ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΨΥΧΗΣ...

Τους έπλεξε ο καιρός ξανά, πολλά τρελά παιχνίδια

κι οι νεραντζιές ανθίσανε και πάλι από νωρίς.

Η φύση επλανεύτηκε ακόμα και η ίδια

και γύρω έναν παράδεισο πανέμορφο θωρείς...

 

Πετά η ψυχή μου ελεύθερη επάνω απ' τις γαρδένιες,

λουφάζει στης κομψής ροδιάς την φίνα αγκαλιά...

Αφήνει στα χρυσόδεντρα, χειμάρρους χίλιες έγνοιες,

βαδίζει αλαφροπάτητη μες στην πυκνή σκιά...

 

Μονάχη μες στον κήπο της, με σκέψη αργοδιαβαίνει,

χαϊδεύοντας δυό ντάλιες αφράτες, απαλά.

Το μύρο του αγιοκλήματος, βαθιά το ανασαίνει

και γέρνει στην χαρούμενη, ψηλή βερυκοκιά.

 

Με ρόγκολα πολύχρωμα, τσετσέλια και χαρτάκια,

στολίζεται γιορτάρικα η ανήσυχη ψυχή.

Με ηλιαχτίδες χαρωπές που πλέκουνε στιχάκια, 

το χελιδόνι τραγουδά γι' αυτήν απ' την σκεπή.

 

Μπρος στο δικό της σπιτικό, πετά συλλογισμένη...

Πού ν' ακουμπήσει τέτοιον φόρτο που κρατά...

Χαμογελά στις πεταλούδες τις πανώριες, ζαλισμένη

κι από τα μάτια της το δάκρυ αργοκυλά...

 

Να, η νυφούλα κι οι βελούδινοι πανσέδες!

Να κι οι βιολέτες, οι μπιγκόνιες, οι μουριές.

Πόσο καλά κρατούν ακόμα οι μεντεσέδες...

Ρουφά το νέκταρ απ' των ρόδων τις φωλιές...

 

Η μικρή σαύρα απ' την πέτρα πίσω βγαίνει.

Σκύβει η ψυχή και την χαϊδεύει απαλά...

Στέκει μετέωρος ο χρόνος, δεν διαβαίνει...

Το... χτεσινό παιδί με την γιαγιά τώρα μιλά...

 

Πολύ θα τό 'θελε να ξεφορτώσει όλα τα άγχη

στα μπουγαρίνια, στα σκυλάκια, στις σκιές...

Περάσαν χρόνια και δεν μπόρεσε να τά 'χει

πιο φροντισμένα όσα ανοίγουνε πληγές...

 

Να πάρει πλοίο και να πάει πάλι πίσω,

δεν το μπορεί και τό ' χει πιά, αποδεχθεί...

''Δεν το νομίζω να μπορέσω να σ' αφήσω''

λαλεί η ψυχή της χωρίς καν να ερωτηθεί...

 

Γι' αυτό ταξίδια κάνει χίλια με τον νου της...

Μα, κουβαλάει αποσκευές ένα σωρό...

Ν' αποτινάξει πια τα βάρη του κορμού της,

της ψιθυρίζει η ψυχή από καιρό...

 

Και κουλουριάζεται γιατί κανείς δεν ξέρει,

αν καταφέρει ν'αλαφρώσει την καρδιά...

Το βάρος έγινε παμπόνηρο ξεφτέρι

που αμφιβολίες σπέρνει μες στα σωθικά...

 

Κόβει γαρίφαλο και βάζει στα μαλλιά της.

Θά 'βρει έναν τρόπο νά ' ρθει ήλιος χαρωπός...

Την φίλη ελπίδα θα κρατεί στην αγκαλιά της

και για όλα τ' άλλα, έχει πάντα κι ο Θεός...