ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΘΑΛΑΣΣΟΔΡΟΜΙ

Αυτό το σπίτι το αγαπούσα πολύ. Στην αριστερή αγκαλιά του κόλπου της Σάμης, μέσα από τα ανοιχτά του παράθυρα, νόμιζες ότι μ’ ένα βήμα, έφτανες την θάλασσα. Ο ήλιος έμπαινε άπλετα από παντού και με την θάλασσα μπρος σου, θαρρούσες πως ήσουν πάνω σ' ένα όμορφο πλεούμενο!! Ήταν το σπίτι της δασκάλας μας, της Γεωργίας Σκιαδαρέση... Πόσο μου άρεσε να βρίσκομαι εκεί!! Όταν είπα μια μέρα πως θα ήθελα να γράψω κάτι επί πλέον για ένα ιστορικό πρόσωπο, η δασκάλα μου, μού είπε: “Έλα στο σπίτι μου, να βρεις ό,τι θέλεις από την εγκυκλοπαίδεια...” Πήγα με τρακ, αλλά δεν το μετάνιωσα. Η κόρη της η καλοσυνάτη και χαρούμενη Πόπη, με γύρισε στον κήπο τους και με κέρασε ένα θαυμάσιο γλυκό, νομίζω είχαν φτιάξει μπεζέδες, που από τότε τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Το σπίτι μπροστά είχε μόνον την βεράντα, τίποτε δεν έκρυβε την υπέροχη πελαγίσια θέα. Ο κήπος ήταν στο πίσω μέρος. Καλοφροντισμένος, με ένα σωρό λουλούδια και μοσχοβολιστό αγιόκλημα στον φράχτη. Καθόμουν και αντέγραφα τις πληροφορίες, τις οποίες θα έλεγα αύριο με μεγάλη υπερηφάνεια στην τάξη!! Κάποια φορά είχε πονέσει το χέρι μου από το γράψιμο για τον Περίανδρο τον Κορίνθιο. Συναγωνιζόμασταν με τον Τζέρρυ ποιος θα πει τα πιο πολλά. Ευγενική άμιλλα που λένε. Κι όταν ήρθε η ώρα για την ξένη γλώσσα, εκείνος διάλεξε την αγγλική, όπου και την τελειοποίησε άριστα, εγώ την γαλλική, την οποία όμως επειδή την μάθαινα με τον πατέρα μου από το εγχειρίδιο “Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΝΕΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ”, κάποια στιγμή τα παράτησα, το βιβλίο όμως το έχω ακόμη στην βιβλιοθήκη μου!!!

    Παρατηρούσα με θαυμασμό την δασκάλα μου να κάθεται μπρος στο ανοιχτό παράθυρο και να ζωγραφίζει ωραιότατα, πάνω σε κομμάτια ξύλου κομμένα σε σχήμα οβάλ!!! Τι όμορφα τοπία ξεπηδούσαν από τα πινέλα της!! Μόλις το είδα, αποφάσισα να μάθω να ζωγραφίζω κι εγώ!! Τότε αγοράζαμε τα ΚΛΑΣΙΚΑ ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ. Ξεκίνησα απλά. Έβλεπα μία φιγούρα και προσπαθούσα εκατομμύρια φορές να την φτιάξω. Πρωτάρχισα με γυναικεία πρόσωπα προφίλ. Μου ήταν πιο εύκολο... Οι πρώτες ζωγραφιές μου έμοιαζαν με σκίτσα… Σιγά - σιγά όμως καλυτέρευσα. Άρχισε το χέρι μου να συνηθίζει και φτάνοντας στο Γυμνάσιο, μπορούσα βλέποντας κάτι, να το ζωγραφίσω. Στο δωμάτιό μου σήμερα έχω κρεμάσει έργα μου που έχω κορνιζάρει, με τις ευλογίες της πρώτης μου κόρης που έχει τελειώσει την ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ του Πολυτεχνείου Αθηνών. Θυμάμαι την ημέρα που ζωγράφιζα τον Ηρακλή και το λιοντάρι της Νεμέας, βλέποντάς το από το εξώφυλλο των ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΩΝ... Το έκανα ίδιο ακριβώς!! Τόσο στο σχέδιο, όσο και στα χρώματα!! Και τότε για πρώτη φορά ένιωσα αυτό που λένε οι μεγάλοι δημιουργοί, ότι “κυοφόρησαν ένα μεγάλο έργο”!!! Ειλικρινά, ένιωσα σαν να το είχα γεννήσει!! Τέτοια πληρότητα!!! Και έτρεξα ενθουσιασμένη να το δείξω στους γονείς μου!!!!! Κι όταν έγινα δασκάλα, πίσω από κάθε φωτοτυπία που έδινα στους μαθητές μου, ζωγράφιζα και κάτι πολύ προσεγμένο. Τα παιδιά το χρωμάτιζαν!! Είχαμε μιλήσει πρώτα για τον συνδυασμό χρωμάτων... Για το πότε θα χρωμάτιζαν με τις ξυλομπογιές και για το πότε θα έξυναν την μύτη και θα άπλωναν το χρώμα με μπαμπάκι... Και στα διαλείμματα πολλά έμεναν μέσα να τελειώσουν την ζωγραφιά, ενώ άλλα ερχόντουσαν στην έδρα παρακαλώντας με: “Κυρία, θα μου φτιάξετε μια πριγκίπισσα με ξανθά μαλλιά; ή “Κυρία, εγώ θέλω μια νεράϊδα με πολλά αστέρια και χρυσά σύννεφα!!!” Κι εγώ ευχαρίστως, έπαιρνα ένα χαρτί και σε δυο λεπτά εκπλήρωνα την παράκλησή τους!!! “Κυρία, εσείς έπρεπε να είχατε γίνει ζωγράφος!!!” “Και όχι μόνον ζωγράφος!! Αλλά και τραγουδίστρια!!! Και ηθοποιός!!!! Γιατί δεν γίνατε κυρία;;” “Γιατί παιδιά μου έγινα δασκάλα, και μια δασκάλα πρέπει να είναι και ηθοποιός και ζωγράφος και τραγουδίστρια!!! Πώς αλλιώς θα μαγεύει εσάς τα σκανταλιάρικα παιδιά της τάξης της;; Ελάτε!!! Το διάλειμμα κοντεύει να τελειώσει! Προλαβαίνω για άλλη μια ζωγραφιά!!! Ποιος έχει σειρά;;” Όταν στο τέλος της χρονιάς δέναμε τις φωτοτυπίες μας, σχηματίζονταν ολόκληρα βιβλία και μερικά ήταν πανέμορφα, γιατί τα παιδιά είχαν χρωματίσει ονειρεμένα τις ζωγραφιές!!! Έτσι, αυτό που ένιωσα πριν χρόνια βλέποντας την δική μου δασκάλα να ζωγραφίζει, το κατάφερα και τώρα που ήμουν εγώ δασκάλα και το αίσθημα ήταν υπέροχο!!!

    Ο γιος της κυρίας Γεωργίας, ο Νύσης, ήταν μεγαλύτερός μας. Κάποιες φορές όμως ερχόταν στην τάξη μας. Το έβλεπα και τον καλοτύχιζα... Πόσο ωραία θα ένιωθε που είχε δασκάλα την μητέρα του!!! Αυτό γράφτηκε μέσα μου και σαν έγινα δασκάλα, όταν ήρθε μια χρονιά η ώρα να πάρω το τμήμα Γ΄2, δεν το αρνήθηκα και ας ήταν μέσα η δεύτερη κόρη μου η Αλίσια. Άλλοι συνάδελφοι δεν δέχονταν να έχουν τα παιδιά τους, εγώ όμως γνώριζα ότι δεν θα είχα κανένα πρόβλημα από την Αλίσιά μου. Και είχα δίκιο. Ήμασταν έναν μήνα στην τάξη και κανένας δεν ήξερε ότι η Αλίσια ήταν κόρη μου. Τόσο ακριβοδίκαια φερόμουν. Ώσπου μια ημέρα, την πιάνει την μικρή το αλλεργικό της, οπότε της έδωσα αντισταμινικό, λέγοντας αφηρημένη: “Σ' έπιασε για τα καλά η αλλεργία σου Αλίσια... Χθες χαλάσαμε τρία πακέτα χαρτοπετσέτες...” “Και πού το ξέρετε εσείς κυρία, ότι χθες η Αλίσια είχε πάλι αλλεργία;;” Και έτσι μαθεύτηκε ότι η Αλίσια ήταν κόρη μου... Τους είχε μπερδέψει η δικιά μου τελείως ακριβοδίκαιη στάση, που δεν έδειχνα καθόλου ξεχωριστή προτίμηση και το ότι το επίθετό της ήταν Δημόγιαννη, ενώ εμένα Βουτσινά... “Ναι, παιδιά μου, έχουμε διαφορετικά επίθετα, γιατί εγώ ως Δασκάλα κρατάω το πατρικό μου και της Αλίσιας ο μπαμπάς λέγεται Δημόγιαννης...” Το θέμα έληξε εκεί. Φερόμουν ίσα σε όλα τα παιδιά. Ώσπου μια μέρα η Αλίσια στο σπίτι, σχεδόν κλαμένη, μού είπε κάτι που με ταρακούνησε: “Έχεις πει μαμά, ότι στο σχολείο είσαι η δασκάλα μου κι εγώ μια μαθήτριά σου. Όμως, ενώ σε όλα τα παιδιά φέρεσαι καλά, εμένα γιατί μου κάνεις παρατήρηση χωρίς να φταίω;;; Ε;;; Σήμερα η διπλανή μου η Φαίη μιλούσε, αλλά σε μένα είπες ‘Αλίσια!!! Σιωπή!!!’ Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις... Θέλω να φέρεσαι δίκαια και σε μένα...” Της ζήτησα συγγνώμη... Είχε απόλυτα δίκιο. Όταν έβλεπα στην τάξη ένα παιδί να μιλάει, σκεφτόμουν: “Θα κάνω παρατήρηση στην Αλίσια. Τα παιδιά θα σκεφτούν, ότι αφού κάνει παρατήρηση στην ίδια της την κόρη, θα παρατηρήσει κι εμάς, οπότε ας σταματήσουμε!!! “Το κόλπο έπιανε, αλλά εις βάρος της αθώας Αλίσιας... Και έκτοτε άλλαξα γραμμή πλεύσης... Τόσο την υπόλοιπη χρονιά, όσο και την δεύτερη που τα είχα στο Δ΄2.

    Μια μέρα ήμουν στεναχωρημένη και έρχεται η κυρία Γεωργία να με ρωτήσει γιατί. “Κυρία, αύριο έχουμε διαγώνισμα και φοβάμαι... Μέχρι τώρα, οι άλλες κυρίες μου έλεγαν ότι το γραπτό μου είναι για άριστα, αλλά μου κατεβάζουν μέχρι και τρεις βαθμούς για τα γράμματά μου που δεν είναι καλά... Αυτό γινόταν και στις εκθέσεις... Άραγε τι θα πείτε εσείς βλέποντας τον γραφικό μου χαρακτήρα;;” “Μην ανησυχείς Πολυάνθη... Αν τα κείμενά σου είναι σωστά, δεν θα σου κατεβάσω κανέναν βαθμό για τον γραφικό σου χαρακτήρα. Θα το δεις. Εσύ απλά προσπάθησε για το καλύτερο”. Και το είδα!!! Τα γραπτά μου, οι εκθέσεις μου, έπαιρναν πλέον ΑΡΙΣΤΑ!!! Ω, πόσο την ευγνωμονούσα την δασκάλα μου!!! Και ξαφνικά, ως δια μαγείας, έγινε το κλικ!!!!! Άρχισα να γράφω... όμορφα!!! Τόσο όμορφα, που στο Γυμνάσιο, ο καθηγητής μας κος Σκούρτης, μου έδωσε έναν πολυσέλιδο λόγο του, να τον αντιγράψω με τα δικά μου γράμματα!!! Σε ποιον οφείλω την μεγάλη μου αλλαγή; Μα, στην δασκάλα μου!!! Ένιωσα αυτοπεποίθηση, ένιωσα δικαίωση και προσπάθησα να γράψω όμορφα σαν ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ως στον προς εμέ, τρόπο συμπεριφοράς της... Και ως δασκάλα, δεν έβαλα ποτέ Χ σε κανένα γραπτό... Απέφευγα τις διορθώσεις με κόκκινο στυλό που σε πιάνει η καρδιά σου βλέποντας ένα γραπτό κατάστικτο από κοκκινίλες... Προτιμούσα το πράσινο και αργότερα, διόρθωνα με το μπλε στυλό μου... Και από κάτω, οι παρατηρήσεις μου ήταν με τρόπο θετικό, ώστε να ενθαρρύνουν και όχι να αποθαρρύνουν τον μαθητή...

Στο απογευματινό μάθημα, συνήθως είχαμε ιχνογραφία, χειροτεχνία και ωδική. Το τραγούδι: “Στην βρύση την βουνίσια, σιμά είναι η φλαμουριά! Στον ίσκιο της καθόμουν, να αναπαυτώ γλυκά...” μου έχει χαραχτεί στο μυαλό για την νοσταλγική και υπέροχη μελωδία του...

    Κάποιοι συμμαθητές μου θυμούνται ότι είχαν φάει κάμποσο ξύλο... Εκείνη την εποχή, το ξύλο ήταν διαδεδομένο μέσον συμμόρφωσης... Δεν θυμάμαι ποιον δάσκαλο είχαμε, θυμάμαι όμως έναν συμμαθητή μας, νομίζω λεγόταν Χρηστάτος, ένα όμορφο ανοιχτομάλλικο αγόρι, που ενώ έγραφε στον πίνακα, ο δάσκαλος του έδινε βεργιές στις γάμπες και είχα αναστατωθεί από το θέαμα. Μια άλλη φορά που θα ερχόταν ο Επιθεωρητής στην τάξη, ο δάσκαλος έκρυψε γρήγορα την βέργα πίσω από τον πίνακα. Κι εγώ είχα φάει ξύλο, δυο φορές. Την μία φορά από την κα Γεωργία για κάτι που έγινε στο μάθημα της Πατριδογνωσίας, οπότε ανέβαινε ένας-ένας στην έδρα, έπαιρνε το μπερτάκι του και έφευγε. Θυμάμαι είχα πονέσει, γιατί μας βάρεσε στο πάνω μέρος του χεριού, όχι στην παλάμη. Η δεύτερη φορά ήταν επειδή είχαμε τσακωθεί με τον Τζέρρυ. Μας πήγε η κα Γεωργία και τους δυο μας στο γραφείο της Διευθύντριάς μας, της κυρίας Κευής. “Γιατί τσακώνεστε σε όλο το διάλειμμα;;” “Κυρία με είπε χοντροπατάτα!!” “Κι αυτή κυρία με είπε αγοροκόριτσο!!” “Ώστε έτσι, ε;;; Σταθείτε δίπλα-δίπλα και ανοίξτε τις παλάμες σας... Να, για να μάθετε!!!” Η ράβδος έπεσε και στα χέρια και των δυο μας και έχοντας πάρει την τιμωρία μας, εβγήκαμε να συνεχίσουμε το διάλειμμά μας μουτρωμένοι... Αυτά όμως τα γεγονότα, δεν άλλαξαν καθόλου την θετική εντύπωση που είχα για τις δασκάλες μου... Το παιδί ξέρει ποιος το αγαπά αληθινά, αναγνωρίζει τα λάθη του, μαθαίνει, συγχωρεί και ξεχνά... Η αγάπη μου για την κυρία Γεωργία δεν μετριάσθηκε ποτέ. Ίσως γιατί δεν το είχε παρακάμει... Ως δασκάλα όμως, δεν διανοήθηκα ποτέ να ξυλοφορτώσω μαθητή μου, άσε που τα χρόνια είχαν περάσει και η αντιμετώπιση των παιδιών άλλαξε άρδην. Ευλογημένη η ώρα που το ξύλο απαγορεύθηκε εις τα σχολεία... Αφήνει ψυχολογικές πληγές δύσκολες να γιατρευτούν... Φαντασθείτε τι ένιωσα όταν νέα δασκάλα, υπήρξα συνάδελφος με τον δάσκαλο της μητέρας μου, τον κο Πουλημένο!!!! Ένας αξιοσέβαστος τρυφερός άνθρωπος, που έστειλε πολλά χαιρετίσματα στην πανέξυπνη μαθήτριά του, την Αλίκη Θωμά, την μητέρα μου!!! Και φαντασθείτε την έκπληξή μου, όταν η μάνα μου, μού είπε ότι όταν κάποιος έκανε αταξία, τον έβαζε ο συγκεκριμένος δάσκαλος γονατιστό πάνω σε... χαλίκια!!!!!! Μια τιμωρία που είχε υποστεί και η ίδια ή το γνωστό: “Σήκω και κάτσε στην γωνία όρθιος με την πλάτη στην τάξη και το πρόσωπο στον τοίχο, μέχρι το διάλειμμα!!” Άλλα χρόνια, άλλες ιδέες, δυστυχώς αποδεκτές τότε από τους περισσότερους. Ευτυχώς που άλλαξαν πλέον οι παιδαγωγικοί μέθοδοι προς το καλύτερο...

    Η διευθύντριά μας η κυρία Κευή Θεοδοσάτου, ήταν μια πολύ κομψή γυναίκα. Όταν πήρε την τάξη μας, θυμάμαι ότι θαύμαζα τα λεπτά περιποιημένα χέρια της, καθώς ακουμπούσαν στο τετράδιό μου. Μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση και όταν έγινα δασκάλα, φρόντιζα να έχω περιποιημένα δάχτυλα, όπως η παλιά μου διευθύντρια και επί πλέον τα έβαφα και με στραφταλιζέ μανό που άρεσε πολύ στα κορίτσια!!! Τι χαρά είχαμε πάρει όταν μας μοίρασε τους ρόλους για το θεατρικό που θα ανεβάζαμε!! Είχα ψηλώσει πέντε πόντους από την υπερηφάνειά μου για τον ρόλο μου!!! Με το τετράδιό μου ανοιχτό και διαβάζοντας τον ρόλο μου στον δρόμο, πέρασα βιαστικά έξω από το μαγαζί του Δημουλά και έτρεξα σπίτι να ανακοινώσω την αυριανή επιτυχία μας!! Μια επιτυχία όμως που δεν ήρθε ποτέ, διότι κάτι έπαθε η κα Κευή και δεν το ανεβάσαμε.... Πωπώ απογοήτευση τότε!!! Θυμάμαι όμως μια χρονιά, που είχαμε ανεβάσει γιορτή για τα Επτάνησα. Κάθε φορά που έλεγα το όνομα ενός νησιού, παρουσιαζόταν και το κορίτσι με την ανάλογη τοπική φορεσιά. Έλεγα το υπέροχο ποίημα του ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, “ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΕΦΤΑ ΝΗΣΙΩΝ”. Κόσμος πολύς από κάτω!!! Γεμάτη η αίθουσα!! Και ξάφνου, μία στροφή προτού τελειώσω, ακούγεται μια παιδική φωνούλα να φωνάζει δυνατά: “ΜΠΡΑΒΟ, Πολυάτση μου!!!!!” Ήταν η μικρότερη αδελφή μου... Δεν τα έχασα. Συνέχισα, έπεσε χειροκρότημα και ακολούθησε ο χορός: “Εδώ σ' αυτήν την γειτονιά, την πάνω- πάνω ρούγα”. Όταν φθάσαμε στο σπίτι όλοι κατευχαριστημένοι, η μαμά ρώτησε την Αντζέλα: “Γιατί κοριτσάκι μου φώναξες το ΜΠΡΑΒΟ, προτού τελειώσει το ποίημα η αδελφή σου;;” Και η Αντζέλα απάντησε: “Μα, αν περίμενα να τελειώσει, δεν θα ακουγόμουν μέσα σε τόσα χειροκροτήματα!!! Γι' αυτό το φώναξε πιο πριν!!!! ''Σοφή η μικρά!!!!! Και όταν έγινα δασκάλα, δεν ξέχασα ποτέ πόσο υπέροχα ένιωθα παίρνοντας μέρος στις σχολικές γιορτές... Και γι' αυτόν τον λόγο, επειδή γνώριζα τι προσφέρει το θέατρο σε έναν μαθητή, το ενέταξα σε κάθε τάξη μου... Και δεν έπεσα ούτε μία φορά έξω... Με το θέατρο, οι δεσμοί δασκάλας και παιδιών ισχυροποιούνται και το μαγικό ταξίδι της προετοιμασίας καθώς και ο θρίαμβος της τελικής παράστασης, θα αποτελούν για πάντα το πιο γοητευτικό, γόνιμο και νοσταλγικό ταξίδι...

    Ένα καλοκαιρινό βραδινό, είχε έρθει η Πόπη η Σκιαδαρέση και καθίσαμε έξω από το κατάστημα του πατέρα μου. Οι επιγραφές ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΪΤΟΡ, με το έντονο φως από νέον, φώτιζαν λαμπερά τον γύρω χώρο. “Εσύ Πόπη μου, είσαι τυχερή, τελείωσες το σχολείο, έδωσες και εξετάσεις... Εγώ ανησυχώ πολύ, γιατί του χρόνου δίνουμε Πανελλήνιες...” “Μην στεναχωριέσαι Πολυάνθη... Τα χρόνια του σχολείου είναι τα πιο ανέμελα... Θα με θυμηθείς... Να χαίρεσαι τώρα την κάθε ημέρα... Θα δεις... Θα δώσεις Πανελλήνιες κι ούτε θα καταλάβεις πώς περνούν τα ξέγνοιαστα χρόνια...” Τι χρυσή κοπέλα η Πόπη!!! Και στην μετέπειτα ζωή της απέδειξε πόσο γενναία είναι και πόσο δυνατή μαχήτρια!! Ποτέ δεν το έβαλε κάτω και αποτελεί πηγή έμπνευσης για πάρα πολλούς... Άξια κόρη, μιας άξιας δασκάλας...

    Σήμερα, το μικρό σπίτι στο θαλασσοδρόμι, το σπίτι της οικογένειας Σκιαδαρέση έχει πουληθεί... Όπως πουλήθηκε και το δικό μας... Η Πόπη είναι η μόνη από την οικογένειά της και ο Θεός να χαρίζει υγεία στα παιδιά της και σε αυτήν… Οι αναμνήσεις όμως δεν σβήνουν... Για μένα θα είναι πάντα το σπίτι της δασκάλας Γεωργίας με τα διάπλατα παράθυρα που νόμιζες πως η θάλασσα είχε μπει στο σαλόνι της και ο χρυσός ήλιος άστραφτε στην ξέγνοιαστη απλωσιά των χρόνων εκείνων... Στην καρδιά μου θα κλείνω πάντα την αποδοχή που πήρα και τα αξεπέραστα μηνύματα που έλαβα ώστε να γίνω μια σωστή δασκάλα. Εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες... Η ζωγραφική στο ξύλο... Η προσφορά των εξωσχολικών βιβλίων... Η πίστη στις ικανότητές μου...Η καλή, υποστηρικτική κουβέντα... Όλα πρόσφεραν την δική τους χρυσόσκονη στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και στο πάρσιμο σημαντικών αποφάσεων...

    Θα φέρνω πάντα στον νου μου και το πατρικό μου σπίτι με τις άφθονες κατάλευκες μαργαρίτες της μητέρας μου και τις βερικοκιές του πατέρα, τις μοσχοβολιστές γαρυφαλλιές, το χρυσόδεντρο, τα ρόγκολα και τις νυφούλες, τον αγαπημένο μου σκύλο Ντικ και την περπέρω γάτα μας Μπιρμπίλω... Θα θυμάμαι πάντα τους υπέροχους γείτονές μου, την κυρ’ Αγγελική, τον κουμπάρο Βαγγέλη, [τον λέγαμε έτσι από αγάπη] την καταπληκτική κόρη τους, την Πόπη Σπαθή... Λίγο πιο πάνω έμενε η Ρούλα η Φλωράτου, αγαπημένη φίλη της αδελφής μου και στο ανάμεσο, η αγαπημένη φίλη μου Σούλα Μανωλάτου, με τις όμορφες αδελφές της και τον πανέξυπνο αδελφό της... Θα το θεωρώ πάντα δικό μου το πατρικό μου σπίτι, έστω κι αν τώρα είναι σε άλλα χέρια και δεν υπάρχει ίχνος από τον λουλουδιασμένο οργασμό, που το έκανε να μοιάζει ψεύτικο... Κι αυτό, γιατί εδώ έζησα μαγικά παιδικά χρόνια με την αδελφή μου την Αντζέλα, χρόνια που η ανάμνησή τους με στηρίζει και φτιάχνει τις ρίζες που με κάνουν τον συγκεκριμένο άνθρωπο... Έτσι θα θυμάμαι και το πρόσχαρο σπίτι της δασκάλας μου, έστω κι αν έχει αλλάξει χέρια... Οι αναμνήσεις δεν σβήνονται και μέσα σ’ εκείνο το σπιτικό, έπεσαν στην παιδική μου ψυχή οι πρώτοι σπόροι που θα με καθόριζαν αργότερα και ως δασκάλα....

 ΣΤΗΝ   ΔΑΣΚΑΛΑ  ΜΟΥ  ΜΕ  ΑΓΑΠΗ  κι άλλο ένα σονέτο....

Στα πρώτα και αβέβαια βήματά μας, 

μάς κράτησες θερμά από το χέρι.

Στου πνεύματος τα όμορφα τα μέρη,

οδήγησες τα όποια οράματά μας..

Επλούτισες με φως τα νάματά μας..

Πετούσαμε ψηλά σαν περιστέρι...

Μάς πρόσφερες της μόρφωσης τ' αγέρι

και τά 'κανες τα σύμπαντα, δικά μας...

Τις αρετές μάς έδωσες πυξίδα

- αστέρια στον προσανατολισμό μας -

Η λογική θα φτιάξει ηλιαχτίδα,

που θα ορίζει τον προορισμό μας...

Η αγάπη μου εσαεί θα μείνει,

για την Δασκάλα μου με ευγνωμοσύνη!

ΣΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ένα σονέτο...

Μετέδωσες το πνεύμα, την ψυχή σου
ολημερίς μες στου σχολειού την στράτα...
Τα λόγια σου αστέρινα, σταράτα,
πανώρια στο μυαλό η διδαχή σου...

Ύμνος στοργής για πάντα η φωνή σου:
“Μες στην ζωή σου την αγάπη κράτα...
Σαν αητός προς τα ψηλά περπάτα...
Τ' αστέρι να φωτά την διαδρομή σου!!!”
 
Της γνώσης, της παιδείας ήσουν δότης...
Δασκάλα μας, μάς έπλασες  Α ν θ ρ ώ π ο υ ς!!!
Της αρετής μας μέγας φωτοδότης,
μάς έφερες στης “άνοιξης” τους τόπους...
 
Γι' αυτή σου την βαθιά μεγαλοσύνη,
σε κλείνω στην καρδιά μ' ευγνωμοσύνη!!!!!!
 
--------------------------------------------------------------------
Κι εγώ υπήρξα μαθήτρια... Και μπορούσα να ξεχωρίζω τους δασκάλους που σημάδεψαν θετικά την ζωή και την καριέρα μου... Έχω γράψει και κείμενο “ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ”. Μία από τις υπέροχες μορφές, η καθηγήτριά μου στην Αρσάκειο Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, κυρία Φωτεινή Μιχαήλ, με καθοδηγούσε και όταν ήμουν ενεργή δασκάλα... Δεν χάσαμε ποτέ επαφή, όλα αυτά τα χρόνια... Ήταν από τους φωτεινούς εκπαιδευτικούς που ενέπνεαν, παραδειγμάτιζαν και καθοδηγούσαν. Όχι σαν κάτι περιπτώσεις αδιάφορες και άνευ συναισθήματος, τελείως διεκπεραιωτικές που περνούν δίπλα σου και δεν σε αγγίζουν καν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ... Η κυρία Φωτεινή Μιχαήλ, στο πέρασμά της άφησε πολλά... Ευπροσήγορη, βαθιά γνώστης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, συναρπαστική στην Ιστορία Τέχνης.
Όπως και στο Δημοτικό, στην πατρίδα μου την Σάμη, η αγαπημένη μας κυρία Ρουμπίνα Στεφάτου και η πολυαγαπημένη κυρία Γεωργία Σκιαδαρέση, που καθόρισε ουσιαστικά την μαθητική πορεία μου και την ζωή μου. Υπήρξε για μένα φωτεινό πρότυπο στην διδασκαλική μου πορεία.
Γι' αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους, γι' αυτές τις ξεχωριστές Δασκάλες, αφιερώνω το σονέτο μου και “Μπρος στην βαθιά σας μεγαλοσύνη,

σας κλείνω στην καρδιά μ' ευγνωμοσύνη!!!!”

Η μαθήτριά σας, Πολυάνθη Βουτσινά...

 

                   ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

          Τελικά ο διάβολος, δεν φορούσε Μπράντα...Φορούσε το πρόσωπο της μη-τέρας  των Πετραλώνων. Οδηγός,ο πα-τέρας των Πετραλώνων...Μετά την απεχθή υπόθεση παιδεραστίας  στον Κολωνό, με την εκπόρνευση μιας 12κάχρονης, έχουμε την φρικιαστική ιστορία των τριών παιδιών στα Πετράλωνα, κακοποιημένα σεξουαλικά από τον ίδιο τον πατέρα τους, εν γνώσει  της μητρός τους... Τα ανατριχιαστικά γεγονότα τα μάθαμε λεπτομερώς από την τηλεόραση και αρρωστήσαμε κυριολεκτικά...Η αγυρτία, ο σαδισμός το έκφυλο του πράγματος, η ανουσιουργία της πράξης, κομματιάζει και το πιο γερό στομάχι...Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοιες φρικαλεότητες  από έναν γονέα, στο ίδιο το παιδί του;;Τι βόρβορο έχουν για ψυχή τέτοια αρρωστημένα καθάρματα;;;Τι είδους διάβολος είναι αυτός που κοιμάται γυμνός με τα παιδιά του, πειράζοντάς τα σεξουαλικά;;; Και πού βρίσκεται αυτό το σίχαμα η μάνα;;;;Αντί να σηκώσει το όπλο και να του τινάξει τα μυαλά στον αέρα, όχι μόνον το ανεχόταν, αλλά και άφηνε να σύρουν τα ίδια της στα σπλάχνα, τα παιδιά της, αγόρι και κορίτσια, σε ομαδικά, οικογενειακά και...φιλικά όργια!!!! ΑΥΤΗΝ...Αυτήν...Την μάνα πρέπει πρώτα να καταδικάσει η δικαιοσύνη, σαν την χειρίστη εγκληματία και να την καταδικάσει πεντάκις ισόβεια, ώστε να ΜΗΝ ξαναβγεί π ο τ έ από την φυλακή...Και φυσικά, αμέσως μετά τον σατανικό πατέρα  αιμομίχτη και τους βορβορώδεις συντρόφους του...

      Για τέτοια αποβράσματα, θα έπρεπε να υπήρχε η θανατική ποινή...Τα εγκλήματά τους αβυσσαλέα...Μολύνανε ό,τι πιο όμορφο και αγνό υπάρχει πάνω σε αυτήν την γη... Βεβήλωσαν το πολύτιμο κύτταρο της κοινωνίας μας, τον ακρογωνιαίο λίθο της, την οικογένεια... Τον θεσμό της οικογένειας και ό,τι περιλαμβάνει αυτός ο όρος...Η μάνα είναι η ζεστή φωλιά που επωάζει με άπειρη αγάπη τα παιδιά της... Γίνεται ύαινα αν της πειράξουν τα μικρά της... Δεν τρώει για να φάνε αυτά και πεθαίνει για χάρη τους... Ο πατέρας προστατεύει την οικογένειά του, με όλο του το είναι... Λατρεύει τα παιδιά του και παλεύει να τα φέρει σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία... Μέλημα των γονιών είναι η ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών τους, προστατεύοντάς τα από κάθε κακό και προσφέροντάς τους ένα ζεστό περιβάλλον για να μεγαλώσουν μέσα σε ασφάλεια και απροσμέτρητη αγάπη...Αυτό κάνουν τα ζώα, άγρια και ήμερα. Αυτό κάνουν και οι  σ ω σ τ ο ί  Ά ν θ ρ ω π ο ι ...Ό,τι παραβαίνει αυτήν την εικόνα, είναι κατάπτυστο και οι ένοχοι πρέπει να γκεμίζονται στον Καιάδα...

       Εδώ, θέλεις να σκοτώσεις με τα ίδια σου τα χέρια, να του βγάλεις τα μάτια τον βιαστή της κόρης ή του γιού σου και τώρα, εσύ, ο νορμάλ γονιός ακούς ότι εκείνος ο πατέρας κακοποιούσε σεξουαλικά γιο και κόρες τη ανοχή της γυναίκας του και σου έρχεται να σπάσεις την τηλεόραση... Σε μια φυσιολογική οικογένεια, εάν βιασθεί από κάποιον το παιδί της, πέφτουν όλοι πάνω στο παιδί με λατρεία, το τρέχουν σους ψυχιάτρους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να εξαλείψουν από την τρυφερή καρδιά του το έγκλημα που υπέστη, ώστε με τη θερμή γονε'ι'κή στήριξή τους, να μππορέσει το παιδί τους να ξανασταθεί στα πόδια του...Στην υπόθεση των Πετραλώνων, τι μέλει γενέσθαι;;; Από πού θα κρατηθούν αυτά τα παιδιά, για να σηκώσουν κεφάλι;; Όταν η πατρική και η μητρική φιγούρα είναι οι δαιμονικοί βιαστές και βασανιστές τους;;; Σε ποια τρυφερή αγκαλιά θα ακουμπήσουν, να γιάνουν τις πληγές τους που χάσκουν ορθάνοιχτες;;; Μα ί δ ι ο ς σου ο πα -τέρας;;;;;;;Μα η ί δ ι α σου η μάνα;;;;Θα ξαναβρούν αυτά τα παιδιά την δύναμη να σταθούν στα πόδια τους, όταν το ί δ ι ο  τους το αίμα τα πρόδωσε;;;Ποια θα είναι η ζωή τους;;;Πώς θα μπορέσουν να ξαναεμπιστευτούν άνθρωπο, όταν οι άνθρωποι που τα έφεραν στον κόσμο, τα εκμεταλλεύτηκαν ελεεινά, μολύνοντας τον παιδικό άγγελο που έχει κάθε παιδί μέσα του;;;;

        Ποια πρέπει να είναι η υψίστη τιμωρία γι' αυτούς τους σιχαμένους υπανθρώπους που έσυραν στον βούρκο τους τα ιερά ονόματα :''μάνα και πατέρας'';;;; Σακάτεψαν τρεις αθώες παιδικές ψυχές, λέρωσαν το πιο αγνό πλάσμα επί γης, το παιδί...Έδειξαν την κόλαση σε αθώα παιδικά μάτια και έκαψαν τα μικρά κορμάκια τους με τα σαδιστικά τους όργια...Ως μάνα, θέλω να φωνάξω:  Θ ά ν α τ ο ς!!!!!  Θ ά ν α τ ο ς  στον διαβολικό  πατέρα και στην ελεινή, αδιάφορη, διαβολική μάνα...Να εξαλειφθούν από προσώπου γης και αφού η νομοθεσία μας δεν επιτρέπει την θανατική ποινή, να ΜΗΝ  ξαναδούν  π ο τ έ το φως του ήλιου....Αυτοί και οι όμοιοί τους... Διότι δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί βιαστές παιδιών, π α γ κ ο σ μ ί ω ς....

      Στην Γερμανία, πλούσιοι παιδόφιλοι και παιδεραστές ναυλώνουν αεροπλάνα σε ιδιαίτερες πτήσεις για Φιλιππίνες... Κι εκεί, στα πεζοδρόμια, υπάρχουν παρατεταγμένα παιδάκια ζητιανάκια από 4ρων χρονών και πάνω...Και χωρίς συστολή, διαλέγουν για τις ορέξεις τους και παίρνουν, όποια ηλικία προτιμούν...Τόσο απλά...Στην Αφρική με τους εσωτερικούς πολέμους, στρατιώτες βιάζουν μέχρι και βρέφη 8 μηνών...Και απανταχού της γης, ο πιο συνήθης ύποπτος, ο πιο σίγουρος βιαστής είναι μέσα από τον στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο...Στο ίντερνετ  ο κάθε ανώμαλος, μπορείνα μπει στο δικό του κολασμένο σά'ι'τ,αναζητώντας παιδικά κορμιά για τις ανώμαλες ορέξεις του...Α υ τ ή  είναι η φριχτή υπάρχουσα πραγματικότητα...Όσο και να τους κυνηγά η δικαιοσύνη, η δηλητηριώδης φωλιά των τεράτων, δεν λιγοστεύει ... Το αποκορύφωμα όμως όλων, είναι όταν η ίδια η οικογένεια κατακρεουργεί το σπλάχνο της... Αυτό το έγκλημα, ΔΕΝ μπορεί να το χωρέσει ο νους ενός σωστού ανθρώπου...

      Όμως, σαν αντίβαρο αυτών των βρυκολάκων, έχουμε τους  σ ω σ τ ο ύ ς  γονείς... Αυτούς που θυσιάζονται για τα παιδιά τους. Τους γονείς που παλεύουν να αναθρέψουν σωστά και να μορφώσουν τα πολυαγαπημένα βλαστάρια τους..Την μάνα-Παναγία, που νανουρίζει στην γεμάτη αγάπη αγκαλιά της, τα όνειρα του παιδιού της... Τον  Άγιο- πατέρα που αγωνίζεται να προσφέρει μια καλή ζωή  στην οικογένειά του και σαν υπερήφανος λύκος επιτηρεί την ασφάλεια της φαμίλιας του...Εμείς οι γονείς μπορεί να μην είμαστε τέλειοι,διότι άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε. Μπορούμε όμως να πούμε κάποια στιγμή: ''Παιδάκι μου , προσπάθησα πολύ...Έκαμα ό,τι νόμιζα το καλύτερο για σένα... Θα είμαι πάντα εδώ για ό,τι κι αν χρειαστείς... Έχεις την απέραντη αγάπη μου μάτια μου χρυσά και το σπίτι μας, θα είναι πάντα η ζεστή φωλιά σου''...Έτσι κάνουν οι σωστοί γονείς... Έτσι φέρεται η σωστή μάνα και ο σωστός πατέρας...Αυτοί πρέπει να είναι π ά ν τ ο τ ε  τα φωτεινά αστέρια που θα γεμίζουν την ψυχή των παιδιών τους με απύθμενη γαλήνη, απέραντα αφοσίωση και κατακλυσμιαία αγάπη...

      Και τότε, το σπουδαίο κύτταρο της κοινωνίας μας, η οικογένεια, θα είναι πιο σφιχτοδεμένη από ποτέ και τα παιδιά της θα γίνουν ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι άνθρωποι που θα μπορέσουν ν' ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν δημιουργικά ψηλά προς τον ήλιο... Κι αυτό, γιατί οι ευλογημένοι γονείς τους, τα  π ρ ο φ ύ λ α ξ α ν  από κάθε κακό, τα   σ τ ή ρ ι ξ α ν  στις δύσκολες καταστάσεις και όσο ζουν θα τα τροφοδοτούν με την απύθμενη αγάπη τους... Γιατί  α υ τ ό ς   είναι ο ρόλος του κάθε γονέα: Να φροντίζει, να προστατεύει και να αγαπά το παιδί του... Ό,τι ξωκείλει από αυτόν τον θεμελιώδη κανόνα,  ΔΕΝ είναι γονιός... ΔΕΝ μπορεί να λέγεται γονιός. Τόσο απλά...Ό,τι ξωκείλει, είναι δυστυχώς ένα κάθαρμα, ένας σατανάς, ένα τέρας με ανθρώπινη μορφή, που μπορεί να σε ξεγελάσει, αλλά δυστυχώς είναι ένα διαβρωμένο, ακόλαστο τέρας... Και αυτά τα όντα ΔΕΝ έχουν χώρο σε μια ευνομούμενη πολιτεία...Διότι έτσι και εμφανιστούν τα ξερνάει και τα στέλνει στον βόρβορο, εκεί όπου και ανήκουν.

  

ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕ

    Κυριακή πρωί-πρωί, είδα στην ΕΡΤ2 μία συγκλονιστική αφιέρωση, σε ένα πρόσωπο που όλοι έχουμε ακούσει, αλλά που τελικά εδώ, ελάχιστοι ξέρουν την προσφορά του... Το ντοκιμαντέρ - αφιέρωμα,  ΔΕΝ μιλούσε  κ α θ ό λο υ για την προσωπική ζωή του εν λόγω προσώπου...Μιλούσε  μ ό ν ο ν  γι' αυτά τα υπέροχα που έχει καταφέρει σε έναν ειδικό τομέα με χίλιους κόπους, το άλλοτε όνειρο όλων των ανδρών και το ίνδαλμα των απανταχού γυναικών,  για την πασίγνωστη Μπριζίτ Μπαρντό ή αλλιώς Μπε-Μπε... Εμείς οι παλιότεροι θα την έχουμε απολαύσει όλο και σε κάποια ταινία της... Ποιος δεν θυμάται το ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ; Αυτό το πανέμορφο πλάσμα, το παγκοσμίως γνωστό ως “σύμβολο του σεξ”, παράτησε τον κινηματογράφο στο απόγειο της δόξας της... Κατάπληξη από όλους... Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Και γιατί παρακαλώ τα βρόντηξε όλα κάτω;; Μα, για να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή της στα...ζώα!!! Στην αρχή, κανείς δεν την πίστεψε... Όλοι γελούσαν περιπαιχτικά... “Διαφημιστικό κόλπο είναι!!” διατείνοντο όλοι... Ή: “Έλα καημένε… Έχει εμμονές με τα ζώα… Θα της περάσει...” Τα έχασαν όμως όταν ο καιρός περνούσε και η Μπε-Μπε, απέρριπτε την μία κινηματογραφική ταινία μετά την άλλη... Οι άντρες, τής κάκιωσαν γιατί πρόδωσε τις ερωτικές τους φαντασιώσεις και οι γυναίκες την χλεύασαν... Γελοιογραφίες ξεπήδησαν στις εφημερίδες που γελοιοπούσαν την απόφασή της, αλλά η Μπριζίτ γνώριζε ότι “Κανείς δεν είναι προφήτης στον τόπο του”... Και ξεκίνησε τον αγώνα της που κατόρθωσε πράγματα τα οποία δεν φαντάζονταν έως τότε κανείς, ότι θα κατάφερνε μιά γατούλα του σεξ...

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Πάντα η Μπριζίτ αγαπούσε τα ζώα... Σε μια σκηνή λοιπόν της τελευταίας ταινίας της, είδε μία γυναίκα κομπάρσα που έσερνε μία κατσίκα. “Τι θα την κάνεις την κατσικούλα μαντάμ;” την ρώτησε ευγενικά πηγαίνοντας κοντά της. “Περιμένω να τελειώσει το γύρισμα και να την πάω να την σφάξουν. Θα γίνει βραστή, μούρλια!!” Η Μπριζίτ πάγωσε. Πλήρωσε την γυναίκα και πήρε την κατσίκα μαζί της “Έμενα σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Φαντάζεστε τι έγινε μένοντας στην σουΐτα με την κατσικούλα και τον σκύλο μου; Χαμός!!” Αυτό το περιστατικό πυροδότησε την μεγάλη αγάπη που έκρυβε η σταρ μέσα της για τα ζώα. Ξέκοψε τελείως από τον κινηματογράφο, πάνω στην κορυφή της δόξας της. Ήταν μόλις 38 ετών... Και η ζωή της άλλαξε ριζικά... Έφτιαξε την φάρμα που ονειρευόταν. Εκεί ζούσαν ειδυλλιακά, σκύλοι, γάτες, πρόβατα, αγελάδες, άλογα, χήνες, τα οποία φρόντιζε με εξειδικευμένο ιατρικό και υπαλληλικό προσωπικό... Σε αυτήν την φάρμα, δεν θα σφαγιαζόταν  π ο τ έ  κ α ν έ ν α  ζώο. Θα πέθαινε ευτυχισμένο, όταν θα ερχόταν η ώρα του... Η Μπριζίτ, δεν τα πήρε για να τα αφήσει στα χέρια άλλων... Ό χ ι .... Ασχολείτο καθημερινά η ίδια μαζί τους και ασχολείται... Τώρα, μεγάλη πια, αλλά πάντα όμορφη, είναι μια γοητευτική κυρία που μιλά για τους αγώνες της και δακρύζει... Νέα, έφτασε ως τον Πρόεδρο της Γαλλίας με τα “πιστόλια” της. Ήταν ειδικά πιστόλια νάρκωσης ζώων... “Γιατί δεν εφαρμόζουμε ό,τι γίνεται στην Δανία κύριε Πρόεδρε;; Με αυτά τα πιστόλια ναρκώνουν τα ζώα που πρόκειται να σφαγιασθούν και έτσι το ζώο δεν καταλαβαίνει τον θάνατό του... Έχετε δει τι γίνεται στα σφαγεία; Τι φρίκη; Πώς μεταχειρίζονται τα πλάσματα τούτα; Πόσος τρόμος και αίμα υπάρχει;” Σε λίγες ημέρες, η πρότασή της αναφέρθηκε στο Κοινοβούλιο...

Στα σοβαρά όμως την πήρε ο κόσμος όλος, όταν με έναν μεγάλο ακτιβιστή που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του, πήγαν βόρεια του Καναδά, στους πάγους, εκεί που οι κυνηγοί σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά φώκιας για την λευκή γούνα τους. Τα θυμάται η Μπριζίτ και κλαίει σιγανά... Οι εικόνες που δείχνουν τους κυνηγούς να σκοτώνουν τα μωρά φωκάκια χτυπώντας τα με βαριές στο κεφαλάκι τους, να τα σέρνουν, αφήνοντας φαρδιές γραμμές αίματος στο κατάλευκο χιόνι, ενώ οι μάνες φώκιες φωνάζουν θρηνητικά, έκαμαν τον γύρο του κόσμου, ευαισθητοποιώντας για πρώτη φορά την ανθρώπινη κοινωνία που ταράχτηκε μπρος στο ματωβαμμένο χιόνι από αθώες ζωούλες που πέθαναν μαρτυρικά, επειδή έτυχε να έχουν λευκή γούνα… Η κυβέρνηση του Καναδά ενοχλήθηκε, έστειλε ειδοποίηση, αλλά η Μπριζίτ, φώναξε τους... κυνηγούς και άρχισε μαζί τους μια πολύωρη συζήτηση ρωτώντας στα ίσια: “Εσείς κύριε!! Σας αρέσει που σκοτώνετε τα μωρά; Τι νιώθετε όταν τους συντρίβετε το κεφάλι;;” “Δεν μπορώ να πω ότι το ευχαριστιέμαι… Αλλά πως θα ζήσω;” απάντησε ο ερωτηθείς. Τότε η Μπριζίτ, τους πρότεινε να τους βοηθήσει να ανοίξουν ένα εργοστάσιο οικολογικής γούνας... Όχι πτώματα πλέον στις πλάτες μας!! Και το δέχτηκαν!!! Η επιστροφή τους ήταν σαν καταδίωξη[...], αλλά ευτυχώς επέστρεψαν σώοι στην Γαλλία.

Και τότε παρουσιάσθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα... Το πρώτο ίδρυμα που είχε φτιάξει πάνω στον ενθουσιασμό της, έκλεισε... Τώρα όμως ήταν πιο σοφή… Ζήτησε την γνώμη νομικών... Έπρεπε να υπάρξει Ίδρυμα αναγνωρισμένο και από το κράτος και να μην στηρίζεται μόνον στις υποσχέσεις μερικών καλών φίλων... Τι έπρεπε να έχει για να ξεκινήσει το εγχείρημα; 3.000.000 ευρώ... Ναι... τρία εκατομμύρια... Πού θα τα έβρισκε;; Τότε άρχισε να πουλά... Πούλησε τις βίλλες της, τα σπίτια της και έφερε εκτιμητή στο διαμέρισμά της, το γεμάτο έργα αμυθήτου αξίας... Και αφού κανονίσθηκε τι έπρεπε να πωληθεί, οργανώθηκε ο πλειστηριασμός που έκανε πάταγο... Η Μπαρντό πούλησε τα πάντα... Τις υπέροχες τουαλέτες της από τις ταινίες της. Τους ζωγραφικούς της πίνακες. Τα καταπληκτικά μπιμπελό της. Τα ασημικά της. Τα χρυσαφικά της... Ονειρεμένα περιδέραια, καταπληκτικά βραχιόλια, διαμαντένια σκουλαρίκια… Όλα... “Λυπήθηκα και δάκρυσα μόνον όταν πουλήθηκαν τα κοσμήματα της μητέρας μου.. Όμως είχα έναν σκοπό… Έπρεπε να γίνει… Δεν μετανιώνω...” Και η θυσία της πέτυχε!!!! Μαζεύτηκαν τα τρία εκατομμύρια!!!! Η χαρά ήταν απερίγραπτη!! Η θυσία δικαιώθηκε!!!

Σήμερα το ίδρυμα της ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ, είναι τεράστιο και αναγνωρισμένο παγκοσμίως... Οι εγκαταστάσεις είναι απέραντες και οι υπάλληλοι άφθονοι, με αγάπη για το αντικείμενο της εργασίας τους. Άλογα, σκύλοι, γάτες, χήνες, γουρουνάκια, περιστέρια, πρόβατα, ζουν με τις καλύτερες προϋποθέσεις κάτω από το άγρυπνο μάτι της αεικίνητης προστάτιδάς τους. Και δεν σταματούν εκεί. Πολεμούν με πάθος τα πειράματα σε ζώα και διασώζουν εγκλωβισμένα ..Σέρνουν στα δικαστήρια χώρες και ανθρώπους βασανιστές...Όπου ακούν για κακοποίηση ζώου, τρέχουν... Συνοδεία αστυνομίας, πήραν 40 αγελάδες από έναν κτηνοτρόφο που τις άφηνε να λιμοκτονήσουν. Έσωσαν ένα ιπποπόταμο από ένα τσίρκο και αφού τον έκαναν καλά, τον μετέφεραν με αεροπλάνο στην Αφρική, στο φυσικό του περιβάλλον. Μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτούμε πόσο ζυγίζει ένας ιπποπόταμος... Πήγαν στην Βουλγαρία και πήραν 40 καφέ αρκούδες από τσίρκο... Αδύνατες, άτριχες, με τον χαλκά στην μύτη, εξαθλιωμένες. Τις έφεραν στην Γαλλία, στο ΊΔΡΥΜΑ της ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ και τις φρόντισαν με περισσή αγάπη και στοργή. Έκαμαν πολύ καιρό να καταλάβουν οι καημένες ότι από εδώ κι εμπρός ήταν ελεύθερες και ότι δεν θα ήταν στριμωγμένες σε ένα άθλιο σιδερένιο κλουβί, αλλά θα μπορούσαν να τρέξουν ελεύθερα στην φύση. Όταν το κατάλαβαν, σαν ήρθε ο καιρός, έπεσαν και σε χειμερία νάρκη... Οι φωτογραφίες που δείχνουν τον κτηνίατρο να υψώνει το χέρι του κρατώντας τον χαλκά που είχε βγάλει από την πρώτη αρκούδα και το γέλιο του, μαζί με τις ζητωκραυγές των συναδέλφων του, σου φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια... Μετά από αυτό απαγορεύτηκε δια νόμου η αιχμαλωσία της καφέ αρκούδας. Η Μπριζίτ είχε κερδίσει!!!!

Και συνέχισε η Μπριζίτ, σε νέες εναλλακτικές λύσεις. Σήμερα συνεργάζεται με πολλούς αγρότες. Τους είπε: “Θα σας δίνω κανονικό μισθό, αρκεί να έχετε έναν αριθμό ζώων που θα τον φροντίζετε με αγάπη. Κι εγώ θα έρχομαι να σας επισκέπτομαι. Δέχεστε;” Και δέχτηκαν!!!! Στο ντοκιμαντέρ, ένας γελαστός αγρότης, μας δείχνει ένα κοπάδι αγελάδες. “Ωραίες δεν είναι; Έχουν πολλή φροντίδα και είναι ευτυχισμένες... Να, αυτή εδώ η ομορφούλα, πρέπει να είναι η πιο ηλικιωμένη αγελάδα της Γαλλίας!!!” Και χάϊδεψε τρυφερά την ράχη του άκακου ζώου με τα γεμάτα αθωότητα μεγάλα μάτια του... Ναι. Εδώ τα ζώα ζουν ευτυχισμένα. Πεθαίνουν μόνον όταν ολοκληρώσουν τον κύκλο της ζωής τους, όπως όλοι μας...

    Σήμερα η Μπριζίτ ζει απομονωμένη στην κατοικία της, παρέα με τους αμέτρητους φίλους της, τα ζώα. “Ποια ηρωίδα θα ήθελες να ήσουν;” Την ρώτησαν κάποτε. Και αυτή απάντησε: “Μα, η Χιονάτη!!! Την έχετε δει στην ταινία του Ντίσνεϊ; Γύρω της έχει ένα σωρό ευτυχισμένα ζωάκια!!! Τα πουλιά, τής φέρνουν το φουστάνι, τα ποντικάκια την ποδιά, τα σκιουράκια την κορδέλα!!” Τότε είχαν μείνει έκπληκτοι όλοι... Μία σταρ του βεληνεκούς της Μπε-Μπε, να έχει πρότυπο την... Χιονάτη;; Αυτή που τσιγάρο ζητούσε και της έφερναν μαζί την καλύτερη σαμπάνια; Αυτή που όλοι έτρεχαν να ικανοποιήσουν και την μικρότερη επιθυμία της, ωσάν να ήταν βασίλισσα;; Αυτήν που την ποθούσαν όλοι; Και όμως!!!! Να που ήταν αλήθεια... Η ξανθιά καλλονή τους διέψευσε όλους... Σήμερα, σαν μια άλλη Χιονάτη ζει μαζί με τα πλάσματα στα οποία αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι: Στα αγαπημένα της ζώα. Σε μία άλλη συνέντευξη είπε: “Παλιά, είχα ξεγνοιασιά και αγαπούσα τους άντρες… Τώρα, έχω σοφία, γνώση και αγαπάω τα ζώα μου”.

Μεγάλο το έργο της Γαλλίδας σταρ, που θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ακτιβίστριες... Και μην πείτε ότι μπορούσε να δώσει τα χρήματά της στους φτωχούς, διότι κάνει σεμνά και φιλανθρωπίες... Θα σκεφθείτε ότι είχε το χρήμα που την βοήθησε στον αγώνα της... Ευτυχώς που το είχε, γιατί έσωσε χιλιάδες αθώες ζωές και σώζει... Ο μεγάλος Γκάντι έλεγε ότι: “Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται και φέρεται στα ζώα”. Πάρα πολύ σοφή και αληθινή κουβέντα... Μακάρι οι καρδιές των ανθρώπων να μαλάκωναν και να φέρονταν με τον απαιτούμενο σεβασμό στα ζώα όλης της γης... Γιατί τότε θα φέρονταν καλύτερα και στους ανθρώπους... Όποιος κακοποιεί σήμερα ένα ζωάκι, είναι ο αυριανός βασανιστής της γυναίκας του και ο αυριανός δολοφόνος ανθρώπων... 

Μακάρι να αλλάξουν και στην χώρα μας τα πράγματα. Πρέπει ε π ι τ έ λ ο υ ς να αντιληφθούμε ότι ΔΕΝ είμαστε μόνοι μας επάνω  σε αυτόν τον πλανήτη. Μοιραζόμαστε τη γη με ισοδύναμες αξίες, διότι  ό λ α τα όντα είναι μοναδικά, πολύτιμα και  α π α ρ α ί τ η τ α  στον κόσμο... Τα ζώα, τα δέντρα, είναι επιτακτική ανάγκη να τα σεβαστούμε και να τα προφυλάξουμε. Να κάνει ο καθένας μας   έ σ τ ω  και μόνος του,  ό,τι μπορεί, ώστε η ζωή να γίνει ευγενική, με  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α, προς  ό λ α  τα πλάσματα.. Γι' α υ τ ό ν  ακριβώς τον λόγο επέλεξα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ντοκομαντέρ- αφιέρωμα, διότι μας δείχνει τι μπορεί να επιτύχει ο καθείς, ανάλογα με τις δυνατότητές του στην καλυτέρευση της  όποιας ζωής και ότι  όλα τα  πλάσματα  έχουν την θέση τους  στο πλά'ι' μας, τα οποία πλάσματα πρέπει να σεβόμαστε απεριόριστα...Όπως επιβάλλεται να φερόμαστε με σεβασμό και σε ό λ ο  το περιβάλλον μας....ΔΕΝ είμαστε οι κυρίαρχοι αφέντες του πλανήτη... Υπάρχει κι άλλη ζωή γύρω μας, την οποία είναι απαραίτητο  ε π ι τ έ λ ο υ ς να αναγνωρίσουμε και να της φερθούμε με  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α....Τα ζώα είναι συνοδοιπόροι μας στο ταξίδι της ζωής, συμπορευτές μας...Α ξ ί ζ ο υ ν την πλήρη συμπαράστασή μας και να αλλάξει κατά 380 μοίρες, ο τρόπος  συμπεριφοράς μας προς αυτά...

Η ΕΡΤ2, κάθε Κυριακή, στις έξι η ώρα το απόγευμα, έχει την φανταστική εκπομπή για τα ζώα ΠΛΑΝΑ ΜΕ ΟΥΡΑ... Σας παρακαλώ πολύ να την δείτε κι εσείς και τα παιδιά σας... Όπως την βλέπουν και τα δικά μου εγγόνια... Η αγάπη για τα ζώα Π Ρ Ε Π Ε Ι να διδάσκεται πρώτα στο σπίτι και εν συνεχεία στο σχολείο... Τα ζώα είναι οι συμπορευτές μας στο ταξίδι μας πάνω σε αυτήν την γη... Η ζωή τους, αξίζει πολλά... Όπως σέβομαι την ζωή της φίλης μου, πρέπει να σέβομαι και την ζωή του ελαφιού, της τίγρης, του σκύλου μου, της γάτας μου... Τι χρειάζεται να επιτευχθεί αυτό;; Χρειάζονται Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α και Ε Ν Σ Υ Ν Α Ι Σ Θ Η Σ Η .... Γιά  ό λ α  τα θέματα, για  ό λ α  τα πράγματα... Ίσως τότε, να μην μας πνίγει ο βούρκος και η δυσωδία από τις ειδήσεις για αισχρά έργα ανθρώπων... Ίσως τότε φανεί λίγο ουράνιο τόξο στις ζωές μας...

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Το να διαβάζεις ένα καλό βιβλίο, είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής... Σε παρασέρνει το ενδιαφέρον κείμενο και αποξεχνιέσαι τελείως από την πεζή πραγματικότητα... Μπαίνεις μέσα στις σελίδες κυριολεκτικά και όλα όσα γράφει ο συγγραφέας, ζωντανεύουν μπροστά σου... Γίνεσαι ένα με τους ήρωες, νιώθεις, αισθάνεσαι, χαίρεσαι, κλαις, ανάλογα με την δύναμη και την μαγεία που αποπνέει το κείμενο... Πολλά βιβλία λάτρεψα και ξεχώρισα… Το ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ του Λ. Τολστόϊ, το ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΟΙ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Λέοντος Τολστόϊ, τους ΑΘΛΙΟΥΣ του Βίκτωρος Ουγκώ, το ΚΑΣΤΡΟ του Κρόνιν και ένα σωρό μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας... Αγάπησα το ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ της Μάργκαρετ Μίτσελ, την ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΑ-ΘΩΜΑ της Χάρριετ Μπίτσερ Στόου, την ΜΑΝΑ της Περλ Μπακ, ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ του Τζων Στάϊνμπεκ, ΤΟΝ ΑΣΠΡΟΔΟΝΤΗ του Τζακ Λόντον, Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ του Σιμόνοφ Μ. Κονσταντίν.... Με συνεπήρε η αστυνομική λογοτεχνία, με πρωταγωνίστρια την Αγκάθα Κρίστι και τον Κόναν Ντόϋλ, “γονείς” του ευφυέστατου Ηρακλή Πουαρό, της μις Μάρπλ και του Σέρλοκ Χόλμς... Διαβάζοντάς τα, έμπαινα στους κύκλους της ρωσικής αριστοκρατίας, τρελαινόμουν με την φρίκη του πολέμου, έκλαιγα στην αγκαλιά του Γιάννη-Αγιάννη, μάτωνα στα πεδία των μαχών, χαιρόμουν με τις ομορφιές των γραφικών σπιτιών με τους ολάνθιστους κήπους της εξοχής στην Αγγλία, ρέμβαζα με ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ του σερ Γουώλτερ Σκωτ ή με το ειδύλλιο ΤΗΣ ΛΟΡΝΑΣ ΝΤΟΥΝ του Richard Doddridge. Και η ψυχή μου έκλαιγε στον ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΪΣΤ του Κάρολου Ντίκενς ή αγαλλίαζε με ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του ιδίου... Και τι πόνος από το πάθος του Χίθκλιφ στο ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ της Έμιλυ Μπροντέ ή την ερωτική απόγνωση της ΤΖΕΗΝ ΕΫΡ, της Σαρλόττα Μπροντέ... Και χόρεψα σε πλούσια σαλόνια, με τους ήρωες της Τζέην Ωστιν, στο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ, καθώς και στα άλλα έργα της...

Διάβασα και έργα νέων συγγραφέων, κοινωνικά, αισθηματικά, αστυνομικά, όπως και ποίηση διαφόρων σχολών...

Όμως, ανακάλυψα ότι με συναρπάζουν τα ιστορικά μυθιστορήματα... Το ΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΝΕΜΟΥΣ της Άννας Γκέρτσου Σαρρή, γύρω από την ζωή ηρώων της επανάστασης με κυρίαρχη πρωταγωνίστρια την καπετάνισσα Δόμνα Βισβίκη, με τάραξε και μου έμαθε πάρα πολλά για εκείνη την εποχή... Όπως έπεσα σε μεγάλες σκέψεις για τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, με την ιστορία της ΥΠΑΤΙΑΣ, της ιδίας συγγραφέως... Διαβάζοντας ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όπως Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΣ της Πηνελόπης Δέλτα ή τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ της Διδώς Σωτηρίου, κατανοείς τα γεγονότα της εκάστοτε εποχής, χίλιες φορές καλύτερα, από το να διάβαζες σκέτες ιστορικές πληροφορίες. Και προσέξτε... Στα ιστορικά μυθιστορήματα, α π α γ ο ρ ε ύ ο ν τ α ι δια ροπάλου τα λάθη και τα ψέματα, όσο αφορούν τα αληθινά γεγονότα... Είναι ένα είδος πολύ δύσκολο, διότι ο συγγραφέας πρέπει να ανατρέξει σε πληθώρα ιστορικών πηγών και να συμβουλευτεί άτομα που ειδικεύονται σε κάθε ιστορική πτυχή, όπως για την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, το 1821 κ.λπ. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους συγγραφείς, ντόπιους και ξένους που θα επιχειρήσουν να ασχοληθούν με αυτό το συγκεκριμένο έργο λογοτεχνίας...

Ένας από αυτούς τους συγγραφείς που ασχολήθηκε με το ιστορικό λογοτέχνημα, είναι ο  υ π έ ρ ο χ ο ς  και  μ ο ν α δ ι κ ό ς   Σ Τ Η Β Ε Ν   Π Ρ Ε Σ Σ Φ Ι Λ Ν Τ. Για μένα, είναι ένα φαινόμενο... Γράφει για μεγάλες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας με έναν τρόπο καταπληκτικό, που σε αφήνει ενεό και κάθεσαι και αναρωτιέσαι, πώς είναι δυνατόν ένας ξένος να γνωρίζει τόσα πολλά για την πατρίδα μου, που όχι μόνον εγώ δεν τα γνώριζα, αλλά και οι περισσότεροι από μας, κατά συντριπτική πλειοψηφία, δεν έχουν ιδέα... Και ζηλεύω που ένας ξένος ξέρει τόσα για την Ιστορία μας και ζηλεύω που δεν βρέθηκε ένας Έλληνας να γράψει με τέτοιον τρόπο για τα μεγάλα γεγονότα της φυλής μας... Σας  π α ρ α κ α λ ώ, πάρτε και διαβάστε το έξοχο αριστούργημά του ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ... Είναι ένα βιβλίο που ΔΕΝ πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι... Αναφέρεται στην μάχη των Θερμοπυλών, με τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα και τους εφτακόσιους Θεσπιείς... Το γράψιμό του, σε  σ υ ν ε π α ί ρ ν ε ι... Οι πληροφορίες που δίνονται, σε εκπλήσσουν... Το έργο αυτό, ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, είναι ένα αληθινό αριστούργημα, ένα δ ι α μ ά ν τ ι της ιστορικής λογοτεχνίας. Είναι τόσο δυνατό βιβλίο, που τελειώνοντάς το, νομίζεις ότι έχεις μετουσιωθεί σε κάτι υπέροχο, γιατί η ψυχή σου θα είναι συγκλονισμένη από τον τρόπο γραφής, μιας γραφής μαγευτικής που θαρρείς και γράφτηκε από πένα φλογισμένη, διάπυρη, από πένα που διαχέει φωτιές καθώς χαράζει το χαρτί... Μπαίνεις κυριολεκτικά μέσα στις σελίδες του και μεταφέρεσαι σε τόπους που δεν μπορούσες να διανοηθείς... Δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι έγιναν έτσι τα πράγματα και ο τρόπος που σε αιχμαλωτίζει, είναι ένα συγγραφικό ταλέντο ολόχρυσο που σε υψώνει σε ουρανομήκη πλάτη και φωταυγάζουσες καταστάσεις. Και ξεκινάς από τον υπέρτατο ενθουσιασμό, τον άκρατο θαυμασμό, νιώθεις το γκρίζο το εχθρικό, το μαύρο του άγνωστου, το πάλλευκο της αρετής, το πρασινογάλαζο του θάρρους, το χρυσαφένιο της ανυπέρβλητης ανδρείας, το ολοπόρφυρο της ολοκληρωτικής, θεϊκής θυσίας...

Ένας ξένος, έγραψε το πιο τρανό, ελληνικό λογοτέχνημα... Πιο Έλληνας από εμάς;; Ένα είναι σίγουρο: Μαγεύτηκε από έργα Ελλήνων, έψαξε, ανασκάλεψε, εμβρίθυσε, σταχυολόγησε και έγραψε έναν άφθαστο ύμνο για τους Έλληνες... Διαβάζοντάς το, είναι σαν να ζεις εκείνη την εποχή και ανακαλύπτεις πράγματα που ούτε το καλύτερο σεμινάριο δεν θα σου προσέφερε. Και εκείνο το γράψιμό του... Τι στυλ μαγευτικό!!! Τι ύφος υπέροχο!!! Σε συγκλονίζει, σε αιχμαλωτίζει, σε ανεβάζει στα ουράνια!!!! ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, θα πρέπει να μπουν όπως ξαναείπα, σε κάθε ελληνικό σπίτι... Να έχουμε το Ευαγγέλιο, Την Ιλιάδα με την Οδύσσεια και τις ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ... Αν τα έχουμε αυτά, θα είμαστε καλυμμένοι, θα ξέρουμε Ιστορία... Να το διαβάσετε εσείς και μετά τα παιδιά σας. Τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, σίγουρα... Όχι τα πιο μικρά..

Ο Στήβεν Πρέσσφιλντ έχει γράψει και άλλα για την Ελλάδα, όπως ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, που αναφέρεται στον Μέγα Αλέξανδρο... Εκεί να δείτε πληροφορίες... Θα έπρεπε το βιβλίο του να διαβάζεται στις Ανώτατες Στρατιωτικές Σχολές, με τον θησαυρό των πληροφοριών για τις μάχες και την στρατηγική του Αλεξάνδρου. Αλλά αυτό το βιβλίο κινείται σε άλλα πλάνα. Σήμερα θέλω να σταθώ στις ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. Γι' αυτό το αριστούργημα ήθελα να σας μιλήσω. Το είχα διαβάσει καιρό πριν και το ξαναδιάβασα τώρα. Το καταπληκτικό είναι ότι ένιωσα α κ ρ ι β ώ ς τα ίδια συναισθήματα που με είχαν κατακλύσει και κατά την πρώτη ανάγνωση. Και τούτη την δεύτερη φορά, τα συναισθήματα ξεχύθηκαν ορμητικά, καταλυτικά, με την ίδια σφοδρή ένταση, δικαιολογώντας με που λατρεύω τούτο το βιβλίο... Διαβάζοντάς το, θα νιώσετε συνεπαρμένοι και υπερήφανοι για την πεντακισχιλιάχρονη ελληνική καταγωγή μας. Προσέξτε: ΔΕΝ είναι ξερές ιστορικές γνώσεις. Είναι ένα συναρπαστικό, ιστορικό μυθιστόρημα, που θα σας καθηλώσει με την ροή του και την απίστευτη συγγραφική μαεστρία του… Θα με θυμηθείτε...

Πόσο θα ήθελα να το είχε γράψει Έλληνας... Να έβλεπα αυτόν τον θαυμασμό και την γνώση να πηγάζει από ελληνική πένα.. Συγκινούμαι βαθύτατα που ένας ξένος αγάπησε τόσο πολύ την χώρα μας.... Συγκινούμαι βαθύτατα που ένα ξένος μεγάλος συγγραφέας παρουσιάζει με τέτοιαν αγάπη και τόσο σεβασμό, την ιστορία μας... Που έκατσε και εντρύφησε εις βάθος τα ιστορικά γεγονότα με τόσο πάθος, λεπτομέρεια και ακρίβεια, που σε αφήνει κατάπληκτο για την τεράστια έρευνα που έκανε, ώστε να αποδώσει  ε π α κ ρ ι β ώ ς  την μακρινή εκείνη εποχή, μη στερώντας της τίποτε από την αληθινή, ουράνια δόξα της...

Κύριε Στήβεν Πρέσσφιλντ... Σας ευχαριστώ για την τιμή που μας κάνατε, εξιστορώντας με τόσο εξέχοντα σεβασμό, ένα ξεχωριστό και αιώνιο κομμάτι της Ιστορίας μας... Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας προς την χώρα μας... Μιλήσατε γι' αυτήν, σαν να ήταν δική σας χώρα, σαν να ήταν η δική σας πατρίδα... Υποκλίνομαι μπρος το άφθαστο συγγραφικό σας ταλέντο... Και σας παρακαλώ, μη, μη λησμονάτε την χώρα μου... Έχουμε ανάγκη ανθρώπους του δικού σας πνευματικού βεληνεκούς, για να θυμίζετε σε μας, αλλά και στους άλλους λαούς, τι πάει να πει Έ Λ Λ Η Ν Α Σ!!!!

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ;;..

Πολλές φορές ακούω και διαβάζω θέματα διάφορα, αλλά δεν μιλώ, γιατί σκέφτομαι ότι είναι τόσο τρανταχτά που θα βρουν γρήγορα την λύση τους...Όμως υπάρχουν γεγονότα που με ξεπερνούν. Τότε εξοργίζομαι τόσο που διερωτώμαι:''Μα είναι τόσο φανερό... Πώς δεν το βλέπουν οι άλλοι;;'' Και τότε έχω την ανάγκη να μοιραστώ και να καταγράψω τις σκέψεις μου.. Έσι και τώρα... Το θέμα με τις κατειλημμένες από παρανόμους φοιτητικές εστίες...Τ ώ ρ α τις αντελήφθησαν; Σκέφτομαι: Είμαι το κράτος με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μου Ιδρύματα. Και παρέχω τις Φοιτητικές Εστίες μου, για να διαμένουν, όσοι φοιτητές μου αδυνατούν να βρούν στέγη για να διαμείνουν...Και περνούν τα χρόνια.. Και εγκαθίστανται εκεί άναρχικά στοιχεία, λαθρέμποροι, ναρκομανείς, φέρνουν μέλη των οικογενειών τους, τρώνε ελεύθερα από το φαγητό των φοιτητών, τρομοκρατούν τους σπουδαστές ενοίκους, γεμίζουν σκουπίδια τον χώρο, γράφουν, μάλλον βρωμίζουν, μουντζουρώνουν τους τοίχους, δημιουργούν ένα ανείπωτο χάος και δεν τους ενοχλεί κανείς...Βρώμα και δυσωδία, υλική και πνευματική...Και μετά από  χι  χρόνους, η αστυνομία εισβάλλει και τους συλλαμβάνει...Εγώ λοιπόν η μάλλον πτωχή τω πνεύματι, θέλω να ρωτήσω:  Τόσα χρόνια,  γ ι α τ ί  δεν τους είχαν συλλάβει;;;;;;;;;Θα μου πείτε ότι  μπορεί οι φοιτητές να φοβόντουσαν αντίποινα από τους παράνομους...Εντάξει...Αλλά μια φοιτητική εστία δεν υπάγεται πουθενά;; Δεν είναι  κ α ν ε ί ς υπεύθυνος για την εύρυθμη λειτουργία της;;;;Δεν υπάρχει κάποιος φορέας για τις ζημιές που θα υποστούν με τα χρόνια τα υδραυλικά,τα ηλεκτρολογικά, η συντήρηση των δωματίων, η καθαριότητα των ορόφων;; Άρα, κάποιος  ά λ λ ο ς  ε κ τ ό ς  των φοιτητών θα έμπαινε εκεί μέσα... Το συνεργείο καθαριότητας, δεν είχε δει την αθλιότητα που επικρατούσε;;;Κανένας δεν ανησύχησε, δεν συγχίστηκε, δεν τα έχασε με ό,τι έβλεπαν τα μάτια του και δεν το συζήτησε με κάποιον υπεύθυνο;;;;Και  α υ τ ό ς ο υπεύθυνος, δεν είχε την έγνοια να δει από κοντά, πώς πηγαίνει η εστία που έπρεπε να επιβλέπει;;;;Δεν είχε υποπέσει  τ ό σ α  χρόνια στην αντίληψή του η αδιανόητη κατάσταση της φοιτητικής εστίας;;;Ποιος πρέπει να λογοδοτήσει γι' αυτό;;;

       Προχθές μπήκε η αστυνομία σε έναν χώρο που μόνον τρώγλη θα μπορούσες να τον ονομάσεις.. Έγιναν συλλήψεις, συννένοχος λένε και μία δόκιμος αστυνομικός... Και ακούς:'' Ταραχτήκαμε, γιατί ακούσαμε πυροβολισμούς την ώρα που γράφαμε''..!!!!!! Μα, αφού έγινε αστυνομική επιχείρηση για να ξεβρωμίσει ο τόπος, δεν θα έπεφταν και πιστολιές;;;Αντί να πούνε: ''Δόξα τω Θεώ, ε π ι τ έ λ ο υ ς  μάς ξεβρωμίσατε'', υπάρχουν αντιρρήσεις;;;; Δεν θέλουμε την αστυνομία στις σχολές;;; Θα έπρεπε να είχε λυθεί προ πολλού το ακανθώδες θέμα....Μήπως μου διαφεύγει κάτι;;Πιστεύω ότι  θα  έ π ρ ε π ε  από χρόνια να είχε γίνει εκκαθάριση... Να είχαν συλληφθεί οι ύποπτοι και να είχαν ξηλωθεί  από την θέση τους,  ό σ ο ι  είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση της Φοιτητικής Εστίας... Ωραία... Κοιμούνται τα παιδιά μας δίπλα σε εμπόρους ναρκωτικών, πλά'ι' σε ληστές  κι εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτε;; Να  ερευνηθεί εις βάθος το θέμα...Δεν είχε ακούσει τίποτα ο Πρύτανης;;Δεν γνώριζαν τίποτε οι καθηγητές;; Δεν μιλούσαν μεταξύ τους οι φοιτητές;; Δεν έβλεπαν τίποτε οι ασχολούμενοι με την καθαριότητα;;;;Στέλνω το παιδί μου να μορφωθεί και μου το κοιμίζετε δίπλα σε εγκληματίες;;;;Την όψη των δωματίων δεν την βλέπατε;; Δεν φρίξατε από την βρωμιά και την κατάσταση του χώρου;; Ήταν μέρος προστατευτικό των γιων και των θυγατέρων μας ή άντρο μαχαιροβγαλτών, όπως εκείνου που επιτέθηκε στην αστυνομικό με το κατσαβίδι;;;;;Όποιος είδε την κατάσταση του χώρου στην τηλεόραση, θα καταλάβει γιατί πράγμα μιλώ.... Ποια είναι η προστασία που παρέχει η πολιτεία στα νιάτα που σπουδάζουν;;;Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;;;;Ποιος θα μου απαντήσει  γ  ι  α τ ί  ζούσαν χρόνια εγκληματίες δίπλα στο παιδί μου και στο παιδί σου;;;Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, με απώτερω σκοπό  να  ΜΗΝ ξαναδημιουργηθεί παρόμοια κατάσταση;;; Κάτι παρόμοιο δεν γίνεται και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης;; Γιάφκες είναι ή Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα;;;;

     Πας στο εξωτερικό και μπαίνοντας σε πανεπιστήμια όπως στο Χάρβαρντ, στο Ίττον ή στην Οξφόρδη, εισέρχεσαι με απόλυτη σοβαρότητα, όπως αρμόζει να συμπεριφέρεσαι σε ένα Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα...Γ ι α τ ί  εκεί σέβεσαι και εδώ όχι;;Τι είναι εδώ;;; Μπείτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε;;;Και πώς έχουν ε κ ε ί   κ  α τ α φ έ ρ ε ι  να σέβεται ο εισερχόμενος το κτήριο, ενώ εδώ φέρεται σαν να μπαίνει σε άντρο ακολασίας;;Όχι όλα τα παιδιά βέβαια... Μιλώ για  την μειονότητα και για την κατάσταση που επιτρέπει σε παράνομα, εγκληματικά στοιχεία, να λυμαίνονται τον ιερό χώρο της μόρφωσης και της παιδείας...Εδώ τώρα, μην μου πείτε για τα καψόνια και τις ομάδες που δημιουργούνται μεταξύ των σπουδαστών στα ξένα Πανεπιστήμια, είναι άλλο θέμα... Μιλούμε για την στέγαση εγκληματιών μέσα σε Πνευματικό Ίδρυμα...Και ξαναρωτώ:Πώς τόσο καιρό δεν επιλήφθη κανείς του θέματος;;;Ποιος θα λογοδοτήσει;;

      Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να εξυγιανθούν οι χώροι της παιδείας και να ΜΗΝ επιτρέπεται δια ροπάλου η κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου από τον  ο π ο ι ο ν δ ή π ο τ ε  εξωτερικό παράγοντα που ΔΕΝ έχει καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο, πολλώ μάλλον από εγκληματικά στοιχεία πάσης φύσεως...Αρκετά κράτησε το αστείο... Αρκετά ανεχθήκαμε την επαίσχυντη καταπάτηση των μορφωτικών μας Ιδρυμάτων...Καιρός πια να αναλάβει έκαστος την ευθύνη που του αναλογεί... Καιρός πια τα παιδιά μας να σπουδάζουν σε προφυλαγμένο περιβάλλον...Καιρός πια να ληφθούν δραστικά μέτρα...Τ έ ρ μ α η κωλυσιεργία...Αν δεν μπορείς, παραιτήσου, σε όποιο πόστο κι αν είσαι, αφού δεν μπορείς να προφυλάξεις  παιδιά και κτήριο, αφού δεν μπορείς να παράσχεις μια ανώτερη προφυλαγμένη μόρφωση...ΝΤΡΟΠΗ να υπάρχει τέτοια κατάσταση τόσα χρόνια και να μην έχουν παρθεί δραστικότατα μέτρα...Ίσως με τα τελευταία γεγονότα να έγινε η επιθυμητή αρχή ξεκαθαρίσματος... Είδομεν...Ελπίζω να ΜΗΝ ξαναεπαναλειφθούν τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις...Τα Πανεπιστήμια, είναι Ναοί γνώσης και απαιτούν από  ό λ ο υ ς μας τον απαιτούμενο σεβασμό και την δυνατότητα παροχής γνώσεως σε  καθαρό, προστατεύομενο περιβάλλον....Αν συμβαίνει το αντίθετο, έχουν ευθύνοι οι  π ά ν τ ες και πρέπει να λογοδοτήσουν γι' αυτό...Τότε μόνον θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τις Ανώτατες Σχολές μας  , καθ' όσον οι φοιτητές μας είναι φωτεινά μυαλά που στο εξωτερικό διαπρέπουν...Ας τους δώσουμε λοιπόν κίνητρα, να μείνουν στην πατρίδα τους και να μεγαλουργήσουν...

ΣΥΓΓΝΩΜΗ...

Καημένο, αθώο και άκακο γαϊδουράκι... Τι τραγικό τέλος σου έμελλε να έχεις... Κοιτάζω τα μάτια σου στις φωτογραφίες, μισόκλειστα κι εσένα σε πλήρη εγκατάλειψη... Πάλεψες σερνόμενο τόσα χιλιόμετρα πάνω στον δρόμο που σε έγδερνε και σε έκαιγε... Και ο αφέντης σου δυνάστης, αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας, ο υπάνθρωπος που ντροπιάζει την ράτσα του, κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους που δεν έχουν ακόμα ρουφήξει το αίμα σου... Τι έφταιξες αθώο πλάσμα;; Χιλιάδες χρόνια σε εκμεταλλευόμαστε εμείς οι άνθρωποι, είτε σαν μεταφορικό μέσο είτε σαν φορτηγό, κρεμώντας στην ταλαιπωρημένη ράχη σου υπέρογκα βάρη... Εσύ που μετέφερες την Παναγιά μας, εσύ που ζέστανες με τα χνώτα σου τον μικρό Χριστό, εσένα που όταν γεράσεις σε ξεχνούν σε έναν αγρό, μέσα στον ήλιο, στην δίψα, στον χιονιά...Στις δικές σου πληγές, είναι γραμμένα όλα τα βάσανα των δύστυχων ομοίων σου..

     Απορώ... Οι βασανιστές σου, πώς άντεχαν να βλέπουν τα τεράστια γλυκά μάτια σου και να μην ντρέπονται, να μην αισχύνονται για την συμπεριφορά τους απέναντί σας;;; Τι τρόμο, τι πόνο και τι παράπονο θα ένιωσες καθώς σε τραβούσε ο βασανιστής σου, δεμένο στην καρότσα... Ξέρεις;; Στεναχωριέμαι και οργίζομαι απίστευτα που αυτός ο εγκληματίας κυκλοφορεί ελεύθερος.... Μόνον η φυλακή του έπρεπε... Του άκαρδου, ανάλγητου αυτού, ανθρωπόμορφου όντος... Λένε πώς η ελπίδα να σου βάλουν τεχνητό μέλος απορρίφθηκε, διότι οι πληγές ήταν εκτεταμένες και οι πόνοι σου φριχτοί... Είχα την ελπίδα ότι θα σωζόσουν και θα ζούσες μια καλή ζωή, γεμάτη στοργή, κοντά σε ανθρώπους που τιμούν τον όρο ΑΝΘΡΩΠΟΣ κι εκεί θα ξεχνούσες σιγά-σιγά την κακοποίησή σου και στα υπόλοιπα χρόνια σου θα ένιωθες τι πα' να πει αγάπη και στοργή... Διότι υπάρχουν τέτοια καταφύγια ιπποειδών κι εκεί οι άνθρωποι κάνουν υπέροχη δουλειά με τους ταλαιπωρημένους φίλους σου... Εκεί θα μπορούσες κι εσύ να βρεις καταφύγιο, στοργή και να νιώσεις ότι ΔΕΝ είμαστε όλοι οι άνθρωποι βασανιστές δολοφόνοι... Όμως απ' ό,τι διαβάζω, δεν τα κατάφερες... Μας έφυγες... Έγινες αστεράκι, μακριά από πόνο και βάναυσους υπανθρώπους...

         Σου ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που κάποιος από την ράτσα μου σου στέρησε την ζωή και σε γέμισε πανικό και πόνο... Μου στοίχισε πάρα πολύ η απώλειά σου, γιατί έφυγες τρομαγμένο, πονεμένο, φοβισμένο... Αχ... Πώς θα ήθελα να ερχόταν εκείνη η ημέρα, που όλα τα ζώα τα οποία κακοποιούνται, αγελάδες, σκύλοι, γάτες, λαγοί, γουρουνάκια, άλογα να αποκτούσαν την γνώση ότι έχουν την σωματική αντοχή και δύναμη και να επιτίθοντο στους αφέντες τους με τον ίδιο βάρβαρο τρόπο που σας μεταχειρίζονται και σας εκμεταλλεύονται οι δυνάστες σας... Να τους κλωτσούσατε, να τους χτυπούσατε, να τους αφήνατε διψασμένους να ψοφήσουν εγκαταλελειμμένοι σε κάποιον απόμακρον αγρό... Όπως κάνουν αυτοί σε σας, αιώνες τώρα....

    Με κρατά το ότι υπάρχουν Άνθρωποι σωστοί ανάμεσά μας... Σε αυτούς στηρίζομαι και ελπίζω... Μπορεί να είναι λιγότεροι από τους κακούς, αλλά το έργο τους είναι υπέροχο... Να βλέπετε την εκπομπή της ΕΡΤ2 ΠΛΑΝΑ ΜΕ ΟΥΡΑ... Καταπληκτική εκπομπή που σου δίνει αισιοδοξία, πως κάποια στιγμή, ίσως όλα αλλάξουν προς το καλύτερο, γιατί η δράση πολλών υπέροχων συνανθρώπων μας προσφέρει τα μέγιστα σε μικρά και μεγαλόσωμα ζώα και όλα αυτά επειδή έχουν μεγάλη καρδιά και ο εθελοντισμός κάνει χρυσό έργο. Υπάρχουν άγγελοι ανάμεσά μας, μόνο που δεν πολυφαίνονται, επειδή οι πράξεις των βάναυσων προβάλλονται πολύ-πολύ περισσότερο, από αυτές των αγαθών

      Με κρατά το ότι στο γεγονός αυτό με το γαϊδουράκι, μέσα στο διαδίκτυο ακούσθηκαν πάρα πολλές φωνές υπεράσπισης του αθώου ζώου, φωνές που καταδίκαζαν τον υπαίτιο της κατάστασής του κι αυτό σημαίνει ότι κάπως ο κόσμος μας αλλάζει και ίσως έρθει η στιγμή που η χώρα μας δεν θα σέρνεται στα δικαστήρια του εξωτερικού ένεκα κακοποίησης των δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων... Και επί τη ευκαιρία, ο απαίσιος ιδιοκτήτης του γαϊδαράκου, λέγεται ότι έχει ζώα... Μπήκαν ειδικοί να δουν τον τρόπο διαβίωσης αυτών των απροστάτευτων πλασμάτων;;;;;;;;;

    Πριν χρόνια, η δεύτερη κόρη μου η Αλίσια που παντρεύτηκε στην επαρχία, βρήκε ένα γέρικο γαϊδουράκι να περιφέρεται... Το πήρε με τον άντρα της τον Παναγιώτη και το φρόντισαν στην αυλή τους, μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Το έθαψαν κανονικά και ένιωσα απέραντη αγαλλίαση από την συμπεριφορά των παιδιών μου, αλλά και από το ότι ο γαϊδαράκος, έζησε τα τελευταία χρόνια του γαλήνια, με στοργή, φροντίδα  και αγάπη...

     Θέλω τόσα να πω... Μου στοίχισε τόσο πολύ αυτό το θέμα... Ωρίμασα και δεν αντέχω να δω πλέον ταινία με κακοποίηση παιδιών ή ζώου... Τα θεωρώ τα μόνα εναπομείναντα αθώα πλάσματα επί γης... Ο Θεός να τα προστατεύει... Να τα σκέπει υπό την σκέπη Του και να αποδυναμώσει αυτούς που τολμούν να μολύνουν και να καταστρέφουν ό,τι αγγελικό και αθώο μας έχει  απομείνει... Και δεν μπορώ, αλλά θέλω να πω ένα τεράστιο ΣΥΓΓΝΩΜΗ, σε όποιο πλάσμα  το ''είδος'' του βάρβαρου ανθρώπου έχει πονέσει, τραυματίσει, βασανίσει, πληγώσει... Εύχομαι ''αυτό'' το είδος να εξαλειφθεί δια παντός...Γιατί ως παιδιά του Θεού, πρέπει να προσφέρουμε ΑΓΑΠΗ και ''αυτοί'', δεν ξέρουν καν την σημασία της λέξης αυτής. Προσβλέπω σε ένα αύριο ηπιότερο, όπου η στοργή και η ενσυναίσθηση, θα κάνουν την κορωνίδα της Δημιουργίας, αληθινό ΑΝΘΡΩΠΟ, γεμάτον  α ν θ ρ ω π ι ά...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ!! ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!!!

Η κατάσταση με την γείτονα χώρα, το λιγότερο είναι να σε εξοργίζει.. Παράλληλα με την κάποια ανησυχία... Προχθές άκουσα που ένας από αυτούς είπε: “Η Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν βιλαέτι μας. Δεν είναι κράτος. Είναι υπηρέτης άλλων”... Νιώθεις ή δεν νιώθεις αγανάκτηση μεγάλη;;; Τους ανιστόρητους... Που όταν η Ελλάδα μεγαλουργούσε, αυτοί δεν υπήρχαν ούτε σαν κόκκοι της ερήμου... Και αφού τα νησιά μας είναι κοντά στις μικρασιατικές αρχές, να αξιώσουμε να πάρουμε τα παράλια, μιας και από χιλιάδες χρόνια ήταν ελληνικά... Ό χ ι  ότι θα το απαιτήσουμε αλήθεια, αλλά χρειαζόταν κάποιος να τους τα πέταγε στα μούτρα... Σήμερα ανακοίνωσαν άσκηση απόβασης σε ελληνικά νησιά... Παραείναι προκλητικοί... Οι δικοί μας λένε ότι τα στρατά μας επαγρυπνούν... Μακάρι να είναι αλαζονικά τερτίπια των ακατανόμαστων... Εμείς όμως πρέπει να είμαστε ενωμένοι και στα εθνικά θέματα να υπάρχει ένας κοινός σχεδιασμός εις βάθος χρόνων... Όλα αυτά, θα δείτε ότι συνδέονται με αυτό που έβαλα ως τίτλο...

Δηλαδή, σήμερα θέλω να ακούσετε κάτι που μου έστειλε η κόρη μου η Αλίσια. Είναι ένα τραγούδι που ξεχωρίζει από όλα τα άλλα που ακούμε τελευταία... Σήμερα δεν ακούς στο ραδιόφωνο συχνά Φαραντούρη, Μπιθικώτση, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη... Γενικά ακούω μουσική ελληνική και ξένη και αναγνωρίζω αρκετούς νέους δικούς μας. Απλά τα νέα ελαφρολαϊκά, δεν τα ακολουθώ.. Ώσπου άκουσα το τραγούδι με τον τίτλο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, που μου έστειλε η μικρότερη κόρη μου... Το τραγουδάει ο Κωνσταντίνος Αργυρός που είχε την τύχη να του δοθεί να το τραγουδήσει... Και το ερμήνευσε άψογα... Και σκέφτηκα, ότι πολλοί τραγουδιστές μας θα έκαναν μεγάλες επιτυχίες, αν τους δινόταν το κατάλληλο υλικό, γιατί φωνές αξιόλογες υπάρχουν... Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για την ΕΛΛΑΔΑ μας... Πάνω σε μια αγαπημένη παλιά μουσική και σε ένα ρεφραίν που φτάνει σε κρεσέντο, δημιουργήθηκε ένα υπέροχο τραγούδι!!! ΜΠΡΑΒΟ στον τραγουδιστή, ΜΠΡΑΒΟ στον συνθέτη, ΜΠΡΑΒΟ στον στιχουργό!!! Ακούστε το και δείτε μπροστά σας τα μαγικά νησιά μας, τα αγέρωχα βουνά μας, την υπέροχη νεολαία μας και αφήστε να λάμψουν χιλιάδες πυροτεχνήματα και δοξαστικές ομοβροντίες, μαζί με έναν έξαλλο ελληνικό, χαρούμενο χορό!!! Βάλτε το πολύ δυνατά, ν' ακουστεί ψηλά στα ουράνια, σε φίλους και εχθρούς και φωνάξτε σε ουρανομήκη ζητωκραυγή : “Είμαι Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ!!!!!!!!! Ναι!!! Είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!!!!!”

Και θα παραμείνω... ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!!!!!

ΑΣ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ... (Οι μέρες που διανύουμε δύσκολες εἰσίν)

Μεγαλώνοντας διαβάζεις από μόνος σου και μαθαίνεις ιστορία, προσέχεις όμως τι θα πεις μέσα στην τάξη, γιατί πρέπει τα παιδιά να έχουν την κατάλληλη ωριμότητα να τα επεξεργαστούν. Εμείς οι μεγάλοι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με άλλη ματιά τα διάφορα γεγονότα και να τα αξιολογήσουμε, χωρίς να χάσουμε την αγάπη μας προς την χώρα μας. Δεν θα πεις λ.χ. σε ένα παιδάκι της Τρίτης Δημοτικού, ότι ο Μέγας Θεοδόσιος έσφαξε 7000 Θεσσαλονικείς μέσα στον ιππόδρομο, γιατί θα το διαλύσεις και δεν θα έχει γερό υπόβαθρο να κρατηθεί... Θα το πεις στο Λύκειο ας πούμε. Όπως έλεγε ο πρύτανης της Παντείου, η διδασκαλία της ιστορίας είναι σαν ομόκεντροι κύκλοι. Λες όσα αντέχει να ακούσει ένα παιδάκι της Α΄τάξης, λίγα δηλαδή... Προσθέτεις περισσότερα στην Β΄ τάξη κι ακόμα πιο πολλά σε κάθε τάξη που ανεβαίνουμε. Μιλάς διαφορετικά στο Γυμνάσιο και πιο εμπεριστατωμένα στο Λύκειο. Και αυτό πάει σε όλη σου την ζωή αν θέλεις να συνεχίσεις να μαθαίνεις. Εμένα με ενοχλεί που τέτοιες μέρες τρανές βρίσκουμε να αμφισβητήσουμε και να τσακωθούμε για θέματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κάποια άλλη μέρα... Λες και θέλουμε να μειώσουμε την αίγλη του εορτασμού. Οι Ρώσοι λένε στις ημέρες μνήμης τα εγκλήματα του Μεγάλου Πέτρου; Οι Γάλλοι βροντοφωνάζουν τα γεγονότα με την χρήση της γκιλοτίνας; Οι Άγγλοι διδάσκουν στο Δημοτικό, τι βασανιστήρια έκαναν στους Ινδιάνους; Εμείς γιατί ό,τι στραβό υπάρχει το αναλύουμε στις εθνικές επετείους; Δεν είμαστε υπερήφανοι για τίποτα;; Διαβάζουμε τα γραπτά του Φραντζή για την Άλωση, εντρυφούμε στα φαγωμένα θεμέλια - από κάποια στιγμή και μετά - του Βυζαντίου, ξεσκονίζουμε τις χίλιες ίντριγκες, αλλά όχι για να μειώσουμε την χώρα μας, αλλά για να παίρνουμε μαθήματα... Και για υπερηφάνεια έχουμε χιλιάδες γεγονότα για να καμαρώσουμε... Οι φίλοι μας οι Τούρκοι, ξανάγραψαν τα βιβλία της ιστορίας τους, για να τονώσουν το πατριωτικό αίσθημα των πολιτών τους και γνωστή μας χώρα, καπηλεύεται την ιστορία μας, γιατί η δική τους δεν επαρκεί... Κι εμείς, αντί να επισημαίνουμε τα θετικά μας στοιχεία, εμμένουμε στα αρνητικά... Γιατί;;; Για να δείξουμε ότι είμαστε διαβασμένοι;; Δεν αρκεί να το ξέρουμε εμείς;;; Πρέπει να το διατυμπανίζουμε και μάλιστα σε μη ενδεικνυόμενες στιγμές;; Θα μου πεις, εδώ τα παιδιά ένεκα του συστήματος, μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις ξεχνούν την ιστορία διότι την διάβαζαν παπαγαλία... Εδώ ανεχόμαστε να μας λένε για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο... Εδώ δεν έχουμε ενιαία εξωτερική πολιτική εθνικών θεμάτων, κάτι που έχει καταφέρει η Τουρκία, επειδή προσβλέπει σε βάθος χρόνου, άσχετα ποιος κυβερνά κάθε φορά... Και δεν ανησυχούμε για τον χάρτη που δείχνει ότι τους ανήκει το μισό Αιγαίο Πέλαγος, ούτε ότι κάποια άλλη γειτονική μας χώρα γράφει στα μαθητικά βιβλία πως τα σύνορά της φτάνουν μέχρι την Λαμία... Μήπως ο λαός μας πρέπει να τονωθεί μια σταλιά;; Μήπως θα έπρεπε να πάρουμε λιγάκι τα επάνω μας;; Λέω τώρα... Είδατε πώς γιόρτασαν οι διπλανοί μας την Άλωση... Υπερθέαμα και ο λαός να υψώνει ουρανομήκεις ζητωκραυγές... Εμείς;; Εμείς να γνωρίζουμε όσα σοβαρά και σπουδαία έχουμε διαβάσει, να μην τα ξεχνάμε, αλλά τη συγκεκριμένη ημέρα θα έπρεπε να χύναμε ένα δάκρυ για την χαμένη Αγιά-Σοφιά, να λέγαμε στα παιδιά μας για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και να αφήναμε έναν λυγμό για όλους αυτούς που σφαγιάσθηκαν και που τους σκεπάζει στοργικά ο δικέφαλος αετός με τις ανοιγμένες φτερούγες του.... Μπροστά μας ας κυματίζει πάντα το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, η εμβληματική μορφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με τους τρισμέγιστους συμπολεμιστές του και η πεντακισχιλιάχρονη ένδοξη ως και πέρα από τα ουράνια, Ιστορία μας...

Με εκτίμηση προς όλους εσάς που συνομιλούμε,

Πολυάνθη, Κωνσταντίνου, Κεφαλονίτισσα...

ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ [Όχι η τραγουδίστρια...]

 Το ίντερνετ έχει κατηγορηθεί για πολλά. Μπορείς να διασπείρεις μια ψεύτικη είδηση ανεξέλεγκτα, να πει ο καθείς την ανοησία του άνετα, να υπερπροβληθούν τινές καταστάσεις  τόσο πολύ που χάνεται τελικά το όποιο δίκιο τους, να χρησιμοποιηθεί στα χέρια παιδοφίλων και άρρωστημένων μυαλών σαν παγίδα σατανική με θύμα ψυχές αθώες ή ανώριμα παιδικά μυαλά... Μπορεί όμως να φέρει κοντά και πρόσωπα ευγενικά. Έστω κι αν μένουν πολύ μακριά το ένα άτομο από το άλλο, το ίντερνετ γίνεται το μέσον να γνωριστούν, να ανταλλάξουν σκέψεις, να συναπαντηθεί το πνεύμα τους στα φωτεινά μονοπάτια ενός υγιώς σκεπτόμενου λογισμού...

Κάτι τέτοιο συνέβη και σε μένα.. Μέσα από το ίντερνετ, ξαναβρέθηκα πρώτα-πρώτα με αγαπημένους μου μαθητές και αγαπημένες μαθήτριες που ζουν σε άλλη χώρα ή που είχα χρόνια να συνομιλήσω μαζί τους. Η χαρά μου είναι γι΄αυτό, απροσμέτρητη!!! Επίσης συνομίλησα με συμπατριώτες μου που είχα χρόνια να βρεθούμε, όπως την Ευαγγελία Μανωλάτου, που ζει Αυστραλία. Και συνάμα, έκαμα νέες γνωριμίες... Μέσω ίντερνετ, γνώρισα την Κατρίνα Δημητρίου, μια νέα γυναίκα πολυτάλαντη, με μεγάλη ευφρράδεια και πλούτο καρδιάς.  Μέσω ίντερνετ γνώρισα και την κυρία Μαρία Φαραντούρη.

Σήμερα θα μείνω σε αυτό το όνομα. Δηλαδή, ΜΑΡΙΑ  ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μένει στο νησί μου, την Κεφαλλονιά. Δεν έχουμε ποτέ ειδωθεί. Δεν έχουν ποτέ διασταυρωθεί οι δρόμοι μας. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε ποτέ συναπαντηθεί... Κι όμως... Είναι σαν να την γνωρίζω χρόνια...Γνωριστήκαμε από τα σχόλια που μου κάνει κάτω από τα κείμενα που αναρτώ. Λαμβάνω πολλά σχόλια και ευχαριστώ από καρδιάς όλους εσάς που με τιμάτε , γράφοντάς  μου τις σκέψεις σας.Κάτι όμως με έκανε να σταθώ όταν διάβαζα τα σχόλια τής κυρίας Μαρίας Φαραντούρη... Τι ήταν αυτό;  Ήταν το ότι δεν μου απαντούσε απλώς.. Ανέλυε  τις σκέψεις της... Τις τεκμηρίωνε...Με τιμούσε καθήμενη να μου γράψει εκτενώς την δική της άποψη με σεβασμό και πολλή σκέψη...

Διαπίστωσα, ότι η ΜΑΡΙΑ  ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ, έχει συγγραφικές ικανότητες... Ο λόγος της ρέει αβίαστα, η γλώσσα της είναι καθάρια, δυνατή  ελληνική γλώσσα. Τα κείμενά της έχουν δομή, οι σκέψεις της τεκμηριώνονται, έχουν αρχή, μέση, τέλος. Γράφει μικρές πραγματείες, σέβεται τις απόψεις του συνομιλητή της, εκφράζεται άρτια, με έναν λόγο κομψό, δομημένο, ευγενή. Δεν γνωρίζω εάν έχει αντιληφθεί το συγγραφικό της ταλέντο. Έχω μάθει ότι πρόκειται για μία ευγενέστατη κυρία χαμηλών τόνων, η οποία χαίρει της εκτιμήσεως των συμπατριωτών της. 

ΜΑΡΙΑ μου, είμαι τυχερή που σε γνώρισα...  Ευχαριστώ το ίντερνετ που μας γνώρισε.Θεωρώ ότι μου κάνεις μεγάλη τιμή γράφοντάς μου τις σκέψεις σου.Περιμένω τα σχόλιά σου με πολύ μεγάλη ανυπομονησία, κάθε φορά.Θεωρώ διαμαντάκια τις εμπεριστατωμένες απαντήσεις σου.Και με συγκινεί το ότι κάθεσαι και μου αφιερώνεις μέρος του πολύτιμου χρόνου σου, για να μου απαντήσεις.

Ελπίζω ΜΑΡΙΑ μου, αυτή η σχέση συμπάθειας, ευγένειας και φιλίας που ξεκίνησε μέσα από τον ιντερνετικό δίαυλο, να συνεχίσει να υπάρχει  στα χρόνια που έρχονται, δικαιώνοντας την σκέψη ότι μπορούν να συμβούν και υπέροχα πράγματα στους προσεχτικούς χρήστες του διαδικτύου , μα και την εκφώνηση με την οποία υιοθέτησα να σε αποκαλώ: ''Αγαπημένη μου Μαρία...''

ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ [Έτη 1983 - 1984 και 1984 - 1985]

Η σημερινή ανάρτηση, μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω... Γεμάτη με αξέχαστες αναμνήσεις και την λάμψη της αρχής ακόμα της σταδιοδρομίας μου... Η πρώτη σχεδόν δεκαετία, πλημμυρισμένη νιάτα και φως. Αυτό το φως, με ακολούθησε και στα 35 χρόνια της διδασκαλικής μου θητείας... Τις φωτογραφίες που θα δείτε, μου τις έστειλαν τρεις υπέροχες μαθήτριές μου: Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΠΑΡΕΛΗ, η ΜΑΡΙΖΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ. Τα ονόματα των παιδιών στην μία από τις δύο ομαδικές φωτογραφίες, είναι:

Ραπανάκης[;], Κατερίνα Θεοφανοπούλου, Γιάννης Βατσέλας, Άρης Λαούδης, Μαρίζα Παπαδημητρίου, Φόντας Ταζές, Καρολίνα Μωραΐτη, Νατάσα.., Πάνος Κασελάκης, Ελίνα Γκίκα, [ανάμεσά τους εγώ] Γεωργία Καπαρέλη, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Δανάη Φέστα, Νέλη Φίλη, Μαρία Δημητροπούλου, Αδαμαντία Κοντοβουνησίου, Ειρήνη Κουφάκη, Νατάσα Κοντοβουνησίου, Βίκυ Καλογερά, Τάσος.., Ιωάννης Μπέρτσος, Ελίνα Κουτρούμπα,  Αλέξης Χατζηαναστασίου, Νίκος Ρουκουνάκης. 

Σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ, αν ξέρετε το όνομα κάποιου παιδιού ή αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας, σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ, γράψτε μου για να διορθώσω ή να συμπληρώσω. 

Σε μία από τις ομαδικές φωτογραφίες, μπροστά είναι ένα μικρό κοριτσάκι... Είναι η δεύτερη κόρη μου, η Αλίσια, που σχολώντας από το νηπιαγωγείο, φωτογραφήθηκε μαζί μας!!

Τώρα, θα σας πω δυο λόγια, για να σας συστήσω τα τρία καταπληκτικά πλάσματα, με τα οποία ήρθα σε επαφή και τις οποίες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την μεγάλη προθυμία τους και την ανεκτίμητη αγάπη τους, που μου χαρίζουν άμετρη χαρά και ανείπωτη συγκίνηση:

 --------------------------------

α] ΓΕΩΡΙΑ ΚΑΠΑΡΕΛΗ: Όταν την είχα μαθήτρια, η Γεωργία μου, διακρινόταν για την σεμνότητά της, την καλοσύνη της, την επιμέλειά της, τον άψογο χαρακτήρα της... Στην φωτογραφία, στέκει αριστερά μου. Τελείωσε το ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, στο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. Ολοκλήρωσε το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της, επάνω στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Σήμερα διδάσκει στο Τρίτο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ψυχικού, όπου είναι και Υποδιευθύντρια. Η επιτυχία της ως δασκάλα, φαίνεται από την αγάπη που τρέφουν οι μαθητές προς το πρόσωπό της και η θαυμάσια σχέση που έχει υφάνει με τις μαθήτριες και τους μαθητές της. Είναι μία εξαίρετη εκπαιδευτικός, διότι, δεν μορφώνει μόνον, αλλά και παιδαγωγεί.

Τα χρόνια τα έφεραν έτσι και κάποια στιγμή, ξανανταμώσαμε με την Γεωργία μου... Ήρθε και παρακολούθησε την θεατρική παράσταση που είχα ανεβάσει στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ. Τι χαρά ένιωσα βλέποντάς το μικρό μου κοριτσάκι, να στέκει μπροστά μου, ολόκληρη νεαρή γυναίκα, πανέμορφη, μ' εκείνο το γλυκό προσωπάκι που δεν είχε χάσει τίποτα από την τρυφερότητά του!!! Αγαπημένη μου Γεωργία, με τίμησες με την παρουσία σου!!! Και τι συγκινητικό!!! Είσαι κι εσύ μία μαχόμενη πλέον δασκάλα, μία συνάδελφος πολυαγαπημένη!!!!! Κοριτσάκι μου, με σκλάβωσες με την ευγένειά σου!!! Με γέμισες άνθη και κάθισες μετά το πέρας του έργου να συνομιλήσεις με τις κόρες μου και να βοηθήσεις… Σε τηλεφωνική επικοινωνία, μου είπες κάτι που το κρατάω σαν φυλαχτό: “Κυρία Πολυάνθη μου, είστε από τους λόγους που έγινα δασκάλα... Κρατάω ακόμα στην μνήμη μου την αγκαλιά σας, την μυρωδιά σας, τις ζωγραφιές σας!!! Τι όμορφες κοπέλες και πριγκίπισσες ζωγραφίζατε!!! Κι εμείς στριμωχνόμαστε στο διάλειμμα, στην έδρα να τα δούμε!!! Λέω συνέχεια στους μαθητές μου για σας!!! Τους έχω φάει τ' αυτιά!!! ΄Να σας πει η δασκάλα μου, πόσο ήσυχο παιδάκι ήμουν στην τάξη!' και όλο τους λέω ιστορίες με σάς!! Και στην μετακόμιση που θα κάνετε, να με φωνάξετε κυρία Πολυάνθη μου! Κι αν εσείς μάς λέτε 'παιδιά σας' , για μας είστε η μανούλα μας!!!! Και μην ξεχνάτε! Αυτό που είμαι, το χρωστάω και σε σας, αγαπημένη μου ΔΑΣΚΑΛΑ!!! Είστε μοναδική, πολύτιμη και ανεκτίμητη!!!”

Υπάρχει ωραιότερο δώρο για έναν δάσκαλο από αυτά τα λόγια; Νιώθει ότι κάτι θετικό άφησε στην ψυχή των μαθητών του, κάτι πολύ καλό, για να υπάρχει αυτή η αγάπη και αυτός ο σεβασμός μετά τόσα χρόνια...

Αγαπημένη μου ΓΕΩΡΓΙΑ, θα έχεις πάντοτε την αγάπη μου, χρυσό μου παιδί!!! Θα σε βλέπω με το γαλάζιο αραχνοΰφωντο φόρεμά σου στο χορευτικό της γιορτής μας, θα σε έχω στην καρδιά μου σαν μοσκοβολιστό ζουμπούλι, για να μου θυμίζει το “Γιούλη” που σε φωνάζαμε μικρούλα... Ξέρω ότι είναι τυχεροί οι μαθητές σου που σε έχουν δασκάλα, γιατί εσύ Γεωργία μου, εκπέμπεις ολόκληρη, στοργή, τρυφεράδα και άπλετο φως... Να είσαι πάντα καλά, πολύτιμη Γεωργία μου!!!! Ο εκπαιδευτικός κόσμος έγινε πλουσιότερος, έχοντας ένα διαμάντι σαν κι εσένα, στους κόλπους του!!!!

 -----------------------------------

β] ΜΑΡΙΖΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Ένα παιδί καλοσυνάτο, ταλαντούχο, ευγενικό, γεμάτο αγάπη, με υπέροχα σγουρά μαύρα μαλλιά, αυτή ήταν η Μαρίζα μου. Σήμερα είναι μια νέα γυναίκα γεμάτη όνειρα και δημιουργίες! Έγινε ΗΘΟΠΟΙΟΣ. Ξεκίνησε από το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ και στην συνέχεια φοίτησε στην ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΒΕΑΚΗ. Συνεχίζει να εμπλουτίζει τις θεατρικές της σπουδές, μέσα από πολλά σεμινάρια: Μίμησης - Σωματικού Θεάτρου, Commedia dell' arte, Κινηματογράφου. Η αγάπη της για τα παιδιά, την οδήγησε στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ της Ξένιας Καλογεροπούλου, όπου παρακολούθησε διετές σεμινάριο ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ α΄ και β΄ επιπέδου, με στόχο τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ σε ομάδες παιδιών και εφήβων. Τα τελευταία πέντε χρόνια διδάσκει θέατρο και ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις σε σχολεία Γλυφάδας, Δάφνης και Βάρης. Η Μαρίζα, ως ηθοποιός με πλούσια εμπειρία στο θέατρο, και με κατάρτιση στον τομέα της Εκπαίδευσης σε παιδιά και ενήλικες, έστησε στην Γλυφάδα, ένα υπέροχο Καλλιτεχνικό εργαστήρι, την ΑΣΤΡΑΜΑΞΑ, όπου εισάγει στην Θεατρική και Μουσική Δημιουργία μικρούς και μεγάλους, ανοίγοντάς τους εκπληκτικούς ορίζοντες δημιουργικότητας. Στο εργαστήρι της, διδάσκουν εξέχοντες συνάδελφοι που καλύπτουν την γκάμα: Θέατρο, Μουσική και Εικαστικά.

Αγαπημένη μου ΜΑΡΙΖΑ, σού εύχομαι να κατευθύνει πάντα ο ζωοδότης Ήλιος την ΑΣΤΡΑΜΑΞΑ σου, σε χώρες ονειρεμένες, λαμπερές, όπου το φως της δημιουργίας θα σκορπίζει άπλετα την ψυχική ανάταση σε όλους εκείνους που θα διαβούν το κατώφλι της... Κι εσύ Μαρίζα μου, με το νεραϊδένιο χεράκι σου, θα κρατάς σταθερά τα χρυσά ηνία της Αστράμαξάς σου, οδηγώντας τους συνταξιδιώτες σου σε χώρες μαγικές που το πνεύμα και η δημιουργία θα στήνουν πάντα τον χορό της ελπίδας, της τέχνης, της αρμονίας και της ψυχικής ευωχίας!!!

 ------------------------------

γ] ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Αγαπημένη μου Κατερίνα, θυμάμαι την πανέμορφη μανούλα σου, που ήταν Νηπιαγωγός στην ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ. Να της δώσεις πολλά φιλιά!! Δεν σας ξεχνώ, όσα χρόνια κι αν έχουν διαβεί… Σε βλέπω μπροστά μου με το γλυκό προσωπάκι σου, σοβαρή, επιμελής πάντα, καλόκαρδη, ένα φωτεινό πλάσμα μέσα στην τάξη μας...

Η Κατερίνα ακολούθησε τον δρόμο της τέχνης. Τα δάχτυλά της έχουν μια ξεχωριστή ικανότητα... Με ό,τι καταπιάνεται, θα διακριθεί... Αυτήν την ικανότητά της την εξέλιξε και σήμερα έχει δικό της εργαστήριο. Η έμπνευσή της είναι αστείρευτη και μεγάλη!!! Από τα χέρια της βγαίνουν αριστουργήματα!!! Όποιας εποχής, όποιας τεχνοτροπίας και αν της ζητηθεί, το αποτέλεσμα θα είναι άρτιο!!! Έχει μαγικά χέρια!! Δεν επαναπαύεται... Ψάχνει, ερευνά, προτείνει, πειραματίζεται και ένα μικρό ή μεγάλο καλλιτεχνικό θαύμα, θα ξεπηδήσει από τα δάχτυλά της!!!

Σπούδασε στην Αγγλία ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ. Εργάζεται ως ενδυματολόγος και κατασκευαστής στον χώρο του θεάματος, άλλοτε στο θέατρο και άλλοτε σε τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές παραγωγές. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με ειδικές κατασκευές, όπως μάσκες και θεατρικά καπέλα. Είναι μαμά δύο χαριτωμένων παιδιών, που είναι οι μεγάλες αδυναμίες της. Μου έγραψε: “Τα παιδιά μου κυρία Πολυάνθη , πάνε στην Γ΄ και Δ΄ τάξη Δημοτικού, ακριβώς δηλαδή στην ηλικία που είχα κι εγώ σαν παιδί, την καλύτερη δασκάλα του κόσμου, εσάς!!!”

Η Κατερίνα - όπως ομολογεί - αγάπησε το θέατρο ήδη από το Δημοτικό, τόσο από τις ωραίες γιορτές μας, όσο και από το Θεατρικό Παιχνίδι που γινόταν τα μεσημέρια στην ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ. Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας της, θεωρεί ότι ήταν η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΩΝ της ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ, για την Τελετή Έναρξης των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ του 2004 στην Αθήνα!!!! Όταν το άκουσα αυτό, ανατρίχιασα σύγκορμη από συγκίνηση , άκρατη χαρά και ασυγκράτητη υπερηφάνεια!!!! Το άλλοτε μικρό κοριτσάκι μου, μεγαλούργησε σε μια υπέροχη, αξέχαστη, λαμπερή στιγμή της πατρίδας μας!!! Ποιος μπορεί να ξεχάσει την μεγαλειώδη παρέλαση όλων των εποχών της Ιστορίας μας με τις συγκλονιστικές ενδυμασίες τους;; Και ανάμεσα στους εμπνευσμένους δημιουργούς, ένα κομμάτι ισχυρό της Ελλάδας μας, το έντυσε η δική μας, υπερταλαντούχα, Κατερίνα μας!!! ΕΥΓΕ, κοριτσάκι μου!!!! Να είναι γεμάτος φωτεινούς γαλαξίες ο δρόμος σου!!!

Αγαπημένη μου ΚΑΤΕΡΙΝΑ, σού εύχομαι τη ζωή σου να την τυλίγει η πνοή της επιτυχίας και της δημιουργίας!! Θα σε έχω στην καρδιά μου, σαν ένα ονειρικό αστεράκι!!! Να είναι πάντοτε ο ορίζοντάς σου φωτεινός και να σου χαρίζει μεγάλες χαρές και πλέρια ικανοποίηση!! 

 ------------------------------

Αγαπημένα μου κορίτσια, αξέχαστες μαθήτριές μου... Σας ευχαριστώ που συνεννοηθήκατε για τις φωτογραφίες και για τα ονόματα των συμμαθητών σας. Σας εύχομαι ο Θεός να σας χαρίζει υγεία, πολλές χαρές και να δημιουργείτε πάντα, με το ξεχωριστό ταλέντο της η καθεμιά σας, στον στίβο που επέλεξε να αγωνισθεί και να λάμψει!!! Θα έχετε πάντοτε την αγάπη μου και τις άπειρες ευχές μου... Ο Θεός να σας ευλογεί!! Με χίλιες ευχές για ό,τι το καλύτερο, η παλιά δασκάλα σας, Πολυάνθη!!