ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΣ!... [ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑ;;]

Μεγάλωσα παιδάκι μου, περάσαμε τα - ήντα...
Βαμμένα πάντα τα μαλλιά, τ' άσπρα να μην φανούνε...
Έγειρε λίγο η άλλοτε ολόστητή μου πλάτη,
αφού ο πόνος μεσιανά δεν λέει να μ' αφήσει...
Τα βήματα μικρύνανε, βαραίνει η ανάσα
κι εκειά τα κρινοδάχτυλα, με κόμπους στολιστήκαν...
 
Παρέα καθημερινή, η γάτα, τα βιβλία...
Σελίδες ακατάπαυστα γεμίζω κάθε μέρα.
Το γράψιμο πολύτιμος, στενότατός μου φίλος,
τον νου τον σέρνει μακριά σε τόπους ανθισμένους...
Την μιά τον πάει στα παλιά, στα χρόνια τα φευγάτα,
την άλλη τονε τριγυρνά σε μέρη πλανεμένα
και η γραφίδα όλα αυτά, πιστά τ' αποτυπώνει...
 
Πόση μεγάλη διαφορά το μέσα και το έξω!
Νιώθω κορίτσι μέσα μου, ατίθασο κι ωραίο!
Μιά βεργολυγερή κυρά με χείλη κοραλένια!
Πανάλαφρη, πανέμορφη, με όρεξη και νιάτα,
που ροβολάει στους αγρούς και την ζωή αρπάζει!
Γαλάζια σαν την θάλασσα τα μάτια της, ζαφείρια
και θε να γίνει άνεμος, χορεύοντας καντρίλιες!
 
Α υ τ ό  είναι το μέσα μου, η αδάμαστη ψυχή μου...
Δεν απαρνιέται την ζωή, δεν σκύβει το κεφάλι
κι όλο καινούργια σχέδια σκαρφίζεται με ζέση!
 
Το σώμα όμως δύσκολα για την ψυχή μου βάζει...
Δεν δύναται ν' ακολουθεί το πέταγμα του νου μου...
Ενώ το θέλω, δεν μπορώ σαν σύννεφο να τρέξω,
ούτε σε λόφους ανθιστούς ν'ανέβω σαν κοράσι.
Τα πόδια, μού θυμίζουνε πως πέρασα τα - ήντα
και χάρη θα τους έκανα, αν μαζευόμουν λίγο...
 
Δεν συμβαδίζουν βλέπετε το σώμα κι η καρδιά μας...
Τι τυχερά τα ζωντανά που μένουν πάντα ίδια!
Σαν μεγαλώσουν, η θωριά, ποτέ τους δεν αλλάζει!
Σε μάς το χέρι της φθοράς χαράζει τις ρυτίδες
έστω κι αν μέσα σου θαρρείς πως είσαι μαθητούδι!...
 
Ευχαριστώ τον Ύψιστο που ζω και αναπνέω.
Μεγάλη τύχη πού 'νιωσα ανθό επιτυχίας...
Μ' αξίωσε να δω χαρές, παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια
κι ομόρφυνε την ζήση μου των μαθητών η αγάπη...
Τι τυχερός όποιος μπορεί να έχει αναμνήσεις,
πανάκριβες, πολύτιμες κι αβροστεφανωμένες!
 
Έτσι είναι φίλε μου η ζωή, κύκλος π' όλο γυρίζει!
Ένα στεφάνι από χαρές, δάκρυα, λύπες, γέλια...
Ο άνθρωπος στα δύσκολα πρέπει να πολεμάει
και να υψώνεται ξανά, πολεμιστής λεγάτος!
Κι αν το παλεύει ηρωικά και δεν το βάζει κάτω,
μιά νιότη μες στα μάτια του παντοτινά θα λάμπει!
Θα 'ναι η αγέραστη ψυχή που όλα τα φωτίζει
και κάνει πάντα όμορφη να λάμπει η θωριά μας!!
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------
Να ευλογούμε τον Θεό για κάθε μέρα που μας χαρίζει... Να τον ευχαριστούμε που καταφέραμε να φθάσουμε στην τρίτη ηλικία. Να Τον δοξάζουμε για όσα μας χάρισε και να ζητούμε πάντα την στήριξή Του και την μακροθυμία Του... Το κορμί είναι ένα όμορφο ρούχο, μια πολύτιμη τουαλέτα, που περνώντας τα χρόνια, τσαλακώνεται κάπως... Η ψυχή όμως μένει πάντα νέα... Δεν συμβαδίζει με τον δρόμο της φθοράς... Πάντα θα ελπίζει, θα προσμένει, θα λαχταρά... Ακόμα και οι πληγωμένες από την μοίρα ζωές, θα καταφέρουν κάποτε να ανασάνουν λίγο καλύτερα... Επίσης δεν μιλώ για τις ειδεχθείς καταστάσεις... Εκεί κυριαρχεί το ματωμένο μαύρο... Μιλώ για μας, τους απλούς, ''κανονικούς'' ανθρώπους. Αυτοί, έστω κι αν κρατούν μπαστούνι, η ψυχή τους παραμένει νέα, παιχνιδιάρα, έτοιμη να τρέξει στα Ηλύσια Πεδία, ελεύθερη, απαλλαγμένη από το βάρος των χρόνων, φορτωμένη ακόμα όνειρα, ευωδιές και ελπίδες..

                                                           [Όλα αυτά τα έγραψα προτού μας κυριεύσει το άγχος του κορωνοϊού... Ο Θεός ας λυπηθεί όλους μας. τον κόσμο όλον... Η Παναγιά μαζί μας... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κι εμάς...]