Υπήρξε μια χρονιά στην διδασκαλική μου καριέρα, που την πλημμυρίζουν ιδιαίτερες αναμνήσεις.... Είχε κλείσει η ΣΧΟΛΗ ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ και είχα διοριστεί στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα.Την τρίτη χρονιά και επί Διευθύνσεως της εξαίρετης ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΨΑΜΠΕΛΗ, ο Σύλλογος Γονέων αναζήτησε άτομα να καλύψουν την ζωγραφική και την μουσική, εφ' όσον στο σχολείο τους δεν είχαν έρθει ακόμη οι αντίστοιχες ειδικότητε. Έτσι δίδαξαν οι δύο θυγατέρες μου και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο...Η Ελπίδα μου, ΕΛΠΙΔΑ ΔΗΜΟΓΙΑΝΝΗ , ως δασκάλα Εικαστικών, δίδασκε το αντικείμενό της, ζωγραφική καθώς και όλη την παλέτα των εικαστικών και αναλάμβανε και τα σκηνικά στις γιορτές μας.. Στο τέλος της χρονιάς, παρουσίασε μαζί με τα παιδιά, σπουδαία πράγματα.... Ζωγραφική πάνω σε ξύλο, σε ειδικό χαρτί, ωραιότατες κατασκευές από κερί και πηλό, μάσκες ακολουθώντας όλη την διαδικασία κατασκευής τους και έναν ωραιότατο βυθό με τούλια πρασινογάλαζα, γεμάτον αστερίες, ψάρια, κοχύλια, όλα έργα των παιδιών, πραγματοποιημένα κάτω από τις συμβουλές της Ελπίδας. Θυμάμαι καθόμασταν ως αργά το απόγευμα για να ολοκληρώσει τα σκηνικά και μετά, μέσα στο κρύο και στην βροχή, επιστρέφαμε από τον Γέρακα με λεωφορείο στου Γκύζη, που μέναμε. Οι μαθητές την αγάπησαν πάρα πολύ και απέδωσαν τα μέγιστα.
Η Αλίσιά μου, ΑΛΙΣΙΑ ΔΗΜΟΓΙΑΝΝΗ, ως Μουσικός, ανέλαβε όλες τις τάξεις για να διδάξει μουσική. Δημιούργησε μάλιστα και μια χορωδία, η οποία σε όλες τις σχολικές εορτές καθώς και στο τέλος της σχολικής χρονιάς, παρουσίασε άρτια εκτελεσμένα μουσικά κομμάτια και μία πληθώρα ωραιότατα τραγουδισμένων τραγουδιών...Τα παιδιά την αγάπησαν πολύ και έδεσαν σε μια καταπληκτική ομάδα.
Ως μητέρα τους, ένιωθα ψυχική αγαλλίαση, βλέποντας τον άψογο τρόπο που λειτουργούσαν οι κόρες μου... Χαιρόμουν για την αγάπη που λάμβαναν από τους μαθητές και για τον σεβασμό που ενέπνεαν στους γονείς...Υπήρξε ένα αγκάθι από μία συνάδελφο, αλλά, όπως μου είπε η καθηγήτριά μου κυρία Φωτεινή Μιχαήλ, που την είχα στην Ιστορία Τέχνης στο Αρσάκειο Ψυχικού, ''Τις ψηλές καρυές πετροβολούν, Πολυάνθη μου... Δεν σου έχω πει ότι και η αγάπη θα προκαλέσει αντιδράσεις; Δεν το έχεις καταλάβει, ότι κάποιοι δεν θέλουν να τους ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα;; Όχι εσύ που έχεις δίπλα σου και τις δυο κόρες σου και δημιουργείτε συνεχώς...'' Σοφή γυναίκα...Γνώριζε πολλά... Και να σημειώσω εδώ, ότι και στο μέλλον, ή όποια ενόχληση έλαβα, ΔΕΝ προήλθε π ο τ έ από μαθητές ή γονείς... Από αλλού προήλθε... Έσωθεν.... Έχοντας λοιπόν πάντα γνώμονα τα λόγια της Καθηγήτριάς μου και την αγάπη της τάξης μου, το προσπάθησα και στάθηκα στα πόδια μου γερά. Είχα την τύχη στα επόμενα χρόνια, να έχω έναν καταπληκτικό Διευθυντή, τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗ. Στα χρόνια του Γέρακα, μας υποστήριξαν πολλοί. Πρώτα- πρώτα η εξαίρετη Διευθύντριά μας, ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΨΑΜΠΕΛΗ, σύμπαντες οι γονείς, άπαντες οι μαθητές και οι λοιποί συνάδελφοι...Και ευτυχώς που δεν άφησα την στεναχώρια να με καταβάλλει...Το αγκάθι υπήρχε, αλλά δεν με άγγιζε πια και το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό!!!! Τα παιδιά, λάτρεψαν τα δυο κορίτσια, που έδωσαν όλο το είναι τους πάνω στο καθήκον της διδασκαλίας τους και τα γέμισαν με κάρτες αγάπης, δωράκια και απέραντες αγκαλιές τόσο από τις κοπέλες, όσο και από τα αγόρια!!!
