ΑΥΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΖΩΟΦΙΛΟΥΣ

[Παρακαλώ πολύ, ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ που δεν νιώθει μεγάλη αγάπη για τα ζώα. Διότι ΔΕΝ θα καταλάβει...]

Είκοσι πέντε χρόνια είχα ζωάκια στο σπίτι μου... Από το 1997 ως το 2022... Είκοσι πέντε χρόνια δεν πήγα διακοπές για να είμαι δίπλα τους και να μην τα ταλαιπωρήσω με τις μετακινήσεις... Καθ' όσον οι γάτες δεν αγαπούν τα ταξίδια, ούτε τους αρέσει να φεύγουν από το σπίτι τους... Κι εγώ είχα γάτες... Την λατρεμένη μου Μαλού, την λατρεμένη μου Ζουζού, τον λατρεμένο μου Πάρη και τον λατρεμένο μου Ερμή... Τιγρέ η Μαλού μου, τρίχρωμη η Ζουζού μου, πορτοκαλί με λευκό τα αδελφάκια Πάρης και Ερμής... Βρήκα πρώτα την Μαλού μου στο κατώφλι της πολυκατοικίας σαν χουφτίτσα μικρή... Μου έφεραν μετά τα παιδιά μου την Ζουζού, ίσα που χώραγε στην παλάμη μου. Και μετά από κάποια χρόνια βρήκα στον δρόμο τα δύο αδελφάκια Πάρη και Ερμή, το πολύ ενός μηνός... Μεγαλώνοντας τα αγόρια επιτέθηκαν στα κορίτσια κι έτσι έκλεισα την ενδιάμεση πόρτα, χωρίζοντας το διαμέρισμα στα δύο, στους μεν και στους δε... Άνοιγα και ενώνονταν μόνον όταν γύριζα από το σχολείο και είχα την προσωπική επίβλεψη, προς αποφυγή επικείμενων - σίγουρα - συρράξεων...

Όλα αυτά τα χρόνια, αν και είχαν παντρευτεί οι κόρες μου και έμενα μοναχή μου, δεν ένιωσα μοναξιά... Το σπίτι ήταν γεμάτο από τρυφερές οντότητες που μου ομόρφαιναν την ημέρα μου.... Τραγικές στιγμές η ώρα του αποχαιρετισμού... Όταν πέθανε η λατρεμένη μου Μαλού, αρρώστησα. Περπατούσα στον δρόμο και τα μάτια μου έτρεχαν.... Ποτάμι το δάκρυ. Ο πόνος βαρύς... Όμως τα κατάφερα... Έμειναν τρεις ψυχούλες και το σπίτι ξανά χωρισμένο στα δυο. Όταν ήρθε η ώρα της λατρεμένης μου Ζουζούς, τσακίστηκα κυριολεχτικά... Βρύσες τα δάκρυα... Είχαν όμως απομείνει τα δύο αγόρια... Άφησα ανοιχτή πλέον την ενδιάμεση πόρτα και η ζωή κύλησε. Μοναξιά δεν υπήρχε... Ακόμα και όταν πέθανε ο πανέμορφος Πάρης μου, παρά το μοιρολόϊ που έριξα και την μεγάλη στεναχώρια, έκανα ξερικά κουράγιο, για να μην μελαγχολήσει ο Ερμής μου... Υπήρχε ο Ερμής... Δεθήκαμε τρομερά... Δεκαέξι χρόνια και οχτώ μήνες έζησε ο Ερμάκος μου... Και την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2022, μού πέθανε, έξι και τριάντα το πρωί... Το τράνταγμα που έφαγα με τον θάνατο του Ερμή μου, δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ... Τον θρήνησα όπως θρηνούμε άνθρωπο... Τον ξενύχτησα νύχτες καθώς έβλεπα να χάνει τις δυνάμεις του... Τρελάθηκα στην στεναχώρια. Το στήθος μου πήγαινε να σπάσει από το άγχος... Όπως και στα άλλα γατιά μου, η υπέροχη κτηνίατρός μας Αλίκη Χόβολου, ερχόταν καθημερινώς και αποβραδίς να τον δει... Στιγμές οδυνηρές να βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο να φεύγει κι εσύ να μην μπορείς να βοηθήσεις, να νιώθεις τελείως ανίσχυρος μπροστά σε αυτό που έρχεται αναπόφευκτα... “Κυρία Πολυάνθη, μακάρι όλοι οι άνθρωποι να πέθαιναν με αυτόν τον τρόπο, όπως ο Ερμής... Έχει τον καλύτερο θάνατο από όλα σας τα γατιά... Φεύγει από γεράματα... Σκεφτείτε, πόσοι άνθρωποι έχουν πάρει τόση αγάπη, όση έχετε δώσει εσείς στα ζώα σας; Και πόσα ζώα έχουν λάβει τέτοια φροντίδα όση έχετε δείξει εσείς στις γατούλες σας;; Να σκέφτεστε ότι και τα τέσσερα τα έχετε σώσει από τον δρόμο και τους προσφέρατε μια υπέροχη ζωή γεμάτη απέραντη αγάπη, στοργή και φροντίδα.. Με το εξαίρετο φαγητό τους, με τις ιατρικές τους εξετάσεις, με τον σεβασμό σας... Αφήσατε πίσω την προσωπική σας ζωή γι' αυτά... Ο Ερμής σας, φεύγει πλήρης ημερών, γεμάτος αγάπη... Σκεφθείτε αυτά που σας λέω και συνέλθετε...”

Την άκουσα την γιατρό μας, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα... Με τον Ερμή μου μεγαλώσαμε μαζί. “Είμαστε τα δυο γερόντια και βλέπουμε τηλεόραση!” έλεγα γελώντας και η κυρία Αλίκη μου έλεγε: “Ναι, αλλά ο Ερμής τελευταία σας έχει περάσει!!! Είναι πια μεγαλύτερός σας!!!” Δεν ήθελα να το σκέφτομαι, ώσπου ήρθε η στιγμή που δεν υπάρχει γυρισμός... Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω... Έχασα τον φίλο μου, τον συνομήλικό μου... Ήμασταν πια και οι δύο μεγάλοι και δεν κάναμε τρέλες... Συμπορευόμασταν αρμονικά... Και ξαφνικά. έχασα το ταίρι μου... Τόσο λεπτεπίλεπτο πλάσμα, ο πιο κομψός απ' όλους και γέμιζε το σπίτι με την ευεργετική παρουσία του!!! Τελευταία είχε αδυνατίσει πολύ, όμως η παρουσία του ήταν καταλυτική... Ένας λεπτούτσικος γίγαντας!!! Γίγαντας η θετική του αύρα, η ευεργετική του παρουσία, η γεμάτη απέραντη άδολη αγάπη, οντότητά του... 

Πώς μου πέθανε ο Ερμής μου και οι άλλες μου γατούλες, είναι αδύνατον να το περιγράψω τώρα... Η καρδιά μου δεν το αντέχει κάτι τέτοιο... Εξ άλλου, είναι μόνον δύο ημέρες μετά τον θάνατο του λατρεμένου μου Ερμή... Τον έθαψα εκεί που έχω θάψει και τα άλλα μου ζωάκια. Στο Κοιμητήριο Μικρών Ζώων ο ΕΛΑΙΩΝΑΣ, περιοχή Μέγαρα... Επειδή δεν υπήρχε χώρος για τέταρτο τάφο, για να μην θαφτεί μακριά από τα αδέλφια του, ανοίξαμε τον τάφο της αξέχαστης Μαλούς μου και τον θάψαμε μαζί της. Έτσι θα αλλάξει η επιγραφή του μάρμαρου και θα γράφει: “Λατρείες μου, γατούλες μου, η μαμά σας. ΜΑΛΟΥ 8-1997 - 2010 και ΕΡΜΗΣ 7 - 2005 - 18 - 3- 2022”. Ακριβώς ίδια επιγραφή, αλλά στον ενικό, είναι οι πλάκες στα άλλα μου γατάκια...

