Η φωτογραφία, αν και κουνημένη, δείχνει ένα όμορφο παιδικό προσωπάκι με φωτεινό, τεράστιο χαμόγελο, ακουμπισμένο στο κεφάλι μιας νεαρής χαμογελαστής γυναίκας, πάνω σε έναν φόντο γεμάτο χρώμα και σερπαντίνες. Έχει τραβηχτεί σε μια αίθουσα στο ΧΙΛΤΟΝ που την είχε κλείσει ο κύριος Ζαγοραίος για την αποκριάτικη γιορτή. Παρευρέθηκε όλο το σχολείο, παιδιά και δάσκαλοι σε μια γιορτή κεφιού και χαράς. Το κοριτσάκι της φωτογραφίας, είναι η μαθήτριά μου Ρίτσα Καραμανλή και η κυρία δίπλα της, εγώ. Ντυμένα τα παιδιά με πολύχρωμες στολές, τραγουδιστές στην σκηνή, κέρασμα στα τραπέζια, κέφι πολύ, γονείς, δάσκαλοι, διευθυντές σε μεγάλη ευθυμία, όλα συνηγόρησαν για να έχει η βραδιά μεγάλη επιτυχία. Την έχω ακόμη την φωτογραφία όπως και τις εκθέσεις της Ρίτσας. Άριστη μαθήτρια, ευγενική, χαρούμενο παιδί, πάντα γελαστό. Θυμάμαι τα κατσαρά ξανθά μαλλάκια της που έπεφταν σε μπούκλες στο μέτωπό της και στόλιζαν το γεμάτο αθωότητα προσωπάκι της. Την ημέρα που μου έσπασε σε μια μετακόμιση, το τελευταίο πιατελάκι από το σερβίτσιο που μου είχε χαρίσει, στεναχωρέθηκα πολύ. Το κρατούσα σαν ενθύμιο και πράγμα παράξενο, πιστεύω ότι είναι ακόμη στην πιατοθήκη μου!!!! Ακολουθεί, ένα δείγμα γραφής της αγαπημένης μαθήτριάς μου.
ΕΧΩ
ΤΟΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ....
Με λένε Ρίτσα Καραμανλή και γεννήθηκα στην
Αθήνα. Έχω ξανθά μαλλιά και μαύρα μάτια. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία και τα
παιχνίδια. Νομίζω ότι είμαι ένα καλό και ευγενικό κορίτσι. Προσέχω τον εαυτό
μου και θέλω να είμαι πάντα περιποιημένη, γιατί μου αρέσει το ωραίο πολύ. Είμαι
ευαίσθητη στην καρδιά και κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν. Αγαπώ τα ζώα
και παίζω με τον σκύλο μας τον Πατατούφ... Ξέρετε, είμαι και λίγο... άτακτη!!!
Δεν μαζεύω πάντα τα παιχνίδια μου, αλλά όταν βλέπω την μαμά να φτιάχνει το
δωμάτιό μου, μετανιώνω και πάω να την βοηθήσω...
Το σχολείο μου, είναι η ΣΧΟΛΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ
και βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή. Το περιτριγυρίζουν δέντρα και πολλά
λουλούδια. Οι πόρτες στις τάξεις, είναι βαμμένες με κόκκινο, πράσινο, μπλε
χρώμα. Έχει πολλές αίθουσες και πολλά παιδιά. Μπορεί να υπάρχουν μεγαλύτερα
σχολεία, αλλά το δικό μου το αγαπώ πάρα πολύ. Έχει νηπιαγωγείο και μια πολύ
μεγάλη αυλή όπου παίζουν χαρούμενα τα παιδιά. Κάτω φυτρώνει πράσινο χορταράκι
και σε μερικά δέντρα, υπάρχουν κούνιες. Οι δάσκαλοι όλοι, μάς φέρονται
ευγενικά. Το σχολείο είναι μια γέφυρα που πρέπει να περάσουμε όλα τα παιδιά για
να βγούμε σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.
Από τις εποχές, προτιμώ την άνοιξη. Τότε
όλα ανασταίνονται!!! Γυρίζουν τα χελιδόνια, οι μέλισσες πετούν από λουλούδι σε
λουλούδι, για να ρουφήξουν το νέκταρ, οι ημέρες μεγαλώνουν, η θάλασσα δεν είναι
πια άγρια. Ηρεμεί και οι ναυτικοί μπορούν τώρα ήσυχοι να κάνουν τα μακρινά
ταξίδια τους. Ο ολόλαμπρος βασιλιάς της ημέρας, ο θεός ήλιος, παίρνει τα
χρυσαφένια χαλινάρια των κατάλευκων αλόγων του και γεμίζει τον ουρανό και την γη
με το εκτυφλωτικό του φως. Και το δειλινό, νυσταγμένος πάει να δύσει για να
ξεκουραστεί... Όμως, καθώς δύει, αφήνει πίσω του μια θάλασσα από παραμυθένια
χρώματα και ντύνεται το στερέωμα με ποτάμια χρυσοχάλκινα, μενεξελιά, πορφυρά,
σαν να είναι η βασιλική κάπα του Απόλλωνα που σκεπάζει τα πάντα!!! Κι έρχεται
σιγά-σιγά η θεά της νύχτας φορτωμένη εκατομμύρια αστέρια. Τα μαύρα πέπλα της
απλώνονται απαλά και σκεπάζουν την νυσταγμένη φύση, ενώ η χλωμή σελήνη
αρμενίζει απαλά σε έναν βελουδένιο ουρανό σπαρμένο με πολύτιμα διαμάντια που
χαμογελούν στην γη... Με το γλυκό τους κελάηδημα τα πουλιά τραγουδούν τον
ερχομό της πανέμορφης άνοιξης, η πλάση φορά τα γιορτινά της και σκορπίζει τα
αγαθά της σε ανθρώπους και ζώα. Και η καρδιά των ανθρώπων χαιρετά την ελπίδα
και την χαρά που σκορπά το τραγούδι της άνοιξης...
Και δεν το κατάλαβα πότε πέρασαν τόσοι
μήνες από τότε που είχαμε αγιασμό!!! Θυμάμαι τον φόβο που είχα νιώσει για την
καινούρια μου δασκάλα... Οπότε, φαντάζεστε την χαρά μου, όταν μπαίνοντας στην
τάξη, είδα ότι θα είχαμε την περσινή μας δασκάλα, την αγαπημένη μας κυρία
Πολυάνθη!!! Όλα τα παιδιά πετούσαμε από την χαρά μας!!! Πήγα σπίτι
ενθουσιασμένη! Ανέβηκα την σκάλα του σπιτιού μου φωνάζοντας στην μαμά μου το
μεγάλο νέο: ''Μαμά!!!!! Έχουμε μία καταπληκτική δασκάλα!!!!'' Και από τότε
ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο με μεγάλη χαρά!!! Δεθήκαμε πολύ με τους
συμμαθητές μου... Διαλείμματα, χριστουγεννιάτικες γιορτές, όλοι μαζί
αγαπημένοι. Συνδέθηκα πάρα πολύ με την κυρία μου. Την αγάπησα και με αγάπησε
πάρα πολύ. Ήμασταν σαν δυο φίλες, φίλες όμως που δεν ξεπερνούσαν τα όρια του
σεβασμού.... Και όλα αυτά τα συναισθήματα της αγάπης και του σεβασμού, τα
ένιωθα μόνον για έναν άνθρωπο, την δασκάλα μου που μας αγαπούσε όλους σαν δικά
της παιδιά και δεν ξεχώριζε κανένα. Ούτε πρόσβαλλε ποτέ κανένα μας. Μας μιλούσε
με στοργή και για όλα τα πράγματα, τόσο όμορφα !!! Όταν είχα απορία, μου
εξηγούσε και μου έλεγε πώς να διαβάσω τα μαθήματά μου. Και να που τώρα όλα
τελειώνουν... Έρχονται οι καλοκαιρινές διακοπές... Η δικιά μου τάξη, δεν θέλει
καθόλου να αποχωριστούμε... Σκεφτόμαστε, ποιος ξέρει ποια δασκάλα θα έχουμε το
φθινόπωρο; Ποια δασκάλα που θα μας φροντίζει τόσο καλά σαν να είναι η μητέρα
μας και που θα μας προσέχει στο μάθημα σαν να είναι ο πατέρας μας, κάτι που
έκανε αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μας κυρία Πολυάνθη;; Και όλοι λέμε:
''Καμιά!'', γιατί καμιά δεν θα μας αφήσει να την πλησιάσουμε τόσο, σαν την
κυρία Πολυάνθη Βουτσινά... Δεν έχω αγαπήσει καμιά άλλη μέχρι τώρα δασκάλα και
ούτε θα αγαπήσω, γιατί η δικιά μου δασκάλα είναι μοναδική και δεν την αλλάζω με
τίποτα!!!!! Και την λένε Πολυάνθη!!
Δευτέρα
7 Μαΐου 1979
Μιά έκθεση από εμένα για εσάς κυρία
Πολυάνθη μου, για να θυμάστε την μαθήτριά σας, την Ρίτσα. Με πολύ μεγάλη αγάπη,
σάς την χαρίζω, η αγαπημένη σας μαθήτρια, Ρίτσα Καραμανλή. Α! Και να μου
φιλήσετε την Ελπίδα!!!
--------------------------------------------------------------------------------
Φαντάζεστε την συγκίνησή μου, όταν μετά 41
χρόνια, η Ρίτσα, μού έγραψε στο μέσσεντζερ: ''Κυρία Πολυάνθη, θυμάμαι ν'
ανεβαίνω την σκάλα του σπιτιού και να φωνάζω: Μαμά!!! Έχουμε μιά καταπληκτική
δασκάλα!!!'' Είναι τα ί δ ι α λόγια που μου είχε γράψει πριν 41 χρόνια στην
έκθεσή της που διαβάσατε παραπάνω!!!! Και μετά τόσα χρόνια, είναι τα πρώτα
λόγια που μου έγραψε!!! Συγκινήθηκα τρομερά!!! Και συνέχισε: ''Με σας δασκάλα
μου, έμαθα να είμαι ορθογράφος και να αγαπώ την ελληνική γλώσσα. Ακόμα θυμάμαι
κυρία, ότι μέσα στις πολλές συζητήσεις μας, μάς λέγατε όταν περνάμε μπροστά από
ανθρώπους που μαζεύουν τα σκουπίδια, να μην κρατάμε την μύτη μας, γιατί οι
άνθρωποι αυτοί είναι ήρωες που φροντίζουν για την καθαριότητά μας κι εμείς
πρέπει να τους σεβόμαστε... Ποτέ δεν κράτησα την μύτη μου κυρία Πολυάνθη!!! Μου
μάθατε να σέβομαι ό λ ο υ ς τους ανθρώπους!!! '' Κοίτα τι θυμάται ένα
παιδί.... Γι' αυτό πάντα λέω, ότι οι δάσκαλοι ΠΡΕΠΕΙ να μιλούν στους μαθητές
τους για χίλια θέματα που θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους... Και να μην το
αμελούν π ο τ έ!!!
--------------------------------------------------
Η ΡΙΤΣΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, σπούδασε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ
. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της και στα γαλλικά και στα αγγλικά. Αργότερα έκανε ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ
ΣΠΟΥΔΕΣ, έχοντας την μεγάλη, ένθερμη στήριξη από τον αγαπημένο της σύζυγο και
τα λατρεμένα παιδιά της. Οι σπουδές αυτές ήταν το μεράκι της και χάρηκε
αφάνταστα που τις ολοκλήρωσε... Σήμερα εξασκεί το επάγγελμα τής ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΓΑΛΛΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΩΝ και λατρεύει το λειτούργημά της. Μου είπε: ''Κυρία, σας αισθάνομαι
κοντά μου μετά από τόσα χρόνια και ελπίζω, κάποια στιγμή να καταφέρω κι εγώ το
ίδιο με τους δικούς μου μαθητές: να έχω αγγίξει έστω και λίγο την ψυχή τους.
Αυτή θα είναι μια πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, για μένα...'' Η Ρίτσα, έχει
δυο υπέροχα παιδιά. Η κόρη της η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, σπούδασε στην ΣΧΟΛΗ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΩΝ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Σήμερα
κάνει με υποτροφία στην Ζυρίχη το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ της πάνω στην ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ.
Ο γιος της ΑΓΓΕΛΟΣ, σπουδάζει ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
Αγαπημένο μου παιδί ΡΙΤΣΑ, σε ευχαριστώ για την αγάπη σου, σε ευχαριστώ που θυμάσαι. Με συγκινεί η αποφασιστικότητά σου, το θάρρος σου, η αγωνιστικότητά σου.... Παραμένεις η ίδια κουκλίτσα του Δημοτικού και τώρα που μεγάλωσες κι έχεις την δική σου όμορφη οικογένεια... Σού εύχομαι ο Θεός να σας προσέχει πάντα και να είναι ο δρόμος σου γεμάτος μελωδίες, γαλήνη και στοργή. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου ΡΙΤΣΑ μου, γιατί αποτελείς μαζί με τα άλλα παιδιά, τον αστροφώτιστο ουρανό που ομορφύνατε την ζωή μου!!! Και την ομορφαίνετε, ακόμα!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου