Ένα από αυτά που με τρομάζει στην ζωή ποιο είναι;... Μάλλον, μέσα σε όλα τ'άλλα, τι με τρομάζει πιότερο με μιά έντονη δόση έκπληξης και απορίας;... Το αναπάντεχο, το ξαφνικό... Το μη αναστρέψιμο... Αυτό που δεν το περίμενες... Αυτό που βάζει μιά οριστική τελεία, που δεν χωράει αμφισβητήσεις... Εδώ γράφει τ έ λ ο ς...Ξαφνικά και αμετάκλητα...Απροειδοποίητα... Ό,τι ώρα θελήσει η μοίρα, χωρίς πολλές συζητήσεις, γράφεται η λέξη τ έ λ ο ς... Κι εσύ μένεις άναυδος... Ενεός... Δεν μπορείς να κάνεις τ ί π ο τ α... Μα, πριν λίγα λεπτά ζούσε ο άνθρωπός μου... Μιλούσε, πονούσε, χαιρόταν... Τώρα τ ί π ο τ α...Πώς να το συνειδητοποιήσεις; Πώς να το αποδεχτείς; Και εν τω μεταξύ η ζωή δίπλα σου κυλάει και σε παρασέρνει...Πονάς; Θυμάσαι; Κλαις; Καλά... Πρέπει όμως να φας... Να πλυθείς... Να ψωνίσεις τα φάρμακά σου, το ψωμί, το τυρί, τα φρούτα... Κι ας μην υπάρχει πλέον στην ζωή η αδελφή σου, ο αγαπημένος άνθρωπός σου....
Πόσα στάδια, μου έλεγε η Αντζέλα, έχει το πένθος; Πέντε; Εγώ βρίσκομαι στο σημείο της άρνησης και της πλήρους απορίας...Περπατώ και σκέφτομαι:Τι θα μου έλεγε η Αντζέλα για τους πόνους στην μέση; ''Εγχείρηση;Έχετε άγνοια κινδύνου''... Και θ' άρχιζαν οι συζητήσεις, για τα υπέρ και τα κατά... Χτύπησε το τηλέφωνο πολύ πρωί; Η Αντζέλα θα είναι... Και μετά;... '' Μα τι λέω; Χαμένα τα έχω; Είναι που μ ' έπαιρνε τόσο πρωί τηλέφωνο...'' Και στην ώρα του Δελτίου Ειδήσεων, ασυναίσθητα πάω να σηκώσω το ακουστικό για να της πω τις προκλητικές αηδίες που ξεστόμισε και σήμερα ο Τούρκος Ερντογκάν....
Πώς είναι δυνατόν να μην ξανακούσω την φωνή της; Δεν πρόλαβε να μου δείξει το γαλαζοπράσινο σερβίτσιο που πήρε τα Χριστούγεννα... Δεν προλάβαμε να πάμε στου Ψυρρή σ' εκείνο το υπέροχο μαγαζί, το καταστόλιστο χριστουγεννιάτικα, για να πιούμε ένα μυρωδάτο τσά'ι' και να κεραστούμε χριστουγεννιάτικα γλυκά...Θα πηγαίναμε πρωί, γιατί η ουρά του κόσμου που μαζεύεται, είναι τεράστια...Δεν προλάβαμε... Κι εγώ έλεγα, έχουμε μέρες μπροστά μας να την επισκεφτώ... Πού να 'ξερε.... Πού να 'ξερα...
Πάω στον φούρνο. καλημερίζω την γειτόνισσα, τηλεφωνιέμαι με την Χαριτίνη, την Χριστίνα, την Σούλα, την Πόπη, την Μαλλούσα...Συνέβηκε τέτοιο τραγικό γεγονός, πέθανε η αδελφή μου και ο κόσμος στέκει όρθιος... Μένω κι εγώ όρθια... Πού υπάρχει το σημάδι της θλίψης;... Μόνον βαθιά μες στην καρδιά... Κάνεις ξερικό κουράγιο για την τραγική σου μάνα, τον πληγωμένο ανιψιό σου, το παιδί της αδελφής σου...
Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι...Σαν φύλλα που φυλλοροούν, σαν εύθραυστες, λεπτεπίλεπτες πεταλούδες... Και η έλλειψή τους δεν επηρεάζει σε τίποτα την συνέχεια της ζωής... Και φυσικά, έτσι πρέπει...Τα λουλούδια θ' ανθίσουν, θα φύγει ο χειμώνας, θα έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι... Τα παιδιά κελαηδούν στο σχολείο, ο κόσμος βαδίζει βιαστικά στους δρόμους, τ' αυτοκίνητα κορνάρουν, οι θεατρικές σκηνές παίζουν, ο διπλανός παντρεύεται, η κόρη της φαρμακοποιού γέννησε, η διαχειρίστρια έρχεται για τα κοινόχρηστα...
Η ζωή συνεχίζεται...Αν φύγει κάποιος , δεν ταράζεται η ισορροπία της πλάσης. Και νιώθεις πόσο μικρός και αμελητέος είσαι στην μεγαλοπρέπεια της φύσης... Τίποτε δεν ανακόπτει την πορεία της. Κ ι όμως, όσο ζούσες, κάποιους άγγιξες στο πέρασμά σου...Δεν πήγε άδικα ο ερχομός σου στην ζωή... Γενιές παιδιών θα θυμούνται την καταπληκτική Νηπιαγωγό κυρία Αντζέλα, που φώτισε με την υπέροχη παρουσία της, τα πρώτα τους σχολικά χρόνα στην ΙΟΝΙΟ ΣΧΟΛΗ, στην πανέμορφη Πορτοκαλιά Τάξη...Και οι σχέσεις μαζί της, πηγές γνώσεις και αληθινής φιλίας...Αν είσαι δίκαιος, επηρέασες θετικά πολλούς...Και την ύστατη στιγμή σε αγκαλιάζουν οι μεν ευρισκόμενοι μακριά, νοερά και οι στενά δικοί σου,σε αγκαλιάζουν σπαραχτικά και απελπισμένα...Στιγματίζεται έντονα η καρδιά των κοντινών, συγγενικών και φιλικών ατόμων... Αυτοί θα θυμούνται πάντα εκείνον που ταξίδεψε στον ουρανό... Και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ... Πες πως πήγε σε ένα βασανιστικά μεγάλο ταξίδι...
Η απώλεια είναι δηλητήριο που πονά δυνατά.... Στην αρχή ο πόνος είναι ανυπόφορος...Υποβόσκει σαν σεισμογενές ρήγμα...Κι έρχεται ο καταλύτης χρόνος που θα καταλαγιάσει το αναφιλητό. Θα το μεταλλάξει σε μιά ήρεμη θλίψη... Τον άνθρωπό σου, δεν τον ξεχνάς π ο τ έ ...Και μένει πάντοτε εκείνο το αναπάντητο ερώτημα: Γ ι α τ ί;;;;Γιατί να φύγει;Πώς γλίστρησε σαν νερό μέσα από τα δάχτυλα της ζωής;; Και οι αναμνήσεις ποταμός που βρυχάται...Βρυχάται, και η δίνη που συνταράζει την μάνα που είχε την ατυχία να δει τους νόμους της φύσης ν' αναποδογυρίζονται... Αυτό το άμοιρο πλάσμα θα είναι το τελευταίο που θα βγει από τον ρούφουλα καταπονημένη, καταπληγωμένη, για ν' ανασάνει... Πόσα αντιμετώπισες κυρ' Αλίκη... Κι όλα με σθένος...Τούτο δω όμως σε κατακερμάτισε,,, Σε τσάκισε...Βρες θάρρος για τον εγγονό σου... Η Αντζέλα το απαιτεί....
Νιώθεις σαν να έγινε ο κόσμος πιο στενός... Σαν να στένεψε ο χρόνος... Συνειδητοποιείς πόσο ανήμπορος είσαι μπροστά στα μεγάλα γεγονότα της ζωής...Πόσο ανήμπορος και μικρός είσαι...Δεν έχεις την δύναμη ν' αλλάξεις τίποτε, απ' ό,τι η μοίρα αποφασίσει... Έστω κι αν το αποφασίσει ξαφνικά, απρόσμενα, άδικα...Από αλλού περίμενες να έρθει το κακό κι από αλλού ήρθε...Τελείως αναπάντεχα, άδικα, αλόγιστα, απρόσμενα... Δεν το χωράει ο νους...
Τι μένει;;Η προσευχή και η εσωτερική αναζήτηση.... Κάπου εκεί θα βρεις και την λέξη κ ου ρ ά γ ι ο...Στην γραμματική, είναι όνομα ουσιαστικό... Μα και στην ζωή το ''κουράγιο'' είναι μοχλός ουσιαστικός, που μπορεί να σε στηρίξει και ν' ανορθωθείς...Ανηψιέ μου, κουράγιο...Και αχ... αχ... Εσύ δενδρί γερμένο πια, ηρωικό...ΑΧ... Εσύ...Μ ά ν α, κουράγιο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου