Γράφω γιατί δεν μπορώ να σιωπήσω άλλο... Όχι ότι θα αλλάξει κάτι... Απλά πνίγομαι, καιρό τώρα... Να ξεκινήσω με το ότι κάθε πόλεμος είναι ένα καταδικαστέο έγκλημα... Εκτός ε ά ν απειλούνται τα σύνορά σου, εάν απειλείται η ελευθερία της χώρας σου... Τότε δίνεις και την τελευταία ρανίδα του αίματός σου για να υπερασπισθείς τα όσια και τα ιερά σου... Στα πρόσφατα γεγονότα, κ ά π ο ι ο ι φταίνε, κάποιοι π ί ε σ α ν, κάποιοι ό μ ω ς αντέδρασαν εφιαλτικά.. Μετά τον φρικαλέο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, νομίσαμε ότι ο Άνθρωπος κατάλαβε και ηρέμησε... Δυστυχώς πολλά ματωμένα περιστατικά στα χρόνια που ακολούθησαν, μας έδειξαν ότι κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει αποδεκτό από κάποιους.. Ώσπου φθάσαμε στο σήμερα...
----------------------------------------------------------------------------------
Και τώρα, τι να πω;; Πού να παραπονεθώ;; Δεν ακούει κανείς... Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... Όπου και να κοιτάξω, πληγώνομαι... Τα πάντα με πληγώνουν... Τα πήραν όλα.. Πάνε να πάρουν και την ελπίδα μας... Ποια είμαι;; Από πού είμαι;; Πέστε με Κύπρια... Πέστε με Σύρια... Γιουγκοσλάβα, Λιβανέζα, Ιρανή, Ουκρανή... Δεν είμαι με τους κρατούντες... Είμαι η δασκάλα της κόρης σας, η γυναίκα του μανάβη, η οικογενειακή γιατρός σας, η καθηγήτρια του γιου σας, η φουρνάρισσα της γειτονιάς σας, η γειτόνισσά σας... Άνθρωπος απλός, ο απλός λαός που λένε... Αυτός που θα πονέσει, που θα χτυπηθεί άδικα, που θα ματώσει αναίτια, που δεν θα προλάβει να φύγει, να κρυφτεί... Δεν έχω αυτοκίνητο να τρέξω... Πονάνε τα πόδια μου για μεγάλες πορείες... Δεν έχω βίλες και κεφάλαια σε ξένες τράπεζες... Σας είπα... Είμαι ο απλός λαός... Ο άμαχος πληθυσμός ... Και είμαι γεμάτη οργή, ανεξέλεγκτο θυμό.... Με πνίγει το άδικο... Νιώθω την μπότα του ισχυρού να τσαλαπατάει τον λαιμό μου, να μου στερεί την ανάσα, να μου συνθλίβει την ψυχή...
Γιατί εσείς οι ΜΕΓΑΛΟΙ ήρθατε από μακριά στην χώρα μου; Δίνετε όπλα και σε μας και στους εχθρούς μας, για να αλληλοσκοτωθούμε... Κερδίζετε άτιμα και από τις δυο πλευρές.. Και αύριο, θα έρθετε στην ισοπεδωμένη χώρα μου, να μας “βοηθήσετε” στην ανοικοδόμηση, ώστε να βγάλετε και από κει λεφτά... Σας μάθαμε πια... Ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από μια φιλική σας πράξη... Το άνομο κ έ ρ δ ο ς!!!!! Θεός σας, το χ ρ ή μ α!!!! Μόνο σε αυτό πιστεύετε, μόνο αυτό προσκυνάτε... Τα συμφέροντά σας να καλύψετε, έστω κι αν αυτό σέρνει πίσω του εκατόμβη αθώων ανθρώπων και ισοπέδωση μιας πατρίδας...