Ήταν μια καταπληκτική χρονιά. Μία, αλλά αξέχαστη!!!! Ήταν κάτι το μαγικό να είμαστε και οι τρεις μας μαζί, στον ίδιο χώρο εργασίας...Γνώριζε η καθεμιά μας τον ρόλο της και ουδέποτε μπλέκαμε την συγγένεια στην δουλειά μας. Ήμασταν τρεις ευγενικοί συνάδελφοι και προσέχαμε πολύ ώστε να μην έχει να πει κανείς τίποτε...Η συνεργασία μας απόδωσε τα μάλα και το αποτέλεσμα σε κάθε εκδήλωση που αναλαμβάναμε, ήταν συγκλονιστικό...Και έ κ τ ο τ ε, όπου και αν βρισκόμουν, στις γιορτές μου, οι δυο μου κόρες μού στεκόντουσαν λαμπάδα αναμμένη, σε ό λ η την πορεία μου ως μάχιμη δασκάλα!!! Φανταστείτε: Η Αλίσια που παντρεύτηκε στην Καλαμάτα, έκανε ολόκληρο ταξίδι, ερχόταν την προηγούμενη, έβλεπε το έργο στην πρόβα τζενεράλε και την επομένη, μού κρατούσε την μουσική, στις θεατρικές παραστάσεις που ανέβαζα στα θέατρα ΑΝΕΣΗ και ΛΑΜΠΕΤΗ!!!Κι ερχόντουσαν οικογενειακώς, συν γυναιξί και τέκνοις...Η δε Ελπίδα, ήταν πάντα παρούσα!!! Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός μού χάρισε δυο υπέροχα παιδιά που τα διακρίνει η σεμνότητα, η λογική, το ήθος και η καλοσύνη....Γι' αυτό και τώρα που πέρασαν τα χρόνια, απολαμβάνουν στην δουλειά τους τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αναγνώριση του ταλέντου τους και του αδαμάντινου, αμερόληπτου χαρακτήρα τους...
