Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ - ΕΝΟΤΗΤΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ 

ΔΥΟ  ΛΟΓΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ....ΚΑΤΙ  ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ....

Ανέβασα ενδεικτικά, το κείμενο της Ελένης Φώτου και μετά του Στέφανου Δρακάτου, μαθητών, για να δείτε, ότι κάθε χρόνο, είχαμε επαφή ως σχολείο με τον συγγραφέα ΑΝΤΩΝΗ  ΣΑΜΑΡΑΚΗ το 2003 και μετά, όλα τα επόμενα χρόνια, από το 2004 ως το 2012, με την σύζυγό του, ΕΛΕΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. [Ως την εποχή του Κορωνοϊού, μας τιμούσε με την παρουσία της στις εκδηλώσεις του 42ου Δημοτικού Σχολείου, του 105ου Δημοτικού και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αμπελοκήπων, όπου είχα αναλάβει τις θεατρικές παραστάσεις, με έργα του συζύγου της]. Κατόπιν συνεδριάσεως λοιπόν του Συλλόγου Διδασκάλων του 41ου και του 42ου  Δημοτικού Σχολείου που συνεστεγάζοντο, αποφασίσαμε να πάρει το συγκρότημα το όνομα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Το 41ο όμως Δημοτικό, με διευθύντρια την κυρία Γιώτα Λούπου, παρ' όλο που είχαμε κ ρ α τ ή σ ε ι  πρακτικά της σύμφωνης απόφασης και είχαν υπογράψει άπαντες,  α ν α ί ρ ε σ ε την  συνολική, υπογεγραμμένη απόφαση και έτσι μείναμε εμείς του 42ου Δημοτικού σχολείου, να εξακολουθούμε να στηρίζουμε την αρχική μας πρόταση, η οποία είχε γίνει ενθουσιωδώς δεκτή και από όλους τους μαθητές και τους γονείς τους... Αρχίσαμε λοιπόν όλοι στο 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, τις ενέργειες για την ονοματοδοσία του σχολείου μας... Κατά περίεργο τρόπο, η γραφειοκρατεία κρατούσε εις μάκρος...

    Εμείς εν τω μεταξύ, δραστηριοποιηθήκαμε εντόνως, ως ενδιαφερόμενο σχολείο. Πρωτοστατούσε πάντα, ο εξαίρετος Διευθυντής μας, κος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗΣ.  Γνωρίσαμε σε όλες τις τάξεις, σε  όλα τα παιδιά, τον συγγραφέα που θα μας έδινε το όνομά του... Δείξαμε ταινίες από την δράση του και την επίσκεψή του στην Αφρική... Τα ευαισθητοποιήσαμε... Διασκεύασα κάποια έργα του μεγάλου συγγραφέα μας και τα παρουσιάσαμε σε θεατρική παράσταση, με μεγίστη επιτυχία, κάθε φορά. Με τους εκάστοτε μαθητές μου, παρουσιάσαμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΤΟ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ και το τελευταίο έργο του Αντώνη Σαμαράκη, το ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ. Άλλοτε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ, άλλοτε στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ και το μεγάλο χορόδραμά μας "ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ: ΚΑΤΩ ΑΠΌ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ- ΑΝΡΩΠΙΣΤΗ, ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ", το παρουσιάσαμε στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν κάτι το μεγαλειώδες, αν σκεφτείτε ότι 120 παιδιά, χορογραφήθηκαν σε πέντε ενότητες, κάτω από τους ήχους πολλών εξαιρετικών μουσικών κομματιών. Στα θεατρικά, βοηθούσαν στον τομέα τους οι δυο κόρες μου, ΕΛΠΙΔΑ και ΑΛΙΣΙΑ [σκηνική προσέγγιση και μουσική υποστήριξη]. Στο χορόδραμα, βοήθησε η αδελφή μου ΑΝΤΖΕΛΑ [νηπιαγωγός], η σύζυγος του Διευθυντή μας κυρία ΓΙΟΥΛΑ και ό σ ε ς φορές τον χρειαστήκαμε, ο ξεχωριστός συνάδελφος ΝΙΚΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ήταν παρών. Άξιος, δραστήριος άνθρωπος ο Νίκος διετέλεσε και Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων. Ζητούσα μια δεύτερη παρουσία να κρατά ησυχία, όσο δίδασκα ξεχωριστά τις ομάδες στο χορόδραμα; Η Γιούλα και η Αντζέλα, ήταν δίπλα μου, ακούραστες και δοτικές...

