ΣΚΕΨΕΙΣ

Όσα θα πω, είναι δικές μου σκέψεις... Μετά από κάποια ηλικία, έχει ο καθένας αποκρυσταλλώσει μιαν άλφα γνώμη... Οπότε, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, απλά λέω την δική μου γνώμη. Αφορμή ένα τυχαίο συναπάντημα προχθές. Πήγαινα πρωί στον οδοντίατρο, όταν είδα να περνά στο απέναντι πεζοδρόμιο, μια γνωστή μου γυναίκα. Δεν γνωριζόμαστε, προσωπικά, απλά την συναντούσα αραιά και πού, εφ' όσον ζούμε στην ίδια περιοχή. Την κοίταξα δυο φορές, για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτή. Το δυο φορές πάει, στο ότι κάτι με ξένισε πάνω της. Συνέχισα τον δρόμο μου. Τώρα στο σπίτι μου, αναθυμάμαι το συναπάντημα. Η εν λόγω κυρία, έχει την ίδια ηλικία με μένα. Νιόπαντρη, την θαύμαζα αυτήν και την αδελφή της, για την ομορφιά τους. Δροσερές τότε κοπελούδες, με τα μίνι τους, με ωραίο σώμα, μετρίου αναστήματος, αλλά πολύ καλοβαλμένες. Μία από αυτές τις αδελφές συνάντησα προχτές... Τι μου έκανε εντύπωση;; Ήταν σαν να είχε ο χρόνος σταματήσει γι' αυτήν... Ίδια λεπτή κοψιά, με ένα μίνι πολύ κοντό, με λίγο πιο βαριές γάμπες, τα ψηλά τακούνια, τα ίδια μακριά κατάμαυρα μαλλιά, την ίδια σε στυλ ολόστενη φούστα και με ένα πρόσωπο... που δεν έκρυβε τα χρόνια της... Εκεί ήταν που σοκαρίστηκα λιγάκι... Ένιωσα απορία και ένα σφίξιμο στην καρδιά... Με λύπη την σκεφτόμουν... Μια φωτογραφία από το παρελθόν, με έντονα τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό της... 

Ο καθένας μας μπορεί να ντυθεί όπως θέλει, αρκεί να μην ξεφεύγει... Το ίδιο ντυνόμαστε στα εικοσιπέντε μας και το ίδιο στα εξήντα μας; Το ίδιο στυλ φοράμε στα τριάντα μας και το ίδιο στα εβδομήντα μας;; Εκτός κι αν φοράμε ρούχα κλασικά, διαχρονικά, που η μόδα τους δεν πέφτει ποτέ. Τότε εντάξει... Αλλά σούπερ μίνι και να έχεις περάσει και τα δεύτερα -ήντα;; Εμένα μου έφερε θλίψη η φιγούρα της... Σαν να είχε αγκιστρωθεί στον χρόνο και δεν ήθελε να συμβιβαστεί με την αλήθεια... Δεν θα έπρεπε κάποιος δικός της να της μιλήσει σχετικά;;

Αυτό που πιστεύω, είναι ότι πρέπει να σεβόμαστε την ηλικία μας και να μην φθάνουμε σε ακρότητες, διότι τότε είμαστε πολύ κοντά στο να γελοιοποιηθούμε... Μαλλιά μακριά ως την μέση και είσαι εβδομήντα χρονών;;; Μίνι λίγο κάτω από το εσώρουχο στα εξήντα εννιά σου; Και εάν τύχει και έχεις τα κιλά σου, πρέπει να αφήνεις αμανίκωτα τα μπράτσα σου, με τις δεκάδες ζάρες και το λύσιμο του δέρματος, να πηγαίνουν πέρα-δώθε, μοστράροντας και τις μπόλικες δίπλες στον αγκώνα σου;; Δεν πρέπει να μας διέπει όλες ένα αίσθημα καλαισθησίας;; Επειδή δεν είμαστε πλέον πρώτο νιάτο, πρέπει να αναγκάζουμε τον κόσμο να ανέχεται τους πλισέδες μας;; Εκτός κι αν πουν κάποιες, ότι δεν τις ενδιαφέρει, ζέστη κάνει, θα ξεμπρατσωθώ κι όποιου του αρέσει... Εντάξει, μα επειδή μεγαλώνουμε, δεν πρέπει να είμαστε και προσεχτικές στην εμφάνισή μας;; Επειδή μεγαλώνουμε, παύουμε να είμαστε θηλυκά;; Επιτρέπεται να χάνουμε την κοκεταρία μας;; Δεν νομίζω... Μες στο σπίτι γύρνα όπως θες... Αν όμως έρθουν να σε δουν τα εγγόνια σου, θα παρουσιαστείς μπρος τους σαν μουρλοκακομοίρα;;; Όχι βέβαια!! Θα χτενιστείς, θα βάλεις λίγο κραγιόν, άπλωσε και λίγο στα μάγουλά σου, για να σε δουν τα εγγόνια σου και να πουν: “Η γιαγιά μας η ωραία!!! Τι όμορφα που μυρίζεις γιαγιούλα!!” - διότι έχεις προνοήσει να βάλεις και λίγη κολώνια, για να μοσχοβολάς!!!!

Η σικάτη γυναίκα και το μπιζού της θα βάλει και το άρωμά της και τα σωστά ρούχα... Τις ακρότητες να φοβόμαστε... Θα σκεφτείς να φορέσεις μαγιό που αφήνει ακάλυπτο τον ποπό, όταν είσαι μάνα και συνοδεύεις στην πλαζ τον γιο σου ή την κόρη σου;; Θα μου φοράς αβυσσαλέο ντεκολτέ και θα είσαι σε παρέα με τον έφηβο υιό σου;;; Ούτε θα μου είσαι εβδομήντα κάτι και θα κυκλοφορείς με στενό κολάν και μπουστάκι, λες και μπεμπεκίζεις... Αυτά δεν μπορώ να τα διανοηθώ και όπου τα βλέπω σαστίζω και αναρωτιέμαι εάν η εν λόγω κυρία έχει επαφή με τον εγκέφαλό της...

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις της κατάθλιψης... Εκεί που σέρνεσαι με το ίδιο φουστάνι από καναπέ σε κρεβάτι και από κρεβάτι σε καρέκλα... Η κατάθλιψη σε βυθίζει... Τότε δεν σ' ενδιαφέρει τίποτε... Δεν πα να μείνει αξεσκόνιστο το σπίτι ένα μήνα.. Δεν πα να έρθουν τα παιδιά μου να με δουν... Εγώ θα παλουκωθώ στην πολυθρόνα που έχει βουλιάξει απ' το βάρος μου και δεν θα κουνηθώ ρούπι... Ας σερβιριστούν μόνοι τους... Εγώ, την φωλιά μου δεν την αφήνω... Άβαφτα τα μαλλιά μου;; Ε, και;;; Με μεγαλώνουν έτσι άσπρα που είναι;;; Ποσώς με ενδιαφέρει και κρέμα προσώπου έχω να βάλω μήνες... Εδώ δεν είναι μία φυσιολογική κατάσταση... Υπάρχει κατάθλιψη και προτού να μας ρουφήξει στην σκοτεινή δίνη της, πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια, ώστε να βγούμε από την ομίχλη και να ξαναβρούμε το φως και την όρεξη για ζωή... Δύσκολη κατάσταση, αλλά όχι μη αναστρέψιμη...

Όταν νικηθεί το θεριό με την συστηματική παροχή εξειδικευμένης βοηθείας, πετάς από πάνω σου το ρούχο που είχε λιώσει πια φορώντας το καθημερινά και αρχίζεις σιγά-σιγά να επιστρέφεις στην κανονικότητα, ξανααποκτώντας βήμα-βήμα την προτέρα σου ενεργητικότητα, ώσπου μετά από πολλές ψυχολογικές ανακατατάξεις, ξαναβρίσκεσαι σε ένα ικανοποιητικό σημείο δραστηριοποιήσεως... Το θέμα της κατάθλιψης είναι πολύ βαθύ. Εδώ απλώς το αναφέρω, δεν υπεισέρχομαι στο βάθος του προβλήματος, το οποίο χρειάζεται μία εμπεριστατωμένη και σοβαρή αντιμετώπιση...

Μεγαλώνοντας ηλικιακά, μία κάποια μελαγχολία θα την έχουμε, απόρροια ποικίλων λόγων... Πρέπει όμως να αντιδράσουμε, ώστε να μην μας πάρει από κάτω η μπάλα... Ξέρω ότι χρειάζονται ψυχικές δυνάμεις, που πολλάκις δεν τις έχουμε... Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε... Πρέπει να παλέψουμε, ώστε το δειλινό της ζωής μας να μην χάσει την λάμψη του και να παραμείνει φωτοπερυχημένο, μαγευτικό και φλογόχρυσο...

Ως άτομα κάποιας ηλικίας, έχοντα σώας τας φρένας, πρέπει να έχουμε εντός μας ευδιάκριτα χαραγμένη μιά χρυσή τομή, η οποία θα καθορίζει το επιτρεπτό και μη επιτρεπτό, σε όλα τα ζητήματα... Από τον τρόπο που ντυνόμαστε, μέχρι το πώς συμπεριφερόμαστε σε νύφες και γαμπρούς και από το τι λέμε, μέχρι τον τρόπο αντιμετώπισης του διπλανού μας.... Μεγαλώνοντας αποκτούμε πείρα, που υποτίθεται μας κάνει σοφότερους... Καιρός είναι, αυτήν την πείρα μας να την χαρίσουμε όχι αγχώνοντας και πιέζοντας παιδιά μας και γνωστούς, αλλά με ηρεμία, αντιλαμβανόμενοι εγκαίρως ως ποίο σημείο μπορούμε να προχωρήσουμε, για να μη γίνουμε φορτικοί... Και προτού κάνουμε υποδείξεις στους άλλους, καλόν είναι να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να κρίνουμε κουβεντιάζοντας μαζί του, και τον ίδιο μας τον εαυτό...

Μπορούμε να παραμείνουμε για πάντα νέοι, χωρίς να κάνουμε εξαλλοσύνες... Δεν πάει να πει ότι είσαι νέος αν ντύνεσαι σαν τζόβενο κι αν κυκλοφορείς με εξώπλατα και ξώστηθη, χωρίς να βλέπεις τις αντιαισθητικές ζάρες στην αρχή του στήθους... Δεν τό 'χουν σε τίποτε να σε πουν μουρλοκαμπέρω και αν είσαι άντρας να αποφανθούν ότι αυτός “Τό 'χασε και ξέγνοιασε”... Το νιάτο του εβδομηντάρη ή της εβδομηντάρας, δεν φαίνεται από το μαγιό στρινγκ ή από τα τατουάζ που πλέον έχουν σακκουλιάσει μαζί με την άλλοτε σφριγηλή επιδερμίδα, προκαλώντας οίκτο, γέλιο, αποστροφή ή και απαξίωση... Τα νιάτα πηγάζουν από την νεότητα της ψυχής που, παρά τα τόσα χτυπήματα παραμένει όρθια, στητή και αισιόδοξη... Τα νιάτα πηγάζουν από το μυαλό που στροφάρει και σε μια συζήτηση με νέους σε κάνει επιθυμητό στην παρέα νέων παιδιών, όπου η οξυδέρκειά σου, η κομψότητα της σκέψης σου, η ποικιλία των ενδιαφερόντων σου, η σικάτη εμφάνισή σου και η τρυφεράδα της κρίσης σου, σε κάνουν αληθινά αξιαγάπητο τόσο, που μόλις σε βλέπει η όποια παρέα των νέων, σε φωνάζουν με αληθινή χαρά να καθίσεις στο τραπέζι τους, επιδιώκοντας με αληθινό ενθουσιασμό την συντροφιά σου... 

Αλίκη Βουγιουκλάκη ίσως κάποιες να θέλησαν να γίνουν κάποτε, στα δεκαεννιά τους... Στα εξήντα τους όμως, αν επιχειρήσουν κάτι τέτοιο θα γίνουν αντικείμενο λύπησης ή σαρκασμού... Και πέστε μου, εκείνα τα κατάστικτα από τατουάζ κορμιά, πώς θα μπορείς ακόμα κι εσύ ο ίδιος να τα αντικρύζεις, όταν στα ογδόντα σου - και πολύ πιο πριν - το δέρμα σου θα έχει σακουλιάσει και θα κρέμεται;... Γι' αυτό λέω ότι σε όλες τις πράξεις μας πρέπει να πρυτανεύει η σκέψη και η χρυσή τομή... Τώρα αν μου πείτε : “Ας είναι καλά τα μπότοξ και οι πλαστικές εγχειρήσεις”, πάω πάσο, αλλά για ως πότε;;;; Άσε που αυτό δεν αφορά τον ευρύ πληθυσμό που δεν έχει τα οικονομικά μέσα να ανταπεξέλθει σε τόσο σοβαρά έξοδα...

Και μια απορία που έχω... Στις γυναίκες τελευταίως, εξαφανίσθηκε το πίσω μέρος του μαγιό, με αποτέλεσμα το πίσω μέρος της γυναίκας να μένει τελείως ακάλυπτο... Αυτό θεωρείται απ' ό,τι είδα σωστό, δεν βρήκα καμία αντίδραση από πουθενά... Άρα είναι νόμιμο. Τότε γιατί δεν φορούν μαγιό στρινγκ και οι άντρες;;; Μήπως θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων ένας γυμνός αντρικός ποπός σε κοινή θέα;;;; Μα δεν έχουμε ισότητα των δύο φύλων;;; Γιατί λοιπόν να μην επιτρέπεται το ίδιο και στους καημένους τους άντρες;; Μήπως τα γυμνά αντρικά οπίσθια προκαλούν την κοινή αιδώ, ενώ τα γυμνά γυναικεία οπίσθια όχι;;; Κάτι δεν μου στέκει σε όλο αυτό... Ακόμη και οι φεμινίστριες σιώπησαν... Αλήθεια, μια γυναίκα με τέτοιου είδους μαγιό, θα προχωρούσε έτσι μπροστά στον πατέρα της;;;.... Μα, τι λέω!!! Η ανόητη!!!! Και φυσικά θα το τολμούσε!!! Σ' εκείνη την σειρά της τηλεόρασης ΜΠΑΤΣΕΛΟΡ, όλες που έπαιρναν μέρος, γυμνοποπούδες ήταν!! [Το ίδιο και στο Σερβάϊβορ]. Και τις έβλεπε όλος ο κόσμος!!! Άρα και οι πατεράδες τους το είχαν αποδεχθεί!!! Δηλαδή θα πήγαιναν στο καφενείο και θα τους έλεγαν οι άλλοι θαμώνες, ΜΠΡΑΒΟ για τα εκπληκτικά οπίσθια της κόρης τους;; Και τίποτε να μην τους έλεγαν, όλο κάτι δεν θα κουβέντιαζαν οι άλλοι για το κορίτσι τους;;; Δεν θα το είχαν υποψιαστεί;; Ή θέλετε να μου πείτε ότι όχι μόνον δεν τους ένοιαζε το τι έλεγαν οι άλλοι θαμώνες, αλλά και υπερηφανευόντουσαν;; Τότε... Τι να πω... Ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω... Έμεινα στον καιρό που έλεγαν: “Άσε κάτι και για την φαντασία κορίτσι μου... Μην τα βγάζεις όλα στην φόρα!!” Θεωρώ υπερ σέξι γυναίκες την Σοφία Λώρεν και την Μόνικα Μπελούτσι... Χωρίς να τα έχουν όλα σε κοινή θέα, ήταν από τις πιο αισθησιακές και ερωτεύσιμες γυναίκες που πέρασαν από τον σινεμά...

Κι εγώ βρίσκω αφάνταστα σέξι τρεις νεαρούς που χορεύουν χασαποσέρβικο με μαύρο παντελόνι και ανοιχτό εμπρός άσπρο πουκάμισο ή τον ντυμένον στα μαύρα άντρα που χορεύει με την ντάμα του ένα παθιασμένο τανγκό, αποπνέοντας από την στιβαρή θέση του σώματός του, το πλημμυρισμένο από ένταση πρόσωπό του και τις γεμάτες ερωτισμό κινήσεις των χεριών του, μια απίθανη σέξυ και ερωτική διάθεση...

Με άλλα λόγια, μπορείς να αποπνέεις ερωτισμό κι ας είσαι ντυμένος κανονικά... Αρκεί να ξέρεις πώς να φερθείς και πόσο πάθος έχει η ψυχή σου....

Τώρα, δύνασαι να κάνεις ό,τι σου κατέβει στην κρεβατοκάμαρά σου, μόνη σου με το ταίρι σου... Δεν θα σε ενοχλήσει κανείς κι είναι όλα επιτρεπτά... Σε δημόσιο χώρο όμως, ας υπάρχει λίγο κράτει... Γνώμη μου... Ίσως κάποιος άντρας να μου έλεγε: “Εμένα αυτή η μόδα μου αρέσει... Ευφραίνονται τα μάτια μου... Δεν μας παρατάς κυρία μου;;;” Θα τον ρώταγα γιατί δεν ξεβρακώνεται έτσι κι αυτός, για τα γυναικεία μάτια... Τι θα μου απαντούσε;;; Ότι δεν θα γινόταν ποτέ ρεζίλι;; Να πάω να πνιγώ;; Ότι αν το απαιτήσει η μόδα αυτός είναι μέσα;;;...... Το θέμα είναι: Τα κορίτσια που φορούν αυτά τα μαγιό, δεν δειλιάζουν μπροστά στους αδερφούς και στους γονείς τους;; Μάλλον έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ ελαστικά τα ήθη και δεν λέω να το πάρω χαμπάρι. Εξ άλλου δεν επιθυμώ να συμβιβαστώ. Και δεν με θεωρώ πουριτανή... Οι κόρες μου φοράνε μπικίνι κανονικό και είναι κούκλες... Δεν είναι μοντέρνες;;; Ίσα-ίσα... Απλά έχουν άλλον κώδικα ηθικής... Και δεν βλέπω να υστερούν σε τίποτε... Είναι σε όλα μέσα... Μορφωμένες, μάνες, σύζυγοι, εργαζόμενες σκληρά, σωστές στις φιλίες τους, επαναστάτριες και σε πορείες όποτε πρέπει...

Μα, μην χαλάμε τις καρδιές μας... Όπως είπα στην αρχή, την δική μου γνώμη εκφράζω... Δεν έχω σκοπό να μαλλιοτραβηχτώ με κανέναν αντιφρονούντα... Εξ άλλου βρίσκόμαστε σε μιαν ηλικία που ο καθείς έχει διαμορφώσει την δική του γνώμη... Οι καιροί αλλάζουν και έκαστος εξ ημών και υμών, διαμορφώνει κατά πώς του ταιριάζει τις απόψεις του... Το τι πιστεύω όμως εγώ, εφ' όσον έχουμε ελευθερία λόγου και δεν την καταχρώμαι, δίνω στον εαυτό μου την άδεια να το εκφράσει άνετα, ευγενικά, διότι αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια...