ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ;;;;

Στο κεφάλαιο με τον τίτλο: “ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΣΠΙΤΙ... μιλώ για την περίπτωση μαθητή που στο κινητό του τηλέφωνο είχε πορνό και πόσο επιπόλαια ήταν η αντιμετώπιση του σπιτιού... Το ξαναθυμήθηκα τώρα με ένα γεγονός που με αναστάτωσε, με θύμωσε, με απογοήτευσε... Όπως πάντα δεν θα αναφέρω τα αληθινά στοιχεία των εμπλεκομένων. Λοιπόν...

Χτύπησε το τηλέφωνο και μίλησα με μία παλιά μου μαθήτρια... Ήταν πολύ προβληματισμένη... Ελέγχοντας αυτά που είχαν δει τα παιδιά της στο κινητό τους, βρέθηκε μπροστά σε μιαν οδυνηρή έκπληξη... Η σελίδα ήταν ένα από τα πιο σκληρά πορνό που μπορεί κανείς να διανοηθεί... Κάλεσε ήρεμα τα παιδιά της και της είπαν, ότι ο μεγάλος τους ξάδελφος που πάει γυμνάσιο, τους το είχε δείξει για να “γελάσουν”... Μόνο που τα δικά της αγόρια ήταν μαθητές του Δημοτικού και ο μικρός της μόλις της Τρίτης τάξης... Πώς να διορθώσει τέτοιο θέμα;;;

Τρελάθηκα... Παιδί της Γ΄ης Δημοτικού, να δει σκληρό πορνό;; Τι τραύματα του προξενήθηκαν στην καρδούλα του; Γιατί να μολυνθεί ο πάλλευκος ορίζοντας της αθώας παιδικής ψυχικής του; Γιατί να του δημιουργηθούν αδυσώπητες ερωτήσεις; Θα κατάφερνε η μητέρα του να απαλύνει την πυώδη πληγή; Μα και ο μεγάλος; Πέμπτης Δημοτικού παιδάκι, πώς θα αντέδρασε; Μεγάλος, 10 χρονών παιδί;; Τι ήταν αυτό που τους βρήκε;;;

-Τι τους είπες Ντέλια μου; ρώτησα την μητέρα...

-Τους μίλησα πολύ κυρία Πολυάνθη, για όλα... Όταν σας λέω για όλα, εννοώ “για  ό λ α”... Τους εξήγησα ότι δεν είναι έτσι ο έρωτας... Τους εξήγησα τι ήταν αυτό που είδαν... Πόσο αποκρουστικό και παρά φύσει ήταν... Η συζήτηση μάς έφερε σε επιφάνεια πολλά... Και για την ομοφυλοφιλία μιλήσαμε και για τον έρωτα και για την προφύλαξη και για τους κινδύνους του ελεύθερου έρωτα... Ο μεγάλος μου, ο Γιώργος, είχε πολλές απορίες... Ο μικρός μου, ο Διονύσης, το μόνο που με ρώτησε ήταν: “Ο μπαμπάς μαμά, σου κάνει αυτό το πράγμα;” Του εξήγησα ότι αυτό που είχαν δει, το κάνουν μόνο αρρωστημένα μυαλά που δεν πρέπει να λέγονται άνθρωποι, και ησύχασε... Τους έχω πει επίσης άλλες φορές και ποιο είναι το “απαγορευμένο άγγιγμα” που δεν θα το δεχθούν π ο τ έ και τους τόνισα πως, ό,τι κι αν τους συμβεί στην ζωή τους, πρέπει να τρέξουν να το πουν σε μας, τους γονείς τους και να μην ντραπούν, ούτε να φοβηθούν, γιατί εδώ, στο σπίτι τους, θα βρίσκουν πάντα μια ζεστή αγκαλιά να τους περιμένει, έτοιμη να τους βοηθήσει σε ό λ α....

Η Ντέλια, ως μάνα, είχε φερθεί τέλεια... Όταν το συζήτησε με την μητέρα του άλλου παιδιού, την εξαδέλφη, έλαβε την εξής απάντηση: “Σε αυτήν την ηλικία, όλα τα παιδιά, το ίδιο κάνουν. Και ο δικός μου αν δεν το είχε αναρτήσει, θα του το έδειχναν οι φίλοι του στο σχολείο. Πάρ'το χαμπάρι... Δεν μπορείς να προφυλαχτείς από αυτά... Και ο φίλος του γιου μου, το ίδιο κάνει... Λες να μην το έχει δει η μικκρότερη αδελφή του;... Και σίγουρα το έχει δει και ο δικός μου μικρότερος γιος.. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι αυτά τώρα πια…”

Η μικρότερη αδελφή του φίλου που είναι στο Δημοτικό... Και το θεωρούν αναπόφευκτο κακό... Έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα κι εγώ δεν το έχω αντιληφθεί καθόλου;; Μα κι έτσι να είναι, εκείνο που ΔΕΝ αλλάζει, είναι η παιδική ψυχή... Α υ τ ή  θέλει  π ά ν τ α  προστασία... Πώς γίνεται μορφωμένοι άνθρωποι να το υπερπηδούν;; Πώς γίνεται νέοι γονείς να μην δείχνουν την πρέπουσα σημασία;;

Και πρώτα-πρώτα, λάθος μέγα που ο νεαρός έδειξε τέτοιο περιεχόμενο σε μικρά παιδιά... Αυτό είναι ασυγχώρητο και θα μπορούσαν κάλλιστα οι γονείς του να έβρισκαν τον μπελά τους, αν το έδειχνε σε φιλική οικογένεια... Του μίλησαν άραγε οι γονείς του;; Του είπαν πόσο απαράδεκτη ήταν η πράξη του;; Και του ζήτησαν εξηγήσεις γιατί βλέπει τέτοια διαστροφικά πορνό;;; Του εξήγησαν ότι ο έρωτας ΔΕΝ είναι αυτό το αίσχος που είδε; Του εξήγησαν ότι αλλιώς αντιμετωπίζει ένα 10χρονο ή 14τετράχρονο μία τέτοια κατάσταση και αλλιώς ένας εικοσάρης;... Διότι ο τελευταίος έχει ωριμάσει και ψυχολογικά και το αυστηρώς ακατάλληλο θέαμα, δεν θα του κάνει τέτοια καταστροφή που θα κάνει σε έναν ανήλικο, που ο συναισθηματικός του κόσμος βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη...

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταινίες φρίκης. Ο συγκεκριμένος νεαρός, είδε στο σχολείο, όταν ήταν Δ΄ Δημοτικού, ένα από τα άγρια θρίλερ... Τον σακάτεψε... Φοβόταν το σκοτάδι, έβλεπε εφιάλτες, όμως στην παρέα, συναγωνίζονταν ποιος θα δεί την πιο αιματηρή σκηνή... Αυτός κι αν θα έχει προβλήματα... Ίσως δεν τα δείχνει, όμως οι γονείς του που γνωρίζουν πλέον τι έχει δει, τι έχουν κάνει για να τον προστατέψουν;; Εδώ έχουν μεγίστη ευθύνη.. Θα μου πείτε: “Και στο σπίτι να μην το δει, θα το δει στις παρέες του… Πώς να τον προφυλάξω;”

Ο κύριος Σφακιανάκης από το τμήμα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, έχει διαλαλήσει χίλιες φορές, ότι οι γονείς μπορούν να τον συμβουλευτούν και να τους υποδείξει πώς να κλειδώσουν τις ακατάλληλες σελίδες... Το έχουν κάνει;; ΟΧΙ... Γιατί; Θα σου πουν: “Κι εμείς να το κάνουμε, θα τα δει στο σπίτι του καλύτερού του φίλου...” Ωραία... Αφού έχετε φιλική επαφή οι δυο οικογένειες, προτείνετέ το και στους γονείς του φίλου του γιου σας... Κάντε επιτέλους κάτι... Μορφωμένοι άνθρωποι είστε… Μην τα παίρνετε όλα αψήφιστα... Δεν υπάρχει δικαιολογία... Τουλάχιστον κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου, μην τα αφήνεις όλα στην τύχη και στο “Δεν έγινε και τίποτα...”

Θυμάμαι ήμουν δεκαεννιά χρονών κοπέλα όταν είδα τον “Εξορκιστή” και ήρθαμε με τα πόδια από τα Πατήσια στου Γκύζη, για να ξαστερώσει το μυαλό μου και όλη την νύχτα τα φώτα έμειναν ανοιχτά… Φαντάσου να τον έβλεπα δώδεκα χρονών... Σήμερα, τα θρίλερ είναι πιο... αιμοβόρικα, πιο διαστροφικά, αλλά δυστυχώς τα βλέπουν μικρά παιδιά... Δεν θα επηρεαστεί η ψυχολογία τους;; Είναι δυνατόν;; Γιατί να αποκτήσουν φοβίες από τα μικράτα τους;;

Και το θέμα του έρωτα;; Γιατί η πρώτη επαφή τους να είναι μέσα από σαδομαζοχιστικά τερατουργήματα ελεεινής υποστάθμης;;; Ποια ισορροπία θα κρατηθεί μέσα στην ψυχούλα τους;;;

Σήμερα γράφω, διότι τέτοια ανοσιουργήματα, τα είδαν παιδικά αθώα μάτια των μικρών τάξεων του Δημοτικού... Αυτό μου στοίχισε πολύ... Και προβληματίστηκα ιδιαίτερα με το σκεπτικό του μεγαλύτερου παιδιού που τα έδειξε στα μικρά ξαδελφάκια του... Πώς το έκανε αυτό; Για να πει, “Εγώ μεγάλωσα, ξέρω πολλά!! Κοιτάτε τι βλέπω!!”;;;; Δεν δικαιολογείται τέτοια ανωριμότητα σκέψης και κρίσης... Π ρ έ π ε ι  να του κάνουν μια πολύ σοβαρή συζήτηση οι γονείς του και να τον συντρέξουν όσο μπορούν... Μα, θα το κάνουν;; Δεν νομίζω να ανησυχώ άδικα... Τα παιδιά πρέπει να τα κουβεντιάζουμε συνεχώς... Για χίλια θέματα... Με το “πες, πες” κάτι θα μείνει στο τέλος... Και τώρα να μην το δείτε, θα έρθει η στιγμή που ο γιος ή η κόρη σας, θα ανασύρει αυτά που του λέγατε και τα απέρριπτε στην εφηβεία και θα έχει από κάπου να πιαστεί για να συνεχίσει... Θα έχει μία σταθερά σαν πυξίδα ζωής... Αλίμονο στα παιδιά που οι γονείς τους δεν αφιερώνουν χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους και να τα καθοδηγήσουν και μια και δυο και χίλιες μια φορές...

Τώρα κάτι σε πιο ανάλαφρο κλίμα, αλλά της ίδια αξίας... Οι επιστήμονες λένε, ότι ΔΕΝ πρέπει πριν το διάβασμα να μπουν τα παιδιά στο ίντερνετ... Πολλές μαμάδες, σχολώντας τα παιδιά, τούς λένε: “Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, δείτε λίγη τηλεόραση ή παίξτε με το τάμπλετ σας”. Λ Α Θ Ο Σ!!!!! Μέγα  λ ά θ ο ς!!!! ΔΕΝ πρέπει να παίξουν ηλεκτρονικά τα παιδιά πριν το διάβασμα, διότι επηρεάζεται αρνητικά η αντιληπτική τους ικανότητα. με αποτέλεσμα, να μην καταλαβαίνουν τι διαβάζουν... Το ξεκούραστο μάτι δηλαδή, θα δει την λέξη Τ Ο Π Ι και θα διαβάσει τα γράμματα με την σειρά... Τ,Ο,Π,Ι == ΤΟΠΙ. Το κουρασμένο όμως μάτι, κάνει το λεγόμενο “πέταγμα της πεταλούδας”, δηλαδή στην λέξη Τ Ο Π Ι , θα δει πρώτα το Τ, μετά θα πάει στο Π, εν συνεχεία θα ξαναγυρίσει στο Ο και μετά θα καταλήξει στο Ι... Κι αυτό γίνεται σε όλες τις λέξεις του κειμένου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει το παιδί εύκολα τι διαβάζει, καθ' όσον έχει πειραχτεί η αντιληπτική του ικανότητα... Για να μην φθάσουμε στις περιπτώσεις εξάρτησης που πρέπει το παιδί να νοσηλευτεί στων ΠΑΙΔΩΝ για να απεξαρτικοποιηθεί από την πολύωρη ενασχόλησή του με το ίντερνετ... Μια ζωή μοναχική, ανθυγιεινή, εθισμένη... Αυτή είναι η ζωή που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας;; 

Τελικά δεν μπορούμε να προλάβουμε τίποτα;; Οι καιροί είναι τέτοιοι που δεν μπορούμε να προφυλάξουμε τον ψυχισμό των παιδιών μας;; Είναι καταδικασμένες εκ των προτέρων οι οποιεσδήποτε ενέργειές μας;;;

Εκείνο που ξέρω, είναι ότι πρέπει να μπει ένα μέτρο... Κι αν δεν μπορούμε μόνοι μας, υπάρχουν ειδικοί σύμβουλοι που μπορούν να βοηθήσουν στην ομαλή επικοινωνία της οικογενείας μας… Για όλα χρειάζονται αγώνες και θυσίες... Για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών μας, όποια θυσία και αν κάνουμε είναι λίγη και πάνω από όλα, υποχρέωσή μας...

Δεν φέρνουμε παιδιά στον κόσμο και τα αφήνουμε στην τύχη τους... Η ανατροφή ενός παιδιού δεν σταματάει στο επαρκές φαγητό και στο καλό ντύσιμο... Έχει πολλή δουλειά... Το να είσαι γονιός έχει πολλές απαιτήσεις, χρειάζονται κότσια, την δύναμη να μην τα παρατάς και ένας ωκεανός αγάπης. Δύσκολο έργο, πολύ δύσκολο... Πρέπει να αναθρέψεις έναν άνθρωπο με υγιή ψυχισμό, ευρύ νου, σωστό λογισμό, με ενσυναίσθηση αρχές και αξίες... Εδώ ένα λουλούδι θέλει πότισμα και αγάπη για να μεγαλώσει... Πόσω μάλλον ένα παιδί... Χρειάζεται την συνεχή μας φροντίδα, την αδιάλειπτη προσοχή μας και την ακούραστη αγάπη μας για να αναπτυχθεί σωστά, έχοντας γερές και ακλόνητες βάσεις... Και γι' αυτές τις βάσεις και τις γερές ρίζες, υπεύθυνοι είναι πρωτίστως οι γονείς, κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνούν  π ο τ έ!!!!