Δεν αντέχω να βλέπω αλαφιασμένους ανθρώπους να φεύγουν έντρομοι κατά κύματα από την γενέθλια γη τους, κουβαλώντας μέσα σε ένα σακ-βουαγιάζ, ολόκληρο το βιός τους... Τι να πρωτοπάρουν μαζί τους;; Τι να επιλέξουν να ρίξουν μέσα στις τσάντες της απόγνωσης;; Τις φωτογραφίες των παιδιών τους; Τα όσια και τα ιερά τους; Τι;;;; Παίρνουν το ένα παιδί τους από το χέρι, σφίγγουν το μικρό στην αγκαλιά τους, κρατούν με το άλλο τους χέρι το λουρί του αγαπημένου τους σκύλου ή το κουτί μεταφοράς της γάτας τους και χύνονται στον δρόμο της προσφυγιάς, πανικόβλητοι, οδεύοντας προς το άγνωστο, εγκαταλείποντας πίσω τους ολόκληρο καλοβαλμένο νοικοκυριό και μια ζωή ελεύθερη... Κι όσοι μείνουν, δεν ξέρουν αν αύριο μια παραστρατημένη οβίδα, δεν τους κόψει το νήμα της ζωής τους... Αλλά μένουν... Άλλοι από ανημπόρια, άλλοι από πεποίθηση... Είναι αυτοί που θα φυλάξουν τις δικές τους Θερμοπύλες... ΑΔΙΚΟ!!!!! Ο λ α ό ς ΔΕΝ ζήτησε τον πόλεμο, ο ύ τ ε από τους μεν, ούτε από τους δε... Αλλά δυστυχώς, το δικό τους αίμα θα βάψει οδούς και πεζοδρόμια...
Ούρλιαξα τότε με την Κύπρο, μα δεν κουνήθηκε φύλλο... Διχοτομήσατε το νησί μου, αφήνοντας τον βάρβαρο να χαίρεται ανενόχλητος τον τεμαχισμό του νησιού μου, χορεύοντας πάνω στα πτώματα παλληκαριών και βιασμένων κοριτσιών μας.... Και το ανεχτήκατε το ανουσιούργημα, εσείς, “οι φίλοι μας”... Οι σύμμαχοί μας... Θρήνησα που μου κατακρεουργήσατε την Γιουγκοσλαβία, πνίγηκα στο δάκρυ με την εισβολή στην Συρία... Από πού προμηθεύονται τα όπλα τους οι Ταλιμπάν; Από πού παίρνουν θράσος οι απαιτούντες αποστρατικοποίηση των νησιών μας; Πώς τολμάνε και μιλάνε για “γαλάζια πατρίδα”;;; Τι σκέφτεστε για την Ουκρανία;; Γιατί τόση παραπληροφόρηση;;; Πάλι ο άμαχος πληθυσμός τα πληρώνει τα σπασμένα, βάφοντας με το αίμα του την σημαία της χώρας του...
Δεν γίνεται να μην ανησυχώ... “Η Αγία Ανησυχία θα σώσει τούτη την γη..” Λόγια μεγάλου συγγραφέα... Του Σαμαράκη.... Και τι γίνεται που ανησυχώ;;; Πώς θα γίνει να βρω το δίκιο μου; Πόσα αθώα θύματα θα ποτίσουν με το αίμα τους πάλι την γη;;;; Κι εσείς, πού έχετε σκοπό να σταματήσετε;;; Δεν βλέπω να μπαίνει τελεία στα φρικιαστικά σχέδιά σας... ΠΑΤΗΡ πάντων ο πόλεμος.... Πατήρ πάντων το χ ρ ή μ α που φέρνει τον πόλεμο... Κερδοσκοπικά αποβράσματα... Κολασμένες πολυεθνικές... Από σας εξαρτάται η ζωή μου και η ποιότητα της ζωής μου, πια... Θα αναπνεύσω δηλητηριώδη αέρα; Θα νοσήσω από χημικά εξόντωσης που ψάχνετε στα μιαρά σας εργαστήρια;; Θα με αρπάξει η ραδιενέργεια;;; Πώς να προφυλαχτώ;;;; Πώς να παραδώσω έναν κόσμο καλύτερο στα παιδιά μου;; Έναν κόσμο που θα μπορούν να απολαύσουν τα πιο απλά πράγματα: Τον καθαρό αέρα, το ό χ ι μολυσμένο νερό, το άφθονο ψωμί και την σιγουριά των συνόρων του κράτους τους;;;
Γιατί μου στερείτε αυτήν την σιγουριά;; Πώς να επιβιώσω;; Τι κόσμο θα παραλάβουν οι επόμενες γενιές;; Τι φταίνε τα παιδιά;;; Τι φταίει το περιβάλλον;;; Τι φταίνε τα ζώα;;; Τι είδους α ύ ρ ι ο να ονειρευτώ;;; Μας πήρατε τα όνειρα... Μας πήρατε την ανεμελιά, την πίστη για ένα καλύτερο μέλλον. Οι “δυνατοί”, οι “έχοντες” πάντα επιβιώνουν... Έχουν τα μέσα... Έχουν προνοήσει για το τομάρι τους... Αλίμονο σε μένα τον λαό... Εγώ θα τα τραβήξω όλα...Φύγετε μακριά από τον τόπο μου... Δεν χρειάζομαι άλλο την προστασία σας... Ένα δίνετε και παίρνετε χίλια... Ληστές της ανθρώπινης ψυχής... Αδηφάγα τέρατα... Στραγγαλιστές της ανθρώπινης ευτυχίας, του ανέμελου γέλιου, πρωταίτιοι της προσφυγιάς και της εξαθλίωσης των λαών...
Οι βόμβες σας... Οι βόμβες σας ισοπεδώνουν, διαλύουν την όμορφη πατρίδα μου... Βόμβες το 2022... Συντρίμμια παντού... Κτήρια πυρπολημένα, γκρεμισμένα, πόλεις καμένες, καταστρεμμένες.... Δυστυχώς, ΔΕΝ σας έμαθε τίποτε η Ιστορία... Δεν μάθατε τ ί π ο τ ε από την Ιστορία... Δεν αντέχει η γη άλλο ανθρώπινο αίμα... Έχει ρουφήξει τόσο στο διάβα των αιώνων που γεμίζει έξι τεράστιους ωκεανούς... Δεν χορτάσατε πια;;;; Τα εγκλήματά σας φρικιαστικά, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά ολοκλήρου του πλανήτη... Και οι σειρήνες του πανικού, κατακρεουργούν τον ταραγμένον ύπνο μου, παριστάνοντας τους αφέτες, στο απεγνωσμένο άθλημα του τρεξίματος, για το ποιος θα προλάβει να φθάσει πρώτος στο καταφύγιο, προτού τον προλάβουν τα φονικά βόλια σας...
Γυρίστε στην βάση σας... Μαζευτείτε στην φωλιά σας... Δεν είναι οι χώρες πιόνια που τα κινείτε δια ίδιον όφελος στην πολιτική σας σκακιέρα... Τόσος πόνος... Τόσο αίμα... Δεν χορτάσατε ακόμη;;; Φτάνει πια... Έπεσαν οι μάσκες... Σας ξέρω... Πιθανόν να με πληγώσετε βαριά... Μα ΔΕΝ θα σας περάσει... Όσο μένει μέσα μου μια ρανίδα αίματος, θα αγωνιστώ... Θα παλέψω... Μόνος μου... Μόνη μου... Με πίστη και όραμα και ελπίδα... Αυτή που μου έμεινε... Λίγη, λαβωμένη, αλλά πολύτιμη... Ικανή να με κρατήσει όρθια, έστω κι αν γύρω μου βουίζουν στριγγλιές μισθοφόρων σας... Κουράστηκα από το ψέμα σας... Μα, ξεχάσατε, ότι εγώ, έχω, την δ ι κ ή μου ελπίδα... Παραπατάω, αλλά δεν παραδίνομαι... Ανησυχώ, αλλά δεν γονατίζω... Κάποια στιγμή, θα ισιώσω το κορμί μου... Κέρδος μου; Ξέρω πια τι είστε... Αποκαλυφθήκατε... Και περιμένω... Ν' ανοίξουν κι άλλοι τα μάτια τους και να δουν καθαρά τι μας συμβαίνει... Κι όταν οι λαοί το συνειδητοποιήσουν με ποιους έχουν να κάνουν, θα έχετε χάσει οριστικά το παιχνίδι, εσείς οι τρανοί της γης, οι πουλημένοι... Περιμένετε... Έχει ο καιρός γυρίσματα... Για την ώρα κλαίω... Πονάω... Ανησυχώ.... Ματώνω... Θρηνώ... Μα την ψυχή μου την έχω κρατήσει αλύγιστη για την ώρα που θα σημάνουν για το δίκιο οι καμπάνες πάνω σε όλη την γη.... Και τότε θα φωνάξω: Παρών!!!!! Και, Παρούσα!!!!!!!
Πολυάνθη Βουτσινά - -Δασκάλα --Ο απλός λαός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου