεια...Είχες βρει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ζωγραφίζεις με μανόν πάνω σε πιάτα, αληθινά κομψοτεχνήματα... Προσφιλές σου θέμα η Κεφαλονιά, η Κρήτη,τα Χριστούγεννα... Ξυπνούσες την νύχτα από τον πόνο κι όταν συνερχόσουν, ζωγράφιζες ως το πρωί.. Και είχες την δύναμη να με δραστηριοποιείς...''Τι σκέφτεσαι πάλι; Σήκω να φτιάξεις κουραμπιέδες, να μυρίσει το σπίτι σου γιορτή... Αφού το έχεις στολίσει τόσο ωραία...Ντύσου κι εσύ... Να σε δουν τα παιδιά σου όμορφη... Δεν βλέπεις την μαμά τόσο χρονών γυναίκα που δεν βγαίνει έξω αν δεν σενιαριστεί;...''
Ανησυχούσες, ενδιαφερόσουν, συμβούλευες, παρότρυνες...Μια ευγενική ψυχή, μια ξεχωριστή Νηπιαγωγός που άφησε όνομα στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ...Μου λείπεις συνεχώς... ''Να, τώρα θα με είχε πάρει τηλέφωνο.. Τώρα θα παραπονιόταν ότι δεν την παίρνω όσες φορές νόμιζε ότι έπρεπε να τηλεφωνήσω...'' Και πόση αγάπη για τον μονάκριβο γιόκα σου... Λατρεία... Και μέσα στις δικές σου έγνοιες και η φροντίδα της μάνας που μένατε χρόνια πολλά μαζί, σωστοί σιαμαίοι...'' Άργησε η μαμά Πολυάνθη... Πήγε στον φούρνο,λες να έπαθε τίποτε; Μεγάλη γυναίκα, αλλά να' ναι καλά, είναι αεικίνητη και το πείσμα της, πείσμα!Λατρεύει την ζωή, παρ' όλα όσα έχει περάσει...Μου είναι μεγάλη παρέα, ο Θεός να την έχει καλά'' ''Καπετάνισσα η κυρά Αλίκη! Βράχος ακλόνητος!! Αλλά Αντζέλα μου, μην καπνίζεις, γιατί την έχει πιάσει μεγάλο άγχος!!Σας λατρεύει!'' Συζήτήσεις επί συζητήσεων... Πόσα λέγαμε... Τώρα το τηλέφωνο μένει βουβό...
Πού είσαι Αντζέλα; Με άφησες να σ'αναζητώ κι εσύ πέταξες μακριά, ψηλά...
Πού πήγες αδελφούλα μου, πού είσαι, πού μ' αφήνεις;; Χωρίς το χέρι να μου κρατάς, ούτε κι εδώ να μείνεις....
Νομίζω ότι θ'ακούσω την φωνή σου... Να, πήγε 7 η ώρα το απόγευμα... Όπου να' ναι θα χτυπήσει το τηλέφωνο, μα, δεν χτυπάει...Δεν θα ξαναπάμε μαζί για ψώνια... Πρόλαβες άραγε να φορέσεις την μπλούζα με το πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα; Ήσουν πάντοτε επαναστατικός τύπος... Είχες φτιάξει μια γωνιά με τα πιο αγαπημένα σου βιβλία, που ήσουν υπερήφανη γι' αυτά...Και το σετ με τις υπέροχες χριστουγεννιάτικες φιγούρες τοποθετημένες προσεχτικά στο χαμηλό έπιπλο... Και τι ωραίες μαντινάδες έγραφες κάθε φορά που μας έδινες μια κάρτα...Λάτρευες τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τα λουλούδια, τα ζωάκια... Πρόσεχες τα αδέσποτα και όπου μπορούσες έκανες πάντα το καλό... Αγωνίστηκες, πάλεψες με σθένος πρωτοφανές... Από πού αντλούσες τόση δύναμη και παλληκαριά, Αντζέλα μου;; Ως την τελευταία, πικρή στιγμή... '' Άγγελέ μου!!!'' σε φώναξε η δύστυχη μανούλα μας... ''Γιατί Θεέ μου δεν πήρες εμένα 90 χρονών και πήρες τον Άγγελό μου;;; Άγγελέ μου !!! Πώς θα ξαναμπώ στο σπίτι χωρίς εσένα;; Αχ, ο γιόκας σου,ο λεβέντης σου, το εγγόνι μου...'' Και τα δάκρυα ποταμός...Είναι τόσο άδικο να αντιστρέφονται οι νόμοι... Πρώτα πάνε οι γονείς... Κι εσύ σιόρα Αλίκη, έπρεπε να πιεις και το φαρμάκι ετούτο...
Τώρα βρέχεσαι αδερφή; Κρυώνεις;; Κάνει χιονιά...Πώς είναι δυνατόν να σε σκεπάζει το χώμα;; Σκέψεις παράλογες που όμως περνούν από το νου... Το ξέρω... Είναι πολύ νωρίς... Ο πόνος κάποτε θα κοπάσει...Όμως η απώλεια είναι φριχτό πλήγμα...Η απουσία είναι βασανιστική...Πονάει, τραυματίζει, συγκλονίζει...Έλεγα ότι μετά τον θάνατο του πατέρα μου δεν θα ξαναγελάσω... Κι όμως ήρθε ο καιρός που και γέλασα και που γελώ... Μόνον ο Ντίκ μας ο σκύλος μας πέθανε από μαρασμό... Εμείς ζήσαμε... Έτσι και τώρα... Θα ζήσουμε... Θα γελάσουμε... Κάποτε θα συνέλθουμε... Γιατί έτσι είναι η ζωή...Θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα...Θα μας παρασύρει στο ποτάμι της επιβίωσης...
Θα σε αφήσω να ησυχάσεις... Α Ν Τ Ι Ο αδερφή... Να μην σε βαραίνω πλέον με τα γήινα...Στη φωτογραφία, είμαστε ντυμένες φούστα μπλούζα, μετά από παρέλαση, μπροστά από το Κοινωτικό Κατάστημα της Σάμης, πιασμένες απ' το χέρι, εσύ μαθήτρια Γυμνασίου κι εγώ του Λυκείου... Γιατί κάποτε υπήρξαν δύο αδελφές Βουτσινά. Έφυγε η μικρότερη... Και τώρα έμεινε μία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου