ΣΚΕΨΕΙΣ...

                   Συνήθως γράφω με πυξίδα την καρδιά και το συναίσθημα... Στα μεγάλα ζητήματα πολλάκις με συνεπαίρνει ο αυθορμητισμός μου... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ότι πρέπει να γράψω αυτές τις γραμμές...Ένα είδος ιδιαίτερης ανασκόπησης...Λοιπόν...Εργάσθηκα 35 χρόνια ως δασκαλα. Ήταν όλα υπέροχα! Όταν έκλεισε η ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ,με πήρε το Δημόσιο. Εκεί, μέσα στην τάξη μου, είχα περισσότερα αλλοδαπά παιδάκια από Ελληνάκια. Είχα από Ρωσία, Ρουμανία, Αλβανία, Κίνα, Μολδαβία, Φιλιππίνες και ΟΥΔΕΠΟΤΕ έκανα κάποια διάκριση ή διαχωρισμό.Τα χρόνια κυλούσαν μέσα σε απέραντη αρμονία...Η ανταπόκριση των παιδιών, μεγάλη και πολύτιμη!! Η αληθινή αγάπη και ο ειλικρινής σεβασμός...Ήμουνα και είμαι για τούτο, ολοκληρωτικά  ευτυχισμένη!!!

                   Είδα  στο φέ'ι'ς- μπουκ,ότι η κόρη μου η Αλίσια, αφιέρωσε στα προσφυγόπουλα, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ,που τραγουδάει η Νάνα Μούσχουρη... Πρώτη η τάξη μου [ μ' εμένα δασκάλα] ανέβασε πριν χρόνια το θεατρικό έργο που έγραψα ''Η 11η ΕΝΤΟΛΗ'', στηριζόμενο στην ισότητα, την αγάπη και την έγνοια για την τύχη των παιδιών εκείνων που δεν προλάβανε να χαρούν την ζωή τους, χτυπημένα από το βόλι του πολέμου... Η συγκίνηση και η επιτυχία μεγάλη... Δίπλα μου οι δυο μου κόρες, η Ελπίδα στα σκηνικά, η  Αλίσια στην μουσική...Πρωταγωνιστής, ο Ντανιέλ Στρούγκα, από την Αλβανία... Τα χρόνια περνούσαν, διδάσκοντας πάντα ΑΓΑΠΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ... Πιστή στις αρχές μου, δίδαξα και διασκεύασα θεατρικά ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ...Με κλίση στην Ιστορία, διοργανώσαμε Φιλολογικά Μεσημέρια για τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Ανδρέα Καρκαβίτσα κ.ά.

                       Τώρα στην σύνταξη, με ομάδες παιδιών, ανεβάζουμε θεατρικές παραστάσεις που μιλούν για τα ιδανικά εκείνα, τα οποία κάνουν τον άνθρωπο να είναι υπερήφανος για την ανθρωπιά του... Εφέτος, με παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, θα ανεβάσουμε ΤΟ ΛΑΘΟΣ του ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ. Το 2020 είναι έτος αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης.Οι πρόβες προχωρούν κανονικά και ο ενθουσιασμός των συμμετεχόντων, είναι μεγάλος...

                     Ο δάσκαλος, και σύνταξη να έχει πάρει, μένει πάντα ΔΑΣΚΑΛΟΣ.Του ομορφαίνουν την ζωή η αγνότητα και το γέλιο των μαθητών του και όσο ζει, θα διδάκει παιδεία και μόρφωση, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην παιδεία...Κι εγώ, όσο μπορώ, θα προχωρώ με γνώμονα την καλλιέργεια της ψυχής και το άνοιγμα του μυαλού σε ανώτερα ελεύθερα πετάγματα, χωρίς παρωπίδες και φθαρμένες προκαταλήψεις και φανατισμούς... Διότι πιστεύω ατράνταχτα, ότι ο σωστός δάσκαλος, σημαίνει φως!!!