ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ...

Φθινόπωρο ξεγλίστρησε απ' του καιρού το δώμα.
 Με φύλλα χρυσοχάλκινα στρώνει το πέρασμά του.
 Περνούν μαβιά τα σύννεφα στον ζαφειρένιο θόλο
και κύματα καλπάζουνε στης θάλασσας την πλάτη...

Διστακτικά λογίζεται αν την βροχή θα στείλει.
Σταγόνες λαμπυρίζουσες χτυπούν στα παραθύρια
κι άλλοτε μπόρα ξαφνική, τα πάντα συνεπαίρνει...

Τι όμορφα μοσκοβολά το χώμα όταν βρέχει!
Θαρρείς και στραφταλίζουνε τα νοτισμένα δέντρα...
Σ' ένα παγκάκι κάθομαι την πλάση να θαυμάσω
κι ολόσγουρα χρυσάνθεμα, μού στέκονται παρέα!

Αβρή σέρνεται γύρω μου, λεπτή μελαγχολία...
Τα χρώματα εξαίσια την πλάση χρωματίζουν
και ντροπαλά κυκλάμινα το κεφαλάκι σκύβουν...

Φθινοπωριάζουν στην ζωή και τα χρυσά τα νιάτα...
Προτού το καταλάβουμε φυλλοροούν στον χρόνο
και σου στολίζουν τα μαλλιά με ασημιές ανταύγειες,
απόδειξη πως θα φανεί σε λίγο ο χειμώνας...

Πεσμένα κάτω κείττονται σωρός χιλιάδες φύλλα
που τρέξαν να λουφάξουνε στου δέντρου τους την ρίζα
και σκέφτομαι πως μιά φωλιά θέλω κι εγώ να στήσω,
όπου θ'αφήσω τον βοριά απ' έξω να στενάζει..

Ριπές ανέμου σήκωσαν στροβιλισμό χρυσένιο...
Τα δάκρυα τα βρόχινα αρχίσαν να κυλούνε.
Ανοίγω την ομπρέλα μου και στο παγκάκι μένω,
για να χαρώ τ' ανάσασμα που ευωδιές μου φέρνει...

Μιά θλίψη γύρω απλώθηκε ντυμένη στην πορφύρα.
Χτυπά η καρδιά νοσταλγικά για χρόνια περασμένα.
Μα μπρος της τώρα ορθώνεται του φθινοπώρου η ώρα
κι αυτή την καλοδέχεται, κυκλάμινα κρατώντας...

Απ' το λειβάδι. της ζωής τα 'κοψες, τα προσφέρεις.
Αυτά είναι οι εμπειρίες σου που χρόνους τις μαζεύεις...
Θα στήσουνε το κάστρο σου ζεστό, προφυλαγμένο,
για να περάσεις του χιονιά τις μέρες που θα ΄ρθούνε...