Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ...

Τα δυο τελευταία κείμενα που ανάρτησα κατά τις τελευταίες τραγικές για την Ελλάδα μας ημέρες, με τίτλο ΝΥΧΤΑ και ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ, τα είχα γράψει το ....2007, κατά την καταστροφή της Πάρνηθας και της Ηλείας, από τις αδηφάγες φλόγες... ΔΕΝ χρειάστηκε ν' αλλάξω τίποτε. Μόνον στον ΑΦΑΝΙΣΜΟ, αντί Μαίναλο και Ζαχάρω, έβαλα Εύβοια και Ιτέα... Το διανοείσθε;;; Ο  ί δ ι ο ς πανομοιότυπος σπαραγμός τότε και τώρα... Ίδια η ανυπολόγιστη καταστροφή περιβάλλοντος, ίδιος ο σπαραχτικός θάνατος ζώων, ίδιο το γοερό κλάμα πάνω από την κατεστραμμένη περιουσία και το οδυνηρό χάσιμο του σπιτιού σου που εξανεμίστηκε σε μαύρα αποκαΐδια... Νιώθοντας την φρικιαστική ομοιότητα με το σήμερα, ό μ ο ι α, έστω και εάν πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια, διαλύθηκα κυριολεκτικά... Έφριξα...

    Πώς είναι δυνατόν να μην έγιναν τα απαραίτητα μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, όταν μάλιστα μεσολάβησε και η τραγωδία στο Μάτι;;;; Πώς δικαιολογούνται ότι και πάλι το κράτος βρέθηκε ανέτοιμο;;; Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια;;; Πώς μπορούν και αντιμετωπίζουν οι κρατούντες τον ελληνικό λαό που ξανακαίγεται μόνος και αβοήθητος;;; Πώς είναι δυνατόν να έχουν μούτρα και να τον αντικρύζουν κατάματα χωρίς να αισχύνονται για την πλήρη ανικανότητά τους;;; Λέγοντας από την τηλεόραση "Συμπάσχουμε και λυπούμαστε..." νομίζουν ότι έτσι εξαλείφουν τις τεράστιες ευθύνες τους;;; Ένα συγγνώμη, ανασταίνει το καρβουνιασμένο ελάφι; Ένα συγγνώμη ξαναπρασινίζει το κατακαμένο έδαφος;  Θα ξαναφυτρώσουν τα πανέμορφα δέντρα, θα ξαναϋψωθούν τα αφανισμένα σπίτια;; Θα ξαναβουΐξουν τα χαρωπά μελίσσια, θα πλημμυρίσει η ατμόσφαιρα οξυγόνο, θα εξαφανιστούν οι τοξικές ουσίες, θα στεγνώσουν τα κατακόκκινα από την πλημμυρίδα δακρύων, μάτια;;;  

    ΌΧΙ!!! Το συγγνώμη των "κυρίων" αυτών δεν αρκεί... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν προνοήσει.... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν οργανωθεί... ΕΠΡΕΠΕ να είχαν βρει λύσεις... ΔΕΝ υπάρχει καμία δικαιολογία... Και μάλιστα γνωρίζοντας ότι παγκοσμίως το κλίμα άλλαξε επικίνδυνα... Θύμα κι αυτό του ανθρώπινου παράγοντα... Φωτιές τεράστιες υψώνονται στην γειτονική μας Ιταλία, φωτιές με ανθρώπινα θύματα στην Αίγυπτο... Καταστρέψαμε το σύμπαν και η φύση εκδικείται... Θα έπρεπε λοιπόν να είναι υποψιασμένοι, να έχουν καταστρώσει σχέδιο σωτηρίας, εργαζόμενα ό λ α τα κόμματα μαζί για το καλό του τόπου, αφήνοντας κατά μέρος έστω και για μια φορά, τις ιταμές, πολιτικές τους ίντριγκες... Αντ' αυτού, αφήνουν την Ελλάδα το καλοκαίρι να καίγεται και τον χειμώνα να πνίγεται... Ποιες προφυλάξεις έχουν πάρει;;; Ποια σωτήρια διαβήματα έχουν γίνει;;; Ποια η ζώνη ασφαλείας για τα δάση μας; Πρέπει να τρέμουμε και να φοβόμαστε κάθε καλοκαίρι ότι θα καούμε και κάθε χειμώνα ότι θα πνιγούμε;;; Βέβαια έχουμε και ατομικές ευθύνες... Αυθαίρετα μέσα στα δάση, κτισμένα πάνω σε ρέματα μπαζωμένα και όλα αυτά εν γνώσει μας... Υπάρχει και η προσωπική ευθύνη του καθενός μας... Και πρέπει να το παραδεχτούμε και να αναλάβουμε κι εμείς τις όποιες ευθύνες μας πέφτουν στο μερτικό μας... Ευθύνη βέβαια έχουν και εκείνοι που έδωσαν άδεια να κτιστούν σπίτια μέσα σε δάση και πάνω σε ρέματα... Η ευθύνη είναι συλλογική.... Υπάρχουν όμως στην πλειοψηφία, κι αυτοί που είναι καθ' όλα νόμιμοι και την δύσκολη στιγμή, όταν έρχεται ο όλεθρος της φωτιάς, έχουν δυσβάσταχτες απώλειες, υποφέρουν όλοι μαζί, γιατί η πυρκαγιά  δεν κάνει διακρίσεις...

           

    Ό μ ω ς , δεν είναι η πρέπουσα στιγμή να αποδώσουμε ευθύνες... Θα έρθει ο καιρός που θα απολογηθούν και οι τωρινοί και οι προηγούμενοι κρατούντες για την αδικαιολόγητη ολιγωρία του πολιτικού συστήματος... Τ ώ ρ α  πρέπει να δώσουμε   ό λ ο ι  τα χέρια, για να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί και να επουλώσουμε πληγές που θα αιμορραγούν για πολύ καιρό ακόμη... Τι να πεις για την οικολογική καταστροφή;; Θα γίνει αναδάσωση λένε... Μα η αναδάσωση έχει δικούς της απαράβατους κανόνες τους οποίους π ρ έ π ε ι  να σεβαστούμε... Δεν μπορούμε να φυτέψουμε όποιο δέντρο θεωρήσουμε εμείς κατάλληλο... Υπάρχουν εξειδικευμένοι επιστήμονες που  π ρ έ π ε ι   να συμβουλευτούμε και να τους ακούσουμε με θρησκευτική ευλάβεια... Διαφορετικά τα αποτελέσματα θα είναι οικτρά... Η φύση έχει τους δικούς της νόμους, τους οποίους είναι απαραίτητο να αφουγκραστούμε... Έγινε παλαιότερα απόπειρα να φυτευτούν βελανιδιές σε πευκοδάσος και η φύση αντέδρασε... Ξαναφύτρωσαν πεύκα που έπνιξαν τα νέα φυτά... Εκτός αν βάλουν άλλα δέντρα, στις εξωτερικές παρυφές του δάσους... Μ ό ν ο ν τότε υπάρχει  πιθανή επιτυχία... Εδώ πρέπει να τονίσω, ότι τα καμένα που πρέπει να κριθούν αναδασωτέα, ΔΕΝ πρέπει να αφήσουμε να τα καταπατήσουν, για να μπουν ανεμογεννήτριες... Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες να συσπειρωθούν και να μην αφήσουν να πραγματοποιηθεί τέτοια βεβήλωση που θα απογυμνώσει τις περήφανες, πληγωμένες βουνοκορφές μας... Εξ άλλου, όπως άκουσα, ήδη η Γερμανία και άλλα κράτη, βλέποντας τι καταστροφή φέρνουν στο περιβάλλον, τις καταργούν... ΔΕΝ θέλουμε πλέον άλλα φαλακρά βουνά... Αρκετό κακό, οι υψηλά ιστάμενοι, μας έχουν κάνει... Με την παραμικρή καταιγίδα μας πνίγει η λάσπη... Αποτέλεσμα των σπουδαίων έργων τους... Φτάνει πια...

    Και οι υπεραιωνόβιες ελιές που κάηκαν;;; Μάρτυρες μεγάλων ιστορικών γεγονότων που ο χρόνος τις σεβάστηκε, αλλά ήρθε η πύρινη λαίλαπα και τις κατασπάραξε;;; Και τα αθώα ζώα που πέθαναν βασανιστικά, ουρλιάζοντας απεγνωσμένα, από τον χειρότερο θάνατο, που είναι ο θάνατος από φωτιά;; Θα στοιχειώσουν τα καμένα δάση από τις σπαραχτικές κραυγές τόσων αθώων πλασμάτων... Έγιναν λαμπάδες τα δύστυχα ζώα μέσα στο μαντρί, καθώς καιγόντουσαν ζωντανά, ουρλιάζοντας εφιαλτικά, μην έχοντας τρόπο διαφυγής, εγκλωβισμένα στον πιο αργό και βασανιστικό θάνατο... Και τα μελίσσια;; Οι τόσο απαραίτητες για την ζωή αδικοχαμένες μέλισσες;;; Και το άγχος μπρος στον χειμώνα που έρχεται και που οι πλημμύρες θα είναι ανελέητες ένεκα της οικολογικής καταστροφής;;; Και οι περιουσίες ανθρώπων που ήταν ποτισμένες με ιδρώτα και όνειρα μιας ζωής;;; Εδώ η τηλεόραση σου χαλάει και δυσκολεύεσαι να πάρεις άλλη... Όχι να ξαναχτίσεις από την αρχή ένα ολόκληρο σπίτι... Θα δοθεί βοήθεια είπαν, στους πληγέντες... Και τι θα καλύψει αυτή η βοήθεια;;; Το χτίσιμο ενός ολόκληρου νοικοκυριού;; Ίσως να βοηθήσει.. Όμως θα ξαναφέρει πίσω τις χιλιάδες αναμνήσεις;;;

    "Να εκκενωθεί  πάραυτα το χωριό σας! Κίνδυνος!!!". Το ακούς και ο πανικός σε πνίγει... Να φύγεις;;; Εύκολο είναι;; Να αφήσεις πίσω σου τους κόπους μιας ζωής;;; "Τρέξε!! Η φωτιά κυκλώνει το χωριό!!!" Τρελαίνεσαι!!! Τι πρέπει να πάρεις μαζί σου;;; Τι μπορείς να σηκώσεις τούτη την φοβερή ώρα;;; "Τις φωτογραφίες των παιδιών μου!!! Έχω τόσα άλμπουμ!!! Δεν μπορώ να τα πάρω όλα! Τι;;; Δεν προλαβαίνω;;; Μα, θα καούν!!!! Θεέ μου!!! Εντάξει!!! Ξέχασα την τσάντα μου! Έχω τα χαρτιά μου μέσα!! Στάσου!!! Μην με τραβάς!!! Τα παιδιά μου!!! Είστε όλα εδώ;;;; Την γιαγιά!!! Βοηθήστε την!!! Δεν μπορεί να περπατήσει καλά!!! Γρήγορα!!! Το καλαθάκι να βάλουμε την γατούλα μας!!!! Και τον σκύλο μας!!!! Τον σκύλο μας!!! Ευτυχώς, είμαστε όλοι εδώ!!Φεύγουμε!!!!1 Μην κοιτάς πίσω μαμά!!! Θεέ μου, καίγεται η σκεπή μας!!! Θεέ μου!!! Λαμπάδιασαν οι τριανταφυλλιές!!! Καίγεται η βερυκοκιά μας!!!! Σταθείτε!!!! Ο σκύλος του γείτονα!!! Κλαίει!!! Τον άφησε δεμένον ο άχρηστος κι έφυγε!!! Λύσε τον, Κώστα!!!! Μπράβο παιδί μου!! Φέρ' τον μαζί μας!!! Τον γλυτώσαμε!!! Τρεχάτε!!! Δεν βλέπω τίποτε!!! Τι καπνός και φλόγα είναι αυτή!!! Τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί... Όλοι ζωντανοί... Και οι άνθρωποι και τα ζώα μας.... Αλίμονο στα άγρια ζώα... Θα προλάβουν να φύγουν ή θα γίνουν παρανάλωμα της φωτιάς;;; Μη!!! Μη κοιτάς Φωτούλα... Ναι κορίτσι μου... Είναι ένας λαγός... Δεν πρόλαβε να φύγει... Μην κοιτάς κοριτσάκι μου... Κι εσύ μαμά, κρατήσου!!! Εδώ... Επιτέλους φτάσαμε... Εδώ είναι μαζεμένοι όλοι... Θα περιμένουμε να δούμε πού θα μας πάνε... Αχ... Οι φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες μας... Οι αναμνήσεις μας... Κάηκαν κι αυτές... Τι μας έμεινε.;;; Εντάξει... Δεν κλαίω... Υπομονή.... Κράτα γερά τον Ντικ Γεράσιμε... Και τον σκύλο του γείτονα... Και την ψιψίνα μας... Έχουν τρομοκρατηθεί τα καημένα... Θέλω κάπου ν' ακουμπήσω... Δεν με βαστούν τα πόδια μου... Θεέ μου!!! Κάηκε όλο το βουνό!!! Θεέ μου!!! Λυπήσου μας!!!".......

    Τα παραπάνω δεν αποζημιώνονται... Ούτε οι αναμνήσεις, ούτε  η απερίγραπτη τρομάρα, ούτε τα αδικοχαμένα ζώα, ούτε η παραδεισένια ομορφιά του δάσους, ούτε  η καταστροφή του περιβάλλοντος, ούτε οι κόποι μιας ζωής που έγιναν στάχτη... Το έγκλημα κατά των ανθρώπων, των ζώων και της φύσης, επιτελέσθη... Ίσως κάποια μελλοντική στιγμή, τα σπίτια ξαναχτιστούν... Ίσως κάποια στιγμή, η πονεμένη γη ξανανθίσει... Η ανάμνηση όμως του εφιάλτη της δολοφονικής φωτιάς, θα σιγοκαίει σε μιαν άκρη της καρδιάς για χρόνια.... Το μέγιστο θέμα είναι να ΜΗΝ ξαναεπαναληφθεί τέτοια συμφορά... Μετά την τραγωδία στο Μάτι, νόμιζα ότι τέτοιον όλεθρο, δεν θα ξαναβιώναμε ποτέ... Πόσο έξω έπεσα... Το πάθημα δυστυχώς δεν έγινε μάθημα... Πάλι απροετοίμαστους μας βρήκε το κακό.... Λένε ότι μέχρις ώρας, 800.000 στρέμματα έγιναν στάχτη... Η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που πέρασε η Ελλάδα μας.... Το τραύμα που χάσκει, τεράστιο... Και προσοχή!!! Να ΜΗΝ επιτραπεί το κυνήγι στις κατεστραμμένες περιοχές... Αρκετά χόρεψε ο θάνατος εκεί... ΔΕΝ θα αποτελειώσουμε όποιο ζωντανό πλάσμα κατάφερε να επιζήσει...

    Εκεί όμως που θα είμαι καταπέλτης, είναι στο θέμα των εμπρηστών... Αυτό ΔΕΝ μπορεί να περιμένει... Επιβάλλεται  τ ώ ρ α  να συλληφθούν όσοι βαρύνονται με εμπρησμό και να τιμωρηθούν με την  μ ε γ ί σ τ η  των ποινών... Είναι σαδιστές εγκληματίες κατά συρροή, αισχροί προδότες της πατρίδας μας, απαίσιοι δολοφόνοι με αναρίθμητα φρικιαστικά εγκλήματα... Μας έκαψαν την γη μας... Δολοφόνησαν τα ζώα μας... Κατέστρεψαν τα όνειρά μας... Έκαναν κάρβουνο το βιος μας.. Δηλητηρίασαν τον αέρα που αναπνέουμε... Ξέσχισαν σε χίλια κομμάτια την καρδιά μας και μας βύθισαν στην πιο σκοτεινή απόγνωση... Έγιναν αιτία να πληγωθεί βαριά, ολόκληρη η πολυαγαπημένη μας χώρα... Οπότε;;;; Τους πιάνετε και τους φυλακίζετε ισόβια... Αληθινά ισόβια... Να μην ξαναδούν ποτέ το φως της ημέρας... Είναι ένα βδελυρό μίασμα που πρέπει να λιώσει κάτω από την μπότα της Δικαιοσύνης...  Και δικαιολογία, κ α μ ι ά...

    Και μέσα σε αυτό το πύρινο όργιο και την φονική αναλγησία κάποιων υπανθρώπων, κάποιοι άλλοι υπέροχοι  άνθρωποι, ξεχώρισαν με την ακατάβλητη δύναμη της ψυχής τους... Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ και ένα απέραντο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ' αυτούς τους ήρωες, που μπήκαν μέσα  στην φλεγόμενη κόλαση και πάλεψαν όπως ο Διγενής με τον Χάροντα στα φλογισμένα Αλώνια!! Θαυμασμός, συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη στους δικούς μας και ξένους πυροσβέστες... Στους ηρωικούς εθελοντές.. Στα παλληκάρια, στα κορίτσια, στους άντρες και στις γυναίκες που με κίνδυνο της ζωής τους δεν εγκατέλειψαν τον τόπο τους και όρμησαν να πολεμήσουν τον πύρινο εφιάλτη, με κίνδυνο της ζωής τους, με κλαριά, τσεκούρια, μάνικες και ό,τι άλλο μέσο σκέφτηκαν, σε έναν τιτάνιο, πυρακτωμένο αγώνα.... Στους διασώστες που έτρεξαν να σώσουν τα πυρόπληκτα ζώα, σεβόμενοι κάθε είδους ζωή με αυταπάρνηση και θάρρος μοναδικό... Στα κορίτσια που πήραν στο αυτοκίνητό τους τέσσερα αρνιά και ένα τραγί. Στον πυροσβέστη που έλυσε τον σκυλάκο, δεν τον άφησε να καεί ζωντανός και τον μετέφερε αγκαλιά σε ένα ασφαλές μέρος, ενώ γύρω του η φωτιά βρυχόταν...... Σε αυτούς που έστησαν κέντρο περίθαλψης πληγωμένων και χαμένων ζώων... Σε αυτούς που έτρεξαν να φέρουν τροφή, νερό, ρούχα, στους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας, αποδεικνύοντας ότι δεν χάθηκε ακόμη η ανθρωπιά... Στους ναυτικούς που βοήθησαν την από θαλάσσης διαφυγή των βασανισμένων και κυνηγημένων από τις αδηφάγες φλόγες συμπολιτών μας... Σε όλους αυτούς, η ευγνωμοσύνη θα είναι αιώνια... Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, δεν φτάνει, όσο μεγάλο κι αν είναι... Ο Θεός να τους έχει πάντα καλά και να δώσει να μην ξαναζήσει η ταλαιπωρημένη χώρα μας τέτοια συμφορά....

    Για καιρό οι Δρυΐδες θα κλαίνε δίπλα στα κατακαμένα σπίτια τους, τα άλλοτε καταπράσινα, υπερήφανα δέντρα.. Θ' αργήσει η καμένη γη να ξαναβγάλει πράσινο ελπιδοφόρο χορτάρι... Οι πληγές του δάσους τεράστιες... Όπως τεράστιος και ο καημός των πληγέντων ανθρώπων... Σίγουρα η Πολιτεία θα βοηθήσει κάπως. Και θα έρθει κάποτε και η στιγμή του απολογισμού... Την ελπίδα όμως την παίρνουμε από το θάρρος και την θυσία όλων αυτών που έπεσαν με αυταπάρνηση μέσα στην πύρινη λαίλαπα, έχοντας στόχο να σβήσουν τις τεράστιες φλόγες και να περισώσουν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να περισωθεί... Αυτοί είναι Ά Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι, με όλα τα γράμματα, κεφαλαία... Σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους - νέους, κορίτσια, άντρες, γυναίκες, παππούδες - σε αυτούς εναποθέτουμε τις ελπίδες μας και την απαντοχή μας.... Ο Θεός να τους έχει  π ά ν τ α  καλά... Και με την δική τους ψυχική δύναμη και λεβεντιά, ίσως χαμογελάσει ξανά η λαβωμένη καρδιά της πανέμορφης πατρίδας μας...