ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ....

Κανονικά θα έπρεπε ο χώρος των εκπαιδευτικών, να ήταν χώρος αγγέλων...Κανονικά... Όμως δεν είναι έτσι...Στα 35 ή 40 χρόνια της σταδιοδρομίας σου, θα συναντήσεις πολλές διαφορετικές περιπτώσεις.Η γκάμα μεγάλη και πολλές φορές σε εκπλήσσει με τις περιπτώσεις που συναντάς...Ένας χώρος διανόησης που έχει να κάμει με παιδιά, θα έπρεπε να λάμπει ως λευκή χιών, κάτω από το φως της συμπαράστασης, της αγάπης και της αδελφοσύνης. Και σίγουρα είναι χιλιάδες οι εκπαιδευτικοί που τιμούν το μέγα λειτούργημά τους ως δάσκαλοι και είναι ευγενέστατοι ως συνάδελφοι. Εμείς θα πάρουμε κυρίως την δεύτερη περίπτωση.Αυτή, κατά την οποία ο γεμάτος οράματα εκπαιδευτικός, σκοντάφτει πάνω στις συμπληγάδες πέτρες. Ίσως η ομάδα αυτή να μην αποτελεί την πλειοψηφία, την θυμάσαι όμως δυνατά, γιατί αφήνει ύπουλα χτυπήματα στο διάβα της.

           Είσαι λοιπόν ένας ενθουσιώδης νεοδιορισμένος δάσκαλος που θέλει να δώσει πάρα πολλά από αυτά που κατέχει στους μαθητές του.Αν πέσεις σε άξιο Διευθυντή, με πυγμή και όραμα, έχει καλώς. Αν όμως ο Διευθυντής σου θέλει να τα έχει με όλους καλά  κι εσύ με την υπερπροσφορά σου, ταράζεις τα λιμνάζοντα ύδατα, πιθανόν να σε φωνάξει στο γραφείο του και να σου πει αυστηρά: ''Ακου να σου πω Ιωάννα.Έκανες μία γιορτή. Τι την θέλεις και αυτή στο τέλος του σχολικού έτους; Δεν γίνεται να φαίνεσαι μόνον εσύ. Κάτσε στα αυγά σου''  ''Μα δεν ενοχλώ κανέναν κύριε Διευθυντά. Και πιστεύω ότι τα παιδιά αποδίδουν θαυμάσια.''  ''Αυτό που σου είπα..Κάτσε στ' αυγά σου...''   ''Μπορώ όμως να διοργανώσω κάτι μέσα στην τάξη μου;''  ''Εμένα πάντως θα μου κακοφαινόταν...''   Έτσι,  στην ψύχρα...Και είσαι και σε Ιδιωτικό...Τι κάνεις τότε; Κατά την γνώμη μου, μαζεύεσαι μέσα στην τάξη σου και πραγματοποιείς εκεί την όποια δραστηριότητα έχεις στα σκαριά...Κι αυτό, διότι έκαμες το έγκλημα να παρουσιάσεις και κάτι τα Χριστούγεννα - ας πούμε..Ήδη νιώθεις τα φτερά σου καψαλισμένα...Τυχεροί οι συνάδελφοι που έχουν Διευθυντές που τους συντρέχουν στις παιδαγωγικές και ποικίλες δραστηριότητες που έχουν σκεφθεί...

              Άλλη περίπτωση.Έχεις υπέροχο Διευθυντή και συναδέλφους που σε αφήνουν στην ησυχία σου. Ίσως δείχνουν την δυσαρέσκειά τους, όταν κάνεις πρόβες με 100 παιδιά - απ' όλες τις τάξεις δηλαδή - και κανείς δεν έρχεται να σου φέρει ένα ποτήρι νερό ή να σε βοηθήσει, κρατώντας  ήσυχη την ομάδα. Χίλιες φορές όμως καλύτερα αυτό, από την κρυφή μουρμούρα. Είναι σαν να σου λένε:  ''Θέλεις να ταλαιπωρηθείς; Κάν' το, αλλά εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω.''  Εσύ το καταλαβαίνεις, το αποδέχεσαι, πορεύεσαι, δεν έχεις παράπονο από κανέναν και όλα είναι μέλι γάλα. Έρχονται και στην γιορτή σου.Και όλα καλά. Τι γίνεται όμως εάν ένας ή μία συνάδελφος σε υπομονεύει;; Παράδειγμα τρανταχτό. Ας πούμε ότι είσαι η δασκάλα  η Γιάννα  και ετοιμάζεις γιορτή με δύο τμήματα. Μία άλλη συνάδελφος - ας την ππούμε Βούλα - από άλλη τάξη, δεν καλοβλέπει την έφεσή σου προς τις γιορτές, τον ενθουσιασμό μαθητών και γονιών σου, ούτε την θετική θέση της Διευθύντριας απέναντί σου και αρχίζει το υπόγειο θάψιμο.Του στυλ:   ''Τι ήρθε αυτή να μας παραστήσει; Ότι αυτή εργάζεται, ενώ εμείς όχι;; Φαίνεται ότι μόνο σ' αυτά είναι καλή και σε τίποτε άλλο...'' Την λάσπη την ρίχνει και σε όποιον κολλήσει και την αποδεχθεί..... Είναι και θεούσα, με μεγάλους σταυρούς στην εκκλησία...Στην εκδρομή περιποιείσαι ένα παιδί που έπεσε και έρχεται, στο αρπάζει απότομα, λέγοντας βλοσυρά:  '''Ασ' το. Δικός μου μαθητής είναι...''  Μα δεν έχουμε πει ότι στα διαλείμματα και στις εκδρομές προσέχουμε  ΟΛΑ τα παιδιά , γιατί όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας;;...Και μετά το σχόλασμα, εσύ που μένεις μακριά, παραμένεις και διοργανώνεις ομάδα που βγάζει περιοδικό. Αυτό η Βούλα δεν θα το αντέξει... Και έρχεται ο Σχολικός Σύμβουλος και δίνει συγχαρητήρια που το Δημόσιο σχολείο σας εκδίδει τόσο όμορφο περιοδικό και επαινεί όλους τους συμμετέχοντες. Αυτό είναι  το μεγάλο σου έγκλημα...Και ποια είσαι εσύ κυρία μου, που ενώ μένεις στην άλλη άκρη παραμένεις εδώ ως αργά κάνοντας τα σκηνικά;;;Τι παριστάνεις;;Το κάνεις για να φανούμε ότι εμείς οι άλλοι είμαστε τεμπέληδες;;;Θα σε φτιάξω εγώ...''  Και ξανάρχεται ο Σχολικός Σύμβουλος και σου λέει ότι οι γονείς σου, έκαμαν διάβημα για να σε έχουν και τρίτη χρονιά δασκάλα και εξηγούν τους λόγους, αίτημα το οποίο ο Σχολικός Σύμβουλος αποδέχεται, όπως και η Διευθύντριά σου. Σε καλεί όμως ιδιαιτέρως και σου λέει, ότι η τάδε συνάδελφος πήρε ανώνυμα τηλεφώνημα και σε κατηγόρησε, αλλά είναι σίγουρος ότι είναι η κυρία Βούλα, διότι ή προφορά της είναι έντονη και την προδίδει. Η συμβουλή του είναι να συνεχίσεις το καλό έργο και να μη σε πτοεί τίποτε...Την άλλη χρονιά, φεύγει η καλή σας Διευθύντρια και έρχεται ένας Διευθυντής που κρατάει το προσωπικό μετά το σχόλασμα και τους κερνάει κρασί που φυλάει στο ψυγείο. Εσύ δεν μένεις. Η Βούλα που τον ξέρει από παλιά, πάει και τον κατατοπίζει κατά πώς πρέπει. Και έρχεται και σε βρίσκει ο νέος διευθυντής σου και σου λέει με την ανάσα του να βρωμάει κρασί, 11 η ώρα το πρωί: '' Άκου να σου πω Γιάννα. Όλοι μας μια Παιδαγωγική Ακαδημία τελειώσαμε και ξέρουμε όλοι τα ίδια...Από σήμερα, τέρμα το περιοδικό, τέρμα κι οι γιορτές.Κανένας δεν θα μένει σχολείο μετά το σχόλασμα.Ο καθένας σπιτάκι του για να ξεκουρασθεί...''

         Θα μπορούσες να το κυνηγήσεις το θέμα, αλλά δεν θέλεις... Εξ άλλου εδώ είναι Δημόσιο και ο περί ου ο λόγος κύριος, έχει  ''δόντι'' γερό στο τάδε κόμμα. Κάνεις υπομονή, αφήνεις να τελειώσει αυτή η σχολική χρονιά, συμμορφώνεσαι και ζητάς μετάθεση. Ή Βούλα πετά στα ουράνια και φέρνει καλούδια να κεράσει τους συναδέλφους... Είσαι ρίψασπις;;Όχι, μην το σκέφτεσαι έτσι.. Έχεις δικά σου παιδιά να αναθρέψεις και δεν θα αρρωστήσεις από μερικά ανθρωπάρια... Και η τύχη είναι με το μέρος σου, διότι στο νέο σχολείο που πας, έχεις έναν υπέροχο Διευθυντή που θα στηρίξει κάθε παιδαγωγική σου ενέργεια, με σθένος και ευγένεια...

           Μπορεί να σου τύχει συνάδελφος θρασύς, που όμως με τα αστεία του κερδίζει την ομήγυρη. Εσύ κάτι κατάλαβες όταν τον είδες πώς φέρθηκε σε ένα αδέσποτο σκυλάκι και τι λόγια απαίσια έλεγε  για τα ζώα γενικώς. Σε μια συνεδρίαση κοντράρεστε. Στην φυλάει. Πάτε το σχολείο σε μια θεατρική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου. Όταν έρχεται η ώρα να συνταχθείτε για μπείτε στα λεωφορεία για την επιστροφή, έρχεται εκεί που στέκεσαι μπροστά στο τμήμα σου. Σκύβει,σου σφίγγει δυνατά τον ώμο σαν τανάλια, λέγοντας: ''Εσεις στο λεωφορείο 21'' και εξαφανίζεται. προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συνέβηκε...Και νιώθεις ηλίθια που έκατσες να σε πονέσει χωρίς να αντιδράσεις....Και πώς να αντιδράσεις; Όλα έγιναν μέσα σ' ένα λεπτό. Τουλάχιστον να έλεγες  ένα ''Ε....!!! Με ποινάς!Τι κάνεις;;'' Αλλά ούτε αυτό μπόρεσες να πεις. Και ούτε είπες τίποτε, γιατί όταν ξαναειδωθήκατε στο σχολείο, ήταν κεφάτος, γελαστός. Το πολύ-πολύ να σου έλεγε: ''Έλα καημένη!!Η ιδέα σου! Φαίνεται δεν μπορώ να ελέγξω την δύναμή μου!!!'' Και να σ' εβγαζε και τρελή ή μυγιάγγιχτη κι από πάνω. Το συμβάν έγινε όταν ήσουν συνάδελφος με την Βούλα, η οποία θα του έπαιρνε το μέρος σίγουρα, μαζί και ο Διευθυντής, καθ' όσον ο συγκεκριμένος δάσκαλος ήταν από αυτούς που έμεναν μετά το μάθημα και τα έπιναν με τον Διευθυντή στο σχολείο... Έπρεπε να αντιδράσεις όταν έγινε το γεγονός. Κατόπιν εορτής, είσαι χαμένη από χέρι...Και το θυμάσαι ακόμα,  κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, ως συμπεριφορά βίαιη και κατάπτυστη, από έναν ψευτονταή, προς εσένα... 

           Στο τέλος εκείνης της χρονιάς, έρχεται σπουδαία τραγουδίστρια γονιός και σου λέει: ''Τι αίσχος ήταν αυτά που παρακολουθήσαμε εφέτος κυρία Γιάννα; Γιατί δεν πατήσατε πόδι να μας παρουσιάσετε αυτά για τα οποία είμαστε όλοι περήφανοι τόσα χρόνια; ''   ''Δεν μπορώ να μιλήσω κυρία Σ...Άλλαξε η κεφαλή του σχολείου και δεν μπορώ να έρθω αντιμέτωπη με τον καινούργιο Διευθυντή και όχι μόνο''... Οι γονείς βλέπουν, τα παιδιά νιώθουν, αλλά στο Δημόσιο, γίνονται περισσότερες αυθαιρεσίες...Σαν να μην φοβούνται  τίποτε. Και στο Ιδιωτικό υπάρχουν οι κούφιες περιπτώσεις, αλλά εκεί υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί να σου πει ο ιδιοκτήτης ''Δεν μου κάνεις κύριε..Σε απολύω. Πέρνα από το γραφείο..''   Δεν θα ξεχάσω που μια δυναδέλφισσα χαμηλών τόνων, είπε όταν χωρίζαμε τις τάξεις και της έτυχε η Τρίτη τάξη: ''Σας παρακαλώ, δέκα χρόνια έχω Πρώτη- Δευτέρα. Δεν νομίζω να τα καταφέρω στην Γ'...''  Την άλλη ημέρα είχε απολυθεί. Όλοι της είπαμε ότι έβγαλε τα ματάκια της με τα χεράκια της και ότι ο δάσκαλος, καλόν είναι να περνάει από όλες τις τάξεις στην διάρκεια της σταδιοδρομίσς του, για να είναι ένας ολκληρωμενος δάσκαλος. Παρ' όλη την αυστηρότητα, στο ιδιωτικό, μια φορά, ένας συνάδελφος είπε στον Διευθυντή μας:'' Θα μου κάνεις αναφορά;;Κάν' την μου!!!Θα μπει η επίπληξη στον φάκελλό   μου;; Σκασίλα μου!!!Τι θα πάθω; Τίποτα!!!''    Την ίδια περίπου συμπεριφορά είχα δει και στο Δημόσιο από μια νέα δασκάλα που είχε έρθει ως αναπληρώτρια και μίλησε στον εξαίρετο Διευθυντή μας του άλλου σχολείου όπου υπηρέτησε η Γιάννα, με έναν τρόπο απαράδεκτο μπροστά σε όλους μας, γιατί δεν συμφωνούσε με κάτι... Και όταν της είπε  ''Πρόσεχε παιδί μου πώς μιλάς..Θα σου κάνω αναφορά..''  απάντησε στον ενικό: 'Και δεν μου κάνεις;; Τι θα πάθω;; Τίποτα!!!'' κι έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω της... Και φυσικά δεν έπαθε τιποτε... Και ούτε ξαναφάνηκε...

        Υπήρξε δασκάλα με πτυχίο ψυχολογίας, το οποίο υπενθύμιζε σε κάθε συνεδρίαση διδασκόντων...Μιλούσε απαλά και με κάποια έπαρση...Στην τάξη της όμως μέσα, είχε άλλο πρόσωπο. Ήταν δίπλα οι τάξεις μας και όλο το πρώτο δίωρο, μας τάραζε κάθε τέταρτο με τις στριγγλιές που έβαζε. Δεν μιλούσε. Ούρλιαζε... Κάποια στιγμή, με την πρόφαση ότι είναι Ιούνιος και οι τάξεις ανοιχτές για να παίρνουμε αέρα, οπότε όλα ακούγονται, χτύπησα ευγενικά και είπα: ''Συγγνώμη, έχουμε την πόρτα ανοιχτή και ακούμε φωνές. Φαίνεται στεναχωρείτε την δασκάλα σας που σας αγαπάει τόσο'' Το έριξα δηλαδή στα παιδιά. Η συνάδελφος, για απάντηση,, έκλεισε την πόρτα και συνέχισε χωρίς ν' αλλάξει τίποτε. Από την άλλη πλευρά ήταν άλλη τάξη. Κουβεντιάσαμε το θέμα με την δασκάλα του τμήματος που μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει μάθημα με τέτοιες φωνές...Και άλλοι δάσκαλοι την άκουγαν, όμως κανείς μας δεν  είχε το θάρρος να της κάνει μία συμβιυλευτική παρατήρηση.  Φοβόμασταν το μπλέξιμο; Ξέρω ότι φερθήκαμε λάθος ως προς τα παιδιά του τμήματός της...Και αυτό το θεωρώ δειλία μας... Και οι γονείς;;;Δεν κουνήθηκαν, διότι φοβήθηκαν μην στοχοποιηθεί το παιδί τους από την δασκάλα και το κυνηγήσει...Απαράδεκτα πράγματα;;;Ίσως... Και δυστυχώς συμβαίνουν...

          Τι κάνεις όταν δάκαλος με ψυχολογικά προβλήματα υπάρχει στο σχολείο; Θα ήταν όλα καλά εάν τον απασχολούσαν μόνο στο γραφείο. Έμπαινε όμως στο ολοήμερο κάποιες ώρες. Και άλλοτε τα παιδιά ήταν ανεξέλεγκτα κι εκείνος βουβός, κι άλλοτε έβαζε κάτι φωνάρες σαν βρυχηθμό... Δεν έφευγα αμέσως μετά το σχόλασμα και πολλές φορές είχα μπει να επιβάλλω ησυχία ή να ρωτήσω αθώα, τι κάνουν και θυμώνουν τόσο τον δάσκαλό τους που βγαίνει από τα ρούχα του. Αυτό το θέμα πήρε έκταση. Δεν ξέρω εάν το διάβημα έγινε από κάποιον γονιό προς την Διευθύντρια του συγκεκριμένου, αλλά από κάτι μισόλογα άκουσα ότι η μητέρα του κλαίγοντας παρακάλεσε να παραμείνει σχολείο και ότι έφθασε και σε ανωτέρους. Το αποτέλεσμα είναι, ότι ο δάσκαλος αυτός, παρέμεινε επί έτη στα συστεγαζόμενα σχολεία. Και το χειρότερο, ήταν γνώστες και οι ανώτεροί μας. στα γραφεία..

        Άλλη περίπτωση είναι δασκάλου μονόωρου μαθήματος, που τα παιδιά τού είχαν πάρει τον αέρα και έκαναν ό,τι τους κατέβαινε. Οπότε ο -ας τον πούμε - Σωτήρης, έκλεινε τα αυτιά του στις φωνές και έκανε μάθημα με τέσσερις-πέντε μαθητές, ενώ γύρω του οι άλλοι έστηναν του Κουτρούλη το πανηγύρι. Απορώ πώς μπορούσε και λειτουργούσε μέσα σε τόση οχλοβοή..Δίπλα υπήρχε ένα γραφείο που στο κενό μου έμενα να διορθώσω.Αναγκαστικά, τα άκουγα όλα. Και τότε πήρα την απόφαση. Μπήκα στην τάξη, ζήτησα άδεια να μιλήσω και είπα στα παιδιά πόσο απαράδεκτη είναι η συμπεριφορά τους. Δεν σέβονται τον δάσκαλό τους και τους συμμαθητές τους που ήθελαν να μάθουν; Αποφασίσαμε τότε με τον συνάδελφο, να...διορθώνω στην τάξη μέσα, ώστε να διατηρηθεί η ησυχία... Και το έκανα για έναν ολόκληρο χρόνο... Ο δάσκαλος πρέπει να προκαλεί τον σεβασμό και να βάζει όρια, τα οποία είναι απαραίτητα στο σχολείο.... Το παιδί σε δοκιμάζει... Βλέπει μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σχοινί. Και όταν δει το όριο, σταματά και σε σέβεται. Διότι τα παιδιά, επιζητούν τα όρια, καθ όσον έτσι νιώθουν και πιο ασφαλή... Και τον σεβασμό τον κερδίζεις όχι με αγριοφωνάρες... Ούτε με προσβολές. 

       Δασκάλα μπαίνοντας στην τάξη, για να μην της πάρουν τον αέρα, τσίριζε: ''Είστε το χειρότερο τμήμα!!!Σιωπήηηηηη!!!Μαζί μου θα τα βρείτε μπαστούνια!!!'' Τα παιδιά, όταν το άκουσαν, σκέφθηκαν να μην την απογοητεύσουν[!] και φέρθηκαν όντως όπως τα αποκάλεσε: Σαν το χειρότερο τμήμα. Μετά, όταν άρχισαν για το παραμικρό να μπαίνουν τιμωρίες, μαζεύτηκαν, αλλά δεν την συμπάθησαν ποτέ. Μέχρι σήμερα, θεωρείται η πιο αυστηρή σε ένα υπέροχο μονόωρο μάθημα, που όλοι την φοβούνται, αλλά δεν έχει αγαπηθεί ποτέ..

        Άλλος δάσκαλος,στο Ιδιωτικό, κατά τον χωρισμό των τμημάτων, έπαιρνε πάντα το τμήμα που είχε τις λιγότερο σοβαρές περιπτώσεις και τους πιο καλούς μαθητές. Μα, δάσκαλος θα κριθείς και στις δύσκολες κατταστάσεις... Σε ένα τμήμα αριστούχων και η μάνα μου θα μπορούσε να σταθεί...Και ούτε είναι όμορφο να λες με υπονούμενα στην συγκέντρωση γονέων: ΄΄Ποποό!!!!!Τι τμήμα είναι αυτό; Έχει πολλά κενά!!Αλλά εγώ θα τα καλύψω!!!''  Και πώς είναι δυνατόν αυτά τα τρομερά κενά να τα καλύπτεις μέσα σε ένα δίμηνο;; Άχρηστοι ήταν όλοι οι προηγούμενοι συνάδελφοι;;; Ας μην κάμεις τέτοια λάθη, γιατί οι γονείς ξέρουν πώς πέρασαν τα παιδιά τους τις προηγούμενες χρονιές... Και πες, ότι όντως, έπεσαν τα παιδιά σε έναν αδιάφορο δάσκαλο, που έχω και προσωπικά παραδείγματα από γνωστούς μου...Τότε να πεις όμορφα ότι θα χρειασθεί  κάποια αυξημένη μελέτη και απέδειξε τι αξίζεις μέσα στην τάξη σου. Οι γονείς θα δουν την διαφορά των παιδιών τους και θα σε ευγνωμονούν... 

           Γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις. Μην πέσεις όμως ποτέ στην παγίδα του κουτσομπολιού...Κάποιοι γονείς θα έρθουν να σου πουν ότι το παιδί τους έχει κενά, διότι ο περσινός δάσκαλος δεν τους έκανε τίποτε. Σκεφθείτε, ότι όπως κατηγορεί τώρα τον συνάδελφό σας, έτσι ακριβώς θα κατηγορήσει κι εσάς στον επόμενο, για να δικαιολογήσει τις ελλείψεις του παιδιού του. Γι' αυτό, όταν θα σας αναφερθεί στον προηγούμενο δάσκαλο, πείτε του χαμογελώντας ευγενικά: '' Μη μου στεναχωριέστε!!Ας μην αναφέρουμε τα περασμένα. Επικεντρωθείτε στο να δείτε πώς θα τα πάμε εφέτος. Και μην ξεχνάτε, ότι κάθε χρόνο η ύλη αυξάνει και χρειάζεται περισσότερη μελέτη. Εντάξει, στην Δευτέρα τάξη είχε ΑΡΙΣΤΑ. Τώρα όμως είμαστε  Ε΄τάξη και θα πρέπει να εντείνουμε την προσπάθειά μας. Για όποια απορία θέλετε, θα είμαι πάντα έτοιμη να σας ακούσω και να την λύσουμε μαζί...''

       Για να πετύχεις ως δάσκαλος, πρέπει να έχεις πετριά με το λειτούργημά σου. Ειδικά σήμερα, που στο Δημόσιο υπάρχει πληθώρα μαθητών από το εξωτερικό. Θα έπρεπε να υπάρχει τάξη προπαρασκευαστική, όπου τα αλλοδαπά παιδάκια να μάθαιναν πρώτα την γλώσσα και όχι 12χρονο κορίτσι να γράφεται στην Ε΄τάξη και το πρώτο δίωρο να παρακολουθεί Α΄και Β΄.  Πώς να προχωρήσει το τμήμα, όταν ας πούμε στα μαθηματικά πρέπει να αναλύεις το νόημα των λέξεων;; Κάτι που γίνεται πολλάκις όλες τις άλλες ώρες... Και εάν στο τμήμα σου έχεις τρία παιδιά με Δ.Ε.ΠΥ , δύο με ένα είδος αυτισμού και ένα με πρόβλημα διαχείρισης θυμού, τότε τι κάνεις;;; Πώς μπορείς να προχωρήσεις στην ύλη, όταν  τα οχτώ παιδιά έχουν προβλήματα;;Υπάρχει πλέον και η παράλληλη στήριξη, που βοηθάει πολύ. Σε άλλες περριπτώσεις, καλείται ο Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής. Παίρνει το τάδε παιδί μια ή δυο ώρες, δυο φορές περίπου την εβδομάδα, γιατί έχει και παιδιά με δυσκολίες και από άλλες τάξεις . Το συγκεκριμένο παιδί, είναι μόνο του, άντε με άλλο ένα στην δασκάλα ειδικής αγωγής κι εκεί είναι όλα ελεγχόμενα.. Τι γίνεται όταν θα γυρίσει στην τάξη με τα 25 παιδιά;;Οπότε ο δάσκαλος μένει μόνος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και να έχει και τους γονείς των άνευ προβλημάτων μαθητών, που φωνάζουν ότι το τμήμα πηγαίνει αργά;;Αυτοί οι δάσκαλοι είναι ήρωες και η βοήθεια που λαμβάνουν είναι ελαχίστη. 

        Σε πολλά ιδιωτικά πάλι βάζουν τεράστιο φόρτο εργασίας, για να πουν στους γονείς': 'Ορίστε, εμείς δουλεύουμε, δεν πάνε στράφι τα ωραία λεφτά σας'', κάτι όμως τελείως αντιπαιδαγωγικό, γιατί φέρνουν τα παιδιά στα όριά τους... Κι εκεί οι γονείς, ΔΕΝ μιλούν....

          Αν τύχει και έχεις το χάρισμα της μετάδοσης γνώσεων και επικοινωνίας, αναπτύσεις θαυμάσιους δεσμούς με τους μαθητές σου. Μες στην τάξη μιλάς για ένα σωρό κοινωνικά θέματα και σφυρηλατείς δεσμούς αληθινούς, σεβασμού και αγάπης μεταξύ των μαθητών σου και εσού... Έλα μου όμως που αυτή η αγάπη μπορεί να ξεσηκώσει θέλλα αντιπαλότητας από κάποιους συναδέλφους... Παίρνεις την καθηγήτριά σου από την Ακαδημία και της το λες... Και λαμβάνεις την εξής απάντηση:''Κορίτσι μου, αυτή η αγάπη που σου δείχνουν οι μαθητές σου, κάποιους τους ενοχλεί...Σε περιμένουν οι μαθητές σου στην καγκελόπορτα και όταν μπαίνεις στην αυλή τρέχουν να σε αγκαλιάσουν; Σε φωνάζουν όπου σε δουν και σχηματίχζουν γύρω σου μία φωλιά; Μπαίνεις στην τάξη και σου τραγουδούν:''Καλημέρα, τι κάνεις;Να 'σαι πάντα καλά'';; Μετά την προσευχή τσακώνονται ποιο θα σου πιάσει το χέρι και ανεβαίνετε στην τάξη σαν σμάρι μελισσών γύρω από την βασίλισσά τους;; Ε, αυτή η αγάπη των μαθητών σου, θα γίνει η αιτία συχνά πικρόχολων σχολίων, από πικρόχολους ανθρώπους...Να σου πω να μην σου δείχνουν οι μαθητές σου έξω από την τάξη την αγάπη τους; Θα ήταν τρελό, διότι δεν γίνεται. Σκέψου όμως, ότι τις ψηλές καρυιές πετροβολούν και ότι όποιο στάχυ εξέχει πρέπει να κοπεί, ώστε να μην φαίνεται...Δυστυχώς παιδί μου, η νοοτροπία είναι, όλα να είναι σε μία ευθεία. Όλα προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω... Δεν επιτρέπουν να ταραχτούν τα λιμνάζοντα ύδατα. Έχουν μάθει στο μέτριο. Και δεν θέλουν κανείς και τίποτε να τους χαλάσει την ηρεμία τους. Οπότε κορίτσι μου ετοιμάσου. Θα συναντήσεις  πολύ δηλητήριο, αλλά θα συναντήσεις και τεράσυτια αγάπη, αναγνώριση,θαυμασμό και άμετρο σεβασμό. Ισχύς σου, η αγάπη των μαθητών σου.''

            Λόγια σοφά, από μία καταπληκτική εκκπαιδευτικό, με τεράστιες γνώσεις που διασκέδαζε την ώρα της εντρυφώντας στον Όμηρο και σημείο αναφοράς για κάθε δασκάλα ή δάσκαλο που την είχε καθηγήτρια.

     Όταν θέλεις να βοηθήσεις έναν συνάδελφο, υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις, αρκεί να θέλεις ειλικρινά..  '' Πολυάνθη μου ανέλαβες την γιορτή του τέλους. Θέλω να βοηθήσω. Από θέατρο δεν ξέρω, αλλά στο κενό σου θα ξεκουράζεσαι, δεν θα κατεβαίνεις τόσα σκαλιά και θα σου βγάζω εγώ όλες τις φωτοτυπίες. Και θα σου στέλνω τον καφέ επάνω,,,''  Αυτή είναι η Δέσποινα, Σαλιαγάρα, μια θαυμάσια συνάδελφος που ό,τι πρότεινε το τήρησε στο έπακρο.. Πώς να μην την ευχαριστήσω αυτήν την γυναίκα για την μεγάλη βοήθεια που μου προσέφερε;;  Και η Ελένη Τράγου των Αγγλικών, θυσία να γίνει, στο ίδιο στυλ της Δέσποινας...Βοήθεια είναι, να βγεις έξω και να προσέξεις ώστε να κρατούν τα παιδιά της θεατρικής παράστασης, μια ησυχία... Αυτό κι αν είναι βοήθεια...Ή ο Νίκος που αναλάμβανε τα ηλεκτρολογικά, τα μικρόφωνα, ώστε από τα ηχεία να ακούγεται η μουσική στην πρέπουσα ένταση, και βοηθούσε την κόρη μου στην μουσική, κανονίζοντας τον ήχο, έτοιμος πάντα να προλάβει τυχόν ατυχία...

          Αμαλία Καψαμπέλη. Στέφανος Αντωνακάκης. Δύο Διευθυντές μαλάματα. Δύο Διευθυντές πρότυπα ήθους, αμεροληψίας, με μεγάλες διοικητικές ικανότητες, με ανοιχτό μυαλό που σε βοηθούσαν να απλώσεις τα φτερά σου, αρκεί ο σκοπός σου να είναι παιδαγωγικός και να παρέχει πολιτισμό, ευγένεια, να  στοχεύει στα ανώτερα ιδανικά και να πλουτίζει την ψυχή και το μυαλό των παιδιών, οδηγώντας τα σε φωτεινά μονοπάτια που μόνον η τέχνη μπορεί να υπηρετήσει. Ήμουν τυχερή, που στα 35 χρόνια της διδασκαλικής μου πορείας, συνεργάσθηκα με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Υπήρξαν πρωτοπόροι, μπροστάρηδες, που τίμησαν τον βαθμό και το λειτούργημά τους. Κυβερνούσαν το καράβι του σχολείου με χέρι δυνατο και δίκαιο πάντα, κατευνάζοντες τα όποια ανεμοβρόχια πήγαιναν να φανούν, με απόλυτη γνώση του σχολικού καταστατικού. Και κατάφερναν τα πάντα, με ολύμπια ηρεμία και πραότητα.Τέτοιοι άνθρωποι, αποτελούν φωτεινό παράδειγμα. Πάντα όρθιοι στις επάλξεις και ποτέ δεν καταχράστηκαν ούτε στο ελάχιστο το αξίωμά τους, μία αληθινή Κυρία  και ένας αληθινός Κύριος...

          Το καλό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ...Είναι αυτό που μας βοηθάει να προχωρήσουμε στην ζωή, να παραδειγματιζόμαστε θετικά στην σταδιοδρομία μας και να μην το βάζουμε ποτέ κάτω...Μία Αμαλία και ένας Στέφανος, σε κρατούν να μην λυγίσεις και να συνεχίσεις το έργο σου με το κεφάλι ψηλά, ολοκληρώνοντας τους στόχους σου και χαρίζοντας στους μαθητές σου μια χαρούμενη, με όραμα σχολική ζωή, απαλλαγμένη από την στείρα γνώση και την ολέθρια στατικότητα...