Να τονίσω, ότι μετά την χρονιά κοινής συνύπαρξής μας, οι θυγατέρες μου, ερχόντουσαν και π ά λ ι να βοηθήσουν στο συγκεκριμένο σχολείο, α φ ι λ ο κ ε ρ δ ώ ς... Εκείνα λοιπόν τα χρόνια , παρουσιάσαμε ένα μεγάλο χορόδραμα και στο γήπεδο του Γέρακα... Δεν θα ξεχάσω τις πρόβες μας στον μεγάλο χώρο του γηπέδου.... Ήταν γύρω στα 100 παιδιά... Κάτι παρόμοιο έκανα μετά στο 42ο Δημοτικό Σχολείο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ στου Γκύζη και τότε είχα 120 παιδιά!!! Θυμάμαι με τρυφερότητα, τον άντρα της Ελπίδας, τον Λευτέρη που μόλις είχε τελειώσει την Γυμναστική Ακαδημία, ο οποίος ερχόταν να μας βοηθήσει στις πρόβες. ''Μεγάλο το μάθημα δίπλα σας κυρία Πολυάνθη, με τόσα παιδιά να κουμαντάρω... Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε...'' Ερωτευμένα παιδιά τότε η Ελπίδα μου και ο Λευτέρης, ευτυχισμένοι σύζυγοι και γονείς σήμερα... Στάθηκαν καταλυτικά θετικές παρουσίες δίπλα μου οι δυο μου κόρες, ακόμα και όταν - όπως ανάφερα και πιο πάνω - δεν εργάζοντο στο συγκεκριμένο σχολείο... Και στα επόμενα χρόνια, οι δυο μου θυγατέρες, βοηθούσαν α φ ι λ ο κ ε ρ δ ώ ς , σε όποια πολιτιστική εκδήλωση αναλάμβανα....
Με πόση χαρά ανταποκρίνονταν πάντα οι μαθητές μας!!!!Με πόση θέληση εργάσθηκαν όλοι για να φέρουμε εις πέρας, κάθε παράστασή μας!!!Στο Χοροδραμα με τα 100 παιδιά, ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ακόμα βλέπω τις θαυμάσιες στολές τους να λαμπυρίζουν κάτω από τα φώτα των προβολέων που είχε φέρει ειδικά για μας, ο Δήμος του Γέρακα...Οι ομάδες πολλές και άλλες στολές για την Αρχαία Ελλάδα, άλλες για την Βυζαντινή εποχή, άλλες στην Καταστροφή της Σμύρνης, άλλες για το 1940, άλλες για την Κύπρο μας, άλλες για το σήμερα και τους Ολυμπιακούς αγώνες... Και οι μουσικές συγκλονιστικές, πλαισίωναν τα δρώμενα...'' Νότιος Άνεμος '' του...., '' Η Καρμίνα Μπουράνα'' του Όρφ, '' The Vois'' του Βαγγέλη Παπαθανασίου, '' Ζορμπάς'' του Θεοδωράκη, ''Λάβα'' με την Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ένα μουσικό μέρος της Ρεμπούτσικα από την ''Πολίτικη Κουζίνα', η μουσική από την ταινία ''Ο Τελευταίος Των Μο'ι'κανών''... Και τι να πρωτοθαυμάσω;;; Την Κωνσταντίνα Τζέμου ως ανυπέρβλητη Ελλάδα;; Την ομάδα των τοξοβόλων;; Την ομάδα με τις αναμμένες δάδες;; Την Πέρσα Σταθοπούλου που αλώνιζε με τον καταπληκτικό, βαρύτιμο, πολύπτυχο γκρενά χιτώνα της, σαν βαρβαρική απειλή;;
Ο Λ Α τα παιδιά ήταν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά και όλα μαζί προσέφεραν ένα θέαμα αξέχαστο!!...
Προχθές, ο αγαπημένος μαθητής μου Βασίλης Χουσιάδας, ανάρτησε φωτογραφίες της τάξης μας, από τις διάφορες εκδηλώσεις μας... Ανάρτησε και τις ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ μας, τα λογοτεχνικά βιβλία που διαβάζαμε, τον έλεγχό του πού πάντα τους έγραφα κάτι, τους ΕΠΑΙΝΟΥΣ που τους έδινα στο τέλος της σχολικής χρονιάς, τις φωτοτυπίες που τους έδινα στην Ιστορία, Γραμματική, Αριθμητική, τις οποίες δέναμε σε βιβλίο και που πάντα, στο πίσω μέρος κάθε φωτοτυπίας ζωγράφιζα ολόκληρη σύνθεση, την οποία χρωμάτιζαν , με αποτέλεσμα να έχουμε τρία πολύχρωμα, ξεχωριστά βιβλία!!! Και να δεις... Το σκεφτόμουν... Ότι δηλαδή θα ήθελα να ανεβασω και φωτογραφίες από την γραφική μας δράση και να!!!!! Με πρόλαβε ο αγαπημένος μου Βασίλης!!!! Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται Βασιλάκη μου αξέχαστε!!!!
Διαβάζοντας τα σχόλια που ακολούθησαν αυτήν την ανάρτηση, ένιωσα ένα συγκινησιακό ρίγος να με διαπερνά...Οι μαθητές μου, ΔΕΝ ξέχασαν... Θυμούνται και ανταποκρίθηκαν με μεγάλη τρυφερότητα...Οπότε, αποφάσισα να παραθέσω την συνομιλία των δύο θυγατέρων μου, που εκείνα ακριβώς τα χρόνια εργάζοντο - όπως έχω προαναφέρει - στο ίδιο σχολείο με μένα. Απαντάει η τότε μαθήτριά μου Πέρσα Σταθοπούλου. Τα λόγια που ανταλλάχθησαν, με συγκίνησαν πάρα πολύ, έφεραν πάμπολλες αναμνήσεις και ξαναζωντάνεψαν μια ολόκληρη εποχή...
----------------
ΕΛΠΙΔΑ: Από τις πιο αγαπημένες μου τάξεις σου.
ΑΛΙΣΙΑ: Θα συμφωνήσω με την sister... Η πρώτη τάξη που δίδαξα... Ήμουν 20 χρονών. Κοριτσόπουλο. Με αγκάλιασαν. Θυμάμαι όλα τα παιδιά. Θυμάμαι την ευγένεια όλων των κοριτσιών, το ταλέντο τους στον χορό που δεν έχαναν ευκαιρία να χορέψουν στα διαλείμματα. Την ζωηράδα του Βασίλη, η οποία πάντα ήταν εντός ορίων και η αφοσίωσή του σε ό,τι του δινόταν να φέρει εις πέρας... Το brake dance του Daniel... Θυμάμαι το τμήμα χορωδίας που είχαμε φτιάξει εκείνη την χρονιά με παιδιά και από άλλες τάξεις και τα χορευτικά που αυτοσχεδιάζαμε μόνοι μας. Και το κυριότερο, αυτό που θα θυμάμαι, είναι ότι αυτά τα παιδιά, έδιναν αγάπη και σεβασμό απλόχερα... Να είστε καλά όλα σας. Και όσους δεν ανέφερα, δεν είναι επειδή δεν σας θυμάμαι... Αντιθέτως... Αλλά, για να μην γράψω Έκθεση!! Εύχομαι σε όλους σας, οι δρόμοι σας να είναι πάντα λαμπεροί, όπως τα χαμόγελά σας, στις φωτογραφίες!!...
ΠΕΡΣΑ: [Έστειλε καρδούλες]
ΑΛΙΣΙΑ: Τι να πω για σένα; Για την ευγένειά σου; Για το ταλέντο σου στο θέατρο; Για το μυαλό σου;; Για την καλοσύνη σου;; Σε φιλώ γλυκά...
ΠΕΡΣΑ: Όλα αυτά, μας τα διδάξατε εσείς, οι τρεις υπέροχες δασκάλες μας... Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, λένε... Εμείς ευχαριστούμε για όλα και είμαστε τυχερά όλα τα παιδιά που σας είχαμε δασκάλες.... Είστε φωτεινά παραδείγματα!!!! Έχετε την αγάπη μας!!!!...
---------------
Ένας υπέροχος επίλογος μιας ονειρεμένης εποχής, όταν η μάνα και οι δυο της κόρες δίδασκαν μαζί στο ίδιο σχολείο...Οι δυο μου θυγατέρες και εγώ... Αξέχαστα και δημιουργικά χρόνια που γέννησαν, πολύτιμες, ανεκτίμητες, ολοφώτεινες, τρυφερές αναμνήσεις, μαζί με τους αγαπημένους μας μαθητές και τις αγαπημένες μας μαθήτριες....Ο Θεός να σας , και να μας ευλογεί, όλους!!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου