ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΠΥΡΚΑΓΙΑ !!!

Τόποι αιμάτινοι, φριχτοί, βουλιάξαν την ημέρα...

Κόκκινο, πύρινο βρυχήθηκε το στόμα της φωτιάς...

Βογγάει η γης στο πέρασμα δαιμόνιας πυρκαγιάς,

που όλα τα εμαύρισε η εδικιά της χέρα...

Αντίο γαλήνη τώρα πια... Αντίο αρμονία

κι εσύ μπαρουτοκανισμένε μ' ουρανέ.

Ο κεραυνός θανάτωσε την πλέρια μελωδία,

μας τσάκισες αλύπητα, φλογάτε χαλασμέ...

Στάχτη τα πάντα γίνανε, τα πάντα σαρωθήκαν...

Ντουμάνιασε ο  ορίζοντας,παντού συντρίμια, πόνοι...

Λαμπάδιασαν τα δάση μας, η θλίψη, μάς σκοτώνει...

Τα σπίτια μας, τα ζωντανά, τα λούλουδα χαθήκαν...

Πύρινη γλώσσα σέρνεται με θράσος και οργή...

Υψώνεται σαν Κέρβερος, κανείς να μην την φτάσει...

Το ξέρει πως ο άνθρωπος δεν θα τηνέ προφτάσει,

κι όλο φιδογυρίζεται σαν λαίλαπα γοργή...

Τι πόνος, θλίψη και καημός, υψώνεται ψηλά...

Πασχίζουνε οι άνθρωποι το τέρας να σκοτώσουν...

Από τις φλόγες αγροικάς σαν το κερί να λιώσουν...

Μα, δεν λυγούν και μάχονται με θέρμη, ηρωικά...

Κι όταν οι φλόγες σβήνονται, μετρούνε τις πληγές τους...

Άγρια ζώα κι ήμερα, θυσία τραγική...

Περβόλια, σπίτια και σοδειές, απώλεια μαζική...

Οι κόποι όλοι μιας ζωής, ρημάδια στις αυλές τους...

Δάση που λαμπαδιάσατε... Τοπία;; Αποκα'ί'δια...

Χιλιόχρονες, ιστορικές, πολύκαρπες ελιές...

Τα καλοκαίρια τρέμουμε πως θα συμβούν τα ίδια...

Θα καίγονται τα όνειρα, οι μνήμες, οι ψυχές.

 Μαύροι κορμοί ορθώνονται στην μαυρισμένη γη μας...

Σπαράζει η φύση στο φριχτό, ολέθριο φονικό...

Μιά παγωνιά αργοσέρνεται βαθιά μες στο κορμί μας

και οδυρμός ακούγεται πάνω στον πανικό...

Τώρα σαν τα φαντάσματα στέκονται όλα γύρω...

Θαρρείς και μαύρα αερικά σκεπάσαν το βουνό, 

μαύροι καλόγεροι σκυφτοί που σκέπασαν το μύρο...

Την νύχτα αφουγκράζεσαι της φύσης τον λυγμό...

Τσακίστηκε, γονάτισε η έρμη απαντοχή μας...

Μα, εκεί που ανταριεύαμε, ξανάρθε η  ε λ π ί δ α...

Δυό φυλλαράκια πράσινα με έκπληξη τα είδα,

να ξεφυτρώνουν απ' την γης, κι ευφράνθη η ψυχή μας!...

Θεέ μου, εσβήστη η πυρκαγιά!! Μερόνυχτα βογγούσε...

Γροθιά γινήκαμ' όλοι μας, πατάχθη το θεριό...

Τώρα μαζί θα γιάνουμε τον πόνο που αλυχτούσε

και θα παλέψουμε να 'ρθεί, χρυσό το πρωινό!...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Άστρα φαρφουρένια, στης νυχτιάς κυλήσαν την μετώπη...

Άλικη γύρη που τον δρόμο πήρε τ' ουρανού.

Ψυχή και θάλασσα έσμιξαν στην στράτα του γιαλού,

τραγούδι του Οδυσσέα για την Πηνελόπη...

 

Με μύριους γαλαξίες εστόλισα την πλάση εγώ,

με φλόγες που ξεστράτιζαν από τον εαυτό μου...

Τα πάντα αναλυτό χρυσάφι βρίσκω εντός μου...

Στου έρωτα το θάμπος να φλεγώ...

 

Για σένα θά 'ναι πάντοτε η κάθε απαντοχή μου...

Μας ύψωσαν στα σύμπαντα αγγέλοι, τραγουδώντας

και στα ουράνια που μας πήγανε πετώντας,

θα σου χαρίσω σε μιά κούπα την ψυχή  μου...

 

Ουράνιο τόξο μου που, σαν στραφτάλιζες εκεί ψηλά,

θαρρείς και βάλθηκες τον ήλιο μου να ισκιώσεις,

με ροδαχτίδες είπες να τον λιώσεις 

και να τις ρίξεις δω, στην γη μας, χαμηλά...

 

Ποτέ η αγάπη μας δεν θα γνωρίσει την οργή...

Πάντα στο ύψιστο θα πάλλεται να φτάσει...

Στ΄αστέρια πάνω θα ποθεί να ξαποστάσει

και θ' ανατέλλει ελπιδοφόρα και γοργή...

 

Εκρέμασα στο στήθος σου ολόχρυση καδένα...

Λόγια σφαλίζονται στις στάλες της νοτιάς...

Το πάθος μας απλώνεται σε θάλασσα φωτιάς...

Εμπόδιο δεν στάθηκε μπροστά μας, ούτε ένα!!

 

Μαζί μου αγάπη μου στο όνειρο θα φτάσεις...

Η φλόγα μέσα μας για πάντα θα κρατεί...

Κανένας γύρω μας δεν θά 'βρει το  ''Γιατί;''.

Γείρε στον ώμο μου να ξαποστάσεις...