Όταν έγινε το κακό, δεν σείστηκαν τα θεμέλια της γης... Δεν βούλιαξαν από καταιγίδες τα παράλια των νησιών...Δεν σκοτείνιασε ο ουρανός από μαύρα απειλητικά σύννεφα... Δεν ταρακουνήθηκαν τα κτήρια από μεγάλο σεισμό... Δεν χάθηκε ο ήλιος, δεν σβήστη το φεγγάρι...Κάτι ξεκόλλησε βίαια από την καρδιά μου και άφησε πίσω του μια ματωμένη πληγή, που όσο περνά ο καιρός, τόσο την συνειδητοποιώ περισσότερο και αγωνιώ... Ο κόσμος δεν ταράχτηκε, δεν ακούστηκαν κραυγές... Δυο λέξεις μόνον ακούστηκαν: ''Κυρία μου , κουράγιο... Κατέληξε...'' Και μια γεμάτη σπαραγμό και πόνο ερώτηση από την γριά μάνα στον λευκοντυμένο γιατρό: '' Η κοπέλα μου;; Δεν μπορεί!!!! ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;'' Και όλα συνεχίστηκαν κανονικά... Ο ήλιος εξακολούθησε να φωτίζει πατρικά όλον τον κόσμο... Ο ουρανός χαμογελούσε χωρίς ίχνος σύννεφου... Οι άνθρωποι συνέχισαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους... Οι κοντινοί συγγενείς μάζεψαν το κουράγιο τους για να προχωρήσει η ζωή... Και η ζωή συνέχισε να προχωρά ακλόνητη και αγωνιστική...
Εμένα όμως μου λείπει πολύ... Η αδελφή μου... Και όσο περνάει ο καιρός το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο...'' Τ ι θα έλεγε η Αντζέλα τώρα για τον κορονο'ι'ό; Ποια η γνώμη της για τα γεγονότα στον Έβρο; Τι θα ετοιμάσει για το Πάσχα; Πόσες φορές μες στην ημέρα θα μ' έπαιρνε τηλέφωνο για απλά, καθημερινά και σπουδαία πράγματα;... Κι αυτό το τηλέφωνο δεν χτυπάει πλέον από τις 8 η ώρα το πρωί... Μου λείπει...'' Ξαφνικά έχασα ένα μεγάλο ταίρι της ψυχής μου... Με κανέναν δεν θα μπορέσω να πω όσα έλεγα με την αδελφή μου...Όσο περνάει ο καιρός, τόσο η πληγή πονά, γιατί τώρα αντιλαμβάνομαι το τι μας έχει συμβεί...Τα στάδια του πένθους έλεγε η Αντζέλα... Πρέπει να περάσεις την άρνηση, την οργή, την αποδοχή. την συμφιλίωση...Αχ, αδελφή, πόσα γνώριζες από ψυχολογία... Και τώρα;... Προχωρώ χωρίς την αδελφή μου, εκείνη που 'ξερε τα κατάβαθα του είναι μου... Η ζωή συνεχίζεται κι έτσι πρέπει, έστω κι αν έφυγες απρόσμενα και άδικα...Θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου... Θα σε αναζητώ και δεν θα σε βρίσκω, παρά μόνον στην μνήμη μου...
Όμορφή μου Αντζέλα...Μικρότερη αδελφή μου... Σπουδαία Νηπιαγωγός, σπουδαία νοικοκυρά, ξεχωριστή μάνα, ευαίσθητη κόρη... Μικρή, η Αλίκη Βουγιουκλάκη της οικογενείας... Όλο σκέρτσο και νάζι... 6 Αυγούστου, δεκαετία του '60, στα γενέθλια της ξαδέλφης Νανάς, σπίτι της , πίσω από το λιμεναρχείο,φορώντας ένα μπλε πουά ωραιότατο φορεματάκι που μας είχε στείλει η θεία Ρεγγίνα από την Αμερική, με τα μαλλιά σου αλογουρά, 8 χρονών κοριτσάκι,τραγουδούσες Αλίκη Βουγιουκλάκι και όλοι σε χειροκροτούσαμε, κάτω από ένα λαμπερό φεγγάρι, δίπλα στην απάνεμη, βελούδινη θάλασσα....Μια άλλη ωραία θύμηση, είναι όταν ήμουν Ε΄ Δημοτικού και είχαμε δασκάλα την αξέχαστη κυρία Γεωργία Σκιαδαρέση. Παρουσιάζαμε στο σχολείο,μια γιορτή για την Ένωση των Επτανήσων με την μητέρα Ελλάδα. Έλεγα το ποίημα του Πολέμη, ΕΠΤΑΝΗΣΑ κι εκεί που καλεί όλα τα νησιά του Ιονίου μας, έμφανιζόταν μία-μία συμμαθήτριά μου, ντυμένη με την τοπική ενδυμασία του κάθε νησιού. Η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο και ξαφνικά, εκεί προς το τέλος, προτού όμως τελείώσει η απαγγελία μου, ακούστηκε μια παιδιάστικη φωνούλα να φωνάζει δυνατά: ''Μπράβο Πολυάτσι μου!!!!΄΄Ήσουν εσύ Αντζελάκι ,μου, που με επευφημούσες πριν απ'όλους!!! Κι όταν αργότερα στο σπίτι σε ρωτήσαμε γιατί χειροκρότησες πριν τελειώσει το ποίημα, απάντησες γελαστά με την αθωότητα των έξι χρόνων σου: ''Μα αν το έλεγα στο τέλος, δεν θα ακουγόταν τίποτε με το χειροκρότημα τόσων ανθρώπων!!''Σοφό μου κοριτσάκι...
ΓΙΑΤΙ έφυγες Αντζέλα;;;; ΔΕΝ το κατάλαβα πώς γλίστρησες μέσα από τα χέρια μας...Σαν το άπιαστο νερό... Σαν μιαν αχτίδα ήλιου που ξεφεύγει μέσα από τις γρίλλιες του παραθύρου... Η αδελφή σου, σού μιλάει...Γιατί πέταξες μακριά;; Πώς να το συνηθίσω τέτοιο κακό; Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτούς που ειδοποίησαν τον παπά της Σάμης και χτύπησαν οι καμπάνες στην πατρίδα μας λυπητερά, τιμώντας έτσι πρώτα απ'όλα, τον αγαπημένο μας και αξέχαστο πατέρα μας... Αυτό για την μητέρα μας και τον γιόκα σου, ήταν μεγάλη παρηγοριά...Το νησί μας, σας τίμησε και δεν ξεχνά τα ξεχωριστά παιδιά του...
Τώρα Αντζέλα μου έγινες σύννεφο, ζέφυρος, χρυσαυγή...Θα μπορώ να σε βρίσκω μέσα στις πτυχές της καρδιάς μου και στις αναρίθμητες αναμνήσεις μας... Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ...
Ένα μονάχα θα σου πω Αντζελάκι μου: Αδελφή μου, μού λείπεις πολύ και θα μου λείπεις πάντα...Το κενό που άφησες τεράστιο... Ένα σου λέω: Σπίτι σου, ο χρόνος λες και έχει σταματήσει την ημέρα που πέταξες μακριά... Όλα εκεί μέσα φωνάζουν ''Αντζέλα!'' Τα έχουν αφήσει όλα, όπως τα είχες εσύ τακτοποιημένα... Δεν έχουν αλλάξει τίποτε...Η παρουσία σου ολοζώντανη...
Ήθελα πολλές φορές να σου μιλήσω... Εν τάξει... Τα λέμε νοερώς... Είναι όμως κάποιες μέρες πολύ-πολύ δύσκολες... Γι' αυτό και σου γράφω...Ας πάρει λοιπόν το μα'ι'στράλι τα λόγια μου κι ας τ' ανεβάσει σε σένα... Που πόνεσες και αγωνίστηκες πολύ... Θα σε βρει σίγουρα, γιατί θα τον οδηγήσουν κοντά σου το άρωμα από το γιασεμί και το φούλι που τόσο αγαπούσες και είχες στην αυλή του σπιτιού σου... Θα σε βρει να φοράς την μπλούζα με το νησί μας την Κεφαλονιά, τυπωμένη στο στήθος... Κι εκεί, πάνω σε σύννεφα φωτεινά, ευωδιαστά,με το χρώμα της θάλασσάς μας θα σε βρει αδελφή μου, και θα σου παραδώσει τούτο το γράμμα μου, δεμένο με την κορδέλα της αγάπης μας... Αχ, αδερφή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου