ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ [ΤΣΕΧΩΦ]

Λέω ότι επέλεξα την μοναχικότητα. Άλλο η μοναξιά... Έχω φτιάξει την ζωή μου μέσα στα πλαίσια που νιώθω εγώ καλά... Δεν ξέρω αν θα άντεχα να μείνω με άλλον άνθρωπο... Και δεν μιλάω για τα παιδιά μου ή άλλον συγγενή και φίλη… Μιλάω για ταίρι. Αυτό το έχω διαγράψει παντελώς... Η συμβίωση απαιτεί υποχωρήσεις. Αλλαγή προσωπικού προγράμματος και παραχωρήσεις στις προτεραιότητες και τις συνήθειες του άλλου... Και για αγάπες πλέον είναι αργά... Εμπιστοσύνη δε, καμία… Με κάποιον συγγενή, το πολύ να άντεχα για ένα 10ήμερο. Έτσι νομίζω... Δεν θα το έδειχνα, αλλά μέσα μου κάτι θα με τσιμπολογούσε...

Ακόμη και στις επισκέψεις πλέον βάζω όριο... Δεν είμαι πια η κοπελούδα που θα μπορούσα να αφιερώσω μερόνυχτα σε φιλικές συζητήσεις και συνυπάρξει όπως έκανα παλιά... Μεγάλωσα και άλλαξαν κι οι αντοχές μου... Ας πούμε ότι πάω στα παιδιά μου που τα λατρεύω, θα καθίσω από τις 11 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα άνετα. Μετά πρέπει να φύγω, να γυρίσω στην φωλιά μου, ν' αλλάξω, ν'απλώσω τα πόδια μου στον καναπέ και να πιω τον καφέ μου βλέποντας την αγαπημένη μου αστυνομική σειρά...

Και σας προλαβαίνω... Τα παιδιά μου και στον καναπέ τους μού λένε να ξαπλώσω και σκαμνάκι για τα πόδια μου, μού φέρνουν... Το πρόβλημα είμαι εγώ. Εγώ που θέλω να πάω άνετα στην τουαλέτα, να μην ντρέπομαι να ριχτώ ξαπλωτή στην πολυθρόνα και, που για κάποιον άγνωστον λόγο, μετά από κάποια ώρα αρχίζω να κουράζομαι άνευ αιτίας και αφορμής... Πάει, μεγάλωσα για τα καλά...

Το ίδιο συμβαίνει και όταν έρχονται τα παιδιά μου με τις οικογένειές τους στο σπίτι. Πρώτα-πρώτα θέλω να με βρουν περιποιημένη, ευχάριστη και δεν χύνομαι φαρδιά-πλατιά στους καναπέδες. Σενιαρίζομαι και κάθομαι κομψά σε μία καρέκλα.  Προσπαθώ να κρατήσω την κουβέντα ευχάριστη και α λ η θ ι ν ά χαίρομαι που έχω τα εγγόνια μου, τις κόρες και τους γαμπρούς μου, σπίτι... Όταν μάλιστα φεύγουν, τρέχω στο μπαλκόνι και τους χαιρετώ. Τα εγγονάκια μου μέσα από το αυτοκίνητο κουνούν τα χέρια τους φωνάζοντας ''Γειά σου γιαγιά!!!'', ενώ η κόρη κορνάρει για χαιρετισμό.

Και μόλις φύγουν, καταρρέω!!!! Παραμεγάλωσα, καλά το έχω εντοπίσει... Η χαρά μου που τους είδα ήταν πραγματικά μεγάλη... Σκεφτική ταχτοποιώ γρήγορα το δωμάτιο, φτιάχνω καφέ, απλώνω τα πόδια στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση να δω το αστυνομικό μου έργο... Είπα κούραση; Ναι... Μα, γιατί;;;; Δεν έσκαβα... Τα παιδιά και τα εγγόνια μου είχα κοντά μου και το σπίτι μου γέμισε φως και χαρά... Τότε λοιπόν από τι κουράστηκα;;;

Το έχω σκεφθεί άπειρες φορές αυτό το θέμα... Κατέληξα ότι πλέον δεν έχω τις αντοχές που είχα.... Τα πόδια μου καθημερινά πρήζονται, τα γόνατα πονούν και η μέση δυσκολεύεται να κρατήσει τον κορμό σε μια ευπρεπή στάση. Η έκρηξη της χαράς που βγαίνει από μέσα μου, μού αφήνει ένα υπέροχο συναίσθημα ευφορίας, αλλά το σώμα μου δεν λέει να ανταποκριθεί σε μια φυσιολογική κατάσταση...

Πέρσι τα Χριστούγεννα, έμεινα έναν μήνα στην Αλίσια, την δεύτερη κόρη μου, στην Καλαμάτα. Ήταν μια υπέρβαση για μένα, αλλά τα κατάφερα... Ενσωματώθηκα περίφημα στον οικογενειακό τους περιβάλλον και δεν επρόταξα ποτέ κάποια προσωπική μου επιθυμία στο τι θα δουν στην τηλεόραση ή στο τι θα φάνε ή στο πού θα βγούν για περίπατο, ούτε μπήκα σφήνα στις διαπροσωπικές σχέσεις του ζευγαριού... Ακολουθούσα με χαρά, οπότε δεν είμαι κανένας περίεργος άνθρωπος με ιδιοτροπίες... Άσε που όλη η οικογένεια της Αλίσιας προλάβαινε κάθε μου επιθυμία, προτού καν την ξεστομίσω...

Απλά βλέπω ότι νιώθω πολύ άνετα στον δικό μου μικρό χώρο... Και όπως είπα, έκανα υπέρβαση καθήμενη στην Αλίσια τόσον καιρό... Υπερέβην εαυτόν, αν σκεφθεί κανείς ότι επί 30 χρόνια δεν το έχω κουνήσει από εδώ... Και ξέρω, ότι αυτό δεν είναι το φυσιολογικό... Απλά βλέπω ότι δυσκολεύομαι να ξεκουνηθώ από τον προσωπικό μου χώρο και στις επισκέψεις έχω ένα όριο αντοχής που τα τελευταία χρόνια, καθορίζει το σώμα μου...

Αντέχω μια εβδομάδα μόνη μου, το πολύ δύο. Αν δεν με επισκεφθούν όμως τα παιδιά μου στην τρίτη εβδομάδα, αγχώνομαι πολύ. Στην τέταρτη πια νιώθω μοναξιά... Την μία ή στις δύο, άντε στις τρεις εβδομάδες, η μοναχικότητα είναι εφικτή. Δεν πιέζομαι τόσο. Μετά την εικοστή όμως ημέρα, μετατρέπεται σε μοναξιά και αν συνεχιστεί η αποχή, φθάνω σε μελαγχολία και κατάθλιψη...

Θα μου πεις ''Πάρε ένα ταξί και πήγαινε. Τι περιμένεις; Η γιαγιά τρέχει στα εγγόνια της.''… Το γνωρίζω. Στην περίπτωσή μου όμως, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις... Έχοντας τους πόνους στα γόνατα και κυρίως στην μέση, το θέμα βαραίνει περισσότερο. Άλλο να έρθουν να με πάρουν και να με φέρουν πίσω... Βλέπεις, δεν μένουν και κοντά... Κι εδώ υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες... Μια οικογένεια με παιδιά στην εφηβεία, έχει πολλές ασχολίες, όπως τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Τρέχουν όλη την εβδομάδα στις δουλειές τους και στα διαβάσματα των παιδιών και θέλουν κι αυτοί έναν χρόνο δικό τους ως οικογένεια... Να μείνουν μαζί, να πουν όσα δεν μπόρεσαν να πουν μέσα στην γεμάτη από υποχρεώσεις εβδομάδα, να συσφίξουν τις σχέσεις τους και ως ζευγάρι αλλά και ως γονείς... Να βρεθούν με τα παιδιά τους, να πάνε για ένα παγωτό, να κάτσουν να δουν στην τηλεόραση ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ όλοι μαζί, να βρουν τα πατήματά τους...

Γι' αυτό εγώ θα έπρεπε να παίρνω ένα ταξί να πάω να τους δω κι όχι να περιμένω να έρθουν να με πάρουν... ''Η μάνα, η γιαγιά'', μού έλεγε η κτηνίατρός μου κυρία Αλίκη Χόβολου, ''πρέπει να τρέχει πίσω από τα παιδιά της και όχι τα παιδιά της πίσω από αυτήν, κυρία Πολυάνθη μου''... Ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα ξεπεράσω τα όποια εμπόδια λεγόμενα ή μη και να τα καταφέρω... Για την ώρα περνώ μια θάλασσα αντικρουόμενων συναισθημάτων και καταλήγω ότι δεν μου είναι εύκολα πολλά πράγματα... Μα, πού θα πάει;; Θα τα αντιμετωπίσω σιγά-σιγά...

Θα ήθελα μια φορά τον μήνα επί μονίμου βάσεως, το σπίτι μου να γέμιζε παιδικές φωνές και να γινόταν εδώ μέσα το Ανάστα ο Κύριος! Θα μου έδινε αποθέματα να περάσω τον υπόλοιπο καιρό, προσδοκώντας ξανά την ευτυχή συνάντηση... Μεγάλο βάρος για μένα, καθώς είναι η μέση μου που δεν την πιάνουν πια τα αντιφλεγμονώδη, καθώς και τα δυο μου γόνατα. Πρέπει να γίνουν τρία χειρουργεία... Όλο το αναβάλλω... Θέλω να τρέξω, να χορέψω, να οργανώσω, να δημιουργήσω, να περπατήσω και μόλις πάω στο κοντινό σούπερ-μάρκετ, το σώμα μου μού θυμίζει με σκληρό τρόπο, ότι αυτό, δεν συμβαδίζει με την νιότη και τις ορέξεις της ψυχής μου... Ο γυρισμός στο σπίτι, μού χαλά την διάθεση, αφού με αναγκάζει να σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι για να πάρω δύναμη να συνεχίσω... Περνούν μπρος μου μεγάλης ηλικίας άντρες και γυναίκες κι εγώ θαυμάζω το πόσο ευθυτενείς είναι, το πόσο στητό είναι το κορμί τους...

Για να προφυλαχτώ μπαίνω και μένω στην φωλιά μου. Εδώ, μέσα στα στενά πλαίσια του διαμερίσματος αποξεχνιέμαι και κάνω τάχατες ότι όλα πάνε καλά... Προσπαθώ να ομορφύνω την ημέρα μου εφευρίσκοντας διάφορους τρόπους. Ας πούμε, η ώρα του καφέ, είναι ώρα ιερή. Εκείνη την ώρα δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς. Απόλυτη ησυχία στο διαμέρισμα. Γύρω όλα τακτοποιημένα, αν και όχι συχνά ξεσκονισμένα!! Στην τηλεόραση η σειρά που μου αρέσει. Ο ελληνικός καφές σκέτος με καϊμάκι. Τα πόδια στον καναπέ και αν είναι κατακαλόκαιρο, ο ανεμιστήρας στο φουλ. Όση ώρα πίνω τον καφέ μου, δεν σηκώνω τηλέφωνο. Είναι ώρα εσωτερικού διαλογισμού ή ευχάριστης τηλεοπτικής θέασης. Το τέλειο είναι εάν έχω πτι-φούρ ή κάποιο φρούτο για συνοδεία.

Τελευταία, νιώθω έντονη την απουσία ενός κατοικιδίου... Πάει χρόνος που πέθανε ο τελευταίος γατούλης μου, από τα τέσσερα υπέροχα γατάκια που είχα μέσα στα τελευταία 25 χρόνια... Για χάρη τους δεν πήγα ποτέ διακοπές, για να μην τα αφήσω μόνα τους ούτε στιγμή... Με τον θάνατο του Ερμή μου, ένιωσα ένα χέρι να μου ξεκολλάει βίαια ένα μέρος της καρδιάς μου και να το πετάει μακριά... Νόμισα ότι θα έσπαγε η καρδιά μου και είπα ότι τέτοιον ισχυρό πόνο απώλειας δεν θα το άντεχα να τον υποφέρω ξανά... Οπότε είπα ότι δεν θα ξαναπάρω κατοικίδιο, διότι δεν μπορώ πλέον άλλες απώλειες... Τούτον τον καιρό όμως νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο μόνη μου... Ο χρόνος έχει στρογγυλέψει κάπως τις γωνίες του πόνου και η σκέψη να πάρω δυο αδέσποτες γατούλες όχι τόσο μικρές όσο είχα βρει τις δικές μου, όλο και κλωθογυρίζει στο μυαλό μου...