Και μετά την ταφή γύρισα σπίτι μου... Α Δ Ε Ι Ο..... Στην κυριολεξία... Ά δ ε ι ο... Τώρα δεν υπήρχε κανείς να με περιμένει... Και συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη και σοβαρή σε οντότητα είναι η ζωντανή παρουσία ενός μικρού πλάσματος... Μιας γατούλας... Γεμίζει όλο το σπίτι με την παρουσία της, με την ενεργητικότητά της, με την άδολη αγάπη της... Πάω να πιω νερό και περιμένω να πηδήξει ο Ερμής μου στον νεροχύτη να πιεί από το ποτηράκι του καφέ που το είχα μόνιμα εκεί.... Πάω να ψήσω τοστ και νομίζω πως θα πηδήξει στο τραπέζι να περιμένει το άνοιγμα της κονσέρβας του... Κι αν δεν του άρεσε η γεύση, σε κοιτούσε στα μάτια νιαουρίζοντας σιγανά, ώσπου να του ανοίξεις και μια δεύτερη κονσερβούλα... Άλλοτε δοκίμαζε, άλλοτε πάλι έγλειφε λίγη σάλτσα και περιχαρής κατέβαινε με την ουρίτσα του υψωμένη να πάει στον καναπέ... Πάω στην τουαλέτα και περιμένω να έρθει τρέχοντας να πάει κι αυτός στην δική του... Ανοίγω την βρύση και δεν τον βλέπω να πηδά στον νιπτήρα να πιει από την βρύση νερό... Αργώ και δεν έρχεται να δει γιατί καθυστερώ... Πάω ν' ανάψω το φως στο σαλόνι και ελέγχω αν κοιμάται στον καναπέ ο Ερμής μου, να ανοίξω καλύτερα το φως του χωλ για να μην ενοχληθεί... Ανοίγω την τηλεόραση και στρέφω άθελά μου δεξιά μήπως χουζουρεύει, να μην μεγαλώσω τον ήχο και τον ξεβολέψω... Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά... Πέφτω στο κρεβάτι και δεν μπαίνει κανείς πλέον κάτω από το πάπλωμα... Ούτε έρχεται να κοιμηθεί στο πλευρό μου ή πάνω στην μέση μου... Και δεν με ξυπνάει πλέον μια απαλή πατουσίτσα που πιέζει ελαφρά το πρόσωπό μου, αν αργήσω να ξυπνήσω... Ούτε κανείς τρέχει μπροστά μου οδηγώντας με στην κουζίνα για φαΐ... Κι όταν ανοίγω τηλεόραση, τον περιμένω άδικα, να πηδήξει στην ποδιά μου και να μου γλείψει επισταμένως το χέρι μου, κάνοντάς μου ένα αξιοπρεπέστατο πήλινγκ με την τραχιά ρόδινη γλωσσίτσα του...

Αυτά τα είχα και από τις άλλες μου γατούλες, αλλά τώρα που μείναμε τα δυο μας, είχαν μεγάλη σημασία για μένα... Κι όποιος με ρωτούσε την ηλικία του Ερμή, του έλεγα απλώς ότι είναι μεγαλούτσικος, για να μην μου τον ματιάσουν... Και τώρα;;;;;;; Τι μέλει γενέσθαι;;;;;; Να πάρω άλλο γατί; Για την ώρα δεν το σκέφτομαι... Ακόμα πενθώ τον λατρεμένο μου Ερμή.... Την πολύτιμη συντροφιά μου.... Την αγάπη μου.... Αργότερα, με το πέρασμα του καιρού, ίσως το ξανασκεφτώ... Διότι η μοναξιά στο διαμέρισμα, δεν αντέχεται... Είναι εκκωφαντική.... Είμαι τελείως μόνη μου, μετά από εικοσιπέντε χρόνια... Αφόρητο... Ψυχοφθόρο... Νιώθω ένα απέραντο κενό... Και μην βρεθούν κάποιοι και πουν “δεν ήταν κι άνθρωπος...” Έχω θρηνήσει και πατέρα νεότατο και αδελφή πιο μικρή μου... Ξ έ ρ ω  και από ανθρώπινη απώλεια... Μην τα συγχέουμε τα πράγματα... Τώρα μιλάμε και για άλλες αγάπες... Αγάπες άδολες που σου προσφέρουν την εμπιστοσύνη τους... Πλασματάκια ανυπεράσπιστα που εξαρτώνται  μ ό ν ο ν  από εσένα... Πληρωνόμουν και το πρώτο που έκανα ήταν να εξασφαλίσω το φαγητό τους και όποτε χρειαζόταν, την ιατρική τους περίθαλψη... Πόσο κρίμα είναι που τα ζωάκια μας ζουν λίγο... Αυτή η βραχύβια ευτυχία που μας προσφέρουν είναι πολύτιμη, αδαμάντινη, ουράνια...

Η κόρη μου η Αλίσια, μου λέει: “Εμείς πάντα μαμά σου λέγαμε να έρθεις να μας δεις και να πάρεις και τα γατιά σου μαζί σου. Ιδίως όταν έμεινες μόνον με τον Ερμάκο, θα σου ήταν πολύ πιο εύκολο... Αλλά εσύ πάντα έλεγες ότι δεν θέλεις να τον ταλαιπωρήσεις στο ταξίδι και να μην τον ταράξεις... Θα τον βάζαμε στο δωμάτιο με την πόρτα κλειστή για να μην τον ενοχλούν τα σκυλάκια μας... Αρνιόσουν πάντα... Έτσι έχασες πολλές στιγμές με τα εγγόνια σου, τα οποία σε αγαπούν πολύ και όλο σε αποζητούν και μας ρωτάνε πότε θα έρθει η γιαγιά να κάτσει λίγες ημέρες μαζί μας και γιατί δεν το αποφασίζει... Μήπως τώρα μαμά, προτού αποφασίσεις να πάρεις άλλο γατάκι, να σκεφτείς να έρθεις να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα; Θα σε φέρει η Ελπίδα με την οικογένειά της... Θα ταξιδέψεις με την Μπέλα τους και θα δεις τι κάνει με τον Άρη μας!!!! Ή έλα μόνη σου... Θα είμαστε όλοι μαζί και για πρώτη φορά θα έχουν όλα τα εγγόνια σου και την γιαγιά τους μαζί!!!!!” Ακριβώς τα ίδια λόγια μου έχει πει και η κόρη μου η Ελπίδα... Ακριβώς τα ίδια... “Πόσες φορές σου έχουμε πει μαμά να σε πάρουμε μαζί μας, πηγαίνοντας στην Καλαμάτα; Ξέρεις τι χαρά θα δώσεις στα εγγόνια σου άμα έρθεις;;; Μην αφήνεις να περνάνε τα χρόνια... Χάνεις πολύτιμες στιγμές... Αποφάσισέ το...”

Μπορεί να έχω κάνει λάθη... Μπορεί να μην έχω πάρει τις καλύτερες αποφάσεις... Και γι' αυτό είχα και έχω πολλές τύψεις... Έβαζα πάντα το τι είναι καλύτερο για τα ζωάκια μου, γιατί αυτά εξαρτιόντουσαν τελείως από μένα... Και το Πάσχα με τα βαρελότα φοβούνται διότι είναι κροτοφοβικά - και πολύ περισσότερο οι σκύλοι... Δεν ξέρω αν έπρεπε να είχα κάνει αυτά τα οικογενειακά ταξίδια... Μέσα στα εικοσιπέντε χρόνια, έλειψα μόνον όταν είχε χτυπήσει η Αλίσια σε αυτοκινητιστικό ατύχημα και τότε χωρίς να το σκεφτώ ναύλωσα ταξί και έφυγα, αφήνοντας για δέκα ημέρες την σίτιση των ζώων μου στην Ελπίδα. Έλειψα και για τέσσερεις ημέρες στον πολιτικό γάμο της Αλίσιας, άλλες δύο στον θρησκευτικό της γάμο και άλλες δύο στην βάφτιση του μικρού μου εγγονού.... Α, και μια μέρα που πήγα κι ήρθα αυθημερόν... Αυτές οι περιπτώσεις ήταν στην αδιαμφισβήτητη σφαίρα του πρέπει και του μητρικού καθήκοντος... Κι εγώ ως άνθρωπος βάζω πάντα μπροστά το ΠΡΕΠΕΙ... Πάντα το ακολουθώ... Το να πάω όμως για διακοπές έστω και ολιγοήμερες, δεν το αξιολογούσα ως “πρέπει”... Μπορεί να έκανα λάθος... Όμως ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου... Θα πιεζόμουν πολύ και φοβόμουν την ψυχική αναστάτωση των ευαίσθητων αιλουροειδών μου... Άσε που και η καταθλιπτική μου διάθεση δεν με έσπρωχνε, αλλά μου φώναζε “Κάτσε σπίτι σου... Πού να τρέχεις τώρα...” Και έβγαζα τις ενοχές μου, λέγοντας ότι “Τώρα είναι μαζί οι δυο μου κόρες και οι οικογένειές τους και θα περνούν υπέροχα... Εγώ περισσεύω...” Άλλο τώρα, αν οι θυγατέρες μου, έλεγαν μ' ένα στόμα: “Τα παιδιά θέλουν την γιαγιά τους και ρωτούν για άλλη μια φορά γιατί δεν θέλησε να έρθει, για να είναι μαζί μας...” Το καλύτερό μου ήταν να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι μου και να καθίσουν όσες ημέρες ήθελαν!!! Να έρχεται η Αλίσια οικογενειακώς από την Καλαμάτα, για όσο τραβούσε η ψυχή τους... Να έρθει η Ελπίδα οικογενειακώς από τον Γέρακα, για όσες ώρες ήθελαν!!! Το καλύτερό μου... Αρκεί εγώ να μην ξεκουνηθώ.... Ίσως και να σκεφτόμουν λάθος... Πλέον, ό,τι έκανα, το έκανα... Δεν αλλάζει πια...

Τώρα που είμαι μόνη, προτού αποφασίσω κάτι για το μέλλον με ουρά, θα τα σκεφτώ όλα αυτά... Για την ώρα το διαμέρισμα είναι απελπιστικά άδειο... Καμιά ουρά δεν φαίνεται στο σαλόνι... Κανένας Ερμάκος δεν κάνει πατουσίτσες στην μαλακιά μου ρόμπα... Ούτε ξύνει τα νυχάκια του στο πλάϊ του καναπέ, κάνοντάς με να γελάω... Τρίζει το παρκέ και ξεγελιέμαι ότι έρχεται ο Ερμής μου στο σαλόνι.... Ή στην αντανάκλαση του φωτός νομίζω πως μια σκιά από ουρά περνά αστραπιαία από το χωλ.... Πολυαγαπημένες μου γατούλες!!!! Αρχόντισσά μου Μαλού, ναζιάρα μου Ζουζού, πανέμορφέ μου Πάρη, και καλοσυνάτε μου Ερμή με τα λοξά πρασινωπά ματάκια σου, ΔΕΝ θα σας ξεχάσω  π ο τ έ... Ερμάκο μου, με το λατρευτό σου προσωπάκι που έμοιαζε ολίγον τι με αλεπουδίτσα, σε βλέπω συνέχεια να στέκεσαι απέναντί μου σαν άγαλμα, καρφώνοντάς με με τα σμαραγδένια μάτια σου, ώσπου να με καταφέρεις να με συγκινήσεις να σηκωθώ για το βραδινό σου γεύμα, το οποίο, ενώ στο είχα σερβίρει, δεν σου άρεσε και περίμενες το άνοιγμα μιας δεύτερης κονσερβούλας!!!!!!! Πανέξυπνέ μου, λατρεμένε μου Ερμή, μού σπάραξες την καρδιά που έφυγες... Έγινες κι εσύ αστεράκι, όπως ο αδελφός σου και οι δύο κυράδες μου... Θα λάμπετε για πάντα στην καρδιά μου πολυαγαπημένε μου Ερμή, σαν τέσσερα ολοφώτεινα, τρυφερά αστεράκια!!!! Μου χαρίσατε εικοσιπέντε χρόνια απόλυτης τρυφεράδας, στοργής, χαράς και αγάπης.... Για εικοσιπέντε χρόνια δεν ένιωσα τι πάει να πει μοναξιά, χάρη σ' εσάς, λατρεμένες μου γατούλες... Ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε σε έναν άλλον κόσμο καλύτερο και πιο φωτεινό... Πάντως τον εδώ κόσμο, μου τον κάνατε καλύτερο με τα σκέρτσα σας, την αγάπη σας και την ευεργετική σας παρουσία... Κάτι ήξεραν οι Αιγύπτιοι και είχαν τις γάτες, για θεές... Τώρα η μανούλα σας νιώθει μόνη... Άδειασε τελείως το διαμέρισμα... Λες και ήρθε το τέλος μιας υπέροχης εποχής... Λες και έκλεισε ένας ευλογημένος κύκλος... Η Μεγάλη Των Γάτων Εποχή... Μόνο που έκλεισε οδυνηρά, με τον χαμό του λατρεμένου μου Ερμή.... Με άφησες μόνη, καλόβολε συγκάτοικε, τρυφερέ μου Ερμάκο... Μου λείπετε.... Μου λείπεις πάααααααρα πολύ χρυσέ μου γατούλη... ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΕΡΜΗ ΜΟΥ!!!!! Πολυαγαπημένε μου γατούλη!!!! Λατρεμένε μου ΕΡΜΗ, ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!!!!!

Με λατρεία ψυχούλες μου, γατούλες μου Μαλού, Ζουζού, Πάρη,

Με λατρεία γατούλη μου Ερμή, η μανούλα σας, η μανούλα σου Ερμή μου, 

Πολυάνθη...