ΘΑ  ΤΟ  ΠΑΛΕΨΩ...

Μου είναι πολύ δύσκολο σε ποίημα ν' αποδώσω

τον κόσμο που θρονιάζεται στα σώψυχά μου μέσα...

Οι λέξεις μπλέκουν σωρηδόν στης πένας μου την άκρη

κι ορμούν πολλές κι ακάθεκτες με βιάση να προβούνε...

Για να τις βάλω σε σειρά, εύκολο δεν λογιέται.

Τα χαρωπά ενθυμήματα αναφανδόν θα μπλέκουν,

με ολοσκότεινες στιγμές και φόβους στριμωγμένους,

καθώς θα τρέχουν να χυθούν απ' του μυαλού την πόρτα...

Παίρνω και στήνω εκεί ψηλά ένα ουράνιο τόξο,

που φύλαγα στ' απόρθητο σεντούκι της ψυχής μου.

Και πριν περάσουν δυό λεπτά ορμούνε σαν τις άρπυιες

οι έγνοιες, τ' αμαρτήματα, τα λάθη και τα πρέπει...

Τι πλάσματα ανήμπορα πού 'μαστε οι ανθρώποι...

Μιά μέρα ηλιοστάλαχτη, δύσκολα την κρατούμε.

Κάποια στιγμή θα πεταχτούν  μικρότητες, κακίες

που θα λερώσουν της χαράς τον άσπρο της χιτώνα...

Σκέψεις αγνές που πλέουνε σαν άσπρα συννεφάκια,

συχνά συνταξιδεύουνε με ''θέλω'' πικραμένα..

Και νιώθεις τόσο μοναχός που, κλαίγοντας γυρεύεις

το χέρι που θα κρατηθείς μακριά από το τέλμα...

Στο αυγινό το χάραμα η ελπίδα με γεμίζει.

Στο φλογερό το δειλινό ο έρως στήνει γλέντι

και με τ'αστέρια της νυχτιάς σωρός οι αμφιβολίες,

ορμούν να συνταράξουνε το θάμπος της ζωής μου...

Να γυμνασθεί πρέπει η ψυχή, να μάθει να χωρίζει

τις ώρες της ξεκούρασης μ' εκείνες πού 'χουν έγνοιες..

Να πάψω να πυροβολώ τον δόλιο εαυτό μου

και να φροντίσω να χαρεί κάποιες στιγμές της μέρας...

Και θά 'ναι κείνες οι στιγμές γεμάτες ομορφάδα

που θα μου δώσουν δύναμη τον δρόμο να περάσω

ολόρθη και χαρούμενη, μ' αγάπη στην ματιά μου,

για την γυναίκα πού 'γινα με κόπο και θυσίες...

Θε να  σμικρύνω τον καιρό  που θά 'χω επισκέψεις 

από τις έγνοιες τις παλιές που πάντα ταλανίζουν

την ζήση καθενός θνητού με την μαβιά θωριά τους...

Ετούτη την απόφαση ελπίζω να κρατήσω...

Να βάλω τάξη σε όλα αυτά που μέσα μου παλεύουν...

Να ορθώσω το ανάστημα στις σκέψεις που γκριζάρουν

και ν' αρμενίσει στην ζωή, θερμή αισιοδοξία...