Υπήρξε μια πολύ δύσκολη περίοδος... Ο θάνατος της αδελφής μου της Αντζέλας, με τσάκισε... Μου στοίχισε τρομαχτικά... Σαν να έμεινα η μισή... Και όταν πέθανε και η μαμά, με φόβο διαπίστωσα τι πάει να πει: ''Είσαι ορφανή''... Φέτος έχασα και την αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο από την ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, Μαίρη Μητσέα.... Σχέση 45 χρόνων... Μιλούσαμε στο τηλέφωνο καθημερινώς... Θαυμάσιος άνθρωπος... Κι αμέσως μετά έφυγε η αγαπημένη μου καθηγήτρια από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Παλαιού Ψυχικού, Φωτεινή Μιχαήλ που την αναφέρω στο κείμενό μου: ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ... Και αμέσως μετά, η εξαίρετη Σχολική Σύμβουλος Μαρία Καπετανίδη, που πάντα με τιμούσε με την παρουσία της στα θεατρικά που ανέβαζα με έργα του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Πριν λίγες ημέρες έμαθα από το φέις-μπουκ ότι πάει και ο Αντρέας Βιτωράτος, γιος των κουμπάρων μας Θανάση και Σταυρούλας Βιτωράτου, αδελφός του συμμαθητή μας Παναγιώτη...

Όλα αυτά με έριξαν πολύ... Ε υ τ υ χ ώ ς έχω την συμμαθήτριά μου Χαριτίνη Παπαδοπούλου που μιλούμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Η μία στην μία άκρη της Αττικής και η άλλη στην άλλη. Τι χρυσός άνθρωπος η Χαριτίνη!!!! Και με δυο γερά σπασίματα σε χέρι και πόδι, αποδείχθηκε στωική ηρωίδα, ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, ευγένεια και ανθρωπιά... Και το μυαλό της, ξυράφι!!! Η μνήμη της σε αφήνει ενεό!!! Οι συνομιλίες μας μου κάνουν καλό. Κεντρικό θέμα μας, οι σχολικές μας αναμνήσεις και το πολυαγαπημένο νησί, η Κεφαλονιά... Και πολύ συχνά, επικοινωνώ με την αγαπημένη μας συμμαθήτρια Χριστίνα Άννινου και τον συμμαθητή μας Νίκο Θωμά.

Μιλώ και με την εξαδέλφη μου την γιατρίνα, την Νανά Σπαθή, που άφησε εφέτος το αρχοντικό της στην Κηφισιά και ξεχειμώνιασε στην όμορφη Σάμη μας, μαζί με τον δικηγόρο άντρα της Μιχάλη και την όμορφη γατούλα τους, την Εντίτ.

Οφείλω όμως να μιλήσω για μια ξεχωριστή παρουσία στην ζωή μου. Την λένε Γιούλα Αντωνακάκη και είναι η σύζυγος του τελευταίου παλιού Διευθυντή μου, του εξαίρετου Στέφανου Αντωνακάκη. Η γνωριμία μαζί της, υπήρξε γνωριμία ζωής. Όταν έστηνα το χορόδραμα ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΝΑΝΤΩΝΤΑΙ οι καρδιές, με 120 παιδιά, από το 41ο και 42ο Δημ. Σχολ. Αθηνών, η Γιούλα ερχόταν και με βοηθούσε μετά στο σχολικό πρόγραμμα, προσφέροντάς μας την αληθινή στήριξή της. Έκτοτε η σχέση μας είναι στενή. Έρχεται μία ή δύο φορές την εβδομάδα και με παίρνει να πάμε περίπατο. Περπατούμε αγκαζέ κι έτσι στηρίζομαι όσο πρέπει και κρατώ το κορμί μου ψηλά!!! Μετά, σταματάμε σε ένα όμορφο καφενείο στην πλατεία Γύζη και μιλούμε για χίλια δυο θέματα... Και τι δεν λέμε!!! Για τα εγγονάκια μας, για τα επίκαιρα θέματα, μέχρι και τα ιστορικά μαθήματα που παραδίδει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μαρία Ευθυμίου από το κανάλι της Βουλής, αναλύουμε!!! Είναι αυτό που λένε: Τους συγγενείς τους ανέχεσαι, τους φίλους τους διαλέγεις!!!

Έχω και τις εκπλήξεις μου!!! Οι αγαπημένες συναδέλφισσες Ελένη Τράγου, Δέσποινα Σαλαγάρα και Μάρθα Βαφειάδη - μάχιμες ακόμα δασκάλες - με θυμούνται και μου προσφέρουν μεγάλη χαρά όποτε με επισκέπτονται!!! Εκεί δε που συγκινούμαι βαθύτατα, είναι όταν χτυπά το κουδούνι και μπρος μου βρίσκεται κάποιος παλιός μαθητής μου ή μαθήτριά μου!!!! Ο ερχομός της Ντέμι Σταμούλη, του Στέφανου Τσερνάκη, της Σταματίας Κοντονικολάου, κάποτε μαθητές μου και τώρα επιστήμονες και εξαιρετικά μέλη της κοινωνίας μας, είναι αληθινό νέκταρ για την ψυχή μου...

Κι εφέτος οι κόρες μου με τις οικογένειές τους θα πάνε για λίγο στην Κεφαλονιά γιατί την λατρεύουν... Θα ήθελα να ερχόταν μια χρονιά που να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα και οι ανασταλκτικοί παράγοντες και να πήγαινα κι εγώ στο νησί μας...

Εγώ θα μείνω εδώ στην Αθήνα... Κάποιοι πρέπει να μείνουμε πίσω για να φυλάμε Θερμοπύλες. Το ωραίο είναι ότι δεν μου κάνει αίσθηση η έξοδος για διακοπές σε διάφορα μέρη. Δεν αντέχω πια τις ταλαιπωρίες και τις μεγάλες ζέστες. Νιώθω υπέροχα απέναντι από τον φίλο μου το κλιματιστικό. Εξ άλλου έχω πολλά να κάνω. Πρώτα - πρώτα να ξεχωρίσω τα κείμενα που έχω γράψει και να τα κατατάξω σε ομάδες. Να συνεχίσω το γράψιμο για θέματα που με απασχολούν. Να ταχτοποιήσω ό,τι μικροπράγματα μου έχουν απομείνει από την μετακόμιση. Οπότε είμαι πλήρως απασχολημένη.

Ονειρεύομαι όμως, κάποια στιγμή, να γυρίσω στην Κεφαλονιά και να καλέσω ένα απόγευμα για καφέ και γλυκό δίπλα στην θάλασσα, όλες τις θαυμάσιες γνωριμίες που δημιούργησα στο διαδίκτυο. Ένα ωραίο τραπέζι δίπλα στην ακρογιαλιά. Ένα βάζο με ίντετσι, μοσχομπίζελα και γαρδένιες. Και γύρω-γύρω, οι αγαπημένες διαδικτυακές μου φίλες... Η Μαρία Φαραντούρη, η Γεωργία Ρασσιά, η Ελισάβετ Γρηγοράτου, η Μέμα Διγαλέτου, η Μαντώ Μανωλάτου, η Δώρα Μαρκάτου, η Κατερίνα Αντωνάτου, η Ρούλα Φλωράτου, η Κατερίνα Μαράτου, η Εύα Αντζουλάτου, η Ροζάνα Βιτωράτου, η Πέννυ Δαμιανού.... Και  φ υ σ ι κ ά, η Χαριτίνη Παπαδοπούλου, η Χριστίνα Άννινου και η Σούλα Μανωλάτου, οι κολλητές μου!!!

Θα ήταν σαν μια καρτ-ποστάλ στα λιλά χρώματα του δειλινού, με το γαλάζιο άρωμα της θάλασσας και τα φωτεινά χαμόγελα των εξαίρετων κυριών που θα άστραφταν από χαρά και ψυχική αγαλλίαση... Κι αν στο κάδρο έμπαινε η Γεωργία Παπαδοπούλου- Μαλλούσα, η συγγραφέας, ο καθηγητής μας Παναγιώτης Δίλαλος με την γυναίκα του την καθηγήτριά μας την Βασιλική Μακρυδήμα και οι ξενιτεμένες συμμαθήτριές μας Κατερίνα Γρηγοράτου και Θεοδώρα Καβαλιεράτου, η φωτογραφία θα μετουσιωνόταν σε ζωγραφικό πίνακα ποτισμένο από το αλέγκρο και την ευγένεια της ψυχής της Κεφαλονίτικης ράτσας μας!! Μακάρι ο Θεός να με αξιώσει να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου!!!!

-----------------------------------------------------------------------------

Το απόφθεγμα του Άντον Τσέχωφ, από το οποίο πήρα τον τίτλο του κειμένου μου, ακριβώς έχει ως εξής: ''Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν.''