ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ: Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ [1ο ]

Το να σε θυμάται κάποιος είναι πολύ ωραίο... Το να σε θυμάται κάποιος μετά 40 χρόνια, που σας χωρίζουν μάλιστα και ωκεανοί, είναι κάτι το θεσπέσιο... Την χαρά αυτή, μου την έδωσε μια παλιά μου μαθήτρια, από εκείνα τα πάλαι ποτέ ωραία χρόνια του 1978 -79 -80.... Μιλώ για την ΜΑΤΟΥΛΑ ΖΩΗ... Είχα δει, ότι στην πλειοψηφία των κειμένων μου, ήταν από τις πιο πιστές αναγνώστριες. Μετά από μήνυμά μου, μού έγραψε:

''Αγαπημένη μου κυρία Πολυάνθη, ο τρόπος που γράφετε, είναι τόσο άμεσος, τόσο όμορφος, που αιχμαλωτίζει την προσοχή και σε κερδίζει. Κι εμένα πάντα με γεμίζει, όπως τότε στην τάξη μας που γράφατε εσείς τους στίχους για τα τραγούδια μας, πάνω σε ξένη ή ελληνική μουσική. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ... Ό,τι κι αν έκανα στην ζωή μου, είναι επειδή εσείς δημιουργήσατε τα θεμέλια. Με κάνατε να αγαπώ την μάθηση, μου δείξατε να βλέπω πάντα την όμορφη πλευρά της ζωής. Μου δώσατε το κίνητρο να προσπαθήσω να είμαι ό,τι καλύτερο μπορούσα... Έχω πολλή ευγνωμοσύνη μέσα μου, που υπήρξατε τόσο μεγάλο και σημαντικό μέρος της ζωής μου στα πιο ευαίσθητά μου χρόνια. Ο παρονομαστής στην πορεία μας, ήταν ένας αγώνας, αλλά πάντα έβλεπα το φως που μου άνοιγε τον δρόμο. Κι αυτό εμφυτεύθηκε μέσα μου τα χρόνια που σας είχα δασκάλα. Ήσασταν ευλογία για όλους τους μαθητές που σας είχαν. Και από την τάξη μας, όλοι προσπαθήσαμε για το καλύτερο κι αυτό, δεν είναι τυχαίο. Επίσης μας ενώνουν ακόμα δεσμοί αδελφικοί. Βαδίσαμε στον δρόμο που μας δείξατε εσείς. Να είστε πάντα καλά και ο Θεός να σας δίνει δύναμη να είστε δημιουργική, υγιής και να προστατεύει εσάς και την όμορφη οικογένειά σας. Σας αγαπώ απέραντα και για πάντα, πολυαγαπημένη μου Κυρία Πολυάνθη!!!! ''

Το μήνυμα το έλαβα προχθές... Ήταν ένα υπέροχο δώρο φωτός μέσα στις γκρίζες ημέρες που διάγουμε... Την ΜΑΤΟΥΛΑ έχω να την δω από το 1980 περίπου. Το ότι ΔΕΝ με ξέχασε, είναι ένα δώρο ζωής. Ήταν πάντα ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, επιμελέστατο, ευγενικό, πανέξυπνο. Και τώρα μία αναγνωρισμένη ιατρός, κάτοικος Αμερικής, με μια υπέροχη οικογένεια... Θα αναρτήσω μία έκθεσή της. Μην παραξενεύεστε!!!! Έχω κρατήσει πολλές εργασίες μαθητών μου. Πρόπερσι παρουσίασα εργασίες μαθητών και μαθητριών μου, από την ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, από το 1ο Δημοτικό Γέρακα και από το 42ο Δημοτικό Αθηνών. Νομίζω, καιρός είναι να παρουσιάσω και τα παιδιά μου της ΣΧΟΛΗΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ, το πρώτο εξαιρετικό σχολείο που είχα την τύχη να υπηρετήσω. Το κλείσιμό του, υπήρξε μεγάλος σεισμός για όλους μας. Λοιπόν, ξεκινάμε, με την έκθεση της Ματούλας Ζώη, 

 ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

''Ήρθε η άνοιξη!!! Η πιο όμορφη θυγατέρα του χρόνου!! Ο κατάλευκος μανδύας που είχε σκεπάσει την φύση, εξαφανίσθηκε, παίρνοντας μαζί του το κρύο και την παγωνιά. Η φύση άλλαξε όψη. Άπλωσε ολόγυρα το καταπράσινο, βελουδένιο φόρεμά της, κεντημένο με μυριάδες αγριολούλουδα! Ο καταγάλανος ουρανός χαμογελά και ο σγουρομάλλης Φοίβος έρχεται οδηγώντας το άρμα του Απόλλωνα, σκορπίζοντας παντού τις χρυσές αχτίνες του ήλιου... Η πλατιά, γαλάζια θάλασσα ξεκουράζεται ακύμαντη, γαληνεμένη και τον καθρεφτίζει στα νερά της. Τα χελιδόνια, οι αγαπημένοι αυτοί αγγελιαφόροι και άξιοι χτίστες, διαλαλούν σε όλους μας ότι η άνοιξη ήρθε για τα καλά! Οι πολύχρωμες πεταλούδες και οι ακούραστες μέλισσες ρουφούν τον γλυκό χυμό των ευωδιαστών λουλουδιών. Ο κούκος με την μονότονη φωνή του και το αηδόνι με την γλυκιά λαλιά του, τραγουδούν: ''Ήρθε η Άνοιξη!!! Χαρείτε!!!'' 

Το αεράκι φυσά απαλά και μας θυμίζει ότι αυτή την εποχή έχουμε δυο μεγάλες γιορτές. Η μία είναι και θρησκευτική και εθνική, η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η έναρξη της ηρωικής Επανάστασης του Ελληνικού λαού, για την Λευτεριά μας, από τον Τούρκο κατακτητή... Η άλλη είναι μόνο θρησκευτική και γιορτάζουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού μας. Η άνοιξη ανασταίνει την φύση κι εμείς γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Από τις 21 Μαρτίου μπαίνει πραγματικά η άνοιξη, που είναι η αναγέννηση της γης. Μια ηλιαχτίδα, κάποιο χρυσογάλανο πρωινό, τρυπώνει από το παράθυρό μας, λέγοντάς μας: ''Ξυπνήστε!!! Επιτέλους ήρθε η πανώρια εποχή του χρόνου!!!'' 

Μέσα στην άνοιξη, συγκινούμαι πολύ την Μεγάλη Παρασκευή, που είναι η πιο λυπητερή μέρα της Μεγάλης εβδομάδας. Το βράδυ της ίδιας ημέρας γίνεται η περιφορά του Επιταφίου, που τον έχουν στολίσει τα μεγαλύτερα κορίτσια με μενεξέδες, πανσέδες, πασχαλιές, μαργαρίτες, γαρύφαλα, τριαντάφυλλά και κρίνα. Το βράδυ η εκκλησία γεμίζει από πιστούς. Η χορωδία ψέλνει τα εγκώμια. Είναι ο θρήνος για Εκείνον που θυσιάστηκε για την σωτηρία μας.... ''Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο, που έδυ σου το κάλλος;;;'' Είναι λόγια σπαραγμού που τα λέει η Παναγία μας, στον λατρεμένο της γιο... Στην λιτανεία, μέσα στην ησυχία της Απριλιάτικης νύχτας, ακούγονται οι μελωδικές φωνές των πιστών που ψάλλουν τον Επιτάφιο θρήνο. Και καθώς η πλάση δακρύζει στο πέρασμα της μελαγχολικής πομπής με τους συγκινητικούς ψαλμούς, που ξεχύνονται στον αέρα, μέσα στην ψυχή μου αρχίζει να γεννιέται δειλά-δειλά η αχτίδα της ελπίδας για την αυριανή Ανάσταση του ξανθού Ραββί, που θα σκορπίσει για άλλη μια φορά το υπέροχο μήνυμα της αγάπης σε όλα τα πέρατα του κόσμου!!!

Αγαπώ πολύ αυτή την εποχή... Μας δίνει τόσα μηνύματα!!! Το φως κυριαρχεί και διώχνει το σκοτάδι... Η φύση ζωντανεύει, τα δέντρα και οι κάμποι λουλουδιάζουν... Το κρύο φεύγει μακριά και εύχομαι έτσι να φύγει και ο χειμώνας από τις καρδιές κάποιων ανθρώπων... Όλοι μας νιώθουμε ότι ξαναγεννιόμαστε και η ελπίδα ανθίζει γελαστή στην ψυχή μας... Όλη η πλάση τραγουδά με χίλια στόματα την πανέμορφη του χρόνου θυγατέρα, την πανώρια νεραϊδένια πριγκίπισσα, την άνοιξη!!!!''

 9 Απριλίου 1979

-------------------------------------------------------------

Μ Α Τ Ο Υ Λ Α   Ζ Ω Η: Η Ματούλα, υπήρξε μία καταπληκτική μαθήτρια και ένα ευγενέστατο πλάσμα. Ξεχώριζε με το ήθος και την ευγένειά της. Σπούδασε ΙΑΤΡΙΚΉ στην Πάτρα και όταν αποφοίτησε, δούλεψε στο N a t i o n a l   I n s t i t u t e  of   H e a l t h  [ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ] για κάποια χρόνια, στην Ουάσινγκτον. Έκανε έρευνα που της άρεσε πάρα πολύ. Από εκεί, την έστειλαν στο Ντάλλας, όπου μετά από κάποιους μήνες, γνώρισε τον αγαπημένο της σύζυγο, Μαξ. Το λιγότερο από δύο χρόνια, είχαν τρία όμορφα παιδιά… Μεγάλωσε τα παιδιά της και όταν η μικρή της κόρη πήγαινε στην Δ΄Δημοτικού, αποφάσισε να γυρίσει στην μεγάλη της αγάπη την Ιατρική. Διάβασε πολύ για να αναπληρώσει το κενό, έδωσε όλες τις εξετάσεις και πήρε πολύ μεγάλους βαθμούς… Δούλεψε εθελοντικά με γιατρούς και σε κλινικές. Πήρε ειδικότητα στην ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ, στην Νέα Υόρκη. Μετακόμισαν εκεί, αφήνοντάς τα όλα πίσω. Η συμπαράσταση του συζύγου και των παιδιών της, ήταν η δύναμή της. Αφού τελείωσε την ειδικότητα, ξαναγύρισαν στο Ντάλλας. Έκτοτε δουλεύει σε νοσοκομεία ως νοσοκομειακός ιατρός Παθολόγος. Πρώτα στο Νέο Μεξικό και τώρα πλέον στο Τέξας. Αυτόν τον Σεπτέμβριο, ξεκινά την νέα της δουλειά στο Ντάλλας. Παλεύει πάντα στις επάλξεις, πολλές φορές σε ένα κλίμα πολύ ανταγωνιστικό, αλλά δεν το βάζει κάτω, ως γνήσια Ελληνίδα αγωνίστρια που είναι!!! Η μεγάλη της κόρη η Αλεξάνδρα, είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ. Της αρέσει το τραγούδι και η ηθοποιία.. Τα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά από όταν ήταν 14ρων χρονών. Έχει γράψει και βιβλία που σκοπεύει να δημοσιεύσει. Είναι ένα απίστευτο ταλέντο. Ο Κώστας της σπουδάζει ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Θέλει να γίνει δικηγόρος. Η μικρή τους κόρη η Νικόλ, σπουδάζει ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ.

Αγαπημένη μου  Μ Α Τ Ο Υ Λ Α, σού εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να πραγματοποιηθούν ό λ α τα όνειρά σου και να είσαι πάντα ευτυχισμένη!!!!! Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα υπέροχα λόγια αγάπης που μου έστειλες στο μέσσεντζερ και με κατασυγκίνησες!!!! Θα σε θυμάμαι Ματούλα μου δίπλα στην όμορφη μαμά σου, ευγενική και χαμογελαστή με τα κατάμαυρα μαλλάκια σου και τα γελαστά ματάκια σου!!! Δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα όμορφο βράδυ που πήγαμε μαζί σε μια ταινία με τον Σούπερμαν, την πρώτη στην σειρά, που τον υποδυόταν ο Κρίστοφερ Ρηβ!! Ακόμα θυμάμαι το χειροκρότημα που ξέσπασε στο τέλος από το ενθουσιασμένο κοινό, για την δικαίωση του Σούπερμαν!!! Και όταν γυρίζαμε, θυμάμαι τα γέλια της Ελπίδας μου, τα δικά σου και τον όμορφο ξάστερο νυχτερινό ουρανό.!!! Η χαρά μάς πλημμύριζε και νομίζω ότι αναπνέω ακόμη βαθιά το δροσερό αεράκι!!! Σε μία κάρτα σου μου γράφεις: ''Στην κυρία Πολυάνθη αφιερώνω αυτήν την κάρτα, με αγάπη που δεν περιγράφεται, η μαθήτριά σας Ματούλα''. Την φυλάω, όπως και άλλων παιδιών μου, σαν πολύτιμο φυλαχτό...

Βρήκα εκθέσεις του Τσιμιδάκη, της Δηλέ, της Ντέμις Σταμούλη, του Χατζηφραντζέσκου, της Χριστίνας Πομόνη, της Ρίτσας Καραμανλή... Θα τα πούμε με όλους σας!!!!! Πιστεύω ότι έγινε μια θαυμάσια αρχή με σένα Ματούλα μου!!!! Σαράντα χρόνια, κι εγώ νομίζω ότι ήταν χθες!!!! Ο Θεός να ευλογεί την οικογένειά σου κι εσένα, υπέροχο παιδί μου, αγωνίστρια θαυμαστή, μοναδική μου  Μ α τ ο ύ λ α!!!!! Σε φιλώ, η παλιά σου δασκάλα, ΠΟΛΥΑΝΘΗ!!!!