    Και ποιος δεν είχε έρθει να μας δει... Π ά ν τ α μας τιμούσε η κυρία Σαμαράκη. Ερχόταν με την Μανάνα και πολλούς συγγενείς και γνωστούς της. Προλόγιζε ο Σεραφείμ Φυντανίδης χειροκροτούσε η κα Λόλα Νταϊφά, ο μεγάλος στιχουργός μας Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σχολική Σύμβουλος Μαρία Καπετανίδη, ο Αρχιμανδρίτης και νυν Π ρ ω τ ο σ ύ γ κ ε λ λ ο ς πατήρ Βαρνάβας, η συγγραφέας Άννα Γκέρτσου Σαρρή, η εκλεκτή τραγουδίστρια Μαρία Σουλτάτου, η δημοσιογράφος Κική Σεγδίτσα, ο παγκοσμίως αναγνωρισθείς Ιατρός-Λογοτέχνης Κεφαλλήνας κος Φώτης Παυλάτος, τον οποίον απεκάλεσε ΕΥΠΑΤΡΙΔΗ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βραβευθείς τρεις φορές από την Ακαδημία Αθηνών, η Πρόεδρος του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ "Ο ΦΙΛΩΝ", κυρία Μαίρη Σοφιανού, Σύλλογοι Γονέων, ο προσωπικός ιατρός του συγγραφέα μας, Νίκος Θαλασσινός... Συνάμα, πλήθος κόσμου τιμούσε τις παραστάσεις μας. Ανάμεσά τους γονείς, συνάδελφοι, καθηγητές, άνθρωποι των γραμμάτων, φίλοι και γνωστοί... Επίσης, κάθε εκδήλωσή μας, αναφερόταν από τις εφημερίδες ΒΡΑΔΥΝΗ, ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΓΚΥΖΙΑΚΑ ΝΕΑ, με επαινετικά σχόλια για τις προσπάθειές μας, παραθέτοντας και φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις μας....

    Κάθε νέα φουρνιά μαθητών, την πήγαινα στο σπίτι του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Μία φορά, ήρθε μαζί μας και ο Διευθυντής μας κ. Στέφανος Αντωνακάκης. Ήταν μια ξεχωριστή επίσκεψη, που τα παιδιά μας έκαναν να νιώσουμε ξανά υπερήφανοι, με την υποδειγματική στάση τους. Εκεί, συνομιλούσαν ώρες πολλές με την σύζυγο του συγγραφέα που μας υποδεχόταν πάντα με ανοιχτή αγκαλιά και μάθαιναν τα πάντα για τον σύζυγό της. Προτού φύγουμε, της παρουσίαζαν μια μικρή σκηνή από το έργο που θα ανεβάζαμε και μετά η Μανάνα, μάς έβγαζε όλους μαζί φωτογραφίες αναμνηστικές. Τα παιδιά έφευγαν ενθουσιασμένα από κάθε συνάντησή μας, λέγοντας ότι ήταν η καλύτερη έξοδος που είχαμε κάμει!!! Η κυρία Ελένη, χάρισε στο σχολείο μας, ένα πορτρέτο του συγγραφέα, φιλοτεχνημένο από τον γνωστό ζωγράφο Τέτση, ένα πουκάμισο του άντρα της, ένα κασκέτο, το φλυτζάνι που έπινε τον καφέ του και άλλα αντικείμενα. Ερχόταν σε όλες τις εκδηλώσεις μας και έφερνε κάθε φορά βιβλία του συζύγου της, για ό λ α τα παιδιά. Ήταν πάντοτε δίπλα μας, σε κάθε προσπάθειά μας, ευγενική, χαμογελαστή και εμψυχωτική. Τις ζωγραφιές των μαθητών, που τις εμπνέυσθηκαν από τα διηγήματα του ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, τις καθοδήγησε η κόρη μου η Ελπίδα ως ζωγράφος και βγήκαν αριστουργήματα, που τα βάλαμε σε κορνίζες.

    Το πράγμα όμως αργούσε. Ανυπομονούσαμε... Ώσπου μία ωραία ημέρα, μετά από επτά  περίπου χρόνια,  γράφτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ότι το 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ονομάζεται  ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!!!! Πω,πω, τι χαρά ήταν αυτή!!! Το περιμέναμε σχεδόν μια εφταετία!!! Ένα πρωινό, κατεβήκαμε στην αυλή και ανεβάσαμε την πολυαναμενόμενη επιγραφή: 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ. Τί χαρά που είχαμε όλοι μας!!! Βγάζαμε φωτογραφίες για αναμνηστικά και ορίσαμε την ημερομηνία που θα γινόταν επίσημα η ονοματοδοσία του σχολείου μας. Αυτή την φορά θα παρουσιάζαμε σε θεατρική διασκευή μου, το έργο του αλησμόνητου συγγραφέα μας, ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ. Το απόγευμα λοιπόν στις 16 Μαΐου, του 2011, παρουσία της τότε ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου και πλήθος κόσμου, το σχολείο μας έλαβε την πολυαναμενόμενη ονοματοδοσία του... Παρευρέθηκε η εκπαιδευτική κοινότητα, ο Προϊστάμενος, γονείς, δημοσιογράφοι και όπως γίνεται σε παρόμοιες εκδηλώσεις, η τηλεόραση. Οι τοίχοι της αίθουσας εκδηλώσεων, ήταν γεμάτη από έργα των παιδιών, βασισμένα στα λογοτεχνικά διαμάντια, του Αντώνη Σαμαράκη. Η Υπουργός, όπως αργότερα είπε και σε εκπομπή της κυρίας Φλέσσας, στην ΕΡΤ: "Εντυπωσιάστηκα από τον καθαρό λόγο αυτών των παιδιών, που όπως έμαθα, το εβδομήντα τοις εκατό είναι από άλλες χώρες... Αυτό λέει πολλά, για το τι μπορεί να κάνει η σωστή παιδεία στα σχολεία"... Ναι... Γιατί μπορεί τα τρία τέταρτα της καριέρας μου να τα έζησα ως δασκάλα στα ιδιωτικά σχολεία ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ και ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ που εκεί τα παιδιά ήταν όλα Ελληνάκια, αλλά το ένα τρίτο το πέρασα στο 1ο Δημοτικο ΓΕΡΑΚΑ και το μεγαλύτερο κομμάτι στου Γκύζη, στο 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ  ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ και εδώ είχα πληθώρα παιδιών από άλλες χώρες... Το μεγάλο μας λοιπόν κατόρθωμα, είναι ότι τους παρουσίασα κάτι που τα μάγεψε ΤΟ  ΘΕΑΤΡΟ... Και έγινε το θαύμα!!! Πάνω στην σκηνή του θεάτρου, δεν ξεχώριζες [εκτός από έντονα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά] ποιος είναι Ρώσος, Πολωνός, Αλβανός, Ταϊλανδός, Μολδαβός, Κινέζος... Τους καταλάβαινες, όταν στο φινάλε, φώναζα τα ονόματά τους, για το τελευταίο χειροκρότημα... Το μαγικό ταξίδι μέχρι να ολοκληρωθεί η προσπάθειά μας, έφερε και μια δυνατή σύσφιξη στην τάξη και έναν μεγάλο σεβασμό ανάμεσά τους που είχε γεννηθεί από την ομαδική προσπάθεια και την αναγνώριση των ικανοτήτων εκάστου εξ αυτών.... Και επί πλέον θαύμαζες τη γάργαρη  ρ ο ή  της ελληνικής γλώσσας πάνω σε ένα κείμενο απαιτήσεων, από μαθητές διαφορετικών εθνικοτήτων..... Να, τι καταφέρνει η πίστη σε έναν σκοπό και η θέλησή τού να "το πετύχω"...

    Χαράς ευαγγέλια... Ώσπου ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί ο κύριος Στέφανος, και μετά τον Διευθυντή μου κι εγώ... Κι ένα πρωί, μάθαμε ότι τα δυο σχολεία με τον καινούριο νόμο συγχωνεύτηκαν... Κι όταν πέρασα από κει, τι είδα;;;;;;;  Έ λ ε ι π ε  η ταμπελα ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ και στην θέση της υπήρχε μία άλλη : 41ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ.... Τι είχε γίνει το: ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ;;; Συγχωνεύτηκαν τα δύο σχολεία, ωραία,  α λ λ ά,  α π ο κ α θ η λ ώ θ η κ ε  και ένας μεγάλος συγγραφέας που τίμησε την πατρίδα του και λάτρεψε τα παιδιά, ασχέτως χρώματος και φυλής;;; Γιατί δεν είπε η Διευθύντρια του 41ου Δημοτικού: "Κύριοι, τι θα γίνει με την πρώτη επιγραφή;;;;;;;;" Είμαι σίγουρη ότι δεν το ανέφερε κανείς... Μέγας Έλληνας ζωγράφος ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ, μεγάλος όμως και ο  ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ.  Δεν θα μπορούσαν να υιοθετήσουν την επιγραφή  ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ -- ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ τιμώντας έτσι και την ζωγραφική, αλλά και την λογοτεχνία;;;;; Πώς γίνεται να  α π ο κ α θ η λ ω θ ε ί  μία φωτεινή προσωπικότητα των γραμμάτων;; Ας έδιναν το όνομα στο Νηπιαγωγείο που συστεγάζεται... Πώς τόλμησαν να  δ ι α γ ρ ά ψ ο υ ν  αγώνες μαθητών μιας επταετίας;;; Πώς γίνεται να  α κ υ ρ ώ σ ο υ ν  μια ονοματοδοσία  ξ ε χ ω ρ ι  σ τ ο ύ  σχολείου, που έγινε παρουσία του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ;;;;  Πώς γίνεται να  ε π ι λ έ ξ ο υ ν  μεταξύ δύο μεγάλων μορφών του πνεύματος, ελαφρά τη καρδία;;;; Πώς γίνεται να  δ ι α γ ρ ά ψ ο υ ν  τους αγώνες ενός ολόκληρου σχολείου που τώρα συνεπτύχθηκαν;;;; Έ π α ψ ε  πια δηλαδή να υπάρχει το 42ο ΣΧΟΛΕΙΟ;;;;;;;  Ο Χ Ι  βέβαια... Αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της συγχώνευσης... Και μόνο για  σ ε β α σ μ ό  προς τους συναδέλφους και στην ιστορία του 42ου ΔΕΝ θα έπρεπε να ακολουθηθεί μια άλλη τακτική;;;; Αυτή που ακολουθήθηκε είναι παιδαγωγικώς και ηθικώς  α π α ρ  ά δ ε κ τ η .... Δεν θα έπρεπε να τεθεί το θέμα επί τάπητος;; Εδώ γίνονται συνεδριάσεις των διδασκόντων συνεχώς αν κάτι προκύψει στην σχολική κοινότητα, α υ τ ό, δ ε ν θεωρήθηκε ά ξ ι ο συνεδριάσεως;;; Συμπτύξεις γίνονται, ΔΕΝ συγχωνεύονται όμως οι προσωπικότητες... Μεγίστη προσβολή στο πρόσωπο τόσων μαθητών που κουράστηκαν αυτά τα εφτά χρόνια για την επίτευξη του σκοπού τους... Μεγάλη προσβολή στο πρόσωπο του συγγραφέα και ακύρωση επισήμων τελετών, με την σφραγίδα του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ. 

    Βέβαια  τ ί π ο τ α   δ ε ν  ακυρώνεται στις καρδιές τόσων μαθητών και τόσων γονέων... ΔΕΝ ακυρώνεται το μνημονικό ούτε των παιδιών, ούτε  το δικό μου, ούτε του Διευθυντή μας. Το 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, έχει γράψει ιστορία γόνιμη, που πάει π ο λ ύ   π ί σ ω... Τα  Σιντί, οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις, θα φωτίζουν πάντα την ψυχή όλων εμάς που παλέψαμε για ένα σκοπό... Έστειλα κάποιες επιστολές έπεσα όμως στην εποχή που σήμερα ήταν ο άλφα Υφυπουργός Παιδείας και την άλλη ο βήτα Υπουργός ...Χάος... Και το θέμα έμεινε έτσι... Πόση πίκρα ένιωσαν τα παιδιά... Πόσο απόρησε η κυρία ΕΛΕΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ... Πόσο νιώθω το άδικο και την ιεροσυλία εγώ... Τα είχαμε δώσει όλα... Φαντασθείτε. Η πρώτη μου κόρη η  ΕΛΠΙΔΑ, ήταν τριών μηνών έγκυος και σκαρφάλωσε στην μαρκίζα όπου έγραψε το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ  και το στόλισε με περιστέρια... Δίπλα της στον χρωματισμό, ο Διευθυντής μας κύριος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗΣ, η γυναίκα του η κα ΓΙΟΥΛΑ, και δυο μαθητές μου, η ΕΛΠΙΔΑ  ΜΑΝΙΜΑΝΗ και ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΟΥΜΑΣ!!! Εγώ επόπτευα από του... εδάφους!!!Ήταν ένα πανέμορφο ζωγραφικό σύνολο με την σημασία του. Δηλαδή, ότι  μ ό ν ο ν  εδώ στο σ χ ο λ ε ί ο , θα ΖΗΤΕΙΤΑΙ πάντα η ΕΛΠΙΔΑ για όλα τα παιδιά της γης, για Ο Λ Α  τα παιδιά του κόσμου, όπως φρονούσε και ο μεγάλος μας συγγραφέας... Διότι μ ό ν ο  στο σ ω σ τ ό   σ χ ο λ ε ί ο  διδάσκεται η ισότητα, ο σεβασμός, η ελευθερία της  σκέψης, η αληθινή παιδεία και όχι η στείρα γνώση...  Διότι μόνο στο σχολείο, μπορούν τα παιδιά να ζητήσουν και να βρουν ελπίδα, για μια καλύτερη ζωή... Αυτή την πρόσοψη, την είδε ένα μουσικό συγκρότημα και την συμπεριέλαβε στο βιντεοκλίπ ενός τραγουδιού τους.. Τι απέγινε;;; Α μ έ σ  ω ς μόλις βγήκαμε στην σύνταξη, Διευθυντής και Υποδιευθύντρια, την  έσβησαν... Την μπογιάτισαν...

    Κάθομαι και σκέφτομαι...... Και αν προσφέραμε... Ουδέποτε κοίταξα ρολόϊ, ούτε εγώ, ούτε οι υπέροχοι μαθητές μου, που καθόμαστε και μετά τα μαθήματα.... Και η δεύτερη κόρη μου η ΑΛΙΣΙΑ που παντρεύτηκε στην Καλαμάτα, ανέβαινε με δικά μας έξοδα, για να κρατήσει την μουσική στις εκδηλώσεις μας και ξανάφευγε !!!!!... ΑΝ α υ τ ό δεν είναι δόσιμο ψυχής και συμμετοχή για την επίτευξη ενός σκοπού, τ ό τ ε τι είναι;;;

    Δεν ξέρω αν ποτέ δικαιωθούμε... Σε κάποια αποθήκη θα αραχνιάζει η επιγραφή με την ονοματοδοσία του σχολείου μας... Στις καρδιές όμως όλων εμάς, θα λάμπει πάντα η ευδαιμονία που μας πλημμύριζε μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθειά μας, οι αξέχαστες πρόβες μας, οι εργασίες μας κατά την επεξεργασία των έργων του Α.Σαμαράκη, η λαχτάρα να μην λείψει κανείς ούτε μία ημέρα για την ολοκλήρωση του σχεδίου μας. Θα θυμάμαι που ερχόντουσαν στο τέλος της παράστασης οι παλιοί μου μαθητές, άντρες σωστοί και γυναίκες  πια, όπως ο Γιώργος ο Κυρίτσης, η Δήμητρα  Μητροπούλου, η Χαρά η Λυμπεροπούλου από την  ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, η Πέρσα η Σταθοπούλου, ο Βασίλης ο Χουσάδας, ο Αντρέας Πυρομάλλης, η Ρωξάνη Σωτηροπούλου, η Ευγενία Τσίκληρα, από το 1ο Δημοτικό Γέρακα και η Ντέμυ Σταμούλη και η Άλκηστις Σταμούλη από την ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, κρατώντας λουλούδια ή γλυκά. Ανέβαιναν πάνω στην σκηνή και αγκαλιαζόμασταν όλοι μαζί, κατασυγκινημένοι, καθώς θυμόντουσαν τις δικές μας παλαιότερες γιορτές!!! Στ' αυτιά μας θα αντηχούν πάντα τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του κοινού, η μουσική θα μας συνεπαίρνει, άλλοτε διθυραμβική και άλλοτε νοσταλγική, θα ξαναζούμε το ξεσηκωτικό φινάλε, που ήταν από μόνο του μια χορογραφία και θα ακούω πάντοτε τις χαρούμενες φωνές των παιδιών στο τέλος να φωνάζουν με τα χέρια ψηλά, πλέκοντας εύστοχα τους τίτλους βιβλίων, σε μια  πρόταση:

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ!!!! ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ!!!!! ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ  ΕΛΠΙΣ!!!!!!!! Γειά σας!!!!! Ευχαριστούμε που ήρθατε!!!!!

    Ποιος μπορεί να τα σβήσει όλα αυτά από τις καρδιές μας;; Μπορεί ποτέ να ξεχάσει η Μπεατρίς Γκίκα;; Η Σίλα Χότζα;; Η Πολίνα; Ο Λευτέρης; Ο Θάνος; Η Ελπίδα; Η Πηνελόπη; Ο Φράνκο; Η Ελένη;.... ΚΑΝΕΝΑΣ μας δεν θα ξεχάσει ποτέ!!!! Θα τα αναπολούμε και θα χαιρόμαστε που αξιωθήκαμε να έχουμε κάνει πραγματικότητα το όνειρό μας... Μπορεί ένα χέρι άσκεφτα να κατέβασε την ταμπέλα και να έσβησε την ζωγραφιά, μέσα μας όμως θα ζει για πάντα το υπέροχο, αγωνιστικό 42ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, πλαισιωμένο με ασπρογάλαζα περιστέρια και εκστατικά, αθώα, χαρούμενα, ολόλαμπρα, μάτια παιδικά!!!!....